Artikelen over bloggen. Wat is bloggen? Hoe doe je het? Met praktische tips en sprekende voorbeelden.
Beste bezoeker,
Even een huishoudelijke mededeling. Vanaf nu is de url van mijn blog: www.michaelminneboo.nl. Ik heb het slash-blog dus opgeheven. Het blog staat vanaf nu dus op de homepage van de site.
Binnenkort wil ik aan een serieuze verbouwing van de site te beginnen. Ik hoop op een template bestaande uit een grid om de vindbaarheid van de verschillende artikelen te vergroten en om het blog visueler te maken.
Wordt vervolgd…
Recent vertelde ik over ShowCase, de vuistdikke boekversie van Frits Jonkers blog uitgegeven door Xtra. Ik was erg benieuwd naar het verhaal achter Jonkers blog dat als papieren fanzine begon.
Sterker nog: nog steeds stuurt Frits de papieren versie naar zijn lezers. Tegelijkertijd houdt hij online ook een versie bij. Stap in de wondere wereld van Frits Jonker: letteraar, graficus, blogger en verzamelaar.
Een leuk detail van het verhaal vind ik dat uitgever Ger van Wulften zó enthousiast was over het project van Frits dat hij het boek alvast maakte voordat de blogger ja had kunnen zeggen. De passie waarmee Jonker publiceert werkt aanstekelijk.
De afgelopen dagen las ik met veel plezier in de boekuitgave van Frits Jonkers ShowCase. Door dit papieren blog zit ik te fantaseren over een gebundelde versie van mijn eigen blog.
Niet deze trouwens, eerst maar eens Mike’s Webs op papier zetten. Het internet is niet voor eeuwig, daarom lijkt het me leuk om een tastbaar archief te hebben van al mijn schrijfsels. Voorheen printte ik altijd eens in de zoveel tijd mijn dagboek uit en liet deze inbinden. Een blogboek maken is eigenlijk hetzelfde.
Ik zou zoiets puur voor mezelf doen, want ik vermoed dat anderen niet geïnteresseerd zijn in zo’n uitgave.
Net als bij ShowCase wil ik een zo trouwmogelijke weergave van het blog hebben, dus de blogposts moeten op chronologische volgorde in het boek terechtkomen en niet per rubriek. Het liefste neem ik op papier de layout van de blogposts over. Hoe dik zou dat boek eigenlijk worden? Op dat blog staan zo’n 750 posts, dus dat is aardig wat.
De cover zou ik laten tekenen door Aimée de Jongh. In 2006 gaf ze me een gastrolletje in een van haar dagboekstrips: ik zit tijdens de stripdagen naast haar aan de bar terwijl een vreemde vent haar aanspreekt. Die tekening gebruikte ik als avatar op Mike’s Webs.
Of ik vraag Merel Barends om het omslag te illustreren: zij ontwierp de laatste header van dat blog.
Nou ja, eerst maar eens nadenken hoe ik al die teksten in boekvorm ga gieten.
Vrijdag 23 augustus was het weer zover: Bloggersconventie Middelburg editie 2013! (#BCM13 op Twitter.) Samen met Peter de Kock toog ik naar Middelburg om daar in de stamhut van blogger Edwin Mijnsbergen neer te strijken. Toen Edwin er ook bij kwam zitten, was de ploeg compleet en konden we aan de slag: drinken en praten over het leven, freelancen, online publiceren, social media & burgerinitiatieven en hoe we de overheid een kopje kleiner kunnen maken. Een betere conventie kun je je niet voorstellen.
Op de foto zitten de drie heren te lunchen bij Kloveniersdoelen, een restaurant en cinema in een prachtig historisch pand in het centrum van de stad. Sowieso heeft Middelburg prachtig historisch vastgoed waar je je aan kunt vergapen en wat een reisje naar dit puntje van Zeeland de moeite waard maakt. Op het zonovergoten terras had ik even weer een vakantiegevoel en dat is toch wel fijn na een drukke werkweek.
Deze ontmoeting in de zon deed me weer terugdenken aan mijn studententijd: toen reisde ik ook het hele land door om met vrienden te spreken. Van hot naar her, onderweg studeren.
Reizen van Amsterdam naar Middelburg per trein is overigens een hele onderneming die bijna drie uur kost. In ongeveer dezelfde tijd kun je ook naar Parijs of naar Groningen. Wat dat betreft kan het allemaal wel wat sneller #NS! We leven ook in het tijdperk dat intercity niet meer een snelle trein is maar de term slaat op de stoptrein die werkelijk bij ieder perron stil gaat staan. Gelukkig had ik huiswerk mee: The Property van Rutu Modan moet ik nog recenseren voor het blog van de ABC, en ook over Marzi wilde ik nog wat schrijven. Genoeg tijd om te lezen dus.
Peter en Edwin hebben allebei ook over dit blogevenement geschreven.
Nostalgie, soms maak ik me daar schuldig aan. Heel on-zen om terug te blikken, maar zo werkt mijn geest nu eenmaal. Nu dringen de dingen die ik vorig jaar beleefde pas goed tot me door, alsof ze al die tijd in mijn hersenpan hebben liggen sudderen totdat ze klaar waren om gegrokt te worden. Soms voel ik een warme gloed in mijn lijf als ik terugdenk aan mooie gebeurtenissen die ver in het verleden liggen. (En af en toe krijg ik een nare smaak in mijn mond als ik aan minder fijne scènes terugdenk, maar daarover nu even niet.)
Soms verlang ik weer terug naar de begindagen van mijn blogcarrière. De eerste paar maanden dat ik op Mike’s Webs publiceerde had ik namelijk geen idee van hoe en wat. Ik deed maar wat. Heerlijk die onbevangenheid. Het geluksgevoel toen Statcounter de eerste bezoekers registreerde. De eerste comments. Je kon online publiceren en mensen lazen je teksten. Hoe cool was dat?
In het begin keek ik naar hoe anderen het deden, goede voorbeelden inspireerden me en ik las hier en daar blogtips van – vooral – Amerikaanse bloggers. Die gasten waren toen al dol op lijstjes. Wat moest je wel doen als blogger? Wat absoluut niet? Later zag ik in hoe loos veel van die lijstjes zijn: alsof anderen voor je kunnen bepalen hoe je moet bloggen… De enige regel die geldt wat mij betreft is dat je doet wat goed voelt en waar je zin in hebt.
(Om dezelfde reden heb ik de jury van de Dutch Bloggies nooit serieus genomen. Ervan uitgaande dat bloggen een vrije vorm van publiceren is, wie waren zij dan om zichzelf als autoriteit te presenteren en te bepalen wat een goed blog was en wat niet? Alsof het bloggen door een officiële instantie ingelijfd moest worden. Ik weet ook wel dat het meer als een geintje begonnen is, en dat is een mooi uitgangspunt, maar op het laatst nam men zichzelf zo serieus. Ga toch weg.)
Tegenwoordig geef ik blogcollege en leg ik jonge journalisten uit hoe ze het medium kunnen inzetten om hun werk te bevorderen. Soms word ik over het medium geïnterviewd. Tig artikelen heb ik over het onderwerp geschreven. Heel tof natuurlijk om expert te zijn en als zodanig gezien te worden en ook tof om het blogevangelie te mogen verspreiden, maar het is definitief bewijs dat er van onbevangenheid geen sprake meer is. Bloggen is werk geworden: mijn blog is een verlengstuk van mijn freelance activiteiten, mijn winkeltje. Gelukkig maar dat ik het fijn vind om over strips te schrijven.
Daarnaast heb ik in de loop der jaren kennisgemaakt met de schaduwkant van online publiceren: menig verbaal gevecht heb ik gevochten met trollen die het web rijk is. Soms waren die trollen toenmalige vrienden die spreekwoordelijke dolken in je rug willen steken. (Tenminste ik ga er gemakshalve even vanuit dat die dolken spreekwoordelijk van aard waren.) Ik heb geleerd hoe heerlijk het is om mensen via Twitter en op je blog kunnen blokkeren als dat nodig is en hoeveel rust dat geeft.
‘Wie heeft er allemaal een Facebookaccount?’ vroeg ik laatst toen ik gastcollege gaf op de School voor Journalistiek. Van de 36 studenten had vrijwel iedereen er een. Sommigen verzuchtten: “We hebben geen keus. We moeten wel.” En helaas hebben ze gelijk: zonder Facebook weet je niet wat er speelt, hoor je er niet meer bij en word je niet meer uitgenodigd voor feestjes, want je kunt die facebookevents niet inzien. En je hebt Facebook nodig om je content te pluggen. Net zo goed als Twitter en welk ander social media platform je ook bij hebt aangesloten. Voorheen kwam men misschien spontaan op je blog kijken of je nog wat leuks had te melden of ze zagen via de rss-feed dat er wat nieuws op je site stond. Nu zijn we oververzadigd met informatie en moeten bloggers om aandacht schreeuwen om bezoekers te krijgen. Als marktkooplui roepen we om onze waar aan te prijzen. Zucht, alleen daarom zou je al terug kunnen verlangen naar vroeger.
Hmmm, dit is een zeer vrolijk stukje aan het worden, merk ik. Het is een kwestie van omdenken. Facebook is er nu eenmaal en als dat boek voorgoed gesloten wordt, is er wel weer een ander platform waar je rekening mee moet houden. Het voordeel van Facebook en Twitter is dat anderen je linkjes door kunnen sturen, waardoor meer mensen kennis kunnen maken met je ideeën, teksten, foto’s en video’s. In het geval van de rubriek Stripliefde heb ik gezien hoe handig FB en Twitter kunnen zijn. Ze leveren veel lezers op en inzendingen van mensen die graag de titels van hun favoriete strips met anderen willen delen. Al moet ik zeggen dat vooral de aandacht die er op andere blogs aan wordt besteed veruit het zwaarst lijkt te wegen. (Dank dus voor de aandacht, mede bloggers!)
Sowieso vind ik het fijn om dit medium te kunnen gebruiken om het beeldverhaal bij een breed publiek onder de aandacht te brengen. Sommige mensen zullen wellicht beweren dat ik door hier de focus op te leggen, minder persoonlijk ben gaan bloggen. Maar dat bestrijd ik: de afleveringen die ik voor Spidey’s web schrijf zijn zeer persoonlijke blogposts. Deze rubriek is een van de belangrijkste redenen waarom ik nog blog en houdt de creatieve stroom actief.
Waar ik eigenlijk naartoe wil is dit:
Toch kan het wel, bloggen met een open vizier. Bloggen met lol, regels vergetend en betweters negerend. Gewoon zelf het wiel uitvinden. Gewoon doen wat je wilt. Lekker rammelen op je toetsenbordje. Even niet met werk bezig zijn. Wees als Dr. Who en stort je vol overgave en zelfvertrouwen in het diepe. Huppa. Vrijheid! Laat je gerust inspireren door andere online publicisten: neem de technieken en ideeën over die je interessant vindt, maar laat dogmatisch denken los. Schrijf over je fascinatie en met je hart.
Er zijn een paar bloggers die me in het afgelopen jaar hebben geïnspireerd op de een of andere manier. Dank dus daarom aan (in willekeurige volgorde, wat op alfabet staat zo truttig): Peter, Edwin, Karin, Marco, Neil, Kurt, Jason, Josephine, Jim, Frits, en Elsbeth.
En natuurlijk grote dank aan Linda die mijn hart heeft en met engelengeduld wacht als we ergens heen moeten en ik nog even dat blogpostje wil afmaken en publiceren. En die een gewillig oor heeft als ik over mijn blog zit te praten.
(En dan geef ik nu graag het woord aan Cat Stevens, omdat dit liedje goed uitdrukt hoe ik tegen zaken aankijk:)
Waarom deze terugblik? 27 Augustus van ieder jaar is mijn blogverjaardag. Dan vier ik dat ik 2006 op die datum mijn eerste blogpost ooit schreef. In de weken voor die eerste publicatie was ik al met mijn blog bezig: een goede titel verzin je immers niet zo maar en het ontwerpen van de layout vereist ook denkwerk.
Bloggen omdat je het leuk vindt. Zonder je zorgen te maken over de statistieken, zonder na te denken over ‘je’ doelgroep. Zonder je zorgen te maken of het wel binnen je thema past. Toffer kan het niet.
Bloggen over bloggen doe ik tegenwoordig zo min mogelijk. Voordat je het weet ben je als een marathonloper die de hele tijd praat over hardlopen, maar ondertussen geen stap meer vooruit zet. Als je al een tijd bezig bent met online publiceren, moet je er niet meer te veel over nadenken, bloggen moet je gewoon doen.
Omdat ik donderdag 11 juli op de School voor Journalistiek weer gastcollege bloggen geef, zit ik er deze week toch weer over na te denken. Als ik in een sombere bui ben, dan vraag ik me af waar ik eigelijk voor blog. Wie leest al die posts nu eigenlijk? Het is zomer dus de bezoekerscijfers lopen terug: mensen liggen liever op de spreekwoordelijke barbecue dan dat ze achter een monitor stukken zitten te lezen.
Tumblr
En Tumblr, wat heeft dat eigenlijk voor zin? Een beetje met z’n allen plaatjes van anderen herbloggen….
Tumblr heeft zin als je zelf visuele dingen maakt: foto’s, ontwerpen of tekeningen. Als je veel volgers hebt die je werk herbloggen, kun je potentieel een groot publiek bereiken. Of daar dan vervolgens opdrachten uit voortvloeien is een tweede, maar ondertussen ben je jezelf goed aan het promoten.
Een jaar geleden begon ik een Tumblr mijzelf aan internationale stripnetwerken te voegen. In het Engels bloggen, beeldmateriaal van stripmakers onder de aandacht brengen. Dat soort dingen.
In de praktijk blijkt al snel dat veel Tumblr-gebruikers niet verder kijken dan hun dashboard en dus niet direct je blog bezoeken. Daarom is het belangrijk dat je iets publiceert op het moment dat veel van de mensen in je netwerk online zijn, anders missen ze het. Een beetje zo onhandig als de tijdlijn van Facebook.
Ik schrijf geregeld Engelstalige recensies voor de site van de American Book Center. Die wilde ik oorspronkelijk alleen op mijn Tumblr zetten maar toen bedacht ik: waarom eigenlijk een aparte Tumblr daarvoor aanmaken, ik kan die teksten net zo goed op mijn hoofdblog MichaelMinneboo.nl plaatsen. Engelstalige googlers komen er dan vanzelf. Waarom zou je niet meertalig bloggen op één blog?
En na een paar maanden bloggen op Tumblr is dat platform naar mijn mening toch niet gericht op lange teksten, maar lijkt Tumblr vooral gericht op het doorgeven van beeldmateriaal en geinige video’s. Om elkaar te inspireren of om voor jezelf een digitaal archief bij te houden.
Doelgroepen
En mooi beeldmateriaal bloggen kan eigenlijk ook gewoon op MM.nl. (De Tumblr-manier van bloggen heeft me in dat opzicht wel weer nieuwe ideeën gegeven voor dit blog.) Je kunt natuurlijk voor allerlei dingen een nieuw blog in het leven roepen, en niemand houdt je tegen om dat te doen, maar je kunt ook gewoon alles op één plek knallen.
Al heeft thematisch bloggen zo zijn voordelen: mensen weten wat ze op je blog kunnen verwachten en je bindt op die manier een vast groep geïnteresseerden aan je publicatieplek.
Soms kost thematisch bloggen ook bezoekers: sinds ik mijn focus vooral op het beeldverhaal heb gelegd en nog maar weinig persoonlijk blog, ben ik wat lezers kwijtgeraakt. Maar daar zijn anderen voor in de plaats gekomen, namelijk stripliefhebbers.
Potéto, potato…
Fun, fun, fun!
Waarom heb ik vandaag weer een paar posts op Tumblr gezet? Omdat ik er zin in had. Geen rekeninghoudend met het feit dat het prachtig weer is en er dus weinig mensen online zullen zijn. En als er dan een plaatje van me geherblogd of geliket wordt, vind ik dat erg leuk. Zo niet, dan niet. De lol zit hem vooral in het indrukken van de publish-knop. Zo simpel is het eigenlijk.
Lol hebben in het bloggen, dat is tegenwoordig mijn grootste drijfveer. Daarom ben ik met Spidey’s web begonnen een paar weken geleden. Bloggen an sich trok me niet meer zo, todat ik mezelf de vraag stelde waar ik nu eens echt over zou willen schrijven. Spider-Man was het antwoord. Als ik nooit meer een ander stuk online zou publiceren (los van mijn opdrachtwerk voor de VPRO Gids etc.) dan zou ik nog altijd over Spider-Man willen blijven schrijven.
Er is een bekend schrijverscredo: write what you know. Helemaal waar. En voeg daaraan toe: write what you love. Bingo. Je zit nooit meer om een onderwerp verlegen en je houdt altijd zin om te bloggen.
Dear mikes_webs!
We noticed that your account mikes_webs has less than three entries and hasn’t been logged into in over two years. LiveJournal is deleting inactive empty accounts. Pursuant to our housekeeping policy, your LiveJournal account mikes_webs
is scheduled to be deleted in 15 days.If you wish to reactivate your account to avoid this deletion, please visit http://www.livejournal.com
and log in within 15 days of this notification.If you do not remember the password for your account, you can reset it following instructions over here.
Ach, van mij mogen ze dat account wissen. Ik heb nooit serieus geblogd op LiveJournal. Indertijd heb ik een account aangemaakt om makkelijker te kunnen reageren op de Livejournal-blogs van anderen. Bloggen deed ik toen op blogger.com onder de naam Mike’s Webs. Zijn er nog veel mensen die bloggen met LiveJournal eigenlijk? De site heeft in ieder geval ruim 50.000 likes op Facebook, voor wat een ‘like’ waard is tegenwoordig.
Toch denk ik dat het gros van de bloggers wordpress gebruikt. Het schijnt dat vooral de jonge generatie bloggers zijn ei kwijt kan op Tumblr. Facebook is alsmeer de plek voor dertigplussers. Facebook wordt het MySpace en Hyves van de toekomst.
Nu lijkt me de kans dat ik ooit op het Boekenbal, het jaarlijkse literaire feestje van het CPNB, geraak omdat ik dat jaar een mooie bestseller op mijn naam heb staan, niet gering, maar voor het zover is kan ik mezelf troosten met een bezoek aan het Blogbal. De afgelopen jaren vond dat namelijk tegelijk plaats met het Boekenbal. Aangezien het Boekenbal verplaatst is naar de 15e maart nadat de organisatie van Het Blogbal haar feestje al had gepland, vallen beide feestjes dit jaar niet meer samen. Maar dat mag de pret niet drukken. Het Blogbal vindt plaats op 12 maart in Op de Valreep te Amsterdam.
Het Blogbal, je kunt er zwaarwichtig overdoen, en ik ken bloggers die graag heel zwaarwichtig over blogzaken doen en er in het verleden zelfs prijzen voor uitreikten, waar ze uiteindelijk meestopten toen ze het medium met een kleine knipoog dood verklaarden, maar het wordt toch vooral een avond waar bloggers elkaar Away From Keyboard kunnen ontmoeten. En zo hoort het ook. Praten willen de bloggers, vooral over wat ze geschreven en gelezen hebben. En ach, wellicht ontstaat er ter plekken nog een spannende romance die online voortgechat kan worden.
Blogger is volgens de organisatie van het Blogbal overigens een ruim begrip: ‘Het gaat om ‘bloggers, facebookers, twitteraars en andere online schrijvers, en hun lezers’. De platforms om anno 2013 je schrijfsels online te publiceren zijn immers legio.’ Daar kan ik me goed in vinden, al is bloggen natuurlijk meer dan alleen stukjes schrijven, zoals de heer Raaphorst recent nog eens duidelijk onder de aandacht bracht. Dat je verschillende media door elkaar kunt gebruiken, maakt het blog an sich juist zo’n rijk medium in vergelijking tot het gedrukte boek, dat vaste vormen heeft en toch zeer zelden video bevat. Al zijn er wel luisterboeken natuurlijk. Wat een volledig verkeerde term is, want ik heb nog nooit een boek horen luisteren. Audioboek lijkt me een beter woord voor dergelijke producties.
Maar ik dwaal af. Iets wat wel vaker gebeurt als ik online ben en mijn bewustzijn verstrooi tijdens het schrijven van een stuk en tegelijkertijd Twitter, Faceboek en koffiedrink.
Laat ik het kort houden: zie voor het volledige programma, want dat is er, inclusief voorlezers, een discussie over anoniem bloggen en een dj, de site van Blogbal.nl.
Wanneer: dinsdag 12 maart 2013 19:30 uur
Waar: Op de Valreep, Polderweg 620 Amsterdam Oost (station Muiderpoort).
Sinds september heb ik er een Tumblr-blog bij over strips en films. Zoals het Tumblr betaamt plaats ik er vooral beeldmateriaal dat dikwijls van mijn archief afkomstig is. Ik vind het leuk om zeldzame afbeeldingen en stripplaatjes met de wereld te delen.
Om mijn Tumblr wat meer bekendheid mee te geven en het aantal volgers te doen toenemen, herblogde ik in het begin wel eens een plaatje van een beroemde Tumblr of eentje die veel volgers heeft. Dat leverde niet het gewenste resultaat op: het aantal volgers bleef laag.
Daar kwam wat verandering in toen ik deze Muppet-porno online zette. Deze samensmelting van Kermit en Piggy is veel geliket en veel geherblogd door anderen.
Toen herblogde comicschrijver Brian Michael Bendis een plaatje van me. Sailant detail: het was een scène uit Spider-Men, een strip die hij zelf heeft geschreven. Zo’n actie zorgt ervoor dat je opvalt. Mensen zetten massaal dit plaatje ook op hun blog. Het leverde welgeteld twee volgers op.
Het merendeel van mijn bezoekers is wat dat betreft nog steeds afkomstig van Google. Gerichte zoekresultaten leiden tot mijn Tumblr. En dat vind ik natuurlijk prima.
Groot plezier had ik van mijn Tumblr toen ik daar mijn zure recensies over de laatste Amazing Spider-Man en de nieuwe serie Superior Spider-Man publiceerde. Die werden goed door anderen opgepikt. Omdat je al binnen een netwerk opereert van Amerikaanse stripliefhebbers, is het bereik van je mening dus opeens opmerkelijk groot. (Natuurlijk heb ik de stukken ook getwitterd naar de boosdoeners die de verhalen hebben gemaakt, dat zal ze leren! :))
Wat alleen nog niet goed lukt, is het aantal mensen dat mijn video’s ziet, laten toenemen. Ik zet Engelstalige video’s op Minneboo’s Comic Stash, maar die worden nagenoeg niet bekeken, geliket of op blogs gezet. Misschien is Tumblr helemaal niet geschikt voor video.
Tot nu is het een aardig bijproject gebleken waardoor ik allerlei mooi beeldmateriaal voorbij zie komen. Vooralsnog is dat genoeg voor me, al is het nog maar de vraag wat je er eigenlijk aan hebt als je beeldmateriaal geliket en herblogd wordt door mensen. Internetroem krijg je er niet van, maar het is natuurlijk wel leuk om mooie dingen te delen. Als online archief van mooi beeldmateriaal is Minneboo’s Comic Stash wel geslaagd, vind ik.
Illustratie: Emma Ringelberg
Heb er lol in, dat is de enige blogregel die écht telt. Zonder plezier kun je alle andere richtlijnen voor het bloggen sowieso vergeten. Als je geen plezier in het bloggen hebt, kun je er beter mee stoppen en iets gaan doen waar je wel blij van wordt. Zo simpel is het.
Sometimes, these things are hard to write. And sometimes writing them saves my life. This is one of those times I’m glad I have my blog here, and it’s still so hard to write… schrijft Neil Gaiman op zijn blog aan het begin van het memoriam voor zijn hond.
Ik ben dol op het blog van Neil Gaiman, onderdeel van zijn site NeilGaiman.com. Niet alleen omdat deze auteur, die zowel boeken als strips als televisie schrijft, zich prachtig weet uit te drukken, maar vooral om hoe hij blogt. Gaiman heeft nog nooit van blogregels gehoord en publiceert posts die overal over kunnen gaan. In een tekst over een nieuw boek waar hij mee bezig is, kan hij heel gemakkelijk schakelen naar overpeinzingen over een lezing of naar een gebeurtenis uit een show die hij in Australië heeft opgevoerd deze week. En dat allemaal in één post.
Gaiman is eigenlijk een dagboekschrijver, met dit verschil dat duizenden fans dit dagboek lezen. In wezen praat hij zijn fans even bij over waar hij mee bezig is en wat hij die dag heeft meegemaakt. Soms knalt hij wat (onscherpe) foto’s in zijn blogposts. En ook beantwoordt hij wel eens binnengekomen vragen.
Soms gebruikt hij zijn blog om het verhaal van anderen naar buiten te brengen en bekenbaar te maken.
Gaiman is een nonchalante blogger. Hij denkt niet na over SEO, google keywords en weet ik veel wat. Dat hoeft hij ook niet, want zijn naam geniet bekendheid genoeg. Hij hoeft niet via Google gevonden te worden. Mensen komen vanzelf naar hem toe. Daarom kunnen zijn blogposts alle kanten op gaan. En nog steeds werkt zijn ‘journal’ als prima promotie voor zijn werk.
Het is echt een DIY blog. Waarbij grote sterren vaak hun site laten bijhouden door iemand anders, schrijft Gaiman zijn eigen blogposts. Hij knalt er soms tekst in van andere bronnen en dikwijls gebruikt hij verschillende lettertypen in een blogpost. Slordig wellicht, maar ik ben er dol op: het blog van Gaiman bruist, het lééft.
Natuurlijk hoef je niet beroemd te zijn om te bloggen als Gaiman. Wederom een mooi voorbeeld om blogregels in de wind te slaan.
Check: NeilGaiman.com.
Een goed blog heeft persoonlijkheid. Daar bedoel ik mee dat als de blogger vanuit zichzelf schrijft, zijn persoonlijkheid in het blog gereflecteerd wordt. En dat geldt niet alleen voor dagboekbloggers, maar net zo goed voor iemand als ik die vooral veel over strips en beeldcultuur schrijft.
Het mooie aan bloggen is dat je vanuit je eigen perspectief over zaken kunt schrijven die je fascineren. Je hoeft je daarbij aan niemand te verantwoorden of eerst je onderwerpen aan een redactie te overleggen. Je schrijft, fotografeert of videoot en publiceert het even gemakkelijk online.
Karin zei laatst tijdens een koffiedate met Marco dat ze persoonlijke stukken een beetje miste op mijn blog. Daar heeft ze gelijk in: ik blog minder over mijn leven en dagelijkse ervaringen dan ik wellicht vroeger deed. En ook al ben ik geen life-blogger zoals Sisterdew bijvoorbeeld, toch denk ik er wel eens over na of dit blog persoonlijk genoeg is.
In mijn onderwerpskeuze, invalshoek, oordeel en wat ik wel en niet over dat onderwerp vertel, laat ik al veel van mezelf zien. De Daily Webhead video’s maak ik vanuit mijn nieuwsgierigheid.
In mijn keuze van stripnieuws bijvoorbeeld: ik breng alleen het nieuws dat ik interessant vind of wat ik denk dat mijn lezers zal boeien. Datzelfde gaat tot zekere hoogte op voor de boeken die ik bespreek, al schrijf ik ook wel eens iets in opdracht wat me persoonlijk minder boeit. Maar zelfs in zo’n geval probeer ik iets in het onderwerp te vinden wat me aanspreekt.
Wie vanuit zichzelf blogt en eerlijk is, maakt in wezen een zelfportret in woord en beeld. Je blog is dus eigenlijk een zelfportret. En net als bij een getekend of gefotografeerd zelfportret, biedt je blog een herkenbaar, doch ietwat vertekend plaatje. Bepaalde details benadruk je, anderen laat je weg. De keuzes die je maakt zijn een statement op zich.
Bloggen is personal business.