Categorie: Filmrecensie
The Flash and the Multiverse of Sadness, eh ik bedoel The Flash (Andy Muschietti, 2023) heb ik gisteren gezien met Jacarrino en De Stripverzamelaar In deze vlog vertel ik je wat ik ervan vond.
Categorieën
The Burning
I borrowed The Burning (Tony Maylam) from horror connaisseur @johandejoode. An early “slasher kills kids at a summercamp” movie. It has a slow but nice build up so we actually get to know the teenagers a bit before they meet their early demise. Well shot and entertaining. Special make-up effects and choreography of the killings are by Tom Savini. Partly written and produced by the infamous Weinstein brothers.
Van de week Batman Returns (Tim Burton, 1992) opnieuw bekeken. Toch was dit niet zo’n fijne kijkervaring als voorheen. Danny DeVito als de Penguin vind ik heel onsympathiek en eigenlijk zit er veel te weinig Michelle Pfeiffer als Catwoman in deze film.
Categorieën
Toen PIERCE BROSNAN nog BOND was | 345
Aan Pierce Brosnan als James Bond heb ik goede herinneringen. Daarom keek ik van de week Tomorrow Never Dies nog eens. De tweede film waarin Brosnan Bond speelde, en samen met Michelle Yeoh de strijd aangaat met mediamagnaat Jonathan Pryce.
Superman Returns van Bryan Singer uit 2006 staat sinds 1 januari op Netflix. Een mooie gelegenheid deze superheldenfilm nog eens te bekijken en te her-recenseren.
Categorieën
Filmrecensie: Haunt
Haunt speelt zich niet alleen af tijdens Halloween, maar is ook een perfecte horrorfilm om tijdens Halloween te gaan kijken.
Harper (Katie Stevens) gaat met tegenzin met haar vrienden mee naar een Halloweenfeestje. Ze heeft het net uitgemaakt met haar vriendje die losse handjes heeft. De vriendengroep besluit na het feest een afgelegen spookhuis te bezoeken. Wat begint als een typisch haunted house met standaard schrikmomenten, ontaard al snel in een levensechte nachtmerrie.
In de Verenigde Staten zijn haunted houses een echte traditie rond Halloween. Vaak worden deze gecreëerd door particulieren. De kwaliteit van deze spookhuizen verschilt nogal. De ene is amateuristisch maar goed bedoeld, in de andere waan je je in een huis vol levensechte gevaren. Het is de tweede variant waar Harper en haar vrienden in terechtkomen.
Haunt is geschreven en geregisseerd door Scott Beck en Bryan Woods, bekend van het script van A Quiet Place. Het verhaal begint nogal conventioneel met een groepje aantrekkelijke studenten die erop uitgaan tijdens Halloween. De focus ligt vanaf de eerste scène op Harper die ook een jeugdtrauma te verwerken heeft dat telkens opduikt tijdens de angstige uren in het Haunted House.
Meer dan jump scares
De filmmakers leunen in het begin nogal op standaard jump scares. Een trucje dat in veel gemakzuchtige horrorfilms wordt gebruikt. Toch hebben de jump scares in Haunt een functie: ze geven aan hoe zenuwachtig Harper is. Ze is bang dat haar ex haar stalkt en daarom schrikt ze overal van. Gedurende de film neemt de spanning echter goed toe en komt de horror steeds meer uit de situatie voort. Dat maakt dat Haunt bovengemiddeld scoort op de schrikmeter. Ik zat een paar momenten met zweedhanden in de zaal. Enkele red herrings zorgen ervoor dat het verhaal fris blijft.
De cast zet een overtuigende prestatie neer. Vooral Katie Stevens en Will Brittain vallen op. Stevens begon haar carrière als een kandidaat bij American Idol en eindigde op de achtste plaats in het negende seizoen. Hoe ze klinkt als zangeres weet ik niet, maar acteren kan ze in ieder geval zeker. Ze speelde onder meer in de horror Polaroid. Brittain speelde een rol in Kong: Skull Island.
Haunt is de perfecte horrorfilm om met je vrienden of partner in de bioscoop te gaan zien in de oktobermaand.
Splendid Film
Haunt wordt door Splendid Film gedistribueerd. Eerder bracht Splendid ook het fantastische Maggie uit van Henry Hobson. Hierin wordt Arnold Schwarzeneggers dochter (Abigail Breslin) gebeten door een zombie en zal zij langzaam door het zombievirus veranderen in een mens-etend wezen. De film gaat niet over de zombies, maar is eigenlijk een klein familiedrama over wat er gebeurt als een van de familieleden ongeneeslijk ziek is en snel zal sterven. Schwarzenegger en Breslin spelen allebei fantastisch in deze film. Ook bracht Splendid het vermakelijke en vakkundig gedraaide Jeepers Creepers 3 uit. Beide films staan op Netflix.
Haunt draait vanaf 17 oktober in de bioscoop.
Categorieën
Filmrecensie: Joker
Joker geeft de origin story van een Joker, net per se dé Joker. Tegelijkertijd behandelen de filmmakers tijdloze thema’s die nu urgenter lijken dan ooit.
Joker is een fascinerende en ontrustende karakterstudie van Arthur Fleck, een man met psychische problemen die overdag in te huren is als clown en het ’s avonds probeert te maken als stand-up comedian. Maar losers als hij zijn vaak zelf het mikpunt van spot. Fleck woont bij zijn moeder in huis die hij liefdevol verzorgt. Hij houdt zich met moeite staande in Gotham City, een wereldstad vol apathie, waarin mensen vooral wreed zijn tegen elkaar en de rijken zich tegoed doen ten koste van de minderbedeelden in de samenleving.
Op een avond neemt Flecks leven een dramatische wending, wat een serie escalerende gebeurtenissen tot gevolg heeft. Fleck leert hier echter door dat wanneer hij zich losrukt uit de vicieuze cirkel van zijn leven en de ketenen van de maatschappij, hij volledig zichzelf kan zijn op eigen voorwaarde. Wanneer anderen zijn voorbeeld volgen, ontaard de stad in anarchistische chaos.
Regisseur en co-scenarist Todd Phillips heeft met Joker een fanatische film gemaakt, waarin we stap voor stap de ontwikkeling van Fleck in de Joker volgen. Het harde geweld en dubieuze acties van de hoofdrolspeler zorgen soms voor een naar gevoel in je maag, toch houd je tot aan de aftiteling sympathie voor hem. Dat komt deels door het Oscarwaardige spel van Joaquin Phoenix, maar ook omdat het contrast tussen slechte rijken en arme onbedeelden zo zwart wit wordt gesteld dat het niet moeilijk is om zijn kant te kiezen. De film beziet ook alles vanuit Flecks perspectief, en net als de Joker uit The Killing Joke van Alan Moore en Brian Bolland, is hij niet altijd een betrouwbare verteller. De filmmakers voeren de onderhuidse spanning vakkundig op en geven daarnaast een mooie schets van een vervallen wereldstad a la New York eind jaren zeventig, begin jaren tachtig.
Photo: Niko Tavernise.
Joker is een van mijn favoriete films van dit jaar. Als Batman-fan was ik verbaasd over hoe naargeestig Thomas Wayne dit keer wordt neergezet. In bijna alle andere Batman-films is de vader van Bruce toch vaak bijna een heilige, of in ieder geval sympathieke vent. Maar dat komt denk ik omdat we in die films Thomas vooral door de ogen zien van een zoon die tegen zijn vader opkijkt. Nu zien we hem door de ogen van Fleck. Iets anders wat me opviel is dat er op de aftiteling staat dat de personages afkomstig zijn van DC en niet van DC COMICS. Wellicht bewust omdat men Joker toch vooral presenteert als serieuze film en comics toch door veel mensen niet serieus worden genomen?
Joker draait vanaf 3 oktober in de bioscoop.
Met: Joaquin Phoenix, Robert DeNiro, Frances Conroy, Brett Cullen en Zazie Beetz.
Regie: Todd Phillips
Scenario: Todd Phillips & Scott Silver
Donderdag 25 juli
Deze week samen met mijn vriendin Linda naar Apollo 11 geweest. De documentaire van Todd Douglas Miller over de missie naar de maan van Apollo 11 en de eerste mannen op de maan: Neil Armstrong en Edwin ‘Buzz’ Aldrin. Astronaut Mike Collins bleef in het ruimtevaartuig Columbia in een baan rond de maan om zijn collega’s na hun verblijf op te pikken.
Ik ben benieuwd hoe ze bij NASA hebben bepaald wie wel voet op de maan ging zetten en in welke volgorde, en wie de achterblijver zou zijn. Naar wat ik later deze week online las vond Aldrin het eigenlijk niet leuk dat hij de tweede man was op de maan en heeft hij daarom bewust geen foto’s van Armstrong gemaakt. Ik denk dan: gast, een of tweede, je bent op de fucking maan geweest, dus wat zeur je nou?!
Op 20 juli 2019 was het precies 50 jaar geleden dat de astronauten van de Apollo 11-missie de maan bereikten. Een paar uur later, op 21 juli zetten de eerste mensen een voet op van wat ook wel de natuurlijke satelliet wordt genoemd (als ik wikipedia mag geloven. Ik vond de documentaire erg indrukkend en nu al mijn een na leukste filmervaring van dit jaar. De leukste zal Avengers: Endgame blijven – je bent immers Marvel-fan of niet.
Apollo 11 bevat recent ontdekt, nog niet eerder vertoond 70mm beeldmateriaal en meer dan 11.000 uur aan geluidsopnamen. De beelden zijn haarscherp en de kleuren prachtig, alsof alles gisteren is opgenomen. Opnames vanuit de ruimte worden afgewisseld met beelden van de mensen van Mission Control van NASA. Ook zien we hoe het publiek zich rondom de lanceersite verzamelde op de opstijging bij te wonen. Dat geeft een prachtig tijdsbeeld van wat mensen toen droegen en de hardware die ze hadden om historische momenten vast te leggen.
Schematische, maar doeltreffende animaties maken de verschillende onderdelen van de missie duidelijk aan de toeschouwer. Erg indrukwekkend vond ik het shot vanuit de lift, wanneer de astronauten naar de raket gaan vlak voordat ze opstijgen. De camera gaat langzaam omhoog en biedt een mooi zicht op de Apollo-raket. Je ziet alle details van de raket en de hele constructie er omheen. Ook de close-ups van het opstijgen, en de enorme vuurkracht die daarvoor nodig was om het gevaarte in de lucht te krijgen, gaven me kippenvel. En de opnames op het maanoppervlak zijn natuurlijk erg bijzonder.
Er zitten overigens een paar opnames bij waarvan ik vermoed dat ze in een studio zijn nagemaakt. Het gaat hier niet om shots van de maan, maar stukjes uit de ruimte. Die shots moeten het verhaal duidelijk maken, maar ik betwijfel of ze er toen aan dachten om die op te nemen. En hier en daar voegen ze geluid in de ruimte toe, wanneer twee ruimtevaartuigen aan elkaar gekoppeld worden. In de ruimte kan niemand je horen gillen weten we van de Alien-filmposter, dus zo’n koppelgeluid is in een vacuüm ook niet te horen.
Er zit natuurlijk wel een patriottistisch sausje over de documentaire heen: de wedloop om wie als eerste mensen op de maan had, de Sovjetunie of de Verenigde Staten, maakte dat ze toen zo’n haast hadden. Het is een prestatie van jewelste voor de mensheid, maar toch vooral een heldhaftige daad van de Amerikanen. Dat maakt het telefoongesprek tussen Nixon en Armstrong terwijl hij op de maan staat, nog even extra duidelijk. Maar weet je, die propaganda vind ik niet zo’n probleem. Het waren immers de Amerikanen die deze historische missie hebben volbracht. En op de maan staat niet een wereldvlag, maar de Amerikaanse.
Toen ik na de film nog even de winkel in Eye bezocht, heb ik enkele geeky kaarten gekocht. Ze verkopen allerlei film gerelateerde postkaarten daar. Vaak portretten van acteurs in character, maar ook afbeeldingen van filmaffiches. Niet toevallig kocht ik een foto van Christopher Reeve als Superman, Julie Newmar als Catwoman en Yvonne Craig als Batgirl. Er waren geen foto’s van Amerikaanse astronauten, maar deze Amerikaanse helden voldoen prima. Om het patriottisme wat te compenseren kocht ik ook een portret van Terence Hill die Italiaan is en eigenlijk Mario Girotti heet, en een afbeelding van het filmaffiche van Octopussy met Roger Moore als James Bond en de Zweedse Maud Adams als het titelpersonage. Ik wilde nog wat kaarten van Batman van Tim Burton kopen, maar die hadden ze niet meer. Kennelijk veranderen ze het assortiment geregeld. Slim, want zo blijf je terugkomen.
Terwijl we in de avondlucht langs het IJ naar huis liepen, moest ik toch vooral nog aan de Apollo-11 missie denken. Fijn dat zo’n documentaire je bijna het gevoel kan geven alsof je er 50 jaar geleden bij was.
In Vlog 54 legde ik uit waarom ik de VENOM film met Tom Hardy eigenlijk niet wilde zien. Uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan… Had ik de film maar niet gekeken.
Met een beroerd gevoel kwam ik de bioscoopzaal uit deze week na he zien van X-Men: Dark Phoenix. Deze geek en X-Men-fan is zwaar teleurgesteld.
In deze vlog vertel ik waarom.
Categorieën
Filmrecensie: The Man Who Stole Banksy
De documentaire The Man Who Stole Banksy stelt enkele interessante vragen over street art.
De anonieme Britse street artist Banksy schilderde in 2007 een kunstwerk op een muur in Bethlehem waarop een Israëlische soldaat de papieren van een ezel controleert. De muurschildering riep verschillende reacties bij de stadsbewoners op. Veel Palestijnen zagen dit als een belediging: zij vinden dat ze voor ezel worden uitgemaakt, aangezien de locatie van het kunstwerk met de ezel alleen maar een Palestijn kan worden bedoeld. De burgemeester van Bethlehem vond het echter een prachtig kunstwerk: ‘Banksy geeft de onderdrukte Palestijnen een stem.’
Street art is inderdaad een van de middelen waarop kunstenaars en ook locale kunstenaars zich uit kunnen drukken in een mediawereld die gecontroleerd wordt door anderen.
Een taxichauffeur nam het initiatief om de muurschildering uit te zagen en op eBay te koop te zetten. De documentaire van Marco Proserpio laat zien hoe dat is gegaan en hoe het stuk muur van vier ton verscheept is en gebracht naar gerenommeerde musea, naar kunstverzamelaars en hoe dit stuk street art uiteindelijk te koop wordt aangeboden op een kunstveiling. Spoiler: tegenwoordig staat het ergens in een duur winkelcentrum volledig uit de oorspronkelijke context.
Eigendomsrecht
Wat ik interessant aan The Man Who Stole Banksy vind, zijn de vragen die de documentaire oproept. Van wie is street art eigenlijk? Vaak worden deze kunstwerken ongevraagd door anonieme kunstenaars gemaakt. Dus is de kunstenaar nog wel de eigenaar of is dat degene die de muur bezit, oftewel de eigenaar van het pand? Of is straatkunst van ons allemaal? En zo ja, mag iemand dat dan zomaar uitzagen en verkopen? Hoort straatkunst, misschien nog wel veel meer dan andere soorten kunst, alleen te hangen op de unieke plek waar Banksy het geplaats heeft?
Ook interessant vind ik dat hetzelfde werk verschillend geïnterpreteerd kan worden. De een ziet het als een belediging van het Palestijnse volk, de ander juist als een beeld dat eindelijk aan de wereld laat zien hoe het Palestijnse gebied bezet is door de Israëliërs.
Conserveren
En dan zijn er nog mensen die juist vinden dat street art bewaard moet worden door het nageslacht. Die halen de kunstwerken van straat om deze tentoon te stellen en te bewaren. Het is nog maar de vraag of de oorspronkelijke kunstenaars daar blij mee zijn, want het werk wordt nu uit zijn oorspronkelijke context gehaald. En is het mooie van street art niet juist dat het werk vergankelijk is? De afbeelding wordt in de loop der tijd uitgebleekt door zonlicht, waardoor ze uiteindelijk verdwijnt. Panden worden uiteindelijk gesloopt. Het kunstwerk leeft op die manier mee met de buurt. Het verandert langzaam, net als de bewoners die er dagelijks langskomen.
Marco Proserpio interviewde bewoners uit Bethlehem, advocaten, kunstliefhebbers en kunsthandelaren. In het uiteindelijke resultaat worden bovenstaande boeiende vragen door de partijen verschillend beantwoord. Met andere woorden: de kijker mag zijn eigen conclusies trekken. Iggy Pop praat de boel vakkundig bij elkaar. Het segment over Keith Haring in de jaren tachtig had wat mij betreft uit de film gelaten mogen worden, zodat de film wat korter en meer to the point was geweest.
The Man Who Stole Banksy draait vanaf 2 mei in de bioscoop.