Categorie: Frames

De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

The Imitation Game: Verboden voor homo’s

Vorige week zondag vluchtten Linda en ik de Movies in toen het hard begon te regenen. Een mooi excuus om meteen The Imitation Game (Morten Tyldum, 2014) te bekijken.

Ik vind het een prachtige film, vooral dankzij de ijzersterke cast. De film draait om wiskundige Alan Turing (Benedict Cumberbatch) die tijdens de Tweede Wereldoorlog een machine bedenkt die berichten van het beruchte Enigma-apparaat van de Duitsers kan ontcijferen. De Duitsers veranderen iedere 24-uur de instellingen die nodig zijn om de berichten van Enigma te ontcijferen. Hoe Turing tot deze machine komt en de moeilijkheden die deze op sociaalvlak niet-vaardige man heeft met het ontcijferteam van de Britse geheime dienst, levert al een mooie film op met een mooie bijrol voor de prachtige Keira Knightley.

Cumberbatch.
Cumberbatch.

Homoseksueel
Hartverscheurend vind ik het slot van de film. Turing was namelijk homoseksueel en, je gelooft het misschien niet, maar dat was toentertijd nog strafbaar volgens de Britse wet. Turing kreeg in de jaren vijftig dan ook twee opties: de bak in of verplicht hormonen slikken om zijn homoseksualiteit te genezen. Deze chemische castratie heeft negatieve effecten voor Turing die op 41-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Dankzij de genialiteit van deze man heeft de Tweede Wereldoorlog waarschijnlijk veel korter geduurd dan zonder hem én hij kan gezien worden als een van de godfathers van de moderne computer. Toch werd hij als een misdadiger gezien omdat hij op mannen viel en werd hij veroordeeld door dezelfde overheid die hij zo goed gediend had in de oorlogsjaren.

Het is toch ongelooflijk dat de overheid je verplicht iets te slikken omdat je homoseksueel bent. Ik word van dit soort dingen woedend. Pas in 1967 werden seksuele handelingen tussen volwassen mannen van 21 jaar en ouder wettelijk toegestaan in Groot-Brittannië. Dat is dus eigenlijk nog niet zo lang geleden.

Op wie je verliefd wordt en met wie je een relatie hebt lijkt mij een privé-zaak. (Extreme vormen van seksualiteit, zoals pedofilie en necrofilie, uitgezonderd. Dat het goed is dat die vormen strafbaar zijn lijkt me evident.)
Dat homoseksualiteit bij wet als misdadig wordt gezien is natuurlijk van de zotte. Toch is dat in veel delen van de wereld nog steeds het geval. Het is een teken van gebrek aan beschaving. Ik vermoed dat religie hier een grote rol in speelt. Eerlijk gezegd snap ik die homohaat en homofobie niet. Ik snap er helemaal niets van.

imitation_game_02 imitation_game_01 keira-knightley-in-the-imitation-game[hr]

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

Le Tableau: Schilderachtige klassenstrijd

Denk je ook wel eens als je voor een schilderij staat: daar gaat een hele wereld in schuil? Dat is precies het geval in de animatiefilm Le Tableau van Jean-François Laguionie.

Le-Tableau-03We krijgen een kijkje in de wereld van een schilderij dat niet voltooid is. De personages in dat schilderij zijn te onderscheiden in drie typen: de voltooiden, die dus volledig zijn afgeschilderd, de onvolledigen en de geschetsten. De voltooiden zien zichzelf als superieur en weren de anderen uit het kasteel, want ze willen niet omgaan met minderwaardigen. Alleen wie compleet afgeschilderd is, is zoals de schepper het bedoeld heeft. Een klassenmaatschappij dus.

Een kleine groep gaat op zoek naar de schilder om te vragen het schilderij af te maken en weet zelfs tot voorbij de grenzen van het schilderij in onze wereld terecht te komen. Het wordt pas echt leuk als de personages in andere schilderijen terechtkomen.

Le Tableau is een mooi gemaakte, inventieve raamvertelling.

Le-Tableau-02 Le-Tableau-01 Le-Tableau-08 Le-Tableau-07 Le-Tableau-06 Le-Tableau-05 Le-Tableau-04[hr]

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

The Goonies: Toen kinderen nog buiten speelden

Laatst stuitte ik op dit interessante artikel waarin gesteld wordt dat films waarin kinderen zelf op pad gaan om avonturen te beleven, niet meer worden gemaakt. Daarmee bedoelen ze films als E.T., Stand by Me en The Goonies – laten we zeggen: films uit de jaren tachtig uit de school van Spielberg.

goonies_02
In het artikel kwamen enkele stellingen naar voren die tot nadenken stemmen, zoals:

Movies like the Goonies (or ET, or the Explorers) are no longer possible, because movies like that rely on the exploration of the world of children that is separate from the world of adults, and that world no longer exists. Kids don’t go out to build forts in places their parents don’t know about, or learn all the best short cuts to the candy store on their bikes. They don’t walk home alone to and from school. All play is regulated, either for the sake of safety or the desire of parents to participate in childhood. Kids are raised to be risk averse.

Nu geloof ik dat dit voor de Verenigde Staten op gaat, want daarover heb ik vaker berichten gehoord. Ouders rijden hun kinderen van deur tot deur als ze bij een vriendje gaan spelen, want stel je voor dat je kind ontvoerd wordt of verkracht door een kinderlokker. Kinderen worden opgevoed met de angst van hun ouders. Interessant, want het schijnt dat de misdaadcijfers in de VS nog nooit zo laag zijn geweest als nu. Ik ben benieuwd of Nederlandse ouders ook zo angstig zijn.

Ik mocht zelf in ieder geval gewoon buitenspelen van mijn ouders. Sterker nog: ik geloof dat mijn moeder blij was als ik even het huis uit was. Dat bracht wat rust! Helaas voor haar was ik niet echt een typisch buiten-speel-kind. Ik zat liever binnen te lezen of me met speelgoed te vermaken.

Maar goed, de stelling dat er nooit meer Goonies-achtige films worden gemaakt is misschien wat kort door de bocht. Ik vind de Spielberg pastiche Super 8 toch zeker in die categorie passen. En dat kan ik nu eindelijk zeggen: tot vorige week had ik The Goonies namelijk nog niet gezien.

Ja, ik beken het hier maar even. Ondanks dat Paul me vaak aan mijn hoofd heeft gezeurd dat ik The Goonies moest kijken, is het een van de films die mij in mijn jeugd is ontglipt. Maar dat euvel is nu hersteld en ik moet zeggen, als volwassen man van 37 heb ik me prima vermaakt.

Goed, de kids in de film zijn soms erg ADHD en schreeuwen wat af, maar de humor en het avontuur zijn heerlijk meeslepend. En daarbij was ik nogal gecharmeerd van de locatie Astoria, in Oregon. Prachtige huisjes langs de kust. Daar zou ik wel willen wonen en naar verborgen schatten willen zoeken.goonies_06 goonies_07

Goonies-01 goonies_03 goonies_04 goonies_05

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

Klute: Prachtige shots van Gordon Willis

Klute (1971) is een zeer onderhoudende thriller van regisseur Alan J. Pakula en de eerste van zijn drie zogenoemde paranoia trilogie waartoe The Parallax View (1974) en All the President’s Men (1976) toebehoren.

Klute is de achternaam van detective John Klute (Donald Sutherland) die de verdwijning van zijn vriend Tom Gruneman onderzoekt. Zijn eerste halte in het onderzoek is de callgirl Bree Daniels (Jane Fonda) omdat er in het kantoor van Gruneman een obscene brief is gevonden die aan haar geadresseerd is.

Het spel van Sutherland en Fonda is voortreffelijk, en het camerawerk is een speciale vermelding waard. Wellicht zegt de naam van director of photography Gordon Willis (1931-2014) je niets, maar zijn werk heb je vast en zeker eerder gezien. Hij was DOP voor bovenstaande films en klassiekers als The Godfather Trilogie, Annie Hall, Manhattan, Malice en nog veel meer puike films. Zijn unieke manier van filmen vereist eigenlijk een nadere studie, maar voor nu hou ik het op een paar frames uit Klute.

Kijk maar eens goed naar Willis’ interessante manier van kadreren die het gevoel van paranoia en gevangenschap overbrengt. Willis maakt maximaal gebruik van het brede cinemascoop beeld door de personages vaak extreem links of rechts te kadreren. Tegelijkertijd toont hij vaak kaders binnen het filmkader. We zien Bree vaak ingekaderd binnen het filmkader, zoals in het shot waarin ze in een telefooncel staat. In sommige shots is er zelfs bijna geen ruimte meer voor haar, alsof ze geen kant op kan. Vakwerk.

klute_01 klute_02 klute_03 klute_04 klute_05 klute_06 klute_07 klute_08

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

Maps to the Stars: De trailer was beter

Afgelopen zomer was er een grote, indrukwekkende tentoonstelling over de films van David Cronenberg in Eye. Zijn nieuwste film kwam rond die tijd uit, maar toen kwam ik er niet aan toe om deze te bekijken. Vorige week zag in Maps to the Stars dan eindelijk, maar de nieuwste Cronenberg viel mij behoorlijk tegen.

De trailer belooft een intrigerend verhaal, maar Maps to the Stars vond ik eerder saai en oninteressant. De plot is wellicht het beste samen te vatten als verwrongen familierelaties leiden tot gebroken zieltjes. Of: incest is slecht voor je.

Maps to the Stars toont tinseltown als het licht uit gaat. Het is alsof je je twee uur lang in een darkroom begeeft met alleen maar onsympathieke personages. Naar eigen zeggen baseerde scenarist Bruce Wagner het verhaal op zijn ervaringen als chauffeur van Hollywoodsterren.

‘Contrary to critics’ easy characterisation, it doesn’t have a satirical bone in its elegiac, messy, hysterical body. I’ve given you the lay of the land as I see it, saw it, and lived it. Maps is the saga of a doomed actress, haunted by the spectre of her legendary mother; of a child star ruined by early celebrity, fallen prey to addiction and the hallucination of phantoms; of the mutilation, both real and metaphorical, sometimes caused by fame and its attendants – riches, shame and nightmare. I see our movie as a ghost play, not a satire.’

Maps to the Stars is inderdaad humorloos, zwart en zielloos. And Frankly my dear, I don’t give a damn.
Als je een goede film wilt zien die over de zwarte kant van Hollywood gaat, raad ik je graag de klassieker Sunset Boulevard aan.

maps to the stars _01 maps to the stars _02 maps to the stars _03 maps to the stars _05 maps to the stars _04

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. In het geval van Maps to the Stars is deze aflevering vooral om mezelf eraan te herinneren deze film nooit meer op te zetten.

Categorieën
Film Frames

Under the Skin: Scarlett is buitenaards …

Was Scarlett Johansson in Her slechts te horen, in Under the Skin is de Hollywoodactrice zeer lijfelijk aanwezig. Voor zover ik weet is dit namelijk de eerste keer wanneer Johansson zich volledig blootgeeft. Dat is alvast één reden om de film te gaan zien.

In Under the Skin speelt Scarlett een buitenaards wezen dat zich uitgeeft voor een vrouw en door Schotland rijdt in een busje. Ze verleidt mannen om hen vervolgens in een zwarte brei te laten verdwijnen. Ik denk dat ze zich op die manier voedt, maar helemaal duidelijk maakt regisseur Jonathan Glazer dat niet. Gedurende het verhaal begint Scarlett nieuwsgierig te worden naar het mens zijn.

Ik moest bij het kijken van Under the Skin denken aan The Man Who Fell to Earth, waarin David Bowie een ruimtewezen speelt dat de aarde bezoekt. Je zou de film met Scarlett The Woman Who Fell to Earth kunnen noemen, ware het niet dat het verhaal van deze film nog vager is dan Nicolas Roegs film uit 1976. Het is wel lang geleden dat ik die heb gezien, maar ik meen me een zelfde afstandelijke cameravoering te herinneren.

‘Om het gegeven van een buitenaards lokdier in een alledaags Schotland recht te doen, besloot Glazer de film op de werkelijkheid te veroveren. De zwartharige, ordinair geklede Johansson reed rond in een bestelbus vol verborgen camera’s, en improviseerde haar verleidingen van argeloze passanten, aan wie na afloop om toestemming werd gevraagd,’ schreef Bart van der Put destijds in Het Parool.

Under the Skin is een waagstukje van regisseur én actrice, want het getuigt toch van veel lef om zich in deze rol zo bloot te geven.
under-the-skin_scarlett-v2
under-the-skin-movie-screenshot-2Under-The-Skin-bos

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

Her: Alleen de stem van Scarlett is al genoeg

Een relatie hebben met het operating system van je computer. Daarover kan alleen Spike Jonze een film maken. En dat heeft hij ook gedaan met Her (2013).

Hierin krijgt Theodore Twombly (Joaquin Phoenix) een heuse relatie met het artificieel intelligente computersysteem. Goed, deze persoonlijkheid wordt gespeeld door niemand minder dan Scarlett Johannson en ik snap dat haar sexy stem de verbeelding op een positieve wijze prikkelt. We onderhouden tegenwoordig ook intieme en minder intieme relaties via sociale media. Met mensen die we soms nog nooit in het echt hebben ontmoet, maar die wel echt voor ons zijn. Zo’n grote stap is een relatie met je computer misschien dan ook niet.

Als je op straat om je heen kijkt, lijken mensen al in de echt verbonden met hun smartphone. En dat vingertje dat koortsachtig over het display van het apparaat blijft glijden, lijkt welhaast een vorm van masturbatie.

Her stelt interessante vragen over wat ons nu eigenlijk mens maakt en waaruit een identiteit eigenlijk bestaat. Dat een artificieel intelligent wezen, niet gebonden aan een lichaam, uiteindelijk de begrenzingen waar de mens mee te maken heeft overstijgt, moge duidelijk zijn.

Her Her_02 Her_03

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

Doctor Who meets Santa Claus

Wederom heb ik me prima vermaakt met de jaarlijkse Doctor Who Christmas special. Dit keer ontmoetten de Doctor en Clara niemand minder dan Santa himself.

Last Christmas is een spannende aflevering met sprookjesachtige beelden, waarin duidelijk de hechte band tussen de Doctor en Clara naar voren komt.

drwho_santa_slayOm mijn eigen vraag van een paar maanden geleden te beantwoorden: ik ben zeer in mijn nopjes met Peter Capaldi als de Doctor. Hij is lekker direct in zijn antwoorden en zoals goede dokters betaamt, brengt hij het slechte nieuws zonder er omheen te draaien. En Jenna Coleman is een fijne metgezel. Een pittige dame die ook nog eens voor de nodige eyecandy zorgt.

drwho_jenna2 dr_who_santa

Over Danny Pink (Samuel Anderson) als love-interest van Clara ben ik minder enthousiast. Een beetje een droog personage en de chemie tussen Coleman en Anderson ontbreekt volledig.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

Magnum P.I.: Ook nu nog goed genietbaar

De afgelopen maanden vermaakte ik met afleveringen van de serie Magnum P.I., waarin Tom Selleck de sympathieke privédetective gestalte geeft. Het is allemaal zeer onschuldig en luchtig vermaak, en ondanks het feit dat die serie ook alweer dertig jaar oud is, nog zeer genietbaar.

Magnum woont in het luxueuze gasthuis (Robin’s Nest) op het Hawaiiaanse eiland Oahu op uitnodiging van de eigenaar Robin Masters, een bekende auteur van spannende boeken wiens gezicht men nooit te zien krijgt. Magnum mag er verblijven in ruil voor onderhoud en bewaking van het landgoed. Robin’s Nest wordt gerund door de Engelsman Jonathan Quayle Higgins III (John Hillerman), een ex-sergeant-majoor van het Britse Leger. Higgins wordt bijgestaan en bewaakt door twee zeer goed getrainde Dobermanns, Apollo en Zeus die het niet zo hebben op Magnum.

De detective heeft twee goede vrienden, TC en Rick, die hem geregeld helpen zaken op te lossen. TC is een helikopterpiloot die een toeristisch charter bedrijfje runt genaamd Island Hoppers en Rick de eigenaar van een luxe privé-club. De twee vrienden worden in de afleveringen overigens ook vaak genoeg gebruikt als comic relief. Vooral TC moet het in dat opzicht ontgelden.

De serie is een creatie van Glen A. Larson (daar is ie weer) en Donald P. Bellisario.

magnum
Tom Selleck aka Magnum.
higgens
Higgens (John Hillerman)

Vietnam
Interessant is dat de verhalen vaak naar het verleden verwijzen. Magnum is een voormalig US Navy SEAL die in Vietnam gediend heeft. Als er ooit een film over het personage gemaakt wordt, zal zijn geschiedenis ongetwijfeld een update krijgen en zal hij in een meer recentere oorlog hebben gediend. Bijvoorbeeld in Afghanistan of Irak. In principe zijn oorlogen in dat opzicht inwisselbaar. Maar omdat de serie zich in de jaren tachtig afspeelt, wordt er dus veel verwezen naar gebeurtenissen waar huidige series het zelden nog over hebben, simpelweg omdat die generatie aan het uitsterven is. Dat vind ik erg interessant.

Volgens wikipedia was Magnum P.I. een van de eerste series die op positieve wijze een beeld schetste van de Vietnam-veteraan:

“Magnum P.I. is een combinatie van actie, comedy en drama. De impact van de show reikte verder dan de simpele plots van het personage dat telkens de misdaad van de week oploste. Ze maakte een aanklacht tegen de moeilijkheden die Vietnamoorlog-soldaten ondervonden met het zich terug aanpassen in en aan het burgerlijke leven. Een feit is dat Magnum een van de eerste series was die geregeld op zoek ging naar de impact van de Vietnamoorlog op de Amerikaanse culturele “psyche”. Magnum P.I. was dan ook uniek in het medialandschap van Amerika in de jaren 1980.

Magnum en zijn vrienden zijn niet beschaamd om in Vietnam gevochten te hebben. Ze hebben wel emotionele en lichamelijke littekens over gehouden aan die oorlog, maar alle drie kijken ze er op terug met trots. Het was een nieuwe benadering van de Vietnamveteraan: gewoonlijk werden deze in de Amerikaanse media geportretteerd als dolgedraaide soldaten zoals in de films First Blood en Apocalypse Now.”

Behalve sociale relevantie, biedt de serie natuurlijk genoeg eye-candy. Niet in de laatste plaats geldt dat voor de prachtige knalrode Ferrari 308GTS waarin Magnum rondrijdt, maar ook voor de aantrekkelijke guest stars die Thomas Magnum inhuren.

Marion Hammond.
Wendy Girard.
Judith Chapman.
Judith Chapman.
Martha DuBois.
Martha DuBois.

De meeste afleveringen staan overigens op zichzelf. Je kunt gewoon ergens in de serie beginnen en verder kijken, of willekeurig wat afleveringen kijken. Zo waren series vroeger. Nu heb je meestal te maken doorlopende verhaallijnen die ervoor zorgen dat je een serie van begin tot eind kijkt. Dat is leuk kijken, als de serie goed is. Toch vind ik die oude formule ook wel weer aardig. Iedere aflevering beginnen we met een vrijwel schone lei: het vriendinnetje dat Magnum vorige week had, is opeens als sneeuw voor de zon verdwenen. Misschien wordt er ooit aan haar gerefereerd, waarschijnlijk niet.

Rick: Larry Manetti en T.C.: Roger E. Mosley
Rick: Larry Manetti en T.C.: Roger E. Mosley. Bron afbeeldingen (behalve bovenste twee): magnum-mania.com/Pics/

Genderbender
Ik heb Tom Selleck altijd een sympathieke acteur gevonden en Magnum lijkt hem een rol op het lijf geschreven te zijn. Toch is er ook iets geks aan Selleck als Magnum. Aan de ene kant is hij heel mannelijk, of wat we in de jaren tachtig in ieder geval onder die term verstonden: open bloesjes waaruit het borsthaar rijkelijk prijkt, een dikke snor onder zijn neus en korte, zeer korte broeken waardoor zijn gewaxte benen goed te zien zijn. Als Magnum boos wordt of vrolijk is, gaat zijn stem omhoog, wat hem een wat verwijft stemgeluid geeft. Met die snor en zijn korte broekjes zouden we hem tegenwoordig kunnen aanzien als een verdwaald lid van The Village People. Hij is dus mannelijk, maar is ook wat verwijfd. Maar misschien is dat ook juist hetgeen wat hem zo sympathiek maakt.

Categorieën
Film Frames

Buck Rogers in the 25th Century: Nostalgische scifi

Reguliere avondjes televisiekijken behoren voorgoed tot het verleden in mijn leven. Behalve een specifiek programma op uitzendingvergist.nl, zat ik dit jaar veel YouTube te kijken. Fantastische nostalgische televisiemomenten leverde dat op, zoals Buck Rogers.

buckrogers_poster

buck-rogers-in-the-25th-century-screenshotZo zag ik de pilotaflevering van Buck Rogers in the 25th Century. Een serie die in Amerika tussen 1979 en 1981 op de buis was. Pas in 1985 en 86 zond Veronica Buck Rogers uit op de Nederlandse televisie. Bij het terugzien viel het me op hoe sympathiek acteur Gil Gerard overkomt en hoe sexy Erin Gray was indertijd.

Buck Rogers werd geproduceerd door de kort geleden overleden Glen A. Larson die ook verantwoordelijk is voor Knight Rider en Battlestar Galactica. Sterker nog: decors en special effects-shots uit Battlestar werden hergebruikt in Buck Rogers. Erg origineel is het overigens allemaal niet. De serie is natuurlijk een adaptatie van het verhaal geschreven door Philip Francis Nowlan, maar Larson haalt zijn mosterd ook deels uit Star Wars. Het robotduo Twiki en Dr. Theopolis is duidelijk afgeleid van R2D2 en C-3PO.

Ik vond het leuk om de pilot nog eens te zien, maar voelde niet meteen een prikkel om de rest van de serie ook weer te gaan kijken. Wel keek ik dit jaar veel Magnum PI, waar ik ook via YouTube weer opnieuw kennis mee maakte.

buck rogers-Syd Dutton
Prachtige matte painting van Syd Dutton uit de pilot.
buck_rogers
a multi-part Bill Taylor composite with people matted with actual mirrored LA skyscraper, a Syd Dutton painted cityscape and Lyn Ledgerwood’s miniature vehicles! Bron: nzpetesmatteshot.blogspot.com
buckrogers_bad_girl
De bad guy euh girl uit de pilot.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

The Newsroom: Persoonlijk drama achter het nieuws

Op zoek naar een televisieserie die de moeite van het kijken waard is, heb ik van de week The Newsroom geprobeerd. De eerste twee afleveringen bevielen goed.

the_newsroom

In The Newsroom zijn we getuige van de gebeurtenissen op de werkvloer bij het nieuws van het fictieve Atlantis Cable News (ACN) kanaal. De persoonlijke perikelen van de journalisten vormen de leidraad van de show, maar iedere aflevering staat een waar nieuwsfeit centraal. In de eerste aflevering was dat de olieramp in de Golf van Mexico in 2010.

newsroom_quoteHet verhaal draait om presentator Will McAvoy (een goed spelende Jeff Daniels) en zijn executive producer MacKenzie McHale (Emily Mortimer). Jarenlang werd McAvoy de Jay Leno van het nieuws genoemd omdat hij geen enkele politicus of gast het vuur aan de schenen legt. Hij is aardig en daarom komen ze graag in zijn programma praten. Als McHale zijn nieuwe producent wordt, moet het roer om. Ze gaan weer serieus, informatief en inhoudelijk nieuws brengen. Dus niet wat je op Fox News in Amerika te zien krijgt of wat je in De Telegraaf leest.

Ik moest bij die koerswijziging denken aan de eerste aflevering van de talkshow Pauw. Daarin was minister van defensie Jeanine Hennis-Plasschaert te gast. Het gesprek ging helemaal nergens over omdat Hennis-Plasschaert weigerde inhoudelijke uitspraken te doen. Gesprekken met politici in Nederland gaan vaak nergens over omdat ze dichtklappen zodra het gesprek buiten de paden van het geplande pr-praatje komt. Jeroen Pauw probeerde nog wel wat los te peuteren maar het leek er meer op dat hij dit als leuk spelletje zag dan dat hij werkelijk journalistiek aan het bedrijven was. Later heb ik nog een fragment van Pauw gekeken waar enkele BN’ers aan het praten waren over David Bowie. Dat gesprek was nagenoeg nog inhoudlozer.

Ik kan er niets aan doen maar bij de meeste talkshows als Pauw en DWDD lijkt het tegenwoordig nergens meer over te gaan. Veel talking heads, veel gebakken lucht en vooral veel BN’ers met een mening. Ondertussen word je er weinig wijzer van. Het echte journaal bekijk ik slechts sporadisch.

Wat dat betreft hoop ik dat McAvoy het er beter van af gaat brengen. In ieder geval begint de serie, bedacht en grotendeels geschreven door Aaron Sorkin (The West Wing), veelbelovend.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

A Most Wanted Man: (Bijna) de laatste Hoffman

Zondag, de laatste dag van november, was tevens de laatste dag dat Linda en ik gebruik konden maken van onze tienrittenkaart bij The Movies. We besloten deze strip te besteden aan A Most Wanted Man, die voor de laatste keer in dat filmtheater vertoond zou worden.

Het is ook bijna de laatste film waarin Philip Seymour Hoffman speelde. De acteur overleed dit jaar op 2 februari aan een ongelukkige overdosis van verschillende drugs, in de periode dat hij The Hunger Games: Mockingjay – Part 2 opnam. Aangezien ik de kans dat ik The Hunger Games-reeks ga kijken gering acht, was dit dus voor mij de laatste nieuwe film met Hoffman in de hoofdrol. Spijtig, want ik vind Hoffman een van de beste acteurs van zijn generatie en zal zijn werk in de toekomst gaan missen. Hij is zo’n acteur die niet lijkt te acteren, dus doet alsof, maar het personage wordt en 100% belichaamt.

Most_wanted_man_hoffman_02Wat A Most Wanted Man vooral laat zien, is hoe goed Hoffman en zijn collega’s zijn: Willem Dafoe, Robin Wright, Nina Hoss en Rachel McAdams zetten allemaal zeer geloofwaardige personages neer, met als Hoffman als zwaarmoedig middelpunt. Hij speelt Günther Bachmann, de leider van een kleine contraspionage divisie die al iets te vaak door andere afdelingen is verraden.

A Most Wanted Man speelt in Hamburg, waar een gemartelde immigrant Issa Karpov, half Tsjetsjeense half Russische man, opduikt in de islamitische gemeenschap. Met de hulp van de jonge advocate Annabel Richter (McAdams) probeert hij de ruim tien miljoen euro van zijn overleden vader in handen te krijgen, die op een rekening van de bank staan. Maar dat is niet zo makkelijk voor iemand zonder papieren. Omdat de Duitse en Amerikaanse veiligheidsdiensten in Karpov (Grigoriy Dobrygin) een potentiële terrorist zien, houden ze hem nauwgezet in de gaten. Het wordt allemaal nog verdachter als Karpov het gehele bedrag wil schenken aan een moslimleider die banden heeft met extremistische organisaties.

Deze derde film van Anton Corbijn kent een zeer rustig verteltempo. Nauwgezet en vol smakelijke details vertelt de regisseur zijn verhaal. Normaliter vind ik dat niet zo erg, zo lang de film de moeite waard is, maar in de zaal zat een gast achter ons vaak door de film heen te praten. (In vermoedelijk een Arabische taal, wat gezien de inhoud van de film weer ironisch genoemd kan worden.) Het is een verschijnsel van deze tijd dat mensen in de bioscoop schijt hebben aan anderen, zo lijkt het, en voor mij een reden om vaker films thuis te kijken in plaats van een zaal vol met wildvreemden.

Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van John le Carré, en toont ons een wereld waarin veiligheidsdiensten elkaar vooral tegenwerken, wat het leven van alledag er niet veiliger op maakt. Het is een wereld waarin religieuze leiders gewantrouwd moeten worden, en waar achter elke islamitische baard een potentiële terrorist schuilt. Het is ook een wereld waarin organisaties die asielzoekers willen helpen nogal naïef te werk gaan en ongewild terroristen een handje helpen. Laten we hopen dat de wereld die Carré en scenaristen Andrew Bovell & Stephen Cornwell hier vooral fictie schrijven, anders slaap ik de komende tijd een stuk onrustiger.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.