De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
The Cabin in the Woods was de tweede film die ik deze Halloween zag. Het was tevens de tweede keer dat ik deze horrorfilm van Drew Goddard bekeek en ook nu was het weer een groot plezier.
Fran Kranz: sympathieke stoner.
Een groep tieners die vakantie vieren in een afgelegen hutje waar de hel los breekt, is een van de grootste clichés in het horrorgenre. Toch weten scenaristen Goddard en Joss Whedon hier een zeer originele draai aan te geven. Ze spelen met de kenmerken en de clichés van het genre. Wie goed oplet ziet heel veel knipoogjes naar andere horrrorfilms. Wat dat betreft doet The Cabin in the Woods niet onder voor Scream (1996) van Wes Craven. Meer ga ik niet over de plot zeggen, want het ontrafelen van het mysterie is een van de dingen die The Cabin in the Woodszo leuk maakt.
De mooie Kristen Connolly houdt het toch netjes (helaas).Euh… Anna Hutchison houdt van beesten?
Extra plezier beleefde ik aan de casting van de bijpersonages, want enkele acteurs herkende ik uit het Buffy en Angel Universum, zoals Amy Acker en Tom Lenk. Fijn om te weten dat Whedon bij de casting aan zijn vrienden denkt. Jammer dus dat ik niet een van zijn vrienden ben.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Sleepy Hollow van Tim Burton blijft een van mijn favoriete Halloweenfilms, maar omdat ik deze al een paar keer gezien heb, besloot ik vrijdag de animatiefilm van Disney te bekijken. Het oorspronkelijke verhaal van Washington Irving moet ik nog steeds een keer lezen, maar ik begrijp van de synopsis op wikipedia dat Disney dit verhaal redelijk goed volgt en dat Burtons interpretatie heel anders is.
Echte horror wordt de 32-minuten durende animatie natuurlijk niet, want bedoeld voor jonge kijkers, maar ondanks de guitige humor biedt The Legend of Sleepy Hollow toch een aardige kijkervaring. Bing Crosby is de verteller en afgezien van een vrouwenkoor zijn er verder geen stemmen te horen.
De scène waarin Ichabod Crane doodsbang door het bos rijdt, is zeer vermakelijk. Vooral omdat hier wordt ingespeeld op het inbeeldingsvermogen van de mens: als je bang bent, zie je overal spoken. Aangezien ik niet geloof in spoken, neem ik aan dat wanneer mensen vertellen dat ze geestverschijningen hebben waargenomen, vooral hun fantasievolle brein overuren heeft gedraaid. Deze scène is daar dus een aardige demonstratie van.
Recent ben ik begonnen aan de televisieserie die zijn inspiratie haalt uitThe Legend of Sleepy Hollow. Toch kan deze mij maar matig boeiend: de personages blijven te veel steken in typetjes en willen maar geen echte mensen worden. Daardoor leef ik niet mee met hun avonturen. Ook wordt ieder mysterie aan het einde van iedere aflevering netjes afgerond. De twee hoofdrolspelers krijgen te vaak hun informatie van visioenen en ze lijken weinig moeite te hoeven doen om de bovennatuurlijke raadsels op te lossen. En echt eng wil het bovendien allemaal niet worden. Dan kijk ik toch liever Sleepy Hollow van Burton nog een keer.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Op aanraden van een vriend naar Disney’s Maleficent gekeken. Deze film sluit mooi aan bij de trend om bad guys de hoofdpersoon van een verhaal te maken. Denk maar aan televisieseries als Dexter, Breaking Bad en The Americans.
Maleficent is de heks uit Disney’s animatiefilm Sleeping Beauty (1959) die prinses Aurora vervloekt.
De gelijknamige film met in de hoofdrol Angelina Jolie toont de achtergrond van Maleficent en vertelt het bekende sprookje Doornroosje vanuit haar perspectief. Mooi gemaakt sprookje en onderhoudend gespeeld door de cast. Aangezien het om een familiefilm gaat blijft de bad girl niet heel lang bad natuurlijk.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Happy Halloween! De weg naar Halloween is afgelegd dus nog één horrorfilm om in de juiste stemming te komen: Night of the Demons uit 1988.
Een stel niet al te snuggere tieners vieren Halloween in een verlaten crematorium. Hun voor de grap uitgevoerde seance zorgt ervoor dat een demon vrijkomt. Deze krijgt steeds meer tieners in zijn macht zodat de rest van de feestbeesten moeten rennen voor hun leven. Toch vervelend dat ze op het terrein opgesloten zitten.
Het acteerwerk is behoorlijk zwak in deze horrorfilm, de make-upeffecten zijn daarentegen goed gedaan. Night of the demons van Kevin Tenney neigt door het slappe acteerspel naar komedie en met enkele gratuite naaktmomenten lijkt het me een geschikte flick om met een flinke bak chips, bier en enkele vrienden te gaan kijken.
Het vreemdste moment is toch wel wanneer de bezeten nymfomane van het stel een lipstick in een tepel duwt en deze in haar borst laat verdwijnen.
Het meest enge moment vond ik de scène in het crematorium zelf, als het meisje verkleed als Alice (Cathy Podewell) bijna de oven in gaat. Dood en verderf in horrorfilms, dat is allemaal leuk en aardig, maar als de dood te veel gaat lijken op hoe die er in het echte leven uitziet, is de confrontatie met de eigen sterfelijkheid groter. Maar misschien kreeg ik dat gevoel ook omdat ik vandaag op Halloween voor een echte begrafenis naar het kerkhof moet. O, ironie…
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Night of the Demons keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
De muizige en wereldvreemde May vindt het maar moeilijk om met mensen in contact te komen. Wanneer ze een poging doet en zich openstelt voor anderen, wordt ze uiteindelijk teleurgesteld.
May let op de details en kan vol verwondering kijken naar de handen van automonteur Adam Stubbs (Jeremy Sisto) of de hals van haar collegaatje (Anna Faris) in de dierenkliniek. Zou het niet mooi zijn als je uit al die losse onderdelen je ideale vriend kunt samenstellen?
May is een indrukwekkende, kleine horrorfilm van Lucky McKee met in de hoofdrol Angela Bettis die May prachtig breekbaar speelt. Soms deed haar optreden me denken aan hoe Michelle Pfeiffer Selina Kyle gestalte geeft in Batman Returns (Tim Burton, 1992). Vooral als May achter de naaimachine zit of zeer verlegen contact probeert te leggen met haar omgeving.
De slotscène is hartverscheurend.
En ja, Halloween speelt een rol in de film.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. May keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Zondagavond in The Movies Gone Girlvan David Fincher gekeken. Misschien iets minder overrompelend dan zijn Zodiac, is deze thriller toch zeer goed te genieten.
Niet in de laatste plaats door fantastisch spel van acteurs als Ben Affleck, Rosamund Pike en Carrie Coon. Deze laatste actrice had ik nog nooit gezien. Eerst dacht ik dat ze dezelfde was die Mallory Keaton uit de sitcom Family Ties speelde, maar dat bleek Justine Bateman te zijn. (Die trouwens een Tumblr-blog bijhoudt over haar studie. Ze is 48 en zit weer in de schoolbanken.)
Coon is een nieuwe ontdekking. Ze speelt de tweelingzus van Nick Dunne (Affleck). Dunnes vrouw (Pike) wordt vermist op de dag dat ze precies vijf jaar zijn getrouwd. Eerst denkt men aan een ontvoering, dan aan moord. Terwijl het onderzoek van de politie vordert, lijkt Nick niet zo onschuldig als dat men in eerste instantie dacht.
Carrie Coon.
Anyway, Coon krijgt misschien wel een Oscar voor beste bijrol volgend jaar. Ze is erg goed en speelt de sympathieke zus met veel intensiteit. Eigenlijk vind ik haar sexyer dan Rosamund Pike die net als in de Bond-film Die Another Day een ijskoningin speelt. Al doet ze dat wel heel overtuigend. Ze is een ijskoude tante in Gone Girl.
De film blijft tot het eind toe spannend en is, behalve thriller, een aardige satire op de Amerikaanse media, want die duiken bovenop de verdwijning. Alle lenzen zijn gericht op Nick en zijn familie. Meningen worden gevormd en veranderd op basis van de kleinste details. Als je te lang over de plot nadenkt ontdek je hier en daar wel wat twists die op het vlak van geloofwaardigheid wat vragen oproepen, maar door de vaart en het overtuigende acteerspel, suis je daar wel overheen. Overigens heeft Tyler Perry een heerlijke rol als sluwe mediagenieke advocaat. En ook duikt Patrick (Almost Famous) Fugit op als politieagent.
Tyler Perry.Affleck, Patrick Fugit en Kim Dickens.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
The Pumpkin Carver(Robert Mann, 2006) begint veelbelovend. Als zijn zus op Halloween wordt belaagd door een moordenaar met een mes, komt Jonathan haar redden en vermoordt per ongeluk de killer. Helaas blijkt het een uit de hand gelopen grap te zijn van Lynns vriendje.
Lynn en Jonathan.
Een jaar later is Jonathan (Michael Zara) daar nog behoorlijk stuk van. Lynn (Amy Weber) en hij zijn inmiddels verhuisd en vieren Halloween met een stel leeftijdsgenoten op een stuk land van een excentrieke boer (Terence Evans). Jonathan krijgt aandacht van een schone dame (Minka Kelly), maar wanneer hij alleen is heeft hij last van hallucinaties en ziet hij het dode vriendje van zijn zus op hem afkomen. Dat wil zeggen, zijn het wel hallucinaties? Dan beginnen er slachtoffers te vallen op het feestje. Een of andere gek laat de tieners dood en verminkt achter… Wie, oh, wie zal de dader zijn?
Precies, een film vol Halloween-elementen deze Pumpkin Carver. Dat maakte deze horror het enigszins waard om te kijken. Al stoorde ik me aan een veelgemaakte continuïteitsfout op de soundtrack. Hoewel er constant een band op het feest optreedt, en behoorlijk hard ook, is daar niets van te horen als de scènes zich een klein beetje verderop afspelen. Je zou toch minstens iets op de achtergrond van de muziek moeten horen.
The Pumpkin Carver is verder een behoorlijk lauwe horrorfilm met matig acteerwerk. En aangezien er genoeg spoilers in dit stukje zijn opgenomen, kun je makkelijk beslissen deze horror over te slaan.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Pumpkin Carver keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Hedwig van Driel, mijn collega bij filmblad Schokkend Nieuws, heeft een jaar lang geblogd over de films die ze zag. Ze postte een beeld van de film met daarbij een korte beschrijving. Ze had zichzelf voorgenomen dat ze minstens één zin over de film zou schrijven. Een opmerking was in principe genoeg, ze schreef geen synopsis en was niet verplicht een oordeel over de films te vellen.
Toen ik met deze rubriek begon hield ik mezelf iets soortgelijks voor. Ik wilde bijhouden welke films ik zag door screencaps op mijn blog te plaatsen met daarbij wat opmerkingen. Toch schrijf ik vaak stukken die als recensies gezien kunnen worden. Het bloed kruipt…
Ook blijkt het in de praktijk nogal een opgave te zijn om alle films die ik zie op deze manier te behandelen. De films die ik in het kader van de weg naar Halloween kijk, hou ik netjes bij, maar ik heb nog niets gepubliceerd over Captain America: The Winter Soldier, Thor: The Dark World, en een paar andere films die ik recent zag. Of de dagen zijn te kort, of ik heb te veel te doen en werk niet snel genoeg. Hoe dan ook, het is altijd grappig om te constateren dat dingen anders uitpakken dan je jezelf voorneemt.
Blij verrast was ik door deze thriller uit 1976 met in de hoofdrol een nog jonge Jodie Foster. Dat deze titel op de lijst met Halloween-relateerde films staat heeft te maken met de openingsscène die zich op 31 oktober afspeelt en er kinderen voorkomen die trick or treaten. Verder is The Little Girl Who Lives Down the Lanedus een thriller en geen horror, al vallen er wel wat doden.
Jodie Foster speelt Rynn Jacobs, een meisje dat samen met haar vader een huis is betrokken in het dorp. Haar vader, een dichter en vertaler, lijkt echter nooit thuis te zijn. Daardoor beginnen enkele bemoeizuchtige dorpsbewoners argwaan te krijgen. Mrs. Hallet, de dame die hen het huis verhuurt, wil dolgraag de vader van het kind spreken en vindt het maar vreemd dat het meisje nooit naar school gaat. Haar zoon Frank is de plaatselijke pedofiel en die is dus om andere reden geïnteresseerd in het dertienjarige meisje. Een interessante rol voor Martin Sheen, die de pedo niet ongevaarlijk neerzet en een zekere zenuwachtige energie meegeeft.
Ook pedo’s houden van thee.
Per ongeluk komt de moeizuchtige Mrs. Hallet (Alexis Smith) om het leven in het huis van Rynn. Het meisje sluit vriendschap met een manke tienerjongen die als goochelaar optreedt. Samen laten ze het lijk van Mrs. Hallet én van Rynns moeder verdwijnen. Haar vader is al eerder op natuurlijke wijze gestorven. Voordat hij het aardse verliet hebben ze samen een plan gemaakt zodat Rynn zonder inmenging van volwassenen in huis kon blijven totdat ze meerderjarig zou worden. Dat plan lijkt nu volledig te mislukken. Zeker nu de pedo komt buurten om te zien wat er eigenlijk met zijn moeder is gebeurd.
Het spel van alle acteurs is voortreffelijk en tot het einde aan toe blijft het spannend. Foster bewees al op jonge leeftijd dat ze goed kan acteren en volgens mij is ze in de loop der jaren alleen maar beter geworden.
Wederom heb ik dankzij dit project weer een voor mij onbekende, oudere film gezien die me veel kijkplezier verschafte. Een reden om nog een tijdje met dit project door te gaan.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Little Girl Who Lives Down the Lane keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Na het zien van het overbodige Poltergeist IIhad ik beter moeten weten, maar ik was benieuwd welke draai ze aan het verhaal zouden geven om een derde deel rendabel te maken, dus heb ik toch Poltergeist III (1988) gekeken.
Fuck yeah, Lara Flynn Boyle!
Eigenlijk is die draai minimaal: Carol Anne wordt wederom belaagd door Kane, maar in plaats van een losstaand huis in de suburbs woont ze in een wolkenkrabber in het centrum van Chicago. Carol Anne logert tijdelijk bij haar oom (Tom Skerritt), tante (Nancy Allen) en nichtje. Het gebouw waarin ze wonen is wel geavanceerd en van allerlei technische snufjes voorzien. Deze wolkenkrabber is een stad op zichzelf: je kunt er wonen, shoppen, zwemmen en een uitgaan. Een soort Die Hard-gebouw maar dan met klopgeesten.
Verder vond ik het vooral leuk om actrice Lara Flynn Boyle in actie te zien. Grappig dat ze hier de nicht van Carol Anne speelt en Donna heet, net zoals het personage in Twin Peaks waar ze bekend mee werd. Ook vind ik Tom Skerritt een sympathieke acteur: nooit echt doorgebroken tot thee big leagues volgens mij, maar hij speelt wel altijd een degelijke every man.
Every man meets the ice man.
Heather O’Rourke overleed op twaalfjarige leeftijd toen de film in post-productie was. Er werd een stand-in voor haar gebruikt toen de regisseur besloot het einde opnieuw op te nemen. Misschien kreeg Kane haar uiteindelijk toch te pakken.
Het is interessant dat men ervoor koos om de meeste visuele effecten in de camera op te nemen. Deze werden dus praktisch uitgevoerd op de set.
Volgend jaar komt de remake van de eerste Poltergeist uit. Ik hoef die niet te zien. Heb mijn buik nu wel vol van deze filmreeks.
Nancy Allen vindt het script ook om te huilen.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist III keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Principieel ben ik niet tegen sequels. Er zijn namelijk genoeg filmvervolgen te noemen die beter waren hun origineel of het verhaal op een boeiende wijze verder vertellen. Denk maar aan Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back, The Dark Knight en Spider-Man 2. De sequel van Poltergeist, Poltergeist II: The Other Side (Brian Gibson, 1986) vind ik echter volledig overbodig.
De film biedt vooral meer van hetzelfde. Bovendien heeft men aan het eerste verhaal gesleuteld om de sequel mogelijk te maken en dat vind ik vervelend. In Poltergeistwordt de familie Freeling belaagd door klopgeesten omdat hun huis staat op de resten van een kerkhof. De aannemer die de wijk heeft gebouwd beweert dat het kerkhof is verplaatst, maar in werkelijkheid hebben alleen de grafstenen een nieuw onderkomen gekregen. De lijken zitten gewoon nog in de grond en die zijn rusteloos. Dochter Carol Anne (Heather O’Rourke) werd naar een andere dimensie ontvoerd omdat de geesten denken dat zij hen naar het licht zal brengen.
In Poltergeist II blijkt dat er onder het huis een grot verborgen zit waar in het verleden de leden van een religieuze sekte om het leven zijn gekomen. De sekte was overtuigd dat de Apocalyps zou komen, maar toen de gevreesde datum kwam en ging en de wereld er nog was, werden ze vastgehouden door hun leider Kane. De familie Freeling is inmiddels bij de moeder van Diane (JoBeth Williams) ingetrokken. Toch weet Kane hen te vinden en probeert Carol Anne weer in handen te krijgen. Ik geef toe: de veranderingen aan het achtergrondverhaal zijn niet enorm, maar toch stoort het me een beetje.
Dit keer wordt het gezin bijgestaan door een Shaman, maar het paranormale dwergvrouwtje duikt ook nog even op. Zelda Rubinstein, die het dwergvrouwtje speelt, werd genomineerd voor een Razzie Award voor worst supporting actress. Nou, dan weet je het wel. Aan het einde van de film is ze ook opeens verdwenen alsof de crew vergeten is naar haar trailer te lopen om te zeggen dat de opnames zouden beginnen.
Acteur Julian Beck, die Kane gestalte geeft in de film, overleed tijdens de opnamen. Men schakelde H.R. Gigerin om de monsterachtige verschijning van Kane te ontwerpen en daar werd de film mee voltooid.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist II keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
De film bestaat uit een vijf korte verhalen die aan elkaar zijn verbonden doordat ze allemaal in het fictieve horrorstripblad Creepshow voortkomen. Creepshow staat voor stripbladen als House of Mystery, House of Secrets, The Witching Hour, Tales from the Crypt, The Vault of Horror, The Haunt of Fear en ongetwijfeld Creepy. In de proloog wordt het stripblad door een boze vader in de prullenbak gegooid.
Stephen King tekende voor het scenario en voor een rol van een de personages. King speelt op nogal cartooneske wijze een domme boer die rijk denkt te worden van een neergestorte meteoriet, maar die uiteindelijk door de steen verandert in een soort plantwezen. De eerste twee verhalen van de anthologie vond ik niet heel sterk omdat ze vooral erg flauw zijn. Horror en humor zijn zelden een goede combinatie. In ieder geval gaat bloedstollende spanning verloren zodra er flauwe humor in het spel is. Door segmenten met flauwe humor af te wisselen met verhalen met een serieuzere toon, is Creepshow een ‘mixed bag’ zoals dat heet. Maar goed, dat gaat vaak ook op voor horrorcomics.
Hou het maar bij schrijven, Stephen.
Wel boeiend vond ik het verhaal ‘Something to Tide You Over’, waarin de psychopaat Leslie Nielsen wraak neemt op zijn overspelige vrouw en haar geliefde door ze tot hun hoofd in te graven op het strand. Als het vloed wordt zullen ze volledig onderwater zitten, maar ja, wie lang genoeg zijn adem in kan houden, heeft een kans van overleven, aldus de psychopaat. Terwijl het paar de marteling ondergaat slaat de schurk het proces ontspannen gade via zijn televisie die het signaal van zijn videocamera op het strand doorgeeft. Leuk aan dit verhaal is natuurlijk dat we Nielsen, die een tweede carrière kreeg door de lolbroek uit te hangen in de Naked Gun-reeks, eens een naargeestig personage speelt. Tweede bonus is dat Ted (Cheers) Danson een van de slachtoffers is. Zijn overbekende kop steekt uit boven het zand.
Nielsen en Danson. ‘kijk, Cheers is op tv!’
In het verhaal ‘The Crate’ wordt op een universiteit een oude kist ontdekt waarin een monster in verborgen zit. Professor Henry Northrup (Hal Holbrook) ziet een mooie kans om eindelijk eens van zijn uitermate vervelende echtgenote (Adrienne Barbeau) af te komen. Echt vies is het laatste verhaal waarin een appartement overspoeld wordt door kakkerlakken. Bah, zoiets wil ik nooit meer zien. Daarom maar een leuk Halloween-plaatje waar de film mee aanvangt om deze post af te sluiten:
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Creepshow keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Ooit zag ik in Filmhuis Hoorn de director’s cut van The Exorcist (William Friedkin, 1973/2000). Ik kan me herinneren dat ik die behoorlijk goed vond. Recent zag ik deze echter weer in het kader van de weg naar Halloween, en eerlijk gezegd vind ik The Exorcist nu minder indrukwekkend.
Goed, de special effects in The Exorcist zijn voortreffelijk, evenals het camerawerk. Ook het spel van de acteurs, vooral van de jonge Linda Blair is zeer goed en in de meeste gevallen overtuigend. En het is altijd leuk om een vrouw te zien masturberen met een christelijk kruis, want het is altijd leuk om religieuze dwaallichten te choqueren.
Het verhaal komt verschrikkelijk traag op gang, maar dat wordt goed gemaakt op het moment dat het meisje bezeten raakt door de Duivel. Dan komt er een lekkere vaart in het geheel en wordt de vertelling zelfs wat fragmentarisch. Toch viel The Exorcist bij het terugzien wat tegen.
Het helpt natuurlijk niet dat het bekende muzikale thema, Tubular Bells van Mike Oldfield, vroeger gebruikt werd in de kinderserie Bassie & Adriaan. Die clown en acrobaat hebben niet alleen menig jeugd verknald door in tv-optredens als zichzelf iedere keer te laten zien dat ze eigenlijk grofgebekte proleten zijn, en door het gebruiken van het Exorcist-thema bij hun domme avonturen, moet ik iedere keer aan de huilende professor denken als ik de muziek in de film hoor. Niet echt bevorderlijk voor de horrorsfeer.
Grootste probleem heb ik wederom met de christelijke visie op de wereld die ten grondslag ligt aan het verhaal. Monsters die niet voortkomen uit een bestaande religie vind ik indrukwekkender dan wezens die al jaren door de kerk worden gebruikt om het volk klein te houden. Aangezien ik het christendom, net als alle andere religies, een onwijs onnozele uitvinding vind, boet de film mijns inziens hierdoor aan geloofwaardigheid in. Het idee dat de Duivel, het ultieme kwaad, zich laat binden door twee priesters die voorlezen uit de Bijbel en af en toe met een kruis zwaaien en onzin uitkramen als ‘The power of Christ compells you!’ is zo verschrikkelijk onzinnig dat het mijn suspension of disbelieve te boven gaat. Als ik Satan was geweest had ik die kruiszwaaiers een dikke middelvinger geven, maar in het verhaal van William Peter Blatty, die zijn eigen roman tot filmscript bewerkte, laat hij zich klein krijgen. Watje. Allemaal nachies, zeg ik dan.
(Benieuwd naar het verschil tussen de originele versie en de director’s cut? Check deze blogpost.)
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Exorcist keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
