En dat alles terwijl we naar mijn recente Instagram-feed kijken. Want als geek deel je nu eenmaal graag wat je tof vindt, ook al hebben andere mensen een andere smaak en slechte manieren.
Meer over de oorsprong van Dazzler lees je hier.
Ik ben benieuwd hoe ze bij NASA hebben bepaald wie wel voet op de maan ging zetten en in welke volgorde, en wie de achterblijver zou zijn. Naar wat ik later deze week online las vond Aldrin het eigenlijk niet leuk dat hij de tweede man was op de maan en heeft hij daarom bewust geen foto’s van Armstrong gemaakt. Ik denk dan: gast, een of tweede, je bent op de fucking maan geweest, dus wat zeur je nou?!
Op 20 juli 2019 was het precies 50 jaar geleden dat de astronauten van de Apollo 11-missie de maan bereikten. Een paar uur later, op 21 juli zetten de eerste mensen een voet op van wat ook wel de natuurlijke satelliet wordt genoemd (als ik wikipedia mag geloven. Ik vond de documentaire erg indrukkend en nu al mijn een na leukste filmervaring van dit jaar. De leukste zal Avengers: Endgame blijven – je bent immers Marvel-fan of niet.
Apollo 11 bevat recent ontdekt, nog niet eerder vertoond 70mm beeldmateriaal en meer dan 11.000 uur aan geluidsopnamen. De beelden zijn haarscherp en de kleuren prachtig, alsof alles gisteren is opgenomen. Opnames vanuit de ruimte worden afgewisseld met beelden van de mensen van Mission Control van NASA. Ook zien we hoe het publiek zich rondom de lanceersite verzamelde op de opstijging bij te wonen. Dat geeft een prachtig tijdsbeeld van wat mensen toen droegen en de hardware die ze hadden om historische momenten vast te leggen.
Schematische, maar doeltreffende animaties maken de verschillende onderdelen van de missie duidelijk aan de toeschouwer. Erg indrukwekkend vond ik het shot vanuit de lift, wanneer de astronauten naar de raket gaan vlak voordat ze opstijgen. De camera gaat langzaam omhoog en biedt een mooi zicht op de Apollo-raket. Je ziet alle details van de raket en de hele constructie er omheen. Ook de close-ups van het opstijgen, en de enorme vuurkracht die daarvoor nodig was om het gevaarte in de lucht te krijgen, gaven me kippenvel. En de opnames op het maanoppervlak zijn natuurlijk erg bijzonder.
Er zitten overigens een paar opnames bij waarvan ik vermoed dat ze in een studio zijn nagemaakt. Het gaat hier niet om shots van de maan, maar stukjes uit de ruimte. Die shots moeten het verhaal duidelijk maken, maar ik betwijfel of ze er toen aan dachten om die op te nemen. En hier en daar voegen ze geluid in de ruimte toe, wanneer twee ruimtevaartuigen aan elkaar gekoppeld worden. In de ruimte kan niemand je horen gillen weten we van de Alien-filmposter, dus zo’n koppelgeluid is in een vacuüm ook niet te horen.
Er zit natuurlijk wel een patriottistisch sausje over de documentaire heen: de wedloop om wie als eerste mensen op de maan had, de Sovjetunie of de Verenigde Staten, maakte dat ze toen zo’n haast hadden. Het is een prestatie van jewelste voor de mensheid, maar toch vooral een heldhaftige daad van de Amerikanen. Dat maakt het telefoongesprek tussen Nixon en Armstrong terwijl hij op de maan staat, nog even extra duidelijk. Maar weet je, die propaganda vind ik niet zo’n probleem. Het waren immers de Amerikanen die deze historische missie hebben volbracht. En op de maan staat niet een wereldvlag, maar de Amerikaanse.
Toen ik na de film nog even de winkel in Eye bezocht, heb ik enkele geeky kaarten gekocht. Ze verkopen allerlei film gerelateerde postkaarten daar. Vaak portretten van acteurs in character, maar ook afbeeldingen van filmaffiches. Niet toevallig kocht ik een foto van Christopher Reeve als Superman, Julie Newmar als Catwoman en Yvonne Craig als Batgirl. Er waren geen foto’s van Amerikaanse astronauten, maar deze Amerikaanse helden voldoen prima. Om het patriottisme wat te compenseren kocht ik ook een portret van Terence Hill die Italiaan is en eigenlijk Mario Girotti heet, en een afbeelding van het filmaffiche van Octopussy met Roger Moore als James Bond en de Zweedse Maud Adams als het titelpersonage. Ik wilde nog wat kaarten van Batman van Tim Burton kopen, maar die hadden ze niet meer. Kennelijk veranderen ze het assortiment geregeld. Slim, want zo blijf je terugkomen.
Terwijl we in de avondlucht langs het IJ naar huis liepen, moest ik toch vooral nog aan de Apollo-11 missie denken. Fijn dat zo’n documentaire je bijna het gevoel kan geven alsof je er 50 jaar geleden bij was.
Benoist zegt dat de broek aangeeft dat Supergirl volwassen is geworden. Bovendien is het erg koud om in Canada in een rok en een panty te acteren. Tegen Entertainment Weekly vertelde ze dat ze sinds seizoen één al praten over of ze wel of geen broek moest dragen: ‘We’ve been talking about pants since season 1. Every time a writer from the show has come up, and it’s freezing cold in Vancouver, I’m like, “Guys, please can I not wear tights?” I love [Kara’s old costume]. I haven’t changed it because it so works, and I think it is very Kara. I’ve always felt that — until recently, I’m like, ‘Something’s gotta give.'”
De showrunners Jessica Queller and Robert Rovner zijn er ook blij mee: ‘A lot of us were passionate about getting Supergirl into pants and out of the short skirt, and we felt like that would be a powerful move, and Melissa is really excited about it,’ aldus Queller. ‘So we just had to find the right moment to design the suit and in between seasons gave us a chance. But this is something we’ve been thinking about for a while.’
Ik vind het grappig dat ze toch even moeten zeggen dat dit een powerful move is. Dat riekt toch een beetje het feit dat een vrouw in een broek een feministisch statement is. Nu is Supergirl ook doordrenkt met WOke-ness. De term woke kwam oorspronkelijk van de Afro-Amerikaanse gemeenschap en betekent dat je bewust bent over misstanden op sociale en raciaal vlak. Tegenwoordig worden daar vooral mensen mee bedoeld die goede sier proberen te maken door krampachtig politiek correct te zijn.
Supergirl is helaas krampachtig politiek correct. Natuurlijk wordt het blanke personage Jimmy Olson gespeeld door een zwarte acteur. Dat is een teken van deze tijd: in plaats van nieuwe, boeiende zwarte personages te bedenken, maken ze blanke personages gewoon zwart. In Hollywood zijn ze liever lui dan dat ze met nieuwe personages komen die op natuurlijke wijze in de toekomst voor meer representatie zorgen. Uiteindelijk is een personage dat oorspronkelijk al zwart is of vrouw, zoals bijvoorbeeld Black Panther of Black Widow, veel houdbaarder voor de toekomst dan een blank personage tijdelijk door een zwarte acteur laten spelen, of door een held te genderswappen door er een heldin van te maken.
De rassenmetafoor werd in Supergirl op een gegeven moment echter wel heel erg door de strot geduwd: sommige aardbewoners komen in opstand tegen buitenaardse wezens op aarde en al die wezens worden vertolkt door zwarte acteur. Dat is geen metafoor meer, dat is een mokerhamer van een stijlmiddel.
Ik ben zelf aan het begin van seizoen vier afgehaakt met kijken. De makers tikken alle sociale issues even af alsof ze een lijstje bijhouden. Zo is Kara’s zusje lesbisch en had ze een tijdje een relatie totdat haar partner duidelijk geen kinderen wilde en zij wel. Het gebrek aan een duidelijk transgender personage werd aan het begin van het vierde seizoen goedgemaakt met de introductie van een transvrouw op de nieuwsredactie waar Kara ook werkt. Op dat moment was duidelijk dat Supergirl geen show meer was die de kijkers wilde entertainen, maar op alle sociale issues wilde onderwijzen.
Jammer, want de serie begon best goed. En Supergirl was een mooi rolmodel voor jongen vrouwen. Jammer dat dat niet genoeg was voor de makers.
Ik vond Supergirls oorspronkelijke kostuum, dat veel wegheeft van een cheerleaders outfit, al een beetje achterhaald, maar stoorde me er niet echt aan. (Anderen kennelijk wel.) Al snap ik dat zo’n rokje niet heel erg praktisch is voor een vrouw die constant in actie komt en vaak moet vechten. Ik lig, als niet-kijker, ook niet heel wakker van haar nieuwe outfit, al vind ik haar van een afstand nu wel heel veel op een Superman met lang blond haar lijken. Maar misschien is dat ook precies de bedoeling.
Sommige fans zien al jaren de humor van Kara’s cheerleader outfit in en maken daar grappige illustraties over, zoals MickLee99:
Superhelden, zowel de mannen als vrouwen, zijn voor mensen vaak ook sekssymbolen en soms ook fetisjobject. Daar verandert een broek meer of minder eigenlijk niets aan.
Heb jij het derde seizoen van Stranger Things al gezien? Wat vond je ervan?
Check Emanuels instagramaccount.
Stranger Things past perfect in de trend van nostalgische films en series die we al een paar jaar krijgen aangeboden. Smullen voor een nostalgist als ik, al vraag ik me af hoe lang deze trend nog gaat duren, want op een gegeven moment is er sprake van overkill.
Gelukkig is de serie niet alleen maar jaren tachtig, het verhaal dat de Duffer Brothers ons vertellen is ook zeer vermakelijk met monsters uit parallelle universa en een groep vrienden die deze monsters moeten bestrijden. Wie heeft er vroeger immers niet gefantaseerd dat er in het kleine plaatsjes waar je opgroeide een poort schuilging naar een andere dimensie? Of dat je samen met je vrienden bovennatuurlijke krachten moest bestrijden? Ik wel.
In de afgelopen drie seizoenen zagen we de vriendengroep langzaam ouder worden. Het is dus niet zo gek dat de kids in het nieuwe seizoen aan het puberen zijn. Een deel van de vrienden is vooral bezig met meisjes terwijl Will (Noah Schnapp) eigenlijk gewoon nog Dungeons and Dragons wil spelen. Ik kan me dat kruispuntmoment in mijn jeugd nog herinneren. Op een gegeven moment heb je het gevoel dat je te oud bent voor die kinderdingen, of ben je bang dat mensen je kinderachtig gaan vinden omdat je nog met kinderdingen bezig bent. Daar moet ik nu wel een beetje om lachen, want als geek ben ik vooral met dingen uit mijn jeugd bezig. Sterker nog: Mijn vriend Spider-Man is daar een ode aan van 320 bladzijden! Ook schaam ik me er niet meer voor als ik aan mensen vertel dat Knight Rider nog steeds een van mijn favoriete series is.
Deze week hebben Linda en ik ’s avonds het derde seizoen van Stranger Things gekeken. De Duffer brothers hebben wederom een heel vermakelijk verhaal gemaakt, al moest ik er de eerste paar afleveringen wel een beetje inkomen. De serie is ook zo nu en dan best gewelddadig en hoewel dat hoort bij horror, merk ik dat ik daar meer moeite mee begin te krijgen naarmate ik ouder word. Dat is een thema om later verder te onderzoeken.
Uiteindelijk heb ik genoten van de verhaallijn en van het bizarre idee dat Russen bij het bouwen van een typisch Amerikaanse mall een enorme geheime basis onder dat winkelcentrum hebben gemaakt. Russische mallrats!
Ook de visual effects waren fantastisch. Het monster uit de upside down wereld zag er heel levendig en echt uit. Goed voor een paar nieuwe nachtmerries.
Ook was het genieten van het goede acteerwerk van de gehele cast. Behalve dan van Priah Ferguson die het jongere zusje speelt van Lucas (Caleb McLaughlin, die wel kan acteren). Het personage dat ze speelt is al heel vervelend, maar Fergusons beroerde spel maakte de scènes met haar een verzoeking. Jammer dat haar rol in dit seizoen prominenter was dan ervoor. Als iemand snel door het monster opgegeten had mogen worden, was zij het.
Wel een fijne toevoeging aan de cast vond ik Robin, gespeeld door Maya Hawke. Ze werkt samen met Steve ’the hair’ Harrington (Joe Keery) in een ijssalon, en gaandeweg leren we steeds meer kanten van haar karakter kennen. Ik vind dat ze haar heel soepel in de plot van de serie hebben gewerkt en op die manier de cast hebben uitgebreid. Meestal wordt de cast van een serie namelijk uitgebreid bij nieuwe seizoenen want nieuw bloed biedt nieuwe mogelijkheden voor drama.
Ook ben ik fan geworden van David Harbour die sheriff Cooper in de serie speelt. Hij liep dit seizoen rond in een fout Hawaii-shirt en nu heb ik meteen zin om mijn hele kast daarmee vol te stoppen. Nu nog even mijn snor laten staan.
Ik beperk me hierbij even tot de live-action-films en laat tv-specials, animaties en Ewoks-gerelateerd kijkvoer achterwegen. Niet dat ik een hekel heb aan Ewoks, maar ik heb de animatieseries nog niet gezien en die kan ik dus niet beoordelen.
1. The Empire Strikes Back & Return of the Jedi
2. A New Hope
3. The Force Awakens
4. Attack of the Clones
5. The Phantom Menace
6. Revenge of the Sith
(Eigenlijk zou ik iedereen willen afraden de volgende films überhaupt te gaan kijken, tenzij je het leuk vindt jezelf te martelen:)
7. Rogue One
8. Solo: A Star Worst Story
9. The Last Jedi
Je hebt het goed gezien: de laatste drie Star Wars-films vind ik eigenlijk helemaal niks. Bij twee viewings van Rogue One viel ik telkens letterlijk in slaap. Solo: A Star Wars Story is overbodig, saai, voorspelbaar en heel slecht uitgelicht. Over The Last Jedi heb ik het straks nog.
Het grappige is wel dat die laatste paar ervoor zorgen dat de prequels beter lijken. Hoewel ik me kan herinneren dat ik toentertijd erg onder de indruk was van The Phantom Menace. Het was de eerste SW-film die ik in de bioscoop zag en ik weet nog dat ik de pod-race fantastisch vond. JarJar kon mij toen echter al niet boeien.
The Last Jedi is inderdaad mijn minst favoriete Star Wars-flick. Toen ik hem de eerste keer had gezien in de bioscoop schreef ik een stukje waarin ik alles opsomde dat ik leuk aan deze film vond. Achteraf gezien forceerde ik mezelf om die leuke dingen aan te kaarten en vooral alles wat ik maar niks vond, te negeren. Ik was toen nogal in de bui van: ‘Wie ben ik om aan Ryan Johnson te vertellen hoe hij een film moet maken?’ En als geek wilde ik vooral de leuke kanten van blockbusters benadrukken, vooral omdat het internet al zo zuur was geworden.
Ik zat in die tijd ook net bij een podcast over geeky dingen, en de eerste aflevering ging over TLJ. Ik hield me toen behoorlijk in over deze film, want we waren net begonnen en we moesten nog aan elkaar wennen. Al vond ik toen al dat volgens TLJ alle vrouwen altijd gelijk hebben en alle mannen op hun nummer worden gezet. Het is niet moeilijk om een duidelijke feministische boodschap in deze film te zien, laat ik het zo zeggen.
Ook is mijn mening in de loop der tijd veranderd over The Last Jedi. Dat komt ook door de vele video-essays die ik online heb gezien over TLJ en The Force Awakens. Slimme videomakers en Star Wars-fans benadrukken in die essays wat er eigenlijk allemaal niet klopt aan die film en weten te overtuigen met klinkende argumenten en voorbeelden.
Ook over personages als Rey. Als een vlogger erop wijst dat Rey wel heel erg makkelijk de Force onder controle heeft, en vrijwel moeiteloos Kylo Ren verslaat met een lightsaber terwijl ze zo’n ding – voor zover wij weten – voor het eerst vasthoudt, dan denk ik opeens: Hm, het is eigenlijk wel gek dat ze overal goed in is zonder dat ze hier echt voor getraind heeft of kennis van heeft. Een Mary Sue noemen we dat dan, wat eigenlijk gewoon betekent: dit personage heeft geen fouten en is overal goed in, zonder dat ze er iets voor heeft moeten doen. Jammer, want Rey had veel potentieel.
Hoewel ik TLJ in het begin dus nog wel redelijk vond, ben ik door die essays en door een tweede viewing een paar maanden later duidelijk van mening dat dit daadwerkelijk een Star Worst Story is. Behalve de feministische agenda en personages als Rey, zijn de plotgaten die zo groot zijn dat je er een Death Star in kwijt kunt, en andere inconsequenties, niet over het hoofd te zien. Ik ben het met veel fans eens dat Luke Skywalker onherkenbaar is veranderd in zijn manier van doen. Zelfs Mark Hamill vond dat maar niks, en hij is Luke Skywalker.
Maar goed, het bovenstaande lijstje en opvattingen over de films zijn mijn mening. Dat er mensen anders over denken, snap ik. En dat is prima. Wat mij alleen vaak opvalt bij dit soort particuliere lijstjes, is dat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen als je zegt dat je The Last Jedi niet veel soeps vind. Men identificeert zich teveel met wat ze leuk vinden. Dat gaat zelfs zo ver dat als je dus iets niet zo tof vindt waar zij helemaal gek van zijn, dat ze dit eigenlijk als een persoonlijke afwijzing ervaren. En dat is nog in het meest gunstige geval, want veel mensen zien dit meteen als een persoonlijke aanval. Zucht.
Zelf lig ik er niet wakker van als mensen de strips waar ik dol op ben niet kunnen waarderen. Het is mijn leven, mijn ervaring. Ik voel me echt niet persoonlijk aangevallen als je Spider-Man niks vindt. Jammer voor je, denk ik dan.
Maar ja, debatteren is een verloren kunst die niet beoefend wordt op online fora. Daar ben je meteen een seksist als je oppert dat Rey het allemaal wel heel makkelijk afgaat allemaal. Of dat in The Last Jedi alle vrouwen gelijk lijken te hebben en alle mannen het volgens hen fout. Daar commentaar op hebben maakt je nog geen seksist, dat maakt dat je slecht geschreven films gewoon niet trekt.
Ik ben wel klaar met mensen die met drogredenen meningen die afwijken van hun visie aanvallen. Eigenlijk wil ik het ook helemaal niet meer over Star Wars hebben, en dat vind ik eigenlijk nog het ergste. Ik vind het ontzettend jammer dat de Star Wars-franchise door deze nieuwe films en al het gelul eromheen nu wel zo’n beetje verleden tijd voor mij is. De oorspronkelijke drie films zal ik zeker nog wel een paar keer kijken, ook wel The Force Awakens vanwege de nostalgische vibe en het feit dat Luke, Leia en Han een rol in deze film spelen, en misschien ook de prequels van Lucas. Daarna houdt het echt op.
In tegenstelling tot andere voorstellingen was deze in de grote zaal van Lab 111, dus dat betekende dat er geen kans was dat er iemand voor je beeld zat. De zaal die ze hier doorgaans voor gebruiken is namelijk veel kleiner.
Schwarzenegger bewonder ik, omdat deze Oostenrijkse bodybuilder het verdomd ver geschopt heeft in het leven. Zijn autobiografie heb ik een paar jaar geleden met plezier van kaft tot kaft gelezen. Schwarzenegger is iemand die duidelijke doelen voor zichzelf stelt en die ook haalt. Dat doorzettingsvermogen vind ik inspirerend, al schiet het bij mij nog wel eens tekort. Daarbij zijn de Arnold-films simpelweg heel vermakelijk.
Samen met Paul heb ik genoten van de vage trailers en Japanse reclamespots die Arnold heeft gemaakt. En van het fragment uit Pumping Iron, waarin Arnold uitlegt dat als hij aan het trainen is, voortdurend het gevoel heeft dat hij klaarkomt. Zo lekker vindt hij bodybuilding.
Ook was het fijn kijken naar Commando van Mark L. Lester uit 1985, de hoofdfilm van die avond. Hierin speelt Arnold een gepensioneerde kolonel van de special forces die met zijn jonge dochter een rustiek huisje deelt. Een stel onverlaten ontvoeren zijn dochter om Arnold te dwingen een bepaalde klus uit te voeren en dat hadden ze natuurlijk beter niet kunnen doen. Als je de dochter van Schwarzenegger ontvoerd is dat vragen om een flink pak slaag.
Commando is een 90 minuten durend heerlijk schiet-, knal- en onelinerfestijn zoals ze tegenwoordig nog maar zelden gemaakt worden. De dochter wordt gespeeld door een jonge Alyssa Milano en de vrouwelijke sidekick door Rae Dawn Chong. Het weerzien van deze klassieker deed me verlangen naar meer films uit de jaren tachtig. Een tijdperk dat de WOKE-mensen (heten die Wookies?) van nu waarschijnlijk als politiek incorrect bestempelen, maar wat vroeger gewoon entertainment was. Er was toen nog geen casting waarbij aan iedere vorm van representatie voldaan moest worden. En stoere mannengedrag werd niet meteen bestempeld als toxic. Eigenlijk heel verfrissend dus om eens een oude Schwarzenegger op te zetten.
Natuurlijk ziet VHS er op een groot scherm eigenlijk niet uit, omdat de kwaliteit zo laag was. Maar dat is juist deel van de charme van zo’n nostalgisch avondje filmkijken. En het grappige is dat je op een gegeven moment helemaal in de film zit, waardoor de lage kwaliteit helemaal niet meer opvalt.
Daarom was ik deze week bij Next Level Heroes, het YouTube-programma van Bas van Teylingen en Bardo Ellens. Nu was Bas er niet omdat hij zijn tweede speelfilm aan het regisseren is, dus nam Bardo de presentatie op zich. Samen met hem en Melvin Imanuel van Dirtees hebben we een flinke boom opgezet over Spider-Man en over wie Mysterio is, de potentiële schurk in deze film gespeeld door Jake Gyllenhaal.
Als prop had ik deze keer een herdruk van Amazing Spider-Man #13 meegenomen waarin Mysterio geïntroduceerd wordt. Op weg naar de studio was ik die ochtend nog even langsgegaan bij CIA comics aan de Keizergracht waar ik tegenwoordig al mijn True Believers koop, waar deze uitgave onderdeel van is. In de uitzending kun je van zo’n strip niet te veel laten zien, maar wel bijvoorbeeld de cover. Ik vind het belangrijk om mensen te wijzen op het bestaan van die comics, zodat sommige filmkijkers zin krijgen om die oorspronkelijke comics ook te gaan lezen. Noem het een vorm van zendelingswerk.
Bardo Ellens is een van de bekendste Nederlandse YouTubers. Hij is al sinds 2006 actief op zijn videokanaal Banjomovies waar hij allerlei humoristische video’s plaats, waarvan de meeste afleveringen een satirisch karakter hebben. Op dit moment heeft hij meer dan 300.000 abonnees. Eigenlijk is hij de enige Bekende Nederlandse YouTuber die ik in het echt ken, want als ik de YouTube-Top 100 doorblader, merk ik dat ik toch vaak naar heel andere YouTubers kijk. Meestal zijn dat Amerikaanse videomakers die over geeky onderwerpen praten. Ieder krijgt dankzij de algoritmes zijn eigen informatiebubbel.
Nu ken ik Melvin al een tijdje en is het altijd leuk om samen flink te nerden. Na de uitzending hebben we ook nog iets van anderhalf uur doorgepraat over reacties op Instagram en hoe je daar mee om kunt gaan. Vooral natuurlijk als die reacties niet zo fijn zijn. Wat nog wel eens gebeurt als mensen zich slecht geïnformeerd uitlaten over dingen. Moet je die mensen dan wijzen op hun fout of moet je die reacties simpelweg laten staan maar er niet op ingaan?
Meestal kies ik voor het laatste, maar mensen op een verkeerde aanname wijze kan ook helpen ze tot inzicht te laten komen. Het blijft iets wat je telkens opnieuw moet uitmaken denk ik.
Maandag zal ik Spider-Man: Far From Home gaan zien in de persvoorstelling. Ik ben benieuwd of ik daar in de volgende aflevering van Next Level Heroes weer over mag praten. Maar dat soort dingen blijven altijd een verrassing.
Of eigenlijk: een artikel over de stripadaptatie van die film door Denny O’Neil en Jerry Ordway.
WIE IS JOUW FAVORIETE BATMAN?
Tegenwoordig lees ik vooral veel boeken voor mijn werk en natuurlijk de VPRO Gids, vanwege de goede artikelen en filmrecensies die daar in staan. Wat las jij vroeger altijd in de zomer?
In deze vlog vertel ik waarom.