Categorie: Film

Categorieën
Film Media

Star Trek

Star Trek staat op de Nederlandse Netflix. Reden voor een feestje natuurlijk, hoewel…

Toen een paar maanden geleden bekend werd gemaakt dat alle Star Trek-series op Netflix zouden komen, zag ik er al naar uit om afleveringen van The Next Generation terug te kijken. Dit is mijn favoriete reeks van de franchise. Tot mijn verbazing zag ik vorige week dat men na The Original Series Deep Space Nine online hebben gezet. Ik vermoed dat TNG nog wel komt, maar kennelijk doen ze bij Netflix niet aan chronologische volgorde van verschijnen. Balen.

Illustratie: Paul Stellingwerf
Illustratie: Paul Stellingwerf

Nu is Deep Space Nine (1993-1999) ook interessant, daar niet van. Ik heb de eerste paar afleveringen alweer zitten kijken. Het leuke aan Star Trek is dat het scifi sausje over interessante menselijke en maatschappelijke thema’s gegoten wordt. En bij Deep Space Nine staat politiek en belangen tussen bewoners van verschillende planeten centraal. Het is een ruimtestation dat zich vlak bij een wormgat bevindt en dus een belangrijke haven is voor handelsverkeer.

Zwart, wit, alien
Mensen die meer diversiteit op de buis willen, komen bij Deep Space Nine prima aan hun trekken. De zwarte commander Benjamin Sisko (Avery Brooks) leidt het station en verder zijn er twee sterke vrouwelijke personages in de vaste cast.

DS 9 Cast van seizoen 1.
DS 9 Cast van seizoen 1.

En ja, veel aliens natuurlijk. Wel bijna allemaal ruimtewezens die de menselijke vorm als basis hebben. Maar goed, Star Trek gaat uiteindelijk ook hoe ver de mens zal komen in zijn ontwikkeling en wordt in de visie van Gene Roddenberry, de geestelijk vader van Star Trek, toch een beetje als het belangrijkste wezen in het universum beschouwt. Wij zijn het centrum van alles.

deep-space-nine-station-02

Open inrichting
Een geruststellende gedachte, die volgens mij niet helemaal aansluit bij de realiteit. Geloof ik in buitenaards leven? Jazeker. Het feit dat er nooit een invasie is geweest van buitenaf, bewijst voor mij dat er intelligent leven buiten de aarde te vinden is. Laten we eerlijk zijn: zoals mensen met elkaar omgaan kan de aarde toch niets anders zijn dan de open inrichting van het heelal. Logisch dat ze ons links laten liggen.

brief-guide-to-star-trekDoor Deep Space Nine ben ik ook de boekenkast in gedoken waar A Brief Guide to Star Trek van Brian J. Robb al een paar maanden op mij lag te wachten. Robb is een schrijver die allerlei onderwerpen aanpakt en dat doet hij heel onderhoudend. Eerder las ik al boeken over superhelden en Star Wars van hem.

Door Robbs beschrijvingen van The Original Series, de oerversie van Star Trek die van 1966 tot 1969 op de buis was, ben ik toch even de twee pilots die op Netflix staan gaan kijken. De oude serie is prachtig geremasterd en ziet er kraakhelder uit. Eigenlijk beter dan Deep Space Nine waar ze een soort van softfocus filter over hebben gelegd. Waarschijnlijk dachten ze de serie in de ninetees zo een filmachtige look te geven.

Nu heb ik als tiener al heel veel avonturen van Kirk en de zijnen gekeken, dus denk ik dat ik de komende weken vooral verkeer op Deep Space Nine. Ondertussen uitkijkend naar Picard en zijn crew.

Categorieën
Film Frames

Trading Places: ‘The Body’ in beeld

Van de week had ik zo maar weer zin om Trading Places te kijken.

Deze comedy van John Landis stamt uit 1983 en ken ik nog van toen ik kind was. Een film uit de tijd dat Eddie Murphy nog grappig was en men bepaalde typetjes, seksisme en racisme niet schuwde. Sterker nog: je zou met deze film makkelijk een cursus kunnen doen over stereotypen en zaken die nu allemaal niet meer zouden kunnen. Een remake van deze film zou nu anders in elkaar zitten anders blijven ze er op Fakebook over klagen.

trading-places-02

Synopsis:
De rijke zakenlui Randolph (Ralph Bellamy) en Mortimer Duke (Don Ameche) discussiëren over de vraag of de aard van iemand nu bepaald wordt door nature of nurture, oftewel: zit iemands gedrag in iemand ingebakken of wordt die bepaalt door sociale omstandigheden. Om dit te testen sluiten ze een weddenschap af en wisselen ze de levens van zwerver Billy Ray Valentine (Eddie Murphy) en de arrogante Louis Winthorpe III (Dan Aykroyd) compleet om. Ze nemen Winthorpe alles af- zijn werk, reputatie en verloofde – en plaatsen Valentine in Winthorpe’s luxe leventje.
Winthorpe krijgt hulp van prostituee Ophelia.

trading-places-01Aykroyd en Murphy zijn goed op elkaar in gespeeld als de rijkeluisman die alles verliest, maar weer opkrabbelt en de (zwarte) oplichter die met street smarts zich makkelijk staande blijkt te houden als makelaar in grondstoffen op de beurs van New York. Uiteindelijk blijkt er achter de oplichter een gewoon mens schuil te gaan, terwijl Winthorpe natuurlijk leert zijn arrogantie in te ruilen voor een warmere persoonlijkheid.

Trading Places is een klucht en de personages zijn daarom eerder typetjes dan heel ronde karakters.

trading-places-03Jamie Lee Curtis speelt het hoertje met gouden hartje, en valt niet alleen op door haar acteertalent, maar ook omdat ze nonchalant haar naaktheid aan de kijker toont. Je ziet meteen waarom ze jarenlang de bijnaam ‘The Body’ had in Hollywood, want Curtis is een lust voor het oog.

trading-places-curtis trading-places-curtis-02Natuurlijk mogen we dat in het politiekcorrect feministische tijdperk waarin we leven eigenlijk niet zeggen, maar laten we eerlijk zijn: Game of Thrones is ook niet alleen maar populair omdat er zoveel hoofdpersonages de hele tijd worden omgelegd. Dat is ook gewoon te danken aan het feit dat ze vaak uit de kleren gaan.

Zolang beide seksen zich in een productie blootgeven is daar ook niet veel mis mee, lijkt me. (Een beetje afhankelijk of ze ook gelijksoortig in beeld worden gebracht natuurlijk.) Maar dat is in Trading Places niet het geval. Lee is duidelijk een lustobject voor de mannelijke en lesbische blik.

Overigens heeft haar naaktheid ook een narratieve functie. (Ja, echt!) In het begin neemt ze Winthorpe in huis, maar bedekt ze haar borsten als hij naar haar kijkt. Als ze echter naar elkaar toegroeien en Winthorpe doodziek bij haar in bed ligt, komt ze semi-naakt naast hem liggen om hem op te warmen. Ze is vertrouwd genoeg met hem geworden om zich aan hem bloot te geven.

Categorieën
Film Mike's notities

Klik 2016: Klikmas Spirit

Door griep miste ik dit jaar de openingsavond van het KLIK! Animatiefestival. Dat is jammer want dan zit je er meestal meteen goed in. Nu bezocht ik het festival alleen vrijdag en zaterdag.

Met andere woorden: ik heb meer niet gezien dan wel, maar twee dagen animatie is natuurlijk ook leuk en beter dan geen dagen animatie. Vooral mijn eerste dag ervoer ik als surreëel, alsof ik alles van een afstandje bekeek zonder er echt te zijn. Dat mocht verder de pret niet drukken want een lezing als die van Piet Kroon was meer dan de moeite waard.

Achtergronden op de voorgrond
Ook de lezing op zaterdag van Aymeric Kevin was erg interessant. Kevin is een background artist en verzorgt dus de achtergronden in animatiefilms en series. Geen makkelijk werk en zeer sfeerbepalend voor de animatie.

Aymeric Kevin krijgt de microfoon aangereikt van Tünde.
Aymeric Kevin krijgt de microfoon aangereikt van Tünde.

Hij werkt veel in de anime-industrie en maakt tijdens producties lange dagen. Vaak schildert hij vijf achtergronden in een werkdag. Dat zijn niet allemaal heel gedetailleerde landschappen trouwens. Hij wisselt dat soort uitgebreid werk af met eenvoudiger achtergronden. Het tempo ligt hoog: een aflevering van de serie Ping Pong, waar Kevin eindverantwoordelijke en coördinator is van het achtergrondteam wordt bijvoorbeeld in een week gemaakt.

Hoe dan ook Kevin maakt prachtig werk en vertelde daar boeiend over. Hier een paar voorbeelden:

rayman-legends-background-kevinbackground-aymrc-kickheart background-ping-pong-aymeric-kevin

Klikmas trees
Dit jaar was het decor ook weer mooi gekozen met dennenbomen op de trappen van Eye die me meteen in de Klikmas spirit brachten. Het subtiele en sfeervolle decor was gemaakt door Laurens Koorevaar.

klik-2016-klikmas-trees

klik-2016-bomenHet decor paste goed bij de thema’s The world we live in en Reframing Utopia, waarin mens en omgeving centraal stond. Verwant hieraan waren ook de kunstwerken, maquettes en installaties die utopieën en landschappen uitbeelden. Hieronder een paar voorbeelden:

klik-2016-to-be-continued
To be Continued van Nils Andersen & Sabina Kim.
klik-2016-vallis-city
Vallis City van Rik Smits.
klik-2016-critical-blocks
Critical Blocks van Maykel Roovers.

Sleeping Gold van Grietje Schepers.

Tot slot een foto van showhost Roloff de Jeu die altijd stijlvol gekleed gaat (veel stijlvoller dan ondergetekende in ieder geval) en die je wellicht ook kent van zijn Star Wars verzameling. Binnenkort is een deel van die verzameling te zien in het Museum van de Twintigste Eeuw in Hoorn trouwens.

klik-2016-roloff-de-jeu

Categorieën
Film Media

Halloween 2016

Het is weer de leukste dag van het jaar: Halloween! Het zijn soms de kleine dingen die je in de juiste sfeer brengen.

31 oktober. Dat betekent dat mijn tijdlijn op Tumblr vandaag vol staat met allerlei toffe Halloweenafbeeldingen. Uiteraard zoek ik de Halloweensfeer ook buiten de monitor, maar in de praktijk valt dat niet altijd even mee. Dat komt deels omdat ik geen feestganger ben en dus de gebruikelijke feestjes dit weekend niet heb bezocht.

Zaterdagavond liepen Linda en ik wel over het terrein van de Westergasfabriek om verkleedde partygangers te spotten. Dit jaar was er echter geen officiële parade omdat de organisatie daar geen sponsor voor kon vinden. We hadden dus gehoopt op een kleurrijke stoet superhelden, want dat was het thema dit jaar, maar zagen nu alleen hier en daar een verloren zombie met een cape rondlopen.

Een paar jaar geleden kon ik de stoet nog wel op video vastleggen…

halloween-parade-02

Zondag bezochten we een najaarsmarkt in Amsterdam Oost die Halloween als thema had, maar in de praktijk hadden ze daar niet veel mee gedaan. Er hingen wat spooklampionnen en er stonden wat pompoenen, maar echte leuk Halloweenspulletjes ontbraken.

In het park kwam ik wel dit mysterieuze briefje op een boom tegen.

halloween-boom-2Kennelijk was er een speurtocht of iets dergelijks. Dat men de moeite neemt om dit soort dingen te organiseren stemt mij vrolijk.

Dat geldt ook voor de etalage van een feestwinkel die uitgedost is met mooie maskers:

halloweenmaskersVerder was er buiten niet zo heel veel noemenswaardig Halloween. Gelukkig bood Netflix de afgelopen week uitkomst en zag ik meerdere horrorfilms. Toevallig hadden de meeste een weerwolfthema: The Wolfman, Underworld: Evolution en Red Riding Hood. Ik vond de eerste prachtig gedraaid en zeer sfeervol, de tweede kon me echt niet boeien.

Red Riding Hood, wat een moderne versie van Roodkapje is, kwam na een trage start lekker op gang en daardoor wist het verhaal je aardig mee te slepen. Het decor was naar mijn smaak wel iets te gelikt en leek net zo plastic als het acteerwerk. Daarbij leken de ken en barbie-acteurs zo uit een tienersoap gesprongen te zijn. Maar zoals gezegd: toen de actie losbarstte werd Red Riding Hood toch leuk kijkvoer.

RRH-TP1-106 AMANDA SEYFRIED as Valerie in Warner Bros. PicturesÕ fantasy thriller ÒRED RIDING HOOD,Ó a Warner Bros. Pictures release.
Red Riding Hood.

Zondagavond zag ik Grave Halloween. Echt niet de allerbeste horrorfilm ooit, maar deze speelt zich af in een bos in Japan waar veel zelfmoorden plaatsvinden. De setting was dus wel heel boeiend. Het verhaaltje van een paar studenten die een documentaire maken over Maiko, die de geest van haar biologische moeder die zelfmoord heeft gepleegd rust wil geven, was een stuk minder meeslepend dan het decor. Een goed concept matig uitgevoerd.

Het zelfmoordbos.
Het zelfmoordbos.

Soms moet je het bij films van kleine dingen hebben. Als het verhaal wat tegenzit, kun je soms altijd nog van het decor en goed camerawerk genieten.

ochtendzon-halloween
Westerpark, Halloweenochtend.

Vanmorgen stond ik vroeg op. Ik nam de lange weg naar de supermarkt en kwam in het park deze prachtige boom tegen.

herfstboom-halloween-2016Nee, er staat geen pompoen naast, maar toch is het een fijne Halloweenboom. Al wint Tim Burton het op dat vlak natuurlijk altijd:

sleepy-hollow-tree
Sleepy Hollow.

Het zijn soms de kleine dingen…

Categorieën
Film

Klik 2016: Piet Kroon over de kunst van het storyboarden

Al meer dan twintig jaar werkt regisseur, schrijver en storyboard artist Piet Kroon in Hollywood. Vrijdag 28 oktober vertelde hij op KLIK over het storyboarden.

Kroon regisseerde het animatiesegment in Osmosis Jones en ontwikkelde vele projecten, waaronder Fraidy Cat voor Disney. Als storyboardtekenaar werkte hij mee aan Despicable Me, Iron Giant en Rio 1 en 2. En over die functie vertelde hij vrijdag smakelijk.

Als storyboard artist wordt Kroon in een vroeg stadium van het productieproces van een animatiefilm betrokken. Vaak is er dan nog niet eens een script, hoogstens een synopsis. Het is de taak van mensen als Kroon om op basis van een paar gegevens hele sequenties in het verhaal te bedenken. Hun ideeën presenteren de tekenaars middels storyboards.

piet-kroon-klik-2016Kroon bepaalt camerastandpunten, ontwerpt sets en personages. En hij is dus ook verantwoordelijk voor veel verhaalelementen. ‘Als storyboard artist probeer ik ideeën te bedenken en de ideeën van de regisseur te vertalen,’ legde Kroon uit. Het werk van een storyboard artist is soms best ondankbaar: ‘Het meeste wat ik maak gaat de prullenbank in’.

Kroon had als voorbeeld een scène uit Shrek 2 om dit proces duidelijk te maken. Deze sequentie vindt plaats in de tweede akte van de film. Hij had hiervoor enkele basisgegevens gekregen van de producent: Shrek zit gevangen en zijn vrienden moeten hem hieruit bevrijden. In ieder geval zouden Donkey en Puss in Boots, een nieuw personage, een rol moeten spelen in deze sequentie. Ook was de gevangenis al ontworpen en die bevond zich midden in het water, wat het gebouw moeilijk bereikbaar maakte. De rest moest Kroon maar uitvogelen.

Gedurende een boeiend uur toonde Kroon op welke ideeën hij allemaal gekomen was en hoe hij deze had gevisualiseerd in storyboard sequenties. Kroon bedacht bijvoorbeeld dat ze met de glazen kist van Sneeuwwitje naar de gevangenis zouden varen en onderweg allerlei obstakels tegenkwamen die de trip moeilijker maken. In een versie werden de personages zelfs opgeslokt door de walvis uit het sprookje Pinokkio. ‘Ik probeer zoveel elementen te gebruiken waar we de personages van kennen. Bij de drie biggetjes zijn dat stro, hout en steen. Respectievelijk de materialen waar ze hun huisjes mee bouwen in het sprookje. Je probeert allerlei manieren te bedenken waarop het voor de helden moeilijk is om hun uiteindelijke doel te bereiken. Hoe ze met die moeilijkheden omgaan en hoe ze hun problemen wel of niet oplossen laat veel zien van hoe een personage in elkaar zit.’

Wat Kroon ook bedacht is dat Pinokkio een rol speelde in de scène en dat liegen zijn neus doet groeien. Dit is een van de weinige elementen die uiteindelijk in de film terechtkwam.

piet-kroon-storyboard
Ik had graag meer van Kroons tekenwerk laten zien, maar wist niet of we tijdens de lezing foto’s ervan mochten maken. Copyrights enzo. Hier dus een illustratie van Kroon die op de KLIK site staat.

Wat namelijk vaak gebeurt is dat storyboard artists veel werk voor niets doen omdat er niet altijd even goed gecommuniceerd wordt. Het is voorgekomen dat Kroon zijn sequentie inleverde en dat bleek dat een van de personages bijvoorbeeld een hond was geworden waardoor de hele sequentie in dat licht overgedaan worden. ‘Een simpel telefoontje had me daarvan op de hoogte kunnen stellen.’

In het geval van Shrek 2 bleek uiteindelijk dat niet alleen Shrek gevangen zat, maar ook Donkey en Puss in Boots. Dat gaf de sequentie dus een geheel nieuwe wending.

Roloff de Jeu interviewt Kroon tijdens de Q&A.
Roloff de Jeu interviewt Kroon tijdens de Q&A.

Bij de Q&A vroeg iemand of Kroon niet liever met een volledig script zou willen werken, in plaats van de omslachtige manier waarop nu vaak in Hollywood gewerkt wordt. ‘Met een goed script aan de slag gaan is de meest optimale werksituatie, maar vaak werken we dus zoals ik net heb laten zien. Het verhaal wordt dus zo langzaam opgebouwd door verschillende mensen en veel werk gaat verloren. Je hebt in Hollywood ook met heel veel ego’s te maken. Als een storyboarder bijvoorbeeld een leuke grap bedenkt die de regisseur bevalt, dan vindt de scenarist dat weer niet zo leuk en wil dan zelf iets schrijven wat erop lijkt. Dus in plaats van gewoon de credits te nemen voor een goede grap, maken ze zelf iets wat uiteindelijk minder is en is de regisseur wel verplicht die mindere grap dan te gebruiken.’

Categorieën
Film Strips

Originele superheldenkostuums

Soms kom je echte pareltjes op tumblr tegen. Zoals deze foto’s van Chip Kidd van superheldenkostuums van Batman, Batgirl, Robin, Wonder Woman, Catwoman en Superman.

batman-kostuum-adam-west
Batman-kostuum van Adam West gedragen in de tv-serie. Ik weet uit zijn autobiografie dat hij in ieder geval een kostuum mee naar huis heeft genomen.
batgirl-kostuum
Batgirl-kostuum uit de tv-serie gedragen door Yvonne Craig.
robin-kostuum-burt-ward
Robins kostuum uit de tv-serie. Gedragen door Burt Ward.
wonder-woman-kostuum-02
Wonder Woman Lynda Carter droeg dit kostuum in de tv-serie.

wonder-woman-kostuum-01

catwoman-kostuum-michelle-pfeiffer
Het kostuum van Michelle Pfeiffer uit Batman Returns. Was er ooit een sexier Catwoman?
superman-kostuum-george-reeves
Het kostuum van George Reeves. De Superman uit de jaren vijfitg die zelfmoord pleegde. (Of werd vermoord, dat laatste weten we nog steeds niet zeker.)

Chip kidd is een populaire en geliefde boekslagomwerper, graphic designer en schrijver. Hij heeft ook wat boeken ontworpen die over strips gaan, waaronder over Batman the Animated Series  en Batman Collected.

Ik weet niet of deze foto’s uit een boek komen of dat hij ze voor zijn privécollectie heeft gemaakt. Maakt verder ook niet uit. Het blijft fascinerend om filmkostuums in het ‘echt’ te kunnen zien. Ze krijgen daardoor vaak toch een handmade quality, vind ik. Ook is het tof om de slijtage op de outfits te zien.

Aan de ene kant maken die kostuums de fictie echter en concreter. Aan de andere kant zie je er juist ook de grenzen van de fictie aan af. Een mooie paradox.

Sowieso zie je in de foto een duidelijke visie van de fotograaf terugkomen: hij gebruikt telkens hetzelfde basisconcept om de kostuums mee in beeld te brengen en dat werkt in zo’n serie heel sterk.

Nog even over Kidd en boekomslagen: in 2012 gaf hij deze lezing op TED. De moeite van het kijken waard. Hij is een rasverteller en heeft veel zinnigs te zeggen over het ontwerpen van boekomslagen:

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: Doctor Strange

Doctor Strange krijgt zijn eerste serieuze bioscoopbehandeling en het resultaat valt niet tegen.

Doctor Strange vertelt het verhaal hoe Stephen Strange de sorcerer supreme van onze realiteit wordt. Strange is een briljante neurochirurg die zijn reputatie en ego belangrijker vindt dan zijn patiënten. Totdat de zenuwen in zijn handen bij een ernstig auto-ongeluk onherstelbaar beschadigd raken en hij zijn beroep niet meer kan uitoefenen.

Ten einde raad reist hij af naar een mysterieuze enclave van Kamar-Taj. Daar krijgt Strange les van onder andere the Ancient One in magie en ontdekt hij de geheimen van een verborgen wereld vol mystiek en verschillende dimensies. Uiteraard zijn er duistere krachten die vastbesloten zijn onze realiteit te vernietigen. Het is aan Strange, nu gewapend met nieuw verworven magische krachten, om samen met zijn collega-magiërs de wereld te verdedigen tegen deze duistere krachten.

Doctor Strange-Poster 3

Benedict Cumberbatch zit het kostuum van Doctor Strange als gegoten. In het begin van de film zet hij perfect de arrogante neurochirurg neer. Een optreden waarin we een vleugje Sherlock herkennen. Ook komt hij geregeld grappig uit de hoek met rake oneliners zonder dat dit het drama schaadt, maar juist wat verlichting geeft.

Schone handen
De ontwikkeling die het personage doormaakt wordt slim geïllustreerd door terugkerende scènes. Artsen wassen altijd hun handen grondig voordat ze een operatie beginnen. De film bevat meerdere keren zo’n scène en iedere keer representeert de handeling het stadium waarin Strange zich in zijn ontwikkeling bevindt. De tweede keer zien we hoe zijn handen beschadigd zijn door het ongeluk en blijven trillen. Het zijn de handen van een gebroken man die zich geen raad weet met zijn nieuwe situatie. Aan het einde van de film wast Strange zijn handen nogmaals. Ze zijn nog steeds beschadigd en vol littekens, maar nu heeft hij zijn nieuwe rol in het leven gevonden en is hij bovendien empatischer geworden. Niet alleen heeft hij geleerd magie te beheersen, ook is hij een beter en begripvoller mens geworden.

doctor-strange-6

De scenaristen hebben over het personage Strange dus goed nagedacht. Het is niet alleen het feit dat hij een fotografisch geheugen heeft wat maakt dat Strange heel snel de mystieke kunsten leert te beheersen, het is ook zijn koppigheid en volharding die uiteindelijk maken dat hij de machtigste magiër op aarde zal worden.

Diversiteit
Voor de strippuristen is het wellicht balen dat the Ancient One niet vertolkt wordt door een oudere Aziatische man maar door Tilda Swinton. Doctor Strange werd in 1963 bedacht door Stan Lee en Steve Ditko en het stripverhaal zit daarom vol met clichés over het mystieke Oosten waar we nu onze neus voor ophalen. De casting van een vrouw in deze rol doet het cliché dus wat teniet. Bovendien doet Swinton het echt fantastisch en weet ze, ondanks beperkte screentijd, een boeiend personage neer te zetten.

Ook Baron Mordo is van ras veranderd: de leerling van the Ancient One is in de strips blank en Roemeens en wordt nu vertolkt door de zwarte acteur Chewitel Ejiofor. We leven in het tijdperk waarin diversiteit hoog op de politieke agenda staat en dat is dus iets waar ze bij Marvel Studio’s en Disney rekening mee houden. Persoonlijk heb ik het niet zo op dit politiek correcte gedoe en geloof ik meer in sterke en ronde nieuwe personages bedenken om de diversiteit te bevorderen, maar in Hollywood hercasten ze liever bestaande personages.
Wong (Benedict Wong), die in de strips de bediende is van Strange, is ook enigszins aangepast in het scenario.

Dit zijn natuurlijk allemaal aanpassingen waar de gemiddelde bioscoopbezoeker geen weet van heeft en alleen een beperkte groep striplezers de wenkbrauwen doet laten fronsen.

The Ancient One 'bevrijdt" Stranges astrale lichaam.
The Ancient One ‘bevrijdt” Stranges astrale lichaam.

Overkill
De special effects zijn werkelijk overdonderend. Dit verhaal had pakweg 15 jaar geleden nog niet zo overtuigend in beeld gebracht kunnen worden. Maar mijns inziens is hier wel een beetje sprake van overkill als de hele wereld letterlijk op zijn kop wordt gezet, gebouwen in beweging komen en we tussendoor ook nog geacht worden de gevechten te volgen. Less was more geweest in dit geval.

doctor-strange-15

Dat laatste geldt nu juist weer niet voor de bad guy in Doctor Strange: Kaecilius. Mads Mikkelsen mag de gebruikelijk toespraakjes houden die we van schurken kennen. Hij staat zijn mannetje tijdens de gevechten, maar blijft verder te veel op de oppervlakte. De reden voor zijn daden legt hij wel uit, maar krijgt nergens echt diepgang. Een belangrijke regel van het scenario schrijven, namelijk ‘show don’t tell’ is weer eens niet toegepast. Helaas geldt dat voor veel superheldenfilms en franchises als Bond eveneens. Kaecilius overstijgt zijn functie in de plot niet en wordt nergens een ‘echt mens’. Jammer.

Strange Tales 110: introductie van Doctor Strange.
Strange Tales 110: introductie van Doctor Strange.

Die minpunten nemen niet weg dat Doctor Strange een heel fijne kijkervaring oplevert en dat ik met veel plezier een van mijn favoriete striphelden tot leven heb zien komen op het witte doek. Doctor Strange is een fijne toevoeging aan het cinematografische universum van Marvel en ik hoop dat hij snel weer ergens opduikt. In een solofilm of bij Thor of wie dan ook.

De nieuwste Marvel-verfilming Doctor Strange draait vanaf 27 oktober in de bioscoop.

Categorieën
Film

Natuur en landschappen centraal op KLIK! 2016

Het KLIK! Amsterdam Animation Festival vindt plaats van 25 tot en met 30 oktober in EYE Filmmuseum Amsterdam. Er is speciale aandacht voor het thema Natuur en landschappen.

Zes dagen KLIK! betekent hilarische, maffe, speelse, artistieke, dramatische, overweldigende en ontroerende animatiefilms kijken en speciale themaprogramma’s volgen. Het centrale thema van deze editie is Natuur en landschappen.

'Critical Blocks' geregisseerd door Maykel Roovers.
‘Critical Blocks’ geregisseerd door
Maykel Roovers.

De afgelopen eeuwen is de mens steeds verder van de natuur af komen te staan en heeft hij steeds meer het gevoel gekregen dat hij die kan beheersen. Nu is het echter toch echt tot de meesten van ons doorgedrongen dat de natuur niet iets statisch is, en iets dat we niet zo makkelijk kunnen aanpassen aan onze wensen. Het is tijd om stil te staan bij de natuur, het landschap en de rol van de mens.

Met het themaprogramma The World We Live In vraagt het festival dit jaar aandacht voor animaties waarin het landschap en de rol van de mens centraal staan. Films en speciale evenementen over de relatie tussen de mens en zijn leefomgeving – soms harmonisch, soms uiterst gevaarlijk – geven stof tot nadenken en laten de onuitputtelijke veelzijdigheid van animatie zien. Naast speelfilms, presentaties en compilaties van korte films, komt het thema ook tot uiting in een speciale tentoonstelling over utopische en dystopische visies op onze omgang met het landschap. Ook is het mogelijk om op de fiets Amsterdam-Noord te verkennen en op drie locaties bijzondere films te bekijken die passen bij de omgeving. De films en de omgeving versmelten tot één ervaring.

klik-2016

Exclusieve première van Sync
Tijdens KLIK! gaat de fascinerende documentaire Sync (2016) in première. Makers Joop van den Beucken en Bob van der Houven duiken, samen met de bedenkers van de nostalgische online serie Stemmen van Toen, in de wereld van de Nederlandse nasynchronisatie van animatiefilms en laten zien wat daar allemaal bij komt kijken. Aan de hand van interviews met stemacteurs, regisseurs, vertalers, technici en studiobazen belicht Sync het heden en verleden van deze creatieve bedrijfstak en de impact ervan op onze samenleving. Na de vertoning is er de mogelijkheid om vragen te stellen aan de makers en acteurs.

KLIK draait niet alleen om films maar ook om inspiratie opdoen en zelf creatief zijn. In verschillende presentaties vertellen animatieprofessionals die hun sporen hebben verdiend over hun projecten en carrière. Gasten die komen zijn Piet Kroon (hij vertelt over het feature animation story process aan de hand van Shrek 2), Aymeric Kevin die zijn werkprocess als background director deelt (heeft gewerkt in Europa, Noord-Amerika en Japan aan o.a. de Adventure Time aflevering ‘Food Chain’ – super tof voor liefhebbers van eye candy en experimentele anime), en NEXUS producent Mariano Melman die een presentatie houdt over hoe je een verhaal in 360 graden virtual reality vertelt, aan de hand van hun nieuwe productie Rain or Shine.

Frankie, de mascotte van KLIK!
Frankie, de mascotte van KLIK!

Ook kan je de geweldige digitale kunstenaar Loish aan het werk zien in een live tekensessie. Loish is o.a. bekend van het artwork op de Wacom dozen en haalde bijna een kwart miljoen pond op met haar Kickstarter voor haar eerste publicatie. Daarnaast hebben we diverse workshops en demo’s waarbij je gratis kan aanschuiven (background art schilderen en schilderen met een VR bril op).

Dit is nog maar het topje van de ijsberg wat het programma betreft. Check daarom vooral de website van KLIK! voor meer informatie en de kaartverkoop.

 

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: The Beatles – Eight Days a Week

Ron Howard regisseerde een nieuwe documentaire over de toerjaren van The Beatles.

Er is weinig wat we niet al over The Beatles weten. Er zijn denk ik meer boeken over de band verschenen dat over Hitler en Jezus, al kun je met al deze drie onderwerpen een flinke boekenkast vullen. De documentaire The Beatles: Eight Days a Week – The Touring Years heeft dan ook weinig nieuws te vertellen voor verstokte fans, toch is het een mooi document van de toerjaren van The Beatles geworden. Dit komt met name door de opgepoetste beelden en de vele amateuropnames die in de film zijn opgenomen.

Al sinds mijn twaalfde ben ik Beatles-fan. Hun muziek spreekt nog steeds tot mijn verbeelding en ik vond het daarom een groot plezier om dit interessante tijdsdocument te zien. De film wekt een warm nostalgisch gevoel op naar een tijd die lang achter ons ligt. Een tijd ver voor mijn tijd, maar waarvan de muziek al bijna mijn hele leven de soundtrack is. De film biedt een goede introductie op wie de Beatles waren en op wat voor gekte ze toentertijd losmaakten. Behalve mensen die daar bij waren, is de documentaire dus ook geschikt voor bijvoorbeeld de millennials – mensen die zijn opgegroeid met ipods en gestreamde muziek. Niet alleen mensen dus die geboren zijn lang nadat the Beatles in 1970 uit elkaar gingen, ook nog eens luisteraars die wellicht niet bekend zijn met albums.

beatles-docuMuzikale helden
The Beatles waren pioniers op verschillende vlakken. Begonnen als podiumband die urenlang muziek speelde, werden ze een enorme sensatie over de hele wereld. Paul McCartney, John Lennon, George Harrison en Ringo Starr de eerste boyband noemen is accuraat, maar doet hun muzikale erfenis erg te kort. Niet alleen schreven ze hun eigen materiaal, veel van hun nummers zijn klassiekers geworden en behoren tot de beste popmuziek ooit gemaakt. Ze waren ook de eerste band die in stadions optraden, omdat er teveel mensen een kaartje wilden hebben.

Nadat ze jaren getoerd hadden, gaven ze daar in 1966 de brui aan. Niet zonder reden, want ze konden zichzelf niet horen spelen: daarvoor gilde het publiek veel te hard. Dit wordt mooi geïllustreerd door de film heen maar vooral in het 30-minuten durende segment na de aftiteling waarin we The Beatles tijdens hun optreden in Shea Stadium zien.

Minder gegil
De geluid – en beeldrestoratie is goed gelukt en eigenlijk voor het eerst kunnen we in die live-opnames de band goed horen. Ze slagen er wonderwel in goede muziek te maken zonder dat ze monitors hadden en het eigenlijk de vraag was of het publiek überhaupt wel kon horen wat ze zeiden en zongen. Tegelijkertijd maken de Fab Four tijdens het optreden in Shea Stadium ook een enigszins knullige indruk op dat podium. Zeker als je hun show vergelijkt met de gelikte optredens van grote popsterren nu. Niet alleen lijkt het alsof ze ter plekke bedenken wat ze zullen gaan spelen, de tussentekstjes zijn bijna knullig en vooral George staat er wat verloren bij. Let wel: dit is misschien wel de belangrijkste band uit de geschiedenis van de popmuziek.

beatles

Na hun podiumperiode pionierden The Beatles door in de studio, waarin ze experimenteerden met muziek en prachtige albums maakten. Dit is de periode van The Beatles die ik muzikaal het interessantst vind en de albums die ik het vaakst luister. Neemt niet weg dat zelfs in de periode dat ze hap-snap albums opnamen tussen de optredens door, ook prachtige nummers zitten.

Behalve Paul en Ringo komen George en John aan het woord via archiefbeelden. Ook worden er enkele bekende Britten en Amerikanen aan het woord gelaten. Sigourney Weaver was aanwezig bij een van de concerten. Ze had zich extra netjes aangekleed omdat ze hoopte dat de bandleden haar zouden opmerken. Net als alle andere bakvissen in het publiek natuurlijk.

Zwart-wit
Wat de film mijns inziens typisch Amerikaans maakt is de opmerking van Woopi Goldberg die iets zegt in de trant van dat ze zich door The Beatles geaccepteerd voelde als zwarte vrouw. ‘Ik zag The Beatles nooit als vier witte mannen, maar gewoon als mannen’. Interessanter is het concert in Jacksonville waar de vier Beatles weigerden op te treden als blank en zwart inderdaad gesegregeerd in de zaal zou zitten. Toen maakten ze dus al politieke statements. Ze kregen hun zin en traden op voor een gemengde zaal. Een vrouw die aanwezig was bij het concert vertelt hoe bijzonder het voor haar was om zo tussen blanke mensen te kunnen zitten bij een concert. We zijn vijftig jaar later inmiddels, maar dit soort politieke issues zijn nog steeds zeer actueel in de Verenigde Staten.

https://www.youtube.com/watch?v=T5GtkQoT5_g

The Beatles: Eight Days A Week – The Touring Years is vanaf 20 oktober te zien in de bioscoop en wordt uitgebracht door September Film.

Categorieën
Film Media

Horror in het theater

Zaterdag 1 oktober zat ik voor het eerst in het DeLaMar theater. Nu ben ik geen theaterbeest, maar toen Menno mij vroeg mee te gaan naar Horror, wilde ik wel een blik wagen.

Horror is een theaterstuk van speler, choreograaf en regisseur Jakop Ahlbom die hierin duidelijk zijn liefde voor het genre laat zien. Het stuk zit vol verwijzingen naar allerlei horrorfilms en werd perfect uitgevoerd. De bewegingen van de dansers waren heel precies en gedisciplineerd. Een van hen voerde een overtuigende Spider Walk uit the Exorcist uit. Ook de vele achtervolgingsscènes en vechtscènes waren goed gechoreografeerd.

horror_theater horror_theater-02

Het decor vond ik ook prachtig en sfeervol. De special effects waren ook overtuigend. Hoe een van de hoofdrolspeelsters tot haar elleboog in een bord eten grijpt en een pistool tevoorschijn haalt, is een raadsel. Even als het zwevende lijk onder het laken. Hans Klok meets Evil Dead, zeg maar.

Het verhaal is flinterdun, maar goed, dat geldt ook voor veel horrorfilms:

Een oud huis wordt geteisterd door een tragische familiegeschiedenis.
De jongste zus is weggekomen, maar wat is er met de oudste zus gebeurd?
Als ze terugkeert naar haar ouderlijk huis wordt ze geconfronteerd met een weggestopt verleden.
De enige manier om te overleven is de gruwelijke waarheid onder ogen te zien.

Omdat het verhaal niet veel om het lijf heeft, kreeg ik vooral de indruk naar een mash-up van verschillende horrorscènes te kijken. Dat is niet erg, maar het werd op den duur wat eentonig. Ik vond uiteindelijk de voorstelling wel wat lang duren. In de eerste veertig minuten was er al heel veel voorbij gekomen en daarna ging het geheel dus nog minstens een half uur door. Maar goed, dat ligt ook een beetje aan mij, want in het theater ben ik doorgaans snel verveeld. Ik ben meer een film- en tv-mens.

Zoiets als Horror zien we niet vaak in het theater. De show werd opnieuw uitgevoerd en stamt uit 2014. De zaal zat vol en het publiek was overwegend jong. Wat meer bewijst dat als je jong publiek het theater in wilt krijgen, je iets moet programmeren wat ze aanspreekt.

Horror is vermakelijk en indrukwekkend. En een goede manier om alvast een beetje in de Halloweensfeer te komen.

Check deze trailer voor een impressie:

https://www.youtube.com/watch?v=e7-BiNziy5c

Categorieën
Film Media Strips

Waar blijven de superheldinnen?!

In comics en superheldenfilms worden heldinnen langzamerhand steeds zichtbaarder. Goed, we kunnen nog lang wachten voordat er een Black Widow film is, maar voor de liefhebbers staan Wonder Woman en Captain Marvel op stapel.

Toch valt er nog een hoop te verbeteren, geeft mediawetenschapper Christopher Bell aan in zijn TedTalk. Want waarom zijn er vrijwel geen action figures van actieheldinnen en geen halloweenkostuums te koop? En waarom wordt een stoere chick als Gamora van Guardians of the Galaxy weggelaten in de merchandise? Tijd dat we het seksistische denken achter ons laten.

Star-Wars_leiaPeter de Kock was zo aardig om me op deze talk te wijzen. Hij weet dat ik me graag met superhelden bezighoud en dat beeldvorming en gender ook thema’s zijn die mij aan het hart liggen. Het zijn thema’s waar ik al eerder over heb geschreven.

De komende tijd zal ik hier ongetwijfeld nog meer over schrijven.

 

Categorieën
Film

Favoriete films

Soms moet je favoriete films juist niet meer kijken.

chasing_amy_cover_bigEen aantal films behoren echt tot mijn favorieten. Ik heb ze meerdere keren gekeken en ze hebben allemaal een warm plekje in mijn hart veroverd. Chasing Amy (Kevin Smith, 1997) is zo’n film: ik vind dit een van de mooiste films over liefde en vriendschap. Bovendien gaat Chasing Amy over stripmakers. Ghostbusters (Ivan Reitman, 1984) is een favoriet die zo goed is dat de film jeugdsentiment overstijgt. Batman van Tim Burton is wellicht niet de beste Batman-film die er is, maar een favoriet hoeft ook niet de beste van iets te zijn. En dan zijn er nog films als Wonder Boys, Almost Famous en Spider-Man 2.

Batman (1989)
Batman (1989)

Waarom je je een film een favoriet noemt, is afhankelijk van particuliere redenen. Niet perse omdat die film door de critici als beste uit de bus kwam. Meestal niet natuurlijk, want lijstjes met favorieten staan dikwijls vol met zogenoemde guilty pleasures. Nu vind ik eigenlijk dat alles wat je genot geeft nooit schuldig kan zijn, maar dat even terzijde.

almost_famous
Almost Famous. (Cameron Crowe, 2000)

Films zijn favorieten omdat ze je op een bepaalde manier geraakt hebben. Je zag ze bijvoorbeeld op het juiste moment in je leven, je herkent jezelf in de hoofdpersoon of situatie of ze onthullen een belangrijke waarheid voor je.

Vanmorgen werd ik wakker met het verlangen Chasing Amy weer eens te zien. Dat verlangen naar een specifieke film heb ik wel vaker. Al een maand of wat wil ik Batman nog een keer gaan kijken. Toch stel ik het opnieuw bekijken van deze films vaak lang uit.

Dat doe ik dan bijvoorbeeld door toch op een bepaalde manier met die film bezig te zijn: ik kijk een videorecensie/ analyse op YouTube, check de trailer nog eens of een documentaire over die film of filmmakers, lees een boek over de film (een (auto)biografie of making of), luister de soundtrack of bekijk simpelweg wat screencaps.

https://www.youtube.com/watch?v=YzyZFgQa_rg

Hoe vaak moet je immers een film kijken? Een film vaker zien is fijn, want je ziet vaak nieuwe dingen omdat bij iedere kijkbeurt andere details op kunnen vallen. Maar op een gegeven moment ken je een film door en door. En kun je zelfs ieder stukje dialoog meepraten. Wat je, tot ergernis van je partner, vervolgens ook doet.

Juist omdat je een film door en door kent, gaat misschien de glans er wat vanaf. Je kent het nu wel. Die dingen die eerst bijzonder vond, heb je nu zo vaak gezien, dat ze niet meer echt opmerkelijk lijken. Je bent aan ze gewend geraakt. Dat is jammer, want dan is je favoriete film niet meer een lieveling van je simpelweg omdat je die te vaak gekeken hebt.

Ghostbusters-stay puft
De enige Ghostbusters-film die je echt gezien moet hebben. Nuff Said.

Misschien moeten we favoriete films daarom vaker koesteren dan terugkijken. Ik stel het kijken van Chasing Amy daarom nog even uit.

Er zijn immers nog heel veel films die ik nog niet gezien heb. En wie weet zit daar wel een nieuwe favoriet tussen.