Reguliere avondjes televisiekijken behoren voorgoed tot het verleden in mijn leven. Behalve een specifiek programma op uitzendingvergist.nl, zat ik dit jaar veel YouTube te kijken. Fantastische nostalgische televisiemomenten leverde dat op, zoals Buck Rogers.
Zo zag ik de pilotaflevering van Buck Rogers in the 25th Century. Een serie die in Amerika tussen 1979 en 1981 op de buis was. Pas in 1985 en 86 zond Veronica Buck Rogers uit op de Nederlandse televisie. Bij het terugzien viel het me op hoe sympathiek acteur Gil Gerardoverkomt en hoe sexy Erin Gray was indertijd.
Buck Rogers werd geproduceerd door de kort geleden overleden Glen A. Larson die ook verantwoordelijk is voor Knight Rider en Battlestar Galactica. Sterker nog: decors en special effects-shots uit Battlestar werden hergebruikt in Buck Rogers. Erg origineel is het overigens allemaal niet. De serie is natuurlijk een adaptatie van het verhaal geschreven door Philip Francis Nowlan, maar Larson haalt zijn mosterd ook deels uit Star Wars. Het robotduo Twiki en Dr. Theopolis is duidelijk afgeleid van R2D2 en C-3PO.
Ik vond het leuk om de pilot nog eens te zien, maar voelde niet meteen een prikkel om de rest van de serie ook weer te gaan kijken. Wel keek ik dit jaar veel Magnum PI, waar ik ook via YouTube weer opnieuw kennis mee maakte.
Prachtige matte painting van Syd Dutton uit de pilot.a multi-part Bill Taylor composite with people matted with actual mirrored LA skyscraper, a Syd Dutton painted cityscape and Lyn Ledgerwood’s miniature vehicles! Bron: nzpetesmatteshot.blogspot.comDe bad guy euh girl uit de pilot.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Op zoek naar een televisieserie die de moeite van het kijken waard is, heb ik van de week The Newsroom geprobeerd. De eerste twee afleveringen bevielen goed.
In The Newsroom zijn we getuige van de gebeurtenissen op de werkvloer bij het nieuws van het fictieve Atlantis Cable News (ACN) kanaal. De persoonlijke perikelen van de journalisten vormen de leidraad van de show, maar iedere aflevering staat een waar nieuwsfeit centraal. In de eerste aflevering was dat de olieramp in de Golf van Mexico in 2010.
Het verhaal draait om presentator Will McAvoy (een goed spelende Jeff Daniels) en zijn executive producer MacKenzie McHale (Emily Mortimer). Jarenlang werd McAvoy de Jay Leno van het nieuws genoemd omdat hij geen enkele politicus of gast het vuur aan de schenen legt. Hij is aardig en daarom komen ze graag in zijn programma praten. Als McHale zijn nieuwe producent wordt, moet het roer om. Ze gaan weer serieus, informatief en inhoudelijk nieuws brengen. Dus niet wat je op Fox News in Amerika te zien krijgt of wat je in De Telegraaf leest.
Ik moest bij die koerswijziging denken aan de eerste aflevering van de talkshow Pauw. Daarin was minister van defensie Jeanine Hennis-Plasschaert te gast. Het gesprek ging helemaal nergens over omdat Hennis-Plasschaert weigerde inhoudelijke uitspraken te doen. Gesprekken met politici in Nederland gaan vaak nergens over omdat ze dichtklappen zodra het gesprek buiten de paden van het geplande pr-praatje komt. Jeroen Pauw probeerde nog wel wat los te peuteren maar het leek er meer op dat hij dit als leuk spelletje zag dan dat hij werkelijk journalistiek aan het bedrijven was. Later heb ik nog een fragment van Pauw gekeken waar enkele BN’ers aan het praten waren over David Bowie. Dat gesprek was nagenoeg nog inhoudlozer.
Ik kan er niets aan doen maar bij de meeste talkshows als Pauw en DWDD lijkt het tegenwoordig nergens meer over te gaan. Veel talking heads, veel gebakken lucht en vooral veel BN’ers met een mening. Ondertussen word je er weinig wijzer van. Het echte journaal bekijk ik slechts sporadisch.
Wat dat betreft hoop ik dat McAvoy het er beter van af gaat brengen. In ieder geval begint de serie, bedacht en grotendeels geschreven door Aaron Sorkin (The West Wing), veelbelovend.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
De tentoonstelling belicht aan de hand van de activiteiten van filmvertoner en -distributeur Jean Desmet het ontstaan van de bioscoop- en filmcultuur van Nederland. Desmet verzamelde en vertoonde in zijn filmtheaters zo’n 900 films en die collectie is bijna volledig bewaard gebleven. Daarom is de expositie, waarin zo’n 50 uiteenlopende producties te zien zijn, een boeiende staalkaart van welke films er in die tijd vertoont werden en hun artistieke waarde. Het betreft films uit allerlei landen. De films verrassen de hedendaagse toeschouwer door hun vindingrijkheid, hun onbevangen blik en het artistieke gebruik van filmische middelen.
Europäisches Sklavenleben, 1912 , affiche, DU, 125 x 94 cm Collectie EYE.
Experimenten
Jarenlang werd gedacht dat de eerste periode van de vroege stille film vooral een voorloper was van de narratieve Hollywoodfilm. Maar tegenwoordig beseffen de filmwetenschappers dat deze eerste periode niet aangeduid mag worden als primitief, maar dat het een tegendraadse en moderne vorm van cinema is. In Europa stond het vertellen van een verhaal niet per se voorop, maar ging het vooral om het tonen van dingen. Bijvoorbeeld een gebeurtenis of het tonen van exotische oorden. Daarnaast werden er ook verhalende films vertoond. Ook was men in die tijd nog aan het experimenteren met het nieuwe medium en de specifieke visuele en fotografische kwaliteiten van film aan het ontdekken.
Poppenhuis
Het is erg interessant om deze films te bekijken en te zien hoe de makers bepaalde concepten aan de kijker probeerden te communiceren. Hoe maakten de filmmakers bijvoorbeeld duidelijk hoe twee gebeurtenissen op verschillende plekken tegelijkertijd plaatsvonden? Nu zouden we gewoon tussen de twee gebeurtenissen heen en weer snijden in de montage, maar toen maakte men gebruik van bijvoorbeeld ingenieuze split-screens. De Italiaanse film Le Acque miracolose (De wonderbronnen, 1914) lost het op door een dwarsdoorsnede van een huis te laten zien alsof je in een poppenhuis kijkt.
Un Pension de famille modele, (Een Model pension), 1912, FR Collectie EYE
In de expositie is ook aandacht voor animatiepionier Émile Cohl waar twee films van te zien zijn. In La vengeance des esprits (Die Rache der Geister) uit 1911 worden geesten opgeroepen in een seance. Deze geesten zijn door Cohl getekend en vermengd met live-action beelden.
Om een indruk te geven van de rijkheid aan de films die toen gemaakt en vertoond werden, heb ik een long take opname gemaakt terwijl ik door de tentoonstelling loop:
Filmpionier
Jean Desmet (1875-1956) was in de jaren 1907-1916 een pionier van het Nederlandse bioscoopbedrijf. Hij begon films te vertonen op de kermis maar al snel opende hij ook bioscopen en ging hij zelf films distribueren. De collectie is bijna volledig bewaard gebleven en al sinds 1957 in bezit van het EYE Filminstituut (toen nog het Filmmuseum geheten). EYE zorgt voor de conservatie van de nitraatfilms en voor de hedendaagse distributie voor filmfestivals over de hele wereld. Ook de filmaffiches en verwante zaken zijn bewaard gebleven en maken onderdeel uit van de tentoonstelling.
Net als nu
Persoonlijk vind ik de vroege cinema erg fascinerend. Mensen keken toen nog op van filmbeelden uit het buitenland of een fictieverhaal. Men keek vol bewondering naar de relatief nieuwe techniek. De films zijn opvallend statisch, de camera bewoog nauwelijks omdat deze behoorlijk zwaar was, tenzij deze op een auto of trein werd gezet. De films waren vaak gekleurd en werden tijdens vertoning voorzien van live muziek. Vaak was er een explicateur aanwezig om het verhaal op levendige wijze aan het publiek toe te lichten. Soms was het juist de aanwezigheid van de explicateur die mensen naar de bioscoop deed afreizen.
Die vroege cinema lijkt eigenlijk veel op hoe we nu met video omgaan. Ook nu is het registreren en tonen heel belangrijk. Al registreren we nu met onze mobieltjes om deze vervolgens via Facebook, Twitter of blogs te verspreiden.
L’Automobile della morte, (De Doodenrit), 1912, IT Collectie EYE.
Het boek
Bij de tentoonstelling worden verschillende thematische lezingen gehouden en muzikale optredens georganiseerd. Ook hebben EYE en nai010 uitgevers een rijk geïllustreerd boek uitgebracht: Jean Desmets droomfabriek. De avontuurlijke jaren van de film (1907-1916). In dit boek staan allerlei interessante thematische essays van Peter Delpeut, Mark-Paul Meyer, en Desmet-kenner Ivo Blom. Het artikel van Sanne Baar plaatst de biografie van Desmet in zijn tijd en noemt belangrijke historische gebeurtenissen om het plaatje compleet te maken. In het boek zijn heel veel filmframes opgenomen. Er is een Nederlandse en Engelstalige editie.
Na het zien van de expositie biedt het boek een extra dimensie. Eigenlijk heb ik na het lezen zin om nog een keer te gaan kijken om dit keer te films nog eens goed in me op te nemen, want bij het eerste bezoek was de grote hoeveelheid filmbeelden wat overdonderend. Nu kan ik ze ook beter plaatsen.
Jean Desmets droomfabriek is nog te zien tot en met 12 april 2015.
In mijn schoen vond ik een Playmobildoosje met daarin Sinterklaas en Zwarte Piet. Dankjewel, Linda… euh Sinterklaas!
Al vanaf het moment dat ik in Het Parool een foto zag staan van een Zwarte Piet-figuurtje van Playmobil, wilde ik deze al hebben. Ik verzamel doorgaans geen speelgoed, maar ik vermoed dat deze vorm van Zwarte Piet binnenkort tot het verleden behoort. Ik denk niet dat de Playmobil Zwarte Piet nog lang in het assortiment heeft zitten, gezien hoe fel dit jaar de discussie omtrent de assistent van de goedheiligman is opgelaaid.
Het setje wordt voor mij dan symbool voor hoe we vroeger Sinterklaas vierden. Tradities veranderen. Als Piet inderdaad alle kleuren van de regenboog gaat hebben in de toekomst, en er rode, groene en blauwe Pieten met Sinterklaas op pad gaan, dan heb ik, voor de komende generaties toch nog een traditionele Piet in bewaring thuis.
Vorig jaar vond ik het een nogal onzinnige discussie, want ik had zelf als kind Zwarte Piet nooit als racistisch ervaren. De laatste tijd besef ik dat ik niet voor anderen kan uitmaken wat ze als racistisch ervaren, ook als hetgeen wat ze als racistisch ervaren niet als zodanig bedoeld is.
In mei schreef ik over mijn Nederlanderschap en de vraag wat mij eigenlijk een Nederlander maakt. Het Sinterklaasfeest is een klein deel van het antwoord, want daar ben ik mee opgegroeid. (Al wordt Sinterklaas overigens niet exclusief in Nederland gevierd.)
Zo zwart als roet
Uiteraard heb ik ook naar de documentaire Zwart als roetvan Sunny Bergman gekeken. En zoals bij haar eerdere werk, heb ik daar gemengde gevoelens bij. Ik vind het goed dat er films over maatschappelijke discussies gemaakt worden die tot nadenken stemmen. En Bergmans film doet dat. Maar tegelijkertijd laat Bergman vooral de weg zien die zij aflegt, haar film blijft vooral steken in particuliere ervaringen, waarvan die van de filmmaakster als leidraad dienen. Hoewel ze tijdens haar reis ook zaken aanstipt die voor ons allemaal interessant zijn, zoals de onbewuste vooroordelen die we hebben ten opzichte van anderen. Ook verbaasde het me dat in 1987 Sesamstraat al aandacht had voor de racistische aspecten van Zwarte Piet. Ik wist niet dat de discussie al zo lang speelt.
Ik vond het interessant om de mensen van de Anti-Piet-organisatie aan het woord te zien, maar vond dat er weinig ruimte was voor het andere geluid. Van de pro-Pieten werden vooral de mensen geciteerd die zich racistisch via sociale media hebben uitgelaten. De heren van de pietitie kwamen weliswaar aan het woord, maar een erg duidelijk verhaal hadden ze niet. Dat kan natuurlijk ook aan de montage van de film liggen, want de regisseur bepaalt wat we wel en niet zien van een interview en kan de beeldvorming van dat gesprek dus op een heel simpele manier manipuleren.
Ik denk dat Sunny Bergman wel teveel in een film wilde stoppen, iets wat ze in een interview met de VPRO Gids ook toegeeft. Om ook nog eens de representatie van minderheden in Hilversum erbij te halen en daar enkele NPO-bobo’s op aan te spreken, vond ik wat te veel van het goede. Vooral omdat niet verder wordt uitgelegd wie die mensen uit het groepje zijn.
Wat ik dus vooral miste in Zwart als roet, was duiding door onafhankelijke stemmen. Dat had de film mijns inziens meer waarde en gewicht gegeven.
Zondag, de laatste dag van november, was tevens de laatste dag dat Linda en ik gebruik konden maken van onze tienrittenkaart bij The Movies. We besloten deze strip te besteden aan A Most Wanted Man, die voor de laatste keer in dat filmtheater vertoond zou worden.
Het is ook bijna de laatste film waarin Philip Seymour Hoffman speelde. De acteur overleed dit jaar op 2 februari aan een ongelukkige overdosis van verschillende drugs, in de periode dat hij The Hunger Games: Mockingjay – Part 2 opnam. Aangezien ik de kans dat ik The Hunger Games-reeks ga kijken gering acht, was dit dus voor mij de laatste nieuwe film met Hoffman in de hoofdrol. Spijtig, want ik vind Hoffman een van de beste acteurs van zijn generatie en zal zijn werk in de toekomst gaan missen. Hij is zo’n acteur die niet lijkt te acteren, dus doet alsof, maar het personage wordt en 100% belichaamt.
Wat A Most Wanted Man vooral laat zien, is hoe goed Hoffman en zijn collega’s zijn: Willem Dafoe, Robin Wright, Nina Hoss en Rachel McAdams zetten allemaal zeer geloofwaardige personages neer, met als Hoffman als zwaarmoedig middelpunt. Hij speelt Günther Bachmann, de leider van een kleine contraspionage divisie die al iets te vaak door andere afdelingen is verraden.
A Most Wanted Man speelt in Hamburg, waar een gemartelde immigrant Issa Karpov, half Tsjetsjeense half Russische man, opduikt in de islamitische gemeenschap. Met de hulp van de jonge advocate Annabel Richter (McAdams) probeert hij de ruim tien miljoen euro van zijn overleden vader in handen te krijgen, die op een rekening van de bank staan. Maar dat is niet zo makkelijk voor iemand zonder papieren. Omdat de Duitse en Amerikaanse veiligheidsdiensten in Karpov (Grigoriy Dobrygin) een potentiële terrorist zien, houden ze hem nauwgezet in de gaten. Het wordt allemaal nog verdachter als Karpov het gehele bedrag wil schenken aan een moslimleider die banden heeft met extremistische organisaties.
Deze derde film van Anton Corbijn kent een zeer rustig verteltempo. Nauwgezet en vol smakelijke details vertelt de regisseur zijn verhaal. Normaliter vind ik dat niet zo erg, zo lang de film de moeite waard is, maar in de zaal zat een gast achter ons vaak door de film heen te praten. (In vermoedelijk een Arabische taal, wat gezien de inhoud van de film weer ironisch genoemd kan worden.) Het is een verschijnsel van deze tijd dat mensen in de bioscoop schijt hebben aan anderen, zo lijkt het, en voor mij een reden om vaker films thuis te kijken in plaats van een zaal vol met wildvreemden.
Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van John le Carré, en toont ons een wereld waarin veiligheidsdiensten elkaar vooral tegenwerken, wat het leven van alledag er niet veiliger op maakt. Het is een wereld waarin religieuze leiders gewantrouwd moeten worden, en waar achter elke islamitische baard een potentiële terrorist schuilt. Het is ook een wereld waarin organisaties die asielzoekers willen helpen nogal naïef te werk gaan en ongewild terroristen een handje helpen. Laten we hopen dat de wereld die Carré en scenaristen Andrew Bovell & Stephen Cornwell hier vooral fictie schrijven, anders slaap ik de komende tijd een stuk onrustiger.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Sinterklaas mag dan 6 december het land weer verlaten, het leukste Sinterklaascadeautje van dit jaar wordt op die dag uitgereikt. Het Imagine Filmfestival heeft dan namelijk een extra en limited edition. Dat betekent een dag extra fantastische films kijken in Eye. Het programma bestaat uit maar liefst zeven titels.
Dit is het programma zoals het op de Imagine-site staat vermeld:
Tijdens Imagine Limited Edition worden op zaterdag 6 december in EYE zeven fantastische films vertoond. Het gevarieerde programma is rond, de kaartverkoop is gestart via EYE!
In de ochtend starten we met de ijzersterke Nieuw-Zeelandse mockumentary What We Do In The Shadows waarin ondode huisgenoten zich maar moeilijk kunnen aanpassen aan de moderne tijd. Vervolgens de science-fiction I Origins, waarin een wetenschapper (Michael Pitt) niet gelooft in het bovennatuurlijke, maar zijn zoektocht naar de waarheid hem toch op de proef stelt.
In de bloederige comedy The Voices blijkt dat een onhandige fabrieksarbeider (Ryan Reynolds) een onverwachte kant heeft. Hierna Tobe Hoopers horror-klassieker The Texas Chainsaw Massacre uit 1974, die er na een digitale oppoetsbeurt beter en tijdlozer uitziet dan ooit.
Rond etenstijd start In Order of Disappearance waarin een brave huisvader (Stellan Skarsgård) een meedogenloze killer wordt in een gewelddadige comedy die doet denken aan de gebroeders Coen. Hierna Jim Mickle’s bloedstollende thriller Cold in July waarin de brave Richard (Michael C. Hall, beter bekend als ‘Dexter’) een inbreker neerschiet en wordt belaagd door diens vader. Maar dat is enkel het begin; als een privé detective (Don Johnson) Richard komt opzoeken, zijn alle ingrediënten aanwezig voor een knallende finale.
Imagine Limited Edition wordt afgesloten met de Koreaanse box office hit Kundo: Age of the Rampant, waarin een spectaculaire en meeslepende strijd tussen goed en kwaad te zien is, met spetterende martial arts en een geweldige, op Ennio Morricone geïnspireerde soundtrack.
Kaarten zijn via Eye te bestellen. Je kunt helaas niet een speciaal kaartje voor de hele dag bestellen, alleen per film.
De komische film Schatjes! laat zien hoe erg de spanningen in een familie kunnen oplopen. Na het herzien van de film ben ik maar wat blij dat ik geen koters heb.
Woensdagavond 5 november werd eenmalig Ruud van Hemerts debuutfilm Schatjes!vertoond in het Ketelhuis in aanwezigheid van enkele familie- en crewleden. Ook werd Van Hemerts autobiografie De Bruut verkocht.
Het is dertig jaar geleden dat Schatjes! uitkwam. De film gaat over een gezin waarin de ruzie tussen de ouders en hun kinderen groteske vormen aanneemt. De film werd met meer dan 1.5 miljoen bezoekers een enorm succes in de bioscoop. Ook het vervolg Mama is boos! (1986) werd een hit. Vorig jaar raakte Schatjes! nog in opspraak omdat de erotische scènes met de toen veertienjarige Akkemay Elderenbos door strafrechtadvocaat Gerard Spong als kinderporno werden bestempeld. Kun je nagaan hoe erg Nederland in dertig jaar is vertrut, want ‘de porno’ behelst voornamelijk een paar blote borsten en wat zoenwerk.
Wat dat betreft voldoet Schatjes! prima aan wat we bij een oudere Nederlandse film zouden verwachten: functioneel naakt en soms onverstaanbare dialogen die niet altijd syncrhoon zijn nagedubt. Toch vind ik Schatjes! een zeer vermakelijke film waarin het geweld groteske vormen aanneemt. Het spel van acteurs Peter Faber en Geert de Jong is goed. De acteerprestaties van de kinderen (waaronder Frank Schaafsma en Akkemay) vind ik minder overtuigend. Ze kennen hun tekst, maar in hun ogen gebeurt weinig.
Erik Koningsberger, die de geile tennisleraar Dennis speelt, was ook aanwezig tijdens de vertoning. Doense stelde hem nog enkele vragen voor de film begon en Koningsberger bevestigde dat Van Hemert een lastige regisseur was om mee samen te werken. ‘Er waren momenten dat ik hem een flinke knal voor zijn kop wilde geven, en volgens mij had iedereen dat wel op een bepaald moment.’ Later hoorde ik regie-assistente Joyce van Rijn zeggen dat het geen pretje was om met Van Hemert te werken. ‘Daar heb ik wel wat aan overgehouden.’
In de autobiografie De Bruut rekent Ruud van Hemert (1938-2012) genadeloos af met de Nederlandse filmwereld. Niemand blijft gespaard, maar zoals we van Van Hemert konden verwachten gaat dat gepaard met een flinke dosis zelfspot en relativerende humor. De Bruut werd eind 2011, kort voor Van Hemerts dood, in eigen beheer uitgegeven, maar door gebrek aan marketing en publiciteit bleef dit volkomen onopgemerkt. Na zijn overlijden wist Stichting Filmuitgaven de hand te leggen op een pallet met 800 exemplaren. De boeken zouden vernietigd worden, gelukkig greep Jan Doense in en kocht met Stichting Filmuitgaven de voorraad op. (Het boek is nu ook weer via Bol.com te bestellen.)
Doense deed woensdagavond ook de presentatie. Vooraf vertelde de sympathieke Mr. Horror mij dat hij een groot fan is van Ruud van Hemert en hem als de beste Nederlandse filmregisseur beschouwt. Doense vertelde ook dat hij voordat hij filmregisseur was, carrière maakte bij de VPRO en Vara als televisieregisseur van De Fred Haché Show en Barend is weer bezig!. Van Hemert werkte dus nauw samen met Wim T. Schippers die helaas niet aanwezig kon zijn op de vertoning bij Schatjes! omdat hij die avond ‘nog een toneelstuk moest afschrijven.’
Haghefilm Digitaal had trouwens voor een kraakheldere nieuwe kopie van de film gezorgd. Eigenlijk zou deze nog een tijdje in de bioscoop moeten draaien, want ook nu is Schatjes! nog heel genietbaar.
The Cabin in the Woods was de tweede film die ik deze Halloween zag. Het was tevens de tweede keer dat ik deze horrorfilm van Drew Goddard bekeek en ook nu was het weer een groot plezier.
Fran Kranz: sympathieke stoner.
Een groep tieners die vakantie vieren in een afgelegen hutje waar de hel los breekt, is een van de grootste clichés in het horrorgenre. Toch weten scenaristen Goddard en Joss Whedon hier een zeer originele draai aan te geven. Ze spelen met de kenmerken en de clichés van het genre. Wie goed oplet ziet heel veel knipoogjes naar andere horrrorfilms. Wat dat betreft doet The Cabin in the Woods niet onder voor Scream (1996) van Wes Craven. Meer ga ik niet over de plot zeggen, want het ontrafelen van het mysterie is een van de dingen die The Cabin in the Woodszo leuk maakt.
De mooie Kristen Connolly houdt het toch netjes (helaas).Euh… Anna Hutchison houdt van beesten?
Extra plezier beleefde ik aan de casting van de bijpersonages, want enkele acteurs herkende ik uit het Buffy en Angel Universum, zoals Amy Acker en Tom Lenk. Fijn om te weten dat Whedon bij de casting aan zijn vrienden denkt. Jammer dus dat ik niet een van zijn vrienden ben.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Sleepy Hollow van Tim Burton blijft een van mijn favoriete Halloweenfilms, maar omdat ik deze al een paar keer gezien heb, besloot ik vrijdag de animatiefilm van Disney te bekijken. Het oorspronkelijke verhaal van Washington Irving moet ik nog steeds een keer lezen, maar ik begrijp van de synopsis op wikipedia dat Disney dit verhaal redelijk goed volgt en dat Burtons interpretatie heel anders is.
Echte horror wordt de 32-minuten durende animatie natuurlijk niet, want bedoeld voor jonge kijkers, maar ondanks de guitige humor biedt The Legend of Sleepy Hollow toch een aardige kijkervaring. Bing Crosby is de verteller en afgezien van een vrouwenkoor zijn er verder geen stemmen te horen.
De scène waarin Ichabod Crane doodsbang door het bos rijdt, is zeer vermakelijk. Vooral omdat hier wordt ingespeeld op het inbeeldingsvermogen van de mens: als je bang bent, zie je overal spoken. Aangezien ik niet geloof in spoken, neem ik aan dat wanneer mensen vertellen dat ze geestverschijningen hebben waargenomen, vooral hun fantasievolle brein overuren heeft gedraaid. Deze scène is daar dus een aardige demonstratie van.
Recent ben ik begonnen aan de televisieserie die zijn inspiratie haalt uitThe Legend of Sleepy Hollow. Toch kan deze mij maar matig boeiend: de personages blijven te veel steken in typetjes en willen maar geen echte mensen worden. Daardoor leef ik niet mee met hun avonturen. Ook wordt ieder mysterie aan het einde van iedere aflevering netjes afgerond. De twee hoofdrolspelers krijgen te vaak hun informatie van visioenen en ze lijken weinig moeite te hoeven doen om de bovennatuurlijke raadsels op te lossen. En echt eng wil het bovendien allemaal niet worden. Dan kijk ik toch liever Sleepy Hollow van Burton nog een keer.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Op aanraden van een vriend naar Disney’s Maleficent gekeken. Deze film sluit mooi aan bij de trend om bad guys de hoofdpersoon van een verhaal te maken. Denk maar aan televisieseries als Dexter, Breaking Bad en The Americans.
Maleficent is de heks uit Disney’s animatiefilm Sleeping Beauty (1959) die prinses Aurora vervloekt.
De gelijknamige film met in de hoofdrol Angelina Jolie toont de achtergrond van Maleficent en vertelt het bekende sprookje Doornroosje vanuit haar perspectief. Mooi gemaakt sprookje en onderhoudend gespeeld door de cast. Aangezien het om een familiefilm gaat blijft de bad girl niet heel lang bad natuurlijk.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
In het filmprogramma ‘It’s a Gender Thing’ op het KLIK! Amsterdam Animation Festival draait de animatiedocumentaire I Love Hooligans van Jan-Dirk Bouw, over een homoseksuele hooligan die zijn geaardheid angstvallig voor het wereldje verborgen houdt.
‘Al enige tijd deed ik research naar het thema homoseksualiteit en voetbal. Een onbespreekbaar onderwerp in de voetbalwereld,’ vertelt regisseur Jan-Dirk Bouw. ‘Omdat ik met profvoetballers niet veel verder kwam, zocht ik contact met homoseksuele amateur-voetballers. Eentje vertelde me dat hij een homoseksuele hooligan kende. De combinatie van die twee werelden leek me erg interessant.’ Bouw zocht contact met de hooligan via een datingsite voor gays en maakte na enkele chats een afspraak. ‘Bij het eerste contact heb ik meteen open kaart gespeeld over de documentaire en verteld wat ik wilde. De hooligan gaf snel aan dat hij een bijdrage wilde leveren, want hij voelde ook de urgentie van dit onderwerp. Voorwaarde was wel dat de hooligan en zijn club absoluut anoniem moesten blijven. Een interessant probleem. Mijn liefde voor strips en animatie deed me al snel besluiten dat een animatie de oplossing bood.’
Tijdens zijn research had Bouw foto- en videomateriaal gedraaid in het voetbalstadion. De live-action beelden zijn eerst gemonteerd, daarna werden deze overgetrokken door de animators, wat rotoscopen wordt genoemd. ‘Het animatieteam heeft natuurlijk wel het een en ander aangevuld omdat we niet alles precies konden opnemen zoals je dat in de film ziet. Daarnaast hebben we bijvoorbeeld gebruik gemaakt van internetvideo’s die hooligans zelf maken van hun vechtpartijen. We zijn dicht op de realiteit gebleven.’ De tekenstijl die Bouw en art-director Joost Jansen uitkozen zit tegen realisme aan, met hier en daar een expressieve uitspatting om de boodschap duidelijk over te brengen. ‘Jansen wilde de vrijheid om dingen soms dikker aan te zetten. Als je de hooligan tijdens de wedstrijd ziet schreeuwen heeft dat iets onmenselijks, waardoor de emotie wordt uitvergroot. Ook benadrukt dit de paradox: terwijl de hooligan zijn seksuele geaardheid verborgen houdt, scheldt hij spelers uit voor homo.’
Geweld I Love Hooligans geeft een boeiende inkijk in wereld van de voetbalhooligan. ‘Op het veld moeten de spelers het doen. Die wedstrijd kan je verliezen maar dan kan je die wedstrijd altijd buiten het stadion nog winnen,’ vertelt de hoofdpersoon in de documentaire. Vervolgens zijn we getuige van hoe zijn ploeg een supporter van de andere club aftuigt. Bouw: ‘Ik had hem leren kennen als een heel aardige, relaxte man. De eerste keer dat ik mee naar het voetbal ging zag ik opeens een totaal anders personage. Er was plotseling zoveel agressie! Waarschijnlijk had hij ook wat gebruikt. Ik ben blij dat we die agressie hebben laten zien, want in mijn beleving is dat toch een essentieel onderdeel van die wereld.’
Feedback
Reacties op de film zijn positief, ook uit de voetbalwereld. Op het Berlijnse 11-mm Voetbalfilmfestival won hij de eerste prijs. ‘Daaraan merk je toch dat men het binnen de voetbalwereld belangrijk vindt dat dit onderwerp besproken wordt. Graag zou ik de film laten zien in de pauze van een wedstrijd, maar dat is onmogelijk met het geweld en drugsgebruik dat we tonen.’
En hoe reageerde de hoofdrolspeler? ‘De eerste keer dat hij de film zag was hij helemaal geobsedeerd door het geweld en had het gevoel weer in de wedstrijd te zitten. De tweede keer was tijdens de première. Na de voorstelling zag ik hem eenzaam wat biertjes drinken en toen ik vroeg of het ging, zei hij dat hij toch erg geraakt was door zijn eigen verhaal. Misschien had hij dat in eerste instantie onderdrukt en voelde de hooligan het deze keer wel. Dat was een heel emotioneel moment.’
Happy Halloween! De weg naar Halloween is afgelegd dus nog één horrorfilm om in de juiste stemming te komen: Night of the Demons uit 1988.
Een stel niet al te snuggere tieners vieren Halloween in een verlaten crematorium. Hun voor de grap uitgevoerde seance zorgt ervoor dat een demon vrijkomt. Deze krijgt steeds meer tieners in zijn macht zodat de rest van de feestbeesten moeten rennen voor hun leven. Toch vervelend dat ze op het terrein opgesloten zitten.
Het acteerwerk is behoorlijk zwak in deze horrorfilm, de make-upeffecten zijn daarentegen goed gedaan. Night of the demons van Kevin Tenney neigt door het slappe acteerspel naar komedie en met enkele gratuite naaktmomenten lijkt het me een geschikte flick om met een flinke bak chips, bier en enkele vrienden te gaan kijken.
Het vreemdste moment is toch wel wanneer de bezeten nymfomane van het stel een lipstick in een tepel duwt en deze in haar borst laat verdwijnen.
Het meest enge moment vond ik de scène in het crematorium zelf, als het meisje verkleed als Alice (Cathy Podewell) bijna de oven in gaat. Dood en verderf in horrorfilms, dat is allemaal leuk en aardig, maar als de dood te veel gaat lijken op hoe die er in het echte leven uitziet, is de confrontatie met de eigen sterfelijkheid groter. Maar misschien kreeg ik dat gevoel ook omdat ik vandaag op Halloween voor een echte begrafenis naar het kerkhof moet. O, ironie…
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Night of the Demons keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Zo zag ik de pilotaflevering van Buck Rogers in the 25th Century. Een serie die in Amerika tussen 1979 en 1981 op de buis was. Pas in 1985 en 86 zond Veronica Buck Rogers uit op de Nederlandse televisie. Bij het terugzien viel het me op hoe sympathiek acteur Gil Gerard overkomt en hoe sexy Erin Gray was indertijd.
