De muizige en wereldvreemde May vindt het maar moeilijk om met mensen in contact te komen. Wanneer ze een poging doet en zich openstelt voor anderen, wordt ze uiteindelijk teleurgesteld.
May let op de details en kan vol verwondering kijken naar de handen van automonteur Adam Stubbs (Jeremy Sisto) of de hals van haar collegaatje (Anna Faris) in de dierenkliniek. Zou het niet mooi zijn als je uit al die losse onderdelen je ideale vriend kunt samenstellen?
May is een indrukwekkende, kleine horrorfilm van Lucky McKee met in de hoofdrol Angela Bettis die May prachtig breekbaar speelt. Soms deed haar optreden me denken aan hoe Michelle Pfeiffer Selina Kyle gestalte geeft in Batman Returns (Tim Burton, 1992). Vooral als May achter de naaimachine zit of zeer verlegen contact probeert te leggen met haar omgeving.
De slotscène is hartverscheurend.
En ja, Halloween speelt een rol in de film.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. May keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Het is weer tijd voor KLIK! Amsterdam Animation Festival. Enkele hoogtepunten uit het programma op een rij.
In de cultfilm Donnie Darko bespreken Donnie (Jake Gyllenhaal) en zijn vrienden de geslachtsorganen van de Smurfen, of eigenlijk het gebrek daaraan, want volgens tienerfilosoof Darko zijn de kleine blauwe wezentjes geslachtsloos: ‘Dat heb ik altijd zo onlogisch aan de Smurfen gevonden, want wat heeft het leven voor zin als je geen pik hebt?’
De Smurfendiscussie zou ook zomaar gevoerd kunnen worden op het KLIK! Amsterdam Animation Festival, dat sinds 2007 in een speelse, enigszins anarchistische sfeer de beste internationale animatiefilms van dit moment toont.
The Dog Who Was a Cat Inside
Deze zevende editie is het hoofdthema gender en seksualiteit. Met animatie is het onvoorstelbare toonbaar en dus bij uitstek geschikt om grenzen te verkennen en te overschrijden. In het rijke themaprogramma Boys, Girls & Beyond, dat voorstellingen, debatten en lezingen bevat, is er aandacht voor overdreven stereotypen én voor illustere personages als Queer Duck en zijn maatje Bi-Polar Bear, een hond die zich eigenlijk een kat voelt en een homoseksuele voetbalhooligan.
Ladies Night: Like, You, See
In het Ladies Night filmprogramma exploreren animaties vrouwenseksualiteit, gevolgd door een Q&A met de makers. Marije Janssen, programmamaker op het gebied van gender en seksualiteit, stelt de vragen. Waarom in televisieanimatie de grenzen tussen de seksen steeds meer vervagen, legt sociaal wetenschapper Linda Duits uit in haar lezing ‘Boy Princesses & Girl Warriors’.
Verder is er een retrospectief van de Tsjechische filmmaker Michaela Pavlatova die controversiële onderwerpen en relaties behandelt met een flinke dosis zwarte humor en ironie. Pavlatova is te gast op KLIK!.
In de documentaire I Know That Voice (Lawrence Shapiro, 2013) zien we eindelijk welke gezichten er schuilgaan achter stemmen van tekenfilmfiguren als Futurama’s Bender, Bubbles van de Powerpuff Girls en Batman. Disney’s nieuwe korte animatie Feastbeleeft haar Nederlandse première op het festival.
Kortom, 4 t/m 9 november is er KLIK!: een orgie van animatie in EYE. www.klikamsterdam.nl
Zondagavond in The Movies Gone Girlvan David Fincher gekeken. Misschien iets minder overrompelend dan zijn Zodiac, is deze thriller toch zeer goed te genieten.
Niet in de laatste plaats door fantastisch spel van acteurs als Ben Affleck, Rosamund Pike en Carrie Coon. Deze laatste actrice had ik nog nooit gezien. Eerst dacht ik dat ze dezelfde was die Mallory Keaton uit de sitcom Family Ties speelde, maar dat bleek Justine Bateman te zijn. (Die trouwens een Tumblr-blog bijhoudt over haar studie. Ze is 48 en zit weer in de schoolbanken.)
Coon is een nieuwe ontdekking. Ze speelt de tweelingzus van Nick Dunne (Affleck). Dunnes vrouw (Pike) wordt vermist op de dag dat ze precies vijf jaar zijn getrouwd. Eerst denkt men aan een ontvoering, dan aan moord. Terwijl het onderzoek van de politie vordert, lijkt Nick niet zo onschuldig als dat men in eerste instantie dacht.
Carrie Coon.
Anyway, Coon krijgt misschien wel een Oscar voor beste bijrol volgend jaar. Ze is erg goed en speelt de sympathieke zus met veel intensiteit. Eigenlijk vind ik haar sexyer dan Rosamund Pike die net als in de Bond-film Die Another Day een ijskoningin speelt. Al doet ze dat wel heel overtuigend. Ze is een ijskoude tante in Gone Girl.
De film blijft tot het eind toe spannend en is, behalve thriller, een aardige satire op de Amerikaanse media, want die duiken bovenop de verdwijning. Alle lenzen zijn gericht op Nick en zijn familie. Meningen worden gevormd en veranderd op basis van de kleinste details. Als je te lang over de plot nadenkt ontdek je hier en daar wel wat twists die op het vlak van geloofwaardigheid wat vragen oproepen, maar door de vaart en het overtuigende acteerspel, suis je daar wel overheen. Overigens heeft Tyler Perry een heerlijke rol als sluwe mediagenieke advocaat. En ook duikt Patrick (Almost Famous) Fugit op als politieagent.
Tyler Perry.Affleck, Patrick Fugit en Kim Dickens.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
In deze aflevering van VoorDeFilm behandel ik een van mijn favoriete superheldenfilms: Spider-Man 2 van Sam Raimi. Het is wat mij betreft ook een van de allerbeste superheldenfilms tot nu toe.
VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn. Het project is geesteskind van Menno Kooistra die de items vakkundig opneemt met green screen en daarna strak monteert.
Deze bespreking van Spider-Man 2 is geïmproviseerd opgenomen, net als die van Batman trouwens.
The Pumpkin Carver(Robert Mann, 2006) begint veelbelovend. Als zijn zus op Halloween wordt belaagd door een moordenaar met een mes, komt Jonathan haar redden en vermoordt per ongeluk de killer. Helaas blijkt het een uit de hand gelopen grap te zijn van Lynns vriendje.
Lynn en Jonathan.
Een jaar later is Jonathan (Michael Zara) daar nog behoorlijk stuk van. Lynn (Amy Weber) en hij zijn inmiddels verhuisd en vieren Halloween met een stel leeftijdsgenoten op een stuk land van een excentrieke boer (Terence Evans). Jonathan krijgt aandacht van een schone dame (Minka Kelly), maar wanneer hij alleen is heeft hij last van hallucinaties en ziet hij het dode vriendje van zijn zus op hem afkomen. Dat wil zeggen, zijn het wel hallucinaties? Dan beginnen er slachtoffers te vallen op het feestje. Een of andere gek laat de tieners dood en verminkt achter… Wie, oh, wie zal de dader zijn?
Precies, een film vol Halloween-elementen deze Pumpkin Carver. Dat maakte deze horror het enigszins waard om te kijken. Al stoorde ik me aan een veelgemaakte continuïteitsfout op de soundtrack. Hoewel er constant een band op het feest optreedt, en behoorlijk hard ook, is daar niets van te horen als de scènes zich een klein beetje verderop afspelen. Je zou toch minstens iets op de achtergrond van de muziek moeten horen.
The Pumpkin Carver is verder een behoorlijk lauwe horrorfilm met matig acteerwerk. En aangezien er genoeg spoilers in dit stukje zijn opgenomen, kun je makkelijk beslissen deze horror over te slaan.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Pumpkin Carver keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Er zijn maar weinig stripmakers naar wie een prijs is vernoemd. Dat de Eisner Awards, de strip Oscars, de naam dragen van de Amerikaanse stripmaker Will Eisner is geheel terecht. Eisner (1917-2005) was een pionier van het medium en een inspirator voor velen.
Niet alleen bedacht hij het klassieke personage The Spirit, hij schreef ook een van de belangrijkste theoretische boeken over de strip, namelijk Comics and sequential art. Jarenlang maakte hij educatieve strips en in de latere jaren van zijn carrière prachtige, persoonlijke graphic novels waarmee hij ervoor zorgde dat deze term gemeengoed werd. Kortom, Eisner was een grootmeester van de strip.
Geestig
Zijn belangrijkste personage was The Spirit. De gemaskerde misdaadbestrijder met gleufhoed is de doodgewaande criminoloog Denny Colt die opereert vanuit zijn geheime laboratorium onder het Wildwood kerkhof. Het personage heeft meer weg van een detective dan van een superheld. Eisner voegde op aandringen van zijn opdrachtgevers schoorvoetend het oogmasker en handschoenen aan de outfit van The Spirit toe. Al is hij dan de held van het verhaal, niet ieder avontuur loopt af in zijn voordeel. Ook zien we dat hij geregeld klappen krijgt, zoals op het stripplaatje hierboven. The Spirit is een strip waarin comedy, avontuur en actie hand in hand gaan. Eisner maakte deze van 1940 tot en met 1952 als onderdeel van een krantensupplement van 16 pagina’s die aan verschillende kranten in de Verenigde Staten werd toegevoegd. De avonturen van The Spirit waren 7 pagina’s lang, de rest van de bijlage werd aangevuld met andere strips van Eisner en zijn medewerkers. Ook verschenen de verhalen in comics. Nederlandse striplezers maakten kennis met The Spirit in bijlagen van Pep.
Splash page
Eisner experimenteerde naar hartelust met de pagina-layout, montage en met de openingspagina, ook wel de splash page genoemd. Vaak bestaat deze pagina uit één grote illustratie. Overigens hoeft een splash page niet perse een openingspagina te zijn: iedere paginagrote illustratie wordt zo genoemd. Ik kan herinneren dat ik mij als jonge lezer afvroeg waarom Amerikaanse comics altijd met zo’n mooie grote illustratie begonnen, waar meteen de credits bij stonden, en waarom Europese strips deze nagenoeg nooit hadden. De splash page is een typische Amerikaanse verteltechniek. Of Eisner deze techniek bedacht heeft en als eerste gebruikte is niet honderd procent zeker te zeggen, maar wat we wel zeker weten is dat hij de splash page op allerlei inventieve manieren heeft gebruikt.
In een interview zei de stripmaker hierover: ‘In het begin zag ik de splash page als een goede manier om de aandacht te trekken van de lezer die door de krant bladert, maar al snel zag ik deze als meer dan alleen een grafisch element. Ik besefte dat ik de splash page kon gebruiken om een scène of sfeer neer te zetten of direct een situatie duidelijk te maken.’ Maar Eisner deed veel meer dan dat, meestal maakte hij echte kunststukjes van zijn openingsillustratie. Een terugkerend element zijn de verschillende wijze waarop de naam ‘The Spirit’ op de pagina wordt neergezet, vaak in driedimensionale letters, zoals in bovenstaand voorbeeld. In een aflevering is de naam in de vorm van een flatgebouw getekend, in een andere fladderen de letters als stukjes papier hoog boven een tramlijn.
Femmes fatales
Bovenstaande splash page lijkt op het eerste gezicht te bestaan uit twee stripplaatjes, maar bij nadere aanschouwing blijkt dat The Spirit in een steegje tegen zijn eigen logo wordt aan geslagen en dat op de achtergrond een grote poster met Olga Bustle op de muur hangt. Het personage Olga Bustle is gebaseerd op actrice Jane Russell. Eisner maakte een parodie van het affiche van de film The Outlaw van Howard Hughes waarin Russell de hoofdrol speelt en steekt in het verhaal de draak met haar imago als rondborstige actrice. Aantrekkelijke dames die het pad van de held kruisen zijn een belangrijk element van The Spirit-strips. Eisner liet zich duidelijk inspireren door de sexy femmes fatales van de film-noir.
Hedwig van Driel, mijn collega bij filmblad Schokkend Nieuws, heeft een jaar lang geblogd over de films die ze zag. Ze postte een beeld van de film met daarbij een korte beschrijving. Ze had zichzelf voorgenomen dat ze minstens één zin over de film zou schrijven. Een opmerking was in principe genoeg, ze schreef geen synopsis en was niet verplicht een oordeel over de films te vellen.
Toen ik met deze rubriek begon hield ik mezelf iets soortgelijks voor. Ik wilde bijhouden welke films ik zag door screencaps op mijn blog te plaatsen met daarbij wat opmerkingen. Toch schrijf ik vaak stukken die als recensies gezien kunnen worden. Het bloed kruipt…
Ook blijkt het in de praktijk nogal een opgave te zijn om alle films die ik zie op deze manier te behandelen. De films die ik in het kader van de weg naar Halloween kijk, hou ik netjes bij, maar ik heb nog niets gepubliceerd over Captain America: The Winter Soldier, Thor: The Dark World, en een paar andere films die ik recent zag. Of de dagen zijn te kort, of ik heb te veel te doen en werk niet snel genoeg. Hoe dan ook, het is altijd grappig om te constateren dat dingen anders uitpakken dan je jezelf voorneemt.
Blij verrast was ik door deze thriller uit 1976 met in de hoofdrol een nog jonge Jodie Foster. Dat deze titel op de lijst met Halloween-relateerde films staat heeft te maken met de openingsscène die zich op 31 oktober afspeelt en er kinderen voorkomen die trick or treaten. Verder is The Little Girl Who Lives Down the Lanedus een thriller en geen horror, al vallen er wel wat doden.
Jodie Foster speelt Rynn Jacobs, een meisje dat samen met haar vader een huis is betrokken in het dorp. Haar vader, een dichter en vertaler, lijkt echter nooit thuis te zijn. Daardoor beginnen enkele bemoeizuchtige dorpsbewoners argwaan te krijgen. Mrs. Hallet, de dame die hen het huis verhuurt, wil dolgraag de vader van het kind spreken en vindt het maar vreemd dat het meisje nooit naar school gaat. Haar zoon Frank is de plaatselijke pedofiel en die is dus om andere reden geïnteresseerd in het dertienjarige meisje. Een interessante rol voor Martin Sheen, die de pedo niet ongevaarlijk neerzet en een zekere zenuwachtige energie meegeeft.
Ook pedo’s houden van thee.
Per ongeluk komt de moeizuchtige Mrs. Hallet (Alexis Smith) om het leven in het huis van Rynn. Het meisje sluit vriendschap met een manke tienerjongen die als goochelaar optreedt. Samen laten ze het lijk van Mrs. Hallet én van Rynns moeder verdwijnen. Haar vader is al eerder op natuurlijke wijze gestorven. Voordat hij het aardse verliet hebben ze samen een plan gemaakt zodat Rynn zonder inmenging van volwassenen in huis kon blijven totdat ze meerderjarig zou worden. Dat plan lijkt nu volledig te mislukken. Zeker nu de pedo komt buurten om te zien wat er eigenlijk met zijn moeder is gebeurd.
Het spel van alle acteurs is voortreffelijk en tot het einde aan toe blijft het spannend. Foster bewees al op jonge leeftijd dat ze goed kan acteren en volgens mij is ze in de loop der jaren alleen maar beter geworden.
Wederom heb ik dankzij dit project weer een voor mij onbekende, oudere film gezien die me veel kijkplezier verschafte. Een reden om nog een tijdje met dit project door te gaan.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. The Little Girl Who Lives Down the Lane keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Een foto van cultheld Dale Cooper, want het grote nieuws dat Twin Peaks terugkomt, moet uiteraard gevierd worden:
Twin Peaks, de cultserie van David Lynch en Mark Frost uit de vroege jaren negentig, krijgt een derde seizoen. Maar liefst negen nieuwe afleveringen zullen in 2016 bij Showtime op de buis te zien zijn en allemaal geregisseerd door Lynch zelf.
Sinds zijn introductie in de pilotaflevering van Twin Peaksis Agent Dale Cooper altijd een van mijn favoriete helden geweest. Ik ben dol op de koffiedrinkende en taartverslindende FBI-agent en kan niet wachten om Kyle MacLachlan weer terug in die rol te zien. Die heeft aangegeven er al in zin te hebben, al is officieel nog niets over de cast bekend gemaakt. Wel weten we dat de serie zich ongeveer 25 later afspeelt. In het nu dus.
Feest met koffie en taart
Vriend Menno Kooistra gaf op Facebook aan net begonnen te zijn met het opnieuw bekijken van de oorspronkelijke serie. Toen iemand opperde of hij niet de 30 afleveringen in een montage van één minuut wilde samenvatten, leek het mij een leuk idee als hij alle koffiemomenten aan elkaar zou plakken. Dan Hassler-Forest wist te melden dat die montage natuurlijk allang al bestaat. Wat een feest!
Ik heb nog ergens Het geheime dagboek van Laura Palmer in de kast staan, geschreven door Jennifer Lynch, de dochter van. De Boekerij gaf hier in 1991 een Nederlandse vertaling van uit. Ik weet dat er ook een boek bestaat met daarin de transcripts van de tapes van Cooper, maar die heb ik nooit meer in de tweedehands boekwinkel kunnen vinden. Wel kreeg ik ooit een tape van Natasja met daarop de ingesproken tapes van Cooper. Die moet je natuurlijk beluisteren terwijl je een stevige kop koffie en een stukje kersentaart nuttigt. ‘Damn good, coffee’ uiteraard.
Wonder Boys van Curtis Hanson is een van mijn favoriete films. In deze aflevering van VoorDeFilm leg ik uit waarom dit nu zo’n cinematografisch juweeltje is.
VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn.
Na het zien van het overbodige Poltergeist IIhad ik beter moeten weten, maar ik was benieuwd welke draai ze aan het verhaal zouden geven om een derde deel rendabel te maken, dus heb ik toch Poltergeist III (1988) gekeken.
Fuck yeah, Lara Flynn Boyle!
Eigenlijk is die draai minimaal: Carol Anne wordt wederom belaagd door Kane, maar in plaats van een losstaand huis in de suburbs woont ze in een wolkenkrabber in het centrum van Chicago. Carol Anne logert tijdelijk bij haar oom (Tom Skerritt), tante (Nancy Allen) en nichtje. Het gebouw waarin ze wonen is wel geavanceerd en van allerlei technische snufjes voorzien. Deze wolkenkrabber is een stad op zichzelf: je kunt er wonen, shoppen, zwemmen en een uitgaan. Een soort Die Hard-gebouw maar dan met klopgeesten.
Verder vond ik het vooral leuk om actrice Lara Flynn Boyle in actie te zien. Grappig dat ze hier de nicht van Carol Anne speelt en Donna heet, net zoals het personage in Twin Peaks waar ze bekend mee werd. Ook vind ik Tom Skerritt een sympathieke acteur: nooit echt doorgebroken tot thee big leagues volgens mij, maar hij speelt wel altijd een degelijke every man.
Every man meets the ice man.
Heather O’Rourke overleed op twaalfjarige leeftijd toen de film in post-productie was. Er werd een stand-in voor haar gebruikt toen de regisseur besloot het einde opnieuw op te nemen. Misschien kreeg Kane haar uiteindelijk toch te pakken.
Het is interessant dat men ervoor koos om de meeste visuele effecten in de camera op te nemen. Deze werden dus praktisch uitgevoerd op de set.
Volgend jaar komt de remake van de eerste Poltergeist uit. Ik hoef die niet te zien. Heb mijn buik nu wel vol van deze filmreeks.
Nancy Allen vindt het script ook om te huilen.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist III keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Principieel ben ik niet tegen sequels. Er zijn namelijk genoeg filmvervolgen te noemen die beter waren hun origineel of het verhaal op een boeiende wijze verder vertellen. Denk maar aan Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back, The Dark Knight en Spider-Man 2. De sequel van Poltergeist, Poltergeist II: The Other Side (Brian Gibson, 1986) vind ik echter volledig overbodig.
De film biedt vooral meer van hetzelfde. Bovendien heeft men aan het eerste verhaal gesleuteld om de sequel mogelijk te maken en dat vind ik vervelend. In Poltergeistwordt de familie Freeling belaagd door klopgeesten omdat hun huis staat op de resten van een kerkhof. De aannemer die de wijk heeft gebouwd beweert dat het kerkhof is verplaatst, maar in werkelijkheid hebben alleen de grafstenen een nieuw onderkomen gekregen. De lijken zitten gewoon nog in de grond en die zijn rusteloos. Dochter Carol Anne (Heather O’Rourke) werd naar een andere dimensie ontvoerd omdat de geesten denken dat zij hen naar het licht zal brengen.
In Poltergeist II blijkt dat er onder het huis een grot verborgen zit waar in het verleden de leden van een religieuze sekte om het leven zijn gekomen. De sekte was overtuigd dat de Apocalyps zou komen, maar toen de gevreesde datum kwam en ging en de wereld er nog was, werden ze vastgehouden door hun leider Kane. De familie Freeling is inmiddels bij de moeder van Diane (JoBeth Williams) ingetrokken. Toch weet Kane hen te vinden en probeert Carol Anne weer in handen te krijgen. Ik geef toe: de veranderingen aan het achtergrondverhaal zijn niet enorm, maar toch stoort het me een beetje.
Dit keer wordt het gezin bijgestaan door een Shaman, maar het paranormale dwergvrouwtje duikt ook nog even op. Zelda Rubinstein, die het dwergvrouwtje speelt, werd genomineerd voor een Razzie Award voor worst supporting actress. Nou, dan weet je het wel. Aan het einde van de film is ze ook opeens verdwenen alsof de crew vergeten is naar haar trailer te lopen om te zeggen dat de opnames zouden beginnen.
Acteur Julian Beck, die Kane gestalte geeft in de film, overleed tijdens de opnamen. Men schakelde H.R. Gigerin om de monsterachtige verschijning van Kane te ontwerpen en daar werd de film mee voltooid.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Poltergeist II keek ik in het kader van de weg naar Halloween.
Op 2 november 2014 is het precies tien jaar geleden dat columnist, interviewer en filmmaker Theo van Gogh op laffe wijze werd vermoord door een moslimfundamentalist. EYE vertoont rond die datum al zijn dertien speelfilms, waarvan EYE er elf heeft geconserveerd.
Paul Verhoeven zal altijd mijn favoriete Nederlandse filmregisseur zijn maar voor Theo van Gogh (1957 – 2004) heb ik ook altijd veel bewondering gehad. Hij was actief als filmregisseur, columnist en televisiemaker. Veel van zijn films maakte hij voor kleine budgetten in zeer korte tijd.
Theo van Gogh tijdens op de opnames van 06/05. Bron: Cinema.nl.
Natuurlijk was Van Gogh tegendraads en wilde hij graag provoceren. Hij voerde zeer scherpe interviews en was niet bang om vervelende vragen te stellen of het zijn gasten ongemakkelijk te maken. In de laatste jaren van zijn leven was hij vooral bekend als criticus van de islam waardoor het beeld van de ‘politieke Van Gogh’ dominant is geworden. EYE wil met het retrospectief vooral de filmmaker Van Gogh zichtbaar maken. Hij maakte tussen 1981 en 2004 dertien speelfilms, waarmee hij waarschijnlijk een van de meest productieve Nederlandse filmmakers was in de afgelopen dertig jaar. Daarnaast regisseerde hij verschillende televisiefilms en -series. Van Gogh maakte films in verschillende genres, van de vroege, in zwart-wit gedraaide lowbudget films Luger en Charley tot de literatuurverfilmingen Een dagje naar het strand, Terug naar Oegstgeest en Vals licht. Van de intieme acteursdrama’s 06, Blind Date en Interview werden na Van Goghs dood Amerikaanse remakes gemaakt. Een andere rode draad in zijn oeuvre zijn de thrillers: Loos, Baby Blue, het op de moord op Fortuyn gebaseerde 06/05 en de politiek geëngageerde tv-films In het belang van de staat en De nacht van Aalbers.
Ik heb nog lang niet alle films van Van Gogh gezien, maar kan me herinneren dat ik Baby Blue een goede thriller vond met fantastisch spel van Roeland Fernhout.
Als onderdeel van het retrospectief worden drie avonden georganiseerd die Van Goghs kwaliteiten als filmmaker belichten, tegen de achtergrond van de Nederlandse filmcultuur van de jaren tachtig tot 2004. Redacteuren van de Filmkrant gaan na afloop van de films in gesprek met cast en crewleden. Ook vertoont EYE vier favoriete klassiekers van Theo van Gogh: Salò, Don’t Look Now, A Clockwork Orange en Repulsion.
Theo van Gogh – alle films, talkshows, zijn favoriete klassiekers en live muziek, van 10 oktober t/m 2 november in EYE, IJPromenade 1, Amsterdam. Zie voor alle info: eyefilm.nl/theo
May let op de details en kan vol verwondering kijken naar de handen van automonteur Adam Stubbs (Jeremy Sisto) of de hals van haar collegaatje (Anna Faris) in de dierenkliniek. Zou het niet mooi zijn als je uit al die losse onderdelen je ideale vriend kunt samenstellen?
May is een indrukwekkende, kleine horrorfilm van Lucky McKee met in de hoofdrol Angela Bettis die May prachtig breekbaar speelt. Soms deed haar optreden me denken aan hoe Michelle Pfeiffer Selina Kyle gestalte geeft in Batman Returns (Tim Burton, 1992). Vooral als May achter de naaimachine zit of zeer verlegen contact probeert te leggen met haar omgeving.
