Categorie: Film

Categorieën
Film

HAFF 2013: ‘Je mag ook gewoon genieten van animatie’

In de zestiende editie van het Holland Animation Film Festival staat storytelling centraal. Het festival biedt een eigenzinnige kijk op animatie en slaat een brug tussen animatie, strips en games. Ook wordt er afscheid genomen van animator Gerrit van Dijk. Festivaldirecteur Gerben Schermer licht het programma toe.

poster-HAFF-2013‘Soms word ik blij verrast door een film, zoals Recycled van Lei Lei en Thomas Sauvin. Lei Lei heeft op de vuilnisbelt van Beijing allerlei familiefoto’s en vakantiekiekjes bij elkaar gezocht. Daar heeft hij een prachtige film mee gemaakt. Ik waardeer Lei Lei als filmmaker dus het is altijd fijn om iets van hem te zien. Vooral als zijn nieuwe film weer anders is dan zijn voorgaande animaties,’ vertelt Gerben Schermer in het HAFF-kantoor in hartje Utrecht, waar de staf druk bezig is met de voorbereiding van de zestiende editie van het jaarlijkse animatiefestival.

Recycled is een mooi voorbeeld van de independent poëtische films die er op het HAFF te zien zijn, naast andere innovatieve shorts, experimentele films, opdrachtfilms en lange publieksfilms. Vijf dagen lang kunnen liefhebbers en professionals terecht voor een zeer uitgebreid filmprogramma, talkshows, presentaties, lezingen en masterclasses.

‘De belangrijkste accentwijziging ten opzichte van vorige edities is dat het programma dat we bieden voor een breed publiek interessant is. De featurefilms en competities, maar ook de programmering rond de thema’s storytelling en 3D laten mensen op een andere manier naar film kijken. Wie echter niet geïnteresseerd is in de achterliggende thema’s krijgt evengoed een mooi programma te zien. Je mag immers ook gewoon genieten van animatiefilms zonder verder na te denken over het medium,’ legt Schermer uit.

Storytelling
Toch, de vragen die het festival stelt over animatie en de verbanden die gelegd worden tussen verschillende media, maken het HAFF juist extra interessant voor de fijnproever. Dit jaar functioneert het begrip storytelling als rode draad door de verschillende programmaonderdelen. Schermer: ‘We willen de nadruk leggen op hoe je dingen kunt vertellen. Een boodschap hebben is één ding, maar hoe breng je die in een goedlopend verhaal? Dat laten we zien door films te vertonen maar ook door een levendige discussie te voeren. Door nieuwe technieken heb je tegenwoordig heel veel mogelijkheden om een verhaal te vertellen. De nadruk ligt echter vaak op spektakel. Toegepaste technieken moeten niet alleen een druk op de knop zijn, maar ook iets toevoegen. Er zijn bijvoorbeeld genoeg 3D films waarbij het driedimensionale aspect helemaal niets toevoegt.’

Adriaan Lokman is een filmmaker die experimenteert met 3D. Vorig jaar vertoonde het HAFF de 3D-versie van zijn abstracte achtervolgingsfilm Chase en dit jaar gaat de 3D-versie van Barcode in première op het festival. ‘Die versie wordt significant anders dan de oorspronkelijke film,’ aldus Schermer.
Marc Bertrand, producent bij de National Film Board in Canada, heeft zich verdiept in de voor- en tegens van de 3D-techniek en laat in zijn lezing zien wat deze techniek op verhalend vlak voor toegevoegde waarde kan hebben.

I Move So I Am. Gerrit van Dijk.
I Move So I Am. Gerrit van Dijk.

Strijdbare film
De vorig jaar overleden kunstenaar en animator Gerrit van Dijk stond in 1985 aan de wieg van het festival. Tot aan zijn dood maakte hij nog iedere dag een tekening voor zijn laatste film The Last Picture Show. In een programma rond de hoogtepunten uit zijn oeuvre en een minitentoonstelling, wordt de meesteranimator op het HAFF herdacht. Schermer: ‘De vroege films van Gerrit gaven commentaar op de maatschappij. Ze waren zeer politiek en geëngageerd, zoals Butterfly R.I.P. 1975 (1975) en de Jute-films (1979). Later werd zijn oeuvre wat meer naar binnen gekeerd en maakte hij films over thema’s als familie bijvoorbeeld. In de animaties van de laatste tijd mis ik het engagement een beetje. Ik mis in die zin een Gerrit van Dijk in de wereld. Toen Gerrits einde eraan zat te komen hebben we besloten om ieder jaar in zijn nagedachtenis een themaprogramma rondom strijdbare films te presenteren. Daaromheen gaan we ook lezingen organiseren.’

De strijdbare film kent een breed palet aan thematiek en uitingsvormen, van poëtische kunstwerken tot agressieve pamfletten. In het themaprogramma zijn films van nu en eerder te zien. In competitie zitten een aantal korte films uit Canada die aandacht vragen voor de Iraanse filmregisseur Jafar Panahi die door het regime gevangen wordt gehouden.

Strip en games
‘Games, strips en animatie zijn heel verschillende werelden. Toch proberen we die bij elkaar te brengen,’ vertelt Schermer. ‘Dit jaar wordt voor de vierde keer de KunstStripbeurs in samenwerking met het animatiefestival gehouden. Op zaterdag 23 maart bieden zo’n zeventig stripmakers en illustratoren hun prints, originelen, boeken, T-shirts en buttons aan in de gratis toegankelijke Nicolaïkerk. Die dag wordt ook de StripGrafiekPrijs uitgereikt.’

Gastprogrammeur René Windig, een van de stripmakers van de populaire strip Heinz, waarover een lange animatiefilm nu in ontwikkeling is, presenteert een speciaal programma van met name Felix the Cat-animaties uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Tijdens de voorstelling vertelt hij over zijn fascinaties voor deze filmpjes.

Verder draaien er films die gebaseerd of geïnspireerd zijn op strips, zoals Pinocchio van Enzo dÁlò, waar het tekenwerk van stripmaker Lorenzo Mattotti in gebruikt is. Tito on Ice gaat over de promotietour door voormalig Joegoslavië van de Zweedse striptekenaars Max Andersson en Lars Sjunnesson. Ze reizen in gezelschap van een pop die de mummie van Tito moet voorstellen.

Pinocchio.
Pinocchio.

Behalve strip komen ook games ruim aan bod. Er is onder meer aandacht voor gametrailers en cut scenes, de geanimeerde intermezzo’s in een game die te zien zijn als een bepaald doel bereikt is of het verhaal verder verteld wordt.

Grote Prijs
Het festival zet zich sinds jaar en dag in om animatiefilm onder de aandacht te brengen. Daarom zijn er verschillende competities en lanceert het HAFF dit jaar de Grote Prijs voor Nederlandse animatie. Een driekoppige vakjury zal deze uitreiken aan de beste Nederlandse animatiefilm. ‘Op dit moment gebeurt er steeds meer op het gebied van animatie. Lang speelde alleen de korte animatiefilm echt een rol in Nederland maar nu gebeurt er veel op het gebied van opdrachtfilms, commercials en televisieseries. Er is een nieuwe generatie filmmakers opgestaan. Het is goed om dat te benoemen en te laten zien door een prijs uit te reiken voor de beste Nederlandse animatiefilm.’

Meer info: www.haff.nl

Dit interview is gepubliceerd in de speciale HAFF bijlage van VPRO Gids #11 (2013).

Categorieën
Film Strips

Sprankelende HAFF-bijlage in de VPRO Gids

poster-HAFF-2013De VPRO Gids is voor de strip- en animatieliefhebber altijd de moeite van het lezen waard geweest. Ik ken geen andere televisiegids die zo veel ruimte heeft voor het beeldverhaal. Tot mijn vreugde natuurlijk, want ik schrijf graag voor de Gids. Al een paar jaar besteden we aandacht aan het Holland Animation Film Festival. Tot dit jaar meestal door een kleine special in de gids op te nemen van twee artikelen: een interview met festivaldirecteur Gerben Schermer en een feature die focust op een bepaald thema uit het programma of een bijzondere film die er vertoond wordt.

Dit jaar pakken we echter uit met een heuse bijlage over het HAFF. In deze special staat onder meer een bijzonder interview met animator Gerrit van Dijk, afgenomen op de laatste dag van zijn leven. Een grappig interview met stripmaker René Windig over zijn programma rond Felix the Cat animaties en een boeiend interview met Lorenzo Mattotti die de grafische vormgeving verzorgde van Pinokkio van animatiefilmer Enzo d’Alò.

Zelf schreef ik voor de bijlage een interview met Gerben Schermer waarin we de belangrijke elementen van deze festivaleditie doornemen en pende ik een overzicht van alle featurefilms die op het HAFF te zien zijn. Een fijne klus, want zo kon ik al heel wat van de films tot me nemen.

Al met al een boeiende bijlage voor de strip- en animatieliefhebber zou ik zeggen. De bijlage zit bij VPRO Gids #11 en is ook vrij verkrijgbaar op het festival.

Het Holland Animation Film Festival vindt plaats van 20 t/m 24 maart te Utrecht.

Categorieën
Film Strips

Column: Batman versus Dexter

In 'Return of the Dark Knight' draait de Joker uiteindelijk zijn eigen nek maar om. Illustratie: Frank Miller.
Illustratie: Paul Stellingwerf
Illustratie: Paul Stellingwerf

Inmiddels ben ik weer bijgekomen van het slot van seizoen zeven van de prachtserie Dexter, maar dat heeft wel heel wat koude douches gekost. Het ging er dan ook heet aan toe: Dexter kreeg een bloedmooi vriendinnetje met een voorkeur voor giftige maaltijden, de sterke arm der wet zat hem erg dicht op de huid en zusje Debra werd steeds meer opgeslokt door de duistere schaduw van haar broer. Wat dit seizoen bovenal boeiend maakt, is het feit dat Dexter Morgan steeds meer dubieuzer gedrag vertoont. En dat zegt wat over een serie waarin een seriemoordenaar de hoofdrol speelt.

Dexter is een moordenaar in de goede zin des woords: hij vermoordt alleen maar misdadigers die hun straf weten te ontlopen. Verder is Dex tamelijk ongevaarlijk, want hij werkt volgens een code. Wanneer onomstotelijk vaststaat dat zijn beoogde snijtafelgast daadwerkelijk de misdaden heeft gepleegd waar hij of zij van verdacht wordt, slaat hij toe.

Wat dat betreft is Dexter vergelijkbaar met een moderne superheld als The Punisher. Sterker nog: in veel opzichten is Morgan een efficiëntere misdaadbestrijder dan bijvoorbeeld Batman. Net als Dexter zag Bruce Wayne op jonge leeftijd zijn ouders vermoord worden. Dit heeft Wayne voor het leven getekend: hij zal al zijn middelen inzetten om de misdaad te bestrijden, maar in tegenstelling tot Morgan doet Bats dit zonder bloedvergieten. Zo weigert hij al jaren zijn aartsvijand de Joker de nek om te draaien. Dat lijkt nobel, maar is het natuurlijk niet, want nadat Bats hem gearresteerd heeft, weet de eeuwig grijnzende psychopaat iedere keer weer uit het gekkenhuis te ontsnappen om tig nieuwe slachtoffers te maken. Kleeft het bloed dat de Joker vergiet daarom niet net zo goed aan de handschoenen van Batman? Is Bats niet medeplichtig aan de stapel lijken die de Joker creëert? Dexter zou voorgoed een einde maken aan deze eindeloze stroom slachtoffers.

In 'Return of the Dark Knight' draait de Joker uiteindelijk zijn eigen nek maar om. Illustratie: Frank Miller.
In ‘Return of the Dark Knight’ draait de Joker uiteindelijk zijn eigen nek maar om. Illustratie: Frank Miller.

Recent leerde Dexter dat hij zijn code helemaal niet nodig heeft om te moorden, dat deze een fictie is, bedacht door zijn vader om de hem in het gareel te houden. Alle kinderen zetten zich immers ooit af tegen pa en Dexter is daarin geen uitzondering. Nu kan Dex zijn bloeddorst lessen met wie hij maar wil. Dat kan een voordeel zijn, bijvoorbeeld als hij besluit wansmakelijkheid te bestraffen. In dat geval hoeven we in de toekomst nooit meer de vocale diarree van Jantje Smit aan te horen of te kijken naar Rutger Castricum – op hun eigen manier immers ook een soort jokers. Aan de andere kant maakt dit dat Dexter niet langer zindelijk is: als je hem in de supermarkt even verkeerd aankijkt kun je de volgende op zijn lijst zijn. Misschien is Batman uiteindelijk toch een veiliger oplossing.

Deze column is in Schokkend Nieuws #100 gepubliceerd.

Categorieën
Film

Elfmans magische verrassingen

Het universum heeft soms mooie verrassingen. Gisteren was ik in De Melkweg op het zeer geslaagde feestje van de jubilerende bladen Zone 5300 en Schokkend Nieuws. Ik sprak daar met Schokkend Nieuws-collega Erik van ’t Holt over soundtrackalbums.

Erik is een groot liefhebber van de op schijfjes uitgebrachte filmmuziek en dat begrijp ik goed. Sommige soundtracks zijn heel goed op zichzelf te beluisteren als moderne muziek. Vroeger kocht ik er zelf ook veel, vooral die van John Williams en Danny Elfman vond ik erg goed. De soundtrack van Elfman voor Batman (Tim Burton, 1989) maakte veel indruk op me. Ik draai deze prachtige, bombastische soundtrack nog geregeld. Het is fijne schrijfmuziek.

batman 1 signaal

Als ik de muziek hoor, ben ik niet alleen even weer terug in de filmwereld van Burton, maar tap ik ook in een creatieve bron die verbonden is met mijn jeugd en waarvan nostalgie een van de ingrediënten is.
Met de film Batman van Burton ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Dat kwam door het fantasievolle setdesign, de acteurs en het feit dat er eindelijk eens een serieuze superheldenfilm werd gemaakt. Een belangrijke factor voor de bijzondere sfeer in deze film is de soundtrack van Elfman.

In tegenstelling tot de soundtracks van Hans Zimmer, die de muziek van Christopher Nolans Batman-films componeerde die als een dikke, zware geluidsdeken onder alle scènes is gelegd, bevat de Batman-muziek van Elfman heel aansprekende thema’s die zich meteen in je bewustzijn nestelen en, in mijn geval althans, nooit meer je geesteswereld verlaten.

Als twaalfjarig joch gaf ik al mijn zakgeld uit aan de vinylversie die, nadat ik zorgvuldig het zwarte oppervlak stofvrij had gemaakt, uren lang op mijn pick-up draaide. Later kocht ik de cd-versie simpelweg omdat er twee extra tracks op stonden. Het was de eerste cd die ik aanschafte toen ik in Amerika woonde. De muziek van Elfman sloeg een brug tussen Nederland en Berkeley, tussen mijn verleden en de droomwereld waarin op dat moment dacht te wonen.

Ontwerp voor Gotham City van Anton Furst. Bron: lifewithoutbuildings.net
Ontwerp voor Gotham City van Anton Furst. Bron: lifewithoutbuildings.net

En nu vertelde Erik me gisteravond dat er recent een nieuwe versie is uitgebracht waarin alle muziek uit de film op cd staat in de volgorde zoals ze in de film gebruikt is. Aangezien de officiële release vaak een gemonteerde versie is, mist deze dus een hoop muziek die wel in de film te horen is.

Maar dat geldt dus niet voor deze volledige limited edition die ik net heb geluisterd.

Voor het eerst sinds 1989 is het muzikale universum van Batman vergroot met een paar mooie stukken muziek. Bij het luisteren van de tracks voelde ik een vrolijke ontroering in mij opkomen. Alsof oude vrienden uit vervlogen tijden onverwachts mijn pad kruisten. Verleden en heden smolten samen en vormden een nog niet goed te definiëren beeld dat ik verder wil gaan onderzoeken. Maar bovenal kreeg ik, nu een onuitputtende bron van inspiratie weer is aangeroerd, energie en zin om te schrijven.

Categorieën
Film

De Top-100 beste genrefilms is bekend

SchokkendNieuws_100Dat Schokkend Nieuws #100 in de schappen ligt sinds vorige week, weet je natuurlijk allang. Ook dat in dit nummer de Top-100 aller tijden staat: de beste horror-, sciencefiction-, fantasy- of cultfilms ooit. Maar wist je ook dat op de site van SN de volledige Top 719 staat?

Je leest het goed, de oproep van de SN-redactie aan de lezers om een top 10 in te sturen leverde een lijst op van maar liefst 719 titels. Dat is een mooie lijst om eens helemaal af te gaan kijken om te zien van de genrefilm in huis heeft. Ik ben blij dat ik al veel films ken en dat er nog genoeg pareltjes tussen zitten die ik moet ontdekken.

De Top-10:

1 THE THING (John Carpenter, 1982)
2 ALIEN (Ridley Scott, 1979)
3 THE EXORCIST (William Friedkin, 1973)
4 BLADE RUNNER (Ridley Scott, 1982)
5 THE SHINING (Stanley Kubrick, 1980)
6 THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE (Tobe Hooper, 1974)
7 DAWN OF THE DEAD (George A. Romero, 1978)
8 THE EVIL DEAD (Sam Raimi, 1981)
9 JAWS (Steven Spielberg, 1975)
10 2001: A SPACE ODYSSEY (Stanley Kubrick, 1968) 225

Mijn Top-10 publiceerde ik al eerder. Ik vind het fijn om te zien dat bijna al mijn top tien films in de Top-100 staan. Alleen Spider-Man 2 en Sleepy Hollow haalden die niet, al staan ze natuurlijk wel elders op de Top-719.

Check hier de hele lijst. Veel kijkplezier!

Categorieën
Film

Schwarzenegger revisited

De laatste momenten van de dag breng ik met Arnold Schwarzenegger in bed door: ik ben zijn vuistdikke autobiografie aan het lezen. Na een tiental bladzijden Total Recall: Het verhaal van mijn leven, vallen mijn oogjes toe.

Door de verhalen die Arnold over zijn filmcarrière vertelt, heb ik weer zin gekregen om een paar van zijn films te kijken. Stay Hungry en Pumping Iron zag ik voor het eerst. Conan The Barbarian en Totall Recall in de herhaling.

Over Stay Hungry (1976) van Bob Rafelson kan ik kort zijn: een gedateerde film met een zenuwachtig montage-ritme. De spontane demonstratie op straat van bodybuilders aan het einde is grotesk en werkt voornamelijk op de lachspieren. Pumping Iron, de documentaire die bodybuilding op de kaart zette,  is wat dat betreft een stuk genietbaarder: vooral om te zien hoe Schwarzenegger opkomend rivaal Lou Ferrigno op de kast jaagt tijdens een ontbijtje op de dag van de Mr. Universe wedstrijd. Ook hilarisch: de bewering van Schwarzenegger dat hij constant het gevoel van orgasme ervaart als hij aan het gewichtheffen is. De man is een geboren verkoper.

Zelf heb ik het niet zo op buidybuilding. Ooit heb ik anderhalf jaar aan fitness gedaan. Maar de frisse tegenzin van in het begin werd een onoverwinnelijke berg tegenzin, waarna ik er de brui aangaf. Daarbij voelde ik met tussen op zichzelf geilende spierbundels in de sportschool niet thuis. Ook de mannen die in Pumping Iron in verschillende standjes hun opgeblazen armen en torso’s tonen prikkelen eerder mijn lachspieren dan mijn bewondering. Maar goed, ieder zijn dingetje.

Schwarzenegger en Bergman maken het gezellig in Conan.
Schwarzenegger en Bergman maken het gezellig in Conan.

Conan The Barbarian (John Milius, 1982) is naar huidige maatstaven een verschrikkelijk trage film waar ook nog eens weinig in gebeurt. Onderhoudend vooral door het vrouwelijk schoon in de persoon van Sandahl Bergman die toen nog strak in haar jonge huidje stak.

Overigens is Conan, een film die volledig doordrenkt is met een heroïsche soundtrack, voor sommigen een inspiratiebron, zoals deze youtube-video bewijst. (Met dank aan Liselotte Doeswijk die me erop attendeerde. Check haar blog over vormgeving.)

Tot nu toe zou ik vooral het kijken van Total Recall een fijn weerzien willen noemen. Deze film van Paul Verhoeven uit 1990 staat nog steeds goed overeind. Een heerlijke vaart, goede actiesequenties en prima oneliners van Arnold. Soms mis ik in al het om de mooiheid gedraaide digitale geweld van tegenwoordig de mannetjesputtermentaliteit van sterren als Schwarzenegger en Stallone. De toekomst van toen ziet er nu wat gedateerd uit, maar dat geeft Total Recall ook weer een extra charme. En wat was Sharon Stone toen nog sexy trouwens.

total-recall-sharon-stone

Oeps, twee potentieel seksistische opmerkingen in één blogstukje. Actrices puur op hun uiterlijk beoordelen is niet meer van deze tijd. Kennelijk heeft de wereld van Schwarzenegger invloed op me.

Categorieën
Film

De aantrekkingskracht van filmlocaties

VPRO Gids 03-2013

Erik Kriek tekende de cover van VPRO Gids #3 (2013) naar aanleiding van het programma Shot on Location. Hierin gaat dEUS-voorman Tom Barman op zoek naar de verhalen achter een eigentijdse filmklassieker op de locatie waar deze zich afspeelt en werd opgenomen.

Kriek heeft op ingenieuze wijze herkenbare elementen van de zes films die in het programma worden behandeld samengebracht: Gomorra, Trainspotting, Leaving Las Vegas, Das Leben der Anderen, Van God los en Bloody Sunday.

Shot on Location wordt zondags op Ned 2 uitgezonden tussen 18.50-19.20 uur. In aflevering 1 gaat Barman naar Napels waar de harde misdaadfilm Gomorra werd opgenomen. Check het op uitzendingvergist.nl.

Het blijft fascinerend: de locatie waar een film is opgenomen. Hele hordes toeristen reizen af naar de plek waar hun favoriete filmscène is opgenomen om zelf wellicht een stukje filmromantiek te ervaren.

Christopher Moloney houdt een blog bij dat volstaat met foto’s van filmlocaties. Maar het zijn geen gewone plaatjes, hij houdt een foto van de filmscene vast en schiet dat een plaatje van de locatie. Zo ziet dat eruit:

ugotmail
Locatie van You’ve Got Mail (1998). © Christopher Moloney. Bron: philmfotos.tumblr.com

New York
Zelf heb ik ooit gebedevaard naar New York om locaties uit Spider-Man-strips te bezoeken. Die reis krijgt zeker weten nog een vervolg.

Categorieën
Film Filmrecensie

Django!

Django

Ter voorbereiding op Django Unchained van Quentin Tarantino heb ik van de week Django uit 1966 gekeken, waar Tarantino groot fan van is. Deze spaghettiwestern is geregisseerd door Sergio Corbucci. Franco Nero speelt hierin de titelheld: een keiharde revolverheld die een jonge vrouw redt en verzeilt raakt in een vete tussen majoor Jackson en zijn legertje en een groep Mexicanen. Uiteraard blijkt Django ook nog een persoonlijk geschil met de majoor te hebben. Een heerlijke, keiharde spaghettiwestern vol met clichés en stereotypen: alle vrouwen in deze film zijn hoer (van beroep) en alle schurken zijn in en in slecht.

[Spoiler alert aan:]

De coolheidfactor is dan ook groot. Dat begint al in het openingsshot waarin we Django een houten lijkkist achter zich aan zien slepen. Lang is het de vraag wat er in die kist zit. Uiteindelijk blijkt dit een enorm machinegeweer te zijn waarmee de toch al snel en raak schietende revolverheld zo zijn voordeel mee doet in de vuurgevechten die volgen.

[Spoiler alert uit]

Over de doodskist tekende Barend de Voogd recent in een interview met Nero het volgende op:

Voor de openingsscène van Django moest ik een kist helemaal de heuvel op dragen. Dat ding was ontzettend zwaar. [Corbucci] zei: ‘Franco, je moet net zolang doorlopen tot ik roep: “Stop!” Dus dat doe ik. Vermoeiend! Ik kom bovenaan die heuvel, loop het beeld uit en blijf maar wachten tot iemand me terugroept. Niets. Ik wacht drie, vier minuten en besluit dan maar zelf terug te keren. Iedereen was al weg! Practical joke van Corbucci!’

Lees meer en andere sappige anecdotes in Schokkend Nieuws #99 waar het hele interview met Nero in staat. Nero heeft overigens een cameo in Tarantino’s film.

Opmerkelijk genoeg was er geen script toen men aan de opnames begon. Voor de kerstvakantie was er één draaidag. Tijdens de vakantie schreen Corbucci, diens broer en Nero aan een scelletto, een uitgebreide outline. Django moet het dan ook niet hebben van extreme diepgang, hoewel Corbucci wel politiek bedrijft. Er zit een duidelijke verwijzing naar de Ku Klux Klan in de film: sommige mannen van Jackson dragen rode puntmutsen gelijkend die haatdragende club en in één scène staat een houten kruis te branden. Ook hebben deze Klanners als hobby het vrijlaten van gevangen Mexicanen om ze vervolgens neer te schieten als deze op de vlucht zijn. Geen gezellige lui dus.

Django is recent weer op dvd uitgebracht. Op dit moment staat er ook een versie op YouTube, al is het nog maar de vraag hoe lang dat duurt:

Categorieën
Film Filmrecensie

The Beaver

The-Beaver-2011

Walter Black (Mel Gibson) lijdt aan een zware depressie. Zijn vrouw (Jodie Foster) en twee zoons lijden hier zodanig onder, dat hij door zijn echtgenote uit huis wordt gezet. Na een mislukte zelfmoordpoging wordt Black wakker op de vloer van zijn hotelkamer en spreekt de handpop die hij tussen zijn weggegooide spullen vond, een bever, hem vermanend toe. Vanaf dat moment spreekt Walter door zijn handpop tegen de wereld en begint zijn therapie. De bever is zijn therapeut.

Een apart uitgangspunt biedt The Beaver zeker. De film flopte dan ook gigantisch, wat regisseur Jodie Foster vooral wijdt aan het genre van de film: dramady.
Dat Mel Gibson de hoofdrol speelt heeft de film daarnaast volgens mij ook geen goed gedaan: zijn reputatie heeft de laatste jaren flinke schade opgelopen. Mel wordt gezien als antisemiet en iemand waar toch een steekje aan los zit: een telefonische ruzie met zijn ex-vrouw waarin hij flink tegen haar tekeer gaat werd openbaar gemaakt. Al schijnt dat gesprek wel op een zeer creatieve wijze gemonteerd te zijn.

Het is ook moeilijk vast te stellen wat er waar is van dergelijke verhalen, maar het is soms lastig om de reputatie van de kunstenaar los te zien van de kunst die hij maakt. Een visie is al snel gekleurd door allerlei loze factoren die er eigenlijk helemaal niet toe doen.

Wie onbevangen naar Gibson kijkt ziet dat hij in The Beaver werkelijk overtuigend acteert. De premisse is gek, dus je moet er even inkomen. Ik wel in ieder geval. Maar nadat je bekomen bent van de schrik, ga je mee in het verhaal van Black en zijn handpop. Gibson geeft de bever een cockney accent en een berg persoonlijkheid mee.

Ik was vergeten dat Gibson zo’n goed acteur was. Toen ik jong was genoot ik erg van films als Lethal Weapon en toen ik laatst het eerste deel van die reeks bekeek, was ik blij verrast door het optreden van de Australische acteur. Even dacht ik niet meer aan het feit dat hij de christelijke snuff movie The Passion of the Christ heeft gemaakt. Ook vergat ik even dat zijn personages in bijna al zijn films wel een keer gemarteld worden. Even keek ik gewoon naar iemand die zijn vak prima verstaat. Is dat eigenlijk niet genoeg?

Ik ben een grote fan van John Lennon, maar een heilig boontje was de man nu ook weer niet. Ook Lennon gedroeg zich wel eens als een klootzak. Dat maakt zijn muziek niet minder mooi.

The Beaver is een interessante film, en hoewel beladen met clichés, de moeite van het kijken waard. De clichés zitten hem bijvoorbeeld in de tweede plotlijn over de oudste zoon (Anton Yelchin). Die is erg pienter en schrijft als ghostwriter de papers voor zijn schoolgenoten. Zo verdient hij aardig bij. Als de Valedictorian (Jennifer Lawrence) hem vraagt een afscheidspeech voor haar te schrijven, wordt hij verliefd op haar. Maar kan het buitenbeentje het populairste meisje van de klas, die natuurlijk een groot geheim met zich meetorst, voor zich winnen? Nou goed, die elementen deden me wat te veel aan American Beauty denken.

Categorieën
Film

Mijn top-10 favoriete genrefilms

Schokkend Nieuws vraagt om jouw favoriete top 10 genrefilms (horror, sciencefiction, fantasy, cult of anime). Uiteindelijk moet het een top 100-lijst worden voor het aankomende honderdste nummer. 

Shot van Bride of Frankenstein.
Shot van Bride of Frankenstein.

Deze films hebben mij het meeste kijkplezier bezorgd en de meeste indruk gemaakt:

1. Bride of Frankenstein (James Whale, 1935) Gothic horror op zijn best.

2. Donnie Darko (Richard Kelly, 2001) hoewel Kelly daarna niets kijkwaardigs meer heeft gemaakt.

3. Spider-Man 2 (Sam Raimi, 2004) Misschien wel de beste superheldenfilm aller tijden.

4. The Matrix (Andy Wachowski, Lana Wachowski, 1999) De eerste dan hè, de rest was droevig.

5. Ghostbusters (Ivan Rietman, 1984)

6. The Nightmare Before Christmas (Henry Selick, 1993) Geen genre fantastische film zonder stop-motion.

7. The Dark Knight (Christopher Nolan, 2008) Eindelijk een enge film-Joker.

8. The Exorcist (William Friedkin, 1973)

9. Sleepy Hollow (Tim Burton, 1999)

10. Back to the Future (Robert Zemeckis, 1985) Ongelooflijk strak script, een prachtige tijdreisfilm.

En verder eervolle vermeldingen voor de volgende titels/makers:
Nosferatu (F.W. Murnau, 1922), Duits expressionisme op zijn best.

De films van Georges Méliès, de godfather van het genre van de fantastische film.

Evil Dead 3: Army of Darkness (Sam Raimi, 1992) eigenlijk de hele Evil Dead-trilogie, maar deze is toch echt de grappigste.

X-Men 2 (Bryan Singer, 2003), een van de beste superheldenfilms ooit. Punt.

The Cabin in the Woods (Drew Goddard, 2011) Het is nog te vroeg om te zeggen hoe deze film zich over pakweg tien jaar houdt, maar vooralsnog vind ik het een van de fijnste horrorfilms sinds jaren.

La Jetée (Chris Marker, 1962) Prachtig filmexperiment.

Apocalypse Now (Francis Ford Copolla, 1979) De ultieme oorlogsfilm.

Je kunt je eigen top-10 nog tot en met 18 januari insturen.

Categorieën
Film

Frozen Kids bij Koppen XL

Update: Ik verneem zojuist van Cees dat de uitzending niet doorgaat. Zie hier voor meer details.

Frozen-KidsOké even serieus nu. Kindermisbruik is een serieus thema en vaak moeilijk bespreekbaar. De laatste jaren is er wel veel bericht over de activiteiten van de katholieke pedoclub, maar seksueel misbruik komt net zo goed voor binnen de muren van het gezin. Gezinsleden, ooms, tantes en buurmannen vergrijpen zich soms ook aan een kind.

Walgelijk.

In december was ik uitgenodigd voor een besloten voorstelling van de documentaire Frozen Kids. Hierin interviewt filmmaker Cees Franke zeven mannen die in hun jeugd seksueel zijn misbruikt. Het zijn confronterende gesprekken. Ook wanneer er maar een keer iets is gebeurt, een van de geïnterviewde had een voorval met een oom, zijn de slachtoffers voor het leven getekend.

Franke koos voor een sobere stijl. We zien vooral talking heads voor een donkere achtergrond. Dat werkt goed. Bij dergelijke verhalen zijn woorden genoeg en hoeft er niet extra geïllustreerd te worden met beeld.

Wat mij vooral is bijgebleven van die voorstelling is het moment na de vertoning. De zeven geïnterviewden werden door Cees op het podium geroepen. De opluchting bij de mannen, dat ze eindelijk hun verhaal hadden kunnen doen, was duidelijk zichtbaar. Het was een emotioneel moment.

Het budget van Frozen Kids werd voor een derde bij elkaar gesprokkeld door crowdfunding, de rest van het geld en de tijd komt uit de zakken van Franke zelf. Je zou hem een man met een missie kunnen noemen en een moeilijke boodschap.

Een verkorte versie van Frozen Kids wordt vanavond uitgezonden als reportage van het Belgische Koppen XL. Kijk en huiver zou ik zeggen.

Koppen XL. Dinsdag 8 januari, 22.30 uur, op één.

Categorieën
Boeken Film

Column: B-Garnituur

Arnold in zijn jonge jaren.
Illustratie: Paul Stellingwerf
Illustratie: Paul Stellingwerf

Tijdens het KLIK! Amsterdam Animation Festival zat ik rond de tafel met de Amerikaanse mediaspecialist Brian Dunphy die lezingen geeft over South Park, een collega van de VPRO Gids en twee van Brians vrienden. Toen mijn collega haar voorliefde voor romcoms liet blijken, probeerden we elkaar af te troeven met films waar je van houdt maar waar je je eigenlijk voor dient te schamen. Guilty pleasures dus.

Ik kwam niet zo snel op een film, zelfs Highlander werd acceptabel bevonden, maar toen ik bij de zoveelste poging de naam David Hasselhoff liet vallen wees Brian me aan en riep: ‘You win! You definitely win with Hasselhoff!’

Ik beken: ik heb een zwak voor The Hoff, de Knight Rider die op miraculeuze wijze zijn enorme ego verteerbaar weet te houden door een even grote hoeveelheid zelfspot aan de dag te leggen. Ook voor andere acteurs die we met de letter B zouden categoriseren koester ik warme, doch platonische gevoelens: Sylvester Stallone, Bruce Campbell, Roger Moore en Arnold Schwarzenegger. Als het even kan, lees ik hun autobiografie. Die van Moore was droger dan de martini’s die zijn Bond-alter ego doorgaans drinkt, maar Hasselhoff en met name Campbell schreven zeer onderhoudende memoires.

Schwarzenegger, die het schopte van bodybuild-legende naar acteur tot gouverneur van Californië, schreef recent zijn autobiografie: Total Recall, het verhaal van mijn leven, uitgegeven door A.W. Bruna. Het is op zijn minst opmerkelijk te noemen dat de acteur die bekend staat om zijn gevatte oneliners meer dan vijfhonderd pagina’s nodig heeft om zijn levensverhaal uit de doeken te doen. Total Recall leest als een jongensboek voor vijftigplussers, waarin Arnold ieder avontuur zonder al te veel problemen tot een goed einde weet te brengen.

Sommige scènes hadden zo uit één van zijn films kunnen komen. Toen de Oostenrijkse Eik halverwege de jaren zestig een frequente bezoeker was van de bierhallen in München, gingen bier drinken en kroeggenoten in elkaar timmeren hand in hand: ‘Als iemand me raar aankeek of me om welke reden dan ook uitdaagde, zat ik er meteen bovenop. Ik gaf hem een schokbehandeling. Ik rukte mijn overhemd uit en liet de spieren onder mijn hemd zien. En dan sloeg ik ‘m knock-out. Soms zei mijn tegenstander als hij me zag gewoon: “Ach, wat maakt het ook uit. Laten maar een biertje nemen.”‘

Arnold in zijn jonge jaren.

Soms toont The Terminator zijn naïeve en ‘zachte’ kant, zoals het moment dat hij met verbazing toeziet hoe een Amerikaans vriendinnetje zijn scheermes gebruikt om haar benen en oksels te scheren. ‘Ik dacht dat harige benen en oksels normaal waren, omdat in Europa vrouwen zich nooit schoren of onthaarden,’ aldus Arnold. Je begrijpt opeens waarom hij daarna definitief ‘Hasta la vista, baby,’ tegen Oostenrijk zei.

Deze column is in Schokkend Nieuws #99 gepubliceerd.