Categorie: Film

Categorieën
Film Mike's notities Strips

2008 in vogelvlucht

‘Oh nee hè… niet weer een eindejaarslijstje,’ zul je wellicht denken. Jawel, hoor. Onderstaand lijstje pende ik voor EeuwigWeekend.nl waar alle redactieleden hun topervaringen op het gebied van media, cultuur en welzijn samenstelden. Zie hier alle bijdragen.Oplettende lezers zullen volgende week enkele items terugzien op mijn lijst van Beste Films van 2008.
1. The Dark Knight (Christopher Nolan). Over The Dark Knight heb ik al uitgebreid geschreven in deze recensie. Nolan heeft met zijn tweede Batman-film een cinematografische opera gemaakt: bombastisch, gewelddadig, en alles met een adembenemende vaart. RIP Heath Ledger die een fantastische, grimmige Joker neerzette. The Dark Knight doet mijn fanboy-hart sneller kloppen.2. Maus van Art Spiegelman. Het lezen hiervan heb ik jaren uitgesteld, omdat ik – hoe stom dat ook klinkt – geen zin had in een strip over de holocaust. Ook al won Spiegelman hier de Pulitzer Prize mee en werd de strip alom geroemd om de originele wijze waarop dit zwaarmoedige onderwerp behandeld wordt. (Spiegelman zet de nazi’s neer als katten en de joden als muizen en maakte daardoor een boeiende parabel.) Dit jaar heb ik eindelijk Maus gekocht en gelezen: Alle prijzenswaardige woorden die deze graphic novel heeft gekregen, zijn terecht. Prachtig boek waarin Spiegelman de ervaringen van zijn joodse vader tijdens de holocaust verhaalt. Voor iemand die de holocaust niet heeft meegemaakt blijft het moeilijk voor te stellen hoe die tijd was; Maus geeft echter een goede indruk van wat de vader van Spiegelman heeft meegemaakt in die tijd en hoe hij door die ervaringen veranderd is. Aanrader voor een ieder die van betere strips houdt. 3. Interview met Tim Burton. Mijn grote regieheld Tim Burton was dit jaar te gast op het Amsterdam Fantastic Film Festival. Ik zat bij het publiekelijk interview. Hoewel de vragen die gesteld werden nogal belegen waren, was het fantastisch om mijn held in levende lijve te zien en grappen te horen tappen. Wat mij betreft een van de hoogtepunten van dit jaar. Zie hier mijn weergave van het gesprek.
4. Californication, tweede seizoen. Fantastische serie. Ik ben geneigd om Californication Sex & The City voor mannen te noemen, maar eigenlijk doe ik daar het geesteskind van Tom Kapinos tekort mee. Alle stoute jongensdromen worden in deze serie beleefd door schrijver Hank Moody (David Duchovny). Ook al monden de beste bedoelingen soms uit in rampzalige situaties, uiteindelijk houdt Moody hoop dat alles nog goed kan komen. Iedereen die durft te beweren dat mannen niet romantisch zijn: kijk naar fucking Californication! Deze week de twaalfde en laatste aflevering van deze prachtserie gezien. Dat wordt weer afkicken tot het volgende seizoen.
5. De graphic novel Freddie & Me van Mike Dawson. Een autobiografische strip waarin Dawson zijn volwassenwording aan de hand van z’n passie voor Queen verhaalt. Daarbij filosofeert de stripmaker over hoe het geheugen werkt en hoe je autobiografische scènes in stripvorm verwerkt. Intelligente strip die boven het gemiddelde uitstijgt en waar ik mij door onderwerp en uitvoering, zeer verwant mee voel. Een tijd geleden schreef ik een webcomicreview van de online voorpublicatie.
6. Iedereen die durft te beweren dat mannen niet romantisch zijn: kijk naar fucking Zack & Miri Make a Porno! Deze nieuwe flick van Kevin Smith wist me tussen de grappen door te ontroeren. Nu is een nieuwe film van Smith voor mij altijd een feest – de man is een van de meest originele Amerikaanse filmmakers. Dit keer wist Smith het genre romcom volledig naar zijn hand te zetten en view askew-waardig te maken, al worden Jay & Silent Bob node gemist. Een uitgebreide recensie van deze flick volgt nog. Eerst het geheel maar eens laten bezinken.
7. De blockbuster Iron Man. Iron Man van Jon Favreau is een verrukkelijke film met spektakel, maar vooral veel humor. De film is een mooi bewijs dat het leven van een superheld niet vol met kommer, kwel en hartzeer hoeft te zitten. Belangrijkste factor voor het succes van deze flick is acteur Robert Downey jr. die Tony Stark op een lichtvoetige, nonchalante manier speelt. Tegelijkertijd geeft hij de eigenzinnige playboy/uitvinder een nuchterheid en daarmee geloofwaardigheid mee. De film maakte mij nieuwsgierig naar de stripheld Iron Man en dit jaar las ik een paar verrassend goede verhalen over deze held, zoals Demon in a bottle waarin Stark tegen zijn drankprobleem vecht. Voor mij is Iron Man op stripgebied de ontdekking van het jaar, want ik heb nooit geweten dat Tony Stark zo’n boeiende held kon zijn. Zie hier de recensie van Iron Man.)
8. Een mac-jehova hoop ik nooit te worden, maar toen ik ongeveer halverwege dit jaar overstapte van pc naar mac, ging er een andere wereld voor me open. Ik heb me jarenlang tegen deze overstap verzet, maar mijn ambitie in digitale montage maakte dat ik toch voor een mac moest kiezen. Geen spijt van gehad. Al vind ik wel dat bij de mac het design soms boven gebruiksgemak wordt gesteld. Ook het heilige geloof van maccers in de power van deze computers is ook wat overtrokken. Geen enkel systeem is onfeilbaar. 9. Bloggen, websites en beyond. Dit jaar enkele nieuwe stappen op het vlak van webcommunicatie gezet: EeuwigWeekend.nl, twitter en intensiever gaan bloggen. Het werken op internet blijft grenzeloos plezierig.10. Tot slot nog een algemeen stukje welzijn, namelijk rookvrij uitgaan. Ik weet dat er veel ophef is over het feit dat er sinds 1 juli dit jaar niet meer in de horeca gerookt mag worden. En hoewel ik best begrijp dat de kleine cafés hier onder lijden, ben ik als niet-roker maar wat blij dat ik niet meer uitgerookt wordt als ik uitga.En dan nog een persoonlijke noot: de video waar ik meest tevreden over ben is mijn reportage van 24 Hour Comics Day. Leuk weekend, goede sfeer in stripwinkel Lambiek en vooral leuke deelnemers die het filmpje opluisterden. Verder vond ik het ook interessant om shots te draaien vanaf de verkeerstoren op Schiphol.
Uiteindelijk is het toch een liefdevol 2008 geworden. Of dit jaar ook heroïsch was, laat ik liever aan het oordeel van anderen over.
Lees ook:

Nu we het er toch over hebben: wat waren jouw hoogtepunten dit jaar?

Categorieën
Film

Wall-E Beste film van het jaar?

De Disney-Pixar animatiefilm Wall-E is door de professionele filmcritici in Los Angeles (LAFCA) uitgeroepen tot de Beste Film van het Jaar. The Dark Knight kwam binnen op een tweede plaats.Dat had ik toch eerder andersom gezien. Sterker nog, Wall-E komt niet in mijn persoonlijke top tien van beste films van het jaar voor. Verre van dat. Mooi gemaakt hoor die animatie, maar verder kon de flick me niet echt boeien. Wall-E leek mij vooral het geanimeerde broertje van Johnny Number Five uit Short Circuit. Maar dan minder leuk, te emotioneel en infantiel.
Eindejaarslijstjes
Binnenkort plaats ik trouwens mijn persoonlijke film top-10 van dit jaar. Samen met een stel Vlaamse filmbloggers die in BlogTalk participeren. Op EeuwigWeekend.nl publiceren we 20 december de lijstjes van alle redacteuren. Hun favoriete top 10 wat betreft media, cultuur en welbehagen. Check it out.Lees ook:

Categorieën
Film Frames Strips

Filmframes: X-Men

Met de eerste X-Men-film van Bryan Singer (2000) begon de huidige renaissance van superheldenfilms en andersoortige stripverfilmingen. Singer sloeg met zijn serieuze benadering de spijker op zijn kop. Hij bracht niet alleen de striphelden X-Men geloofwaardig tot leven, zijn film wist ook de filmstudio’s ervan te overtuigen dat de stripwereld een schatkamer aan bronmateriaal voor succesvolle blockbusters bevat. Het personage Wolverine belichaamt voor mij de visie van Singer. Tijdens de introductie van dit personage werd mij duidelijk dat Singer de strips perfect begrepen had. Een analyse, frame voor frame.

Ik zat in Tuschinski in Amsterdam toen ik X-Men voor het eerst zag. Het grote witte doek bleek een toepasselijk canvas voor deze grootse stripverfilming. Fan van de strip zijnde, was ik een extra kritische toeschouwer. Eerdere stripverfilmingen waren flauwe aftreksels geweest van hun papieren bronnen. De homo-erotische nachtmerrie die Batman & Robin heette van drie jaar eerder lag nog vers in het geheugen.Er had echter geen groter verschil kunnen zijn met Singers visie van X-Men. Hij bracht dit superheldenteam op een serieuze toon tot leven. Hij behandelde de thematiek van de Angst voor de Ander op subtiele wijze, maar vergat niet de wonderbaarlijke wereld der mutanten de nodige flair te geven. (Ik kan overigens een artikel vol schrijven met kritiek over de elementen waarmee deze stripverfilming tekortschiet, maar dat is niet de strekking van dit stuk, dus laat ik de mindere zaken buiten beschouwing.)

“Wolverine, aangenaam”
Er is één significante scène waarin voor mij duidelijk werd dat Bryan Singer het oorspronkelijke materiaal tot op de letter begrepen had. Het is de introductie van Wolverine.Wolverine (Hugh Jackman) wordt gepresenteerd als loner. Logan, zijn echte naam, kan zich zijn verleden niet herinneren. Aangezien herinneringen en acties bepaldend zijn voor onze identiteit, staat een mens zonder verleden als het ware los van zichzelf. Logan heeft zich afgekeerd van de wereld en leeft slechts op overlevingsdrift. Hij geeft schijnbaar om niemand, zelfs niet om zichzelf.Logan vecht in een donderkooi om geld te verdienen. Wat zijn noodlottige uitdagers niet weten, is dat hij over mutantengaven beschikt. Wolverines lichaam geneest razendsnel. Zijn skelet is omgoten met een onbreekbaar staal, adamantium genoemd. Ook bezit hij in iedere hand een drietal klauwen van dat goedje.De jonge mutante Rogue (Anna Paquin) komt op zijn pad. Ook zij is op de vlucht voor zichzelf sinds ze heeft ontdekt dat levensenergie overneemt van iedereen die ze op de huid aanraakt. Waar Rogue juist verlangt naar een fysieke aanraking van een ander, is het Wolverine die aan het begin van X-Men menselijk contact vermijdt: hij slaat andere mensen letterlijk van zich af.
In de donderkooi
Wanneer Rogue de bar in een uithoek van Amerika betreedt, staat Logan in de kooi te vechten. Singer introduceert onze held stapsgewijs en laat in ieder shot een glimp van hem zien. Rogue ziet Wolverine vanaf de rug, hij leunt tegen de kooi in afwachting van zijn volgende tegenstander. Singer hult Logan de eerste shots in silhouet. Logan is slechts een schim, een ruw idee van wat een mens is. Hij is als een gevangen beest: fysiek opgesloten in een kooi en mentaal gevangen in zijn eigen negatieve zelfbeeld. De idee dat hij losstaat van de rest van de wereld wordt in het beeld benadrukt door de kleurcontrasten tussen zijn zwarte silhouet en de sterke blauwtinten op de achtergrond.
Wanneer we Logan eindelijk in het gezicht kunnen kijken, kadreert Singer de acteur plagerig achter een paal van de kooi. Pas tijdens het gevecht wordt het gezicht van Wolverine onthuld. Agressie en de waanzin van de situatie zijn van zijn gelaat af te lezen. In een paar snelle bewegingen verslaat Wolverine zijn tegenstander.Ik voelde vlinders in mijn buik tijdens deze scène. Het was een meesterlijke zet om Logan op deze dramatische wijze en in deze karakteristieke situatie te introduceren.
Mijn enthousiasme werd groter bij de scène die erop volgde. Als Wolverine aan de bar zit, wordt hij door een verslagen tegenstander beschuldigd van vals spel. Op het moment dat Logan zichzelf verdedigt en de man vastgrijpt, glijden de adamantium klauwen uit zijn vuist.



De middelste klauw drukt dreigend tegen de keel van de man aan, gereed om diens hals te doorklieven. Wolverine wordt echter tegengehouden als de barman een geweerloop tegen zijn hoofd drukt.

Herkenbare rauwdouwer
In twee gewelddadige scènes (en een dialoogscène daartussen waarin Wolverines taalgebruik typerend spaarzaam is) heeft Singer het personage grotendeels neergezet. Hij is heel herkenbaar als de cynische en agressieve rauwdouwer die ik uit de strips ken. Hugh Jackman belichaamt voor mij Wolverine. Zijn wolfachtige manen accentueren het beest in hem, maar zijn niet te grotesk om de geloofwaardigheid voorbij te schieten. Jackman heeft een direct, fysieke aanwezigheid en maakt met een enkele blik of gebaar de gemoedstoestand van het personage duidelijk.Overigens mag de kracht van het filmgeluid niet ongenoemd blijven. Het geluid van glijdende messen op het moment dat de digitale klauwen van Wolverine uit zijn hand schieten, maakt hun aanwezigheid in de verhaalwereld reëel.

Buitenbeentjes
Na deze krachtige introductie kan de ontwikkeling van Wolverine van loner naar aangepaste held beginnen. Rogue zit als verstekeling bij hem aanboord en samen komen ze bij de X-Men terecht. Singer introduceert de wereld van Charles Xavier (Patrick Steward) en zijn mutantenschool door de ogen van buitenstaander Wolverine. Net als de bioscoopbezoeker beziet hij met verbazing de school waarin pubers met hun nieuwe krachten leren omgaan. Zijn rake cynische opmerkingen zorgen ervoor dat het superheldengegeven met een lichte knipoog wordt benaderd, zonder dat de politieke thematiek die ten grondslag ligt aan het mutantendebat, minder serieus wordt.Opoffering
De voltooiing van Logans ontwikkeling wordt geïllustreerd in de actievolle climax rond en op het Vrijheidsbeeld. Rogue is dodelijk gewond geraakt door de helse machine waaraan Magneto (Ian McKellen) haar heeft vastgekoppeld. Ze is op sterven na dood. Logan grijpt haar vast en drukt Rogue tegen zich aan.


Hierdoor nemen haar mutantengaven zijn helende krachten over. Dit betekent echter dat Logan deze kwijt raakt en dat zijn heftige wonden weer opengaan. Hij offert zijn kans op genezing op om Rogue een overlevingskans te geven.


Dat Logan uiteindelijk toch weer geneest (de overname is namelijk maar tijdelijk) doet niets af aan het feit dat hij een significante verandering heeft ondergaan. Logan is weer om anderen gaan geven.

Stripplaatjes
De shots op het vrijheidsbeeld zijn stripachtig in die zin dat het beeld bijna geen achtergrond bevat. We zien alleen de twee personages op de voorgrond en hier en daar een deel van het Vrijheidsbeeld. De emotionele scène is teruggebracht tot haar essentie. Logan en Rogue zijn de spil van het universum op dit moment – alleen hun verhaal telt. De soundtrack van Michael Kamen bereikt op dit moment zijn romantische climax, waarmee nog eens wordt onderstreept dat X-Men draait om menselijke emoties en niet zozeer om een robbertje knokken rond het vrijheidsbeeld.De film eindigt met Logans tijdelijke vertrek bij de X-Men. Nu hij zijn eigen waarde weer heeft teruggevonden (met zijn deelname aan de X-Men bouwt hij aan zijn toekomst), wordt het tijd om het mysterie dat zijn verleden is te ontrafelen. De man die op de motor het beeld uitrijdt, voelt hoop en is daardoor compleet anders dan de beestachtige vechtersbaas die we in de donderkooi ontmoetten.

Dit artikel verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.
Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie

Quantum of Solace: Bond schiet behoorlijk mis

De recensies over de nieuwe James Bond-film Quantum of Solace zijn overwegend negatief. En terecht. Wie dezelfde kwaliteit verwacht als Casino Royale van Martin Campbell wordt hevig teleurgesteld.
Ook al begint het verhaal van de nieuwe film een krap halfuurtje na de vorige aflevering, de vertelling is qua toon en diepgang een heel ander verhaal. Waar Quantum of Solace vooral onder lijdt is een gebrek aan diepgang. Natuurlijk hoef je bij een Bond-film niet veel diepgang of een plot met meerdere lagen te verwachten – dat hoort nu eenmaal niet bij dit genre. Het flinterdunne verhaaltje van deze film wordt echter zo chaotisch in beeld gebracht dat de flick niet meer dan een onnavolgbare reeks achtervolging en actie lijkt. De zenuwachtige montage maakt dat je in actiescènes slechts een vage indruk krijgt van hetgeen zich op het scherm afspeelt.
Gebrek aan ervaring
Veel mensen wijten dit aan het feit dat regisseur Marc Foster weinig ervaring heeft met actiefilms, terwijl ook de cameraman verantwoording draagt voor hoe de scènes in beeld worden gebracht. In dit geval is dat Roberto Schaefer, die eerder de films Monster’s Ball, Stranger Than Fiction en Finding Neverland filmde voor Marc Foster. Allemaal boeidende films – alleen geen van allen bekend om hun snelle actiesequenties. Van het montageteam, Matt Chesse en Richard Pearson, heeft vooral Pearson ervaring met het actiegenre. Hij monteerde onder andere The Bourne Supremacy, waar Quantom of Solace qua stijl wel iets op lijkt. Wraakzuchtig
Maar wat Quantum of Solace vooral ontbeert is een pakkend script dat ruimte laat voor psychologische ontwikkeling. Bond is na de moord op de overspelige dubbelagente Vesper Lynd op wraak uit. Dat klinkt als een persoonlijke vendetta. Een gegeven dat echter al veel beter verteld is in License To Kill uit 1989. Net als Timothy Dalton toen, zet Daniel Craig een keiharde Bond neer. Craigs Bond toont echter nergens emotie en blijft afstandelijk. Niets ten nadele van Craigs prestatie om een sleetse figuur als James Bond nieuw leven in te blazen en op eigenzinnige, rauwe wijze neer te zetten, maar de scenaristen hadden hem in ieder geval één moment van contemplatie mogen geven. De scène waarin Bond diep in het glaasje kijkt met een droevige blik in zijn ogen, vond het schrijfteam kennelijk voldoende. Al krijgen we hier nauwelijks te zien wat er in de man omgaat. Wat dat betreft was Bond in Casino Royale een stuk menselijker.
Eyecandy
Valt er dan niets te genieten van deze Bond-flick? Natuurlijk wel. Twee mooie vrouwen komen in beeld, namelijk Olga Kurylenko als Camille die de moord op haar ouders wil wreken, en Gemma Arterton. Arterton heeft als Strawberry Fields niet veel meer te doen dan lieflijk kijken en plat te gaan als Craig, euh Bond, dat vraagt. In For Your Eyes Only kreeg Bond (Roger Moore) ook met een wraakzuchtige vrouw (Carole Bouquet) te maken. Zij maakte echter een integraal deel uit van de plot. Ik heb het gevoel dat er uit het personage Camille veel meer drama gehaald had kunnen worden. Zij blijft tamelijk onderbelicht. Net als Felix Leiter en de schurk Dominic Greene (Mathieu Amalric) die ook nergens goed uit de verf komt. Greene is geen echte bedreiging voor Bond, zijn Grote Plan heeft ook geen wereldbedreigende proporties. Kortom, de meeste personages in Quantum of Solace zijn flets en bevatten een te lage dosis charme om de toeschouwer bij de les te houden. Bond en M.
De actie is, voor zover te ontcijferen, adrenalineverhogend en bedekt de grootste plotgaten op de weg naar de overwinning. Door de snelle vaart van de film heb je geen tijd om je te vervelen. Ik heb echter het meeste genoten van de scènes tussen Bond en M. die in deze film weer een stukje verder ontwikkeld wordt. De dialogen tussen M. en Bond zijn scherper en gevatter dan in de films van Brosnan:

M: I thought I could trust you. You said you weren’t motivated by revenge.
James Bond: I am motivated by my duty.
M: I think you’re so blinded by inconsolable rage that you don’t care who you hurt. When you can’t tell your friends from your enemies, it’s time to go.
James Bond: You don’t have to worry about me.

De scènes tussen Bond en M. zijn een van de weinige momenten dat de film even gas terugneemt zodat de toeschouwers op adem kunnen komen. Nadeel is wel dat je dan tijd hebt om na te denken over de vele onduidelijkheden die het verloop van het verhaal oproept. Waarom gebruikt Bond zijn maatje Mathis bijvoorbeeld als een menselijk schild als hij belaagd wordt door twee agenten? Wat mij betreft biedt Quantum of Solace de Bond-fan weinig soelaas. De producenten hebben bij de volgende film dan ook een hoop goed te maken. Dit alles zal echter geen bezoekers uit de bioscoop weghouden. Bond is Bond en altijd goed voor hoge recettes. En dankzij deze mindere aflevering lijkt Casino Royale nog beter dan eerst.Lees ook:

Categorieën
Film Video

HAFF prijswinnaars: Animatie kan heel mooi zijn

De 12e editie van het Holland Animation Film Festival (HAFF) is ten einde. Dit jaar bezochten ruim 15.500 bezoekers het festival. Dit is een toename van 30% in vergelijking met de editie van 2006. Dit jaar waren er vele competitieprogramma’s. Hier enkele prijswinnaars.De prijs voor de Beste Studentenfilm uit Nederland en Belgie is toegekend aan Volgens de vogels (According to Birds) van Linde Faas van de ABK St. Joost Breda. De regisseur krijgt een stipendium van € 13.500, ter beschikking gesteld door het Filmfonds. In het juryrapport staat het volgende:

According to Birds struck all of the jury as an exceptional piece of film making:
Grounded in an almost ancient joy in observation, the film works its way slowly and carefully into the realm of quiet poetry. The quality of the drawing, the fine compositions, the subtle use of its beautiful animation are all mere ingredients, but as whole they become something more, an unsentimental meditation on nature, an exceptionally satisfying film to watch. According to Birds displays a confidence and sensitivity in direction that we can’t wait to see more of.

Ik vind dat de zwart-wit tekeningen op prachtig vloeiende wijze tot leven komen in deze animatie. Maar oordeel vooral zelf:

Op de slotdag van het HAFF zijn zondagavond 9 november de Dioraphte Grand Prix HAFF uitgereikt in de Competitie voor Onafhankelijke Korte Animatiefilms. Uit 1270 aanmeldingen waren 31 films geselecteerd voor competitie. Bij de categorie ‘verhalend’ ging de Dioraphte Grand Prix HAFF naar Life Without Gabriella Ferri van Priit Pärn en Olga Marchenko (Estland, 2008) en in de categorie ‘niet-verhalend’ naar Muto (Italië, 2008), geregisseerd door Blu. Het juryrapport over Muto:

Muto, For it’s very creative combination of different styles, for the exciting journey the jury experienced, for the fantasy pulled into reality in a surprising way, the jury is proud to announce that the winner in the non-narrative category is Muto.

Een bijzondere en arbeidsintensieve animatie, die ondanks het feit dat er geen direct verhaal verteld wordt, me toch met bewondering naar mijn beeldscherm deed staren.

Wat mij betreft zijn bovenstaande werken twee inspirerende animaties die je doen wensen zelf ooit ook met animatie aan de slag te gaan. Dat gevoel krijg ik niet bij de onderstaande winnaar, maar ja, ik drink dan ook geen cola. Bovendien ben ik sowieso geen fan van dit soort commerciële spotjes, waarin een gedicteerd happy feeling wordt gekoppeld aan een (gebruiks)product. Hoe mooi de digitale animatie ook mag zijn. Ik irriteer me ieder jaar ook weer mateloos aan de het ‘Holidays are coming’ spotje waarin Coca Cola kerstmis en de kerstman naar zich toeeigent.
In de Competitie voor Toegepaste Animatie ging de Grand Prix naar Coca Cola: Happiness Factory: The Movie (UK/ USA, 2008), regie: Todd Mueller, Kylie Matulick, Peter Lydon; productie: Psyop, Hungry Man London.

Juryrapport:
A landmark production, not only for it’s sheer size and narrative ambitions but also for the ability of the directors to push the design details of an interesting idea out so far beyond what has ever been accomplished in a CG commercial.

Deze commercial zal je bekend voorkomen. Hij wordt geregeld uitgezonden op tv.Ieder jaar het HAFF
Er waren al plannen om het festival ieder jaar te laten plaatsvinden. Gezien het grote bezoekersaantal zal het festival volgend jaar dus weer in Utrecht worden gehouden. Van 4 tot en met 8 november 2009.Bron: MVSP
Lees en bekijk ook:

Categorieën
Film

Holland Animation Film Festival 2008

Animatie omvat natuurlijk veel meer dan alleen de kindercartoons op Jetix of de avondvullende speelfilms van Disney. Animatie is overal, in videoclips, games, motion graphics in tv-programma’s tot computergegenereerde superhelden op het witte doek. Het Holland Animation Film Festival laat zien wat de wereld van animatie allemaal omvat.Deze week vindt van 5 tot en met 9 november voor de twaalfde maal het Holland Animation Film Festival (HAFF) plaats in Utrecht. Het doel van het HAFF was sinds de eerste editie in 1985 vrijwel hetzelfde, namelijk aandacht generen voor de animatiefilm. Gerben Schermer, de directeur van het festival, lichtte dit bij de vorige editie tijdens een interview toe:‘We gebruiken competities als marketingcomponent. Korte animatiefilms krijgen zelden aandacht. Een festival biedt de juiste reuring en maakt het voor de pers interessant. Daarnaast zijn we als festival toch een beetje een curator van de animatiefilm geworden.’Omdat de wereld van animatie veel meer omvat dan slechts animatiefilms, verschuift de focus van het Holland Animation Film Festival de laatste jaren ook steeds meer naar een festival voor animatiefilms én motion graphics, specialeffects, gemanipuleerd beeld en andere hybride beeldvormen. In het hoofdprogramma is er ruimte voor nieuwe ontwikkelingen op animatiegebied onder de noemer The Cutting Edge. The Cutting Edge gaat over de wisselwerking tussen film, beeldende kunst, games en internet. Natuurlijk is er ook voldoende aandacht voor traditionele animatie zoals klei-animatie: de speciale gast van dit jaar is Peter Lord, de medeoprichter van Aardman Animations. Mocht dat je niets zeggen: Aardman is de studio achter Wallace & Gromit. Mocht je dat nog steeds niets zeggen, dan kan een bezoek aan het HAFF dit jaar zeker geen kwaad.Wat het gehele festival in petto heeft, kun je op de site van het HAFF lezen. Hier alvast een bescheiden selectie van enkele opvallende animatiefilms uit het festivalprogramma.Peter en de Wolf
Peter & The Wolf van Suzie Templeton is gebaseerd op het wereldberoemde verhaal en de muziek van Sergei Prokofiev. De kracht van deze Oscarwinnende animatie zit hem dan ook niet in het verhaal, dat wel wat gemoderniseerd is en hier en daar afwijkt van de klassieke versie. De schoonheid van deze film zit hem in de prachtige stop-motion animatie.De personages hebben zeer realistische mimiek: wanneer de Wolf Peters favoriete eend een kopje kleiner bijt, is de ontzetting van het gezicht van deze geanimeerde jongen duidelijk te lezen. De dieren in deze film hebben tevens menselijke expressies. Dit is niet ongewoon in animatie: Disney is er immers groot mee geworden. Toch weten de eend en de kat op eigenwijze de kijker te charmeren.Peter & The Wolf.
Phantom of the Cinema
Animatie van een compleet andere soort is de korte film The Phantom of the Cinema van de Nederlander Erik van Schaaik. Zodra tijdens de projectie de film The Phantom of the Cinema breekt, zijn we getuige van hetgeen zich achter het bioscoopdoek afspeelt. We zien een schimmenspel waarin de toiletjuffrouw, de operateur en de bioscoopdirecteur de hoofdrol vertolken. Van Schaaik toont ons drie aan elkaar grenzende ruimten: de projectiekamer, het toilet en de werkkamer van de directeur. Terwijl de directeur een erotische film met de toiletjuffrouw tracht op te nemen, doet de operateur verwoedde pogingen om de film opnieuw op te starten. Bij iedere poging is de filmrol meer gehavend. Ook wordt de ravage achter de schermen alsmaar groter.Veel van de humor in deze animatie komt voort uit de vormgeving: schaduwschimmen acterend in het drieluik achter het witte doek. Waarbij Peter & The Wolf vooral zoveel mogelijk realisme wordt nagestreefd, zoeken de makers het in The Phantom of the Cinema vooral in vlakke, bijna abstracte, figuren. Slechts één keer doorbreekt de regisseur zijn opzet door ons in 3D animatie te tonen wat de cameralens van de directeur opneemt. De lens scheurt door het witte doek van de bioscoop en toont het publiek (wijzelf dus) dat vol verwachting naar de camera staart. De animatiefilm is gekozen als Nederlandse inzending voor de Academy Award Best Short Animated Film.Hieronder de trailer van The Phantom of the Cinema:

Chainsaw
Chainsaw is een 25 minuten durende animatie waarvan het verhaal je op verrassende plekken brengt. In deze bijzondere vertelling vormt de kettingzaag de rode draad, al gaat het hier uiteindelijk om een liefdesverhaal dat enkele decennia beslaat. De film begint met een instructievideo over hoe men het beste de kettingzaag kan hanteren, gedemonstreerd door bomenzager Frank. Na een kort intermezzo over de stier Chainsaw, verdiept het verhaal zich in een romance tussen Ava, de vrouw van Frank, en een stierenvechter – een liefdesgeschiedenis die parallel loopt met die van Ava Gardner en Louis Miguel Dominguin, de stierenvechter die Ava uit de handen van zanger Frank Sinatra stal.Chainsaw bestaat voornamelijk uit 2D animatie en combineert op inventieve wijze collagetechnieken en archieffilmmateriaal van bestaande personen. Daarbij hebben de makers live-action beelden gebruikt om de animatie te perfectioneren. De live-action acteurs zijn via de rotoscoop techniek overgetrokken. Dit maakt dat de personages vloeiend bewegen.
Chainsaw.De Blije Boodschap
Animatie wordt ook vaak ingezet om de Blijde Boodschap te verkondingen. Dat kan een reclame zijn voor een bepaald cola-merk bijvoorbeeld, maar ook een animatie met een maatschappelijke boodschap. Dit soort producties komen ook voor in het programma van het HAFF.Amnesty International liet Philippe Grammaticopoulos de spot Signature maken. Hierin worden mensen uit penibele situaties bevrijdt door een handtekening die in een blauwe wolk verschijnt. Zoals het kind dat aan een verkrachter weet te ontsnappen door in de blauwe wolk weg te vliegen en de Tibetaanse monniken die het geweervuur van tanks kunnen omzeilen dankzij de portaal die in de blauwe wolk verschijnt. Een creatieve oplossing om te verbeelden hoe Amnesty – naar eigen zeggen – te werk gaat. Natuurlijk zit de werkelijkheid niet zo simpel in elkaar, maar het mooie aan animatie is natuurlijk dat je alles kunt maken. Kijk maar:
Deze post is ook verschenen op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:

Categorieën
Film Mike's notities

Halloween 2008: Elke dag een dosis horror

Vandaag is het 1 november. Halloween, Allerheiligen, de avond der doden, trick or treat – het is weer voorbij. Maar dat hoeft natuurlijk niet…

Halloween Jack

Dit jaar waren er door de griep voor mij geen extravagante verkleedpartijen, maar gezellig horrorfilms kijken. We begonnen de avond met het flauwe Dance of the dead van Gregg Bishop, waarin een stel zombies een high school prom crashen. Gevolgd door een vijftal minuten van Brides of Dracula van de oude Engelse horrorstudio Hammer. Ik had wel zin in wat ouderwets bijtwerk van Dracula, maar de rest wilde toch liever iets meer van deze tijd. Dat werd de remake House van Robby Henson. Maar ook die viel erg tegen. Geef mij het origineel maar. Gelukkig staan er nog altijd nog een paar klassiekers in de kast op de horroravond te redden. Evil Dead 2 van Sam Raimi blijft leuk en verrassend. En een prima flick om een halloweenavond mee af te sluiten. Elke dag horror
Toch hoeven wat mij betreft de gesneden pompoenen niet bij het grafvuil. Het is immers jammer om maar één avond in het jaar te genieten van scherp gesneden horror. Dankzij Halloween dit jaar heb ik de smaak weer te pakken: waarom niet iedere dag een dosis horror? Horror ligt immers constant op de loer en lang niet alleen in de filmcollectie. (Wat te denken als McCain president wordt? Of Rita Verdonk in de Playboy staat? Of we toch daadwerkelijk in een diepe recessie terechtkomen? Of je buurman doorslaat en met een shotgun voor je deur staat omdat hij niet van je muziek houdt?)
Fout snoepgoed
Bovendien wil ik de aangeschafte boeken over Halloween uitlezen. In The ABC stond vrijdag een gezellig tafeltje met boeken over dit onderwerp gedekt. Ik kon Death Makes A Holiday: A Cultural History of Halloween, van David J. Skal niet laten liggen. En het boek begint al goed met een anekdote over Clark O’Bryan die het snoepgoed van zijn eigen kinderen vergiftigde om het verzekeringsgeld te kunnen innen. Op zijn geweten drukt de dood van zijn eigen zoon. Horror is werkelijk overal. Ook thuis.
Dus: duik in je horrorcollectie of bekijk die Burton-films nog eens. En geniet, bibber en verwonder je.Behoefte aan verse horror? Deze week was het Horror 4-daagse op EeuwigWeekend.nl.
Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Burn After Reading

Stel, je hebt nog nooit een film van de Coen Brothers gezien en je maakt bij het kijken van Burn After Reading, de nieuwste flick van deze creatieve broers, voor het eerst kennis met de vreemde personages, absurde situaties en droge, ietwat bizarre humor.Kijk, daar ga ik alweer: wanneer een filmmaker een herkenbare stijl heeft, is het haast onmogelijk om zijn nieuwste film niet te vergelijken met voorgaande producties en te analyseren hoe deze past in de rest van het oeuvre. En de Coen-brothers hebben in de afgelopen 24 jaar al een indrukwekkend oeuvre van mooie films opgebouwd, zoals: Blood Simple, The Big Lebowksi, Fargo, The Hudsucker Proxy en vorig jaar nog No Country for Old Men. Allemaal films met een herkenbare stijl en vaak ook dezelfde acteurs.Personages met een tic
Ethan en Joel Coen lokken met Burn After Reading het maken van vergelijkingen zelf ook een beetje uit. Zo hebben ze oudgedienden Frances McDormand en George Clooney ingehuurd. Sterker nog: ze hebben de rollen speciaal voor deze sterren geschreven. Clooney speelt net als in O, Brother Where Art Thou? en Intolerable Cruelty een dommig personage met een tic. In de eerste was hij geobsedeerd door zijn haar, in de tweede waren het tanden en in Burn After Reading heeft Clooney een obsessie voor interieurdesign. Daarbij is hij een dwangmatig hardloper.Eigenlijk zijn alle personages in Burn After Reading simpele zielen die foute keuzes maken. Osborne Cox (John Malkovich) is zo’n simpele ziel. Wanneer de analist van de CIA wordt gedemoveerd vanwege zijn drankprobleem, neemt Cox verongelijkt ontslag om zijn memoires te schrijven. Dit is reden genoeg voor zijn vrouw (Tilda Swinton) om een echtscheiding aan te vragen. Ze gaat ervan uit dat haar minnaar Harry Pfarrer (Clooney) nu met haar zal trouwen. Ondertussen wil Linda Litzke (McDormand), heel graag onder het mes bij de plastisch chirurg om de lichamelijke tekenen van de middelbare leeftijd weg te laten snijden. (Dat ze haar lichaam ook strakker kan trainen in de sportschool waar ze werkt, komt niet in haar op.) Via internetdates probeert ze de ware te vinden. Wanneer een computerschijfje van Cox vol met vertrouwelijke informatie in de handen van haar fitnesscollega Chad Feldheimer (Brad Pitt) komt, besluiten ze het schijfje tegen een vergoeding terug te geven aan Cox. Waarom zou een goede daad immers niet goed betaald kunnen worden? Wat volgt is een humoristisch kat-en-muis-spel tussen de verschillende personages, waarbij paranoia en bedrog hoogtij vieren.Paranoia
Het geheel speelt zich in Washington DC, wel vaker de achtergrond voor verhalen over spionage en (staats)geheimen. De Coen Brothers brengen deze elementen naar het leven van alledag, waar paranoïde burgers zich laten leiden door hun eigen waanideeën.De filmmakers nemen de paranoia van de Amerikanen flink op de hak en tonen verwarde CIA-agenten die geen idee hebben wat er precies aan de hand is. Brad Pitt speelt een oerdomme, maar sympathieke gezondheidsfreak met een foute blonde kuif. Neurotisch kauwgom kauwend en Gatorade slikkend speelt hij het spionagespelletje mee al heeft hij geen idee in welk wespennest hij terecht is gekomen. Malkovich slaat volledig door en ziet er hilarisch uit als hij in zijn kamerjas met een bijl op een van de personages inhakt.In wezen proberen alle personages zich door een midlife-crisis te slaan. Allen verlangen ze ernaar zichzelf te veranderen, maar deze verandering brengt vooral destructie. Niet alleen lopen de relaties en de auto’s van de personages flinke blikschade op, ook de zelfgemaakte seksstoel van Harry Pfarrer zal de film niet overleven.Leuk, maar…
Alle klucht levert een vermakelijke film op die op sommige momenten flink doet schaterlachen. Maar als een Coen Brothers-film – een vergelijking is toch onvermijdelijk – valt Burn After Reading wat tegen. Daarvoor zijn het scenario en de grappen net niet scherp genoeg en de vorige films in dat opzicht beter. De onwetende bioscoopbezoeker zal zich met deze film echter prima vermaken.

Burn After Reading draait vanaf 30 oktober in de bioscoop. De recensie verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.

Categorieën
Film

Ha-Ha-Halloween

Ja, vrijdag de 31ste is het weer zover: Halloween! Wat mij betreft de leukste ‘feestdag’ van het jaar. Voor mij geen Sint Maarten, want daar ben ik veel te oud voor. En snoep is niet aan mij besteed. Halloween, de avond dat volwassenen verkleed lekker uit de band mogen springen.

Sleepy Hollow

Het Halloweenfeest is de laatste jaren prominent aanwezig in de Nederlandse contreien. Criticasters zullen zeggen dat dit het zoveelste commerciële onzingedoe is dat uit de Verenigde Staten is overgewaaid. Nou boehoe, doe je toch lekker niet mee? Tim Burton, graven en horror
Halloween heeft voor mij alles te maken de wereld van Tim Burton, horrorfilms en duistere doch pittoreske kerkhoven. Het is vooral de visualisatie van Burtons films die doet denken aan Halloween. Burtons films zijn altijd herkenbaar vormgegeven en gestileerd. In feite worden alledaagse omgevingen op vervreemde wijze weergegeven waardoor het lijkt alsof de verhalen zich afspelen in een andere wereld, niet zelden de setting van een gotisch sprookje. Daarnaast heeft Burton natuurlijk een paar echte Halloweenfilms gemaakt, zoals The Nightmare Before Christmas, Sleepy Hollow en in zekere zin Corpse Bride.

Sleepy Hollow

The Nightmare Before Christmas

Uiterlijk vertoon
De aankleding van het feest spreekt mij in het bijzonder aan: de pompoenen, mistige en grauwe graven, spinnenwebben – dat soort werk. Daarbij ben ik altijd al gefascineerd door gekostumeerde volwassenen in theatrale outfits, wat deels mijn interesse in superhelden verklaard. Maar dat even terzijde. L’Histoire
Om wat meer van de oorsprong van dit feest te weten te komen, kocht ik recent het boekje Halloween: From Pagan Ritual to Party Night van Nicholas Rogers. Het epistel heeft een academische toon en is een beetje taaie korst. Halloween heeft zijn oorsprong in het Keltische festival Samhain, maar zoals geldt voor de meeste tradities, zijn de wortels van Halloween divers en afkomstig van allerlei historische feesten en rituelen. Overigens heeft de oorsprong van het feest weinig te maken met mensenoffers of dansende naakte maagden rond een kampvuur. Ach, je kunt niet alles hebben.
Monsters onder het bed
Heksen bestaan natuurlijk niet. (Nou ja, dat rare mens dat om de hoek woont uitgezonderd wellicht.) Tijdens Halloweenavond kunnen we wel even doen alsof heksen, vampiers, zombies en wat nog meer zij écht bestaan. Eén avond in het jaar is het voor het slapen gaan weer voorzichtig onder je bed kijken of daar geen monsters zitten verscholen. Eventjes weer die kleine kinderangsten ondergaan en er daarna hartelijk om lachen. En om jezelf natuurlijk.
Halloweenavond
Maar wat te doen op Halloweenavond? Wordt het een avondje verkleden en met een stel onbekenden dansen op foute muziek? Of toch, zoals de traditie voorschrijft, gezellig met een stel vrienden op de bank de nacht doorbrengen met de engste horror die de mensheid ooit heeft aanschouwd. Halloween, A Nightmare on Elm Street, Hellraiser, The Blair Bitch Project, Jeepers Creepers en natuurlijk Dracula.
Hmmmmm… ‘The children of the night. What sweet music they make..’
Wat ga jij doen met Halloween?Volgende week is het trouwens Horror-week op EeuwigWeekend.nl. Je bent gewaarschuwd.

Lees ook:

Categorieën
Film Filmrecensie

Sex Drive: Weinig bloot, maar wél anale Amish

Laat je niet misleiden door de titel, die moet je vooral letterlijk nemen in de zin dat er een lange rit gemaakt gaat worden voor seks: Ian neemt zijn beste vriendin Felicia en beste vriend Lance op sleeptouw de staatsgrens over om Miss Tasty te ontmoeten. Ian chat al tijden met haar online en wil kostte wat het kost zijn ontmaagdingafspraakje halen. Tijdens de ‘drive for sex’ komt het drietal meermalen in de problemen en worden ze zelfs uit de brand geholpen door de Amish. Origineel kunnen we Sex Drive niet echt noemen. De tienerkomedie past prima naast de American Pie-reeks in de kast en is op sommige momenten net zo flauw. Sex Drive bevat plichtsgetrouw de grote broer (James – X-Men – Marsden) die de hoofdrolspeler plaagt en wiens Pontiac GTO Ian ongevraagd leent voor zijn reisje. Ian (Josh Zuckerman) is al jaren stiekem verliefd op zijn beste vriendin Felicia (Amanda Crew), maar die voelt vooral iets voor hun wederzijdse vriend Lance (Clark Duke). Alles verloopt zoals het hoort bij een tienerkomedie over sex (gaan die ooit wel eens ergens anders over?) en hoewel de meeste plottwists en grappen in Sex Drive voorspelbaar zijn en je de conclusie van de film mijlenver ziet aankomen, heb ik me er toch prima mee vermaakt. Amanda Crew
Waarom? Wat de film mist aan originaliteit, wordt ruimschoots goed gemaakt door de ontwapenende cast van jong talent. Amanda Crew lijkt wel wat op een donkerharige Molly Ringwald (toen ze nog jong was uiteraard) en is perfect gecast als de natte droom van Ian. Hoewel de chemie tussen Crew en Josh Zuckerman in het begin ver te zoeken is – ze stuntelen wat onschuldig door de scènes heen waarin moet blijken dat ze elkaar stiekem heel erg leuk vinden. Pas later in de film lijken ze beter in hun rol te zitten en is al het ongemak vergeten.Kontneuken
De show wordt echter gestolen door Seth Green. Hij speelde eerder de zoon van Dr. Evil in de Austin Powers-films en de zwijgzame Oz in de serie Buffy the Vampire Slayer. Hij is hilarisch als de sarcastische Amish Ezekiel. Iedere Amish beleeft eens in zijn leven de ‘rumspringa‘ – een overgangsritueel waarin ze even helemaal los mogen in de normale wereld. Als Lance aan Ezekiel vraagt wat hij vooral mist aan de normale wereld, antwoordt hij droog dat hij van alle wereldlijke zaken anale seks het meeste mist.De film bevat enkele bij het genre horende foute grappen: Het drietal krijgt pech onderweg. Al snel blijkt dat de carburateur droog staat. Omdat er geen water voorhanden is, besluiten ze deze vol te plassen. Er verschijnt een auto in beeld met het bekende visje op de achterkant: duidelijk een christelijk gezinnetje. Het vrome gezinnetje houdt nietsvermoedend halt bij de auto om te zien of ze nog hulp kunnen bieden. Vader, moeder en hun twee zoons worden getracteerd op een onvergetelijk, zo niet onchristelijk plaatje: Felicia zit op dat moment namelijk bovenop de carburateur gehurkt te plassen. Een van de jongetjes pakt zijn mobiel en schiet een youtube-video.
Ook loopt er een duo brutale jochies rond dat vol vertrouwen alles wat oestrogeen heeft aanspreekt: ‘Our dicks are huge, you can see them from space!’Braaf
De film bevat weinig bloot en is in dat opzicht erg braaf. Saillant detail: de enige blote borsten die te zien zijn, zijn die van een Amish-meisje. Mocht het na bovenstaande woorden nog niet duidelijk zijn: Sex Drive is een luchtige, niets-aan-de-hand film om in een melige bui met je vrienden te gaan zien.

Sex Drive (regie: Sean Anders) draait vanaf 9 oktober in de bioscoop.

Categorieën
Bloggen Film

De Zondagmorgen op Mike’s Webs – afl. 101

Goedemorgen! Terwijl ik de slaap nog even uit mijn ogen wrijf en de geuren van het eerste kopje koffie mijn neusgaten strelen, schrijf ik deze nieuwe aflevering van de Zondagmorgen op Mike’s Webs vanaf de de Stripdagen in Houten.Dit keer met een overzicht van opvallende posts op andere weblogs. Laten we maar even bij EeuwigWeekend.nl beginnen. Koekje erbij?Menno Kooistra recenseerde de comedy Tropic Thunder die sinds 25 september in de bioscoop draait. Kooistra maakt duidelijk dat de makers een geslaagde parodie op Apocalypse Now hebben gemaakt:

“Tropic Thunder is geslaagd. In al z’n vormen en uitingen. Eén van de leukste films van het jaar. Ga ‘m wel kijken nadat je Apocalypse Now hebt gezien. Niet alleen is ‘ie dan vele malen leuker, je hebt gewoon een groot leeg gat in je culturele opvoeding als je deze film nog niet gezien hebt.”

Ik heb er in ieder geval zin in gekregen. Die gaat op de ‘must see’-lijst. Skullfuck
Over recensies gesproken: Gerard Sombroek heeft zijn grote teleurstelling over de Star Wars-game The Force Unleashed online gesteld in een uitvoerige recensie. En Merel Barends die ook ergens hier op de Stripdagen rondloopt, verdiepte zich in de Skullfuck van Damien Hirst. Kleine Japanse vrouwen
Frommel heeft zijn voorliefde voor rockende kleine Japanse dames laatst weer kunnen bevredigen tijdens een optreden in Swaf van Spookey. Bij zijn post zit ook een video’tje over deze grappige, doch onverstaanbare verschijning. De NL-filmwereld
Deze week voerde Jules van den Steenhoven, de voorzitter van de Netherland Society of Cinematographers, een stevig pleidooi voor veranderingen in de Nederlandse filmwereld. Hij schreef:

“Deze minister [Plasterk] wil talent en drama van hoge kwaliteit. De filmsector kan dit zeker bieden, maar daar is wel een ander en beter filmklimaat voor nodig. Dat begint met meer producties, eenvoudiger besluitvorming en een beter beheer van auteursrechten. Natuurlijk kost dat geld. Misschien wel twee, drie keer zoveel. Maar met een filmbranche die, als één van de weinige in de kunstensector alleen al aan BTW meer opbrengsten genereert dan ontvangt, is het te rechtvaardigen dat een minister daadwerkelijk de bereidheid toont de financiering van deze bedrijfstak te herzien. Zeker als hij de ambities koestert aan het eind van zijn periode het podium in Utrecht te willen verruilen voor dat in Cannes.”

Tja, de Nederlandse film. Met het Nederlands Filmfestival in Utrecht is er weer even aandacht voor. Toch worden de meeste films gewoon gekeken op het kleine scherm en niet in de bioscoop. Wanneer heb jij voor het laatst een kaartje gekocht voor een heuse Nederlandse film? Minister Plasterk mag dan grote ambities hebben, de geldkraan voor kunstsubsidies heeft toch ernstige doorstroomproblemen de laatste tijd.Louis Hartlooper Prijs voor de filmjournalistiek
Overigens won André Waardenburg, filmjournalist en hoofdredacteur van het filmblad Skrien, dit weekend de Louis Hartlooper prijs voor de filmjournalistiek 2008.
Uit het juryrapport: “Uit zijn enthousiasmerende artikelen spreekt een aanstekelijke liefde voor films uit de meest uiteenlopende genres. Mede door zijn grote kennis van de filmgeschiedenis weet André Waardenburg zijn publicaties in een zinvolle en waardevolle context te plaatsen.”Maar genoeg gepraat over blogjes en de Nederlandse film. Tijd voor de zondag van de Stripdagen!

Categorieën
Film

Ik kan haast niet wachten tot Zack And Miri een porno maken

Nederlandse fans van filmmaker Kevin Smith moeten nog tot begin volgend jaar wachten. Dan pas komt zijn nieuwe flick in de bioscoop uit – in Amerika al eind oktober. Deze heeft de tot de verbeeldingsprekende titel Zack and Miri Make A Porno gekregen.
Een titel die bij de MPAA alvast wat mensen heeft doen zweten. De eerste internetteaser waarin de twee hoofdrolspelers pornosterrren casten voor hun film, werd dan ook verboden omdat deze niet van te voren was gekeurd. Kennelijk moet al het promotiemateriaal verbonden aan een film ook door de Amerikaanse filmkeuring bekeken en beoordeeld worden. Eigenlijk gek dat de teaser verboden werd, want er was niets anders te zien dat Zack en Miri op een stel theaterstoelen die tijdens de casting acteurs vragen stellen en instructies geven. Er werden echter wat seksuele standjes en dergelijke besproken. En tja, daar kunnen de tere Amerikaanse zieltjes natuurlijk niet tegen. Tegenwoordig zijn er een red band-trailer (voor mensen boven de 18) en een green band-trailer te zien:

Kevin Smith, maar dan anders
Dit keer geen film met Jay & Silent Bob. Zack & Miri zijn twee beste vrienden die samenwonen. Als ze de huur niet meer kunnen betalen besluiten ze een pornofilm te maken. Ze houden audities en huren een crew. Als de camera‘s draaien, komen ze erachter dat ze meer voor elkaar voelen, dan ze eerder hadden gedacht. De hoofdrollen worden vertolkt door Seth Rogen en Elizabeth Banks. In de cast komen natuurlijk ook een paar oudgedienden uit de Kevin Smith stal voor, zoals Jeff Anderson en Jason Mewes (Jay van Silent Bob). Zelfs pornoster Traci Lords maakt haar opwachting.
Kevin Smith staat bekend om zijn soms grofgebekte humor, zoals films als Dogma, Clerks I + II en Jay & Silent Bob al toonden. Toch gaan zijn films onder de oppervlakte vooral over vriendschap, films en liefde. Vaste thema’s zijn de onmogelijke relaties tussen mannen en vrouwen, waarbij relatiebreuken en het zoeken/vinden van de ware centraal staan. Dat klinkt misschien heel erg als een romantische comedy – vergis je niet, want de grappen van Smith zijn zo hard dat enige romantiek meteen doodslaat. (Hij omschrijft zijn oeuvre zelf als een verzameling Dick and Fart-Jokes.) De humor in de trailer is dan ook typisch Smith. Ik kijk in ieder geval erg uit naar de nieuwe film van de man uit Jersey.Lees alle posts over Kevin Smith.
Lees de recensie van Zack and Miri Make a Porno.