Categorie: Film

Categorieën
Film Filmrecensie

Film: Control

Anton Corbijns film Control draait om het leven en de dood van Ian Curtis, de zanger van de band Joy Division. Corbijn toont zich als de ultieme stilist: ieder shot is op zich een foto waard.Corbijn kende de zanger van Joy Division persoonlijk. Sterker nog: hij verhuisde naar Londen om ander andere deze band en een paar andere helden van hem te fotograferen. De film is echter gebaseerd op het boek van Ians weduwe Deborah Curtis.De titel verwijst naar Curtis’ behoefte naar controle. Deze verliest hij echter door de ziekte epilepsie en de tol die de roem van hem eist. ‘Het publiek beseft niet dat ik alles geef op het podium. En nog steeds vragen ze om meer,’ zegt Curtis. Getrouwd op jonge leeftijd leek Curtis (Sam Riley) voor eeuwig vast te zitten in het duffe plaatsje Macclesfield, een voorstad van Manchester. Hij haat het, terwijl zijn vrouw Debbie (Samantha Morton) zich er thuis voelt. De verleiding naar een beter en spannender leven wordt belichaamd door de mooie Annik Honoré (Alexandra Maria Lara) met wie Curtis een geheime relatie krijgt. Corbijn suggereert dat Curtis uiteindelijk verscheurd wordt door de keuze die hij moet maken: de keuze tussen de vrouwen en de twee werelden die ze representeren. De enige uitweg voor Curtis blijkt zelfmoord. Sfeervol zwart-wit
Corbijn is het meest bekend van zijn zwart-wit foto’s van (pop)sterren, maar hij maakte ook videoclips voor onder andere U2, Depeche Mode en Nirvana. Control is zijn debuutfilm. In een interview met Cinema.nl vertelde Corbijn dat hij bewust heeft gekozen voor zwart-wit omdat hij de wereld van Joy Division niet anders kende. Ze werden pas echt groot na de dood van Curtis (onder de naam New Order) en popblaadjes die over Joy Division schreven publiceerden allemaal in zwart-wit. Dat is natuurlijk mooi gezegd, maar los daarvan is zwart-wit ook kenmerkend voor Corbijns werk. Al heeft hij wel ook kleurenfoto’s gemaakt.Semiotiek
Corbijn gebruikt nauwgezette composities, waarbij hij via visuele metaforen zijn verhaal vertelt. Wanneer Ian en Annik voor het eerst een privégesprek voeren, zitten ze tegenover elkaar op de bank. Het is duidelijk dat ze zich tot elkaar aangetrokken voelen. Ian leunt met zijn linkerarm op de leuning van de bank waardoor de trouwring aan zijn vinger letterlijk tussen hem en Annik in hangt – zijn huwelijk zit een relatie met de mooie amateur journaliste in de weg. Ian ervaart zijn huwelijk als verstikkend, en heeft het gevoel een gevangenis binnen te stappen zodra hij thuiskomt van een tour. Dit verbeeldt Corbijn door Ian tussen de spijlen van de box te positioneren. De spijlen zetten hem gevangen. Corbijn laat verder niet zo veel los over zijn personages en de kijker is daardoor aangewezen op eigen observaties. De motieven van Curtis blijven vaag. Dat geldt helemaal voor de andere personages, waar we niet meer dan een functieomschrijving van krijgen. (Net zoals in The Doors van Oliver Stone, zijn de overige bandleden slechts achtergrondvulling.) Het is alsof de regisseur geen oordeel wilde vellen en dit aan de toeschouwer zelf wilde overlaten. Bloemlezing
Control biedt een prikkelende bloemlezing van het oeuvre van Joy Division en is een aardige introductie. Daarbij worden enkele songs van David Bowie effectief ingezet om de wereld van de jonge Ian te schetsen. De soundtrack bevat opvallend weinig filmmuziek. Op een paar momenten na wordt de score niet gebruikt om de emoties van de personages inleefbaar te maken. Misschien dat de innerlijke gedachtewereld daardoor voor het grootste deel een gesloten boek blijft.

Categorieën
Film Media

Andy Warhol in het Stedelijk Museum

Andy in WarHollandDe expositie Andy Warhol: Other Voices, Other Rooms hangt op dit moment in het Stedelijk Museum in Amsterdam. De expositie is samengesteld door gastcurator Eva Meyer-Hermann en concentreert zich voornamelijk op het multimediale aspect van Warhol en op zijn leven. Andy Warhol is dit jaar twintig jaar dood. Hij stierf in 1987 aan complicaties van een galblaasoperatie. In 1968 wist hij een aanslag te overleven: de radicale feministe Valerie Solanes schoot Warhol neer in de Factory – de studio waar Warhol werkte. Valerie had zelf kleine rolletjes gespeeld in meerdere films van de kunstenaar en verklaarde na haar arrestatie dat ze wraak wilde nemen op Warhol omdat hij vrouwen met zijn films zou vernederen. (Wie meer wil weten over deze schietgrage feministe, verwijs ik graag door naar de film I shot Andy Warhol.)Het kunstmerk Andy Warhol is natuurlijk niet kapot te krijgen. Dat hebben de afgelopen twintig jaar wel bewezen. Wie niet bekend is met zijn Campbell soepblikken, kent vast de portretten van Marilyn Monroe en anders de muziek van The Velvet Underground – de band van Lou Reed die door Warhol is ontdekt. ‘And action!’
In de expositie Other Voices, Other Rooms ligt de nadruk vooral op Warhols film- en televisiewerk en zijn leven. Er hangen ook wat tekeningen en zeefdrukken op papier, maar dit soort museumstukken zijn in de minderheid. Naar ik vermoed omdat gastcurator Meyer-Hermann een andere kant wilde belichten van het werk van Warhol en de Marilyns en andere schilderijen zijn immers overbekend. In het Parool zei Meyer-Hermann over haar keuze het volgende:

”Ik ben vooral op zoek gegaan naar Warhol, de kunstenaar, naar zijn artistieke ziel. Warhol, het fenomeen, is bekend: de cultus die om hem heen is ontstaan als de Pope of Pop, dat complex van glamour en sterrendom, de oppervlakte inderdaad. Voor mij is Warhol vooral een kunstenaar, van top tot teen!”

De kracht van Warhols films ligt in de concepten van de werkstukken. Weinig mensen zullen het geduld kunnen opbrengen om acht uur lang naar het Empire State Building te kijken (de film Empire bestaat uit een shot van het betreffende gebouw) of de gehele nachtrust van beat-poëet John Giorno in Sleep uit te zitten. Het idee om dit soort taferelen op film vast te leggen was in die tijd echter origineel en daardoor interessant. Dat laatste geldt zeker voor de screentests die hij maakte. In het Stedelijk is hier een speciale ruimte voor ingericht, waar op iedere muur een screentest groot wordt geprojecteerd. Op die manier kun je de bewegende portretten levensgroot bekijken. Willekeur
Als filmmaker onderscheidde Warhol zich niet door een professionele filmesthetiek, maar juist door het gebrek daaraan. Zijn films lijken vooral amateuristisch. Het technische aspect is niet belangrijk, de films draaien om de registratie van wat zich voor de camera afspeelt. In de film The Velvet Underground & Nico filmde Warhol een jamsessie van de band. De camera draait vanaf statief terwijl Warhol op willekeurige wijze verschillende cameratechnieken inzet. Hij zoomt lukraak in of maakt het beeld onscherp, zonder dat de handelingen in dienst staan van het vertellen van een verhaal. Het lijkt eerder een cameraoefening dan een doelbewuste registratie van een repetitie van de VU.Zouden we dit beschouwend willen duiden, dan kunnen we theoretiseren dat de handelingen wijzen op een autonome camera die als een nieuwsgierig oog inzoomt op wat hem op dat moment interessant lijkt. Anderzijds valt net zo goed te beweren dat het camerawerk geheel losstaat van hetgeen geregistreerd wordt, alsof het aanstaan van het apparaat tijdens de jamsessie een toevallige bijkomstigheid was.
Instant message
Het televisiewerk van Warhol – hij maakte tussen 1979 en 1987 in totaal 42 afleveringen voor New Yorkse kabelzenders en voor MTV – vertelt een ander verhaal. Warhol TV geeft aandacht aan de beloftes en trends van toen en is daarmee een goede illustratie van het idee dat televisie vooral een venster biedt op de huidige wereld. In de show van Warhol zien we bandjes uit New York die toen misschien hot waren, maar die we nu allang vergeten zijn. Andere sterren als Brooke Shields, Liza Minelli en Grace Jones hebben de vergetelheid vooralsnog weten te vermijden. Warhols televisie biedt instant messages waarvan het merendeel nu verjaard is. Fysiek zappen
In het Stedelijk zijn vele aflevering op verschillende schermpjes te zien die in rijen van twee zijn opgesteld. Je kunt van het ene scherm naar het andere lopen, waarmee je dus in staat bent om fysiek te zappen. Datzelfde geldt voor de zaal die gevuld is met schermen waarop constant verschillende films van Warhol worden vertoond. De zaal geeft een aardig overzicht van zijn oeuvre en biedt de bezoeker de mogelijkheid om er doorheen te wandelen. Een ware ruimtelijke media-ervaring.Persoonlijke noot
Other Voices, Other Rooms is een bijzondere expositie die geïnteresseerden in Warhol veel te bieden heeft. Voor mij is de expositie een mooie aanvulling op de tentoonstelling die ik Edinburgh zag, waarin het schilderwerk van Warhol juist wel centraal stond.De expositie is nog te zien tot en met 13 januari 2008. Hieronder een fragment van Warhols film The Velvet Underground & Nico:Lees ook over de Warhol-expositie in Edinburgh en de Expo van Lou Reed’s New York.

Categorieën
Film Video

Marilyn Manson: This is Halloween



In het kader van Halloween Marilyn Mansons versie van het nummer ‘This is Halloween’. Tim Burtons The Nightmare before Christmas blijft een van de leukste films over het beste feestje van het jaar. Overigens heeft Ziekehond ook een prikkelende Halloween-cartoon.

Zie ook (of niet) Halloween 2005 en
Corpse Bride.

Categorieën
Film Filmrecensie

The Brave One

Jodie Foster neemt na een tragedie wraak op de misdaad in New York. Erica Bain (Jodie Foster) heeft het goed voor mekaar: ze heeft een radioprogramma waarin ze haar fascinatie voor de stad New York kan uiten en ze staat op het punt te gaan trouwen. Haar leven wordt op wrede wijze verstoord wanneer Erica samen met haar verloofde wordt overvallen. Hij sterft aan zijn verwondingen en zij raakt zwaar gewond. Dit brute geweld slaat een gat in haar ziel. Erica kan die leegte alleen maar opvullen door wraak te zoeken. ’s Nachts schuimt ze de stad af op zoek naar rechtvaardigheid, haar vuurwapen schietklaar voor iedere misdadiger die op haar pad komt.Vrouwelijke punisher
Als The Brave One een superheldenfilm was geweest, dan had Jodie Foster gekleed in een zwart leren kostuum als een soort van vrouwelijke Punisher wraak genomen op de misdaad. De plot doet ook denken aan films van de Death Wish-reeks (met wijlen Charles Bronson) en alle varianten daarop. Regisseur Neil Jordan en Foster willen echter meer dan een simpele actiefilm en zetten stap voor stap de ontwikkeling van Erica Bain uiteen. Na haar fysieke herstel durft Erica niet de straat op. Ze is slachtoffer geworden van een allesoverheersende angst. Pas wanneer ze een vuurwapen bemachtigt, voelt ze zich zeker genoeg. Het wapen verandert haar echter. Wanneer ze wederom met de dood wordt bedreigd schiet ze uit zelfverdediging de dader dood. Haar tweede moord is al minder per ongeluk, maar nog wel uitgelokt door de twee straatschoffies die haar willen verkrachten. Uiteindelijk gaat Erica zelf op zoek naar onverlaten om hun wandaden recht te zetten. Schemergebied
The Brave One snijdt interessante thema’s aan: hoe ver mag je gaan voor rechtvaardigheid? Wanneer overschrijd je de dunne grens tussen goed en kwaad? Verhalen over de aard van de mens in dit schemergebied zijn regisseur Neil Jordan (The Crying Game, Interview with the Vampire) niet vreemd. De ambivalentie kwesties worden vanuit Erica belicht – door inzicht in haar motivatie en emoties worden haar acties begrijpelijk gemaakt. Ook worden de misdadigers als in en in slecht afgeschilderd – hun acties worden nergens gemotiveerd. Het is daarom niet moeilijk om te sympathiseren met haar gewelddadige nachtleven. Erica’s acties als burgerwacht trekken de aandacht van rechercheur Sean Mercer (Terrence Howard). Het kat-en-muisspel tussen agent en burgerwacht brengt de twee personages dichter tot elkaar. Tussen Erica en Mercer ontstaat een warme band die gelukkig niet verzandt in een obligate samenkomst tussen de lakens, maar die meer lijkt op zielsverwantschap. Toeval
De film wordt gedragen door Foster en Howard. Foster is goed in vorm en zet Erica Bain met minutieuze nuance neer. De twijfel en emoties zijn duidelijk van haar gezicht af te lezen. Helaas is het script minder genuanceerd. Hoewel de motivatie van Erica Bain duidelijk wordt neergezet, laten de scenaristen wel heel veel aan het toeval over. Toeval bestaat niet in film en het is de taak van de schrijver om gebeurtenissen op een aannemelijke wijze aaneen te schakelen. In dat opzicht had het script van The Brave One nog wel een herschrijving kunnen gebruiken, want Erica loopt nu wel erg vaak ‘per ongeluk’ tegen de misdaad aan. Hetzelfde geldt voor de eerste ontmoetingen met rechercheur Mercer. Deze geforceerdheid brengt de geloofwaardigheid van het verhaal schade aan, maar het goede spel van Foster en Howard neutraliseerd deze schade.
Deze zwakheden in de plot daargelaten, is The Brave One zeker de moeite van het kijken waard. Jodie Foster een stel verrotte heerschappen zien neerknallen geeft een gevoel van genoegdoening die buiten de bioscoopzaal wellicht als dubieus kan worden opgevat, maar binnen het kader van de film geoorloofd is.Vanaf 27 september in de bioscoop.

Categorieën
Film

BlogTalk #10 : Top 10 Killer Babes

The Movie Blog Talk is een gezamelijk project van meerdere filmblogs: Popcorn Movieblog, At the Movies (http://atthemovies.web-log.nl/), Sinemetu (http://sinemetu.wordpress.com/) en De Ultieme Filmblog ( http://boy-meets-girl.skynetblogs.be). Ook daar kun je vanaf 24 september een lijstje met favoriete killer babes vinden. (Je bent gewaarschuwd!)

  1. Tora Birch als Liz Dunn in The Hole (Nick Hamm, 2001). De ergste en gevaarlijkste killer babes zijn immers de vrouwen waar van je het niet ziet aankomen. Bovendien is wat mij betreft iedere film waarin Tora Birch een rol speelt de moeite van het kijken waard (Ghost World, American Beauty).
  2. Eihi Shiina is de ultieme Aziatische killer babe in Audition (1999) van de onvolprezen Takashi Miike. Als ik denk aan het moment dat Shiina de voet afzaagt van Shigeharu Aoyama en deze nonchalant tegen het raam gooit, voel ik nog de rillingen door mijn lijf gaan.
  3. Kathy Bates als de fan from hell in Misery (Rob Reiner, 1990). With fans like these, who needs a critic?
  4. Ginger Snaps (John Fawcett, 2000) Katharine Isabelle als Ginger en Emily Perkins als haar zusje Brigitte. Meisjes die in weerwolven veranderen: nuff said, lijkt me.
  5. Kirsten Dunst in Interview with the Vampire (Neil Jordan, 1994). Geen kleintje waar je op wil babysitten. She will suck you dry and then play with your dead body.
  6. Mystique (Rebecca Romijn) uit de X-Men Trilogie. Mooi blauw is zeker niet lelijk. Killer babe met een erotische uitstraling.
  7. Basic Instinct (Paul Verhoeven, 1992). Goed, het vervolg is onvergeeflijke onzin, maar Sharon Stone heeft als Catherine Tramell een interessante psychobitch neergezet. Als ze je niet doodneukt, maakt haar puntige vriendje die onder het bed ligt je wel af. Gegarandeerd een interessante relatie!
  8. Famke Janssen als de Russische femme fatale Xenia Onatopp met vermorzelende dijen. Nog nooit was een Bond-meisje (kun je dat in het geval van Famke Janssen nog zeggen, lijkt me niet) Bond-babe, zó gevaarlijk. Voor wie haar nog niet in actie heeft gezien: Goldeneye (Martin Campbell, 1995).
  9. De alien in Aliens (James – met romantische botenfilms loop je écht binnen – Cameron, 1986). She’s a bitch, right?
  10. American Psycho 2 (Morgan J. Freeman, 2002) mag dan verbleken bij zijn voorganger, Mila Kunis (bekend van That ’70s show) bezorgt me toch iedere keer weer koude rillingen. Misschien heeft het iets met haar beroerde acteerprestatie te maken.

Eervolle vermeldingen
Tot slot mogen een paar dames eigenlijk niet aan het rijtje ontbreken. Omdat echter is afgesproken dat de gekozen killer babes geen ingekapte heldinnen mogen zijn, vielen deze bloedstollende dames van het witte doek buiten de boot: Jennifer Garner als Elektra in Elektra (Rob Bowman, 2004), Faith in de serie Buffy The Vampire Slayer, Jodie Foster in The Brave One (Neil Jordan, 2007) en Patricia Arquette in True Romance (Tony Scott, 1993). Over The Brave One verschijnt zaterdag 29 september een recensie op Mike’s Webs.En hoe ziet jouw top-10 van killer babes eruit?Zie ook Blog Talk #9: Het beste van 2006.

Categorieën
Film Strips Video

Fanfilms: Selfmade Batmen

Zijn fanfilms een springplank naar het échte werk?

Aan de trend van superheldenfilms lijkt voorlopig nog geen einde te komen. Zelfs de flauwe eerste aflevering van The Fantastic Four heeft dit jaar een sequel gekregen. Sommige fans denken echter dat ze het beter kunnen dan de filmmakers in Hollywood en maken hun eigen fanfilm. Een kritische blik op een paar selfmade Batman-flicks. Sommige fanflicks zijn bedoelt als parodie of gemaakt door een fan die zijn ei kwijt wil. Andere producties zijn bedoelt om de filmmaker op de kaart te zetten. Maar of het pad van de fanboy de juiste is, valt te betwijfelen.Het team van Bat in the sun productions – een samenwerkingsverband tussen Aaron Schoenke en Sean Schoenke – maakte enkele fanfilms over Batman om het vak te leren en om naam te maken in de filmwereld. Aan de films is de liefde van de makers voor het stripmateriaal duidelijk af te lezen, daar ze met zorg zijn gemaakt en zo dicht mogelijk bij de geest van de bron blijven.

In een van de eerste films van Bat in the Sun, Batman: Dark Justice (2003), wordt Barbara, de dochter van inspecteur Gordon, ontvoerd. Batman komt uiteraard in actie om haar te bevrijden. De plot van deze negen minuten durende film is niet erg opmerkelijk. (Simpele vragen als waarom Barbara wordt ontvoerd of hoe Bats en Gordon weten waar de schurken uithangen, worden niet beantwoord.) De verbeelding van het verhaaltje is overtuigend. Batman wordt neergezet als een goed geoliede vechtmachine, wat mede te danken is aan een combinatie van goede geluidseffecten en een snelle montage. De scène is vanuit de hand geschoten om opwinding te genereren. Ook het stuntwerk is in orde.

Joker
Een meer recente productie, Patient J (2005), bevat al meer verhaal dan zijn voorganger. Hierin wordt de Joker (Paul Monar) ontboden in de kelder van Arkham Asylum, waar een psycholoog (Kurt Carley) hem wil ondervragen voor zijn boek. De scène doet in eerste instantie denken aan de graphic novel The Killing Joke van Alan Moore en Brian Bolland. In de strip is het echter Batman die tegenover de Joker zit – de twee aardsvijanden worden slechts gescheiden door een wankel tafeltje.

De scriptschrijvers van Patient J hebben zich duidelijk door The Killing Joke laten inspireren: ze ontlenen de oorsprong van de Joker aan deze klassieke strip. De Joker is een mislukte stand-upcomedian die als de Red Hood zijn moment van roem hoopt te verkrijgen. Ook zien we elementen terug van A Death in the Family – in een van de flashbackscènes wordt Robin door de Joker doodgeslagen met een koevoet.Showbusiness
De film exploreert de relatie tussen Batman en de Joker. De Joker ziet de wereld als zijn podium; het leven is een theaterstuk waarin hij en Batman de hoofdrollen spelen. De Joker maakt het leven van de Nachtridder zo lastig mogelijk om hem zo tot een topprestatie te dwingen. ‘Als ik een grote steen in de vijver gooi – zeg maar de dood van Robin – dan krijg ik het beste optreden van hem’, vertrouwt de witgrijnzende maniak de psycholoog toe. Paul Monar, gespecialiseerd in speciale make-upeffecten, zet een verdienstelijke Joker neer: het uiterlijk van de Joker is getrouw aan het stripfiguur en ook zijn hoge stem lijkt veel op Mark Hamills uitvoering van de Joker in Batman: The animated series. Toch gaat er geen psychologische dreiging uit van deze Joker: hij is niet veel meer dan een onschuldige grappenmaker. Pas wanneer hij korte metten maakt met de psycholoog en slachtoffer en dader allebei in een hysterische lachbui uitbarsten, sluimert er door de make-up een vleugje van de maniak die de Joker hoort te zijn.

(Een vergelijking met Jack Nicholson zou niet eerlijk zijn aangezien Nicholson als veteraan veel meer gewicht in de schaal legt. In dat opzicht is het erg interessant hoe de interpretatie van Heath Ledger in de komende Batman-film zich verhoudt tot Nicholsons prestatie.)

In een interview met de site Fanboy Theatre vertelde Aaron Schoenke dat Patient J de laatste fanfilm was die hij zal maken. Hij heeft genoeg eigen ideeën en krijgt naar eigen zeggen veel werk aangeboden:

‘This is it. I really can’t see myself doing another fan film. I have a lot of job offers coming in, plus I have a lot of interesting original ideas and characters I want to explore. With a bigger budget I can see myself getting closer to making this happen. I will say though that doing fan films was a good place to get started and learn filmmaking. Also it allowed me to get some exposure that I might not have got otherwise.’

Wraaklustig slachtoffer
Ik betwijfel of de deur van Donald Flaherty, schrijver en regisseur van The Death Of Batman, net zo platgelopen zal worden. In Flaherty’s zelfgemaakte batflick wordt Batman uitgeschakeld doordat een kruimeldief hem in het kruis schokt met een taser gun. Dertig dagen lang wordt Bats gemarteld en krijgt hij heroïne ingespoten, totdat de kruimeldief (Trip Hope) eindelijk bekent waarom hij de Vleerman zo haat. Door een actie van Batman is de dief ooit ten onrechte in de gevangenis terechtgekomen. Daar raakte hij niet alleen verslaafd aan de drugs, maar fungeerde hij ook als het seksspeeltje van menig celgenoot. Als de kruimeldief uiteindelijk zelfmoord pleegt, besluit de inmiddels verslaafde Batman hetzelfde te doen.

The Death of Batman (gemaakt voor 6.000 dollar) is inderdaad net zo kreupel als dat de synopsis van deze film doet vermoeden. Flaherty heeft geprobeerd Batman te psychologiseren. Hij snijdt een interessant thema aan: het onschuldige slachtoffer dat valt in de strijd tegen het kwaad. Zoals de Joker in Batman (Burton, 1989) immers zei: ‘Je kunt geen omelet maken zonder wat eieren te breken.’

Pretentieuze mislukking
The Death of Batman bezwijkt onder de pretenties van de makers. Flaherty vertilt zich behoorlijk aan zijn karakterschets van de Dark Knight – dat Bruce Wayne zich schuldig voelt omdat hij de verkeerde achter de tralies heeft gezet is een realistische aanname, maar niemand zal het geloofwaardig achten dat Batman zelfmoord zou plegen. Ook het feit dat hij wordt uitgeschakeld door een stroomschok van een taser gun is niet geloofwaardig: de man draagt immers een rubberen pak. Het verhaal doet denken aan de plot van de comic The Cult van Jim Starlin en Bernie Wrightson. Batman wordt daarin gevangen genomen, gedrogeerd en gebrainwasht door een sekteleider. Uiteindelijk breekt de wil van Batman niet en weet hij alles samen met Robin de organisatie op te rollen.

Het duidelijk dat Christopher Stapleton als Batman de mimiek van Michael Keaton probeert te benaderen, maar de dialogen van Flaherty zijn van zulk clichématig actiefilmniveau, dat Sylvester Stallone net zo goed in het Batman-pak had kunnen zitten. ‘When I get free, you’d better pray to God that I only throw you in jail…’ blaat de Batman-met-het-korte-lontje tegen zijn martelaar. Kortom: deze draak kun je overslaan. Trailer
Grayson (gemaakt voor 18.000 dollar) is daarentegen wel weer de moeite van het kijken waard. Dit is een vijf minuten durende trailer van een film die nooit is opgenomen (maar waar wél een script van is). Batman is vermoord en het is aan Dick Grayson (gespeeld door de regisseur van de film, John Fiorella) om de daders op te sporen. Uiteindelijk moet hij het opnemen tegen corruptie in de hoogste regionen van het politiecorps van Gotham City. De trailer geeft een goede indruk van het verhaal. Toegegeven: de plot is behoorlijk standaard, maar de uitvoering van de mise-en-scène en de montage is indrukwekkend. Deze trailer doet niet onder voor die van een professionele Hollywood-flick en is overtuigend genoeg om de film te gaan zien.

The path to glory?
De kans dat zoiets als Grayson tot een echte film wordt gemaakt door bijvoorbeeld Warner Bros. (eigenaar van DC Comics en dus van Batman en gerelateerde personages) is minuscuul. Dit onderkent regisseur John Fiorella zelf ook:

‘The ultimate goal was to make a film that I was proud of and wanted to share with other people. As a filmmaker that’s what I do. Of course, it stands as a great demo piece to showcase my passion for filmmaking. I realize the odds are a billion-to-one of the actual film getting made, but I’m not afraid of those odds.’ (Bron: http://entertainment.howstuffworks.com/grayson.htm). Fiorella is inmiddels bezig met geld inzamelen voor zijn eerste lange speelfilm Ditch.

Een opvallende overeenkomst tussen Grayson en Patient J – de twee films van deze selectie die het beste uit de verf komen – is dat de rol van Batman tot het minimum is beperkt. Kennelijk is het voor de makers minder risicovol om met de bijfiguren van het Batman-universum aan de slag te gaan, dan met de Dark Knight zelf. De rol van Bats is er in deze films vooral een van mooie poses aannemen en rake klappen uitdelen.

Wanneer Batman wel meer te doen krijgt dan optreden in een obligate actiescène, zoals in The Death of Batman, is het risico dat de maker zich vertilt aan zijn onderwerp erg groot. Zelfs een veteraan als regisseur Joel Schumacher raakte het spoor bijster bij zijn tweede Batman-verfilming.Rechtenkwestie
Je kunsten vertonen door een film te maken over een bekend personage lijkt op zich slim, want je trekt daar ongetwijfeld aandacht mee. Ook is het makkelijker met het geesteskind van een ander aan de slag te gaan dan zelf met originele ideeën op de proppen komen. Maar veel tijd en geld steken in een film over een stripfiguur waar je zelf de rechten niet van bezit, beperkt je mogelijkheden aanzienlijk. Je kunt met die film niet veel meer doen dan deze op YouTube zetten – commerciële exploitatie is immers uitgesloten.

Wie dus grote ambities heeft in de filmwereld, doet er beter aan het pad te bewandelen dat andere independent filmmakers hebben afgelegd. Robert Rodrigues, Kevin Smith: ze maakten een film met een zelfbedacht verhaal en eigen personages. Daar kom je uiteindelijk toch verder mee in de filmwereld.

Lees ook (of niet): Striptaal in The Green Goblin’s Last Stand.

Films:
Patient J op Google Video

Batman: Dark Justice op YouTube

The Death of Batman is hier te zien en Grayson hieronder.

Grayson

Categorieën
Film Filmrecensie

Team America: World Police

Dinsdagavond 11 september zendt Veronica om 20:30 de film Team America: World Police uit. (Die datum kán geen toeval zijn.) Voor wie de film nog niet gezien heeft – shame on you, by the way – is dit een échte aanrader. Voor wie hem wel gezien heeft trouwens ook.Team America is een groep van specialisten die overal ter wereld terrorisme en geweld bestrijden volgens de ‘American Way’. Dat hier en daar onschuldige slachtoffers vallen en enkele nationale monumenten sneuvelen (zoals de Eiffeltoren en enkele piramides) moeten de brave wereldburgers maar voor lief nemen.De satirische humor van Trey Parker en Matt Stone (South Park) is dikwijls grof, allesbehalve politiekcorrect en waarschijnlijk niet ieders smaak. Ook in Team America worden met deze humor bepaalde ‘misstanden’ in de wereld aan de kaak gesteld door ze belachelijk te maken. Het idee dat Amerika de politiemacht van de wereld zou zijn wordt bespot door het stuntelige Team America zelf. Maar ook de VN wapeninspecties in Irak, menig dictator en Hollywoodcorveeën als Alec Baldwin, Susan Sarandon en George Clooney moeten het ontgelden.Doordat marionetten de rollen spelen en de dialogen dik worden aangezet, wordt duidelijk hoe belachelijk sommige Hollywood-clichés zijn. Vooral actiefilms van producent Bruckheimer zijn na de avonturen van Team America nog moeilijk serieus te nemen – als dat al mogelijk was.De film ziet er fantastisch uit: aan de decors is veel zorg besteed. Het hoofdkwartier van Team America bevindt zich in Mount Rushmore en had uit een Bond-film kunnen komen. Ook de weergave van Parijs en Caïro is indrukwekkend. Team America bewijst dat het boeiend is om 90 minuten naar poppen te kijken. Vooral de gevechtsscènes en een seksscène tussen twee poppen zijn hilarisch. De film Thunderbirds (Jonathan Frakes, 2003) was duidelijk beter geweest als marionetten de hoofdrol hadden gespeeld. Nu is die film een fletse versie van het origineel.Team America: World Police past prima in de hedendaagse anti-Amerika mode. Parker en Stone haalden hun inspiratie uit recente (Amerikaans) politieke gebeurtenissen; zijn mensen als Bush toch ergens goed voor.

Categorieën
Film

Film: Bored of the Rings

Er zijn van die films die je gewoon voor geen frame kunnen boeien. De Bored of the Rings-trilogie van Peter Jackson is daar een voorbeeld van.Toen ik het eerste deel zag, ben ik twee keer bijna in slaap gevallen. Het tweede deel heb ik nog gezien tijdens een persvoorstelling, maar het laatste hoofdstuk trok mij niet genoeg om te gaan kijken. Wat de boeken betreft ben ik nooit verdergekomen dan het eerste hoofdstuk van The Hobbit. Het enige pluspunt van Peter Jacksons zelfbevlekkende rolprenten is dat de ontwikkeling van specialeffects weer een stapje vooruit werd gebracht.Ik kan nu allerlei argumenten noemen waarom ik de Bored of the Rings niet boeiend vind, en waarom Jacksons oudere werk (Heavenly Creatures, Bad Taste en vooral The Frighteners) veel beter is. Maar Kevin Smith – een van mijn favoriete regisseurs – was mij daarin al voor en weet zijn recensie op humorvolle wijze uiteen te zetten. Leuk aan onderstaand fragment is dat goed af te leiden is hoe de Q&A de inspiratie vormde voor een scène uit Clerks II. Enjoy.

Categorieën
Film Media

Buffy the Vampire Slayer: Trendy bloedzuigers

In de hoogtijdagen van de cultserie Buffy the Vampire Slayer schreef ik samen met een studiegenoot een artikel voor het filmblad Skrien over mijn favoriete cheerleadende vampierenvechter. Wat mij betreft is Buffy een van de beste televisieserie sinds jaren geweest. (De dvd’s van de serie zijn tegenwoordig voor een leuk prijsje te koop – al laat de beeldkwaliteit daarvan helaas erg te wensen over.) Daarom deze nostalgische ‘herpublicatie’ van het betreffende artikel. Bite me! Trendy bloedzuigers in Buffy the Vampire Slayer “I’m the Slayer. Slay-er. Chosen one? She who hangs out a lot in cemeteries? Ask around. Look it up: ‘Slayer comma The.”Gekleed volgens de laatste mode en ruim een kop kleiner dan de vampieren die ze tegenover zich krijgt, bindt Buffy the Vampire Slayer iedere week de strijd aan tegen het kwaad. Ze wisselt klappen af met oneliners en is daardoor tegelijkertijd een lustobject, geëmancipeerde vrouw en comédienne. Het is precies deze combinatie die de serie zo’n succes maakt. Buffy Summers (Sarah Michelle Gellar) leidt een dubbelleven: overdag hangt ze in de collegebanken en ‘s avond maakt ze jacht op vampieren. Zij is de Vampire Slayer: iedere generatie wordt een meisje verkozen om tegen vampieren en demonen te vechten en om de wereld van de Apocalyps te behoeden. Buffy wordt bijgestaan door haar Watcher, Giles (Anthony Stewart Head) en haar vrienden. De Watcher traint haar en bezit een grote collectie literatuur waar de meest uiteenlopende demonen/vampieren opgezocht kunnen worden. Haar vrienden, Willow (Alyson Hannigan) en Xander (Nicholas Brendon), assisteren in de research, verzorgen de donuts en moeten vaak gered worden als ze Buffy ‘helpen’ met de jacht. Buffy The Vampire Slayer is een typisch voorbeeld van een recente Amerikaanse tienerserie en past in het rijtje van Charmed, Angel en Dawson’s Creek. In deze series staan de dagelijkse problemen van het tienerleven centraal: een periode die gekenmerkt wordt door verandering, onzekerheid, vriendschap, liefde, ontluikende seks en het anderszijn. Deze thema’s worden in Buffy uitvergroot en via metaforen aan de kaak gesteld door bovennatuurlijke elementen, zoals vampieren, demonen en andere wezens.Zo blijkt de (te) perfecte nieuwe vriend van Buffy’s moeder een doorgedraaide robot te zijn waar ze het tegen moet opnemen. In het begin wil niemand geloven dat hij kwaadwillend is, omdat ze denken dat Buffy dit zich inbeeldt: welk kind wantrouwt immers niet de nieuwe partner van zijn ouder? Een ander voorbeeld van het bovennatuurlijke is de outcast Jonathan die iedereen door een toverspreuk laat denken een soort James Bond te zijn. Hij is altijd het buitenbeentje geweest en probeert met allerlei mogelijke middelen geaccepteerd te worden. Iedere aflevering staat er een ander probleem centraal en door de metaforen zijn deze goed herkenbaar.Buffy’s kracht
De kracht van de serie komt voort uit een combinatie van factoren. De serie vormt een mix van verschillende televisie- en filmgenres. Daarmee is het een typisch product van deze (postmoderne) tijd. Naast de tienerelementen, wordt er op speelse wijze omgesprongen met kenmerken van de horrorfilm, actieseries en detectives: de graven, de zombies en vampieren dragen bij aan de horrorsfeer die de serie uitstraalt; de actiescènes kennen een goede choreografie en iedere aflevering moet er een mysterie opgelost worden. Alles wordt gebracht met een flinke dosis humor. In de aflevering ‘Never Kill a Boy on the First Date’ bijvoorbeeld, zegt Buffy als ze een vampier doodt: ‘We haven’t been properly introduced. I’m Buffy, and you’re history.’ De serie neemt zichzelf wel serieus, maar is zich ook bewust van de conventies waarmee ze speelt. Verder kent de serie doorlopende en goede verhaallijnen. Dit komt deels doordat de bedenker en creatief-leider van Buffy, Joss Whedon, een duidelijk idee heeft van wat hij wil met de serie en de personages. Hierdoor bevatten zelfs de opzichzelfstaande afleveringen elementen die de grote ontwikkelingen voortstuwen. Zo ontwikkelen de personages zich steeds op een geloofwaardige manier. De verhoudingen tussen de personages veranderen en er vinden ingrijpende persoonlijke ontwikkelingen plaats. Willow ontwikkelt zich van een schuchtere computer-nerd tot een sterke, aantrekkelijke en krachtige heks. Xander neemt langzaam steeds meer verantwoordelijkheid op zich en verandert van onbezorgde tiener in een jong volwassen met een vaste baan.De personages in Buffy zijn archetypes en daardoor heel herkenbaar. Toch bieden ze meer dan alleen de standaard typeringen die we kennen uit bijvoorbeeld sitcoms. In sommige opzichten heeft Buffy nog veel weg van de leeghoofdige cheerleader die ze eerst was: ze maakt zich zorgen over haar uiterlijk, kleding, populariteit en vriendjes. Anderzijds kampt ze met de zware verantwoordelijkheid van het slayer-zijn, haar gemengde gevoelens hierover en de onzekere toekomst die ze tegemoet gaat. Deze uitersten maken haar tot een complex personage. Familiebanden
De band tussen de personages is hecht en doet denken aan een familie. Daarbij vervult de Watcher de vaderrol. Hij ontfermt zich over zijn kroost: Buffy, Willow en Xander. Deze familie verschilt echter van ‘normale’ families, doordat nieuwe leden allemaal een bovennatuurlijk element in zich dragen. Zo is de vriendin van Xander een voormalige wraakdemon, de vriendin van Willow een heks en blijkt Buffy’s zusje een sleutel tot een andere dimensie te zijn. De dialogen tussen de personages zijn snel en humoristisch. Ze spreken in de taal en slang van nu. Buffy is popcultuur: we zien hedendaagse thema’s terug in de serie, de soundtrack wordt hier en daar aangevuld met (alternatieve) popmuziek en zelfs de vampieren gaan met hun tijd mee. Een thema als bijvoorbeeld biseksualiteit wordt niet geschuwd. Zo krijgt Willow een relatie met een studiegenote. Dit is zowel voor haar als haar vrienden verassend. Buffy is het schoolvoorbeeld van de postfeministische en zelfstandige vrouw die de traditionele mannelijke heldenrol op zich neemt. Ze vecht zonder haar vrouwelijkheid te verliezen. Daarmee verbeeldt de serie overheersende sociale tendensen die we ook terugzien in series als Charmed, Dark Angel en La Femme Nikita. Wat Buffy met Charmed en een serie als The X-Files deelt, zijn de bovennatuurlijke elementen die sterk naar voren komen. Hiermee voldoen ze aan de vraag naar magische/fantasievolle narratieven in deze tijd. Dit verklaart voor een deel het succes van deze series. Juist omdat ze zo goed aansluiten bij de tijdsgeest van nu en een verbeelding zijn van de popcultuur, is het nog maar de vraag of ze over tien jaar niet heel gedateerd over komen.Vampire Cult
De serie kent een grote cult-following. Naast de officiële Buffy site zijn er vele websites gewijd aan de Slayer. Messageboards, forums en chatsessies maken een actieve fanparticipatie mogelijk. Op deze virtuele ontmoetingsplaatsen wisselen fans ideeën uit, praten ze over plotlijnen, personages en het verdere verloop van de serie of kunnen ze de identiteit van een van de karakters aannemen in role-playing games. Daarbij is het mogelijk om verschillende soorten merchandise aan te schaffen als: t-shirts, strips, posters, tijdschriften, poppetjes, boeken, dvd’s en video’s. Hiermee verschilt de serie eigenlijk niet van andere Amerikaanse hitseries.Buffy onderscheidt zich wel van een andere series door de hoge productiewaarden. De serie heeft een filmische stijl en wordt gedraaid op 35mm film, wat het beeld een extra diepte geeft. Daarnaast worden de scènes minutieus voorbereid en neemt men de tijd om alles er zo goed mogelijk op te krijgen. Een zeldzaam gegeven in televisieland. De jonge groep acteurs speelt overtuigend en behoort tot de generatie spelers die praktisch voor de camera zijn opgegroeid. De herkenbare thematiek en personages, humor en hoge productiewaarden maken van Buffy the Vampire Slayer een van de meest interessante series van dit moment. Michael Minneboo & Irene Boll Lees ook (of niet): Hey Buffy!

Categorieën
Film Strips

The Hulk returns

De camera’s zijn aan het draaien op de set van de nieuwe Hulk-film. Edward Norton speelt dit keer Bruce Banner. Ik ben benieuwd hoe de groene reus eruit gaat zien.Persbericht: “Toronto, Ontario, July 27, 2007 – Principal photography has begun on THE INCREDIBLE HULK, starring Edward Norton (The Illusionist, American History X), Liv Tyler (Jersey Girl, Reign Over Me), Tim Roth (Reservoir Dogs, Pulp Fiction) and Academy Award® winner William Hurt (A History of Violence, Mr. Brooks) and directed by Louis Leterrier (Transporter 2, Unleashed). The explosive, action-packed adventure in one of the all-time most popular Super Hero sagas unfolds with a cure in reach for the world’s most primal force of fury.In THE INCREDIBLE HULK, we find scientist Bruce Banner (Edward Norton) living in the shadows, scouring the planet for an antidote. But the warmongers who dream of abusing his powers won’t leave him alone, nor will his need to be with the only woman he has ever loved, Betty Ross (Liv Tyler).Upon returning to civilization, our brilliant doctor is ruthlessly pursued by the Abomination (Tim Roth)—a nightmarish beast of pure adrenaline and aggression whose powers match The Hulk’s own. A fight of comic-book proportions ensues, as Banner must call upon the hero within to rescue New York City from total destruction. And on June 13, 2008…one scientist must make an agonizing final choice—accept a peaceful life as Bruce Banner or the creature he could permanently become: THE INCREDIBLE HULK.Hurt portrays General Thaddeus “Thunderbolt” Ross, the military officer—and father of Betty Ross — who has dedicated his life to bringing down both Bruce Banner and his alter ego, The Incredible Hulk.”Nieuwe aanpak?
Norton als Banner is iets waar ik zeer enthousiast van word. Ook al vond ik dat Eric Banna een prima Banner neerzette vol onderdrukte emoties. Ang Lee maakte van de eerste Hulk-film een verhaal vol met jeugdtrauma’s en zette misschien iets te zwaar in op het psychologische vlak. Aan de andere kant is zijn Hulk (2003) wel een eigenzinnige stripverfilming geworden, waarin een wat meer duistere aanpak van het stripmateriaal centraal staat zonder dat het oorspronkelijke medium uit het oog wordt verloren. De klassieke scéne waarin de Hulk het opneemt tegen het leger duurt lang, maar verveelt geen moment. De brute kracht van de Hulk wordt er mooi in gedemonstreerd. Ben benieuwd naar de benadering van regisseur Louis Leterrier. Nog even afwachten dus…

Categorieën
Film

Bond wie?

Het is een vraag die geregeld op feestjes, bedrijfsborrels of andere sociale gelegenheden de kop op steekt: wie vind jij de beste James Bond? Toen ik laatst op een terrasje genoot van een goede cappuccino en een conversatie met de illustere Merel B., kwam bij toeval dit onderwerp ter sprake. Het toeval, of uitstekende overeenkomstige smaak – het is natuurlijk maar net hoe je het bekijkt – wilde dat Merel B. en ik allebei Timothy Dalton verkiezen boven Roger Moore, Pierce Brosnan of zelfs Sean Connery. Dalton speelde slechts twee keer James Bond, maar dat deed hij in een paar van de beste films uit de serie: The Living Daylights (1987) en Licence to Kill (1989).Dalton zet een meer realistische Bond neer. Met Moore was de filmreeks verzand in foute slapstick vermengd met camp. Iets wat prima werkte voor de jaren zeventig overigens. Tegen de tijd dat Moore meer terug naar de roots van de geheim agent ging met For Your Eyes Only (1981), was hij eigenlijk al wat aan de oude kant. In A View to a Kill was hij zeker te oud om nog met jonge blonde meisjes in bed te rollebollen. Daarentegen vat de film prima de toon van de jaren tachtig, met dank aan de titelsong van Duran Duran. Dankzij de aanwezigheid van Grace Jones en Christopher Walken mag A View to a Kill een van de beste Bonds met Moore genoemd worden. Keihard
Maar goed, Dalton dus. In Licence to Kill zien we een keiharde Bond die wraakbelust op jacht gaat naar de drugsbaron Sanchez (Robert Davi). Sanchez heeft de vrouw van Felix Leiter vermoord op hun huwelijksnacht en Leiters been aan haaien gevoed. Genoeg voor Bond om zijn baan te riskeren en als een losgeslagen agent in de organisatie van Sanchez te infiltreren om deze kapot te maken. De Bond van Dalton spreekt weinig en vaak in cynische oneliners. Wanneer hij de moordenaar van hulpje Sharky met een harpoen doorboort, zegt hij: ‘Met de complimenten van Sharky!’Bond baalt in principe van zijn baan. Als geheim agent is hij niet meer als een doeltreffend bot wapen tegen de misdaad, in dienst van Hare Majesteit. Dalton omschreef Bonds houding als volgt:

‘The interesting thing about the Bond of the Fleming books, which I think Sean Connery got hold of extraordinarily well in spirit, is that he is in a way a writer’s paradox. Fleming could write about a man who was ruthless and hard, a thorough professional, absolutely capable of carrying out his assignment but at the same time he could, through his writing, give this complex character an awareness, sensibility, cynicism and what he referred to as “accidie, this distaste with the nastiness of his job.’ (Dalton geciteerd in The Making of Licence to Kill, Sally Hibbin, Hamlyn 1989).

Bond tussen ’the usual suspects’.

Daltons Bond geeft dan ook zijn werk op om een persoonlijke wraak uit te vechten. Dit feit maakt hem des te menselijker. In tegenstelling tot de bijna kogelvrije Moore en onfeilbare Brosnan, is Daltons Bond kwetsbaar. De wereld van Licence to Kill is hard en doet daardoor realistisch aan – een opmaat gemaakt verhaal voor Daltons meer realistische weergave van Bond. Wanneer Bond zich aan het einde van de film gewroken heeft, komen voor het eerst de emoties van verlies boven. We zien een bebloede Dalton rouwen om het lot van zijn vriend en diens bruid. Emotie hebben we weinig gezien bij andere Bonds, behalve dan bij George Lazenby, maar dat is een verhaal apart. Connery
Eigenlijk is een voorkeur uitspreken voor iemand anders dan Sean Connery net zoiets als vloeken in de kerk, want vaak wordt het argument aangedragen dat Connery toch altijd de eerste James Bond was en daarom alleen de ware. Dit klopt echter niet helemaal. Nog voor de filmreeks van start ging, werd in 1954 Amerika een televisiefilm geproduceerd van Casino Royale, het eerste Bond-boek van Ian Fleming. De rollen werden echter omgedraaid: James Bond was een Amerikaanse geheim agent terwijl vriend Felix Leiter Engels was. Jimmy Bond werd gespeeld door Barry Nelson. Los daarvan (want bovenstaande is natuurlijk een beetje flauw argument) moet ik toegeven dat Connery hoog scoort in mijn lijstje van favoriete Bonds: Connery zette een sexy, humorvolle en gevaarlijke Bond neer die perfect paste in de jaren zestig. Het was echter Dalton wie ik voor het eerst op het grote scherm zag als Bond, en die eind jaren tachtig, de juiste Bond voor die tijd neerzette. En een drugsbaron als vijand was ook geen onlogische keuze aan het einde van de Koude Oorlog. Smaak
Eigenlijk is voor iedere acteur die ooit Bond speelde wel iets te zeggen – ze vertolkten de Bond van hun tijd. Een voorkeur uitspreken voor een bepaalde vertolking is net zoiets als je uitspreken over je muzieksmaak, kledingvoorkeur of haardracht. Het zegt iets over wie je bent en hoe je jezelf wil profileren. Met het juiste antwoord maak je vrienden, met een fout antwoord krijg je een scheve blik. Maar eigenlijk is er geen fout antwoord. Bond is een kwestie van smaak, en over Bond valt flink te twisten.

Lees ook: Recensie Casino Royale en Bond mag met pensioen.

Categorieën
Film

Een muzikale schatkamer

Wanneer ze het ouderlijke huis verlaat om Amerika (en zichzelf) te ontdekken met haar vriendje, laat Anita Miller haar indrukwekkende platencollectie achter bij haar broertje William. Als ze afscheid nemen, legt Anita haar handen op zijn schouders, buigt ze iets voorover en zegt ze hem met een oprechte blik: ‘One day you’ll be cool.’ Dan fluistert ze in zijn oor: ‘Look under your bed. It’ll set you free’. Ze rijdt weg met haar vriendje; haar beduusde broertje en bedroefde moeder worden steeds kleiner op de achtergrond. Die avond haalt William een grote leren tas onder zijn bed vandaan, gevuld met juweeltjes uit de popmuziek: Creams Wheels of Fire, Bob Dylans Blonde on Blonde, Get Yer Ya Ya’s Out van The Rolling Stones, Pet Sounds van The Beach Boys, Abraxas van Santana, Jethro Tulls Stand Up, The Mother’s of Inventions We’re Only In It For The Money, Led Zeppelin II, Tommy…. Vanaf dit moment zal Williams leven nooit meer hetzelfde zijn… Met het luisteren van deze albums begint hij aan een reis die hem brengt tot in het kantoor van Rolling Stone Magazine. Een reis waarin hij toert met de band Stillwater en waarin hij voor het eerst zijn hart verliest aan het engelachtige meisje Penny Lane. Bovenstaande is een beschrijving van een scène uit de film Almost Famous van regisseur Cameron Crowe, die zijn ervaringen als jonge journalist van Rolling Stone Magazine gebruikte als basis voor deze autobiografische fictie. Een heerlijke film over de liefde voor popmuziek in de magische jaren zeventig, volwassen worden en de mythe van Amerika. Toen ik de soundtrack van de film luisterde, maakte ik kennis met een paar nieuwe bands – The Allman Brothers, Led Zeppelin en Cat Stevens – daarmee vervulde Almost Famous voor mij dezelfde functie als Anita voor haar broertje William.Zolder
Hoewel ik geen oudere zus heb die mij kon wijzen op de grote muzikale schatkist die het verleden bevat, maakte ik op mijn dertiende wel iets soortgelijks mee. Het was een warme zaterdagmiddag toen ik de taak had gekregen om de zolder op te ruimen. Ik begaf me tussen de oude spullen van mijn familie – stapels dozen ruikend naar oude sokken, in een benauwde ruimte waar stof en spinrag heersten. Daartussen vond ik onverwachts een doos met lp’s. De guitig kijkende discodansers op de voorste albumhoezen deden m’n ruggengraat trillen van afgrijnzen. Daarachter stonden echter Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band en Abbey Road. Gevolgd door een collectie met soul klassiekers, Tommy van The Who en wat platen van de Rolling Stones. (Overigens stond er naast disco ook een hoop andere meuk, waarvan ik de namen niet zou herhalen, zelfs al kon ik ze herinneren). Groeven vol muziek
Ik had in die tijd nog een platenspeler en draaide de gevonden schijfjes vinyl een voor een. Altijd een magisch moment als de naald de groef vindt en tussen het krakende stof door de eerste klanken klinken. Ik kon vroeger uren staren naar het voortglijdende vinyl en de naald die zich met gepaste snelheid naar het centrum van de plaat bewoog. Het was niet zo dat ik toen The Beatles voor het eerst hoorde. Bij ons thuis werd er voor het begin van Sky Radio regelmatig goede muziek gedraaid, dus ik was oppervlakkig bekend met het werk van The Fab Four, maar ook Elvis Presley, Otis Redding, George Michael, Booker T. and the MG’s – om maar een kleine selectie te noemen. Op het moment dat ik zelf muziek begon te draaien, kreeg het een geheel nieuwe – persoonlijke – betekenis. Alsof er een spannende wereld werd ontsloten. Mijn reis was pas begonnen…

Lees ook (of niet): A Case of High Fidelity, The Beatles: Love,
Freddie and me en Grote verwachtingen.