Categorie: Fotoblog
Visueel dagboek van Michael Minneboo.
Ik geloof niet in onzin. Religie is dus niets voor mij. Toch hoop ik dat er meer is dan ik zie en voel. Ik hoop het van harte dat Grant Morrison gelijk heeft en dat er magie is in de wereld. Hij noemt zichzelf magiër, maar dan in de goede zin van het woord. Dus geen Hans Kazan-praktijken.
Morrison gelooft in en doet aan magie.
Ik wil ook het magische in de wereld weer zien. Maar ik begin simpel – baby steps. Simpel, door uit het raam te kijken naar hoe de lucht snel verkleurt bij het ondergaan van de zon; door de kijken naar hoe sneeuwvlokjes vallen; door in de ogen van mijn geliefde te kijken en een wonderlijk gevoel van binnen te voelen dat zich niet zo maar laat omschrijven. Dat soort dingen.
Ik wil weer voelen dat het fijn is om te ademen, te lopen, te leven. Dat de wereld vol met magie zit.
Sfeervolle locatie voor een horrorfilm
Het is natuurlijk erg fijn om een Westerpark bij je om de hoek te hebben als je als freelance journalist eens de benen wil strekken. Vanmorgen was ik er nog om in het Ketelhuis een persvoorstelling bij te wonen. Terwijl ik nu hard zit na te denken over mijn favoriete tien genrefilms aller tijden en de foto’s die ik eerder deze week tijdens een wandeling maakte, zit te bekijken, bedenk ik me dat het ook een perfecte locatie kan zijn voor een horrorfilm. Alleen dit beeld roept al vele mogelijke scenario’s bij me op:
‘Volgens mij zijn we hier’
Ondanks het druppelende dak zijn we met de kerstdagen weg van huis geweest. Het bos in bij Schoorl, samen met honderden andere families die hetzelfde idee hadden. Felgekleurde jassen, keffende kinderen en hondjes verjoegen de konijnen, kabouters en andere bosbewoners. Het waande me in een station ident van RTL-4.
Toch was het lekker om een frisse neus te halen.
Schoorl is een apart dorp: de winkelstraat bestaat uit nieuwe laagbouw, boven iedere winkel is een woning. Twee meisjes op pony’s rijden langs de dichte winkels. En om de hoek kijk je plotseling tegen het klimduin aan. Een tot leven gekomen vakantiedorp.
Tweede Kerstdag bezocht ik met Linda moeders in Hoorn, daarna zaten we bij Paul, om samen met Matt, Sigrid en Rob de avond door te komen. Pannenkoeken, ‘Ein Kitten Für Hitler’ – ga dat zien mensen – Spongebob 3D X-mas special, South Park en ‘Gremlins’, een film die met zijn studiodecors en gestileerde acteerwerk, heel erg in de jaren tachtig is blijven hangen. Al zijn de niet te stuiten opdondertjes nog steeds zeer overtuigende poppen.
Kale Kerst
Aangezien de gewone burger flink is uitgekleed door de crisis en de veroorzakers daarvan nog steeds dikke sigaren roken en mensen ontslaan om winstmarges nog net iets beter te maken voor de aandeelhouders, een kale kerstboom vandaag. Uit protest! Want voor veel mensen is het een koude, kale kerst dit jaar.
Vanmorgen werden Linda en ik opgeschrikt door gekraak gevolgd door gedruppel: lekkage aan het dak. Leuk, zo vlak voor de feestdagen. Meteen gebeld met Rochdale, de woningcoörperatie waar we het huis van huren. Die zouden de reparatiedienst meteen op de hoogte stellen. Maar het is Kerst en Rochdale heeft kennelijk heel wat huizen met lekkage. Dat werd me in ieder geval verteld toen ik vanmiddag voor de vierde keer belde, want nog steeds niets gehoord van de reperateur. En doorverbinden kon absoluut niet. Geen idee of die reperateur vandaag nog langskomt. Wel heb ik zo’n beetje het idee dat we ons uitstapje met Kerst wel kunnen vergeten. Omdat het de komende dagen pijpenstelen gaat regelen lijkt het mij beter om thuis te blijven om de boel in de gaten te houden. Overmacht voor Rochdale? Ongetwijfeld, maar ik baal er wel van.
Toffe Kerstkaarten!
Genoeg te bloggen deze week, daar niet van. En reclame maken doe ik niet. Punt. Maar de kerstkaarten van mijn vriendinnetje en haar partner in crime Daphne onder de aandacht brengen, tja, dat doe ik wel. Samen hebben ze een ontwerplabel Kadolab opgericht en er zijn nog kerstkaarten te bestellen. Dus hup!hup! Kun je een keer met een aparte kaart voor de dag komen.