Visueel dagboek van Michael Minneboo.
Dit is het origineel van Erik Kriek’s affiche voor het Amsterdam Fantastic Film Festival (editie: 2000). Volgens Jan Doense, die deze prachtige illustratie aan zijn muur heeft hangen, wijkt deze versie iets af van de latere poster. De vrouw had namelijk nog een hand op haar schouder, wat de man een mysterieuze derde hand geeft. Of zou die hand van iemand of iets anders geweest zijn?
I wonder when Tarzan is moving in down stairs. But in reality I am jealous of course because I would love to have a garden. Even if it’s a small jungle. Or balcony for that matter. In our current appartment we have neither. But I guess that’s life in the city.
Toen Linda en ik laatst in Scheveningen waren, zaten we aan een tafeltje van The Fat Mermaid. Een strandtent pal op het zand. Het tafeltje vond ik mooi, de biologische kroketten die we aten een stuk minder. Nog nooit zulke zure kroketten gegeten. Gelukkig was de zee helderblauw en scheen de zon aangenaam. Verder kon het strand aan Scheveningen me niet zo bekoren: al die strandtentjes met hun foute klopklop-muziek en het casino deden dit stukje kust lijken op de Nederlandse versie van Las Vegas. Het protserige Kurhaus maakte dat plaatje helemaal af.
Van de week kwam ik erachter dat er een gat in de zool van mijn schoen zit. Nu heb ik deze stappers al een jaar of vijf, dus ze hebben het lang volgehouden. Toch ga ik ze missen. Ik vind ze leuk staan en we hebben samen heel wat kilometers afgelegd. Maar nu wordt het dus tijd om afscheid te nemen. Jammer, want ik heb een bloedhekel aan schoenen kopen. Ik kijk nu al op tegen mijn toekomstige bezoek aan de winkel.
Vrijdagmiddagen, ik heb er al eerder over geschreven. Vrijdag de 31ste juli voelde weer als vanouds gezellig.
Eigenlijk had ik ’s ochtends verder moeten komen met mijn opdracht voor Submarine Channel – het samenstellen van een top 5 beste superheldenfilms, maar het schrijven ging iets trager dan gepland. En om 12 uur had ik een lunchafspraak met mijn goede vriend Jooper – een parttime fotograaf die net terug is van zijn jaarlijkse vakantie in Griekenland. We hadden het dan ook over het verschil tussen de Grieken en Nederlanders, fotograferen en de andere zaken des levens. Aangezien onze Griekse vrienden de laatste tijd behoorlijk gedemoniseerd zijn door politici en de media, hoor ik graag van iemand die ze kent hoe de vork echt in de steel zit.
Voordat we bij de Waagh gingen lunchen, doken we even een platenzaak en stripwinkel Henk binnen op de Gelderse kade. In de platenzaak trof ik deze toffe platenhoes aan:
Na de lunch ging Jooper weer richting Hoorn en bezocht ik nog even boekwinkel Scheltema. Wederom op zoek naar goede strips van Matena, maar die waren er niet. Wel vond ik allerlei ander leuk leesvoer en het nieuwe pand aan het Rokin heeft een prettig uitzicht over de stad:
Tot slot nog even de shelfporn die ik die dag heb gekocht. De twee comics schafte ik in Henk aan die Marvel Comics in de uitverkoop heeft op dit moment. Dat boekje over het oeuvre van François Schuiten kon ik niet laten liggen. Het is uitgegeven door de Koning Boudewijnstichting omdat de stripmaker daar een tijd geleden een deel van zijn originelen heeft ondergebracht.
Vandaag liep ik langs deze overleden piano. Of nu ja overleden, er komt nog weinig zuiver geluid uit het instrument. Passend, want ik voel me vandaag ook een beetje zo. Moe, sloom en geen zin om serieus met schrijfklussen aan de slag te gaan. Ik geloof dat het een beetje een rustdagje gaat worden.
Afgelopen zondag bezocht ik Lambiek in de Kerkstraat omdat ik wat stripalbums van Dick Matena wilde kopen. Helaas hadden ze niet de verhalen die ik graag wilde hebben, maar ik vond wel Exploring Calvin and Hobbes: An Exhibition Catalogue. Een prachtige vondst, want dit is de catalogus van de expositie in The BIlly Ireland Cartoon Library & Museum in Ohio. Behalve prachtig werk van Bill Watterson staat er ook een interview met de tekenaar en geestelijk vader van Calvin & Hobbes in. Dat alleen al is de aanschaf waard, want interviews geeft Watterson vrijwel nooit. Overigens is er een grote uitverkoop in Lambiek op dit moment en die zie je hier op de foto. Zoals je ziet werd er met interesse naar enkele albums gekeken.
Oh ja, ik fotoblog, sinds mijn nieuwe iPhone, ook op Instagram:
Ik probeer iedere dag te beginnen met een wandeling door het park tegenover mijn huis. Even wandelen voordat ik uren achter mijn computer zit te schrijven. Erg leuk om de dieren in het Westerpark in actie te zien, zoals deze ganzen die ik zaterdagochtend tegenkwam:
Jammer dat sommige mensen er een behoorlijke puinhoop van maken. Iedere dag worden de overvolle vuilniszakken – die vaak rondom de afvalbakken worden gezet – opgeruimd. Vaak ligt er ook veel los afval verspreid over het park. Waarom mensen niet gewoon hun eigen afval mee naar huis nemen, is mij een raadsel. Het lijkt me een kleine moeite.) Dit glas ligt er echter al een tijdje:
Na de storm van zaterdag ben ik weer even naar buiten gegaan. Er waren heel wat takken van de bomen af gewaaid. Of is er misschien een chagrijnige Hulk langsgekomen?
Mijn outfit voor vandaag. Dat Batman-T-shirt heb ik al sinds 1989, toen de eerste film van Tim Burton uitkwam. Ik was twaalf en met mijn moeder een dagje in Amsterdam. Eigenlijk was het T-Shirt iets te groot voor me. ‘Mooi, dan kun je erin groeien,’ zei mijn moeder. Tegenwoordig pas ik hem nog steeds en is het shirt een van mijn favorieten. Het zwart is inmiddels grijs geworden maar dat maakt het T-shirt mooi vintage, vind ik.
Vandaag lees ik in de NRC Next Carrièrebijlage over de mannen van Opposuits, die maatpakken hebben bedacht met bijzondere prints of felle kleuren. Ik heb altijd meewarig naar de mannetjes in pakken gekeken: ik zou nooit geassocieerd willen worden met zo’n kantoordwangbuis en alle negatieve connotaties die dergelijke uniformen bij me oproepen, laat staan dat ik in zo’n ding rond zal lopen, maar als ik lees dat Opposuits binnenkort komt met Superman- en Batmanpakken, begin ik te lachen. Dat klinkt zo fout dat het weer goed wordt. Zo fout dat je met zo’n kostuum dus lekker de draak kunt steken met de kantoorcultuur en politici die denken dat een het dragen van een maatpak ze een bepaalde glans geeft. (Of zoiets, geen idee eigenlijk waarom je zo gek moet zijn om een maatpak te dragen. En zo fris zijn die dingen niet, want je kan ze niet even in de was gooien maar moet ze laten stomen. Dat zal niet iedere week gebeuren waardoor de stof van de meeste maatpakken op een gegeven moment vol zit met oud zweet. Er lopen dus veel politici en zakenlui rond waar een luchtje aan zit.)
Maar goed… Eindelijk kostuums die me wel aanstaan en misschien ook goed staan. Een apart soort uniform dat een stripjournalist niet zou misstaan.