Visueel dagboek van Michael Minneboo.
Vanuit het raam van De Balie zag ik bovenstaand tafereel. Heel alledaags, niets aan de hand. Een man loopt over straat, op de achtergrond een jochie met een vrouw. Kan zijn oma zijn of een tante of weet ik veel wie. Maakt ook niet uit. Opeens moest ik aan ‘The Shining’ denken die laatst op televisie was. Dat jochie deed me denken aan het creepy zoontje Danny van Jack Nicholson. Zo alledaags leek dat kind me opeens niet meer. Ik hou je in de gaten, Danny!
Deze zag ik van de week in het centrum hangen. Een portret van die gek die zichzelf vorig jaar op de Dam in de fik stak. Wat moet ik ermee, vroeg ik me als eerste af. Wat willen de postermakers hiermee zeggen? Dat het asielbeleid niet deugt? Dat ze achter de actie staan van dit licht ontvlambare type? Die bedoelingen hadden ze er best even bij mogen zetten.
Bij een artikel zag ik het volgende over Roustayi staan:
Zijn herhaalde asielaanvraag was onlangs afgewezen. (…) Roustayi verbleef al tien jaar in Nederland. Hij vluchtte uit Iran omdat hij antiregeringsgezinde publicaties op zijn naam had staan. Terugkeer was geen optie, omdat hij er vanuit ging dat hij zou worden opgepakt, gemarteld en opgesloten.
Dat lijkt me erg, als je met je rug tegen de muur staat, maar dan nog vind ik het erg extreem om jezelf in de fik te steken en onschuldige omstanders in gevaar te brengen. Hoe zit dat eigenlijk met mensen wiens asielaanvraag wordt afgewezen. Moeten ze perse terug naar het land van herkomst of zijn ze vrij om nog in een ander land asiel aan te vragen? En waarom moet het 10 jaar duren voordat iemand uitslag krijgt? Kunnen die procedures niet wat sneller?
Zondagavond in de Melkweg nog het laatste gedeelte meegepakt van het concert van Lyle Lovett. Op het moment dat de foto is genomen, stonden mensen te applaudiseren om Lyle nog een keer terug te laten komen voor een toegift. Een raar fenomeen, zo’n toegift. Muzikanten staan een uur of meer gepassioneerd te spelen en dan wil het publiek ook nog eens wat extra’s. Vaak vind ik dat hele gedoe nogal geforceerd overkomen. Maar goed, de toegift van Lyle – die hij natuurlijk ook had gegeven als mensen minder uitbundig hadden gejuicht – was wel lekker.
De opgepoetste gevels in de Marnixstraat doen de gebouwen er weer als nieuw uit zien. En ook een beetje nep, alsof je door een filmdecor wandelt. Dat vind ik overigens niet erg, ik vind dat de straat zeker is opgeknapt en vind dat gevoel van een echt filmdecor wel fijn.
Alleen de glazen gevel van het Nieuwe DeLaMar steekt daar een beetje uit als een zere duim. De combinatie van oud en glasbak voelt niet helemaal fijn.
Vanmorgen met Paul naar ‘The Trip’ geweest. Een vermakelijke film met Steve Coogan, al viel hij wel een beetje tegen.
Daarna koffiegedronken bij Stanislavski. Overal hangen daar in en op het pand posters van Julidans, een zomerfestival voor hedendaagse dans. Vandaag is de laatste dag. Ik ben niet zo van de dans: ik zou niet weten waar ik moet beginnen. Toch is het altijd goed een specialistisch festival te hebben waar nieuwe en alternatieve vormen van de kunst worden getoond. Het zou jammer zijn, nee, het zou doodzonde zijn als dat soort dingen door Halbe Zijlstra en zijn cultuurhatende maffia worden wegbezuinigd. Zo. Dat is er weer uit. Geen idee wie dat meisje is overigens, ze stond toevallig voor het raam.
Het uitzicht vanaf een van de bankjes in het Leidsebosje. Meestal zitten die vol met zwervers die hun bankje hebben geclaimd of dopehoofden uit het buitenland die in Amsterdam hun grammen komen halen. Goed, gelukkig zit er ook nog wel eens bejaarde uit te puffen tussen de supermarkt en huis.
Ik zat daar vrijdagmiddag, druk te telefoneren om een koffiedate te regelen. Maar de paar mensen die ik belde, hadden geen tijd of waren onbereikbaar. Dat heb je wel eens. ’s Ochtends vroeg was ik begonnen met het transcript van het interview met Joe Sacco. Ik vertaal zo’n interview meteen vanuit het Engels naar het Nederlands als ik de tape afluister, en dat kost altijd veel tijd. Daarna met goede moed aan het stuk begonnen. Ik liet me echter te veel afleiden door sociale media. Dus een half geschreven artikel verder, had ik er rond drie uur wel genoeg van. Tijd voor koffie dus. Maar dat werd koffie thuis op de bank. Oh well, ik moest ‘Heinz: De graphic novel’ nog lezen. Werd het toch nog gezellig.
Van de week heb ik samen met collega Myrthe twee items opgenomen met Janine Abbring – presentator van het VARA-programma ‘Vroege Vogels’. Het interview met vragen aangeleverd door VARA-leden namen we op in de achtertuin van Natuurmonumenten. Daar staat ook het Capitool – het gebouwtje waar uitzendingen van Vroege Vogels worden gemaakt. Een leuk tuinhuisje.
Charmante dame trouwens die Janine. Ze had haar trouwe viervoeter, Lois, meegenomen. (Ze neemt haar hond bijna overal mee naartoe.)
Deze poster stond in Tuschinski waar ik maandag was te borrelen. Ik heb jarenlang dezelfde poster in mijn slaapkamer gehad. ‘Licence to Kill’ blijft een van mijn favoriete Bond-films. Timothy Dalton belichaamt in die film het personage zoals ik die uit de boeken ken. Hij zet een harde James Bond neer. Veel realistischer dan die van Roger Moore, grimmiger dan die van Sean Connery of Pierce Brosnan. Connery was de eerste die Bond in de bioscoop speelde – eerder was er al een Amerikaanse tv-film die in de geschiedenis is kwijtgeraakt – en zal voor iedereen de James Bond blijven. En dat is hij ook. Maar Dalton als Bond heeft altijd een speciaal plekje in mijn hart gehouden. Heel jammer dat hij maar twee Bond-afleveringen heeft gemaakt.
De foto’s van Merel beginnen een beetje een traditie te worden op dit blog. Maandag hadden we wederom een koffie-afspraak en woonden we de premiere van Ultrakort bij – een viertal animatiefilms die deze zomer voor grote bioscoopfilms te zien zullen zijn.
Soms lijkt het wel of de hele stad open ligt. Amsterdam op de operatietafel. Dat geldt in ieder geval voor de Nieuwe Doelenstraat die al maanden een zandbak lijkt. Gisteren zat ik daar aan de lunch bij Katoen terwijl ik een nieuwsgierige blik naar buiten wierp.
Vroeger kwam ik bijna dagelijks in deze buurt toen ik nog aan de UvA studeerde. De faculteit van Media & Cultuur is om de hoek. Voorheen zelfs in deze straat. Goede tijden waren dat.
Onder de brug van het Vondelpark.
Het was een hectische week. Veel gedaan, van hot naar her geschreven. Dat hoort ook bij het freelancen: periodes van relatieve rust worden afgewisseld met hectische tijden. Overigens klaar ik daar niet over: ik vond het optreden van Stephen Fry erg tof, ben erg blij met de cursus Timemanagement en het interview met Joe Sacco vrijdagavond. Tussendoor toch nog een film gezien met twee goede vrienden en mijn vriendinnetje.
Zaterdag had ik even een uurtje voor een kop koffie bij de Koffie Salon bij mij in de buurt. Even rustig zitten. Nou ja, rustig: het tafeltje naast me zaten twee Marokkanen in het Marokkaans te tetteren. Rust in Amsterdam is ook maar een relatief begrip. Ik had beter buiten kunnen gaan zitten. Het terras was nagenoeg leeg. Eerder hadden een jongen en meisje er nog gezeten. Hij lakte haar knalgroenen nagels. Ik probeerde niet te veel op ze te letten. Voordat je het weet vindt men je een voyeur.