Visueel dagboek van Michael Minneboo.
Op weg naar huis na het bezoeken van een galerie. Donkere wolken boven de Westertoren, nou ja, boven het centrum van Amsterdam. Dat betekent: af en toe een mild buitje, maar levert wel een mooi plaatje op.
Het is een behoorlijke koffiedateweek. Woensdag had ik afgesproken met collega freelance journalist Jasper van Vugt. Hij is gespecialiseerd in popmuziek en schrijft onder andere voor de ‘Oor’. Check zijn artikelen ook op zijn blog.
Donderdag zat ik van half vijf tot half elf in Café ’t Hoogt in Utrecht om koffie te drinken met Elsbeth Witt, ook een freelancer en blogger. We hebben nog even een blogvideo opgenomen die ik later zal publiceren. Daarna schoven Jooper en Peter de Kock aan tafel aan. Uiteraard hadden we het over bloggen, maar ook over de typische mannenzaken des levens.
Vandaag wordt meer een bureaudagje – ik moet nog wat recensies schrijven en artikelen produceren. Koffie zal echter niet ontbreken.
Kleine momenten zijn zo vergeten. Dat is niet erg, maar het is ook wel leuk om ze op een bepaalde manier te bewaren en op te roepen. Dankzij een fotoblog kan dat. Maar niet alles hoeft vastgelegd te worden met foto’s. Ik maak geregeld videoreportages van gebeurtenissen – exposities, interviews met bloggers of impressies van de stad. Soms zijn dat uitgebreide producties, strak gemonteerd, muziekje erbij, titeltjes ervoor. Het kan ook simpel: met één shot, één klein moment vastgelegd in een stukje video.
Een levende foto.
.
In bovenstaande video zien we twee duiven van de vloer eten. Ze zijn omringt met witgelige blaadjes die de laatste weken overal in Amsterdam opdwarrelden. Geen idee hoe de boom heet waar ze vanaf gevallen zijn, maar dat doet er ook niet toe. Deze video doet mij vooral herinneren aan een zondagmiddag van een paar weken geleden, toen ik samen met mijn vriendin een rondje door Amsterdam liep. We waren bij De Sarphaat geweest voor koffie en nu weer op weg naar huis. Onderweg schoot ik dit shot.
Maar jij ziet wellicht heel iets anders in dit gevangen moment of moet door het beeld aan een eigen verloren momentje denken.
Vrijdag was ik op het Binnenhof in Den Haag. Het hart van de Nederlandse democratie, of het hart van de farce die democratie heet. Het is maar net hoe je het wil bekijken. Als ik die kerk zo zie, midden op het Binnenhof, begrijp ik waarom het CDA zo graag aan de macht wil zijn. Een kerk midden in het hart van de democratie. Zijn kerk en staat in Nederland eigenlijk wel gescheiden?
Let ook op het ijscokarretje vol Italiaans ijs. Zou Wilders dat wel goed vinden, ijs van allochtone afkomst? Of is het oké zolang er geen Marokkaanse smaken verkocht worden?
Veel toeristen, maar geen politicus te bekennen…
Wel zag ik Thijs van den Brink nog lopen. Je weet wel: die EO-presentator die altijd kijkt als een knaagdier dat moeite heeft met poepen.
Klik op het plaatje voor een grotere versie.
Vader eend en kroost.
Marco Raaphorst stelde zijn audiorecorder in. We waren in Café Dudok te Den Haag. Karin ramaker vierde haar tweejarig ondernemersschap. Karin en Marco zijn gepassioneerde bloggers. Ik heb ze via de blogwereld leren kennen en spreek graag met ze af. We praten dan over van alles, maar het bloggen is altijd een rode draad in onze gesprekken.
Marco nam die middag onze conversatie op. Ondertussen fotografeerde Karin het hele tafereel. Media van alle kanten als het ware.
Ik heb nog twee interviews met Karin en Marco afgenomen over het bloggen voor de serie blogportretten. Daarover later meer.
Een alledaags Amsterdams tafereel gezien vanuit café Katoen. Mensen lopen en fietsen over straat. Amsterdammers, toeristen, stelletjes, solowandelaars. Ik vind het interessant om te zien hoe verschillend mensen lopen, wat ze aan hebben, hoe ze met elkaar omgaan. Ieder heeft zijn eigen verhaal. Zijn eigen doel, gedachtes, behoeftes. Zie hoe een jongen die onder het raam gaat zitten op iemand blijkt te wachten. Zie hoe onverwachts een meisje vol met haar hoofd in beeld komt omdat ze de menukaart achter het raam probeert te lezen en hoe een bejaarde toerist pontificaal in beeld gaat staan en niets vermoedend een stadskaart raadpleegt. Wat zoekt hij precies?
Door deze mensen en gebeurtenissen op video vast te leggen, lijkt het opeens alsof terloopse handelingen ingestudeerd lijken. Alsof het dagelijkse gescript is.
Dit keer geen titels voor de video. Het is één lange take van 3 minuten, zoals de vroege cinema. Ook heb ik er bewust voor gekozen om de soundtrack intact te laten. Een geregistreerd moment van deze dag. Een verloren moment vereeuwigd. Ruwer, kaler kan niet.
Woensdagavond was ik aanwezig bij het Gala van de Popmuziek in de Rabozaal te Amsterdam. Er werden Duiveltjes, awards, uitgereikt aan popmuzikanten en mensen uit de popindustrie in verschillende categorieën. Voor de uitreiking was er een diner en tussen de Duiveltjes door was een fantastisch optreden van Nico Dijkshoorn. Een auteur ik hoog heb zitten omdat ik vind dat hij erg goed en vermakelijk schrijft. Ook is het een heel aardige vent. Ik interviewde hem vorig jaar voor de VPRO Gids en dat was een fijn gesprek.
Tim Knol kreeg de prijs voor beste zanger en dat gun ik hem van harte. We komen allebei uit Hoorn, het neusgat van Noord-Holland. Ik luister graag naar de eerste plaat van deze oprechte zanger. De bovenste foto toont de zaal via een cameramonitor die in het regiekamertje staat. De foto hieronder is genomen vanuit de zaal. De manager van Wende Snijders neemt net de prijs voor beste vocaliste in ontvangst. Wende is op vakantie.
Here’s another one. Maybe they are related. Twins mabye?
Saw this murial on Friday, while I came back from a meeting with Xtra, a publishing house. Ramses Shaffy was an original, that’s for sure.
While heading for an exhibition of my neighbour – she paints and makes music – I came across this grey heron posing on the top of a car.
