R.E.M. houdt ermee op en dat mag je spijtig vinden of niet. Ik heb altijd erg van R.E.M.s muziek genoten. Goed, ik draaide hun cd’s niet dagelijks, maar de heren van R.E.M. waren welkome onregelmatige gasten die mijn trommelvliezen mochten kietelen.
Het compacte video-interview geeft een aardig beeld van het werk dat Stipe maakt en zijn visie op kunst. Ik vond het tien boeiende minuten en ben benieuwd naar jouw reactie.
Je kunt op je profiel op Facebook van alles invullen en dus ook of je een relatie hebt of niet.
Nu woon ik alweer twee jaar samen, maar pas sinds een paar maanden heeft mijn vriendin ook een Facebook-account. Van de week hebben we onze relatie dan ook eindelijk wereldkundig gemaakt.
Het staat er nu echt, we kunnen niet meer terug, want alles wat je op Facbook zet is natuurlijk 100% de waarheid.
Het was dus eigenlijk oud nieuws, ook voor onze vrienden. Het grappige is dat een stel vrienden van me dit heugelijke feit meteen ‘geliked’ hebben. Sterker nog: twee vriendinnen van me wilden meteen vriendjes met Linda worden op Facebook. Onze vriendenkringen zijn in het echt nagenoeg gescheiden, maar het ziet er naar uit dat er in het virtuele web van vriendschappen wel wat draadjes elkaar zullen gaan raken.
Om in de geest van Chriet Titulaer te spreken: ‘Het is een wondere wereld!’
Vanaf 8 september zendt de VARA de dramaserie Overspel uit. Een psychologische thriller over een onmogelijke liefde.
De jonge fotografe Iris Hoegaarden (Sylvia Hoeks) is getrouwd met Pepijn (Ramsey Nasr), een succesvolle officier van justitie. Ze wordt tot over haar oren verliefd op Willem Steenhouwer (Fedja van Huêt). Willem is de advocaat van de dubieuze vastgoedmagnaat Couwenberg (Kees Prins), met wie Pepijn namens het OM juist in een juridisch gevecht verwikkeld is. Iris en Willem weten dit aanvankelijk niet van elkaar en beginnen een hartstochtelijke affaire, maar als eenmaal duidelijk wordt wat er aan de hand is komen hun levens en die van de andere familieleden in een stroomversnelling terecht.
Willem en Pepijn worden niet alleen tegenstanders in de rechtszaal, maar ook in de liefde. Een ingewikkeld spel van hoogoplopende emoties, conflicterende belangen en juridische verwikkelingen begint. Ook Willem is getrouwd en bovendien door een misstap in het verleden verbonden aan zijn cliënt Couwenberg, tevens zijn schoonvader.
Wat mij betreft toont de serie Overspel dat er mooi drama in Nederland gemaakt wordt. De serie is goed geschreven, mooi gefilmd en de cast is fantastisch. Cees Prins is een genot om te zien acteren – de rol van Huub Couwenberg, een jongen van de straat die zichzelf omhoog heeft gewerkt in de vastgoedwereld, speelt hij zeer naturel en overtuigend.
Sylvia Hoeks is altijd goed als de aantrekkelijke, ietwat wereldvreemde heldin. Maar ook Nasr en Van Huêt en Rifka Lodeizen spelen hun rol met verve.
Enige minpuntjes zijn de tieners in de cast. Maar goed, die hebben in verhouding tot de rest van de acteurs ook de minste ervaring.
Ik heb de 12-delige serie in een paar dagen bekeken, want ik wilde weten hoe het verhaal zich zou ontvouwen. Frank Ketelaar en Robert Kievit, makers van de dramaserie Vuurzee, tekenden opnieuw voor de karakters en verhaallijnen en Frank Ketelaar schrijft ook de scenario’s. In de VPRO Gids kondigde hij recent aan dat men een vervolg op de serie overweegt.
De regie is in handen van Frank Ketelaar (Vuurzee, Escort), Dana Nechushtan (Nachtrit, Annie M.G.) en Arno Dierickx (Deadline, Vuurzee). Overspel is vanaf 8 september op donderdagavond om 20.25 uur te zien bij de VARA op Nederland 1.
Voor mijnVARA.nl, de site voor VARA-leden waar ik parttime aan werk, monteerde ik een voorproefje van de serie met daarin interviews met de hoofdrolspelers en regisseur Arno Dierickx. De interviews en het camerawerk zijn door VARA-collega’s gedaan.
Ivo Opstelten, minister van Veiligheid en Justitie, is er klaar mee: virtuele kinderporno moet worden aangepakt, vindt hij. Dus ook getekende afbeeldingen waar geen kind voor is misbruikt.
Laat ik voorop stellen dat ik absoluut niets heb met pedofilie en pedoseksuelen. Seks met kinderen vind ik verwerpelijk, kinderen misbruiken voor pornografische afbeeldingen ook. Wie zich daar schuldig aan maakt, mag van mij levenslang in een celletje wegrotten.
Hentai.
Van de week las ik op de site van De Pers dat Opstelten en het OM geen onderscheid maken tussen ‘reguliere’ kinderporno en virtuele kinderporno, dus tekeningen, strips, animaties en computerafbeeldingen die duidelijk nep zijn en waar geen enkel kind voor model heeft gestaan of voor misbruikt is.
Dat kan sinds 2002 toen de wet werd aangepast en er de woorden ‘schijnbaar betrokken’ werden toegevoegd, waardoor het niet alleen meer gaat over materiaal waarbij iemand van onder de 18 ‘is betrokken’. Het idee destijds was om afbeeldingen aan te pakken die niet van echt te onderscheiden zijn, maar als het aan Opstelten ligt wordt ook overduidelijk nepspul aangepakt. Virtuele kinderporno leidt tot ‘gedrag dat deel kan gaan uitmaken van een subcultuur die seksueel misbruik van kinderen bevordert’, schrijft het OM. Dus van het één (illustraties bekijken) komt het ander (kindermisbruik).
(…)
Eind maart werd een Rotterdammer veroordeeld tot twee jaar celstraf wegens het bezit van (virtuele) kinderporno. Bijzonder aan de zaak was dat de rechter alle virtuele kinderporno op één hoop gooide: levensechte beelden en striptekeningen die overduidelijk nep zijn. Het hoger beroep dient na de zomer.”
Bliksemafleider In het artikel komen ook tegengeluiden aanbod, mensen die denken dat virtuele kinderporno een goede bliksemafleider kan zijn. Dick Swaab, hersenspecialist en recente Zomergast, beweert dat pornografie ervoor zorgt dat impulsen beter beheerst kunnen worden. Ik denk dat hij daar een punt heeft. Als een pedoseksueel genoeg aan zijn trekken komt door virtuele kinderporno te kijken en zich daarna niet als de eerste de beste RK-priester vergrijpt aan minderjarigen, dan is dat toch goed?
Ivo denkt echter dat het één tot het ander leidt. Ik zou daar dan graag bewijs voor willen zien. Ik ben zelf nog nooit gewelddadig geworden van een actiefilm of het spelen van een game.
Gezien de beperkte capaciteiten van het politieapparaat, dat waarschijnlijk veel nuttiger ingezet kan worden, is het überhaupt de vraag of virtuele kinderporno bestrijden haalbare kaart is. Gaan we nu iedereen vervolgen die hentai op zijn harde schijf heeft staan? Worden alle mangastrips die pedoseksueel getint zijn ook uit de schappen gehaald?
En wat volgt er dan? Een verbod op gewelddadige strips, want die brengen mensen maar op moorddadige ideeën? Een verbod op politieke cartoons waarin pvv’ers vervelend worden afgeschilderd, want dat leidt maar tot nadenken onder de bevolking? Een verbod op afbeeldingen van de profeet of zijn christelijke tegenpool?
Nogmaals: natuurlijk ben ik niet tegen het aanpakken van echte kinderporno. Pak die viezeriken die er op geilen en het maken maar op. Maar als virtuele kinderporno inderdaad helpt als een bliksemafleider dan is het misschien beter om dat te laten bestaan…
Gisteravond was ik uitgenodigd door de redactie van Met het oog op morgen om iets te vertellen over de stripmaker Joe Sacco. Sacco is de pionier van de stripjournalistiek: hij bezoekt brandhaarden in de wereld en maakt daar heel inzichtelijke en boeiende strips over. Zo maakte hij het boek Onder Palestijnen en Moslimenclave Gorazde – allebei verschenen bij uitgeverij Xtra.
De redactie benaderde mij omdat ik afgelopen vrijdag Sacco heb geïnterviewd voor de VPRO Gids. Dat gesprek staat er over een paar weken in.
De aflevering is hier terug te luisteren. Het onderwerp begint op 42:45. Maar check vooral ook de Belgische band Le Grand Bateau die live in de studio muziek maakte.
Close up
De aanleiding voor het thema bij Met het oog op morgen was een uitzending van Avro’s Close up: Strips gaan de strijd aan. Deze documentaire toont werk van en interviews met beroemde stripjournalisten als Joe Sacco, Marjane Satrapi (Persepolis), Joe Kubert (Fax from Sarajevo), Keji Nakazawa (Barefoot Gen) en vele anderen.
Strips gaan de strijd aan is vanavond om 22.45 (de AVRO-site zegt 23:00 uur) op Ned 2 te zien.
Woensdagavond werd ik rond half elf gebeld door Liedeke Morssinkhof, een redacteur van NOS Radio 1 Journaal. Ze had in The Guardian gelezen dat Spider-Man doodging, of ik daar wat over wilde vertellen in de uitzending de volgende morgen.
Natuurlijk wilde ik dat. Ik praat graag over mijn favoriete webhoofd en als dat op de nationale radio mag, des te beter. Toen Marvel werd opgekocht door Disney, ben ik daar indertijd ook over geïnterviewd door de NOS. We voerden woensdag een voorgesprek van ongeveer een kwartier waarin ik uitlegde dat het hier eigenlijk om een alternatieve versie van Spidey ging en dat het vooral als marketingtruc gezien moet worden.
Na het gesprek heb ik nog over de vermeende dood van Spidey geblogd. Afgelopen week stond de zoekterm ‘Spiderman dood’ het hoogste in mijn lijst met keywords. Het feit dat gerenommeerde kranten en andere media dit onderwerp bespraken, geeft al aan dat het een hot topic was. Precies ook de reden waarom stripuitgeverijen als Marvel Comics en DC Comics ervoor kiezen om prominente personages ‘dood’ te laten gaan. Het genereert veel aandacht voor de betreffende stripheld en geeft de verkoop van comics veelal een flinke boost.
Donderdagnacht debatteerde de Tweede Kamer erg lang over het wetsvoorstel tegen ritueel slachten; donderdagochtend werd bekend dat politicus Geert Wilders was vrijgesproken. Allemaal belangrijk nieuws waar de vermeende dood van een stripheld niet tegenop kon.
Het radio-item is daarom wat korter geworden dan gepland. (Het is ook niet terug te luisteren op de site.) Toch vond ik het erg leuk om een paar minuten met de twee presentatoren te praten over de kwestie. Iedere aandacht voor strips in de media is immers meegenomen.
Afgelopen dinsdag was de beste aflevering van De Wereld Draait Door sinds tijden op de buis.
Je mag me best een fan van DWDD noemen. Ik vind het vakwerk: 5 dagen per week een onderhoudende en snelle talkshow op de buis brengen waar ongeveer 1 miljoen paar ogen naar kijken.
Van de duizend afleveringen heb ik er een hoop gezien, toch is mijn belangstelling in het programma tanende. Dat komt vooral doordat ik te vaak dezelfde koppen aan de tafel van Matthijs zie. Op een gegeven moment heb je je portie Rottenberg, Kelder, De Hond en Boomsma wel gehad. Ik kan zelfs Carice van Houten bijna niet meer zien. En dat wil wat zeggen, want ik kijk en luister graag naar Neerlands beste actrice van dit moment. En ook met flauwigheden als Downistie scoor je bij mij geen punten. Over zapmomentje gesproken.
Kortom, het seizoen dat DWDD een nipkowschijf in ontvangst mocht nemen, zag ik de minste afleveringen. Het meeste zag ik een dag later online als een bepaald item me aansprak. (Volgens mij is dat sowieso de toekomst van televisie, maar dat terzijde.)
Zo, dat is eruit.
Afgelopen dinsdag was echter een prachtige uitzending. Dat kwam allereerst door de onderwerpen die behandeld werden. Het feest begon met een programma rondom fancultuur van Upload cinema. Heerlijke Youtube-video’s waarin de excessen van de adoratie werden verkend en getoond. Gevolgd door de immer boeiende Joost Zwagerman die dankzij zijn enthousiaste lezing voor eens en voor altijd duidelijk maakte dat de Nachtwacht van Rembrandt toch een van de belangrijkste kunstwerken is die de Nederlandse cultuur heeft voortgebracht.
Ik vind het heerlijk om Zwagerman te horen oreren over welk onderwerp dan ook, maar over Kunst in het bijzonder. De Nachtwacht – dat schilderij kennen we nu zo langzamerhand wel zou je denken. Na het relaas van Joost ga ik toch weer met frisse ogen naar dit doek kijken. En dat is toch de kracht van een bevlogen betoog: je kijkt weer een beetje anders naar de wereld.
De aflevering werd afgesloten met de aanwezigheid van soullegende Bill Withers. Dit weekend wordt een speciale tribute in Carré opgevoerd waarin al zijn grote hits, en dat zijn er nogal wat, worden uitgevoerd door een divers leger artiesten. Jammer dat hij niet aan tafel zat maar Trijntje Oosterhuis en Ruben Hein wel. Ongetwijfeld naar de wens van Withers zelf, die soms toch wat werd gevraagd en snel een hengelmicrofoon onder zijn neus kreeg gedouwd. Een beetje rommelig allemaal, maar dat was juist charmant. Televisie mag soms best een beetje los zijn.
Een belangrijke factor voor de sfeer in het programma is natuurlijk de tafelheer of -dame. In dit geval was dat Claudia de Breij die toch een van mijn favoriete bijzitters van Matthijs is. Met Marc-Marie en Mulder om het trio af te maken.
Een DWDD zonder politiek, wat een verademing!
Een DWDD met een lekker bandje. Nou komt dat wel vaker voor, maar ik was zeker gecharmeerd van de Duitse Stefany June.
Maar bovenal een DWDD waar de passie voor cultuur en de plezier in het televisie maken van afdroop!
Morgen is de laatste uitzending van het seizoen. Gelukkig kan ik op deze aflevering een tijd teren.
Zone 5300 verzorgt de 8e IMG LAB avond in de Unie op maandag 16 mei. Het wordt een bonte avond met een aantal coryfeeën uit de stal van de Zone: Erik Kriek over H.P. Lovecraft, Frits Jonker over van alles, Robert van Raffe over zijn aanstaande graphic novel en de animaties van studio Mooves (Jantiene de Kroon, Remco Polman en Wilfred Ottenheijm).
Het Image Festival organiseert niet alleen het jaarlijks symposium en expositie festival over beeld en beeldmakers maar laat ook maandelijks van zich horen. Elke derde maandagavond van de maand toont het festival in samenwerking met collega’s als bijvoorbeeld de BNO, Playgrounds of Zone 5300 thema-avonden, uiteraard over beeld, vormgeving en ontwerp.
Wat kun je op de avond van Zone 5300 verwachten?
Mooves(Jantiene de Kroon, Remco Polman en Wilfred Ottenheijm) is een onafhankelijke producent van animatiefilms met studio’s in Amsterdam en Nijmegen. De studio is gespecialiseerd in zowel traditioneel getekende bioscoopfilms als geanimeerde webapplicaties; het bekendst zijn de Dirkjan-tekenfilms.
Erik Kriek is striptekenaar en illustrator. Hij is vooral bekend van zijn reeks Gutsman (sinds 1994). Hij werkt als illustrator voor o.a. Schokkend Nieuws, VPRO Gids, Volkskrant en Vrij Nederland. Zone 5300 #92 bracht een voorpublicatie uit zijn binnenkort te verschijnen bundel met H.P. Lovecraft-bewerkingen.
Robert van Raffe (aka Dandy Raffe) debuteerde in 2005 in Zone 5300 met de strip A conversation piece over de historische dandy’s Oscar Wilde en James Abbott McNeill Whistler. Hij publiceerde ook in o.a. Passionate, NRC Next, AD, The Daily Tiger en Eisner en bracht diverse boekjes uit in eigen beheer.
Frits Jonker is samen met Milan Hulsing verantwoordelijk voor de populaire rubriek Fool’s Gold in Zone 5300, waarin vreemde verzamelingen, Pakistaanse psychedelica en andere curiosa de boventoon voeren. Met Dolf Hell schreef hij het boek De muzikale verleiding, over reclamesingles.
Grafisch vormgever/stripmaker Erik de Graaf is donderdag een van de sprekers tijdens Ignite Amsterdam 8.
Ignite is overgewaaid uit Seattle: mensen uit allerlei verschillende disciplines (kunst, video, muziek, strips, online media) presenteren een project. Dat doen ze in maximaal 5 minuten en met de hulp van 20 slides. Of je nu klaar bent of niet: na 5 minuten word je afgekapt.
Stripmaker en grafisch vormgever De Graaf zal spreken over zijn boek Scherven, een striproman over verlies en de Tweede Wereldoorlog. In Scherven verliezen de geliefden Victor en Esther elkaar aan het begin van de Tweede Wereldoorlog uit het oog en ontmoeten elkaar weer in mei 1946. De oorlog heeft hen onherroepelijk veranderd. De Graaf baseerde zijn verhaal deels op oorlogsherinneringen van zijn oom, die voor en tijdens de eerste dagen van de oorlog als soldaat van de 4e Batterij Luchtdoelartillerie op de boerderij van de grootouders van de auteur verbleef.
Wat gaat De Graaf in zijn 5 minuten behandelen?
‘Het thema, hoe ik tot het verhaal geïnspireerd ben, hoe ik het heb aangepakt, de verhaalopbouw, de grafische opbouw, dat soort dingen,’ vertelt De Graaf.
Hij is ook enthousiast over het idee van Ignite. ‘Ik vind het goed dat de graphic Novel aandacht krijgt van een publiek dat niet of minder bekend is met dit type beeldverhaal. Ik ben nog steeds van mening dat onbekend onbemind maakt en dat graphic novels juist het type strips zijn dat een nieuw en groter publiek kan bereiken dan de meer traditionele strips. En daar wil ik graag aan meehelpen.’
Behalve De Graaf spreken er nog 11 anderen, waaronder videokunstenaar Jasper van den Brink, Guy Königstein en filmmakers Niels van Koevorden & Sabine Lubbe Bakker die een film maken over het einde van België.
Recent interviewde ik Frank Evenblij, ook wel bekend als Jakhals Frank, voor de site mijnVARA.nl. Tijdens het gesprek vertelde Frank mij dat hij na dit seizoen stopt bij de Jakhalzen. Na zes jaar is het wel weer mooi geweest, vindt de sympathieke programmamaker.
Het was een lang en persoonlijk gesprek waar ik twee video’s uit gemonteerd heb.
Deze plaatste ik begin maart op mijnVARA, de site voor VARA-leden waar ik parttime aan werk. Let wel: de site is alleen toegankelijk voor leden die moeten inloggen om bij de content te komen.
Van de week plaatsten we de interviews door op de site HumorTV en toen begon het balletje opeens te rollen. De mededeling dat Evenblij stopt bij de Jakhalzen was nieuws dat gretig werd overgenomen door het AD, andere nieuwssites en blogs. Leuk natuurlijk, want waar goed journalistiek is bedreven werd netjes de bron van het interview vermeld. Dat is dus gratis reclame voor mijnVARA.
De extra aandacht was dan ook snel terug te zien in de statistieken en daar word je als webredacteur toch deels op afgerekend.
Hieronder de twee video’s. In de eerste blikken we terug op Franks carrière als Jakhals.
In het tweede gedeelte gaan we in op de passies van Evenblij. Hij praat met zichtbaar plezier over zijn geliefde Citroën DS, voetbalclub Willem II en waarom het Vlaamse icoon Eddy Wally hem zo fascineert. Ook wil hij graag Obama eens interviewen.
Credits
Camera: Jacob de Vries
Item-regie, interview, montage: Michael Minneboo
Recent vroeg PixelPrinses of ik eens met een analytisch oog naar de site van haar en Martha wilde kijken. Ze runnen sinds kort een bedrijfje waar ze voor mensen teksten voor speciale gelegenheden schrijven. Bijvoorbeeld een speech of zelfs een liefdesbrief.
Nu gebeurt het wel vaker dat mensen mij vragen om naar hun site of blog te kijken, vooral sinds ik ben geïnterviewd over bloggen. Hieronder de korte, uit de losse pols geschreven, analyse die ik van hun site Write (Ad) Vice maakte. Misschien heb je er zelf ook wat aan.
Allereerst hebben de dames een leuk concept bedacht. Ze hanteren een vlotte schrijfstijl die mensen zal aanspreken.
Kies een goede bedrijfsnaam
Ik heb mijn bedenkingen bij de naam ‘Write Vice‘. Ze willen met die naam naar de tv-serie Miami Vice verwijzen, maar ‘Vice’ staat in die context voor de politieafdeling die zich bezighoudt met het bestrijden van prostitutie en drugs. Volgens het woordenboek kan met ‘vice’ ook gebrek of onvolmaaktheid worden aangeduid. Niet echt een positieve benaming voor je bedrijf dus. (Inmiddels heeft Pixelprinses er alvast Write Ad Vice van gemaakt, dus dat is een vooruitgang.)
Kies een naam die de lading van je bedrijf dekt en bij voorkeur goed blijft hangen.
Toon voorbeelden van je werk
Het is belangrijk om te laten zien wat je aanbiedt. Ik zou als potentiële klant graag wat voorbeelden zien van eerder werk. In dit geval bijvoorbeeld een speech of een toespraak. Eventueel bij liefdesbrieven en een begrafenisspeech geanonimiseerd vanwege privacy.
Voorkom dubbele informatie
Onder de button ‘About’ staat hetzelfde als op de homepage. Dat is dubbelop en dus onnodig. Zeker als je bedenkt dat er op de site nog een tekst staan onder de button ‘Teamwork’, waarin de schrijfsters zichzelf voorstellen. Het is beter deze teksten te combineren en onder ‘About’ zetten.
Een ‘about’-pagina gaat net zo goed over het bedrijf als de mensen die erachter zitten. Zeker bij een kleine onderneming waar twee mensen actief zijn.
Laat zien wie je bent
De profielteksten zijn persoonlijk. Het is goed om te laten zien wie je bent, dan weet de klant met wie hij te maken heeft.
Ook hier mogen de teksten zo concreet mogelijk zijn. Als je zegt dat je webredacteur bent van verschillende sites, is het goed om een paar sites bij naam te noemen. Ook als je columns schrijft voor een ‘bekende website’ zegt me dat niet veel. Het is te abstract, het is beter om zaken te concretiseren. Dat je bijvoorbeeld voor de Volkskrant schrijft, staat beter dan dat je in een grote landelijke krant wordt gepubliceerd. Bekende namen en professionele publicaties staan nu eenmaal goed op een cv.
De dames hebben er ook een foto van zichzelf bijgezet, prima natuurlijk.
Je kunt ook een korte video maken waarin je jezelf voorstelt aan de bezoeker van de site. Je kunt hier kort iets over jezelf vertellen en wat je aanbiedt toelichten.
Een volgende keer komen we nog over blogs bij een freelance-site te spreken, over layouts en visualisaties.
De Stripdagen van het Stripschap werden afgelopen weekend in Gorinchem gehouden. Het is interessant om te zien hoe de media de stripbeurs behandelen. De beeldvorming blijkt het clichébeeld van eenzame stripverzamelaars niet tegen te spreken.
RTV Rijnmond maakte een ‘sfeerimpressie’ van de stripdagen. Deze blik op de beursvloer bevestigt vooral het beeld dat veel mensen van een stripbeurs hebben: vrijgezelle mannen op leeftijd die een krabbel bij hun favoriete tekenaar komen scoren of door karntonnendozen bladeren op zoek naar een kleinood om de verzameling te completeren. Verder zijn er weinig vrouwen te zien en blijft de interviewer vooral hangen bij oudgedienden als Jan Kruis en Martin Lodewijk.
Een fan van Storm is erg in zijn nopjes met de pin-up van Roodhaar die Romano Molenaar voor hem heeft getekend. ‘Ik kom alleen op de beurs voor de tekeningen.’
Het beeld dat de reportage geeft is duidelijk. We zien eenzame verzamelaars en geilaards die zich verlustigen sexy stripfiguurtjes. Overigens staan er in het shot van de Roodhaar-fan ook enkele vrouwen op de achtergrond. Maar hen wordt niets gevraagd. Het erkennen van hun aanwezigheid zou het clichébeeld maar aantasten. Stel je voor.
De reportage van journalist Geert-Willem Overdijkink duurt maar liefst 8 minuten. Neem er een kopje koffie bij om de ogen open te kunnen houden.
Het kan natuurlijk nog gekker. Pownews was ook op de Stripdagen en, zoals het een actualiteiten programma betaamt, schetsen zij een genuanceerd beeld van de beurs, ontdaan van enige vooringenomenheid. Niet dus. Zoals we van GeenStijl gewend zijn tonen ze een karikatuur van de Stripdagen.
Pownews zocht de grootste dwaallichten op de beursvloer uit en plakte hun wereldvreemde uitspraken achter elkaar. Er komt ook nog een heuse stripmaker aan het woord, namelijk Jean-Marc van Tol. Die ken ik als een welbespraakt professional, maar Pownews wist het interview met hem tot een verdraaid en onsamenhangend geheel te maken.
R.E.M. houdt ermee op en dat mag je spijtig vinden of niet. Ik heb altijd erg van R.E.M.s muziek genoten. Goed, ik draaide hun cd’s niet dagelijks, maar de heren van R.E.M. waren welkome onregelmatige gasten die mijn trommelvliezen mochten kietelen. 
