In fotomuseum Foam is het kleurrijke werk van Vivian Maier te zien in de tentoonstelling Works in Color.
Vivian Maier werd voornamelijk bekend om haar zwart-witfoto’s. In deze tentoonstelling zal een onbekender deel van haar oeuvre te zien zijn: ruim 60 kleurenfoto’s uit de periode 1956-1986.
Veelal maakte Maier momentopnamen van het dagelijks leven. Het genre van de Amerikaanse straatfotografie wordt voornamelijk gedomineerd door fotografen als Robert Frank, Joel Meyerowitz en Lee Friedlander. De observerende blik van Maier als een onbekende buitenstaander en als vrouw is een belangrijke aanvulling op de canon van de fotografie. De foto’s in Works in Color tonen het straatbeeld van Chicago, – de stad waar Maier een groot deel van haar leven woonde – mensen, objecten, billboards en winkeletalages. Haar werk in kleur is speelser en humoristisch.
Interessant. YouTube laat tegenwoordig zien in de statistieken wanneer kijkers van mijn kanaal op YouTube actief zijn. Dat betekent niet dat ze direct ook een video van mij bekijken, maar wel dat ze video’s op YouTube zien. Volgens deze gegevens heeft het dus weinig zin om voor 12 uur ’s middags een nieuwe video te plaatsen. Je ziet ook dat de live streams op maandagavond relatief veel kijkers trekken, want dan is het ’t drukst op mijn kanaal. Dit soort gegevens zijn niet zaligmakend, maar wel interessant voor mij als videomaker om te zien.
Het is overigens nog steeds erg leuk om te live streamen. De afgelopen weken sprak ik iedere maandagavond vanaf 19:30 met iemand via StreamYard. Stripmakers, maar ook illustratoren, stripliefhebbers en geeks. Het publiek kan direct vragen stellen via de chat dus er is vaak veel interactie met de kijkers. Het is een fijne manier van communiceren in Corona-tijden. De live streams zijn later op mijn kanaal terug te kijken. Check: YouTube.com/MichaelMinneboo
Jacarrino Dost is social media strateeg en helpt mensen het beste te halen uit platforms als Fakebook, Instagram en LinkedIn. Hij is ook een enorme comicfan en haalt zijn inspiratie uit superheldencomics. In dit gesprek hebben we het over zijn liefde voor Juniorpress en fascinatie met de She-Hulk.
Een rondje instagram op de zaterdagochtend 2 mei 2020. Ik heb onder andere een nieuw account ontdekt waarop allerlei mooie stripplaatjes worden gepubliceerd. Ook Romano Molenaar, Fred de Heij, Todd McFarlane en Space Monster Arts komen voorbij.
Donderdag 16 april was ik te gast in de podcast van Bas van Teylingen – Next Level Heroes. We hebben een uur gepraat over KNIGHT RIDER, een van de leukste tv-series ooit. De aflevering is hier terug te luisteren. Daarna had ik zin om wat door instagram te scrollen en besloot meteen even de camera aan te zetten.
Mooi werk van Kim Duchateau, Ed Piskor, Jim Rugg en Gerrit de Jager kwam voorbij. Evenals sexy cosplayers, He-Man en andere geeky dingen.
Storyworld is een nieuw museum over strips, animatie en games dat verhalen vertellen centraal stelt. Hoe schrijf je bijvoorbeeld een videogame?
‘Wat games anders maakt ten opzichte van strips en animatie, is dat ze geen lineair verhaal vertellen, maar interactief zijn. Hoe maak je verhalen waarbij de speler de hoofdpersoon is? Dat vraagt andere vaardigheden van makers,’ legt Arjan Terpstra uit. Terpstra schreef mee aan videogames, is auteur van meerdere boeken over het medium en is tevens de videogamecurator in Storyworld.
Storyworld is een nieuw museum over strips, animatie en games, dat 11 januari zijn deuren opent in het Forum Groningen. In dit eigentijdse museum gaat het om hoe makers verhalen vertellen in deze media en welke technieken ze daarvoor gebruiken. De bezoeker kan zelf ook met deze technieken aan de slag door middel van interactieve elementen. Het maakproces van videogames is bij het grote publiek waarschijnlijk het minste bekend.
Interactief theater
Terpstra ziet games als een soort interactieve theaters: ‘Je zet allerlei props en decorstukken neer en daar laat je een speler in los. Het verloop van het spel is daardoor erg afhankelijk van het gedrag van de speler. Gamemakers willen echter wel een verhaal vertellen. Bij de ene game is dat verhaal relatief dun, terwijl bij de andere game het verhaal veel belangrijker is.’
Neil Druckmann, de hoofdschrijver en creative director van de game The Last of Us, vat de uitdagingen van games schrijven mooi samen in een interview met YouTube-kanaal Lessons From the Screenplay: ‘Het moeilijkste aan een game schrijven is de juiste structuur voor het verhaal vinden. Welke grote verhaalmomenten moeten er in zitten? Hoe zorgen we ervoor dat ieder moment uniek is? En hoe werkt dit allemaal mee om de uiteindelijke boodschap die je over wilt brengen, te vertellen? Pas als je dat weet, kun je dieper in de materie duiken en zien welke middelen je tot je beschikking hebt. Dan kun je ervoor zorgen dat de interactieve momenten het verhaal vertellen en niet zo zeer de dialogen.’
Terpstra beaamt dit: ‘Games maken gebruik van environmental storytelling. Veel informatie zit in niet in specifieke begeleidende teksten of dialogen maar in wat de makers laten zien. De speler herleidt dus veel details uit de omgeving.’
In sommige games kan de speler ervoor kiezen bepaalde opdrachten wel of niet uit te voeren. De hoeveelheid aan verhalende opties leidt tot wat branching narratives wordt genoemd. ‘Het lastige voor de schrijvers is dat je weet dat bij branching narratives een speler er ook voor kan kiezen een deel van het avontuur niet te spelen, en dus een stuk van het verhaal en bepaalde informatie mist,’ zegt Terpstra. ‘Er zijn dus heel veel factoren waar je rekening mee moet houden. Het schrijven van de eindscène is vaak een uitdaging, want wat is het sluitstuk van al die vertakte stukken informatie die je hebt uitgedeeld? En hoeveel daarvan heeft de speler onderweg meegekregen?’
Openwereldgame
In Storyworld is veel van het gamemateriaal in de tentoonstelling aangeleverd door Guerrilla Games, de grootste gamestudio van Nederland met internationaal succes. Een van de games waarvan het maakproces uitgebreid wordt behandeld is Horizon Zero Dawn dat in 2017 uitkwam voor de PlayStation 4. Horizon Zero Dawn speelt zich af rond het jaar 3000 in een post-apocalyptische wereld. De mensheid heeft zich teruggetrokken in primitieve stammen. Mechanische, robotachtige wezens heersen over de aarde.
‘Horizon Zero Dawn is een openwereld-game, een wereld die de speler kan ontdekken. Bij lineaire games wordt de speler veel geleid, bij een openwereld-game kun je zelf op pad gaan,’ vertelt Roland IJzermans, lead concept artist bij Guerrilla Games. ‘De meeste post-apocalyptische games zijn erg duister en grimmig, maar in onze game begint het leven opnieuw en heeft de natuur de overhand. De planeet bruist van het leven! Dat machines bovenaan de voedselketen staan en niet de mens, vonden we een interessant contrast met een wereld die helemaal groen en overwoekerd door de natuur is. Het mysterie van wat er nu eigenlijk is gebeurd koppelen we aan het verhaal van het hoofdpersonage. Dat is een jager genaamd Aloy, een nieuwsgierige, jonge vrouw die op zoek is naar haar roots. Door haar verleden te achterhalen komt Aloy er achter wat er met de planeet is gebeurd.’ De speler is dus Aloy en moet het opnemen tegen de machines om de speelwereld te ontdekken. De speler kan onderdelen van de verslagen robots gebruiken om zelf wapens te maken.
Vondeling
Het verhaal van Horizon Zero Dawn is doorslaggevend voor het succes, volgens IJzermans: ‘Veel van de positieve berichten die we hoorden, gaan over hoe de spelers zich identificeren met Aloy. Dit personage en de mysteries die we ze voorschotelen, zuigen hen de verhaalwereld in. Tijdens de eerste persdag was een Amerikaanse journalist diep geraakt door het eerste level waarin je erachter komt dat Aloy als een vondeling de wereld in komt en ze niet weet wie haar moeder is. De journalist was haar biologische moeder uit het oog verloren, en kwam in tranen de playtest uit. Nadat ze dit spel had gespeeld, is ze op zoek gegaan naar haar eigen moeder. Dat is voor mij de kracht van het script, en dus tekenend voor hoe goed de schrijvers dat gemaakt hebben.’
Maakproces
Aan de hand van Horizon Zero Dawn kunnen we het gemiddelde maakproces van games in grote lijnen schetsen. Op basis van het concept van de game gaan ontwerpers en een team van schrijvers aan de slag. Het concept art-team is verantwoordelijk voor alle ontwerpen binnen de wereld van de game. Een deel van dat team houdt zich bezig met de personages, een deel met de omgevingen en een deel met de robots. Voor Horizon Zero Dawn hebben de ontwerpers gesproken met specialisten van de TU Delft over de vraag hoe robots zelf robots ontwerpen als ze in de toekomst de baas zouden zijn. De conclusie was dat robots geen intern skelet zouden bouwen naar menselijk model, maar een exoskelet. Dit skelet functioneert als een pantser omdat de harde delen de buitenkant van het lichaam beschermen.
‘De ontwerpers van de spelwereld hebben goed gekeken naar hoe BBC documentaires de aarde in beeld brengen, dus erg gefocust op de schoonheid van de natuur,’ zegt IJzermans. ‘John Gonzalez was het hoofd van de schrijversafdeling en verantwoordelijk voor het verhaal en alle dialogen. Bij games schrijft men veel meer dialogen dan bij een film, omdat de speler uit verschillende opties kan kiezen wanneer hij een gesprek aangaat met een ander personage. Om iedere speler ruimte te geven voor een eigen aanpak, kan hij kiezen tussen een empathisch, analytisch, confronterend en diplomatiek antwoord.’
Cutscenes
Bij lineaire games worden de spelers veel bij de hand genomen, maar in het begin is dat bij openwereldgames ook het geval. IJzermans: ‘De eerste paar missies in Horizon Zero Dawn geven beperkt toegang tot de wereld om de speler vertrouwd te maken met hoe de besturing werkt en wat voor dingen er allemaal te doen zijn. Daarna word je pas echt in de wereld losgelaten.’ Een belangrijk narratief middel hierbij zijn cutscenes. Dit zijn voorgeprogrammeerde scènes, vaak animaties of live-action scènes, die de gameplay onderbreken om belangrijke gegevens over de verhaallijn te communiceren, nieuwe personages te introduceren of andere informatie te geven. Deze cutscenes worden vaak wel eerst in een traditionele scenariovorm beschreven, zoals bij films.
Anders dan bij film is dan weer dat tijdens het productieproces het spel vaak getest wordt door testspelers. Zo wordt gekeken of de gameplay klopt, en of er nog fouten in de code zitten. Pas als de makers daarover tevreden zijn worden de dialogen ingesproken door acteurs.
Al deze processen en meer zullen aan bod komen in Storyworld, middels video’s en visuele voorbeelden. Er zullen ook tijdelijke exposities te zien zijn. De eerste daarvan draait om het werk van illustrator Lois van Baarle, ook bekend als Loish. Loish is als concept artist betrokken bij animatiefilms en games. Het uiterlijk van Aloy is mede door haar ontworpen.
Kadertekst Forum Groningen
Storyworld is te vinden op de zesde verdieping van het Forum Groningen dat vorig jaar op 29 november de deuren opende. Doel van het Forum is om inwoners en bezoekers van Groningen te laten inspireren door de wereld van nu en de mogelijkheden van morgen. Dat gebeurt met internationale exposities, film- en literatuurfestivals, debatten en talkshows, cursussen, workshops en lezingen. Het Forum bevat vijf filmzalen, de bibliotheek, het Smartlab, horeca, een dakterras en Storyworld. De thematiek van Storyworld sluit aan bij de aandachtsgebieden in het Forum: 21e-eeuwse vaardigheden, kennis & technologie en populaire cultuur. Storyworld heeft een eigentijdse collectie op het gebied van strips, animatie en games, zoals storyboards, props van animatiefilms en games die je samen kunt spelen. Een deel van de stripcollectie komt uit de nalatenschap van het Nederlands Stripmuseum dat begin maart 2019 voorgoed de deuren sloot.
Dit artikel is geschreven voor en gepubliceerd in VPRO Gids #2 (2020).
Recent kreeg ik ruzie met Instagram. Ik mocht niet meer post liken of reageren op de posts van anderen of van mezelf. Opeens dacht Instagram ook dat ik een Russische bot was en vond dat ik mijn wachtwoord moest veranderen. Gekkigheid allemaal natuurlijk.
Daarom vertel ik je in deze vlog een handige hack waarme je Instagram op je desktop kunt gebruiken van je Mac. Voor zolang het duurt, want de mensen van Insta zitten achter de schermen natuurlijk constant te sleutelen.
OOK laat ik je enkele toffe, geeky instagramaccounts zien.
Eigenlijk zegt de foto die ik plaatste op Instagram deze week mijn verhaal al grotendeels:
Sinds een tijdje krijg ik telkens een melding van Instagram dat ik posts van anderen niet mag liken. Sterker nog: die actie wordt als illegaal aangeduid door het online platform. Om de een of andere reden denkt Insta dat ik een Russische bot heb ingeschakeld om mijn bereik te vergroten. Tenminste, dat vermoed ik. Daarom werd me dwingend verzocht om mijn wachtwoord te veranderen, want die had ik uitgeleend aan de Russen.
Prima.
Maar twee dagen later begint al het gezeur weer van voren af aan. Ik mag niet meer liken en kan zelfs niet eens meer op mijn eigen posts reageren.
Misschien komt het omdat ik al een heel lange tijd via mijn computer posts op IG plaats. Dat is lekker handig, want ik plaats vooral beeldmateriaal uit strips en screenshots uit films. Gewoon omdat dat die leuk zijn en ik als geek graag toffe dingen met de mensen deel.
Maar dat is niet te doen als je dat met je mobiel wilt doen, want dan moet je eerst die plaatjes op je mobiel zetten en dan weer uploaden naar IG, en vervolgens je teksten tikken op je mobiel.
Dat kan veel makkelijker, namelijk door Safari op de Mac te gebruiken. Daarna bij button ONTWIKKEL, de gebruikersagent te zetten op IPHONE-stand of IPAD en dan kun je afbeeldingen vanaf je harde schijf posten op IG.
Misschien dat IG dat vervelend vindt, maar waarom dan nu deze blokkade en niet zes maanden eerder?
Sommige mensen denken dat ik geblokkeerd word omdat ik soms illustraties plaats waar wat bloot op te zien is, maar waarom communiceert Insta dat niet gewoon? Als iets tegen de richtlijnen is kan IG die post weghalen en je dat laten weten.
Eerder vermoed ik dat een detectieprogrammaatje op hol is geslagen. Even googlen levert meer slachtoffers van dit programmaatje op. Allemaal mensen die ongeveer dezelfde klachten noemen.
Weet je, ik lig er niet wakker van. Instagram is een afdeling van Fakebook: het online platform dat ik voor verschillende redenen verafschuw. Je mag op hun feestje komen maar alleen als je bereid bent je aan alle kinderachtige huisregels te houden. En dan nog stelen ze je allerlei informatie van je. Niet mijn soort feestje.
Mijn afscheid van IG was dan ook onvermijdelijk, al had ik niet gedacht dat dit moment nu al zou aanbreken. Het is niet erg.
Ik heb dit blog nog en mijn YouTube-kanaal om met mensen te communiceren. Prima platforms om mijn ideeën te verkondigen en een dialoog met anderen aan te gaan. Natuurlijk ben ik bij YouTube ook aan bepaalde voorwaarden verbonden, maar dat gaat vooralsnog prima. En hier op mijn site kan ik zo’n beetje alles kwijt wat ik wil.
Mijn bereik wordt weliswaar kleiner nu ik allang niet meer op Fakebook en dus ook niet meer op Instagram publiceer. De vraag of dit erg is, beantwoord ik met een ‘nee’. Wat levert het feit dat je stripplaatjes van anderen plaats eigenlijk op voor jezelf? Promoot ik daarmee mijn kennis als journalist gespecialiseerd in beeldcultuur? Doen mijn artikelen dat niet veel beter?
Daarbij: van likes kan ik niet leven, wel van de artikelen die ik in opdracht schrijf. En mochten mensen me willen ‘volgen’, dan zijn mijn uitingen op deze site en YouTube zo gevonden.
Tot slot: er komt vast wel een mooi alternatief voor Fakebook en Instagram. Eentje waar we wellicht een klein maandelijks bedrag voor neertellen zodat onze gegevens niet verhandeld worden. Vergeet niet dat iedere like die je plaatst vooral informatie verschaft aan de adverteerders van IG. Die hebben er eigenlijk meer aan dan degene aan wie je eigenlijk denkt je like te geven.
Sinds mei 2018 vlog ik een paar keer per week en dat is onwijs leuk om te doen. Daarom heb ik besloten om in de maand augustus een speciale uitdaging aan te gaan: VEDA.
VEDA staat voor Vlog Every Day in April or Vlog Every Day in August. Het is een challenge in 2012 bedacht door Amy Schmittauer, die sinds ze getrouwd is Amy Landino heet. Ze is een vloggoeroe en wil mensen helpen hun passie te vinden of hun beste leven te leiden. Zelf doet ze de uitdaging tegenwoordig niet meer overigens.
Waarom ga ik elke dag vloggen?
1. Video’s maken is erg leuk om te doen, dus waarom niet iedere dag? Daarbij komt nog dat ik een enorme hekel heb aan de zomer. Ik kan niet tegen de hitte, ik hou niet van zon en haat muggen. Dus een project als dit is een mooie afleiding en een fijne manier om de tijd naar de herfst te overbruggen.
2. Als je iedere dag vlogt kun je snel op zaken inspelen. Je kunt vlogs maken die reageren op een actuele gebeurtenis of eentje waarin je reageert op reacties van je vorige vlogs. Ook kun je met je nieuwe video de vorige aanvullen met extra informatie.
3. Zo kun je ook een doorlopend narratief creëren. De ene vlog volgt namelijk snel op de andere en zo kan een groter verhaal ontstaan. Dat hoeft niet natuurlijk, maar een van de zaken die ik zo aantrekkelijk vind aan bloggen en vloggen, is dat er een reeks afleveringen ontstaat die te samen een groter geheel vormen. Door de hogere frequentie kan ik in ieder geval ook enkele thema’s behandelen waar ik normaliter toch niet aan toe kom of die lang blijven liggen omdat er iets anders op dat moment tussendoor komt.
4. Elke dag vloggen vereist discipline en dat je anders tegen het proces aankijkt. Ik krijg hierdoor het gevoel dat ik meer kan experimenteren en dingen kan uitproberen. Dit maakt het vloggen extra verrassend voor mezelf en voor de kijker. Dat maakt het voor mij dus extra leuk om dit te proberen. Wie weet vind ik zo een nieuwe vorm voor mezelf die ik in de toekomst vaker kan toepassen.
5. Als je vaker iets doet, word je er ook beter in. Het is een goede oefening. En het wedstrijdelement houdt me ook scherp.
6. Ook hoop ik natuurlijk dat elke dag een video uploaden het algoritme positief kietelt en dat mijn kanaal op die manier groeit. Dus dat het meer abonnees en meer views oplevert, al is dat niet het hoofddoel voor mij. Nu wil ik wel dat de video’s die ik maak altijd een meerwaarde hebben voor de kijkers. Het moet voor jullie tof zijn om te gaan kijken en dit avontuur te volgen. Of dat iedere dag gaat lukken weet ik nu natuurlijk nog niet, maar ik hou dit wel zoveel mogelijk in mijn achterhoofd.
Wat kun je onder andere de komende maand van mij verwachten? Vlogs over strips natuurlijk, maar ook over andere geeky onderwerpen. Ik wil wat vlogs maken over toffe covers en over mijn favoriete boeken in de rubriek BESTE BOEKEN. Daarnaast hoop ik enkele special guest te bezoeken. Wie dat worden zeg ik nog niet, maar ze weten allemaal hoe ze hun potlood moeten vasthouden.
Ook wil ik weer een Q&A gaan doen. Stel je vragen in het commentformulier onder de video op YouTube, ook als je deze vlog elders ziet. Alle vragen die voor woensdag 7 augustus worden gesteld kunnen in aanmerking komen. Dus je kunt je vraag stellen tot en met 6 augustus.
En verder gaan we vooral ervaring en zien hoe dit avontuur verloopt. Ik hoop dat je met me mee wilt gaan op deze reis in ieder geval.
Wil je zeker weten dat je niks mist, abonneer je dan op mijn kanaal en druk op het belletje zodat je bij iedere upload een notificatie krijgt. Om Cody Wanner te citeren: Let’s do this thing!
Bedankt voor het kijken en op naar de volgende vlog. En die is er morgen al!
Wat kost een origineel schilderij van Bob Ross? Hoeveel zijn er eigenlijk? En waarom zien we er zo weinig van in musea hangen en worden er zo weinig te koop aangeboden? Al deze vragen worden beantwoord in een artikel in het Parool van 18 juli 2019.
Het artikel is een verhaal apart, want een vertaling van een stuk uit The New York Times.
Frits Jonker is kunstenaar, letteraar, auteur en typograaf. Hij maakt kunst van afvalmateriaal zoals Nespresso-verpakkingen. In de recente expositie in de Da Vinci Galerie in Amsterdam hing aan de muren een ruime selectie van de kartonnen verpakkingen die Frits Jonker de afgelopen jaren heeft volgetekend.
Het zijn meer dan tekeningen: alles is minutieus uitgesneden, met als resultaat een soort kartonnen objecten die invloeden verraden van strips, tribal art en vooral de maniakale gekte van de outsiderkunst en hypergrafiek.
Uiteraard interview ik Frits ook over zijn bijzondere kunst. Da Vinci Galerie, Nieuwpoortkade 2a, Amsterdam.
Zaterdagavond heb ik na het eten meteen deze vlog gemonteerd. Ik wilde hem zo snel mogelijk online hebben zodat mensen de expo nog kunnen bezoeken. De volgende ochtend zette ik het interview online. Een goede thumbnail maken, was nog even een klusje. Uiteindelijk heb ik voor de katten gekozen, al zie je die niet heel goed als de thumbnail op het kleinst wordt getoond. Dit zijn enkele andere thumbnails die ik heb gemaakt, al weet ik nog steeds niet welke nu het beste zou zijn:
Recent was ik samen met mijn vriendin Linda een paar dagen in Bergen aan Zee, een prachtige kustplaats waar je letterlijk kunt uitwaaien. Het was genieten van de frisse zeelucht. In tegenstelling tot Amsterdam, waar de lucht sterk vervuild is, kun je daar gewoon de natuur in de duinen en het zout van de zee ruiken. De rust bood me ruimte om na te denken en hoewel ons verblijf relatief kort was, kwam ik op het strand tot een paar belangrijke conclusies.
De eerste conclusie is dat ik zo snel mogelijk Amsterdam wil verlaten om te wonen op een rustiger plek. De stad is overwoekerd met toeristen en evenementen die bedoeld zijn om zoveel mogelijk geld te verdienen. Veel huizen zijn opgekocht door rijke stinkerds die er een doorlopend airbnb festijn van maken. Een festijn voor de rijke stinkerds en de asociale, dronken toeristen die ze in hun appartementen laten huizen. De stad is vrijwel onleefbaar geworden.
Ik wil wonen op een plek waar veel natuur en rust is. Zodat ik kan genieten van schone lucht en ruimte. En van stilte waardoor ik lekker kan schrijven. Wonen in een kleinere gemeenschap, waar de bewoners elkaar een beetje kennen en voor elkaar klaarstaan.
Een andere conclusie gaat over mijn virtuele leven. Twitter wordt wel eens met een riool vergeleken, en aangezien er veel verbale shit wordt uitgewisseld, vind ik die metafoor best goed passen. En als ik zeg Twitter mag je ook best andere sociale media denken. Het hangt er een beetje vanaf wie je volgt hoor, maar eigenlijk kun je altijd zeggen dat als je er te lang rondhangt, de shit will hit the fan.
Iedereen mag van mij zeggen wat hij of zij wilt, maar ik hoef het niet allemaal te horen.
Natuurlijk biedt het internet ook veel moois, maar daar heb ik het nu even niet over.
Een andere belangrijke conclusie die in mij opkwam, is dat te oud ben voor clickbait en alles wat dat behelst. Mensen lokken met zogenaamde prikkelende maar altijd ongenuanceerde koppen of videotitels. Ik weet dat ze ervoor zorgen dat mensen op je linkje klikken, en waarschijnlijk je stukken gaan lezen en je video’s bekijken. Maar wat een enorme onzin is clickbait eigenlijk. Met sensatiezucht komen we echt niet verder.
Ik heb het liever minder kliks en views op mijn youtube-kanaal dan dat ik verantwoordelijk ben voor nog meer onzin in de wereld.
Ook hier geldt dat makers van mij mogen maken wat ze willen, maar dat ik graag mijn eigen weg ga en die dingen maak die ik wil maken. En het maakt me dan niet uit dat ik in een niche opereer of niet.
Sinds ik een paar keer per week vlog heb ik veel video’s gezien met do’s en don’ts. Hoe je de perfecte thumbnail maakt bijvoorbeeld, welke keywords je moet invoeren, en wat je nog meer moet doen om publiek te trekken. Met de regels ben ik bekend maar ik wil alleen de regels toepassen die voor mij echt waarde hebben.
Soms vermoeit het me allemaal zo erg. De regeltjes om zichtbaar te zijn online. De hoepels waar je doorheen moet springen om het algoritme van sociale media te plezieren en te prikkelen, alsof je in de gunst probeert te komen van een lastige en nukkige minnares. Het volgen van al die regels maakt dat we ons zelf steeds meer als computers en robots gaan gedragen.
Die hele ratrace vermoeit me zeer. Misschien komt het omdat ik inmiddels de veertig ben gepasseerd, maar veel mensen maken zich druk om niks, heb ik vaak het idee. Ze lijken verslaafd aan conflict. Daar wil ik niets meer mee te maken hebben.
Misschien klink ik nu somber maar dat ben ik juist niet. Wandelen over het strand en door de duinen gaf me juist een moment van helderheid. Soms moet je weten wat je in ieder geval niet meer wilt om te kunnen ontdekken wat je wel wilt in het leven. Tot die conclusies komen is een goede eerste stap.
