Deze week heb ik Geheim van de tijd gelezen van Frits Jonker en Eric Heuvel. Spoiler alert: in de integrale van 200 pagina’s wordt het geheim niet prijsgegeven.
Verder natuurlijk comics gelezen. Vandaag Amazing Spider-Man Epic: Big Apple Battleground uitgelezen. Genoten van de realistische tekeningen van Ross Andru – hij zette de personages neer in een realistisch getekend New York wat de superheldenactie nog echter maakt om te zien.
Ook ben ik lekker aan het lezen in oude X-Mannen-comics van Juniorpress. Nrs. 77 t/m 79 gingen over de terugkeer van de Broed. Over die comics komt maandag om 17 uur een nieuwe vlog online, want nummer 77 bevatte een aantal interessante en bijzondere ontdekkingen voor me. Het is ontzettend fijn om die oude comics uit mijn jeugd nu weer te kunnen lezen. De tekeningen van Marc Silvestri zitten vol energie, de verhalen zijn boeiend en de redactionele pagina’s van Juniorpress geven me het gevoel onderdeel te zijn van een community. Ook nu nog.
Ik wacht met deze video te publiceren, omdat ik mijn honderdste vlog even wat meer kijkruimte wil geven. Er kijken simpelweg minder mensen met dit warme en zonnige weer. En dat lijkt me logisch: mensen zijn buiten en hebben geen zin om naar een schermpje te staren. Ik zou eigenlijk ook nu buiten moeten zijn in plaats van deze post te schrijven. Maar goed, ik ben nu eenmaal een geeky kluizenaar die zonneschuw is.
Toen ik gisteren mijn eerste vlogs terugkeek, besefte ik weer eens dat ik tegenwoordig minder enthousiast ben over video’s maken. Er zat nog veel pit in die oude producties. Dat is niet zo gek, want het was allemaal nieuw: ik ging serieus een paar keer per week vloggen. Video’s zoals het aanschaffen van het Frankensteinkunstwerk van Frits of een snel gesprekje met stripmaker Marq van Broekhoven, waren echt leuk om te maken. Je bent op locatie, er is interactie met een andere persoon en er gebeuren onverwachte dingen.
Tegenwoordig maak ik voornamelijk vlogs waarin een comic op tafel ligt en ik die bespreek. Erg leuk om te doen hoor, want over iedere comic valt wel iets te vertellen, maar op den duur worden dit soort video’s toch saai om te maken. Ook mijn dagboekvlogs spelen zich vaak binnenshuis af, want zo vaak ga ik niet naar buiten. En als ik wel het huis verlaat is dat niet altijd een videowaardig onderwerp.
Daarnaast is technologie is ook een factor. Ik heb tegenwoordig niet meer zo’n lekker pocketcameraatje met een zoomlens. Het 4k beeld van een mobiel ziet er beter uit, maar digitaal inzoomen niet. Mijn camerawerk was vroeger speelser en levendiger. Ik heb nog geen goede vervanging kunnen vinden voor mijn oude Panasonic. De DJI pocket2 schiet mooi beeld, maar is niet geschikt voor het close-up in beeld nemen van stripplaatjes. Hij is wel heel geschikt voor interviews, maar echt snelle bewegingen kun je er niet mee maken.
Het is logisch dat als je iets al lang doet en veel hebt gedaan, het niet nieuw meer voelt en sleets wordt. Dus hoe ga ik het voor mezelf weer leuk maken?
Allereerst ga ik het wat rustiger aandoen. Minder maken. Meer bezig zijn met mijn boek is sowieso een goed idee, want dat ding moet af. Even een pauze inlassen zonder deze echt aan te kondigen. Want voordat je het weet krijg je opeens weer zin om iets op te nemen, maar heb je net gezegd dat je een maandje vrij neemt.
Ten tweede zou ik er wat vaker uit moeten. Een fragment opnemen in Henk of andere comicshop maakt de boel levendig, en ik zou weer andere verzamelaars kunnen interviewen. Marvin staat nog op mijn lijstje, maar wellicht weet ik nog wel meer namen. Die producties kosten meer tijd om te maken, maar ze zijn erg leuk om te zien. Er zit meer interactie in die video’s. Bij een comicbespreking vindt de interactie plaats in de comments onder de vlog, dus achteraf. In een gesprek of op een locatie heb je interactie met mensen of de omgeving. En zoals ik hierboven al zei: er duiken onverwachte elementen op waar ik op moet inspelen.
Ten derde mogen de video’s wel wat korter. Ik streef altijd naar een vlog van maximaal 5 minuten, maar als ik eenmaal losga op een comic, worden het er al snel 8 of 10. Het nadeel als je te veel wilt behandelen in een keer. Dus, sneller tot de kern van iets komen en slechts een à twee punten per video maken.
Misschien bedenk ik later nog meer punten. Het kan nooit kwaad om om de zoveel tijd na te denken over waar je nu eigenlijk mee bezig bent, en hoe je het anders zou willen aanpakken. Of dat je uiteindelijk concludeert om iets anders te gaan doen.
Even een archieffoto die ik maakte van Stripdagen Haarlem in 2018. Het thema was toen De maakbare mens: 200 jaar Frankenstein, en dat kun je goed aan deze vitrine vol met comics zien. Het monster van Frankenstein treedt in de verhalen op of er wordt naar hem verwezen. Dit vond ik toen de leukste expositie.
Voor mij was het toen sowieso een mooi stripfestival: ik interviewde stripmakers in een talkshow en signeerde mijn boek Mijn vriend Spider-Man in de stand van uitgeverij SubQ.
Op dit moment ben ik teksten van mijn nieuwe boek over het verzamelen van comics en strips aan het redigeren en daarvoor check ik oude foto’s en video-opnames van die Haarlem-editie.
Over vloggen als extern geheugen heb ik wel vaker geschreven en ook nu weer lukt het me dankzij oude opnames terug te gaan naar het gevoel dat ik toen had. Video is een handige tool bij het schrijven en vooral bij het herschrijven van teksten.
Eigenlijk leid ik een nogal saai leven – zeker als je het vergelijkt met andere YouTubers die voor hun video’s allerlei avonturen beleven. Toch maak ik sinds een week of wat weer geregeld dagboekvlogs op mijn oude kanaal: YouTube.com/@MichaelMinneboo. De uitdaging van dit experiment zit hem in of het mij lukt om toch een interessante vlog te maken ondanks het feit dat ik niet veel beleef en relatief veel tijd achter een monitor doorbreng.
Deze week waren er verkiezingen, dus dat was een aardig onderwerp om mee aan de slag te gaan. Maar ook schreef ik een mail aan Marvel over de nieuwe reeks Ultimate Spider-Man die ik erg goed vind.
Een select groepje trouwe abonnees kijkt naar de vlogs. En nee, ze worden niet zo goed bekeken als vroeger de stripvlogs die ik maakte, maar dat maakt mij niet veel uit. Het is leuk om van de korte opnames die ik gedurende een dag maak, een video te monteren. En als niemand zou kijken, dan is het voor mezelf dus leuk om een videodagboek bij te houden. Het leven gaat snel en veel gaat verloren. Je hoeft immers ook niet alles te onthouden. Maar stilstaan bij bepaalde momenten, daar zie ik de meerwaarde wel van in.
Daar komt bij dat ik op dit moment tijd genoeg heb om video’s te maken. Ik heb een soort van sabbatical en werk even niet. Wel doe ik de eindredactie van een nieuw boek dat ik hopelijk voor het eind van het jaar zelf op de markt breng. Maar voor het zover is moet ik nog een hoop uitzoeken over hoe je dat precies doet. Ondertussen vermaak ik me met vloggen en het lezen van mijn comicverzameling. Maar over het laatste vlog ik dan weer op YouTube.com/@decomicverzamelaar.
Vandaag was ik in Utrecht om live bij te praten met een oude vriend. Afspreken met vrienden is goud waard. Het bezoek van Marvin, de Stripverzamelaar laatst, deed me beseffen dat ik het interviewen van mensen heel erg gemist heb.
Een cover van Eppo getekend door tekenmeester Romano Molenaar doet mij peinzen over de aard van vriendschap en dat het soms heel goed is om te breken met mensen waar je niet gelukkig van wordt.
Voor vlogweek heb ik alvast een playlist aangemaakt. Daarin komen alle vlogs te staan van iedereen die de uitdaging aangaat en die aan de spelregels voldoen.
Sowieso moeten de video’s op YouTube staan, anders kunnen ze niet in de lijst. De belangrijkste voorwaarde van de uitdaging is dat je iedere dag een vlog maakt en die ook meteen die dag publiceert. Dat is namelijk de kern van de hele uitdaging. Vlogs die later worden gepubliceerd komen dus niet in de playlist.
Wie ’s avonds pas aan het vloggen toekomt vanwege werk, publiceert z’n video dus gewoon op de avond van die dag. Het gaat immers de lol van het vloggen en ontdekken met wat voor leuke invalshoeken je op de proppen kunt komen.
Ik vind het erg leuk dat verschillende mensen zich al hebben aangemeld voor Vlogweek en dus gaan proberen elke dag een vlog te maken. Ik kijk uit naar de video’s. De playlist moet uiteindelijk een goed overzicht geven van alles wat er gemaakt is en de uiteenlopende producties.
Ik ben allergisch voor selfies. Dat komt deels omdat die zelfportretten laten zien hoe narcistisch sommige mensen zijn. Ik ken mensen die hun instagram-account vol hebben staan met selfies. Diep decolleté, pruillipje en moeilijke blik. En dat dan in honderd varianten. Nee, bedankt. Niks voor mij.
Overigens is het prima als we af en toe de verzamelaar van een mooie verzameling krijgen te zien. Altijd leuk te weten wie er achter al die mooie comicfoto’s schuilgaat. Hetzelfde geldt voor illustratoren en andere creatieven op Instagram. Maar selfie queens (vrouwen en mannen overigens), daar heb ik niks mee. Je moet zelf weten waar je je tijd aan besteedt, maar het lijkt mij heel ongezond als likes je eigenwaarde bepalen.
Ik heb dus vooral problemen met selfies van mezelf. Dat klinkt misschien gek voor een vlogger, want er zijn genoeg vlogs waarin ik in de camera kijk en iets vertel.
Ik zie het altijd als noodzakelijk kwaad om mezelf af en toe in beeld te laten zien. Als kijkers je gezicht kunnen zien schept dat vertrouwen en een band. Het maakt de video’s persoonlijker. En dat is wat je wil. Je wilt dat kijkers een band met je krijgen.
Als jij met iemand praat wil je immers ook dat ze je aankijken en niet de hele tijd naar het schermpje van hun mobiel staren. YouTube werkt wat dat betreft hetzelfde. Toch vind ik het nog steeds lastig om naar mezelf te kijken als ik die video’s monteer. Ik zie dan allerlei plekjes op mijn huid die er niet horen en allerlei andere dingen die me niet aanstaan. Ik weet ook wel dat ik niet op George Clooney lijk, maar je zou hopen dat je daar op mijn leeftijd vrede mee hebt.
Maar goed, het is dus belangrijk om af en toe in beeld te zijn, dus bijt ik wel door. Maar bij selfies trek ik echter een grens.
Toch wilde ik Stef wel enigszins tegemoet komen. Daarom bedacht ik een compromis waar hij wel om kon lachen.
WandaVision was redelijk onderhoudend, maar niet heel opzienbarend.
Van FOMO, the Fear Of Missing Out, heb ik geen last. Sterker nog, ik voel me oververzadigd als het gaat om tv-series en films die je gezien moet hebben. Sociale media staat vol met recensies van series als The Mandalorian, WandaVision en The Falcon and The Winter Soldier. Maar het laat me allemaal koud.
Na Avengers: Endgame is mijn interesse in de MCU behoorlijk afgenomen.
WandaVision was redelijk onderhoudend, maar niet heel opzienbarend.
Op de middelbare school vroeger was het belangrijk dat je bijbleef en in de pauzes mee kon praten over belangrijke tv-series. Instagram en YouTube zijn wat dat betreft een virtueel schoolplein, maar ik voel me niet meer verplicht om alles te volgen en dus alles te weten.
Dat komt deels omdat alles tegenwoordig een politieke boodschap lijkt te hebben. Het doel van de serie is om je van een standpunt te overtuigen, in plaats van een goed verhaal te vertellen. Grote franchises zijn al slachtoffer geworden van wokeness. Dat merk je aan de woke-casting en slappe verhaallijnen. Ik ben daar allergisch voor.
Daarnaast ben ik inmiddels in de veertig en heb ik alles wel zo’n beetje gezien. Zo vaak begin ik aan een nieuwe serie en zie ik meteen dat dit een combinatie is van elementen die al zo vaak de revue hebben gepasseerd. Een serie als Blacklist bijvoorbeeld. Vakkundig gemaakt, maar wel een combinatie van Silence of the Lambs meets Profiler. Nu kan ik me voorstellen dat als je een tiener bent, je die dingen fantastisch vindt om te kijken. Want veel is dan nieuw en ‘voor het eerst’. Maar ik ben geen tiener meer.
Op dit moment kijk ik Star Trek: Voyager en vermaak me prima met deze serie uit de jaren negentig. En daarvoor bekeek ik drie seizoenen The Walking Dead voordat ik mijn buik vol had van die zombies. Ik voel me eigenlijk vooral thuis bij Retro-series en films. Niet zo gek natuurlijk, want samen met Jacarrino maak ik de vlog/podcast Retro Smash, want vroeger waren bepaalde dingen gewoon beter, leuker en origineler.
De komende tijd zit ik dus minder achter de televisie, maar hopelijk meer in een boek en comic. En daarnaast heb ik nog heel wat afleveringen Knight Rider te kijken voor het boekje dat ik daarover aan het schrijven ben. JOLO dus. The Joy Of Missing Out. Of toch FOMO: The Fun Of Missing Out.
Laat de rest zich maar bezighouden met de huidige tijdsgeest en het aanbod wat daar bij hoort. Ik besteed mijn tijd liever aan dingen die ik nuttig vind.
