De afgelopen weken was ik non-stop bezig met werken. Als ik niet aan mijn boek Mijn vriend Spider-Man zat, was ik aanwezig op het Imagine Filmfestival. Tussendoor interviewde ik Mick Peet en Erik Varekamp over hun strip De Kennedy files en schreef ik wat artikelen.
Spider-Man vs Venom. Todd McFarlane. ASM #317.
Maar ik was dus vooral bezig met het redigeren van Mijn vriend Spider-Man. Van de redacteur had ik het manuscript teruggekregen met aantekeningen die ik verwerkt heb. Ook heb ik nog delen van de tekst geschrapt. Allemaal standaardprocedure bij het schrijven van boeken, maar voor mij een compleet nieuwe ervaring omdat het mijn debuut is.
En een heel leerzame ervaring. Er is namelijk niet een manier waarop je iets kunt vertellen. Tekst kan altijd beter en vaak korter.
Het boek ligt nu bij de afdeling opmaak. Er is niets meer wat ik aan de tekst kan veranderen. Aan de ene kant geruststellend, aan de andere kant ook heel spannend. Op een gegeven moment moet je het loslaten. Daar ben ik de komende dagen mee bezig.
De boekpresentatie is trouwens 7 juni in Scheltema in Amsterdam. Aanvang 17 uur. Hopelijk zie ik je daar.
Nightmare verwijst in bovenstaand stripplaatje naar de grenzen van zijn rijk der nachtmerries. ‘The land of horror past imagining’, is de dimensie die na de nachtmerrie dimensie komt.
Ik moest hierdoor nadenken over hoe die dimensie er dan uit zou zien en hoe we dit begrip kunnen vertalen naar het dagelijks leven, waar de angst lijkt te regeren. We leven in een wereld met te veel aanslagen die heel simpel worden uitgevoerd: voor menig religieus fundamentalist of boze uitgeprocedeerde asielzoeker is een vrachtwagen immers al genoeg om wraak te nemen.
Als een homostel hand in hand loopt, kunnen eikels met een betonschaar zomaar hun homohaat botvieren.
Leven we niet elke dag in een nachtmerrie als we te veel op dit soort nieuws blijven letten?
Insanity, madness and depravity: de VS van Trump, Syrië, Irak onder het bewind van Saddam Hoessein, Zuidelijk Afrika, religieus terrorisme…
En dat zijn nog maar de plekken die mij nu even te binnenschieten. Allemaal problemen waar we niet een, twee, drie een oplossing voor hebben, omdat ze systematisch zijn.
Hoe ziet jouw land of horror eruit?
Web of Spider-Man #7 Script: Peter David Art: Sal Buscema & Armando Gil Colours: Bob Sharen
Vandaag heb ik even geen andere man bij de hand om samen hand in hand over straat mee te lopen, anders zou ik het wel weten. Geweld tegen homo’s mogen we niet tolereren, daarom ben ik blij dat veel mannen vandaag demonstratief wel hand in hand in het openbaar rondlopen.
Bunbun illustratie door Matt Baaij.
Afgelopen weekend werd een homostel in Arnhem aangevallen door een groepje Marokkaanse jongeren, waarvan er eentje zelfs een betonschaar bij zich droeg. Tenzij hij een medewerker is van een bouwbedrijf en vergeten is zijn schaar thuis te brengen, lijkt het me duidelijk dat iemand die zo’n ding over straat met zich meedraagt, weinig goeds in de zin heeft. Geweld met voorbedachten rade.
Ik vind dat dit soort geweld zwaar gestraft moet worden. Ze mogen er niet met een taakstrafje vanaf komen. Minstens een jaar de bak in en daarbij verplichte gesprekken met een psychiater. Misschien heeft dat een afschrikkend effect.
Ook moeten we kennelijk serieus iets doen aan mensen een beetje normen en waarden bijbrengen. Dat begint natuurlijk al in het onderwijs, waarbij seksuele voorlichting uitgebreid moet zijn, maar vooral gelijkwaardigheid van iedereen moet benadrukken. Maar ik denk dat die voorlichting over gelijkwaardigheid ook plaats moet vinden in de geloofstempels waarin veel andersdenkenden zich ophouden. Dat geldt dus zowel voor de moskee om de hoek als de christelijke kerk waarin nog steeds beweerd wordt dat Adam en Eva het enige goede voorbeeld zijn.
Update dinsdag 4 april. Inmiddels heeft een van de daders zelf aangifte gedaan tegen de slachtoffers en claimt dat het homostel het groepje aanviel. Ook blijkt dat groepje jongens niet allemaal uit Marokkanen te bestaan. Tenminste, dat is het laatste nieuws hierover.
Het is vandaag alweer de laatste dag van maart. Deze maand ging supersnel voorbij. Voor mijn gevoel was het vandaag nog maar de tiende, maar zo zie je maar weer. Morgen de grootste grapdag van je het jaar. Niet dat ik ooit echt een 1-aprilgrap hoorde waar ik echt om moest lachen.
De afgelopen week heb ik hard gewerkt aan mijn interview met Halfdan Pisket dat ik vorige week afnam in Brussel. Maandag was ik nog te gaar na de persreis, maar dinsdag heb ik in een sessie de tape van 53 minuten conversatie getranscript. Transcripten – het volledig uittikken van interviews – is een noodzakelijk kwaad van mijn werk. Het is extra lastig als je tijdens het tikken meteen naar het Nederlands moet vertalen, wat bij dit project het geval was.
Mensen vragen me wel eens waarom ik dit soort werk niet uitbesteed aan studenten. Simpel, daarvoor verdien ik niet genoeg met mijn journalistieke werk. Bovendien heeft het ook zijn nut om zelf een transcript te maken. Ik hoor de hele conversatie en mijn onderbewuste begint dan alvast met selecteren van de uitspraken die ik in mijn artikel nodig ga hebben.
Dat artikel schreef ik woensdag. Donderdag keek ik de tekst na en veranderde er nogal wat aan. Vaak denk ik dat de eerste versie bijna de juiste is, maar als ik de tekst de dag erna nog eens doorneem blijkt dit toch vaak niet het geval te zijn. Ik laat Linda ook nog wel eens een eerste versie lezen. Dan weet ik zeker dat ik nog niet klaar ben met mijn werk.
Screendiver Tussen het Pisket-interview door schreef ik enkele blogposts en werkte ik ook aan een artikel over de site Screendiver. Een prachtig project van Submarine Channel. Screendiver moet uiteindelijk de plek zijn waar je heengaat als je goede motion comics wilt lezen of wilt leren hoe je die maakt. Binnenkort daarover meer.
Strips!
Vanmiddag kwam een verse doos bestelde comics binnen. Ik kocht onder andere twee Essentials van Web of Spider-Man, Marvel Secret Wars en de omnibus met Hawkeye-verhalen door Matt Fraction. Ook kocht ik alvast het laatste deel van The Complete Ben Reilly Epic. Het vijfde deel heb ik nog niet gekocht, want die is officieel out of print en daardoor voor een te hoog bedrag beschikbaar. Ik wacht wel op een herdruk.
Vrijdag en zaterdag was ik in Brussel voor mijn werk. Ik bezocht vier exposities, interviewde de Deense stripmaker Halfdan Pisket en sprak tussendoor met veel mensen.
Vandaag voel ik me dan ook nog behoorlijk gaar. Dit soort persreisjes zijn echt heel intensief, maar ze geven ook het gevoel alsof je een avontuurlijk leven leidt. En dat is leuk natuurlijk. Vooral omdat ik de afgelopen maanden vooral thuis achter mijn bureau doorbracht. En dan is Brussel een behoorlijke cultuurschok, want je hoort er allerlei talen op straat. En vooral veel talen die ik niet versta, zoals Frans.
De exposities waren allemaal interessant. Peyo: A Retrospective, geeft een mooi overzicht van de carrière van de geestelijk vader van de Smurfen. Samen met enkele collega’s uit binnen- en buitenland was ik vrijdagmiddag in de Hoeve van het kasteel van Terhulpen, dat even buiten Brussel ligt, om de expositie te bezichtigen.
Even ervoor werden we geïntroduceerd in de wereld van de kunstenaar Jean-Michel Folon.
’s Avonds dronk ik een drankje met Willem De Graeve, met wie ik altijd probeer af te spreken wanneer ik in Brussel ben. Het was leuk Willem weer te zien en goed om te horen dat mensen het Stripmuseum, waar hij mededirecteur van is en hoofd pr, weer weten te vinden. Na de aanslagen van moslimextremisten in Parijs en Brussel waren er logischerwijs minder toeristen bereid om Brussel en het stripmuseum te bezoeken.
Later die avond at ik een gourmet burger in restaurant Gourmet Burgers, en sprak ik nog met twee aardige Belgische gasten over wat zij van Brussel vonden. In mijn hotelkamer keek ik naar Luther, maar eigenlijk word ik nooit blij van deze serie omdat ie zo’n naargeestig wereldbeeld toont.
Zaterdag sprak ik een uur met Halfdan Pisket in het Plaza Hotel. Een interessante conversatie die ik vanaf morgen zal uitwerken voor de VPRO gids. We spraken vooral over de trilogie die hij over het leven van zijn vader maakte, over wat het betekent om Turkse wortels te hebben in Denemarken en het maken van strips. Pisket was in Brussel namens het literaire Passa Porta Festival, dat tweejaarlijks plaatsvindt. Pisket zou een stripverslag van het festival maken.
Na afloop dronk ik koffie met Rachid, mijn gastheer die middag. Hij spreekt vloeiend Frans en Arabisch, en een beetje Nederlands en Engels. We spraken dus in drie verschillende talen met elkaar. Omdat we welwillend naar elkaar waren, lukte het ook nog om elkaar te begrijpen. Ik vond dat een boeiend gesprek omdat we het veel over zijn geloof hebben gehad. Ik wilde bijvoorbeeld weten hoe hij nu weet waar Mekka zich bevindt als hij moet bidden, maar daar is dus gewoon een app voor die de richting aangeeft. Rachid vertelde me ook dat veel moslims het erg moeilijk hebben met het feit dat de extremisten aanslagen plegen uit naam van de islam. Eigenlijk zijn ze dus net zo goed slachtoffer van deze aanslagen, omdat mensen hen vaak ervoor aankijken.
Stripmuseum Brussel
Ik realiseerde me door dit gesprek dat ik in Nederland bijna nooit met moslims praat en verdomd weinig over hun geloof weet. Nu vermoed ik dat dit voor veel Nederlanders geldt, wat deels het effect verklaard van de angstcampagne die Geert Wilders al jaren voert. We moeten meer met elkaar rond de tafel zitten, volgens mij wordt de wereld daar beter van.
Nu moet ik wel zeggen dat ik als atheïst moeite heb met het geloof in het algemeen, maar voor mij is het waarschijnlijk net zo moeilijk voor te stellen dat mensen een god in hun leven ervaren, als het voor hen is om zich voor te stellen dat ik dat niet ervaar.
Mooi werk van Gipi.
Als laatste zocht ik nog even stripmaker Judith Vaninstendael op die in Beursschouwburg voor het Passa Porta Festival zat te tekenen. Mensen mochten haar een vraag stellen, die zij dan probeerde te beantwoorden met een tekening. Toen ik erbij stond, vroeg een studente of Vanistendael problemen had in de stripwereld omdat ze een vrouw was. Dat klopte wel, vond Judith. Vrouwen worden anders behandeld dan mannen. Op de achterflap van een boek waar ze samen met een man aan werkte, liet de uitgever namelijk zetten dat Judith drie kinderen had, terwijl over de vijf kinderen van de man geen woord werd geroerd. Vrouwen worden dus anders bekeken en natuurlijk niet alleen in de wereld van de strip.
‘Je kunt de vraag ook omdraaien,’ opperde ik. ‘Heb je wel eens voordeel gehad van het feit dat je vrouw bent?’
‘Dat komt vaker voor, zei Judith. Omdat er minder vrouwen zijn die strips maken dan mannen wordt ze vaker uitgenodigd voor festivals bijvoorbeeld.
Beursplein
Ik kom binnenkort nog uitgebreid terug op de exposities, want daar valt een hoop over te vertellen en te laten zien. Wat een bezoek bij Brussel altijd bij mij aanwakkert is het gevoel dat we allemaal wereldburgers zijn. We moeten het allemaal doen op deze kleine planeet en we moeten het allemaal met elkaar doen. Van welke cultuur je komt en welke taal je spreekt, doet er niet zo heel veel toe, zolang je maar bereid bent tot dialoog. Dat inzicht krijg ik eigenlijk vaak alleen als ik op reis ben, en niet als ik de wereld aanschouw vanuit thuis, via sociale media of oude media.
De toiletten in de Stadsschouwburg Amsterdam zijn tegenwoordig genderneutraal.
Handig voor als je eens een dag hebt waarop je niet meer precies weet wat je eigenlijk bent.
Nou ja, even zonder gekheid. Dit is een prima ontwikkeling. We zitten in een tijd waarin het verschil tussen de seksen hopelijk steeds minder uitmaakt en waar we steeds meer beginnen te beseffen dat er meer is dan alleen mannen en vrouwen.
Er zijn een paar concepten waar ik in mijn leven nooit moeite mee heb gehad. Dat zijn onder andere de onvoorwaardelijke gelijkheid tussen mannen en vrouwen, homoseksualiteit, biseksualiteit en transgender.
Dat laatste komt wellicht omdat een van mijn familieleden ooit een geslachtsverandering heeft ondergaan en dat ik hier dus al vroeg mee in aanraking kwam. Zoals zij het ooit aan mij uitlegde: ‘Ik heb me altijd vrouw gevoeld, dus voor mij was het heel normaal om die operatie te ondergaan.’ Wat mij betreft is daar alle mysterie mee opgelost.
Een genderneutrale maatschappij klinkt redelijk utopisch en zou een hoop problemen waar we nu mee zitten kunnen oplossen. Genderneutrale toiletten zijn dus mijns inziens een stap in de goede richting. Maar daarmee zijn we er nog lang niet.
Er is ook in Nederland vaak nog geweld tegen mensen die anders lijken. Denk aan geweld tegen homo’s, vooral gepleegd door mannen uit een machocultuur. Wat mij betreft moet dit een prioriteit zijn bij de politie en overheid en niet alleen tijdens de Gay Pride.
Geweld tegen mensen die behoren tot de LGBT-gemeenschap moet hoog gestraft worden. En de plegers moeten verplicht op een soort cursus waarin ze normen en waarden wordt bijgebracht. Als we meer begrip hebben voor elkaar en weten wat mensen beweegt, is het makkelijker om samen te leven. Dat betekent dat sommige religieuze organisaties die beweren dat het allemaal niet normaal is omdat dit in hun heilige boek staat, ook opgevoed moeten worden.
Een vriendin van me wees me erop dat ze genderneutrale toiletten niet zo’n fijn idee vindt: ‘Ik vind het helemaal niet erg om het toilet te delen met mannen die nu vrouw zijn of mannen die zich meer vrouw voelen dan man maar ik merk dat ik het van “mannen mannen” wel vervelend vind…’ Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, vooral als er alleen maar genderneutrale wc’s zijn en niet ook toiletten voor mannen en vrouwen ernaast bestaan, zoals in de Stadsschouwburg het geval is.
Zoals gezegd zijn die toiletten een eerste stap en moeten machokereltjes dus ook worden bijgebracht dat ze zich in het openbaar netjes horen te gedragen.
Hoe we dat gaan regelen, weet ik niet zo snel. Maar dat we het hier met z’n allen over moeten gaan hebben, is zeker. Iedereen moet immers veilig over straat en naar het toilet kunnen.
Update 28 maart: Jitse wees mij op dit artikel op Vice.nl, waarin transgenders aan het woord komen over genderneutrale toiletten.
Het is soms erg fijn om door een mapje oude digitale foto’s te bladeren om herinneringen op te halen. Dingen gaan nu eenmaal ooit voorbij en soms koester ik nostalgische gevoelens voor bijvoorbeeld mijn eerste appartement in de binnenstad van Hoorn.
Goed, ik vergeet dan even dat sommige buren erg veel herrie konden maken, dat er op een gegeven moment een muizenplaagje was en dat de zilvervisjes het huis ook erg gezellig vonden, wat een gevaarlijke bedreiging was voor mijn stripcollectie.
Oud uitzicht, Hoorn.Oud uitzicht
In mijn overpeinzingen overheersen de leuke momenten en herinneringen, soms gevolgd door een bitterzoetgevoel omdat zaken en mensen voorbij zijn gegaan. Je kunt niet even in een tijdmachine stappen om weer even in die momenten en die sfeer te stappen.
Cartman!Grote schoonmaak circa 2006.
Omdat ik weet dat ik van nature een nostalgisch mens ben, maak ik heel bewust foto’s. Foto’s van ons huis, van de omgeving, dingen die me opvallen. Leuke gebeurtenissen. Zelfs soms van de stapel strips die ik dan aan het lezen ben, simpelweg om bij te houden wat ik allemaal lees. Foto’s voor later.
Treinrit naar Amsterdam
Gek genoeg maak ik niet zo veel foto’s van ons. Daar moet ik nog even aan werken. Ik ben niet zo’n selfie queen. Als Linda en ik het leuk hebben, heb ik ook niet de neiging om mijn telefoon erbij te pakken om een foto te maken. Je ziet daarom weinig foto’s op mijn blog van de koffiedates die ik met vrienden heb. Het komt op die momenten simpelweg niet in me op om een foto te maken. Ik ben dan met mijn hoofd bij het gesprek, niet bij een selfiemoment.
Selfies maak je immers vooral voor je ‘volgers’ op sociale media. Het is een kijk-mij-eens-moment. Vroeger maakte ik die trouwens wel, maar toen was er nog geen sociale media om ze op te delen.
Uiteindelijk ben ik wat fotograferen betreft meer een verzamelaar van momenten om zelf later nog eens terug te kijken en iemand die vooral graag zaken deelt die hem opvallen.
Hoe dan ook, ik bladeren nog even verder door de verstilde, digitale herinneringen…
Dat was best leuk, stemmen woensdag. Voor het eerst sinds jaren had ik er weer eens zin in en had er het volste vertrouwen in dat we weer de goede kant op zouden gaan met Nederland.
Nadat Linda en ik het stembureau uitkwamen, dat bij ons om de hoek op een basisschool is, had ik het gevoel weer eens volwassen daad gesteld te hebben.
De dag erna had ik echter behoorlijk last van verkiezingsuitslag. Een soort jeuk in je brein die neerkomt op een gevoel dat ik het beste kan beschrijven als ‘WTF?!’
Natuurlijk ben ik teleurgesteld dat de Piratenpartij niet één zetel heeft binnengehaald. Het wordt immers eens tijd dat politiek Den Haag kennisneemt van de 21ste eeuw. Nu maar hopen dat andere politici het licht hebben gezien en zich druk gaan maken om het beschermen van privacy. Ook hoop ik dat het drugsbeleid eindelijk eens logisch gaat worden. Weg met gedogen, gewoon legaliseren.
Maar ik ben vooral teleurgesteld in het feit dat het VVD en PVV gelukt is zoveel zetels wel binnen te halen. WTF?!
Laten we eerlijk zijn: de PVV heeft helemaal geen 20 zetels nodig. Eigenlijk hebben ze er aan eentje genoeg, want Geertje Beertje gedraagt zich binnen de partij als een autocraat. Bovendien vraag ik me af of ze bij de PVV wel twintig bekwame mensen kunnen vinden om die zetels bezet te houden.
Kennelijk kun je in Nederland ver komen met een a4tje gebakken lucht en zeggen dat je van de Efteling houdt.
En weer Rutte als premier… Pfff. Ik ben benieuwd hoeveel eigenrisico er de komende jaren bij de zorg komt. Want VVD in het kabinet, levert doorgaans een hoge rekening op voor de lage en middeninkomens.
De (inter)nationale pers haalde opgelucht adem, omdat Wilders niet zo groot is geworden als de peilingen voorspeld hadden. Kunnen we nu dan ook afspreken dat peilingen vaak onzin zijn en mensen op verkeerde ideeën brengen, zoals strategisch stemmen? Als je stemmen voor Wilders, Denk, VVD en die sukkel Baudet bij elkaar optelt, is dat een behoorlijk aantal zetels voor xenofobie. Veel haatzetels dus.
Misschien heb ik me de afgelopen weken wat te veel mee laten slepen met de Tweede Kamerverkiezingen. Al jaren probeer ik die politieke poppetjes niet al te serieus te nemen, want dat doen ze de kiezer eigenlijk ook niet. Wat mij altijd stoort aan die campagnetijd, is hoe politieke partijen elkaar zwart proberen te maken. Ze denken allemaal het beste programma te hebben, en zijn niet te beroerd te liegen om anderen in een slecht daglicht te stellen. ‘Met ons plan komen er zoveel meer nieuwe banen bij, met het plan van hun niet!’. Ja, ja, alsof partijen in de praktijk letterlijk hun plannen kunnen uitvoeren en er in een kabinet niet constant gepolderd moet worden.
Weet je, ik zou het verfrissend vinden als partijen ook in de campagne overeenkomsten bij elkaar zoeken en gemeenschappelijke plannen maken. Ik weet het, het klinkt naïef. Toch hoop ik nog steeds dat er Kamerleden zijn die nog echt voor een ideaal aan het werk zijn, en niet omdat ze nu eenmaal een partij groot moeten maken omdat die partij nu eenmaal groot moet zijn, omdat want ja, de macht enzo.
Vaak komt het tijdens die debatten niet tot de kern. Zo was de Nederlandse identiteit een belangrijk thema deze verkiezingen, maar zoals Zondag met Lubach al aangaf, weet geen van de partijen nu precies wat ze daarmee bedoelen.
Identiteit is een lastige kwestie, maar zo moeilijk nou ook weer niet. Je Nederlandse identiteit begint bij het spreken van de taal. Kennis van de geschiedenis en het delen van bepaalde waarden en ideeën. Welke dat precies zijn, daar moeten we het met z’n allen maar eens over hebben. Nu wordt de Nederlandse identiteit te vaak gedefinieerd door wat het niet is en wie dat niet uitstraalt. Ook een begin, maar daarna moet je verder graven.
Niet dat ik zoiets echt gehoord heb tijdens de debatten. De lijsttrekkers kwamen vaak niet verder dan halfslachtige voorstellen zoals het Wilhelmus kennen.
Volgens mij zijn die televisiedebatten een van de oorzaken dat steeds minder mensen nog echt in politiek geloven. Want, laten we eerlijk zijn, als we in Nederland Razzie awards zouden uitdelen voor slecht acteerspel, staat de shortlist vol met lijsttrekkers. Het is allemaal show, maar dan heb ik liever boeiend entertainment.
Nee, dan liever Freek de Jonge met De Stemming gisteravond. Zijn cabaretshow was lachen en relativerend. Toegegeven: politici maken zo vaak uitglijers tijdens de campagneperiode, zoals die suffe advertenties van Mark Rutte en Lodewijk Asscher. Dat was dankbaar materiaal voor De Jonge.
Waar ik overigens ook vrolijk van werd is dat een oud-klasgenoot van me campagne voert voor het CDA. Wytske de Pater staat op plek 22, dus ik hoop voor haar dat ze met voorkeursstemmen in de Kamer komt. Het is alweer een aantal jaren dat we elkaar spraken, maar ik weet dat zij nu juist iemand is die ik wel zou vertrouwen als volksvertegenwoordiger. Ik stem zelf geen CDA omdat ik alle partijen die religie als basis hebben wantrouw, en ik vind dat kerk en politiek gescheiden moeten zijn. Maar als het dan toch jouw partij is, stem dan vooral op De Pater.
Anyway, zoals altijd geldt ook hier: focus op het positieve. Mijn koffie smaakt lekker, ik weet dat ik op morgen op Piraten ga stemmen, en een dagje minder vrolijk kan ook wel een keer.
Op dit moment twijfel ik nog tussen de SP en de Piratenpartij wat de aankomende verkiezingen betreft.
Al jaren stem ik SP omdat ik vind dat we vooral sociaal moeten doen naar elkaar toe. Ik zie dat sociale niet echt terug bij andere linkse partijen. De SP heeft plannen voor een nationaal zorgfonds bijvoorbeeld. Aangezien marktwerking en de zorg niet samengaan, lijkt het me goed als we weer teruggaan naar een soort ziekefonds, zodat iedereen weer zorg kan betalen.
De PvdA stem ik eigenlijk nooit en ik vind dat ze de afgelopen jaren vooral hebben laten zien dat ze onbetrouwbaar zijn.
En Jesse Klaver doet me te veel denken aan de zoon van een louche tweedehandsautoverkoper: die vertrouw ik simpelweg niet. Sowieso ben ik niet echt een fan van GroenLinks.
Maar de nieuwkomer Piratenpartij vind ik erg interessant, omdat zij met beide benen in de 21ste eeuw staan. Iets wat ik bij veel andere politieke partijen echt mis. Ze willen bijvoorbeeld van het gedoogbeleid af en softdrugs legaliseren. Een goed idee vind ik. Ook willen ze de democratie anders inrichten en meer gebruik maken van online stemmen. Daar ben ik helemaal voor. We kunnen mensen via nieuwe middelen veel meer inspraak geven en eigenlijk een deel van de Tweede Kamer overbodig maken.
Nu wil de Piratenpartij de kamer naar 300 zetels vergroten en de stemgerechtigde leeftijd verlagen naar 16 – daar ben ik allemaal niet voor. Maar verder ziet hun programma er goed uit.
Toch twijfel ik. En dat komt door wat er in het partijprogramma staat over auteursrecht. Daarom heb ik de Piratenpartij van de week benaderd via mail, Twitter en zelfs Fakebook, met de volgende tekst:
Over veel zaken in jullie partijprogramma ben ik het eens. Bovendien wordt het eens tijd dat er in de Tweede Kamer leden zitten die verstand hebben van de positieve en negatieve kanten van internet en sociale media. Mensen die snappen dat onze privacy in het geding is en dat grote bedrijven eens een halt toegeroepen moeten worden. Dat zijn allemaal redenen om op jullie te gaan stemmen aanstaande woensdag.
Een programmapunt kan ik echter niet helemaal volgen. Via Twitter heb ik hierover contact gezocht met de partij, maar verder dan een linkje naar het partijprogramma kwam het niet. Dus stel ik de vraag nog eens via deze weg.
Ik citeer: “Een forse verkorting van het commercieel auteursrecht tot een periode van maximaal vijf jaar. Elke type werk (film, roman, etc.) krijgt een naar het type werk aangepaste termijn. Deze termijn wordt zodanig bepaald – en aangepast – dat het werk zo snel mogelijk ook commercieel vrij beschikbaar komt en de sector zo snel mogelijk omschakelt naar nieuwe verdienmodellen.”
Wat gaat dit in de praktijk betekenen?
Dat een auteur van een boek binnen maximaal vijf jaar zijn auteursrecht verliest? En dat iedereen zijn boek mag gaan uitgeven of digitaal verspreiden? Dat lijkt mij niet bepaald iets waar je een maker mee helpt. De auteur is vaak degene die het minste verdient met het schrijven van het boek. Het meeste geld gaat naar de uitgeverij, distributeur (Centraal Boekhuis) en de winkel. Dus als na al die harde arbeid ook nog eens zijn product door derden verhandeld kan gaan worden zonder dat hij of zij daar iets voor terugziet, lijkt me geen goede zaak. En hoe willen jullie dit doorvoeren voor producties gemaakt in het buitenland?
Tenzij ik jullie tekst verkeerd interpreteer. Ik ben voor vrije informatie, dus ik snap waar jullie aanpassingsvoorstellen van het auteursrecht vandaan komt. Aangezien ik zelf een maker ben, vind ik dit een heel belangrijk punt. Als mijn interpretatie klopt, is dat voor mij doorslaggevend om op een andere linkse partij te stemmen. Ik hoop daarom dat jullie de tijd nemen om dit punt toe te lichten.
Deze tekst heeft op Fakebook een aardige discussie losgemaakt, maar dat verbaast me niet, want veel van mijn contacten zijn makers en die maken zich ook zorgen als ze zo’n voorstel zien. Ik ben benieuwd wanneer en hoe de Piratenpartij zal reageren.
To be continued.
UPDATE zaterdag 11 maart. De Piratenpartij reageerde via Twitter op mijn stuk met de volgende tekst:
De termijn van 5 jaar staat in ons programma omdat dit volgens wetenschappelijk onderzoek de optimale termijn is. Praktisch is dit misschien niet realistisch maar auteursrecht tot 70 jaar na dood maker is dat ook niet, het helpt niemand. Zie deze blog voor achtergrondinformatie over ons standpunt: https://piratenpartij.nl/voodoo-economie-auteursrecht-eu/.
Over de exacte termijn valt uiteraard te discussiëren en wij willen die ook voor elk type werk apart gaan bepalen.
Ik raad je aan even de uitleg op hun site te lezen. Ik vind die 5 jaar nog steeds afschrikwekkend kort, maar ik snap wel dat men dit wil aanpakken om vrijere spreiding van informatie te bewerkstelligen.
Eventjes goed nieuws melden: Het tasje van Vermeer, een creatie van Linda Delis, zit bij de top 75 van de Rijks Studio Award!
De Rijks Studio Award is een wedstrijd waarbij kunstenaars werken maken die geïnspireerd zijn op de collectie van het Rijksmuseum. Iedereen kan meedoen met de competitie en elke interpretatie is toegestaan – design, kunstnijverheid, toegepaste kunst, mode, fotografie en video.
Linda baseerde zich voor een speciale tas op het schilderij Het melkmeisje van Johannes Vermeer. Je ziet de kleding van het melkmeisje terug in de kleuren en de vorm van de tas. Ik vind het een heel tof ontwerp waarin je de opdracht op een originele wijze terugziet.
Er waren maar liefst 2600 inzendingen – 1600 internationaal en 1000 uit Nederland. Hieruit zijn de 75 beste ontwerpen gekozen. Uiteindelijk worden daarvan weer tien ontwerpen gekozen door een vakjury. Die tien kunstwerken worden dan vanaf de bekendmaking op 21 april tien weken tentoongesteld in een van de ruimtes van het Rijksmuseum.
De eerste prijs bestaat uit € 10.000, de tweede uit € 2.500, de derde uit € 1.500. Daarnaast is er een publieksprijs van € 1.000. Zorg er dus voor dat je Linda’s ontwerp even liket op de pagina van de Rijks Studio Award. Hier dus. Bedankt!
Linda is op dit moment erg druk met het ontwerpen en maken van tassen. Binnenkort komt ook de website online, voor wie een tas wil bestellen. Check ondertussen haar Instagram-account.
Toen ik de eerste twee plaatjes van deze strip las, herkende ik de tekst meteen. Het boek On Writing: A Memoir of the Craft, waar Kings anekdote uit afkomstig is, heb ik namelijk ook gelezen. In de Nederlandse versie weliswaar, maar toch.
Tegelwijsheid
Kings anekdote doet me eraan herinneren dat ik niet leef om alleen maar te werken en dat ik mijn werk en mezelf niet al te serieus moet nemen. Dat er meer in het leven is dan alleen werken en dat je naasten voorgaan. Oftewel tegelwijsheid: Werk om te leven, leef niet om te werken. Het is een les die me vertelt dat ik niet hetzelfde wil zijn als mijn vader die zes dagen per week in zijn bedrijf stopt en mijns inziens daarmee zijn privé-leven verwaarloost.
Soms maak ik me namelijk veel te druk over mijn schrijfwerk, het regelen van opdrachten en vooral over reacties op mijn werk.
Levenswerk
Natuurlijk is het boek over Spider-Man dat ik geschreven heb belangrijk – mijn levenswerk, zou ik bijna zeggen – maar uiteindelijk is het maar een boek. Een heel persoonlijk project waar ik ziel en zaligheid in steek, dat wel. Maar zoals bij alles moet ik compromissen sluiten en dat kan ik eigenlijk alleen maar als ik dingen relativeer. Bijvoorbeeld over de lengte van het boek, de cover, en andere praktische zaken waarmee je bij dit soort projecten te maken krijgt.
Zen Pencils
Dat zal de Australische stripmaker Gavin Aung Than, de man achter Zen Pencils, vast ook herkennen. Zen Pencils is zijn project: hij gebruikt inspirerende quotes als basis voor zijn strips. En daar verdient hij tegenwoordig zijn brood mee. Een mooi voorbeeld van hoe je gelukkig kunt werken door je eigen pad te kiezen.
Hoe dat zo gekomen is, wordt in deze mooie video van Another Beautiful Story goed uitgelegd:
