Toen ik de eerste twee plaatjes van deze strip las, herkende ik de tekst meteen. Het boek On Writing: A Memoir of the Craft, waar Kings anekdote uit afkomstig is, heb ik namelijk ook gelezen. In de Nederlandse versie weliswaar, maar toch.
Tegelwijsheid
Kings anekdote doet me eraan herinneren dat ik niet leef om alleen maar te werken en dat ik mijn werk en mezelf niet al te serieus moet nemen. Dat er meer in het leven is dan alleen werken en dat je naasten voorgaan. Oftewel tegelwijsheid: Werk om te leven, leef niet om te werken. Het is een les die me vertelt dat ik niet hetzelfde wil zijn als mijn vader die zes dagen per week in zijn bedrijf stopt en mijns inziens daarmee zijn privé-leven verwaarloost.
Soms maak ik me namelijk veel te druk over mijn schrijfwerk, het regelen van opdrachten en vooral over reacties op mijn werk.
Levenswerk
Natuurlijk is het boek over Spider-Man dat ik geschreven heb belangrijk – mijn levenswerk, zou ik bijna zeggen – maar uiteindelijk is het maar een boek. Een heel persoonlijk project waar ik ziel en zaligheid in steek, dat wel. Maar zoals bij alles moet ik compromissen sluiten en dat kan ik eigenlijk alleen maar als ik dingen relativeer. Bijvoorbeeld over de lengte van het boek, de cover, en andere praktische zaken waarmee je bij dit soort projecten te maken krijgt.
Zen Pencils
Dat zal de Australische stripmaker Gavin Aung Than, de man achter Zen Pencils, vast ook herkennen. Zen Pencils is zijn project: hij gebruikt inspirerende quotes als basis voor zijn strips. En daar verdient hij tegenwoordig zijn brood mee. Een mooi voorbeeld van hoe je gelukkig kunt werken door je eigen pad te kiezen.
Hoe dat zo gekomen is, wordt in deze mooie video van Another Beautiful Story goed uitgelegd:
Een pakkend beeld gemaakt door Mike McCain, een art-director die in de game-industrie werkt:
Zou onze wereld er anders uitzien als er superhelden zouden bestaan? En hoe anders?
Het schilderij van McCain heet: …And the American Way. Want Superman vecht natuurlijk voor ‘Truth, Justice and the American Way’. Al heeft dat laatste tegenwoordig een valse bijklankt gekregen sinds de verkiezing van Don Trump. Wie Superman kent via Frank Miller’s The Dark Knight-verhalen zou vermoeden dat hij ook nu weer aan de kant van de Amerikaanse president zou staan en Mexicanen buiten de deur zal houden als Trump eenmaal zijn muur heeft laten bouwen. Toch hoop ik dat de huidige incarnatie van Suup wel aan de goede kant staat.
Natuurlijk leven er in onze wereld geen superhelden, daarom is het aan ons om muren af te breken. En ervoor te zorgen dat ze niet gebouwd worden. Niet alleen in Amerika natuurlijk, want daar hebben jij en ik helemaal geen invloed op. Toch leven wij ook met muren, vooral veel denkbeeldige. Onze levens en buurten staan er vol mee. Tijd voor de sloophamer, zou ik zeggen.
Vanmorgen was ik vroeg op omdat Linda vroeg op haar werk moest zijn. Nog voor het ontbijt dit plaatje geschoten:
Soms kan ons uitzicht lekker rustgevend zijn. En een laagje witte sneeuw laat alles er meteen rustiger uitzien, vind ik. Ik vind het best leuk dat we een beetje winter hebben gekregen de afgelopen dagen. Ik geniet vooral van de sneeuwpoppen die mensen maken. Zelf hoef ik niet zo nodig met mijn handen in de sneeuw, maar ik zie graag het resultaat van andermans arbeid in deze. Sneeuw is toch voora leuk als die naar beneden dwarrelt, niet als je ’s zondagsochtends door de kou naar de supermarkt moet. Maar daar was het rond tien uur ook lekker rustig.
Rustig; rust. Stilte. Termen die steeds vaker in mijn hoofd klinken, omdat ik er steeds meer behoefte naar voel. Ik klink wellicht al een oude man op mijn 39ste, maar dat moet dan maar. De stad is druk, vol en luidruchtig. Soms droom ik ervan mijn biezen te pakken, weg te gaan en als sneeuw voor de zon te verdwijnen.
Jaren geleden had ik kortstondig de rubriek De perfecte zondag. Afgelopen zondag ervoer ik zo’n dag.
De hele dag verkeerde ik in mijn eigen wereldje, in mijn eigen bubbel. Ik had het huis voor mezelf en nadat ik flink met de stofzuiger in de weer was geweest, ben ik eens diep in de geschiedenis van Ben Reilly gedoken. Het merendeel van de tijd heb ik dus lekker zitten lezen op de bank, kopjes koffie erbij, tussendoor gegeten en muziek geluisterd. Ik vermaak mezelf prima zo in mijn eentje.
Ik heb geprobeerd om me verder door niets te laten storen. Wanneer de telefoon ging, heb ik die simpelweg genegeerd. Ik had helemaal geen zin om met andere mensen te moeten praten. Toen Linda me liet weten dat haar moeder en vriend in de stad waren en vroeg of ik ook naar Stanislavski kwam om met ze te borrelen, heb ik dan ook vriendelijk bedankt. Het zijn erg leuke mensen, maar ik wilde niet naar buiten. Ik wilde niet uit mijn eigen, kleine wereld. Ik had geen zin om te converseren, ik wilde lekker in mijn hoofd blijven.
Natuurlijk is strips lezen uit zo’n beetje de slechtste periode van Spider-Mans geschiedenis niet altijd even leuk. Maar er zitten wel wat krenten in de pap die het doornemen van de bundels de moeite waard maken. Het is sowieso leuk om weer eens onbekende Spider-Man-verhalen te kunnen lezen, want de huidige verhalen moet ik links laten liggen. Die comics zijn namelijk zo slecht dat mijn geestelijke gezondheid ernstig in gevaar komt als ik die nog moet lezen.
Deze perfecte zondag deed me naar meer verlangen. Hoe heerlijk moet het zijn om het spreekwoordelijke hutje op de hei te kunnen bewonen? Of een huis diep in het bos te hebben of ergens hoog in de bergen. Afgezonderd van de rest van de mensheid. Rust en tijd voor ontspanning, contemplatie en vooral lekker veel lezen.
Vandaag waren Linda en ik in Hoorn om koffie te drinken met mijn moeder. Dat doen we van tijd tot tijd. Daarna gingen we nog even de haven in en bezochten het Museum van de Twintigste Eeuw. Daarover later meer.
In de haven was een deel van het water nog bedekt met ijs, maar uiteraard was het ijs gebroken. We zagen het op en neer deinen. Ook hoorde ik dat oude bekende kruigeluid. Best leuk om weer eens te horen. Er zat leven in het ijs.
Met schaatsen heb ik niet veel. Heel on-Hollands van me, maar ik vind er gewoon weinig aan. Dat komt waarschijnlijk omdat ik het niet kan.
De afgelopen dagen zag ik op het NOS journaal hoe mensen probeerden te schaatsen op veel te dun ijs. Een vader liet zijn kind op het ijs schaatsen. Natuurlijk bleef pa er wel bij, maar ik vind dat toch onverantwoord gedrag. Als dat kind in een wak terecht komt, is die vader dan nog snel genoeg?
Bij ons in huis hangt de 365 dagen succesvolscheurkalender. Linda volgt het boek van David de Kock & Arjan Vergeer, een soort zelfhulpboek die alle andere zelfhulpboeken overbodig maakt.
De kalender is daar een soort afgeleide van. Hoe dan ook, op vrijdag de 13e kreeg ik tijdens mijn toiletbezoek deze pagina dus voorgeschoteld:
Het lijstje heb ik wel eerder voorbij zien komen, maar het geeft toch te denken. Hoe sta ik ervoor? Waar heb ik spijt van op dit moment en wat kan ik daaraan doen? En, hoe zit dat eigenlijk bij jou?
Terwijl je daar over nadenkt, ga ik zelf even het lijstje af.
1. Volgens mij weet ik aardig mijn eigen pad te bewandelen. Ik schrijf aan een boek dat ik altijd al heb willen schrijven en als dat klaar is, heb ik een belangrijk item van mijn bucketlist afgestreept. Hoelang ik het echter nog volhoud om freelance journalist te blijven en loondienst kan vermijden, is daarentegen een goede vraag, want de markt is klein en journalistiek mag tegenwoordig niks meer kosten.
Verder heb ik eigenlijk niet zo’n idee van wat anderen van mij verwachten. Dat kan me ook niet zo schelen, want ik leg de lat voor mezelf al te hoog.
2. Geen kinderen, niet zonder reden. Ik woon wel samen, dus er is sprake van een soort gezin. Of ik te hard werk… daar moet ik wat meer over nadenken voordat ik daar een goed antwoord op heb. Wat is te hard? We zijn allebei druk met onze projecten, maar niet werken betekent geen huur betalen of geen boek…
3. Poe, dat is een lastige. Daarin speelt wel een grote rol in wat de maatschappij van je verwacht en hoe er tegen zaken wordt aangekeken. Ben ik bijvoorbeeld online helemaal eerlijk? Nee, want afwijkende meningen worden slecht getolereerd tegenwoordig. Dat Trump president is geworden bewijst dat voor mij. Everthing you say will be used against you… En binnenkort waarschijnlijk ook Everything you think…
4. Graag spendeer ik meer tijd met mijn vrienden. En dan bedoel ik niet samen op Fakebook in ons eigen huis, want dat is gelul. Ik probeer minstens een keer per week een leuke koffiedate met een vriend(in) te regelen, maar dat is met drukke agenda’s al dikwijls een dagtaak. Zie dus ook punt 2. Koesteren doe ik mijn vrienden zeker en ik geniet van die afspraakjes.
5. Ja, dat zou ik ook wel willen. Gaan we dus aan werken. Er zijn momenten waarin ik me bewust ben van mijn leven en hoeveel mazzel ik eigenlijk heb op sommige vlakken. Dat ik in een leuk huis woon met een heel leuke vrouw. Dat ik mijn geld kan verdienen met schrijven, iets wat ik het liefste doe. Maar er zit altijd zo veel in de weg van het geluk en daar valt nu juist altijd mijn blik op. Geluidsoverlast van de buren. Belastingaangifte. Domme politici en ambtenaren die de dingen erger in plaat van beter maken. Eikels online. Boodschappen moeten doen. Narigheid in het nieuws. Verplicht fakebooken. Etc., et cetera. Het is een kwestie van focussen op de goede dingen, maar dat is dus telkens een bewuste keuze.
Goed, je hebt even de tijd gehad om er zelf over na te denken. Hoe sta jij ervoor als je dit lijstje zo afloopt?
Dit weekend waren Linda en ik in de Stadsschouwburg voor de Gysbreght van Aemstel–toer.
Dat is een rondleiding door de Stadsschouwburg Amsterdam met als thema dit beroemde toneelstuk van Joost van den Vondel. Met dit stuk werd in 1638 de Amsterdamse schouwburg ingehuldigd. Eeuwenlang werd het rond nieuwjaarsdag in de Stadsschouwburg opgevoerd. De toer begon met een stop-motion animatiefilm over het stuk van Vondel, vakkundig gemaakt door Jacqueline Kooter. Ze liet zich voor de animatie inspireren door de mozaïek op het Gijsbrechtbordes. Tijdens de rondleiding liepen we langs de portretten van de vele acteurs die in dit stuk hebben gespeeld.
Gids Janna de Lathouder vertelde enthousiast allerlei leuke wetenswaardigheden. Waaronder dat het woord schouwburg is door Vondel bedacht en uitleg over Aktie Tomaat.
Onderdeel van deze rondleiding was een wandeling over het podium in het theater. Erg tof om achter de schermen en op die plek te mogen kijken, want laten we eerlijk zijn: het toneel is het hart van het theater. Daar gebeurt het immers.
Ik vind het een fijne plek. Vroeger keek ik de serie Fame en de scènes achter de schermen vlak bij de uitvoering boeiden mij altijd het meest. Daar moest ik gisteren even aan denken toen ik keek naar de stenen muren waarmee het podium deels is omringd. Die muren zien er prachtig uit en zijn wellicht niet wat je zou verwachten.
Toch ben ik uiteindelijk veel meer een film-mens dan een theaterdier. De meeste toneelstukken duren mij te lang en ik kan vaak maar moeilijk meegaan in de fictie. Ik blijf namelijk mensen op een podium zien die een rol spelen. Iets waar ik bij film en tv-series veel minder last van heb. Dan ga ik echt mee in het verhaal en leef ik mee met de personages. Theater blijft fake.
Dat neemt niet weg dat ik de kunstvorm respecteer en dat ik de Stadsschouwburg een indrukwekkend gebouw vind.
Rechts van het podium zag ik een Boeddhabeeldje in de lucht zweven. Het leverde een van mijn favoriete foto’s van de laatste tijd op.
In de monitor zie je de andere mensen die bij de rondleiding waren. Het zou trouwens best kunnen dat Boeddha van plastic gemaakt is, maar dat even terzijde.
Boeddha is een oude bekende van me: zo’n zeventien jaar geleden heb ik een tijd lang zentraining gevolgd. Zazen, mediteren op een kussentje. Uiteindelijk kwam ik daar niet ver mee, mijn geest bleef te onrustig. Sindsdien ben ik tevergeefs op zoek naar andere manieren om rust te vinden.
Toen ik nog in Hoorn woonde en vrijgezel was, ging ik nog wel eens naar vrienden in Amsterdam als ze een oudjaarsfeestje gaven. Nu woon ik in Amsterdam en blijf ik het liefste thuis op deze avond.
Dat komt deels door een vuurwerkfobie die ik sinds mijn kindertijd heb en waarom ik liever niet de straat op ga. Weet je meteen wat voor held ik ben. Ik vind het ook mateloos irritant dat er weken oorlogje gespeeld wordt in de buurt, wat in de laatste dagen van het jaar alleen maar erger wordt. Ik ervaar de 31ste van december ook vaak als een soort huisarrest. Nu vermoed ik dat wel meer mensen dat zo voelen, want volgens een peiling van EenVandaagwil zestig procent van de Nederlanders dat hun gemeente vuurwerk-vrij wordt. Het is slechts een kleine groep die overdag al buiten loopt te knallen en die heel kleine groep verziekt het dus voor de rest. In Amsterdam is vuurwerkafsteken pas toegestaan om 18 uur op de 31ste, maar volgens mij wordt dat niet echt gehandhaafd, waardoor die kutjochies gewoon hun gang kunnen gaan.
Maar los van het knalwerk kan dat hele oud en nieuw-gedoe mij eigenlijk gestolen worden. Ik hecht er geen waarde aan.
Eigenlijk snap ik niet zo goed wat er te vieren valt. De hele jaartelling is immers maar arbitrair. Het is natuurlijk prima om een te vieren dat je weer een jaartje verder bent als je dat wel leuk vindt, maar naar mijn ervaring zijn de verwachtingen van zo’n avond zo hoog gespannen dat het nieuwe jaar meestal met een flinke anticlimax begint.
Dat geldt natuurlijk voor de meeste officiële feestdagen. Van die rituelen waarin je geacht word je op een bepaalde manier te gedragen. Kerst is ook zo’n ritueel.
Ik heb het altijd prima gevonden om gewoon lekker thuis te zitten, te lezen of tv te kijken. Natuurlijk weet je altijd wel welke avond het is en hoe laat het is, want de buren en de hele buurt zijn in een soort gespannen feeststemming. Zeker als de buren een feestje geven, ontgaat dat je niet.
Daarom zijn we een paar keer naar een andere stad gegaan met oud en nieuw. Hotelletje gepakt en daar dan de jaarwisseling doorgebracht. Dit jaar zitten we echter gewoon thuis, net als vorig jaar.
Dat zullen de meeste mensen wel saai vinden, maar dat boeit me eigenlijk niet. Als ik iets heb geleerd in de afgelopen 39 jaar is dat je lekker je eigen pad moet volgen op dit soort verplichte ritueeldagen. Steek je middelvinger op naar de rest en duik in een boek of waar je dan ook zin in hebt.
Vanuit wereldperspectief gezien was 2016 een turbulent jaar. Op persoonlijk vlak was het een jaar van persoonlijke mijlpalen.
Het viel me op dat de meeste eindejaarslijstjes en overzichten begin december al werden gepubliceerd. Het leek bijna wel of december niet mee mocht doen met 2016. Daarmee vergeleken komt dit overzichtje veel te laat, maar eerlijk gezegd vond ik al die andere lijstjes echt aan de vroege kant. Over een paar dagen is het jaar afgelopen, dus dit lijkt me een mooi moment voor een korte terugblik.
Maar goed, welke mijlpaaltjes had ik dan het afgelopen jaar?
Ik vond een uitgever voor mijn boek Mijn vriend Spider-Man en in een paar maanden later tekende ik het contract voor mijn debuut. Inmiddels is er een cover, flaptekst en ben ik druk met het herschrijven van de tekst. De zomer was ik vooral heel druk met het schrijven van de eerste versie. Freelance werk en mijn blog stonden op een heel laag pitje. Mijn vriend Spider-Man is een van die dingen die ik in mijn leven gedaan wil hebben en die mijn leven zin geven. Dat klinkt wat hoogdravend wellicht, maar ik voel dat echt zo. Artikelen schrijven is tof, maar mijns inziens heeft een boek een langduriger waarde. Het is een van de dingen die ik gedaan wil hebben voordat ik voor eeuwig mijn ogen sluit.
Maar het jaar begon al goed met het winnen van de Persprijs Brusselvoor een artikel over het prachtige stripmuseum in Brussel. Ik voel me zeer vereerd dat ik deze prijs in ontvangst mocht nemen en ik vond het ook erg leuk dat Willem de Graeve, de directeur van het museum, voor deze gelegenheid naar Amsterdam was gekomen.
Striptalkshow
Ook vond ik het erg tof dat ik op de Stripdagen Haarlem een eigen talkshow had waarin ik stripmakers uit binnen- en buitenland ontving en interviewde. Dat is toch ook een droom die uitkomt voor een stripjournalist.
Over interviews gesproken: mijn wens om Frits Jonker eens te interviewen voor de VPRO gids kwam ook uit. Het artikel staat begin volgend jaar in de gids. Frits heeft de tekst deels handmatig geletterd dus dat gaat er vast heel mooi uitzien. Ook interviewde ik Joe Hill tijdens Dutch Comc Con dit jaar.
Ook deed ik een grote pr-klus voor Submarine Channel, namelijk het promoten van de expositie over Motion Comics. Een erg boeiende en leuke ervaring die in 2017 een vervolg gaat krijgen.
Tot slot was dit het jaar dat ik een decennium lang blog. Dat vond ik ook wel een feestje waard eigenlijk. Tot mijn teleurstelling reageerde bijna niemand op mijn artikel hierover. Dat komt deels omdat ik toen geen linkjes plaatste op Fakebook, waardoor minder mensen op mijn blog kwamen kijken. Toch vond ik de lage respons jammer. Dat zegt wellicht iets over het feit dat dit blog als project voor mij veel belangrijker is dan voor de mensen die hier zo nu en dan komen lezen. Hoewel in voorgaande jaren blogverjaardagen wel vaak felicitaties opleverden. Is het dan toch puur een kwestie van Fakebookbereik?
Ach, fuk het ook maar. Voor mij was het een belangrijke mijlpaal en dat is veel belangrijker dan wat anderen daarvan zouden denken.
Overleden helden
Natuurlijk had 2016 ook zijn schaduwkanten. De dood van Prince was een enorme schok waar ik weken lang verdrietig van ben geweest. Ook moeten we Bowie missen, Alan Rickman, Peter van Straaten, Wim Brands en George Michael. En op de valreep ook nog Carrie Fisher!
Anderen hadden wellicht veel verdriet van het overlijden van Leonard Cohen of Glenn Frey.
De grote namen lijken met bosjes het leven te laten. Dat komt deels natuurlijk doordat veel sterren al op leeftijd zijn, maar ook overlijden ze soms veel te jong zoals Prince en George Michael. En soms besluiten ze zelf dat het genoeg is geweest, zoals Brands. Met zijn overlijden hebben we niet alleen een heel aardige man met echte passie voor het boek verloren, maar ook een van de beste interviewers die Nederland ooit gekend heeft.
Het beste leesvoer…
Dit jaar zal ik geen lijstje publiceren met daarop de beste stripalbums van het jaar. Daarvoor heb ik simpelweg te weinig nieuwe strips kunnen lezen: de meeste tijd zat ik namelijk oude Spider-Man comics door te nemen. Geen straf overigens, want ik heb eindelijk ook de Spider-Man by Roger Stern omnibus gekocht en dat zijn toch echt enkele van de beste Spider-Man comics ooit geschreven.
Twee strips schieten me echter wel meteen te binnen als zeker de moeite van het lezen waard en dat zijn In the Pines van Erik Kriek en De Man van Nu van Hanco Kolk en Kim Duchateau.
Erik Kriek bewerkte vijf murder ballads tot pakkende en duistere stripverhalen. Geen slaafse adaptaties, maar eigen interpretaties. Kriek gebruikte de murder ballads om zijn eigen fantasie de ruimte te geven. Kriek levert iedere keer weer fantastisch tekenwerk af en is toch echt een van de origineelste en beste stripmakers van Nederland. Punt.
De Man van Nu van Kolk en Duchatau is een zeer originele graphic novel, op fantastische wijze uitgevoerd. Het sciencefictionverhaal biedt allerlei spannende wendingen en een onverwachts einde. Ook slagen de makers erin het basisgegeven geloofwaardig te presenteren en op dramatisch vlak goed uit te werken.
Het boek De kunst van Morrisnoem ik ook nog even. Ik was heel blij dat dit mooie naslagwerk ook een Nederlandse editie kreeg en heb het boek met veel plezier gelezen.
Voornemens
1. Het komende jaar ga ik me minder druk maken over bullshit op straat (en dus bullshit online).
2. Ik ga ervoor zorgen dat in mei mijn boek Mijn vriend Spider-Man in de winkels ligt en ermee op tour.
3. Aan mijn tweede boek beginnen.
4. Serieus iets gaan doen tegen mijn doodsangst.
Alvast een goed nieuwjaar gewenst!
PS: Sommige mensen vonden 2016 echt een horrorjaar en hebben die gedachte gebruikt om deze spannende trailer te maken:
We kwamen opvallend veel platenhoezen tegen uit de jaren zeventig waarin de mannen dikke snorren onder hun neus droegen. Dat was toen misschien een toppunt van mannelijkheid, nu gaat van zo’n snor toch een dikke Village People vibe uit.
NSFW?
Op Tumblr vond ik zondag deze platenhoes. Ook uit de seventies en waarschijnlijk een beetje NSFW, hoewel ik niet precies weet waar daar de grens ligt. Is dat een beetje bloot en hangt het er dan van af wat je precies ziet? Is geldt NSFW alleen voor pornografie? Misschien hangt het ervan af waar je werkt en met wie…
In ieder geval een platenhoes die we als ‘fout’ zouden bestempelen, hoewel ik het eerlijk gezegd niet erg zou vinden om aan die bar een biertje te drinken.
Op Fakebook meldde Milan Hulsing het volgende over deze hoes:
Het grappige is dat er in deze hoes nooit een plaat heeft gezeten. Het was een soort gimmick, met erin alleen een zwarte papieren schijf met een tekst waarvan de strekking was dat de gever alleen geld had voor een hoes maar niet voor de plaat.
Leuk om te weten, Milan, maar nu zullen we er dus nooit achterkomen hoe Music for Hangovers klinkt…
De laatste dagen denk ik vaak na over wat Kerstmis nu eigenlijk voor mij betekent.
Kerstmis heeft voor mij geen bal met de geboorte van een zeker heiligboontje te maken, want als atheïst vind ik geen troost of logica in de Bijbel, Koran of Thora. Dat soort onzinverhalen zijn niet aan mij besteed.
Maar in een seculier bestaan heeft kerst ook zo zijn functie, maar wat, mag iedereen natuurlijk zelf invullen. Zelf heb ik het niet zo met het commercieel festijn dat het soms wordt, maar als mensen zich helemaal suf willen kopen, moeten ze dat maar zelf weten.
Waarom ik dan toch met deze vraag zit?
Ik realiseer me dat mijn beeld van kerst vooral bepaald wordt door kerstfilms. En hoewel ik eigenlijk best van kerstfilms en de bijbehorende sfeer houd, besef ik ondertussen dondersgoed dat de uitvoering het zelden haalt bij de voorpret. Daarom is ‘Driving Home for Christmas’ van Chris Rea waarschijnlijk een van mijn favoriete kerstnummers. Het zit in ieder geval al een paar weken in mijn hoofd.
Als Rea na al die anticipatie eindelijk thuis is, blijkt vast dat de kinderen ruzie hebben, de kat de kerstboom inspringt zodat alle ballen op de grond rollen en dat de kalkoen veel te lang in de oven heeft gezeten. Hopelijk wordt het niet zo erg als in deze creepy illustratie overigens:
Maar we kunnen wel stellen dat de mythe van kerst zoals die wordt voorgeschoteld in verhalen en films is altijd mooier dan de werkelijkheid.
Misschien dat ik daarom graag de kerstdagen doorbreng voor de buis, kijkend naar een onbereikbaar ideaal. Of mezelf krom lachend omdat er op vakkundige wijze de draak mee wordt gestoken, zoals in Elf en Scrooged, twee van mijn favoriete kerstfilms.
Kerstsfeer wordt voor mij dan ook mooi weergegeven in dit frame uit Batman Returns. Het statige Wayne Manor in de ijzige sneeuw, het batsignaal maakt duidelijk dat Bruce vanavond niet bij de openhaard eggnog zit te drinken.
Wat mij overigens ook vaak goed in de decembersfeer brengt, is gezellig afpreken met vrienden. Zo zat ik afgelopen woensdag met Jooper in mijn favoriete Amsterdamse eetcafé te genieten van de beste hamburger van Nederland. Dat doen we overigens geregeld en niet alleen in december, maar toch…
De kerstsfeer zat er goed in. Dat kwam onder andere door de nep kerstboom naast ons tafeltje en de kerstbomenverkoop op de Nieuwmarkt waar ik opweg naar het restaurant langs liep. Goed, de Waagh is niet echt Wayne Manor in de sneeuw, maar het ziet er toch behoorlijk sprookjesachtig en kerstachtig uit, vind ik.
Ook kwam ik toen deze witte rakker tegen:
Vrijdagavond zat ik met Peter de Kock in Le Journal in Utrecht om gezellig bij te praten. Later kwam Daan daar ook bijzitten en hebben we nog fijn getafeld.
Peter en ik spraken onder andere over dankbaarheid, een onderwerp waar hij eerder deze week over blogde. Nadenken over waar je dankbaar voor bent, is een mooie activiteit voor de feestdagen, vind ik.