Sinds half juli pas ik op een huis in Utrecht van een stel vrienden omdat ze Cuba onveilig maken op dit moment. Een van de bewoners die is achtergebleven is hun kat Tim.
Tim is een typisch voorbeeld van de kat die te vroeg bij zijn moeder is weggehaald: wat je ook doet om het hem naar zijn zin te maken, hij blijft mauwzeuren tot je erbij neervalt. Daarbij zijn zelf nadenken en initiatief nemen niet zijn sterkste punten. Een deur die op een kier staat? Tim blijft er gewoon voor zitten mauwen tot iemand de deur wat verder opendoet in plaats van zijn kop in de opening te steken.
Het is daarom fijn dat hij zo nu en dan in de tuin gaat spelen. Meestal springt hij dan binnen de kortste keren op de schutting om te gaan buurten en dan zie je en hoor je hem uren niet meer, maar het lukt Tim niet altijd om via de boom ook daadwerkelijk op de schutting te komen. Zoals vanmorgen:
Nu weet ik ook wel dat YouTube vol staat met kattenvideo’s, het meest voorkomende genre op het interpret. Dit is dus mijn bijdrage aan de verzameling. Overigens is het Tim twee pogingen later wel gelukt om de rand van de schutting te bereiken. Wie maar hard genoeg probeert…
‘Wat in jouw persoonlijke leven heeft je werkveld beïnvloed en wat heeft het je gebracht?’ vraagt Karin Ramaker op haar blog. Haar post is een mooie gelegenheid om wat zaken voor mezelf op een rijtje te zetten.
Foto: Roos Manintveld
Mijn persoonlijke interesse in strips en beeldcultuur heeft mijn werkveld bepaald. Ik schrijf over strips, beeldcultuur en film, interview stripmakers en kunstenaars en maak video’s over hen. Maar dat ik daar uiteindelijk voor gekozen heb, lag niet voor de hand. Ooit wilde ik filmmaker worden. Ik heb audiovisuele media gestudeerd aan de HKU en filmwetenschap aan de UvA, met als bijstudie journalistiek. Op de HKU heb ik filmtechnieken geleerd; bij filmwetenschap heb ik geleerd de ziel en constructie van een film te analyseren. (En nog wat andere dingen, maar dat terzijde.) Allemaal kennis die ik ook toepas bij het analyseren van strips.
Na een jaar lesgeven aan de UvA ben ik gaan freelancen. Stukken schrijven voor verschillende media en later een tijdje in vaste dienst voor Intermediair – schrijven over arbeid en werk, een heel ander onderwerp dan waar mijn hart lag, maar een goede manier om mijn pen te oefenen. Toen ik uiteindelijk weer ging freelancen besloot ik me te richten op een specifiek thema om mezelf te onderscheiden van mijn collega’s. De keuze was toen snel gemaakt. Over welk onderwerp raak ik nooit uitgepraat, wat blijft me eindeloos fascineren en inspireren en wat lees ik het liefste? Kortom, waar hou ik me graag me bezig en wil ik alles over weten? Strips en beeldcultuur dus.
Mensen associëren mij nu met het beeldverhaal, of herkennen mij nu in ieder geval als ‘die gast die over strips schrijft’. En dat is handig.
Nu schreef ik naast mijn werk voor Intermediair al geregeld over strips voor stripbladen en websites, maar toen ik me daarop ben gaan concentreren, werd niet alleen de frequentie groter, maar kreeg mijn identiteit als journalist ook een duidelijker vorm. Ik ben stripjournalist, zoals Dione de Graaff sportjournalist is. Mensen associëren mij nu met het beeldverhaal, of herkennen mij nu in ieder geval als ‘die gast die over strips schrijft’. En dat is handig.
Schoenmaker…
Nederland kent niet veel stripjournalisten. Goed, er zijn genoeg boekrecensenten die er af en toe een graphic novel bij doen, maar dat is net zo iets als een theaterrecensent een voetbalwedstrijd laten verslaan. Dat moet je niet willen.
Ook het bloggen heeft een grote invloed op mijn werkveld uitgeoefend. Ik heb het bloggen ontdekt in 2006. Daarvoor schreef ik al voor sites, maar af en toe een stukje inleveren of zelf bijna dagelijks een website runnen is heel andere koek. De kennis die ik vergaarde door het bloggen heb ik kunnen toepassen in mijn werk voor Intermediair, waar ik twee maanden na de geboorte van mijn blog begon te werken. Om de site IntermediairForward.nl te bestieren kwam kwam al die html- en SEO-kennis goed van pas.
In de loop der tijd is het bloggen heel belangrijk geworden voor mijn werk, mijn creativiteit en mijn persoonlijk leven. Ik heb veel nieuwe mensen ontmoet door het bloggen en daar zijn een paar dierbare vriendschappen uit ontstaan. Mensen die ik zonder het web en onze activiteiten daarop nooit had ontmoet waarschijnlijk.
Werkhobby Mijn persoonlijke interesses zijn dus bepalend geweest voor mijn werkveld. Daarmee prijs ik mij gelukkig, want er is bijna niets leukers dan te mogen schrijven over zaken die je echt interesseren.
Al heeft dit natuurlijk ook een schaduwzijde: wie van zijn hobby zijn werk maakt, heeft geen hobby meer. Met andere woorden: alles wat ik te weten kom over strips, alles wat ik verneem uit de stripwereld, ieder bezoekje aan de stripwinkel, ieder beeldverhaal dat ik onder ogen krijg, is werk. Kan ik er iets mee? En zo ja, wie bied ik dit artikel aan? Zelfs als ik strips voor de lol lees, zoals de bundel Fantastic Four-verhalen van John Byrne in de Marvel Visionaries-reeks die ik nu aan het lezen ben, zit mijn brein te pruttelen op een artikel of blogpost hierover. Mijn werkveld heeft dus ook mijn persoonlijk leven sterk beïnvloed.
‘Hoe gaat het met je sabbatical?’ vroeg blogvriend Peter de Kock aan mij van de week toen we in de trein naar Middelburg zaten. ‘Ik ben benieuwd wanneer die sabbatical nu eindelijk begint!’ grapte ik serieus. Hard werken hoor, zo’n sabbatical. Iedere keer als je denkt dat je een paar dagen rustig op de bank kunt gaan zitten om je stapel Spider-Man-strips door te lezen, gebeurt er weer iets waardoor je van die bank af moet.
De belastingdienst snapt het begrip sabbatical niet, dus de administratie moet gedaan worden. Tussendoor klopte er opeens een potentiele nieuwe klant op de deur. Ga je die dan als freelancer weer wegsturen? Een lastige kwestie. Uiteindelijk ging de opdracht niet door, maar als dat wel het geval was geweest had ik hem waarschijnlijk met beide handen aangepakt. Het blijft moeilijk om als freelancer nee te zeggen tegen werk, ook al heb je jezelf pauze belooft.
Hetzelfde geldt voor persvoorstellingen van The Amazing Spider-Man en The Dark Knight Risis. Dat zijn films die ik graag wil zien en dan blog ik er automatisch over. Bloggen is een activiteit die de grens tussen werk en hobby overschrijdt. Het voelt onnatuurlijk om niet te bloggen als ik daar zin in heb. Toch heeft een sabbatical pas echt zin als je van alle werkactiviteiten afziet. Maar dan nog is het lastig om rust te vinden.
De afgelopen weken ben ik zelden langer dan twee dagen op dezelfde plek geweest. Van Parijs tot Zwolle, van Amsterdam tot Middelburg. Het is overigens wel erg leuk om vrienden te bezoeken, daar niet van, maar ondertussen heb ik meer kilometers treinijzer onder mijn kont door laten glijden dan toen ik nog forensde.
Huizenjacht
Daarnaast zijn Linda en ik naarstig op zoek naar een nieuw huis, dus reizen we geregeld stad en dorp af om huizen te bezichtigen. Van de week waren we bijvoorbeeld nog in Zaandam en Wormerveer. In Wormerveer troffen we een bouwval aan waar de huidige bewoonster, een oma die naar een verzorgingstehuis verhuist en die maar al te graag wilde weten of we het tapijt en de zoldertrap wilden overnemen. Ik had met het oude vrouwtje en haar zoon te doen: de woningbouwvereniging had het pand laten verpauperen. De hele buurt stond op de lijst om gesloopt te worden, maar een zekere crisissituatie had alle plannen even stilgelegd. Aan de overkant van de wijk stond de toekomst te gloren: een brede straat vol met nieuwbouwwoningen waar ze met moeite bewoners voor konden vinden. Maar het droevigste was nog de vertegenwoordiger van de woningbouwvereniging. Een jochie dat zich nog maar net hoeft te scheren (en die te laat voor de afspraak was) en die duidelijk de indruk gaf dat het hem allemaal geen bal kon schelen. ‘Vindt u dit slecht onderhouden? U zou de andere huizen in deze buurt eens moeten zien, dan valt dit nog mee,’ zei hij tegen Linda, waar de huidige bewoonster naast stond. Op mij maakte deze makelaar in spe vooral de indruk te willen scoren. Huurders zijn geldkoeien, die moeten niet zeuren maar gewoon in krotten gaan wonen. Zoiets. Nee, bedankt jochie, verhuur je bouwval maar aan een andere sukkel.
Gelukkig vertrek ik maandag naar Utrecht waar ik een maand zal verblijven. Tussendoor moet ik geregeld naar Amsterdam om dingen te regelen, maar los daarvan hoop ik zoveel mogelijk binnen de stadsgrens te verblijven. Even geen gereis.
Toch, dingen gaan zelden zoals gepland. Of zoals mijn popgoeroe John Lennon ooit zei: ‘Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.’ Het was mijn intentie om nieuwe dingen te gaan ontdekken in mijn vrije tijd. Om boeken te lezen die ik altijd al heb willen lezen, muziekstukken te horen waar ik altijd al nieuwsgierig naar was. Dat lukt me deels: de Negende van Beethoven heb ik aandachtig geluisterd, maar De Avonden van Reve heb ik na twintig bladzijden lezen weer in de kast gezet. Ik hoef niet meer te lezen voor mijn Nederlandse literatuurlijst en ik besteed mijn tijd liever aan minder saaie boeken. Het leuke aan mijn vakantie-adres is dat de werkkamer vol staat met interessant leesvoer. In principe zou ik een paar jaar in deze kamer kunnen doorbrengen.
Maar tot mijn eigen verbazing ben ik juist de nostalgische weg ingeslagen: ik lees meer Spider-Man-comics dan ooit; YouTube staat vol met interessante documentaires over Star Wars, Knight Rider en Prince, maar ook afleveringen van tekenfilmseries waar ik als kind naar keek. Allemaal zaken uit mijn jeugd waar dankzij deze video’s nieuw licht op geschenen wordt. Misschien is het ook een soort kracht putten uit de inspiratiebronnen van het verleden, om zo frisse moed op te doen voor de toekomst.
Soms is het fijn om even te medianiksen: lekker zitten achter de monitor, tablet of slimme telefoon voor mijn part. Videoclips luisteren, video’s aanschouwen, blogjes lezen, je twitterfeed scannen, nog meer blogjes lezen, kopje koffie erbij, een interviewtje meepakken, je lachspieren prikkelen met wat cartoons, nog een kopje koffie erbij, foto’s bladeren, etc., etc.
Er komt van alles voorbij, niets hoeft te blijven hangen. Je zit immers niet te blokken voor een tentamen, je bent aan het medianiksen. Ontspannen mediaconcumptie.
Vandaag heb ik even een rustdagje na vijf hectische dagen Parijs. Parijs kort samengevat: Robert Crumb, Tim Burton, honderden kilometers wandelen met geliefde, een Canadese boekwinkel vol Engelstalige boeken, stad van de doden, lastig bestellen, een onbeschofte ober, stortregen, ontspoorde Japanners, ontspannen onder de Eiffeltoren, een lekkere cheeseburger, megastripwinkel, space-invaders, koffie zonder melk en eersteklasretour.
Met al het gestunt van Facebook de laatste tijd, een ongevraagde e-mailaanpassing en gedoe met commercieel gebruik maken van je naam en je content, ben ik blij dat ik er even geen gebruik van maak. Ik heb het vermoeden dat dit vriendennetwerk sinds de beursgang langzaam muteert in een commercieel monster dat telkens met nieuwe vervelende zaken op de proppen komt waar je als gebruiker niet op zit te wachten. Als dat zo doorgaat, zullen de gebruikers wel weer wegtrekken en samenscholen op een ander netwerk.
Zoals ik een tijdje geleden al schreef: ik mis het niet echt. Soms is het overigens wel onhandig: ik mis interessante mededelingen van mensen en een hoop uitnodigingen op feestjes. Ook mis ik het contact met sommige vrienden met wie ik alleen via Facebook-sprak. Kennelijk is e-mail helemaal uit tegenwoordig. Leven zonder Facebook is toch een beetje communiceren met een handicap. Daarbij komt er minder bezoek op mijn site omdat ik geen linkjes meer op Facebook-plaats. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat ik minder blog en dat het mooi weer is, maar toch mis je een afzetplek als je even niet aan het sociale netwerk meedoet. Goed, dat moet dan maar even.
Overigens levert niet-Faceboeken inderdaad meer tijd op, maar dat terzijde.
Nu klinkt het meteen alsof ik communicatie-arm leef, maar dat is niet zo. Ik zit, ondanks mijn voornemen om zo min mogelijk social media te gebruiken, nog geregeld op Twitter om even mijn vrienden-lijstje te checken.
(Grootste ergernis van Twitter via de website gebruiken: die constante stroom suggesties wie ik nog meer kan volgen. Rot toch op met je opdringerige gedoe, ik volg al te veel mensen!) En even Twitteren is een valkuil: voordat je het weet zit je alweer uren met mensen te kletsen. Social media applicaties zijn soms als een zwart gat: wanneer je er uiteindelijk weer uit komt, zijn er uren verstreken.
Waar ik ook sinds het begin van mijn sabbatical weer aan toe ben gekomen is het lezen van blogjes. Fijn, want er valt een hoop boeiends te lezen in de blogosfeer. Het bloguniversum zit vol met interessante planeten, sterren en hemellichamen die een bezoekje of een onderzoekende blik verdienen.
En terwijl ik zelf bijna niet blog, beginnen er langzaam nieuwe ideeën te borrelen in mijn brein. Concepten voor blogposts, nieuwe rubrieken en video’s. Maar de uitvoering daarvan moet maar even wachten. Vandaag staat een langdurige leessessie op de bank op de agenda, maar eerst even op de fiets en met mijn kop de zon in.
‘Je gaat er toch geen boek over schrijven?’ vroeg iemand die ik niet ken en een vriend van een vriend is, op Twitter. Nee, natuurlijk niet. Ik wil juist even NIETS doen. Bovendien zijn er al eReaders volgeschreven door mensen die zich afkeerde van sociale media en hun ervaringen erover kwijt moesten. Maar ik vind het wel fijn om mijn gedachten hierover even te ordenen en erover te bloggen.
Twitter, ook zoiets. Erg leuk als je er middenin zit, maar totaal misbaar als je tweetdeck een tijdje uit hebt staan. Die conclusie verrast me overigens niet.
Ik ben niet tegen Facebook, noch anti-Twitter. Maar ik besef me terdege dat het tijdopslokkers zijn en dat ik die kostbare tijd liever aan andere zaken besteed. Wel is door het uitzetten van Facebook mijn aantal persoonlijke e-mails toegenomen. Je wil immers toch met je vrienden blijven praten.
Sowieso heb ik nu tijd om te lezen. In de afgelopen weken heb ik dan ook een stapel strips aangeschaft waar mijn creditcard beroerd van werd, maar mijn hart een vreugdesprongetje van maakte. Soms moet je jezelf verwennen. Crisis be damned.
De komende twee maanden ben ik met sabbatical om nieuwe plannen te smeden voor de toekomst. Dat betekent dat ik nog maar af en toe mijn mail check en dat ik mijn Twitter-lijst flink heb uitgedund. Op een gegeven moment vraag je jezelf toch af waarom je Maxime Verhagen eigenlijk volgt of Victoria Koblenko.Victoria is een schatje hoor, daar niet van, maar ik ken haar niet persoonlijk dus wat moet ik met al haar updates?
Ook heb ik mijn Facebook-account tijdelijk gedeactiveerd. Even geen afleiding, weg uit de informatiestroom. Alles gaat op een lager pitje.
Ik ga dus ook minder bloggen. Alleen wanneer ik er echt zin in heb of barst van het enthousiasme over een onderwerp zal ik wat posten. Er staan sowieso nog een paar Daily Webhead-video’s geprogrammeerd, iedere twee weken op maandag.
Ontmoeten
Ondertussen trek ik het land door en ga ik op reis: zowel in mijn hoofd als daar buiten. Ik ga vrienden bezoeken zodat we elkaar weer face to face spreken. Ook ga ik op een andere manier ontmoeten: handelen vanuit passie, interesse en nieuwsgierigheid en niet omdat ik me er verplicht toe voel.
Eigenlijk ga ik even van de kaart. Ik ben niet hier en ook niet daar.
Dit weekend ben ik op bezoek in Hoorn, het stadje waar ik te veel van mijn jaren versleten heb. Het is grappig om hier weer te lopen. Het decor is me bekend, toch is er inmiddels voldoende afstand sinds mijn verhuizing om alles toch als fris en nieuw te zien. Deels komt dat omdat veel van de historische panden hier duidelijk een opknapbeurt hebben gekregen. Het is een beetje alsof je een oude vriendin van je tegenkomt en zij opeens een facelift heeft ondergaan. Ze ziet er fris uit en alles zit 10 centimeter hoger dan je je herinnert.
De aanleiding voor mijn reis naar Edinburgh was een optreden van de Amerikaanse filmregisseur Kevin Smith en zijn kompaan Jason Mewes, beter bekend als Silent Bob en Jay uit Smiths films. Zij traden zondagavond 19 februari in het Edinburgh Festival Theatre op.
Hoe zo’n show eruit ziet? De twee heren zitten achter een tafel alsof ze een persconferentie geven. Ze spreken niet alleen de zaal toe, maar ook duizenden luisteraars op het internet. Ze nemen namelijk tegelijkertijd een podcast op. Dat doen ze al jaren. Alleen zo nu en dan dus voor publiek. ‘Om Mewes bezig te houden,’ vertelde Smith. Jay probeert namelijk van de drugs af te blijven en moet daarom afgeleid worden. Die geschiedenis heeft Smith uitvoerig en met veel compassie beschreven in zijn dagboek My boring ass life. Het drugsverleden van Mewes kwam ook zondag ter sprake, een serieus moment in een verder cabareteske avond.
Mewes was de ster van de avond en toonde vol trots zijn Schotse kilt die hij natuurlijk zonder onderbroek eronder droeg. Hij kwam dan ook bij herhaling terug op het feit dat een zuchtje wind een prikkelend effect heeft op je scrotum. Er was sowieso veel aandacht voor de lichamelijke activiteiten van Mewes, in het bijzonder zijn seksleven. Welke standjes hij lekker vindt en hoe hij zijn lul melkt als hij klaarkomt. Het een en ander werd gedemonstreerd met een microfoon. Puberaal? Choquerend? Ach, ik ben wel wat van Smith gewend. Persoonlijk hoor ik de regisseur het liefste over zijn films praten, maar daar was die zondag weinig ruimte voor. In tegenstelling tot zijn solo-optreden in Londen een paar jaar geleden. Dat was vier uur lang boeiend luisteren naar de meester die de ene hilarische anekdote na de andere opdiende.
Seksstandjes
Live aanwezig zijn heeft een meerwaarde. Behalve dan dat je in staat bent om je helden van dichtbij te zien, werden de toeschouwers ook getrakteerd op het onderdeel ‘Let us fuck!’. Smith geeft de naam van een bijzonder seksstandje die vervolgens met Mewes en iemand uit de zaal uitgebeeld moet worden. Het is het meest puberale onderdeel van de show, afgeleid van de filmZack & Miri make a porno waarin de uitspraak ‘Let us fuck!’ wordt gebezigd voordat er een seksscène wordt opgenomen. Zack & Miri is de minste film uit het oeuvre van Smith. Dit komt behalve door het zwakke scenario, vooral door de aanwezigheid van non-acteur Seth Rogen die mij danig op de zenuwen werkt.
Uit het bovenstaande leid je wellicht af dat ik me die avond niet vermaakt heb. Dat zou een verkeerde aanname zijn, want ik heb wel degelijk een paar keer behoorlijk blauw van het lachen van mijn stoel gerold. Smith en Mewes zijn een komisch duo, en ze brengen hun onderbroekenlol op zeer aanstekelijke wijze. Misschien dat Andries Knevel met strakke kaak het pand voortijdig verlaat, maar iedere gezonde vent die met het werk van Smith is opgegroeid, zal het niet kunnen laten om de mondhoeken naar boven te plooien.
Jack Nicholson
Hilarisch was het verhaal waarin Smith en Mewes een aidsgala bezoeken en Mewes, volledig starstruck van alle filmsterren die hij die avond zag, probeerde de bekende koppen te fotograferen. Tot irritatie van de sterren natuurlijk die, terwijl ze soep zaten te slurpen, werden vastgelegd door een of ander magere paparazzo die bij hen aan tafel zat. Hartverscheurend was voor de jonge Mewes de confrontatie met Jack Nicholson. Nicholson had er geen problemen mee om met ieder rondborstig dom blondje op de foto te gaan, terwijl hij keer op keer weigerde met blondje Mewes te poseren, hoezeer deze ook aandrong. ‘Michael Keaton wilde wel met me op de foto, dus toen dacht ik: “Fuck you, Joker! I’m with Batman from now on!’, zei Mewes.
Ook wist Smith zeer beeldend te vertellen hoe zijn eerste ontmoeting met Sean Connery verliep, inclusief perfect geïmiteerde Schots accent. Wat betreft de thematiek werd er die avond weldegelijk rekening gehouden met het Schotse publiek, waarvan sommige mannen overigens behoorlijk luidruchtig waren.
De Comic Book Men aan de hockey in aflevering 2.
Comic book men
Heb ik nu genoeg van Kevin Smith? Nou, ik voel niet erg de neiging om weer een vliegtuig in te stappen om de man live te gaan zien. Maar ik blijf zijn films kijken, zijn blogs lezen en pak graag een podcast hier en daar mee. En de nieuwe tv-show Comic book men, die zich afspeelt in de stripwinkel van Smith: Jay and Silent Bob’s Secret Stash in New Jersey. Nerdtelevisie ten top!
AMC’s new unscripted one hour series, Comic Book Men, dives deep into fanboy culture by following the antics in and around master fanboy Kevin Smith’s New Jersey comic shop, Jay and Silent Bob’s Secret Stash. The six part series documents the daily banter of the Stash staff and customers as they geek out over mind-blowing pop culture artifacts and the legends behind them. Comic Book Men features Secret Stash employees Walt, manager and de-facto leader; Mike, a comic book virtuoso; Ming, the store’s technical expert and go-to whipping boy; and Bryan, who doesn’t actually work at the Stash, yet can always be found perched on a stool behind the front counter. As the team buys, sells and discovers the treasures of the comic collecting world, they share all the juicy details with Kevin through their outrageous podcast, which is woven throughout the series. The Secret Stash is not only a place for these comic book men to buy and sell, but it’s also a refuge for many to hang out and be part of a community that loves comics.
Bryan, Ming en Mike bij de Batmobile.
Een heerlijk programma, dat Comic Book Men. Er komen geregeld in de winkel mensen langs die bijzondere spullen verkopen: zeldzame comics of posters, of een Chucky pop (je weet wel, van Child’s Play). Maar ook om bijzondere dingen te laten zien, zoals een replica van de Batmobiel uit de televisieserie met Adam West. Verder is het genieten van de strippraat van deze vier nerds, die overigens prima gecast zijn. Vooral Bryan die in de winkel lijkt te wonen maar niet in dienst is. Met zijn woeste baard doet hij mij erg aan Alan Moore denken.
Of nu ja, gecast: ze werken echt in The Secret Stash, maar aangezien niemand die de winkel binnenloopt opkijkt van het feit dat er twee cameramannen en een geluidsman bij de balie staan te filmen, geeft wel aan dat een en ander is opgezet. Gescript misschien zelfs. Dat geeft natuurlijk niets, want gescripte realiteit is inherent aan het genre reality tv.
Ik ben verliefd en wel op een stad. Het prachtige Edinburgh in Schotland, waar de grens tussen feit en fictie, folklore en fantasie erg dun is en misschien zelfs niet bestaat. Het is ook niet belangrijk wat waar is en wat op basis van de geschiedenis is verzonnen om de mythe van de spookstad levend te houden. Mij onderdompelen in dit soort verhalen vind ik heerlijk.
Vier dagen bracht ik er door. Samen met vriend Paul, tekenaar en jurist.Net als ik is hij een groot liefhebber van het beeldverhaal. We bezochten dan ook de twee stripwinkels die de moeite waard zijn: Forbidden planet en Deadhead comics. Maar daarover later meer. Ik wil het eerst hebben over de romantische kant van de stad.
Halloween
In de stad zijn enkele oude kerkhoven te vinden. Schilderachtige plekken van gotiek, rijk aan spookverhalen, bovennatuurlijke verschijningen en geestige episodes. Omdat de geschiedenis van Edinburgh nogal wat onheil, dood en verderf kent, van pestepidemieën tot en met duizenden armen die onder erbarmelijke omstandigheden onder de stad leefden en stierven, stikt het er van de spookverhalen. De stad heeft de reputatie de meest haunted stad van de wereld te zijn. Eigenlijk is het daar dus elke dag Halloween.
Zelf geloof ik niet in een leven na de dood en dus ook niet in spoken. Ik geloof wel dat mensen een rijke fantasie hebben en onder invloed van allerlei factoren zich van alles kunnen inbeelden. Het geestenrijk fascineert me dus vooral als setting voor boeiende verhalen.
Geestig
Paul en ik hebben een ghosttour gedaan van City of the dead. Een energieke jongeman genaamd Jerry leidde ons naar plekken onder de stad, waar volgens de legende de armsten van Edinburgh leefden. Daarna nam hij ons mee naar Greyfriars kirkyard om de Mackenzie poltergeist te bezoeken. Dit is tevens de plek waar ’s werelds eerste concentratiekamp is geweest, dankzij mr. Mackenzie, dus je begrijpt dat er veel getraumatiseerde zielen rondwaren op deze plek. Geen wonder dat bezoekers van het kerkhof claimen dat ze door een geest zijn aangevallen. Sommigen worden alleen duizelig, anderen krijgen opeens schrammen en snijwonden op hun armen. We werden door onze gids gewaarschuwd voor zogenaamde cold spots. Zodra je die voelde, moest je een stap verderop gaan staan. Als je echter nog eens koude rillingen over je lijf voelde gaan, was het zaak de tombe zo snel mogelijk te verlaten. Weird stuff.
Onze gids, Jerry, had qua uiterlijk het jonge broertje van Ewan McGregor kunnen zijn. Gekleed in lange leren jas, vertelde hij energiek en niet zonder drama over de spookgeschiedenissen. Dat deed hij zo overtuigend dat je bijna in spoken zou gaan geloven. Zeer vermakelijk.
Ik heb enkele boeken aangeschaft over Edinburgh als stad des doods en een boek over de ondergrondse stad. Onder andere van schrijver Jan-Andrew Henderson die meerdere van die titels op zijn naam heeft staan en zeer beeldend schrijft. Lekkere lectuur om in Nederland te lezen en me af te leiden van de onzinnigheden van alle dag. Ik heb nu al zin om daar diep in te duiken.
Daily Webhead
Ook had ik mijn videocamera mee op reis, dus binnenkort presenteer ik een paar nieuwe Daily Webheads die zich in Edinburgh afspelen. De eerste afleveringen gaan echter over stripmaker Erik Kriek wiens Lovecraft stripadaptaties binnenkort uitkomen. Lovecraft past overigens ook heel goed in de bovennatuurlijke sfeer in Edinburgh.
In de tussentijd publiceer ik op mijn andere blog Daily Webhead een serie foto’s over mijn verblijf in Schotland.
Vanavond zit ik niet thuis voor de bank naar Van Kooten en de Bie sloegen weer toe te kijken. Dat wordt uitzending gemist. Ik zit vanavond een nerdgasm te beleven in Edinburgh bij niemand minder dan Kevin Smith.
Want helden zijn er om te vereren.
Award winning film icons Kevin Smith and Jason Mewes made history and fans all over the world with their unique alter-ego characters Jay and Silent Bob. Now, for the first time ever the comedy duo are crossing the pond and heading to the UK.
See them live as they bring to life their hugely successful comedy podcast ‘Jay and Silent Bob Get Old’. These shows will be recorded as the stories evolve live in front of the audience, and released for free on www.smodcast.com, giving UK fans a rare opportunity to get up close with their unique, uncensored brand of storytelling.
Sinds half juli pas ik op een huis in Utrecht van een stel vrienden omdat ze Cuba onveilig maken op dit moment. Een van de bewoners die is achtergebleven is hun kat Tim.
