Categorie: Mike’s notities

Categorieën
Mike's notities

Denkend aan Van Gogh

Van de week reed ik in de tram, die weldra wellicht grotendeels uit het straatbeeld van de stad zal verdwijnen, langs ‘De schreeuw’. Het kunstwerk van Jeroen Henneman dat ter nagedachtenis aan Theo van Gogh in het Oosterpark staat.

De cineast, columnist, televisiemaker en polemist Theo van Gogh werd op 2 november 2004 vermoord door Mohammed Bouyeri. Een religieus dwaallicht dat zich beledigd voelde en vond dat de boosdoener van zogenoemde beledigende uitspraken maar dood moest. Ik hoop dat hij wegrot in zijn cel, waar hij levenslang moet zitten.

Ter vergelijking: Volkert van der Graaf kreeg 18 jaar na de moord op Pim Fortuyn, maar het ziet er naar uit dat hij binnenkort weer vrij rondhuppelt. Iets wat ik niet begrijp en ja, ik vind dat er veel te laag gestraft wordt in dit land.

In de tram moest ik denken aan de speech die cabaretier Hans Teeuwen hield bij de onthulling van ‘De schreeuw’ op 19 maart 2007. Hij zong er een aardig liedje bij, maar ik kon niet meer op de tekst komen. Gelukkig biedt YouTube in dat soort gevallen altijd uitkomst:

Ik mis het geluid van Theo van Gogh. In tegenstelling tot Wilders waren zijn uitspraken vaak gekscherend. Met humor wist hij een hoop op tafel te krijgen. Natuurlijk waren sommige uitspraken op het randje, maar wat dan nog? Wie zich daardoor beledigd voelt…  Nou ja, het is werkelijk onvoorstelbaar dat hij daarvoor vermoord is.  Ik vind het ook doodzonde dat we geen nieuwe films meer van deze maverick director kunnen zien.Van Gogh wist meestal met een laag budget en een paar dagen tijd een interessant werkstuk af te leveren. Niet altijd briljant, maar altijd boeiend om naar te kijken.

Sinds de moord op Van Gogh staat de vrijheid van meningsuiting in Nederland er niet beter voor. De term wordt veel gebezigd, daar niet van, maar ik heb toch sterk het gevoel dat steeds minder kunt zeggen wat je vindt zonder dat er meteen vanuit een bepaalde hoek bedreigd wordt. Wat je ook zegt: er is altijd wel iemand die zich beledigd voelt.

Categorieën
Mike's notities

Vakantieconclusies

De eerste week van mijn zomervakantie ben ik er samen met Linda tussenuit geweest. Een roadtrip door de lage landen die tot enkele nieuwe inzichten heeft geleid.

Oorspronkelijk zouden we een week naar Engeland gaan, maar gezien de rellen daar ben ik blij dat we de vakantie binnen de landsgrenzen hebben gevierd. We verbleven een paar dagen in Groningen en daarna een paar dagen in een hotel dat slechts diende als uitvalsbasis om omringende plaatsen te bezoeken. Het was een Van der Valk-hotel omringd door de A12. Precies, zo’n hotel dat doorgaans fungeert als decor voor zakendeals en buitenechtelijke relaties. Niet echt mijn plek, al hadden we ruime kamers en een bubbelbad tot onze beschikking.

Eerder schreef ik al eens over hoe je perspectief op je dagelijks leven verandert als je er een tijdje tussenuit gaat. Zoals we allemaal weten is het verdomd moeilijk om dat idee van ‘dingen moeten anders’ vast te houden op het moment dat je weer in de dagelijkse sleur terechtkomt. Daarom heb ik voor mezelf en voor de geïnteresseerde lezer een paar conclusies die ik tijdens de reis heb getrokken op een rijtje gezet. Een blog functioneert immers prima als een geheugensteuntje voor de blogger zelf.

  • De meest voor de hand liggende conclusie is natuurlijk dat ik het nieuws helemaal niet gemist heb. Afgezien van een verdwaalde Volkskrant die ik las, heb ik niet veel meegekregen van het nieuws. Over de rellen in Groot-Brittannië hoorden we pas weer toen we thuiskwamen. En hoe erg ik het ook vind dat dit soort dingen plaatsvinden in de wereld: het valt duidelijk buiten mijn cirkel van invloed, dus wat kun je met dit soort gebeurtenissen? Maar wat ik vooral niet heb gemist is nieuws over Wilders. Een Wilders-vrije week: het kan in Nederland als je geen actualiteiten volgt.
  • Natuurlijk wil ik daar niet mee zeggen dat je je rug naar de maatschappij moet toekeren en helemaal niet meer moet vernemen wat er in Nederland en omstreken gebeurt. Toch ontbijt ik tegenwoordig niet meer met het nieuws, maar kies ik een cd’tje uit om deze met aandacht te beluisteren terwijl ik de broodnodige voedingsstoffen tot me neem.
  • Een andere belangrijke conclusie: veel steden in Nederland lijken bedroevend veel op elkaar. We liepen door Duiven en Zevenaar, maar het had net zo goed Heerhugowaard kunnen zijn. De uitstraling van dat soort nieuwbouwwijken zijn vast heel goed voor de verkoop van prozac want ik word er in ieder geval behoorlijk bedroefd van. Aangezien we stiekem een beetje aan het kijken zijn waar we ons in de toekomst zouden willen vestigen, vallen er na deze reis dus een paar steden af als potentiële kandidaat.
  • Ik hou van bos! Nu wist ik dat al, maar nu ik weer eens door de bossen en over de heide heb gelopen, besef ik dat ik daar meer wil rondlopen in de toekomst.
  • Tijdens ons bezoek aan het Kröller-Müller Museum besloot ik om eens niet langs alle schilderijen te zappen. Meestal loop je de zalen door en pak je van alles wat mee. (Als je tenminste iets kunt zien: sommige exposities zijn zo druk dat je alleen maar de medebezoekers kunt aanschouwen.) Nu besloot ik een paar schilderijen die mijn aandacht trokken eens nauwkeurig te bestuderen waardoor ik veel meer oog had voor de details. Ook ervoer ik veel meer rust en had ik na het bezoek niet het gevoel een overdosis beelden in mijn hoofd gepropt te hebben.

Van het visuele verslag van de reis heb ik vandaag het eerste deel gepubliceerd op mijn fotoblog Daily Webhead.

Blogvriend Peter de Kock schreef recent over zijn motorvakantie en wat die reis hem voor inzichten heeft gebracht.

Categorieën
Mike's notities

‘Het lijkt wel herfst!’

Volgens mij
heeft
kabinet Rutte
ook
de zomer
wegbezuinigd

Categorieën
Mike's notities

Steve Jobs: ‘Stay Hungry. Stay Foolish.’

Ik ben een mac-gebruiker, dat zeker, maar ik draag Steve Jobs niet op handen. Niet iedere scheet die de CEO van Apple laat hoef ik te ruiken, laat ik het zo stellen. Maar ik bewonder de man voor zijn ondernemersschap en over het algemeen ben ik blij met mijn Mac. Recent werd ik via twitter op een inspirerende speech van Jobs gewezen door Punkmedia.

Het is een speech uit 2005 die Jobs gaf aan een stel afgestudeerden van de Stanford University. Ik vind het een zeer inspirerend verhaal. Jobs vertelt drie anekdotes uit zijn eigen leven met de strekking dat je vooral je eigen pad in het leven moet zoeken. Laat je niet leiden door de dogma’s van anderen, daar is het leven te kort voor. Vertrouw je instinct, je kunt immers pas achteraf zien hoe bepaalde gebeurtenissen en keuzes je op de juiste plek hebben gebracht. Je moet er daarom in vertrouwen dat je de juiste weg kiest.

I’m pretty sure none of this would have happened if I hadn’t been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don’t lose faith. I’m convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You’ve got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven’t found it yet, keep looking. Don’t settle. As with all matters of the heart, you’ll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don’t settle.

Ook Jobs zijn visie op de dood – hij overleefde al eerder kanker maar schijnt nu weer ziek te zijn – spreekt me erg aan. Hij noemt het de beste uitvinding van het leven:

Remembering that I’ll be dead soon is the most important tool I’ve ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything — all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure – these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.

We hebben inderdaad maar beperkte tijd. Voordat je het weet zit je oud en versleten in je leunstoel – als we dat al halen. Voordat het zover is moet je dus je doelen bereiken. Er is dus geen tijd te verliezen.

De scepticus denkt wellicht: ‘Alweer zo’n inspirerend bedoelde speech van een Amerikaan.’ Inderdaad, de Amerikanen zijn goed in het geven van dit soort speeches. Vaak doen de abstracte hoopvolle beweringen niet onder voor de holle frasen uit de reclame. Dat wil niet zeggen dat er nooit iets van waarheid tussen zit. In wezen vertelt Jobs ons niets nieuws, we weten het allemaal al. Maar door een algemene boodschap te verbinden met een persoonlijk verhaal, door zichzelf bloot te geven, weet hij bij mij in ieder geval de vonk der inspiratie teweeg te brengen.

Natuurlijk is je laten inspireren door een spreker pas een eerste stap. De rest van de wandeling moet je zelf afleggen.

Daarom: bekijk de video eens rustig. Ik kreeg er in ieder geval een gezonde schop tegen mijn achterste van. Maar daarover later meer. Eerst geef ik graag het woord aan Jobs.

Het transcript van de speech staat hier.

Categorieën
Mike's notities

De aarde vanuit de ruimte

Ik ben nog nooit in de ruimte geweest. Waarschijnlijk gaat dat ook niet lukken, tenzij ik opeens miljonair word en zo’n luxe ruimtereis kan betalen. Gelukkig biedt YouTube een goedkoop alternatief.

Het is weliswaar geen ruimtereis, maar wel een prachtige video van beelden vanuit een ruimtestation. De scène is afkomstig uit de documentaire reeks Cosmic Journeys.

Je kunt de video bekijken met het commentaar erbij waarin wordt uitgelegd wat je precies ziet. Je kunt ook echter een rustig muziekje opzetten en je laten meevoeren in deze meditatieve reeks van aardoppervlakken.

En daarna ben ik erg benieuwd naar hoe jij dit fragment hebt ervaren en wat het bij je oproept.

Ik werd op de video gewezen via het NRC.Next-blog.

Categorieën
Mike's notities

Herdenk op je eigen manier

Vandaag is het vier mei, dus om 20:00 uur wordt de Nederlandse burger (ook de buitenburger) geacht twee minuten in acht te nemen, te zwijgen en de helden en slachtoffers van voorgaande oorlogen te herdenken. En als niemand het op een schreeuwen zet op de Dam vanavond, zal de dodenherdenking als vanouds vredig verlopen.

Ik heb het niet zo op massale herdenkingen. Ik ben er niet tegen, hoor. Het lijkt me prima als een natie een moment afspreekt om dit te doen, zodat het in ieder geval gebeurt. Toch doe ik er niet aan mee. Ik zal me die twee minuten heus wel rustig houden, uit respect voor de slachtoffers en de mensen die wensen te herdenken. De radio gaat zacht; ik zal geen aria op het balkon ten gehore brengen.

Maar herdenken doe ik op mijn manier, op een tijdstip dat ik wenselijk acht. Ik hou niet van massahysterie noch van massahypnose. En als herdenken zo van hogerhand wordt opgelegd, lijkt het mijns inziens meer om een toneelstukje te gaan dan om de doden zelf.

Het kan als mens geen kwaad om zo nu en dan stil te staan bij de mensen die er niet meer zijn. Doden uit je eigen omgeving of slachtoffers van wandaden uit de geschiedenis. Sterfelijkheid is wat ons bindt.

Ik ben niet iemand die geregeld bij een graf staat. Ik geloof niet in een leven na de dood, dus het staat in mijn ogen nogal theatraal om bij een graf op bezoek te gaan waar eigenlijk niets meer te vinden valt. Maar ieder zijn methode.

Herdenkingen zijn dikwijls stille momenten die zich onverwachts aandienen. Zo’n moment dat je even voor je uit staart en aan je opa moet denken bijvoorbeeld. Soms heb ik dat bij een kopje Rooibos thee die hij altijd in huis had, omdat hij dacht dat dit de enige theesmaak is die ik lust. Soms komt hij ter sprake in een gesprek met mijn vader.

Vaker denk ik aan mensen die nog leven maar niet meer in mijn leven zijn. Dat is toch ook een beetje alsof ze dood zijn.

Categorieën
Mike's notities

Seks met de Majesteit

Zelf moet ik er niet aan denken – seks met Beatrix. Sterker nog: iedere gedachte aan Beatrix, haar familie en waar ze voor staan – namelijk een archaïsch overblijfsel van vervlogen tijden dat allang afgeschaft had moeten worden en waar een veel te hoog prijskaartje aan hangt – roept bij mij slechts negatieve gevoelens op.

Ja, ik ben een republikein wat dat aangaat en vind dat het koningshuis permanent gesloten mag worden. Sterker nog: van de week vernam ik in het programma Pauw & Witteman, dat er een kans bestaat dat Beatrix niet rechtmatig koningin is, omdat ze een bastaardkind zou zijn.

Bij onderstaand typetje van humormeester Kees van Kooten roept Beatrix echter hele andere gevoelens op. Onstuimige erotische gevoelens wel te verstaan. Ik kwam bij deze prachtige sketch op youtube terecht toen ik op zoek was naar het fragment van Hans Teeuwen die de Majesteit anaal neemt. Hetzelfde thema, maar een heel andere uitvoering.

Categorieën
Mike's notities

Voor niets

Hij stond op het perron, te wachten langs het spoor. De stevige grip rond het handvat van zijn aktetas maakte zijn knokkels wit. De wind trok hard aan de panden van zijn jas. Het was guur.

De klok tikte traag, alsof iedere seconde een uur zou duren. Hij begon weer verkouden te worden, hij voelde het.

Het was druk op het perron. Ook anderen stonden te wachten. Hij herkende sommige gezichten. Die stonden er wel vaker, net als hij.

Die vrouw met die brede wenkbrauwen en dikke rode lipstick. Ze had vandaag haar hondje thuisgelaten. Gelukkig, dat beest kon zo keffen. Die vrouw waarschijnlijk ook, maar ze hadden nog nooit een woord gewisseld. Dat vond hij wel fijn, want praten was ook zo banaal. En waar moest je het over hebben? Je zou je maar de vraag stellen of de trein vandaag wel zo komen… En die vraag stellen betekende ook dat je hem moest beantwoorden, en dat deed hij liever niet.

Vroeger had hij wel eens een poging gewaagd, bij zo’n werknemer in uniform. Die zou toch moeten weten waar hij mee bezig was, die zou toch op de hoogte moeten zijn van het schema. Helaas, het antwoord was steevast een meewarige blik of – erger – het onverschillig schoudersophalen.  Men had geen idee hoe laat de trein kwam en of hij vandaag wel zo komen. Niemand leek iets te weten. Het leek ze ook niets te kunnen schelen. Zij zaten ook maar gewoon hun tijd uit tot ze weer naar huis konden.

Hoopvol wachten. Meer konden ze niet doen. Waar moesten ze anders heen? Wat moesten ze anders doen? Om zelf een weg in te slaan kwam niet in ze op. Om het perron af te lopen, de trap af, het veld in, evenmin.

Bovendien mocht je niet van het perron af. Aan het einde stond immers een groot bord met daarop de sancties die je kreeg opgelegd als je zoiets wel zou wagen. Nee, het was beter om te blijven wachten op de trein.

En daarom stonden ze al weken iedere dag op het perron. Uren wachten. Twijfelen. Om uiteindelijk weer onverrichter zaken naar huis te gaan. Want de trein kwam niet. Die zou nooit komen.

Categorieën
Mike's notities

Lentegevoel

Mijn lentegevoel
verdwijnt door
sneeuw voor
de zon

Categorieën
Mike's notities

Goede voornemens

Ilustratie: Paul Stellingwerf

Goede voornemens, daar hoef je natuurlijk helemaal niet mee te wachten tot het nieuwe jaar. Sterker nog: liever niet, want dan is de druk om ze te laten slagen groter en daarmee de kans dat je het niet volhoudt groter.

Daarom ben ik een paar weken geleden begonnen met meer bewegen. Ik heb een zittend beroep. Of ik nu op de redactie bij de VARA zit of ik werk thuis aan mijn stukken, er word door deze Minneboo heel veel gezeten en te weinig bewogen.

Een sporter ben ik niet. Ooit heb ik 18 maanden frequent een sportschool bezocht. Tussen de op zichzelf geilende spierkolossen voelde ik me niet thuis. Daarbij vond ik fitness behoorlijk saai.

Ik zie mezelf ook niet hardlopen. Wel gedaan vroeger, maar als ik hier de file van joggingpakken in het park voorbij zie komen, ben ik al uit gelopen. En wandelen zonder eindbestemming, maar gewoon om te wandelen, is net zoiets als een boek kopen zonder het te lezen.

Ik heb me dan ook voorgenomen om vaker naar huis te lopen als ik van Hilversum met de trein kom. Van CS naar mijn huis levert dat een wandeling op van gemiddeld 35 minuten. Net lekker en doelgericht.

Natuurlijk zou ik ook ’s ochtends naar het station kunnen lopen, maar vroeger opstaan dan ik nu doe is wishful thinking. Niet dat daar iets mis mee is, met wishful thinking, maar realistisch is het niet.

Ik heb voor mezelf wel wat richtlijnen opgesteld. Gemiddeld wil ik tien keer per maand naar huis lopen, maar liever meer. Als het weer het toelaat natuurlijk. In een stevige plensbui zult u mij niet snel vrijwillig aantreffen. Het moet allemaal wel leuk blijven.

Voorlopig geniet ik erg van mijn wandelingetjes. Ik kijk er zelfs naar uit. Niet dat er veel opzienbarends onderweg gebeurt. Ja, lopen in Amsterdam, waar alle taxichauffeurs bastaardkinderen van Charles Manson lijken te zijn die proberen zoveel mogelijk mensen dood te rijden, blijft spannend. Net als in grote steden als New York kun je soms niet lekker doorlopen. In New York moet je in het centrum ook op iedere straathoek wachten. Het licht lijkt in eerste instantie altijd op rood te staan.

Dat alles mag de pret niet drukken. De wandeling naar huis biedt tijd om te reflecteren op de werkdag achter me en de werkavond voor me. Een stukje niemandsland waarin ik niet veel meer hoef te doen dan lopen, en mensen en taxi’s ontwijken.

Categorieën
Mike's notities

Als ik toch eens rijk was… 3

Er kwamen wederom leuke reacties binnen op het tweede deel in deze reeks. De vraag waar je zou willen wonen, mocht geld geen bezwaar zijn, prikkelde de fantasie. En dat was precies de bedoeling.

Vandaag zie ik dankzij de bij elkaar gefantaseerde 10 miljoen euro een oplossing voor een terugkerend probleem.

Iedere dag staat hij voor de deur bij de supermarkt, in weer en wind. Onder zijn dikke muts een verweerde kop waar het koude winterweer is in gaan zitten. De daklozenkrant onder zijn arm, mensen vriendelijk begroetend die de supermarkt inlopen. Dit zijn z’n potentiële klanten. Geen onvriendelijk gezicht, al heeft hij, net als veel ex-Oostblokkers iets melancholisch.

Ik vind het verschrikkelijk om langs hem te moeten als ik boodschappen ga halen. Boodschappen doen vind ik een van de vervelendste klussen die er zijn, mede dankzij het personeel van de Albert Heijn. Daar bedoel ik vooral de vakkenvullers mee die je een onwelkom gevoel geven door net te doen alsof al die klanten maar in de weg van de schappen staan, waardoor ze hun werk niet kunnen doen.

Maar iedere keer dat je de supermarkt instapt geconfronteerd worden met het feit dat anderen het slechter dan jij hebben, maakt de tocht naar de winkel nog zwaarder. Waarom moet ik telkens op gewezen worden dat deze man dakloos is en de hele dag buiten staat in de hoop krantjes te verkopen? Moet ik me daar schuldig over voelen? Het kan natuurlijk, dat dit precies de bedoeling is, maar dan zou ik me ook moeten bekommeren over hongersnood in Afrika, of onderdrukking van de vrouw door radicale islamieten of ander onrecht waar ik geen invloed op kan uitoefenen. Kortom, dat is onbegonnen werk.

Daarom, als ik 10 miljoen zou winnen, dan zou ik zijn hele oplage in een keer aanschaffen in de hoop dat hij een tijdje niet meer voor de deur hoeft te staan. Sterker nog: ik geef hem een paar maanden huur. Dan zit hij er even warmpjes bij.

Natuurlijk is dat onmogelijk. Zodra deze guitige ex-Oostblokker onderdak heeft, staat er gewoon weer een andere dakloze met de krant in zijn hand. Met een beetje geld los je het probleem immers niet structureel op.

Dat geldt mijns inziens voor bijna alle goede doelen. Niet alleen een bodemloze put, ook blijkt in de praktijk nog eens dat goede doelenorganisaties het geld beleggen in foute bedrijven. Help je met je bijdrage werkelijk minderbedeelden in de wereld, of wordt er met het geld een corrupt regime gefinancierd of worden er fijn clusterbommen van aangeschaft? Als we het boek De Crisiscaravaan mogen geloven, en laten we dat gemakshalve toch eens doen, kunnen we het goede doelen-circus beter afschaffen. Hier legt auteur Linda Polman nog de strekking van het boek uit.

Voor het supermarktprobleem biedt 10 miljoen wel uitkomst. Met dat geld in de pocket hoef ik namelijk nooit meer zelf naar de supermarkt. Ik kan mijn boodschappen thuis laten bezorgen. Dan is meteen het probleem met die vakkenvullers ook opgelost.

Zou jij je (een deel van) je 10 miljoen aan een goed doel schenken? Zo ja, welk doel zou dat dan zijn?

Wordt volgende week maandag vervolgd, tenzij er belangrijk stripnieuws te melden is die dag.

Categorieën
Mike's notities

Als ik toch eens rijk was… 2

Als ik ooit 10 of 20 miljoen zou winnen, zou ik het natuurlijk niet alleen bij earth hopping en strips lezen houden. Hoewel ik dat wel lang vol kan houden, want op dit moment zit ik het liefste met mijn neus in gedrukt papier.

Op mijn eerste blogpost over fantaseren over het winnen van 10 miljoen kreeg ik interessante  reacties. Marco Raaphorst wijst er in zijn comment terecht op dat veel geld hebben je vrij maakt om de projecten te doen die je zou willen. Een thema waar ik in een latere blogpost graag op terugkom.

Peter de Kock zou een deel van het geld besteden aan een kunstenaarsproject over menselijkheid. Hij heeft daar interessante ideeën over die je op zijn blog kunt lezen.

Elsbeth snijdt in haar reactie een interessant punt aan, dat je als zzp’er moeilijk een huis kunt kopen. En als je partner ook zzp’er is, kun je het al helemaal vergeten.

Jooper zou zelfs een heel Grieks eiland kopen om op te wonen. Mocht ik 10 miljoen winnen, dan zou ik zeker moeten verhuizen omdat mijn inkomen dan in een klap te hoog is voor mijn huidige huurwoning. (Zelfs voor Amsterdamse begrippen.) Maar waar te vestigen? Ergens in Amsterdam ligt voor de hand, want daar woon ik nu ook en ik vind het een fijne stad om te wonen. Maar in principe zou een leuk appartementje in New York ook niet verkeerd klinken. Als Grunberg het kan waarom ik dan niet?

Het is alweer 15 jaar geleden dat ik in Amerika woonde. Toen in Berkeley, vlakbij San Francisco. Nu zou een tijdje wonen aan de oostkust fantastisch zijn. New York is zo’n stad waar ik meteen verliefd op wordt. Als je er op vakantie gaat, leer je de stad nooit echt kennen. Dat gebeurt mijns inziens pas als je er een tijdje woont. Als je er een dagelijkse routine opbouwt. Als je er mensen kent. Als je je eigen stamcafé hebt en op een vaste plek dagelijks je koffie haalt. Dan woon je er pas écht.

Natuurlijk went alles, dus wordt het wonen in een nieuwe stad uiteindelijk gewoon.
Hoe zou een leven in New York eruit zien? De eerste paar weken zou ik vooral besteden aan het verkennen van de stad, dus flink de toerist uithangen. Het Vrijheidsbeeld bezoeken, een showtje op Broadway, rondhangen in Central Park, de bibliotheek, musea. Eigenlijk al die dingen doen die ik twee jaar geleden ook deed toen ik er op vakantie was.

Het lijkt me heerlijk om ’s ochtends rustig de deur uit te lopen en in een leuk tentje om de hoek te ontbijten en de krant te lezen. Of een strip. Met een verse bak koffie onder mijn neus uit het raam te staren, het venster op het filmische decor van een straat in New York. Want zo voelt het als je op plekken bent die vaak in films voorkomen: alsof je het witte doek bent ingestapt. Iedereen die op straat loopt is figurant of acteur in de film die jij voor je ziet. En zelf ben je een figurant in de films van anderen.

Ach, met 10 miljoen zou een tweede appartement in Amsterdam ook nog wel kunnen. Dan heb je the best of both worlds. Is ook handig voor mijn freelance contacten, want ook al hoef ik niet meer te werken, ik zou nog steeds artikelen blijven schrijven, denk ik. Ik schrijf omdat ik dat moet, omdat ik dat wil. Ik zou niet zonder kunnen.

Maar, zoals ook Raaphorst in zijn comment aangaf: je bent dan wel vrij om de projecten te doen die je wilt doen. Als freelancer neem je immers ook wel eens klussen aan omdat je geld moet verdienen.

Een nieuw huis zo sowieso prettig zijn als ik genoeg geld zou hebben om alle strips te kopen die ik zou willen lezen. Er zou namelijk flink wat kastruimte bij moeten om al dat papier in te bewaren…..

Zou jij verhuizen als je 10 miljoen zou winnen? Wat zou je ideale plek zijn? Hoe ziet je ideale huis eruit?

Wordt volgende week maandag vervolgd, tenzij er belangrijk stripnieuws te melden is die dag.