Categorieën
Mike's notities

Als ik toch eens rijk was…

Je hoort wel eens dat winnaars van grote geldprijzen helemaal niet gelukkig worden van het geld. Daar zou ik niet zo snel last van hebben. Ik weet in ieder geval precies wat ik zou doen als ik ooit de loterij zou winnen.

Recent konden we in het huis even niet het meest recente lot vinden en werd het moment van de uitslag dus even uitgesteld. Niet dat ik verwachtte dat we ook maar een stuiver binnen hadden gehaald. Daarbij moet ik zeggen dat ik helemaal niet met de staatsloterij meedoe: mijn vriendin heeft een jaarabonnement. De kans dat je wint is immers kleiner dan drie keer door de bliksem geraakt worden. Of zoiets.

Toch is het soms wel fijn om even weg te dromen bij het idee dat je opeens 10 miljoen op je rekening bijgeschreven krijgt. Wat zou ik ermee doen?

Earth hopping
Allereerst zou ik mijn plan earth hopping uitvoeren. (Ik schreef daar hier al eerder over naar aanleiding van de film Up in the air.)
Het idee is simpel: een bepaalde periode zou ik naar locaties willen vliegen wanneer het mij uitkwam. Bijvoorbeeld: vanmorgen werd ik wakker in Londen waar ik gisteravond een concert heb bijgewoond. Zo meteen neem ik het vliegtuig naar New York om een expositie te bezoeken en een paar stripwinkels leeg te kopen. En als ik een paar dagen heb rondgehangen in de verschillende koffiebars van Manhattan, geslenterd heb in Central Park en strips heb ingeslagen bij Forbidden Planet en Midtown Comics, besluit ik om naar San Francisco te vliegen om wat familie te bezoeken.

Gaan en staan waar je wilt, ’s ochtends wakker worden in Parijs en ’s avonds je ogen sluiten in Sydney. En ondertussen verblijven in de fijnste hotels die de wereld te bieden heeft. Los zijn van locatie, tijdzones overstijgend, constant onderweg. Dat is Earth Hopping en tamelijk onbetaalbaar. Maar niet als je 10 of 20 miljoen euro op zak hebt.

Uiteraard hou ik een blog bij van mijn belevenissen boven de tijdzones en worden de posts uiteindelijk gebundeld in een boek.

Werk om te leven…
Wat veel geld hebben vooral mogelijk maakt is dat je niet meer HOEFT te werken. Dat je niet meer iedere dag je bed uit moet komen om jezelf in het openbaar vervoer te slepen om ergens op een kantoor of waar dan ook aan de slag moet. Tijd is een kostbaar goed, je hebt er namelijk niet oneindig veel van. Als je in de kracht van je leven bent moet je werken voor je pensioen later – wat dat tegen die tijd dan ook nog waard mag zijn. En als je dan eindelijk tijd hebt om van je leven te genieten, ben je oud en versleten.

Er zit iets heel erg scheefs in die manier van leven. Ik zou het liever omdraaien: nu met pensioen en ervan genieten en later hard aan de slag. Of dus de loterij winnen en zelf bepalen of ik werk of niet. Want het credo ’tijd is geld’, geldt natuurlijk nog steeds. Als je niet hoeft te werken, heb je tijd. Tijd om van alles te doen wat je wilt.

Wat ik vooral heb geleerd van de afgelopen twee weken vakantie, is dat heel goed de dag door kan komen met strips lezen op de bank en het drinken van kopjes koffie. Veel kwam ik niet buiten – op een uitstapje naar Maastricht en wat bezoek hier en daar na. Ik reisde in mijn hoofd. Ook een soort van earth hopping, maar dan anders. En je hoeft er niet eens de deur voor uit. Als moet je het wel zonder de luxe van eersteklas hotels stellen.

Er is nog zoveel dat ik wil lezen, verhalen en ideeën die ik tot me wil nemen – meer dan waar ik tot aan mijn dood tijd voor heb. Die 10 miljoen zouden dus goed van pas komen. Helaas vonden we het verdwaalde staatslot redelijk snel en moesten we inderdaad concluderen dat het geen winnend lot was.

Wat zou jij doen met 10 miljoen?

Wordt volgende week maandag vervolgd, tenzij er belangrijk stripnieuws te melden is die dag.

Categorieën
Mike's notities

Minneboo-Media jaaroverzicht 2010

Voor mij was 2010 voor mij als freelancer een goed jaar. Ik heb flink wat artikelen mogen schrijven over strips en beeldcultuur en heb onderwerpen behandeld waar ik graag iets mee wilde doen. Nieuwe stripalbums, achtergrondartikelen over stripgenres en lekker veel interviews voor de VPRO Gids, Het Parool, maar ook in de Eppo, Stripgids, ArtEZ Fact en natuurlijk de Zone 5300.

Interviews
Het interview vind ik een van de fijnste journalistieke vormen die er zijn. Een-op-een gesprekken met mensen die iets interessants te vertellen hebben over hun kunst – daar krijg ik nooit genoeg van. Hoewel ik goede herinneringen heb aan alle gesprekken die ik dit jaar voerde, waren er een paar interviews die er voor mij extra uitsprongen.

Zoals mijn gesprek met Mike Mignola. Ik sprak de geestelijk vader van Hellboy op een vroege zaterdagochtend in het racketcenter in Breda waar een stripbeurs plaatsvond. In de geur van kroketten en friet spraken we over het ontstaan van Hellboy, Mignola’s liefde voor folklore en de bescheidenheid van de stripmaker.

Een ander gesprek waar ik erg naar uit keek was het interview met schrijver en dichter Nico Dijkshoorn. We spraken elkaar in een drie uur durende sessie in zijn stamkroeg in Leiden. Aan het einde van het gesprek kwam zijn stripliefde ter sprake. Dijkshoorn vertelde dat hij vroeger als kind met zijn jas om zijn nek Batman speelde. Ook bleek hij jarenlang comics verzameld te hebben. Dijkshoorn is een aardige en toch wat bescheiden vent.

Het derde gesprek dat ik graag wil noemen, was het interview met Matthijs van Nieuwkerk dat begin december plaatsvond in de studio van DWDD. Ik sprak hem voor een video voor mijnVARA.nl, de site waar ik parttime voor werk. We spraken vooral over het vakmanschap van de presentator, zijn rol bij DWDD en zijn toekomstplannen voor als hij stopt met deze talkshow. In januari ga ik de video monteren.

(Mocht je willen weten wat ik dit jaar nog meer heb geschreven, hier vind je een uitgebreid overzicht.)

Andere bijzondere momenten in het afgelopen jaar waar ik graag aan terugdenk: een zeer leerzame rondleiding bij de NOS en een concert van TRAIN dat me erg goed deed.

In februari bezocht ik de opleiding Comic Design op ArtEZ voor een reportage in de VPRO Gids. In december keerde ik terug naar Zwolle om een lezing te geven over Spiderman, een van mijn favoriete stripfiguren.

In Pulpman #8 staat een strip getekend door niemand minder dan Fred de Heij naar een scenario dat ik schreef. We hebben plannen om volgend jaar meer samen te werken.

Ook was ik maar liefst drie keer jurylid. Voor de VPRO Debuutprijs, de Stripschapsprijzen en het KLIK Amsterdam Animatie Filmfestival. Allemaal prijzen waar ik in principe achter kan staan en die het medium waar ze voor staan onder de aandacht brengen. Vooral die laatste ervaring was een feest daar de jury en de speciale gasten in de watten werden gelegd door het festival.

Verder begon ik halverwege het jaar te werken als online redacteur bij de VARA. In deze parttime functie kan ik mijn passie voor videoreportages aardig botvieren. Ook begon ik met een nieuwe reeks webvideo’s onder de naam Daily Webhead waarin ik korte scènes en sfeerbeelden afwissel met reportages. Iets waar ik het volgende jaar zeker mee verder ga. Net als het gelijknamige fotoblog.

2011
Rest mij niets anders meer dan de bezoekers van mijn blog hartelijk te bedanken voor het lezen van mijn stukken en het reageren op de site. En iedereen een inspirerend en heldhaftig 2011 toe te wensen.

Categorieën
Mike's notities

Krantenbezorger met kerstwens

Wat ik ook zo’n typisch Decemberverschijnsel vind, is de krantenbezorger die met een papieren kerstwens bij je aanbelt en een fooi wilt voor zijn werk. Van de week stond hij bij mij voor de deur. Het was de eerste keer dat ik het gezicht zag van de Parool-bezorger.

Natuurlijk heb ik een abonnement op Het Parool: ik schrijf voor die krant en ik weet graag wat er in mijn stad speelt.

De bezorger laat eens per jaar niet zomaar zijn gezicht zien: het is de bedoeling hem of haar voor de moeite financieel te compenseren. Daar mag je natuurlijk je vraagtekens bijzetten bij deze traditie, maar dat deed ik gezien het winterweer van de afgelopen weken waarin de krant gewoon bezorgd werd, maar even niet.

Nu heb ik nooit cash in huis, dus moest ik eerst even zoeken naar wat verdwaalde euro’s. Die lieten zich moeilijk vinden, waardoor ik je bezorger slechts enkele muntjes kon geven.

Waarschijnlijk minder dan waar hij op gehoopt had, al zei hij dat het ‘geen probleem’ was. Daarna trok hij zijn bontkraagje omhoog en mompelde hij nog iets terwijl hij de trap af liep.

Toch is er vandaag nog steeds geen krant bezorgd…

Categorieën
Mike's notities

Pas op! Sneeuw!

Met lichte verbazing lees ik een e-mail van de NS:

Voor morgen wordt sneeuw verwacht.

Wij adviseren u daarom vlak vóór vertrek de NS Reisplanner op ns.nl, mobiel.ns.nl
te raadplegen voor een actueel reisadvies.

Tjee, er komt sneeuw. Dat zal wel een storm zijn als de NS bij voorbaat waarschuwt voor ongeregeldheden op het spoor. Ik check de weersverwachting op KNMI.nl:

Morgen overdag valt er op veel plaatsen in het land regen met mogelijk ook wat natte sneeuw. Met name in het oosten valt de neerslag als sneeuw waarbij uiteindelijk enkele centimeters kan vallen.

Dat klinkt niet als een heftige sneeuwstorm.

Ik lees het NS mailtje nog eens, maar besef dat ik het de eerste keer toch goed heb gelezen.

Ironisch dat we tot voor kort nog werden getrakteerd op reclamespots waarin conducteurs kleine kinderen lastigvielen met hele verhalen over konijntjes en verwarmde wissels. De NS was volledig winterklaar was de boodschap. Ja, ja. Sinds de eerste sneeuwvlokken die illusie teniet hebben gedaan, zie ik die spotjes niet meer. Maar krijg ik wel waarschuwingsmailtjes van de directeur consumentenmarkt van de NS omdat er sneeuw op komst is.

Is het nu echt zo dat we bij ieder wisseweerwasje een waarschuwing krijgen? Is het nu echt zo dat bij ieder zuchtje wind, ieder sneeuwvlokje of ieder vallend blaadje de treinen vertraagd zullen zijn? Als dat laatste het geval is, kon het nog wel eens heel lange winter vol vertraging kunnen worden.

Categorieën
Mike's notities

Gelukkig toeval

Ik kan erg genieten van toevallige ontmoetingen.

Zondagmiddag liep ik samen met Merel Barends een bagelzaakje in het centrum van Amsterdam uit. We hadden even gezellig bijgepraat over onze bezigheden. Op weg naar huis besloot ik spontaan om een stukje door het Vondelpark te lopen. Het was een lekkere herfstachtige dag, leunend aan de winter. Koud, maar mooi weer. Meerdere Amsterdammers hadden het idee om door het park te lopen, maar het was lang niet zo druk als anders. Dan is het park op zijn fijnst: als je er nog kunt lopen zonder het gevoel te hebben onderdeel te zijn van een polonaise.

Opeens zag ik in een groep mensen vriend Hans lopen. Toen ik nog in Hoorn woonde, ging ik geregeld bij Hans langs of spraken we af in de stad. Sinds ik naar Amsterdam ben verhuisd, verwaterde het contact wat. Dat soort dingen gebeuren natuurlijk. Toch dacht ik laatst nog dat ik Hans weer eens moest bellen om samen een keer koffie te gaan drinken.

Hans liep samen met enkele collega’s van het Filmhuis naar het Eye instituut voor het jaarlijkse uitje. Interessanter vond ik zijn plannen om vanaf januari een halfjaar te gaan reizen. De wandeling was kort en de afspraak om binnenkort echt af te spreken was snel gemaakt.

Ik hou erg van die kleine toevalligheden in het leven. Had ik niet van het een op andere moment besloten om het park in te duiken, dan had ik Hans die dag niet meer gezien. Wie weet wanneer we dan weer contact hadden gekregen.
Ik geloof zeker niet in een hogere macht of dat soort dingen. Toch moet je de kansen grijpen die dit soort momenten je bieden. In dit geval een hernieuwd contact met een oude vriend.

Categorieën
Mike's notities

Waarom zit er eigenlijk geen wc in de sprinter?

Ilustratie: Paul Stellingwerf

Laatst zat ik in een sprinter van de NS en wederom verbaasde ik me over het feit dat die treinen helemaal geen wc’s bevatten. Je zal maar een uur in dat ding moeten zitten en hoge nood hebben? Dan moet je uiteindelijk en hoekje zoeken om je behoefte te doen.

Een belachelijke situatie natuurlijk. De NS mag dan vinden dat je maar korte ritten met een sprinter rijdt en dat je het dus makkelijk kan ophouden, Nederland heeft genoeg chronisch zieken voor wie dit een hachelijke situatie kan opleveren. En ouderen, kinderen en reizigers met een kleine blaas of een te heftige maaltijd in de maag. En wat te denken van het personeel zelf? Moeten die dan een raampje open doen en hun kont naar buiten steken? Lijkt me ook niet erg hygiënisch noch praktisch.

De treinkaartjes zijn duur genoeg, mag daar een beetje service tegenover staan?

Gelukkig wordt in Nederland ontevredenheid ook wel eens geuit. Je kunt dus een petitie ondertekenen om je ongenoegen over deze situatie uit te drukken. Deze zal woensdag aangeboden worden aan de Tweede Kamer. De actie is opgezet door Reizigersvereniging Rover, de Vereniging voor Rijdend Personeel (VVMC) ANBO en verschillende ouderen- en patiëntenorganisaties.

Mocht je trouwens ondernemer zijn en ook doodziek worden van het feit dat je ieder jaar een bijdrage betaalt aan de KvK en daar geen bal voor terugkrijgt? Teken dan deze petitie.

Categorieën
Mike's notities

Asynchroon

Ilustratie: Paul Stellingwerf

Het viel me meteen op toen ik vanmorgen mijn ov-chipkaart langs het poortje haalde: aan het plafond van Amsterdam centraal hingen kerstballen.

Kerstballen, half november. We hebben de Sint nog niet koud binnengehaald of we hangen al kerstballen op. In de etalages van winkels wordt de aandachtsstrijd tussen de Sint en zijn Amerikaanse evenknie uitgevochten.

Vanuit het oogpunt van de winkeliers begrijp ik het best dat ze het liefste na de laatste zomerzonnestralen de kerstversiering van stal halen, maar ik ben er gewoon nog niet aan toe. Het is half november en ik tel nog helemaal niet af naar het einde van het jaar. Het lijkt soms wel of we van het ene feestmoment tot het andere leven, alsof Nederland maar een paar maanden per jaar actief is. De rest van de tijd is het land met reces.

Traditiegetrouw vier ik wel een soort van kerstvakantie: aan het einde van het jaar en de eerste paar dagen van het nieuwe, neem ik meestal vrij om orde op zaken te stellen. Het huis moet opgeruimd, de administratie moet worden gedaan en dat ene boek dat al een tijdje naar me ligt te lonken moet gelezen worden. Maar die vakantie begint pas één dag voor kerst. Tot die tijd wil ik er even niets over horen of zien.

Categorieën
Daily Webhead Mike's notities Video

Mijn Halloween in Amsterdam

Er stond een rij voor de feestwinkel Louis Wittenburg (‘halloween en party supplies’) vrijdagmiddag. Ze hadden er dan ook werk van gemaakt: bewegende poppen uit horrorfilms voor het pand trokken de aandacht. Een man van de ‘Halloween crew’ liet mensen met kleine groepjes binnen. Zo groot is de winkel inderdaad niet, maar wel helemaal volgestouwd met Halloween-artikelen.

Daily Webhead: Halloween store from Mike’s Webs on Vimeo.

In Nederland lijkt Halloween vooral een feest voor volwassenen te zijn. Grote (dans)feesten waarin mensen verkleed gaan, een zombiewalk op de Dam zondagmiddag en je als Zombie laten tekenen in Fame door stripmakers. Kinderen komen aan hun trekken met Sint Maarten en Sinterklaas. Hoewel er wel ook speciale evenementen voor kids worden georganiseerd, zag ik gisteren op het Jeugd Journaal.

Ik spendeer Halloween graag met een stel vrienden: lekker horrorfilms kijken. Gisteravond waren Paul, Matt, Rob en Marloes bij ons thuis om Bride of Frankenstein, de eerste aflevering van The Walking Dead en The Frighteners te kijken.

The Walking Dead

Over de tv-bewering van de horrorstrip The Walking Dead ben ik gematigd enthousiast. Zag er wel goed uit allemaal en een aardige spanningsopbouw, maar wil eerst een paar andere afleveringen zien voordat ik een eindoordeel fel. Never judge a series by its pilot alone. De stripserie vind ik erg goed: mooi getekend, boeiende verhalen waarin de aard van de mens in moeilijke tijden wordt blootgelegd.

Vorige week nam ik alvast een voorproefje met het opnieuw bekijken van Sleepy Hollow. Deze film van Tim Burton is voor mij een van de ultieme Halloween-films. Schilderachtige beelden, een sfeervolle setting en een spookachtig verhaal dat nergens echt eng wordt. Ik associeer Halloween in eerste instantie ook niet met slasher-horror, maar meer met intrigerende spookverhalen. Ook hou ik erg van het uiterlijk vertoon wat bij deze feestdag komt kijken.

Halloween en horror mag wat mij betreft iedere dag gevierd worden. Zaterdag was de opening van de expositie Hell Awaits in de Melkweg. Een groepsexpositie samengesteld door kunstenaarcurator Arno Coenen. De titel Hell Awaits verwijst naar de gelijknamige plaat van Slayer en gaat over de esthetiek en thematiek van metal. Niet helemaal Halloween, maar het heeft er wel wat van weg. Daarom was ik gisteren ook bij de opening. Een video ervan volgt later. Eerst maar eens die Zombiewalk op de Dam checken vanmiddag.

Categorieën
Mike's notities

Prinsjesdag 2010

Troon
zonder
reden

Categorieën
Mike's notities

OV-chipkaart ongenoegens

Over sommige zaken blijf ik me verbazen. De OV-chipkaart bijvoorbeeld. Ik ben er nu aardig aan gewend geraakt, toch zijn er nog bepaalde kwesties waar ik mijn wenkbrauw bij optrek.

OV-chipkaart, je kunt hoog of laag springen, maar ooit zal die in het hele land gelden. Dan kom je geen tram, bus, metro of trein in zonder. In Amsterdam kun je al niet meer zonder in tram of metro reizen.

Toch moeten we nog steeds in de tram via de hoofdingang instappen terwijl je bij iedere deur kunt inchecken, nu je niet meer op een centraal punt een kaartje hoeft te kopen. Een mooie manier om de instroom van nieuwe passagiers te verspreiden. Maar de GVB wil er niets van weten en vermaant mensen streng als ze door de verkeerde deur instappen. Natuurlijk moet je centraal instappen zodat de ticketmaster kan zien dat je daadwerkelijk incheckt. Toch zie ik nog geregeld opgeschoten jochies via de achterste deur instappen en zwartrijden. Daar wordt dan niets van gezegd.

Maar dat is nog niet het ergste: vaak wil er een grote groep mensen instappen. Logisch, iedereen wil wel een keer naar huis. Toch zie je vaak genoeg gebeuren dat de deuren gewoonweg worden dichtgedaan door de medewerkers van het GVB voordat iedereen binnen is. Kennelijk vindt men het op tijd wegrijden veel belangrijker dan de klanten die vervoerd moeten worden. Belachelijk natuurlijk.

Met mijn voordeelurenabonnement kan ik met 40 procent met korting reizen in de trein. Vroeger kocht ik op elk gewenst tijdstip een kaartje en stapte ik na 9 uur in de trein. Niets aan de hand. Nu moet ik, vanwege mijn ov-chipkaart, voor de incheckpoortjes wachten tot het vijf voor negen of later is. Anders rekent die handige OV-chip het volle tarief voor de hele treinreis.

Mede poortwachters
Poortwachters

Ik sta dus bijna elke ochtend voor die poortjes te wachten… en te wachten…en te wachten. Met een hoop medeslachtoffers overigens, maar dat maakt het er toch niet beter op. Waarom is die chip niet slim genoeg om te berekenen wanneer ik wel in voordeeluren reis en wanneer niet? En waarom kan ik niet gewoon ongestraft om tien voor negen inchecken als ik pas na negen uur ga reizen?

Categorieën
Mike's notities

Uitgeplayed

Het is mooi geweest. Ik bestel geen strips meer bij Play.com. Dit keer zijn ze te ver gegaan.

Al zo’n zes jaar bestel ik een deel van mijn strips online via Play.com. Een webwinkel waar je van alles kunt bestellen: strips, boeken, dvd’s, cd’s – you name it. Je krijgt dan binnen anderhalve week je pakketje thuis gestuurd zonder verzendkosten. Mocht er iets mis zijn dan kun je de boel terugsturen voor een vervangend exemplaar of je geld terugkrijgen. Het bedrijf vergoed de verzendkosten tot 3 euro. Geen slechte deal zou je denken. Het is ook jarenlang goed gegaan.

De laatste tijd echter komen de strips vaak verkreukeld aan. Dit komt deels omdat ze bij Play een nieuw systeem hebben van verpakken. Ongetwijfeld is dit voor hen een goedkopere manier dan hoe het vroeger gedaan werd. Er wordt nu een doos om het boek heen gewikkeld, wat ervoor zorgt dat de verpakking vaak breder is dan de brievenbus. Niet handig, want nu moet je dus thuis zijn om je pakket in ontvangst te nemen, terwijl boeken en strips in een normale bubbeltjesenvelop, gemakkelijk zouden passen.

Van de week kreeg ik de laatste tradepaperback van The Amazing Spider-Man binnen. Weer in zo’n rare verpakking, dus vond ik eerst een formulier van Selekt vracht in mijn bus dat ze de volgende dag weer langs zouden komen om het pakket af te geven. Als ik er dan nog niet was zou de post weer terug naar Engeland gestuurd worden. Niet handig dus. Nu zou ik zelf de hele dag in Hilversum zijn voor werk. Gelukkig was de buurman de volgende dag wel thuis en bereid om post in ontvangst te nemen.

’s Avonds maakte ik vol verwachting mijn pakketje open. Bleek er een dik boek in te zitten dat ik niet besteld had. De bestelde comic zat er ook bij, maar omdat deze een groter formaat heeft dan het boek, was de strip volledig kromgetrokken. Nu kreeg ik de laatste tijd wel vaker beschadigde strips binnen. Terugsturen is een optie, maar aangezien onze TNT post een veel hoger tarief rekent dan Play zelf hoeft te betalen, dekt de 3 euro teruggaaf nooit de lading. Je gaat er financieel dus op achteruit als je telkens de strips moet terugsturen. Daarbij is het een hoop gedoe en kost het veel tijd. Ook het in ontvangst moeten nemen van die pakketjes geeft veel gezeur. Je kunt moeilijk iedere keer een dag thuisblijven of je buurman lief aankijken.

Heel veel strips

Daarom zet ik, wat betreft boeken en strips, een punt achter mijn relatie met Play. Ik koop mijn strips wel weer gewoon in de winkel. Dat kost meer, maar je krijgt daar dan ook weer iets voor terug. Een product van hogere kwaliteit (lees: onbeschadigd leesvoer) en je kunt het meteen naar huis nemen en hoeft niet 10 dagen of meer op je waar te wachten.

Categorieën
Mike's notities

Zomerrooster

Eigenlijk hou ik er niet zo van, van die zomerroosters. Minder trams op de juiste tijdstippen, minder personeel in bedrijven. Het lijkt soms wel of heel Nederland slaapt tijdens de zomermaanden.

Je merkt het als blogger ook aan je aantal bezoekers. Dat aantal is in deze periode doorgaans minder omdat een deel van de vaste lezers op vakantie is. Sommige bloggers gaan dan ook minder bloggen. Soms omdat ze zelf op vakantie zijn, soms omdat ze een soort van zomerrooster aanhouden. Dat laatste was niet mijn bedoeling, maar de laatste tijd had ik het druk met een paar artikelen die af moesten, waardoor het bloggen er een beetje bij inschoot.

Ik heb Barbara Stok geïnterviewd voor de VPRO Gids. Voor de Eppo schreef ik achtereenvolgens een artikel over de autobiografische strip, over komische stripduo’s en de making of van de western Ronson Inc. Al die stukken zullen binnenkort in het stripblad verschijnen. Tussendoor gaat het werk voor de VARA ook gewoon door en moeten er nog wat striprecensies gepend worden. Niet dat je mij hoort klagen over het werk, want zoals ik al eerder schreef heb ik het liever druk in de zomer.

Nu ben ik zelf afgelopen weekend samen met mijn lief even in Delft geweest. Een bliksemvakantie om de historische stad eens te verkennen. Over de belevenissen zelf zal ik niet veel bloggen, al plaats ik deze week op mijn fotoblog wel wat foto’s die ik daar heb gemaakt.

Het verblijf in Delft was voor mij een mooie gelegenheid om eens te experimenteren met de Sony Cybershot camera. Deze heeft ook een videofunctie. Daar moet je je niet te veel van voorstellen: video’s van een klein formaat en weinig tot geen functies. Je kunt bijvoorbeeld niet inzoomen zodra je aan het draaien bent. Een soort flip dus eigenlijk.

Toch is het leuk om met dat soort apparaten te spelen en er video’tjes mee te draaien. Op Daily Webhead zal ik twee van die experimenten plaatsen. Heel andere koek dan de webisodes. Eerder kleine momentopnames, net zoals de foto’s op het blog.