Schat,
zet
de wekker
maar
op
21 maart.
zet
de wekker
maar
op
21 maart.
Categorieën
Categorie: Mike’s notities
Hester van den Blink, journalist, student Taal en Cultuurstudies met als hoofdrichting politieke geschiedenis en internationale betrekkingen (daarbij volgt ze veel Spaanse taalvakken), schrijft de gastcolumn van deze week. Sinds kort blogt ze gelukkig ook weer en wel op Truus Anders. Dat je het even weet. Ik ben niet goed met namen, maar gezichten onthoud ik altijd. Misschien dat ik niet meer precies weet wanneer en in welke context ik iemand ontmoette, maar dat ik die persoon al eens eerder heb gezien ontgaat me niet. Nou ja, niet vaak dan.Afgelopen zondagmorgen liep ik over station Utrecht Centraal met een grote bos bloemen voor mijn moeder. Ik had mijn trein nog net kunnen uitzwaaien, nadat de deuren dichtgingen precies op het moment dat ik het perron opstapte. Om het half uurtje te doden voordat de volgende trein zou gaan, liep ik wat door de stationshal en kon niet beslissen of ik een dubbele espresso bij de Starbucks zou halen, achterflappen van nieuwe boeken in de Bruna wou lezen, of allebei.‘He hallo, hoe is het met je?’, een blonde meid van begin twintig stapte op me af met een grote glimlach. ‘Ja … goed’, antwoordde ik vertwijfeld en wachtend op het moment dat ik ook maar een sprankje van herkenning zou ervaren. Kennelijk had ik mijn pokerface op het nachtkaste laten liggen, want de blondine stelde met een vragende ondertoon dat ik er wat verdwaasd uitzag. Ik mompelde iets over net de trein missen, waarop ze mij gelijk haar plannen voor die dag onthulde. Om niet door de mand te vallen, wenste ik haar veel plezier met shoppen in Amsterdam en vluchtte gauw de Starbucks in. Dat was in ieder geval een keuze minder. Maar nu stond ik voor een veel vervelender dilemma: wie was zij? Met enige achterdocht haalde ik allerlei scenario’s in mijn hoofd; ‘zal je zien dat ze dat bij iedereen doet terwijl een cameraploeg de reacties van de “slachtoffers” vastlegt’.Hopend dat de cafeïne me wat inspiratie zou geven, vervolgde ik mijn weg naar de Bruna, ik had immers toch nog een dik kwartier voor ik gereed moest staan op spoor zeven. De achterflap van het nieuwe boek van Dan Brown beloofde dat hoofdpersoon Robert Langdon wederom de meest moeilijke mysteries van geheime genootschappen zou ontcijferen. Hij wel.Later die dag liep ik in de volle zon over het strand met de wind in de rug. In gedachten ging ik nog eens terug naar de ontmoeting in de stationshal van die morgen; en nog steeds kon ik niet bedenken waar ik de blondine van had moeten kennen. Ik hield het er maar op dat zij degene was die zich vergiste, dat ze mij verwarde met iemand anders. Dat is in ieder geval beter dan dat ik mezelf straks terug zie op TV in een of andere ‘prank show’.Foto: windsormedia.blogs.com
Categorieën
Halloween op het spoor
Vandaag, 31 oktober, is het wederom Halloween. En dus is het tijd voor mijn jaarlijkse Halloween-post. Dit keer met wat foto’s uit Londen en drie, ietwat huiselijke, video’s.
Veel mensen hebben er een hekel aan, omdat het Amerikaans zou zijn. De versie waar we in Nederland tegenwoordig mee te maken hebben is dat ook, maar de oorsprong van Halloween kent verschillende bronnen. Ik schreef vorig jaar al een stukje over mijn passie voor Halloween en de oorsprong van dit spookachtige feestje.
Halloween, ik ben er gek op. Toen ik laatst in Londen was hoopte ik een winkel te vinden die allerlei spulletjes rondom dit thema verkocht. Gewoon, om wat leuke items mee naar huis mee te nemen en mijn kantoor op te luisteren. Het is me alleen gelukt om een winkel te vinden waar kostuums werden verkocht en verhuurd.
Ook zag ik hier en daar posters en andersoortige aankondigingen van feesten. Ze maken er werk van, die Engelsen.
Bij Forbidden Planet kocht ik een buste van Jack Skellington. Het enige echte Halloween-item dat ik uit de UK meenam.
Halloween-video’s
Deze video is recent op YouTube gezet, al werd hij al in 2003 gemaakt. Een stel tieners gaan een kijkje nemen in een huis in de buurt waar een psychopaat woont. Verwacht er niet te veel van, want deze video staat vol met de filmclichés – de makers kennen hun klassiekers zullen we maar zeggen. Eigenlijk is het een lange puberale grap van 17 minuten. Maar toch is het melige geheel vermakelijk, al is het alleen al omdat de heren filmmakers wat betreft locatie niet verder komen dan hun eigen buurt. Ze tonen dus naar alle waarschijnlijkheid hun eigen huizen, wat dit tot een vreemdsoortige homevideo maakt.
Ook een soort van homevideo is de volgende productie. Ik vind hierin vooral het veld vol met pompoenen een mooi beeld opleveren. De schijnbaar niet gerelateerde scènes worden bij elkaar gehouden door de muziek, want zonder dit bindmiddel lijkt het geheel een arbitraire combinatie van opnames te zijn. Lijkt, want doordat hetzelfde meisje doorlopend in beeld is, gaat deze video vooral over de passie van de filmmaker voor deze vrouwpersoon.
Het is in Amerika gesneden koek dat je met Halloween een Pompoen maakt. En ik zie ze in Nederland ook steeds vaker in de supermarkt rondom Halloween. Tot slot dus een familievideo dat allesbehalve eng is, tenzij je kinderen griezelige wezens vindt natuurlijk.
Happy Halloween!
Categorieën
Breinkoekje: Vriendin op vakantie
Hoe
krijg
ik
de vaatwasmachine
nu
in
m’n
eentje
vol?!
krijg
ik
de vaatwasmachine
nu
in
m’n
eentje
vol?!
Lees hier alle breinkoekjes.
Dinsdagavond 13 oktober kwam voor mij het hoogtepunt van de reis naar Londen, toen waren we maar liefst vier (!) uur lang getuige van een optreden van de Amerikaanse filmmaker Kevin Smith.
Hij sprak in een zaal in de O2 naar mijn smaak net iets te vaak over het lossen van zijn feces (de man is duidelijk geobsedeerd, wat ook al blijkt uit zijn dagboek My Boring Ass Life), al waren de verhalen over hoe hij eens door de wc is gezakt en die keer dat hij stoned zijn behoefte deed, ook wel weer vermakelijk. Uit de mond van Smith klinkt bijna alles grappig. Kortom, het was een ouderwetse Q&A zoals alleen Smith die kan houden. Smith weet op basis van vragen die door het publiek gesteld worden een zeer humoristisch en doorlopend verhaal te vertellen. Mijn inziens gebruikt hij de vragen slechts om een aantal van tevoren bedachte anekdotes te oreren, maar dat geeft niets, want de regisseur kan met gemak concurreren met menig standupper. Conclusie van Smiths verhaal was dat hij met zijn laatste film Zack & Miri Make a Porno inzag een nieuwe weg in te moeten slaan. Achteraf gezien had hij deze film gemaakt om de criticasters die vinden dat hij met de komst van Judd Apatow (die recent Funny People maakte) overbodig geworden was, het zwijgen op te leggen.
Volgens deze criticasters maakt Apatow bromance-films zoals Smith, maar dan beter. Uiteraard ben ik het daar als Smith-liefhebber niet mee eens, desondanks vind ik ook dat Zack &Miri niet zijn beste filmwerk was. (Ik heb me hier al eerder uitgebreid over beklaagd.) Smith wilde met Zack & Miri laten zien dat hij het nog kon, maar besefte na het draaien van de film dat hij als maker al een tijdje een andere weg is ingeslagen. Met Zack & Miri probeert Kevin Smith als het ware zichzelf na te doen. Dat kan nooit de juiste motivatie zijn voor een meesterwerk.
Ik ben dan ook erg benieuwd naar zijn nieuwste film A Couple of Dicks, met Bruce Willis in de hoofdrol, die binnenkort uitkomt. Smith regisseerde hiervoor het scenario van Mark Cullen en Robb Cullen. Het is voor het eerst dat hij een filmscenario van iemand anders verfilmd. Smith had nog een paar aardige sappige anekdotes over zijn samenwerking met Willis, een acteur die al 25 jaar in het vak zit en zich eigenlijk niet laat regisseren. Ook niet door een acteur met wie hij samen in Die Hard 4 heeft gezeten. Het volgende project wordt waarschijnlijk een film over ijshockey.
Een Clerks-cloon drinkt aan de bar voor de show.Zoals verwacht was Smiths Q&A een ware samenscholing van nerds. Bijzonder moment was de jongen die zijn vriendin te huwelijk vroeg. (Ze zei nog ‘ja’ ook, nerd-romantiek op zijn prachtigst!). Verder liepen er wat Jay-clonen rond en kampten opvallend veel van de vrouwelijke bezoekers met overgewicht. Net als Smith, die ook geregeld verwijst naar zijn corpulente omvang en wat dit voor zijn seksleven betekent.
Al met al was het een avondje genieten. Ik vond het in ieder geval bijzonder om een Q&A van Kevin Smith (waarvan in de afgelopen jaren enkele zeer vermakelijke dvd’s zijn verschenen) eens echt mee te maken.Hier enkele fragmenten die ik wist op te snorren op YouTube. Ik geef toe, geen van allen geven de sfeer van de avond goed weer en de laatste is wellicht het vreemdste filmpje dat ik ooit heb geplaatst op deze site, maar soms moet je het doen met het weinige beschikbare materiaal. (Het was uiteraard verboden om tijdens de show te video’en. Negeer de stills aan het begin, na een minuutje hoor je de Man praten. Aan het einde van het fragment vertelt Smith iets over zijn samenwerking met Bruce Willis. Smith weet op de set niet welke filmlens bij welke beelduitsnede hoort, iets wat Willis verbaast.
http://youtu.be/86QheNlz8Co
Kevin Smith ontmoet een transseksueel die midden in de ombouw zit. Het verhaal begint pas echt na 4 minuten, maar al met al vertelt het een aandoenlijk verhaal van een fan die helemaal uit zijn/haar dak gaat als hij/zij Kevin Smith backstage ontmoet.
Lees ook het eerste deel van het avontuur in Londen en de volgende posts over Kevin Smith, (of vooral niet als je geen fan bent van deze filmmaker, want dan zit je gewoon je tijd verdoen):
Categorieën
Lekker nerden in Londen
Wat doen een stel vroeg-dertigers met een voorkeur voor films en strips in een van de bruisendste steden in Europa? Precies: een bezoek aan Forbidden Planet brengen en een Q&A van Kevin Smith bezoeken. En zich verder te buiten gaan aan een oncontroleerbare koopzucht betreffende strips, cd’s en verwante artikelen. Cultuur snuiven noemen we dat. Starbucks, echte Engelse koffie
Samen met compadre Paul, die ik al langer ken dan dat ik mijn naam weet te spellen, vloog ik maandagochtend vroeg met de makkelijke luchtvaartmaatschappij naar de hoofdstad van de UK, waar we snel energie opdeden in een van de vele Starbuckstenten die de stad telt. Starbucks betekent Amerikaans imperialisme, dus daar is weinig Engels aan, maar de reiziger die een opkikkertje kan gebruiken zal dat een worst wezen. Ons dus ook. We zouden de komende dagen nog vaker in dit walhalla van koffieconsumptie aan ons cafeïne gerief komen.Holmes, echte Engelse replica’s
Al was de toerist uithangen niet meteen ons doel van de reis, die maandagmiddag liepen we nog over de Tower Bridge, later over Leicester Square en de volgende dag deden we het Sherlock Holmes museum aan. (Over het bezoek aan Abbey Road verschijnt binnenkort een Mike’s Webisode. Zie hoe de Duitse huisvader zijn gezin over het zebrapad dirigeert voor een foto.) Het Sherlock Holmes museum in Baker Street is een replica van het oude huis en kantoor van de beroemde fictieve speurneus waar ook beelden staan van personages uit de boeken, als evenals acteurs die Watson en Holmes spelen. 
Een beeld van Prof Moriaty, de aardsvijand van Sherlock Holmes.
Verboden planeet
Die week bezochten we tweemaal Forbidden Planet waar ik een alleraardigste buste van Jack Skellington van The Nightmare before Christmas aanschafte. Ook nam ik een exemplaar van gebundelde Spiderman krantenstrips en American Splendor: Our Movie Year mee. Een bescheiden hoeveelheid, vooral als je je bedenkt dat Forbidden planet een paradijs is voor een stripliefhebber als ik. Er is zoveel moois te vinden, dat het daarom moeilijk kiezen is. Dankzij het internet is het merendeel echter ook gewoon online te bestellen, dus wie weet wat ik de komende maanden nog binnenhaal. (Hoewel, de stapel nog te lezen cultuur is van zodanige omvang dat ik mezelf een koopstop heb opgelegd.) Later kwamen daar overigens nog een prachtig artbook van Tim Burton, de autobiografie van Roger Moore en The Death of Bunny Munro van Nick Cave bij. Dorian Gray, echte Engelse cultuur
In de avond bekeken wij de film District 9 van regisseur Neill Blomkamp. Een van de originelere sciencefiction flicks die ik de laatste tijd gezien heb. (Hier een kritische recensie van Floortje Smit op cinema.nl). Woensdagavond zagen wij Dorian Gray, een kersverse verfilming van het klassieke boek van Oscar Wilde. The Picture of Dorian Gray, een prachtig boek vind ik dat. Een inspirerend verhaal met een origineel idee als basis. Deze verfilming was in handen van Oliver Parker en hij maakte een onderhoudende film waarin de jonge Dorian Gray na aankomst in Londen zich al snel overgeeft aan de geneugten des levens. Ondanks zijn wilde levensstijl lijkt hij geen dag ouder te worden, wat alles te maken heeft met een schilderij dat langzaamaan steeds meer van zijn zondige ziel blootgeeft. Leuk aan de film vond ik, behalve zeer geloofwaardige acteerprestaties van hoofdpersoon Ben Barnes (Prins Caspian) en Colin Firth, de mise-en-scène. De opnames zijn soms vaak duidelijk in een studio opgenomen en tegelijkertijd hebben ze daardoor een perfecte theatrale uitstraling. Het was helemaal passend om een bezoekje te brengen aan een fictief Victoriaans Londen te brengen terwijl ik me in de hedendaagse versie van die stad bevond. Lees ook: Lekker nerden in Londen met Kevin Smith.
Categorieën
Gastcolumn: Inglorious conductors
Gastschrijver Johan, van het kersverse blog Jooper.nl, schrijft zijn frustratie als eeuwige forens van zich af. Het verschil tussen de NS en de NSB lijkt immers maar uit een letter te bestaan, wanneer je voor de zoveelste keer je aansluiting mist op een overvol perron en het personeel van de NS niet veel meer kan bieden dan een meewarige blik. Johan beschrijft met de perfecte gifitige pen hoe je dan met je frustraties om kunt gaan.Het is vrijdagmiddag en op het moment dat de trein Centraal Station nadert besluit de conducteur van dienst maar eens te doen wat hij anders nooit doet, namelijk reizigers informeren. “Dit is het eindpunt van deze trein.” Blijkbaar een conducteur die in ‘40-’45 ook al in dienst was. “U wordt geadviseerd via Alkmaar om te reizen.”
”Godverdomme! Wat de vliegende fuck heb ik in fucking Alkmaar te zoeken?! Fuck!” Ik kon er niets aan doen, het was alweer de 4e keer dat ik vertraging hadns_logo_spoorwegen_ deze week. “Excuus, syndroom van Gordon fucking Ramsey”, verontschuldigde ik me tegen een toevallig passerende NS-medewerker. “Maar mocht je er een probleem mee hebben dan trap ik je met alle plezier een teelbal af”, vertrouwde ik hem in het voorbijgaan nog even toe. Iets van “potverdikkie” mompelend besloot de lamstraal maar door te lopen.Normaal gesproken denk ik in dit soort gevallen “schijt aan de NS, ik pak de bus wel”, echter stond aan de overzijde van het perron de trein naar Alkmaar al te wachten. Tien minuten vertraagd (surprise!), dus een geluk bij een ongeluk. Tijdens de 40 minuten durende rit was er in het treinstel helaas geen NS-personeel te bekennen. En dan is er dus ook geen mogelijkheid om te vragen hoe het in Alkmaar met de aansluiting zit. Bij aankomst blijkt meteen hoe het met de aansluiting zit; dat zit namelijk niet. De aansluitende trein is 2 minuten eerder al vertrokken.Dit is toch te idioot voor woorden! De NS adviseert om te reizen via (fucking) Alkmaar en zorgt ervoor dat een paar honderd toch al vertraagde reizigers nog eens een half uur langer onderweg zijn. Kokend van woede ren ik achter een zich uit de voeten makende blauwjas aan. “Hé, ontspoorde treklocomotief, treintje oosterhuis, vieze kaartjesfetisjist! Kom eens hier, dan zal ik je ff een slagboom voor je harses geven!”“Nou, nou, dat kan best wat minder”, meldde de railrunner op nogal angstige toon. Wat minder, ja, dat had inderdaad gekund. Maar meer kon ook. Zoals gebruikelijk bij conducteurs had ook dit misbaksel een fluitje om de nek hangen. In één vloeiende beweging greep ik met mijn linkerhand de fluit en duwde het stuk plastic in een neusgat van de treinterrorist, gevolgd door een welgemikte rechtse directe vol op de neus. Bloed spoot uit de gok van de op de grond gevallen NS-er. Doordat het fluitje de neusholte was ingeschoten klonk er bij iedere ademhaling een nogal irritante fluittoon.“Dat klinkt alsof er een trein gaat vertrekken” sprak een blonde dame met humor. “Zou een keer tijd worden ook.”Een keurig geklede heer op leeftijd liep langs en beschouwde het tafereel met kritische blik. Of het een beetje ging, vroeg hij. “Nou, niet echt”, moest ik toegeven. “M’n trein reed niet en nu moest ik via fucking Alkmaar maar thuis zien te komen.” De man kon niet anders dan beamen dat dit zwaar kut met peren was.“Kan ik misschien iets voor u doen?”, vroeg hij vriendelijk. Dat liet ik me geen twee keer vragen. “Misschien kunt u met uw wandelstok dat fluitje nog iets dieper in z’n neus rammen?”, verzocht ik aarzelend. “Ik word knettergek van dat gepiep.” Dat bleek geen enkel probleem. De bejaarde gentleman bleek nog een verrassend vaste hand te hebben en na een paar keer stevig porren was het stil. “Nou komt die twee keer per week biljarten toch nog van pas!”Na het krasse heerschap bedankt te hebben voor bewezen diensten besloot ik tijd en honger te doden met een culinair hoogstandje. Toevalligerwijs bevindt zichDSC00422 aan de overzijde van het station dönertent Deniz, dus besloot ik daar de warme maaltijd te nuttigen. Vijf minuten later had ik een heerlijk broodje warm lamsvlees voor me liggen. Of Deniz met de peniz boven de emmer saus heeft gehangen is niet bekend, maar broodje en saus smaakten uitstekend. Volgegeten en met een voldaan gevoel keerde ik terug naar perron twee.De intercity kwam aanrijden op het moment dat ik voet zette op het perron. De gehavende conducteur, die net weer voldoende krachten had verzameld om aan z’n laatste shift van de dag te beginnen, stond voorover gebogen met het hoofd boven het spoor in een poging de laatste restjes bloed uit z’n neus te snuiten. Ik keek naar de conducteur, daarna naar de dichterbij komende trein en besloot dat dit een buitenkansje was.Toen de trein genaderd was tot een meter of 25 stapte ik naar voren en gaf de nog altijd voorover gebogen NS-er een stevige trap onder het achterwerk. Hij wankelde, viel naar voren en op het moment dat zijn schouder de grond raakte klonk het geluid van vlees en botten tussen het ijzer van wielen en spoor. Zijn laatste adem klonk als het geluid van een vertrekkende trein; het was hem niet gelukt het fluitje uit de neusholte te peuteren.De trein kwam tot stilstand en, alsof het zo was bedoeld, stond ik op het overbevolkte perron precies op de plek waar de deuren open gingen. Ik stapte in, liep de coupé binnen en besloot, ondanks mijn 2e klas treinkaart, het laatste deel van het traject 1e klas te reizen. Controle van m’n treinkaartje? Ach, dat zou wel loslopen…Even over Jooper.nl
Jooper.nl is het nieuwe blog van Johan, die al eerder publiceerde op Breinkoekjes.blogspot.com. Jooper.nl heeft dus niets te maken met DeJoop.nl of het ongevraagde antwoord daarop: DeJaap. Waarom Jooper? Johan geeft de volgende reden: ‘Ken je dat gevoel, dat er iets jeukt aan de binnenkant van je hersenpan? Dat je ’s avonds na je 2e glas wijn de niet te stoppen behoefte voelt om een baksteen door de televisie te flikkeren en de goudvis op z’n bek te slaan? Daarom dus jooper.nl. Omdat het moet, omdat het kan en om erger te voorkomen.’ Kortom: aanrader!Plaatje komt van Fok.nl.
Terwijl ik met een kopje koffie achter mijn Mac langzaam aan het wakker worden ben, denk ik terug naar een zeer geslaagd weekend. Zaterdag en zondag zat ik in het donker te kijken naar animatiefilms op het Klik! Amsterdam Animation Festival. Vrijdagavond kreeg ik kippenvel van de bijzondere stem van Ray LaMontagne.
Er heerste een ontspannen sfeer vrijdagavond in de Rabozaal van de Melkweg. Zo’n 1400 man zat en stond te kijken naar Ray LaMontagne en zijn driekoppige band: Jennifer Condos op bas, Eric Heywood op gitaar en Ethan Johns op de drums. Eigenlijk kende ik LaMontagne niet zo goed. Op aanraden van vriend Johan (die wel eens blogt op breinkoekjes.blogspot.com) kwam ik die avond in de Rabozaal terecht. De stem van LaMontagne klonk als schuurpapier en veroorzaakte bij deze toehoorder kippenvel. Hij zingt vooral mooie luisterliedjes. Veel teksten gaan over de liefde, zijn geliefde, thuis en werken. Leefliedjes dus.
Ik vond hem het lekkerste klinken bij de nummers waarin hij een wat hardere stem op zet en lekker angry schreeuwt. LaMontagne maakte een verlegen indruk en zei zelden meer bij applaus dan ‘dankjewel’. Wat ik begreep van het stel dat naast ons zat en al meerdere concerten had bezocht, is dat altijd het geval. Eén moment in de show speelde de gitaartechnicus een deuntje mee. Toen begon Ray zelfs even grapjes te maken. Hieronder het nummer waarin de technicus meespeelt. Een van de hoogtepunten van de avond, geplukt van Youtube.
Binnenkort maar wat meer muziek Ray LaMontagne inslaan. Voor de liefhebber hier nog het nummer ‘Trouble’ waarmee hij doorbrak:
http://youtu.be/V1m_-EWjLtQ
Later meer over Klik!
Categorieën
Uit de mond van een ware poëet
Uit bovenstaand fragment blijkt dat Paul Simon schrijft voor het plezier van het schrijven en vanwege het plezier dat hij in het zingen heeft. En sommige nummers schrijft hij om bepaalde dingen te verwerken, om zich emotioneel uit te drukken en spanningen die hij ervaart te verlichten.
Ik vind dat een mooie en waarheidsgetrouwe gedachte.
De kunstenaar die iets voor zichzelf maakt, maar niet per se iets naar anderen probeert te communiceren. Tegelijkertijd bieden Simons liedjes herkenbare en inleefbare emoties waarin we graag onszelf herkennen. Kunst geeft immers bij uitstek de ruimte om als toeschouwer/luisteraar er zelf iets mee te doen, om het werk als het ware een eigen interpretatie te geven.
Het nummer ‘Homeward Bound‘, dat later in dezelfde clip gezongen wordt door Simon, is een van mijn favoriete Simon & Garfunkel-liedjes. Het gevoel dat Paul Simon hier verwoord is universeel: iedereen die lang onderweg is heeft het wel eens ervaren. Dat je ver weg van huis soms het gevoel hebt dat je van jezelf vervreemd en dat je weer verlangt naar de geborgenheid die je ervaart in de thuisbasis. Het liedje gaat natuurlijk ook over een zanger die niet langer gelooft in wat hij zingt. Misschien omdat de ideeën die de liedteksten uitdrukken niet meer de zijne zijn. Het vertolken van de liedjes is dan slechts een act, een lege performance, betekenisloos voor de uitvoerder. Het overkomt een ieder die werk doet waar hij of zij niet achter kan staan. Dat kan een tijdje goed gaan, maar uiteindelijk werk je jezelf leeg.Tenminste, dat is wat het liedje bij mij oproept. Die interpretatie hoeft natuurlijk helemaal niet overeen te komen met wat Simon ermee bedoelde. Dat is juist zo mooi aan poëzie en kunstuitingen, dat ze voor een ieder iets anders kunnen betekenen. Simons gedachten bij Homeward bound zijn dan ook anders dan de mijne. In 1990 zei de zanger zelf het volgende over het nummer in een interview met Song Talk Magazine:
“That was written in Liverpool when I was traveling. What I like about that is that it has a very clear memory of Liverpool station and the streets of Liverpool and the club I played at and me at age 22. It’s like a snapshot, a photograph of a long time ago. I like that about it but I don’t like the song that much. First of all, it’s not an original title. That’s one of the main problems with it. It’s been around forever. No, the early songs I can’t say I really like them. But there’s something naive and sweet-natured and I must say I like that about it. They’re not angry. And that means that I wasn’t angry or unhappy. And that’s my memory of that time: it was just about idyllic. It was just the best time of my life, I think, up until recently, these last five years or so, six years… This has been the best time of my life. But before that, I would say that that was.” Bron: Songfacts.com.
Hieronder een andere, maar zeker niet minder mooie uitvoering van dit nummer:
Categorieën
Vaarwel
Gisteren zei ik mijn oude huisje vaarwel. Mijn appartementje werd door een vertegenwoordiger van de huisbaas geïnspecteerd en goedgekeurd, waarna ik de sleutels kon inleveren en voor de laatste keer het pand verliet. Ik verliet mijn vertrouwde haven op weg naar nieuwe wateren.
Vanmorgen regelde ik de inschrijving in mijn nieuwe habitat.
Het nieuwe avontuur van samenwonen in de grote – echte – stad gaat nu werkelijk beginnen. Lees ook de vorige afleveringen van de verhuissoap:
Categorieën
Breinkoekje: Reli Tomtom
Wie
God
zoekt
is
dwalende;
Wie
God
vindt
is
de weg
kwijt.
God
zoekt
is
dwalende;
Wie
God
vindt
is
de weg
kwijt.
Categorieën
Koffiekunst
Ik heb de vreemde gewoonte om kopjes koffie te fotograferen. Niet ieder kopje dat mijn lippen passeert natuurlijk, dat zou gekkenwerk zijn. Maar wel de kopjes die mooi zijn opgemaakt als ik weer eens op een van mijn favoriete hangplekken zit te drinken.Gelukkig ben ik niet de enige met deze vreemde gewoonte. Op het blog Webdesigner depot staat een post met maar liefst 50 foto’s van kunstige kopjes koffie. Zie hier. Er staan mooie ontwerpen tussen, sommige zijn ware kunststukjes. Al zijn vijftig foto’s wel erg veel, want zoals iedereen weet moet je je cafeïne-intake een beetje in de gaten houden.
Met dank aan Yildiz Celie die me op de blogpost wees via twitter.Meer koffie: