Categorie: Mike’s notities

Categorieën
Mike's notities

Berlijn (3): Street art

Kunst ligt op straat in Berlijn, of liever gezegd: het staat op de muur geschreven. Berlijn is een van de steden waar je veel street art kunt zien. Vele muren staan vol geschreven met graffiti en afbeeldingen. Vooral in Oost-Berlijn is het lastig een maagdelijke muur te vinden. L. en ik nemen een lange wandeling langs dit open atelier. East Side Gallery
De stukken van de Berlijnse muur die bewaard zijn gebleven zijn ook vol getekend. Zoals het 1,3 kilometer lange stuk muur in de wijk Friedrichshain – deze zogenoemde East Side Gallery bevat ruim 106 (politieke) muurschilderingen met daaroverheen verse graffiti.

Politieke prent in de East Side Gallery.

Street art
Street art is veel meer dan simpel graffiti. Het omvat in principe alles wat op muren staat, van stickers, sjablonen en posters, maar ook zonder toestemming geplaatste beelden en schilderingen. De oorsprong van graffiti in Berlijn ligt in het westelijke gedeelte van de stad. In de vroege jaren tachtig was de Amerikaanse sector een smeltkroes van anarchistische punkers, Turkse immigranten en West-Duitse dienstweigeraars. Vooral in Kreuzberg, een buurt die van drie kanten ommuurt was, kwam de scene goed tot bloei. Ze hadden immers genoeg muuroppervlak om op los te gaan.
Verboten!
In Oost-Berlijn was het bekladden van de muur streng verboden. De Stasi, de inlichtingendienst in de DDR, zorgde ervoor dat de muur schoon bleef. Wie betrapt werd op het schrijven van graffiti kon de bak indraaien – of erger. Dat veranderde allemaal na het vallen van de Muur. Kustenaars, muzikanten en jongeren gingen toen juist wonen in Oost-Berlijn en al snel waren de grijze buurten van de stad onder geschilderd in fel gekleurde afbeeldingen. Begin jaren negentig werd er een speciaal taskforce in het leven geroepen om de graffiti te bestrijden, maar deze organisatie werkt niet heel snel en kan de groei van straatkunst moeilijk tegenhouden. Ze arresteren zo nu en dan wat mensen en delen boetes uit die op kunnen lopen tot duizenden euro’s. Kunst met de B van Berlijn
L. is specifiek geïnteresseerd in de straatkunst in Berlijn. Ik associeer volgeschreven muren in eerste instantie met verpaupering, al kunnen de muurschilderingen en gespoten sjablonen mij zeker bekoren. Gelokt door een oud cinemabord komen we bij toeval op een binnenplaatsje terecht in de wijk Mitte. De bioscoop vertoont ook films in de oorspronkelijke taal. We willen naar de film Be Kind Rewind, maar deze draait pas laat op de avond. We nemen wat te drinken en kijken eens goed rond op het binnenplaatsje.Er staat een mechanische muppet die met zijn vleugels begint te bewegen en met zijn ogen draait als je wat geld in de sleuf gooit. (Zie foto.) Het café waar we op terras zitten, is van binnen erg donker en lijkt een oud krakerscafé te zijn. Erboven zitten een winkeltje van kunst- en stripboeken en een expositieruimte. We hebben een creatieve ader van Berlijn gevonden en nemen de tijd om eens goed tussen de boeken te struinen. Gekke bekken
Op de laatste dag bezoeken we nog het Hamburger Bahnhof-Museum fur Gegenwart Berlin. Daar hangen een paar originele Warhols (daar is ie weer) en Lichtensteins. De expositie van het werk van Anna & Bernhard Blume: Pure Reason kan mij minder bekoren. Ik zie een serie vervreemdende zwart-witfoto’s waarin de twee kunstenaars zelf de hoofdrolspelen en gekke gezichten trekken. In sommige foto’s gaan ze de strijd aan met abstracte vormen die hen proberen te omsluiten. Wat dat betreft heb ik aansprekender werk in de straten van Berlijn gezien. Hoewel:

L. en ik vragen ons af of bovenstaande spam nog stamt uit de tijd dat er geen interpret was in Duitsland.

Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Berlijn (2): Muurbloempjes en oorlogsmonumenten

Ook al is de Muur in november 1989 omgegaan, de overgebleven delen zijn een grote toeristische attractie in Berlijn.Als kind maakte ik voor het eerst kennis met de Berlijnse muur in een Spider-Man comic. De superhelden Wolverine en Spidey namen het op tegen de KGB waarbij het webhoofd illegaal de muur over moest, naar de Sovjetsector van de stad. Die Spinne in Berlin die een robbertje knokt met de geheime politie én Wolverine op een mistroostig Russisch kerkhof. (Wie durft nog te beweren dat je niets leert van strips?)

Muurbloempjes.


Koude oorlog
Tijdens geschiedenisles leerde ik dat Berlijn analoog aan heel Duitsland na de Tweede Wereldoorlog door de geallieerden werd verdeeld in verschillende sectoren: een Britse, Franse, Amerikaanse en een Russisch gedeelte. Omdat Berlijn geheel in de Duitse Democratische Republiek lag, zagen veel Sovjetonderdanen de stad als vrijplaats om te vluchten naar het westen. Daarom besloten Walter Ulbricht en de Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov een einde te maken aan de leegloop. In de nacht van 12 op 13 augustus 1961 werd begonnen met de bouw van de Berlijnse Muur. De scheiding tussen Oost- en West-Berlijn zou tot november 1989 duren. Leven in angst
Slenterend door Berlijn verbaast het mij dat Berlijners helemaal niet bezig zijn met het verleden, met de Muur. Waarom zouden ze ook? Het is alweer lang geleden. De jonge generatie weet niet hoe het was toen het Oosten en Westen van elkaar gescheiden waren. Hoe het was om in de DDR in angst te leven: je eigen buren konden immers agenten van de geheime dienst zijn. Wie kritiek uitte over het politbureau kon makkelijk verraden worden. Die situatie is voor ons als toeristen moeilijk voor te stellen, al lopen L. en ik gefascineerd langs enkele kenmerkende overblijfselen van dat verleden. Op verschillende plekken in de stad staan stukken muur opgesteld, al geven deze kleine stukken niet echt een goed beeld van hoe de situatie vroeger was.

Uitzicht op de Muur bij Bernauer Strasse.

De Muur in Bernauer Strasse vanaf het Oosten gezien.

De beste plek om een beetje een indruk te krijgen van de Muur is aan de Bernauer strasse. Daar staat een groot origineel stuk van de muur. In het documentatiecentrum zijn filmopnames te zien uit de tijd van de Muur. Ook van mensen die ontsnappen van het Oosten. Mensen die in het Oosten woonden aan de Bernauer strasse hadden uitzicht op het vrije westen. Volendam
L. en ik besluiten een kijkje te nemen bij Checkpoint Charlie, waar vroeger de overgang tussen het Amerikaanse gedeelte van West-Berlijn naar de Russische sector was. Ik verwacht het bekende wachterhuisje te zien, maar ben hevig teleurgesteld als we, na een lange wandeling langs de route waar de muur liep, aankomen bij dit historische punt.

‘Smile swcheinhund!’
Twee modellen voor Checkpoint Charlie.

Voor het checkpoint staan twee acteurs verkleed als een Amerikaanse en een Franse soldaat. Toeristen kunnen voor één euro met ze op de foto. ‘De soldaten’ leggen gebroederlijk hun arm op de schouders van de toerist. Leuk voor thuis en net zo authentiek als de mensen die klederdracht dragen in Volendam.Betonnen abstractie
Veel indrukwekkender is het holocaustmonument dat een serene schoonheid uitstraalt. Het monument is ontworpen door Peter Eisenmann en werd na jaren bakkeleien in 2005 eindelijk neergezet.

Dankmal für die ermordeten Juden Europas.

Eisenman wilde met zijn ontwerp een fysieke ervaring bij de bezoekers teweegbrengen. De eindeloze doolhof moet de bezoeker het gevoel geven de oriëntatie te verliezen. De 2711 zuilen verschillen in hoogte van straatniveau tot vier en een halve meter; ze zijn allemaal licht gekanteld. De gangen zijn te smal om naast elkaar te lopen. Iedereen moet daarom het monument alleen ervaren.Verstoppertje
Ik loop door de gangen langs de grote betonnen blokken – een labyrint van figuurlijke graven. Op een van de blokken zit een jongen gitaar te spelen. Verderop spelen mensen verstoppertje tussen de zuilen. Het is bijzonder om te zien hoe dit monument op verschillende manieren wordt gebruikt door de bewoners en bezoekers van de stad. Het monument is meer dan alleen een plek waar je stil kunt staan bij het verleden. Mensen kunnen het monument op eigen wijze een plaats geven in hun leven. Dat maakt het holocaustmonument in Berlijn vele malen nuttiger dan die stenen penis op de Dam in Amsterdam. Wordt vervolgd…Lees ook:

Tot slot: Klein Orkest met ‘Over de Muur’. Omdat het een mooi nummer is. Filmpje is gemaakt door Limbo 1342.

Categorieën
Mike's notities

Berlijn (1): Street art, nazi’s en Hasselhoff

Zes uur op je kont zitten terwijl je met hoge snelheid door het landschap reist heeft iets onnatuurlijks. Samen met L. in een overvolle treincoupé met Nederlanders, Duitsers, Fransen, Belgen en andere nationaliteiten. Op weg naar Berlijn. Voor het eerst naar de hoofdstad van Germanië.L. is goed gezelschap en het laatste James Bond-boek Devil May Care valt niet tegen. Jengelende kinderen en de hitte negeer ik zoveel mogelijk. Aan het einde van de middag speelt een van de medereizigers een dvd af op zijn laptop. Een drama over racisme met Pierce Brosnan – zo te zien aan de Duitse filmtitels is de dvd nagesynchroniseerd. Vreemde gewoonte is dat, het inspreken van films in de eigen taal. Typisch iets wat ik associeer met Duitsland.

Of je wurst lust. Let op de sms-smiley boven het stalletje :-).

Vooroordelen
Je merkt dat je de grens over bent op het moment dat de conducteur alleen nog in het Duits de stations omroept. Tot aan de Nederlands-Duitse grens gebeurt dat in meerdere talen – service van de zaak. Hierin zie ik mijn tweede vooroordeel jegens de Duitsers bevestigd. Het eerste wat je over Germanië leert op de basisschool, tenminste in mijn tijd, is de holocaust. Een eerste indruk blijft je altijd bij, het is de basis waarop alle andere indrukken geplaatst worden. De associatie tussen Duitsers en nazi’s werd dus vroeg gelegd. Tijdens de studie filmwetenschap bestond Duitse cinema uit drie perioden: het expressionisme in de jaren twintig van de vorige eeuw, Weimar-films en – daar heb je ze weer – de nazi-propaganda van Leni Riefenstahl. En niet te vergeten de derderangs nazi-schurken uit de vele Hollywood-films.

No-nazi’s dus.

Euh, Saunahaus ‘ss’?!

Natuurlijk weet ik ook wel dat dergelijke stereotyperingen de waarheid niet benaderen; toch is het is moeilijk je blik niet te laten beïnvloeden door dat soort beeldvorming. David Hasselhoff als door zichzelf uitgeroepen nationale held van de Oosterburen helpt daar ook niet tegen. Hasselhoff
David Hasselhoff, wat heeft die nu weer met Berlijn te maken, vraag je je wellicht af. The Knight Rocker stond op 31 december 1989 op de restanten van de Berlijnse muur het nummer ‘Looking for Freedom’ te zingen. Sommige Amerikanen denken nog steeds dat de acteur/zanger verantwoordelijk was voor het omvallen van de muur. Muziek
De muur in Berlijn was het symbool van de Koude Oorlog , symbool voor de verdeling tussen Oost- en West-Duitsland. Berlijn is echter meer dan dat. In de dagen voor de reis heb ik naar Lou Reeds album Berlin geluisterd. Ook Low van David Bowie – het eerste van drie albums die de muzikale duizendpoot maakte in het Berlijn van de Muur – draaide menig rondje in de player. Twee grote muzikanten voelden zich geïnspireerd door deze stad en leverden albums af die tot hun beste werk gerekend kunnen worden. Gek genoeg spookt het mindere werk, namelijk het nummer ‘Looking For Freedom’, Hasselhoffs vertaling van het Duitse nummer ‘Auf Der Strasse Nach Suden’, door mijn hoofd als we aankomen op Hauptbahnhof.

Filmgrootheid David Lynch op een muurposter die toch wat doet denken aan het duistere Germaanse verleden.

Aankomst
Misschien heeft iedereen zijn eigen Berlijn. Hoe je de stad ziet is een keuze. Laat je je beïnvloeden door gegevens uit het verleden of stap je anno nu het hotel uit, de stad in. Ik streef naar het laatste. De ontdekking van ‘mijn’ Berlijn kan beginnen. Wordt vervolgd…Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Even niet…

Het is weer zover: de tiendaagse kermis is begonnen. De binnenstad is gevuld met spielerei, draaidingen, gokautomaten, suikerspin en eeuwig herhalende muzieksamples. Leuk voor kids en lui die niet volwassen willen worden. Niet altijd leuk voor de mensen die er middenin wonen. In de afgelopen week werden de attracties opgebouwd. Mannetjes met dikke buiken keken met de fiets in de hand toe hoe de kermisklanten hun apparaten in elkaar zetten. Als waren ze oude keurmeesters overzagen zij de situatie, de bouwers ongevraagd van raad voorziend.

Zo gaat het al jaren. Tien dagen lang kermis in de binnenstad. Na Tilburg de grootste. Ik sla ‘het feest’ al jaren over – al kun je er niet omheen zodra je de deur uitgaat. Van 12 tot 12 is het dolle pret in de stad. In de weekenden zelfs tot later. Ik sla proviand in: eten, dvd’s, een stapeltje boeken en cd’s. Tijd om de deur en ramen dicht te houden, aan mijn script te werken en me diep, diep in de virtuele wereld te verstoppen totdat de kermis weer is overgewaaid.

Categorieën
Mike's notities

Soul Asylum: Misery & euforie

‘Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?’ – High Fidelity, Nick HornbyEcht een favoriete plaat heb ik niet. De favoriet van vandaag is morgen sleets gedraaid en vervangen voor een nieuwe lievelingsschijf. Toch zijn er altijd van die cd’s die meerdere periode meegaan of die je met enige regelmaat graag in de cd-speler stopt. Black Gold: The Best of Soul Asylum is voor mij zo’n plaat.

Soul Asylum anno toen.

Soul Asylum, wie zijn dat ook alweer?, zul je je wellicht afvragen. Deze rockformatie onder leiding van zanger David Pirner is afkomstig uit de Amerikaanse stad Minneapolis. De band is in Nederland het beste bekend door de hit ‘Runaway Train’. Ze brachten in 2006 de plaat The Silver Lining uit.Chasing Amy
Mijn liefde voor deze band, die op dit moment nu niet bepaald de hitlijsten domineert, begon met de film Chasing Amy van Kevin Smith. Toen Kevin Smith de film aan het draaien was, werd hij benaderd door een lokale popartiest die zijn liedje graag ter beschikking wilde stellen. Vlak voordat de film uitkwam trok hij zijn werk terug omdat de soundtrack tegelijk met zijn eigen album zou uitkomen. De platenmaatschappij was bang dat dit de verkoop van zijn album ernstig zou schaden. Dave Pirner (van Soul Asylum) heeft toen de score voor Smith gemaakt en de liedjes geselecteerd. Door die muzikale score kwam ik een paar jaar geleden in aanraking met het oeuvre van Soul Asylum. Het was een plezierige kennismaking die leidde tot het verzamelen van het meeste werk van de band.De compilatie Black Gold: The best of Soul Asylum dateert alweer uit 2000.Valt er iets zinnigs te zeggen over een compilatie-cd die pretendeert het beste te presenteren wat een band ooit gemaakt heeft? Is een compilatie-cd immers niet gespeend van enige samenhang, en dus geen vaste entiteit zoals een album dat kan zijn: een werkje opgenomen in een bepaald tijdbestek, dat de gemoedstoestand van de makers weerspiegelt? Deze bezwaren gaan niet op voor Black Gold: deze cd maakt zijn pretenties waar en presenteert (bijna) al het goede dat deze band in het tijdsbestek van een paar jaar voortbracht. Daarbij is het juíst de diversiteit die deze bloemlezing zo sterk maakt.De schaduwzijde van de Amerikaanse droom
Zanger en tekstschrijver David Pirner toont zich een poëet in de traditie van Bob Dylan, Bruce Springsteen en Lou Reed. Geen glamour, maar het leven in achterstraatjes en in verpauperde huizen wordt verhaald – de schaduwzijde van The American Dream. In deze wereld is menig wensvervulling in rook opgegaan. De wereld van de loser, het buitenbeentje, de mensen die het net niet haalden, de wereld van de gewone man die er het beste van probeert te maken – kortom, de wereld waarin de meesten van ons leven.Het is de hese, soms schrille stem van Pirner die toch altijd helder klinkt en het leven bezingt zoals we dat allemaal kennen. Geen lieve luisterliedjes over jongetjes die meisjes ontmoeten, eeuwige liefde, bloemen en bijtjes. Natuurlijk heeft Pirner wel verhalen over de liefde, maar dan draait het vooral om de ellende die emoties met zich meebrengen.Ironie
Pirner bezingt vooral ironische verhalen. In ‘Without a Trace’ wordt hij niet verliefd op het mooiste meisje van de klas, maar op een prostituee. Hij verliest zijn hart aan een hoer en zij lacht hem glashard in ’t gezicht uit. In ‘We 3’ wordt hij verliefd op de vriendin van zijn beste vriend. Zij kan hem niet luchten en drijft een wig tussen een vriendschap die al jaren bestaat. Wie dit niet herkent uit zijn eigen leven, kan het zich in ieder geval helder voorstellen. Het leven kent eerder ironie dan euforie, lijken de songs van Soul Asylum te willen zeggen.Pirner geeft abstracte thema’s als liefde, dood en eenzaamheid een gezicht. Eenzame ouderen die bij de telefoon wachten tot er eindelijk weer eens iemand belt in ‘Somebody to Shove‘. De dwingende beat die de naderende dood doet versnellen, laat de oude man in het nummer wild om zich heen dansen – en ik dans met hem mee. Een dans om te bewijzen dat we vol met levenslust zitten en niet klein te krijgen zijn. Samen zingen we alle frustratie eruit. Uitgeput zakken we uiteindelijk op een stoel.

Soul Asylum anno nu

Troost
‘Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?’ Dat laatste in ieder geval niet meer na het beluisteren van Black Gold. De herkenbare situaties bieden troost. Ik dompel mij onder in de woorden en de sterke beat die de ruggengraat vormt van alle nummers van Soul Asylum. Ik voel me met iedere maat beter, sterker worden. ‘Misery loves company, we could start a company that makes misery: Frustrated Incorporated!’, zingt Pirner in het nummer ‘Misery’.In de muziek van Soul Asylum wordt zoals gezegd de ironie van het leven bezongen, en daarin klinkt ook een beetje hoop. Wie het leven niet te serieus neemt en om zichzelf kan lachen, die redt het wel. In het Zwarte Goud vind ik troost, plezier en nieuwe zin om er wat van te maken.Hieronder een paar YouTube-samples van de band. De officiële clips op YouTube zijn niet te embedden, maar de linkjes in de tekst verwijzen wel naar de betreffende clips.

Somebody to Shove:

Misery:

Runaway Train:
Deze tekst verscheen in kortere vorm eerder op Frommel.blogspot.com en in huidige vorm ook op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:

Categorieën
Bloggen Mike's notities

Schrijfblog: Terug in de wereld

Het voelde zondagochtend weer als van ouds. Wakker worden, kopje koffie en achter het toetsenbord om een stukje voor dit blog te schrijven. Bijna twee weken had ik zonder computer gezeten.

Dat is niet veel, maar lijkt een eeuwigheid voor iemand die dagelijks meerdere uren online leeft. Bovendien is het is een lastige situatie als je twee websites beheert. Gelukkig kon ik in die tijd wel bij anderen terecht om de noodzakelijke dingen te regelen. Er moesten immers nog recensies geschreven worden voor EeuwigWeekend.nl. (Zoals de recensie over The Dark Knight. Binnenkort ook de recensie van HellBoy 2. EeuwigWeekend.nl is de website waar ik samen met Menno Kooistra de hoofdredactie van doe. Nog geen kijkje genomen? Foei!) Ik voelde me een beetje als een rondzwervende webredacteur, reizend van computer naar computer. Ik schrijf toch het liefste aan mijn eigen werktafel.

Papertrail
Natuurlijk is er altijd pen en papier. Maar beste lezer, ik schrijf toch het beste op een non-lineaire wijze, met tikkende toetsen onder mijn vingertoppen. Papier is goed voor aantekeningen; de echte stukken ontstaan op de tekstverwerker. En stukken schrijven zonder Google en een onlinewoordenboek… dat bleek toch erg lastig in deze dagen. Zonder de computer in huis als toevluchtsoord, bleek er zowaar een Lezer in mij te zitten. Het boek Het zijn net mensen van Joris Luyendijk en het antwoord daarop moesten nog gelezen worden. Ook de geschiedenis van Iron Man en een cultuurwetenschappelijke verhandeling over James Bond lagen sinds een bezoekje aan The American Book Center op de salontafel. Prima leesvoer voor regenachtige én zonnige dagen.

Drivers en sneltoetsen
En nu is er dan die nieuwe computer. Een mac ook nog, verdorie. Even wennen. Andere sneltoetsen dan de pc. Nog niet alle drivers voor de randapparatuur kunnen vinden. Dat wordt dus een nieuwe printer kopen. In het algemeen gedraagt de mac zich anders – al crasht een mac onder mijn vingers net zo hard als een door Windows bestierde computer. Toch zijn er meer overeenkomsten dan verschillen. Mac en ik zullen het vast goed met elkaar kunnen vinden. De vruchten van deze samenwerking zijn de komende tijd op deze blogpagina’s te lezen. En dan nu weer verder met het reguliere programma…

Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Prince: Some of the best

Er was een tijd dat Prince met gemak van beticht kon worden een geniaal componist te zijn. Tegenwoordig klinkt ieder nieuw nummer dat hij maakt als een opgewarmde sample oud werk. Maar tot het Love Symbol-album leverde hij met regelmaat juweeltjes van liedjes af. Hier een lijstje met een paar van mijn favorieten, met een uitleg waarom deze nummers tot het beste behoort van wat Prince ooit gemaakt heeft.

De albums die de reputatie van Prince bevestigden zijn Purple Rain, Around the World in a Day en Sign O’ the Times. Prince was dan ook aan de top van zijn kunnen in die periode, midden jaren tachtig. Sometimes It Snows In April
Opgenomen op het soundtrackalbum Parade van de film Under the Cherry Moon. De film werd door Prince geregisseerd en geschreven. Deze comedy is luchtig en bij vlagen grappig, maar kan absoluut geen cinematografisch hoogtepunt genoemd worden. Het nummer ‘Sometimes It Snows In April’ gaat over Christopher Tracy, het hoofdpersonage gespeeld door Prince. Aan het eind van de film wordt hij gedood door een jaloerse vader die liever niet ziet dat zijn dochter een relatie krijgt met een feestbeest als Tracy. SISIP is een zachte ballad, met ingetogen piano- en gitaarspel. Prince zingt dat hij zijn vriend Tracy mist die vlak na de burgeroorlog is gestorven. Het is een prachtig nummer over het verlies van een naaste en het verlangen die persoon weer terug te zien. Dit poëtische nummer heb ik altijd als een troost ervaren. Misschien wel het beste nummer wat de Kleine Geile Dwerg ooit schreef.

Sometimes it snows in April
Sometimes I feel so bad, so bad
Sometimes I wish life was never ending,
and all good things, they say, never last

When you were mine
Soms weet je pas wat je had op het moment dat je het kwijt bent. Prince schreef een gitaarnummer met een tongue-in-cheektekst die bij de oplettende luisteraar toch een glimlach moet oproepen:

I never was the kind to make a fuss,
when he was there,
sleeping in between the to of us

De brug van het nummer bestaat uit een dienstbaar stukje reggae wat de lange tonen van de synthesizer van het refrein mooi onderbreekt.

The Morning Papers
Over een liefde tussen een (te) oude man en een jonge meid. Let vooral op het laatste gedeelte van het nummer, waarin Prince en zijn band The New Power Generation losgaan in een muzikaal stuk. Toen ik voor mijn eindexamen mondeling Engels overhoord werd, kreeg ik twee songteksten van Prince voorgeschoteld. Naast ‘The Morning Papers’ was dat ‘And Got Created Woman’. Twee teksten waarvan de betekenis makkelijk en duidelijk weer te geven zijn:

Why is age more than a number when it comes 2 love?
Should we ask the ones who speculate
When they don’t know what it’s made of?
Should we ask the moonlight on your face or the raindrops in your hair?
Or should we ask the man who wrote it there in the morning papers?

Starfish & Coffee
Dit nummer gaat over een van de meest vreemde meisjes uit het Prince-universum: Cynthia Rose. Dat is vooral te wijten aan haar lunch die bestaat uit Starfish & coffee, maple syrup and jam; butterscotch clouds, a tangerine and a side order of ham. Een rinkelende bel luidt het liedje in en het schaarse instrumentarium beslaat niet meer dan een pianoloopje, knippende vingers, licht aangetikte bekken, en een achterstevoren afgedraaide beat van de drumcomputer. En een omgedraaid vleugje viool.Eclectisch
‘Starfish & Coffee’ staat op het album Sign O’ The Times dat wereldwijd werd uitgebracht op 2 april 1987. Dit album bevat nummers waar Prince in de twee jaar ervoor in verschillende projecten mee bezig was geweest. De liedjes ‘If I Was Your Girlfriend’ , ‘Housequake’ en ‘Strange Relationship’ waren afkomstig van het afgelaste album van zijn alter ego Camille. Dit zijn de nummers waarin de stem van Prince iets zijn versneld. Omdat het album uit verschillend bronmateriaal bestaat, is het nogal eclectisch van aard. Het album is een expositie van de veelzijdigheid die Prince ooit bezat.

Overigens bevat Sign O’ The Times veel muzikale juweeltjes, waaronder het bovengenoemde ‘If I Was Your Girlfriend’, ‘I Could Never Take The Place of Your Man’ en het titelnummer. Ik vind het een fijn album om naar te luisteren, al sla ik de meer funkynummers als ‘Housequake’ en ‘It’ liever over.Purple Rain
Ik weet niet of dit een van de beste nummers van Prince is. Het is in ieder geval het nummer wat bij de meeste luisteraars bekend is en wat de Kleine Geile Grootheid voorgoed op de muzikale kaart zette. Na al die jaren heb ik nog geen sluitend antwoord op wat Prince nu precies bedoelt met die paarse regen, al gaat ook dit nummer over hoe een vriendschappelijke relatie met een vriendinnetje stukliep. Uiteindelijk wil Prince alleen maar dat ze gelukkig is. Beetje flauwe tekst als je hem letterlijk neemt. De kracht ‘Purple Rain’ zit hem dan ook vooral in de sfeer en het gevoel dat de muziek en de muzikale compositie oproepen. En ander noemenswaardig nummer van hetzelfde album is ‘When Doves Cry’.

Kiss
Is eveneens afkomstig van Parade, en een van meest funkynummers die Prince ooit maakte. De basis is een funkyritme waaromheen Prince in kopstem zijn teksten uitschreeuwt. Toen het nummer uitkwam in 1986 werd het nummer snel gecoverd door Tom Jones. Op de basisschool had ik een voorkeur voor diens versie ten opzichte van het origineel. Bewijst maar weer hoe weinig sommige kinderen verstand van muziek hebben.

Meer Prince:

Categorieën
Mike's notities

Format C

Sinds mijn computer doorbrandde werk ik op de laptop van de zaak. Een sympathieke Dell waarop ik menig artikel, column en recensie heb getikt. Maar nu mijn dienstverband ten einde is gekomen, moet ook dit stukje gereedschap worden teruggebracht. Het wordt tijd om afscheid te nemen. En dat niet alleen: er moet ook een andere computer worden aangeschaft. Daar heb ik door alle drukte de afgelopen weken geen tijd voor gehad, maar nu dringt de tijd. Tot overmaat van ramp ga ik van pc op Apple overstappen. Alleen op een Mac draait het montageprogramma Final Cut Pro immers. Mac versus pc
Nu werk ik al jaren op beide systemen – pc voor mijn plezier en het schrijfwerk, Apple voor videomontage – maar van huis uit ben ik een pc-hoofd. Apple lijkt te veel op een Fischer Price computer voor volwassenen. En dat gedweep van die Applegebruikers heb ik nooit goed begrepen. Een Mac is volgens de true believers veel beter dan een pc en crasht nooit. Vorige week heb ik drie keer een iMac laten crashen. Zal wel aan mij liggen.
Oké, ik geef toe dat ik uitkijk naar interpret met minder kans op een virus en lekker thuis video’s monteren. De voordelen van een Mac zie ik wel. En alles went natuurlijk. Als ik me eenmaal over mijn afkeer voor die stomme appeltje-toets weet te zetten en inzicht heb in de logica van Mac, zal alles prima gaan. Maar als ik me ooit als een Mac-Jehova ga gedragen, mag je me neerschieten.Geheugen
Geen tijd meer om te dralen of om over computersystemen te filosoferen. Ik maak mijn laatste backup. Het heeft iets pervers om de harde schijf van je computer volledig te wissen, om al je werk weg te vagen uit het geheugen van je computer, maar het is niet anders. Het werkgeheugen van een computer is sowieso al een bijzonder iets: iedere keer als je een pc opstart, krijgt hij zijn herinneringen ingeladen. Voor dat moment kan hij zich helemaal niets herinneren van wat er eerder is voorgevallen. Leven zonder kortetermijngeheugen.
Goed gereedschap is belangrijk voor iedere vakman; een goede computer dus ook. Het apparaat is een partner in crime, al kan hij zich er zelf niets van herinneren. Mijn Dell zal zich ook niets van onze samenwerking herinneren en gaat door naar een volgende eigenaar. Vaarwel lekkere Dell van me.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Kuttent.nl aflevering 1: De Smikkel te Haarlem

Het was op een mistroostige avond in december toen Gerard en ik, twee collega-journalisten, in een eettentje in Beverwijk zaten te eten. De maaltijd was net zo lauw als de ontvangst bij binnenkomst. We waren niet erg over dit etablissement te spreken.Eigenlijk zou je hier van tevoren voor gewaarschuwd moeten worden, vonden we. Het idee van kuttent.nl was geboren, nog voordat de laatste hap van de maaltijd was genomen. We zouden samen verschillende eettentjes door heel Nederland testen op hun kut-gehalte. Iedere tent zou beoordeeld worden op een schaal van één tot vijf. Een restaurant met vijf kutten zou in deze berekening de slechtste zaak zijn die je je maar kon voorstellen. Diarree gegarandeerd, zeg maar. De Smikkel
Recent bezochten we de eerste eettent. De volledig willekeurige keuze viel op de Smikkel in Haarlem, op Kruisweg 57. We werden daar vriendelijk ontvangen door het personeel dat al aardig op leeftijd was. Hoewel we geen rollators voor de deur aantroffen, was dat gezien de klandizie eerder uitzondering dan regel, was zo ons vermoeden. Natuurlijk zeggen dat soort signalen niets over de maaltijd zelf.Gerard en ik namen allebei het weekmenu: Haassaté met pindasaus, salade en patat voor slechts 15 euro. Daarbij dronken wij een cola light en een kopje thee voor ondergetekende. Het oordeel
Hoewel het eten snel werd gebracht, waren Gerard en ik niet al te spreken over het kleine blaadje groen dat voor ‘salade’ doorging. (Gerard vond hem goed te eten, maar kon het groen slechts de kwalificatie summier meegeven.) Ook de saté van de haas was niet echt wat we ervan gehoopt hadden. De satésaus was noodzakelijk om dit droge stukje voormalig spring-in-het-veld weg te krijgen en een beetje smaak te geven. Ook werd er standaard geen mayonaise meegeleverd om de bleke frieten wat op te fleuren.
De Smikkel kreeg 3 van de 5 kutten toebedeeld, met een halve kut aftrek omdat het personeel erg vriendelijk was en de service snel. Eindscore De Smikkel: 2.5 kutten.

Categorieën
Mike's notities

Loonsverhoging…

Als ik na een lange nacht monteren van webfilmpjes voor Sensation White thuiskom, ligt er een brief van mijn vorige werkgever op me te wachten. De directeur meldt mij dat ik vanaf deze maand een aardige loonsverhoging krijg. Een paar dagen geleden had ik mijn laatste werkdag.Isn’t it ironic… don’t you think.

Sensation, voor het begin van de show.
De kwallen hangen er al.

Lees ook: Laatste werkdag.

Categorieën
Mike's notities

De laatste werkdag

Mijn werk is mijn werk niet meer. Niet meer sinds afgelopen maandag – mijn laatste werkdag. Het zat er al een tijdje aan te komen: nauwgezette planning leidde tot die laatste dag. En toch voelt het een beetje gek.Het voelt een beetje als een laatste schooldag, of welke laatste dag dan ook. (Nou ja, behalve de eeuwige laatste dag dan, dat lijkt me – als iemand die niet van plan is te reïncarneren – toch heel andere koek.) Een laatste werkdag betekent afscheid nemen van collega’s, wetende dat je het merendeel nooit meer zult zien en dat je contact met de rest snel zal verwateren. Op een paar uitzonderingen na natuurlijk. Nooit meer naar school/nooit meer naar die ene werkplek.Something new…
Het was mooi geweest vond ik: tijd voor iets nieuws. Tijd om de weg in te slaan die ik graag wilde bewandelen. Dwalingen kunnen je op interessante plekken brengen, maar uiteindelijk moet je toch de hoofdweg des levens weer opzoeken wil je ooit nog op de juiste bestemming aankomen. Al maanden spookte het idee van ontslag nemen door mijn hoofd. Dingen veranderen. Mijn functie ook. En de vacature die ik ooit had gelezen, herkende ik nog maar deels terug. De taken die de baan zo aantrekkelijk hadden doen lijken, waren verdwenen. Wat overbleef was vooral routine.Ontslagbrief
Ontslag nemen vereist dat je bepaalde protocollen in acht neemt. Zo moet je via een officiële ontslagbrief je vertrek aankondigen. Daarin moet in ieder geval staan dat je je baan opzegt en per wanneer. Wie goede referenties wil, schrijft nog wat aardigs in de brief, geeft de boodschap een persoonlijk tintje.Eigenlijk doe je zo’n laatste dag niet zo heel veel. De lopende zaken overdragen aan een collega, afscheid nemen van medewerkers en je bureau opruimen. Taart eten, napraten en dan is het zover. Niet langer dralen, gewoon die deur uitstappen. De weg vervolgen.
Weggaan geeft altijd een vreemd gevoel. Ik voelde me de avond van mijn laatste werkdag een beetje leeg van binnen. Onwennig. Moest alles nog even afsluiten en vooral loslaten. De volgende ochtend werd ik alweer fris wakker. De nacht had afstand gecreëerd. Binnenkort zit er iemand anders op mijn werkplek, te werken aan mijn site. Niemand is onmisbaar. Een hele troost.
Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Playmobil expo: Speelgoed als kunstobject

Melig, maar best leukHet lijkt een beetje gek om naar uitgestald speelgoed te kijken, al ware ze kostbare museumstukken. Wie bekommert zich immers nog om zijn treintjes, lego en Playmobil sinds hormonen, meisjes en alcohol hun intrede deden? Speelgoed is slechts voor kinderen en nerds, nietwaar? De samenstellers van de expositie ‘De Wereld van Playmobil’ moeten daar anders over gedacht hebben.Het is interessant om te zien hoe weinig Playmobil door de jaren heen is veranderd. De plastic poppetjes lachen nog net zo guitig als op de dag dat Hans Beck, het hoofd van de afdeling ontwikkeling van de firma Geobra Brandstätter, de figuurtjes begin jaren zeventig ontwierp. Er zijn wel kleine verschillen: de handen konden eerst nog niet draaien; de eerste vrouwelijke poppetjes hadden nog geen borsten. De ontwerpers negeerden tijdelijke trends, waardoor het design van de Playmobil-figuurtjes iets tijdloos hield. Al werd het assortiment wel uitgebreid en kregen de poppetjes nieuwe kleuren, kleren en haardrachten en accessoires.In de tentoonstelling zijn de Playmobil-figuurtjes – cowboys, piraten, astronauten en meer eigentijdse poppetjes – opgesteld in bijpassende decors. Kinderen (en hun ouders) kunnen spelen met de verschillende thematische speelsets. Daarnaast draaien er digitale animatiefilms met het speelgoed in de hoofdrol. Dat deze voor kinderen zijn bedoeld en daarmee een hoog Disneygehalte hebben mag duidelijk zijn. Toch is het vermakelijk om de houterige poppetjes op avontuur te zien gaan.Beatles
Ook zijn oorspronkelijke ontwerptekeningen te zien en enkele kunststukken die geïnspireerd zijn door Playmobil. The Beatles als Playmobil-figuurtjes op het zebrapad van Abbey Road… dat is net zo melig als een film met de Muppets.De tentoonstelling beslaat een verdieping in het Museum van de Twintigste Eeuw, dat gehuisvest is in een oud pakhuis in het Noord-Hollandse Hoorn. De tentoonstelling is van bescheiden formaat, maar groot genoeg om er een half uurtje te vertoeven.Museum op zolder
Wandelend langs de verschillende uitgestalde figuurtjes moest ik automatisch terugdenken naar mijn Playmobil speelgoed. Sommige poppetjes herkende ik van toen. Nostalgie is een van de pijlers van het Museum van de Twintigste Eeuw, waar alledaagse voorwerpen en producten uit de vorige eeuw tentoongesteld staan. De geschiedenis van het leven van alle dag wordt zo op een beeldende en aansprekende manier getoond. Het design van alledaagse voorwerpen kan immers ook een kundig kunststukje zijn wat de moeite van nadere beschouwing waard is.Daarom de volgende tip: werp dit weekend eens een blik op je rommelzolder en haal al je oude speelgoed uit de doos. Maak je oude speelkameraadjes schoon. Schilder hier en daar een achtergrondje voor bij de Playmobil-huisjes en stel de poppetjes mooi op. Licht het geheel sfeervol uit met een paar spotjes: je eigen expositie vol jeugdherinneringen is een feit. Reken tot slot tien cent voor iedere bezoeker om het ouderwetse gevoel van jeugdig entrepreneurschap volledig op te roepen.Mocht het geen succes zijn, dan heb je in ieder geval goed op een rijtje wat je de volgende Koninginnedag wil verkopen.‘De wereld van Playmobil’ is te zien tot en met 26 oktober 2008.Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.