Zaterdag 21 maart 2020
De afgelopen tijd kijk ik weer vaak naar oude televisieseries, met name Star Trek: The Next Generation en Knight Rider.
The Next Generation blijft mijn favoriete serie in de Star Trek-franchise. Op Netflix staan ze allemaal en omgezet in HD-kwaliteit. Dat betekent dat ook de special effects opnieuw gemaakt zijn, maar wel in de stijl van toen. En het ziet er allemaal goed uit. Mooie menselijke thema’s worden behandeld. Zo werd Captain Picard deze week door een ruimte drone in slaap gebracht en beleefde hij een heel leven van een buitenaards wezen van een ras dat al 1000 jaar was uitgestorven. In 25 minuten coma beleefde hij zo’n 30 jaar. Op deze manier leefde het ras voort in de herinnering van anderen. In tegenstelling tot veel films en televisieseries van nu, worden humanistische thema’s op een verhalende manier verteld in plaats van dat politieke boodschappen als propaganda door de strot van de kijker worden geduwd. Er is in het Woke-tijdperk een hoop verloren gegaan. Hopelijk leren ze in Hollywood binnenkort weer hoe je een goed verhaal vertelt.
Knight Rider bekijk ik op mijn computer en is ook in HD te krijgen. Op dit moment schrijf ik een tekst over deze serie wat uiteindelijk een hoofdstuk in een boek gaat worden of een losstaande smallpress-uitgave. Ik weet nog niet precies wat het wordt, maar ondertussen geniet ik enorm van het terugkijken van de avonturen van Michael Knight en KITT. Deze week zag ik Knight of the Drones, de eerste twee afleveringen van het derde seizoen. Michael en KITT zijn in San Francisco. Dat is voor mij dubbel feest omdat ik een tijdje in de buurt van de stad heb gewoond en er toen vaak kwam. Het is een heel filmische stad, met veel hoogte verschillen. Iets wat goed benut is door de makers door een achtervolging op een stijl aflopende weg te filmen. Heel origineel is het overigens niet, want zo’n achtervolging, waarin de auto’s naar beneden racen en soms loskomen van de grond, kennen we ook uit films als Bullit. Maar nu dus met KITT, en dat maakt het prachtig.
Ik kan erg genieten van kleine scènes waaruit blijkt dat de acteurs elkaar waarderen en plezier in hun werk hebben. Scènes tussen Devon Miles (Edward Mulhare), Bonnie Barstow (Patricia McPherson) en Michael (David Hasselhoff). Dat dit drietal het goed met elkaar kon vinden op de set, versterkt het familiegevoel dat ze moeten uitstralen.
En ik geniet dus van de shots van KITT over de Golden Gate Bridge en in downtown San Francisco. Ik zit lekker dicht op de monitor en kan alles dus goed zien. Ook dat er een groep toeschouwers op de achtergrond staat te kijken hoe Michael Knight uit zijn auto stapt. Dat moet bijzonder geweest zijn, om die opnames live op straat te zien. Toen ik in San Francisco was, heb ik dat een keer meegemaakt. Eddie Murphy was toen op locatie om de film Metro te op te nemen. Ik heb hem een paar keer een gebouw in en uit zien lopen.
Die Prince of Persia comic heb ik bijvoorbeeld nog nooit gelezen.
woensdag 11 maart 2020
Vorige week was zo druk dat ik nog steeds even bij moet komen. Op woensdag had ik de boekpresentatie van De nieuwe avonturen van de kunst, van cartoonist Willem. In boekhandel Scheltema werd hij geïnterviewd door popjournalist Jan Donkers.
Natuurlijk heb ik daar opnames van gemaakt en die de volgende dag gemonteerd en online gezet. Het is altijd leuk om een stripmaker te zien tekenen en dus is het ook leuk om dat op video vast te leggen. Tijdens zo’n boekpresentatie kom ik veel oude bekenden uit de stripwereld tegen, dus dat is veel praten en horen waar mensen allemaal mee bezig zijn.
Vrijdagavond was ik bij de opening van A Perfect Day. Een tekenshow in de Westergasfabriek waar tekeningen hangen die over menselijke ongemakken gaan. De opnames die ik daarvan heb gemaakt waren eigenlijk mislukt. Ik liep rond met mijn mobiel en dus hadden mensen vaak niet door dat ik aan het filmen was toen ze me aanspraken. Soms vraag ik me ook af waarom ik overal maar vlogs over maak. Het is soms meer een gewoonte.
Donderdag had ik ook een koffie-afspraak met Jitse, de stripinkoper van de ABC en een vriend van me. We hebben bij Dante gezeten waar Jitse redelijk snel een hele pizza naar binnen werkte. Het was zijn lunchuur. Ik vind het altijd erg leuk om met hem af te spreken, want we houden allebei van comics en strips. Jitse heeft er ook een goede kijk op en moet voor de boekhandel natuurlijk van alles bijhouden om de juiste titels in te kopen. Ik vertelde Jitse dat ik op dit moment een beetje klaar ben met de stripalbums die ik voor m’n werk moet behandelen. Het liefste zou ik me vanaf nu 100 procent met Amerikaanse comics gaan bezighouden.
Dankzij het YouTube-kanaal Cartoonist Kayfabe van Ed Piskor en Jim Rugg, ontdek ik allerlei comics waar ik nog nooit van gehoord had. Vooral ook uit het verleden. De Amerikaanse comicsindustrie is wat dat betreft heel rijk en divers. In Europa, vooral Frankrijk en België, zie je veel dezelfde titels voorbij komen. Ook zit er weinig vernieuwing in de strips die in stripwinkels worden verkocht. Het zoveelste Robbedoes-album kan mij niet heel erg meer boeien. En de zoveelste heruitgave van Kuifje al helemaal niet. Europese striphelden zijn vaak ook statische figuren, waardoor de avonturen al snel op elkaar beginnen te lijken.
Er gebeurt ongetwijfeld veel in de independent scène, maar daar heb ik op dit moment nog niet zoveel kijk op. Het is belangrijk dat ik me daar meer op ga concentreren. Daarom zoek ik op Comic Cons ook altijd de makers uit die hun eigen werk uitgeven.
Toen we weer in de winkel waren heeft Jitse me ook een paar comics laten zien die interessant en vernieuwend waren. En hij raadde nog een Instragram-account aan: Astral Eyes. Een tekenaar die veel ander stripwerk laat zien. Dat soort uitwisselingen zijn goud waard. Daarom vind ik het ook altijd leuk om met medenerds af te spreken, want je leert vaak iets nieuws. En anders kun je gewoon lekker een boom opzetten over je favoriete strips of wat je net hebt ontdekt.
Zondag was de boekpresentatie van De gevoelige mannenclub, een nieuwe graphic novel van Michiel van de Pol. Aangezien ik over het album al een vlog had opgenomen, en ik doodmoe was van de afgelopen week, heb ik die laten schieten. Dankzij de boekpresentatie in Scheltema en A Perfect Day had ik wel weer genoeg mensen gezien en gesproken. Een paar van die meetings lijken wellicht niet veel, maar als je je bedenkt dat ik via de mail en online ook met heel veel mensen in een week spreek, is een dag thuis weg van de wereld meer dan welkom.
Prince: The Broadcast Collection bevat 5 cd’s met live opnames van Prince uit zijn hoogtijdagen. Maar is de cd ook het luisteren waard? En in een recent interview vertelde Monique Klemann van Lois Lane een paar erg leuke anecdotes over His Royal Badness. Natuurlijk maak ik daar een vlog over!
Vrijdag 28 februari
Het blijft voor mij een lastige kwestie: ik wil veel meer over comics schrijven en vlogs maken, maar mijn opdrachtgevers zijn hier bijna niet in geïnteresseerd. En ook blijven de vlogs over comics altijd achter in kijkcijfers. Ver achter op de video’s over nieuwe Nederlandse strips en Europese strips in het algemeen. Daar baal ik van.
Veel comicliefhebbers hebben mijn YouTube-kanaal nog niet gevonden. En de reguliere stripliefhebber schijnt geen boodschap te hebben aan Amerikaanse comics. Soms merk ik ook vooroordelen tegen comics – die mijns inziens vaak niet kloppen.
Onbekend is onbemind. Maar juist dan zouden ze de vlogs moeten kijken om te zien hoe tof comics kunnen zijn. Hoe goed (Amerikaanse) comictekenaars hun vak verstaan en hoe divers deze stripwereld is.
Juist omdat ik YouTube erbij doe, er zit geen verdienmodel achter als je over strips vlogt, trust me, wil ik juist de onderwerpen behandelen die ik elders niet kwijt kan. Dus zit er voorlopig niets anders op om video’s te produceren voor een klein publiek. Dat is ook niet heel erg, maar soms is meer gewoon beter.
Zaterdag 15 februari
Ruimtegebrek is een groot probleem voor de stripverzamelaar, maar een ander probleem is ouder worden. Nu is ouder worden op zich een fijn gegeven, want je leeft nog en bent dus niet dood. Maar zoals gezegd: ouderdom komt met gebreken.
Zo was ik vrijdagmiddag in stripwinkel het Beeldverhaal in Amsterdam. Ik had een positieve recensie gelezen over de strip Dood en opgegraven van Jocelyn Boisvert en Pascal Colpron, en wilde een exemplaar kopen. De strip loopt zo goed dat ze in de winkel waren uitverkocht. Gelukkig kon Jeannette, de eigenaar van de winkel, nog een exemplaar bestellen.
Jeannette en ik hebben samen meteen een vlog opgenomen waarin ze vertelt over welke nieuwe strips haar zijn opgevallen de laatste tijd. Meestal draai ik vlogs in het Beeldverhaal wanneer er een signeersessie is, maar nu vond ik het leuk om de eigenaar eens aan het woord te laten. De stripverkoper is immers een uitstervend ras. Hun leven en motivatie om een winkel te runnen, moet gedocumenteerd worden.
Na een kopje koffie nam ik nog een vlog op waarin ik door de winkel loop en laat zien welke verschillende comics, strips en andere items er te koop zijn. Misschien noem ik deze rubriek ‘een rondje door stripwinkel…’ als ik meer van dit soort video’s ga maken.
Omdat de zombiestrip er niet was, besloot ik weer een deel van de reeks Soda mee te nemen. Die ben ik langzaamaan aan het verzamelen. Deel 15 was er niet, maar wel deel 12 en 13. De cover van 12 zag er goed uit dus die werd het. Ik bladerde nog even door het album om er zeker van te zijn dat ik deze nog niet had. Ik zag niets bekends.
Jeannette was zo aardig me dit album cadeau te doen omdat ik de winkel met de vlogs promoot. Thuisgekomen keek ik naar mijn rij Soda-albums en verdomd, ik had dit deel al. Sterker nog, de laatste keer dat ik in Beeldverhaal was, had ik het gekocht. Dat was slechts twee maanden geleden, maar toch kwam geen van de stripplaatjes me bekend voor toen ik vanmiddag in de winkel door het album bladerde. En dat terwijl ik me nu wel kon herinneren dat ik Soda: Code Apocalyps een goed verhaal vond.
Het lijkt wel of de verhalen die ik lees steeds minder goed blijven hangen. Nu lees ik natuurlijk ook heel veel strips en comics voor mijn werk, en kijk ik ook nog eens films en series, dus kan er sprake zijn van een informatie-overload. De hoeveelheid data die ik via het internet tot me neem en de dagelijkse consumptie van een groot aantal YouTube-video’s maken m’n hoofd ook vol. Dat kan de reden zijn. Maar misschien is het gewoon mijn leeftijd. Veertig plus zijn betekent kennelijk dat je vergeetachtiger wordt.
Een tijdje geleden ben ik dan ook maar begonnen met het bijhouden van titels die ik wil kopen in een aantekeningenboekje. Daarin staat bijvoorbeeld welke nummers van Amazing Spider-Man ik nog mis. En wanneer een vlogger een goede tip geeft, schrijf ik die erin. Ik vrees dat ik de administratie van mijn verzameling serieuzer moet gaan aanpakken, om in de toekomst meer dubbele albums te voorkomen.
Omdat de strip 40 pagina’s bevatte, moest Juniorpress die toen over twee comics verdelen. Dat vond ik toen niet zo erg, want de cover van Todd McFarlane maakte alles goed. Het binnenwerk vond ik ook prachtig getekend en de introductie van Venom spectaculair. Als 11-jarige comicfan had ik hierover in september 1988 niets te klagen.
Indrukwekkend vond ik dat er al 300 nummers van Spider-Man waren verschenen in de Verenigde Staten, een serie die vanaf 1963 liep. Al had ik weinig voorstelling van hoe de eerste Spider-Man-comics er uitzagen, want het tekenwerk van Steve Ditko had ik toen nog niet gezien.
Omdat van Spider-Man 300 de cover en iedere pagina zo’n beetje in mijn geheugen gegrift staat, vond ik het dus bijzonder om zelf ook een dergelijke mijlpaal te behalen. Al is het opnemen van zoveel vlogs natuurlijk niet echt vergelijkbaar met de prestatie van 300 comics.
Zaterdag beantwoordde ik voor de vlog enkele kijkersvragen terwijl ik voor mijn comicskast zat. Een van de deuren hadden we eruit gehaald zodat je de comics op de plank goed kon zien. Tegenwoordig heb ik namelijk platen in de glazen deuren zodat het zonlicht niet langer in staat is de strips te verkleuren. Dat betekent wel dat ik mijn natuurlijke achtergrond voor vlogs niet meer heb, omdat je nu in mijn werkkamer tegen witte platen aankijkt in plaats van doorschijnend glas. De conservering van de collectie gaat echter voor het hebben van een mooi decor.
Terwijl mijn computer de vlog aan het renderen was, moest ik denken aan hoe ik vroeger mijn zaterdagen besteedde. Pakweg 28 jaar geleden zat ik nog op de middelbare school en als ik even geen huiswerk had, of dit huiswerk uitstelde tot de zondag, ging ik vaak op zaterdagmiddag nog even langs bij Het Gele Teken. De enige stripwinkel in Hoorn en omstreken, en dus de plek waar ik al mijn comics kocht. Dat was dan vaak al mijn tweede bezoek die week, want na school gingen Paul en ik ook vaak langs om in de bakken te kijken en over comics te praten. Of ik nu die zaterdag met nieuw leesvoer naar huis ging of niet, ’s avonds zat ik vaak bij de televisie op de bank in een Spider-Man of Batman-comic te lezen terwijl mijn ouders naar de VARA keken. Sommige comics heb ik wel tientallen keren herlezen.
Toch twijfelde ik vaak op zaterdag of ik wel naar de stripwinkel langs zou gaan. Dikwijls was ik ’s ochtends bij de bibliotheek in het centrum geweest om cd’s te huren, die ik dan in het huis van mijn moeder – ik woonde bij mijn vader – op cassettebandjes opnam omdat haar stereotoren van betere kwaliteit was. Eenmaal weer thuisgekomen keek ik ’s middags op RTL de Duits nagesynchroniseerde versie van Knight Rider. Tegen een uurtje of half vier begon het twijfelen. Ging ik nog even bij verkoper Harry langs om nieuwe comics te halen? Moest ik mijn zakgeld niet bewaren voor volgende week? En moest ik eigenlijk al niet heel lang nieuw ondergoed kopen? Of nieuwe tapes? Jammer hoeveel tijd ik vroeger kwijt was aan besluiteloosheid. Hoewel ik daar zo nu en dan nog steeds last van heb. Daarom vind ik het ook zo fijn om vlogs in een take op te nemen. Dan is er geen ruimte voor twijfel, alleen maar concentratie en doelgericht werken.
Knight Rider.
Meestal besloot ik op het laatste moment om toch nog naar het Gele Teken te gaan, fietste gehaast naar de stad om de winkel een half uur voor sluitingstijd te bereiken.
Wanneer ik nu een beeld probeer te vormen van mijn ideale zaterdag toen, zag die er zo uit: ’s ochtends cd’s en boeken halen bij de bibliotheek. Daarna de cd’s opnemen op een tapeje. Soms is mijn moeder thuis, vaak ook niet en kan ik rustig mijn gang gaan. Daarna Knight Rider kijken, hoewel in een hele ideale wereld David Hasselhoff niet opeens Duits spreekt. En dan nog even naar het Gele Teken, zonder twijfel, waar dan een fantastische comic op me ligt te wachten. ’s Avonds lees ik die op mijn eigen kamer, en daarna ga ik de kroeg in het centrum in om vrienden te ontmoeten. Want in een ideaal weekend heb je op maandagochtend geen proefwerk te doen of werkstuk in te leveren, en kun je je bezighouden met de geeky dingen die je boeien.
Op de Dutch Comic Con wintereditie interviewde ik op zondagochtend meerdere cosplayers achter elkaar in de dealerhal. Erg leuk om te doen, want cosplayers zijn altijd enthousiast over hun hobby en het personage dat ze uitbeelden.
Het lukte me echter niet om voor de kerstvakantie alle vlogs te monteren en online te zetten. Inmiddels heb ik mijn laatste cosplay-interview gemonteerd. In de komende periode komen de drie video-interviews dus online op mijn YouTube-kanaal: youtube.com/michaelminneboo. Ik sprak onder andere met Popeye en de Riddler.
Omdat ik voor Eppo Stripbladook cosplayers interview, was dit projectje op Comic Con meteen een vorm van veldwerk: kijken of er potentiële kandidaten voor de rubriek rondliepen. Instagram is overigens ook een handig hulpmiddel om cosplayers te vinden.
Het komende jaar staat voor mij dus deels in het teken van deze leuke en originele hobby.
Allereest: voor Submarine Channel mocht ik een top 5 van de vreemdste versies van de Kerstman in comics schrijven. Die kun je hier lezen.
En dan nu door met wat ik je eigenlijk wilde vertellen…
Laatst zat ik een live-stream te kijken van de Amerikaanse striptekenaar Ethan Van Sciver, waarin hij taarten ging halen tijdens Thanksgiving. Gefascineerd heb ik de veertig minuten durende video tot me genomen.
Van Sciver is niet alleen een fantastische tekenaar, hij heeft ook een onderhoudend en levendig YouTube-kanaal waarin hij praat over Star Wars en wat daar tegenwoordig allemaal mis mee is, en over strips maken.
‘Uncle Ethan’ zoals z’n fans hem noemen, is ook een van de prominente gezichten van de ComicsGate-beweging. Daar vertel ik je in een andere post graag meer over, want dat is een boeiend onderwerp op zich.
Aan het begin van de video zat Ethan achter het stuur en vertelde hij dat ze een chronisch tekort aan taarten hadden in huis. We reden met hem mee naar een winkel waar hij al streamend enkele verschillende pies uitzocht. Niet alleen weet Van Sciver van zoiets prozaïsch een boeiend verhaal te maken, ook vind ik het fascinerend om te zien hoe zo’n farmer’s supermarkt er in New Jersey uitziet. Het halen van taarten is overigens een running gag in de vlogs van Ethan.
Waarom maak ik nu nooit van dit soort vlogs, vroeg ik mezelf later af. Niet alleen kan ik niet zoals Ethan van het alledaagse een spannend avontuur maken, ook heb ik schroom in het openbaar tegen een camera te praten. Ik richt liever de lens op een comic waar ik enthousiast over ben.
Ook voel ik de laatste weken een mededeelmoeheid die tegelijkertijd opkwam met mijn afkeer van sociale media. Het komende jaar wil ik daarom veel meer dingen voor mezelf houden in plaats van die te delen via Instagram of een vlog. Meer privé leven dus. Het filmkijkproject in de maand november maakte mij duidelijk hoe fijn het is om gewoon dingen voor jezelf te doen, zonder dat anderen meteen kunnen inhaken met hun mening over wat je net gezien hebt.
De laatste weken van december ben ik dan ook op vakantie. Zodra de laatste vlog van dit jaar online staat, ga ik even niet meer vloggen. 5 januari dit jaar publiceerde ik de 94ste vlog op mijn YouTube-kanaal, inmiddels zitten we over de 280. Ik heb dus heel wat afleveringen geproduceerd dit jaar. En de taart… eh, koek is even op.
In mijn vakantie laat ik sociale media links liggen. Mijn mail check ik zo min mogelijk, en ik zal zelfs minder YouTube kijken om zo los te komen van de spiraal van negativiteit die door het algoritme versterkt wordt.
Ik wil in mijn hoofd weer ruimte voor mijn eigen gedachten krijgen en inspiratie vinden in offline media zoals strips en boeken. En natuurlijk mijn brein even luchten in het bos of op het strand.
Emilia Clarke boeit ook als ze haar kleren aan heeft.
Maandag 2 december 2019
Omdat mijn ‘Mijn lijst’ op Netflix heel veel titels bevatte waar ik maar niet aan toekwam, besloot ik om in de maand november elke dag een film te gaan kijken.
Om mezelf alle rust te gunnen voor dit project, besloot ik er online niets over te zeggen. Mijn eerste impuls was namelijk om elke dag op Instagram te plaatsen welke film ik had gekeken en te zeggen wat ik ervan vond. Maar dan kreeg ik vast van anderen te horen of zij die film leuk vonden of niet, en eerlijk gezegd had ik daar geen trek in. Iedereen mag van alles vinden wat hij of zij wilt, maar ik hoef het niet allemaal te horen. Niets vervelenders wanneer je heel blij wordt van een film en iemand moet dan zo nodig vertellen wat er allemaal mis aan is.
Het werd dus een fijn privéproject. Iets voor mezelf. Je hoeft immers niet alles online te knallen.
De voorwaarden die ik mezelf stelde waren dat de film op Mijn lijst van Netflix moest staan, dat ik de film nog niet gezien had en dat ik hem helemaal af zou kijken.
Nu het december is kan ik concluderen dat het goed gelukt is om elke dag een film te kijken. Er waren maar drie avonden dat ik er geen zin in had. En op een van die avonden heb ik vooral veel YouTube-filmpjes gekeken, want daar liep ik toen weer achter mee.
In totaal heb ik 26 films van mijn Netflix-lijst kunnen schrappen en zag ik een film bij mijn maatje Paul: Terminator Genisys.
Het voelde fijn om eens toe te komen aan de films die ik altijd al eens wilde zien. Ze stonden niet voor niets op Mijn lijst. Het voelde alsof ik een taak die ik me had voorgenomen uitvoer en afmaakte. En dat voelde goed.
Emilia Clarke boeit ook als ze haar kleren aan heeft.
Ook heb ik me met iedere film goed vermaakt. Zelfs met Terminator. Dat kwam deels doordat ik hem samen met Paul zag, maar ook omdat het Arnold vs Arnold was. En het feit dat je twee uur lang naar Emilia Clarke kunt kijken compenseert volledig het feit dat er qua tijdrijzen geen touw vast viel te knopen aan deze Terminator-aflevering. Logica was ver te zoeken. Laten we eerlijk zijn: na Terminator 2: Judgment Day hadden ze gewoon met deze serie moeten stoppen. Wie nog niet overtuigt is van die stelling, kijkt Dark Fate nog maar eens. Wat een overbodige prul is dat.
Tot slot had ik eindelijk weer eens het gevoel iets te doen met het gegeven dat ik eigenlijk filmwetenschapper ben van beroep. Omdat ik doorgaans voor mijn werk veel moet lezen en tv-series kijk, schiet het filmkijken er vaak bij in. Dat vind ik eigenlijk heel jammer, want ik hou erg van dit medium. Dat is waarschijnlijk de belangrijkste les die ik leerde van deze kijkmaand.
Zondag 1 december 2019
Het heeft ongeveer dertig jaar geduurd, maar eindelijk heb ik een goed exemplaar van Spectaculaire Spiderman 32 kunnen bemachtigen. Ik vond een gaaf exemplaar op de Wintereditie van Dutch Comic Con in een doos vol met oude Juniorpress comics. Per stuk kostten ze 1,50. Een mooie prijs.
Op de cover zien we Spider-Man in gevecht met Hydroman, een nieuwe superschurk die in dat nummer werd geïntroduceerd. De Amerikaanse uitgave was Amazing Spider-Man 212, een verhaal van Denny O’Neil getekend door JRJR. De Nederlandse uitgave is uit 1982.
Ongeveer dertig jaar geleden kocht ik deze comic al eens bij mijn lokale stripboer Het Gele Teken. Die had altijd tweedehands comics te koop. Soms ook dubbele exemplaren. Van Spectaculaire Spiderman 32 had hij echter maar een exemplaar en de cover daarvan was behoorlijk beschadigd. Van delen van de cover was de bovenste laag weggescheurd, waardoor er grote witte vlakken in de prachtige illustratie van John Romita Jr. zaten.
Eigenlijk vond ik het zo zonde dat de cover beschadigd was, dat ik de comic wilde laten liggen. Ik vroeg aan verkoper Harry of hij niet nog een exemplaar had liggen. ‘Nee, en ik weet ook niet of ik er ooit nog een binnenkrijg,’ zei hij. Toen kocht ik de comic toch maar, in de hoop om ooit een vervangend exemplaar te vinden. Ruim dertig jaar later vond ik die op de Dutch Comic Con.
Hoewel ik de Nederlandse Spider-Mans nu niet meer spaar en dit verhaal in een Amerikaanse bundel in de kast heb staan, was ik er toch heel blij mee. Het voelt alsof een zoektocht eindelijk is afgerond.
Op de Con zat naast me een jongen in de dozen met comics te kijken en kocht wat oude Peter Parkers. Hij vertelde dat hij ze vroeger altijd van zijn moeder kreeg, maar dat hij de comics bij een verhuizing was kwijtgeraakt. Peter Parker nummer 1 had hij overigens wel nog, maar in minder goede staat. Ik voelde even een verwantschap met deze onbekende mede-geek die zich liet leiden door een gevoel van nostalgie en een behoefte om zijn verzameling compleet te maken.
Tijdens de tweede dag van de wintereditie van Dutch Comic Con heb ik vooral veel cosplayers geïnterviewd. In stripblad Eppo heb ik een rubriek waarin ik iedere aflevering een leuke cosplayer ondervraag, dus het leek me een goed idee alvast wat mogelijke kandidaten te scouten. Cosplay vind ik een erg leuk verschijnsel en ook dit jaar waren er op Comic Con veel mensen die zich hadden verkleed als hun favoriete personage.
Ik nam de gesprekken op met mijn mobiel. Met een beetje mazzel kon ik daar weer vlogs van monteren. Je bent crossmedia journalist of je bent het niet.
In de dealerhal liepen zondagochtend veel cosplayers rond die zin hadden om over hun kostuum te praten. Behalve eentje dan. Die wilde zich graag laten interviewen en cosplayde voor het eerst. Zijn enthousiasme voor het cosplayen werkte aanstekelijk. Toch, toen ik nogmaals vertelde dat het interview voor een vlog was, wilde hij toch liever niet online gezet worden. Jammer, want het was een leuk interview. Maar natuurlijk respecteer ik dat wel en ik wiste dan ook meteen het file.
Het voordeel van de dealerhal is dat er niet zo heel veel muziek door speakers schalt. In de gamershal word je doof na een paar uur en interviews opnemen is daar niet te doen.
De Joker en een Riddler kon ik interviewen in de stand van Dirtees, wat helemaal een uitkomst was. De nieuwe JOKER-film is net een maand uit en deze Joker was helemaal in de stijl van Joaquin Phoenix’ versie van Batmans aartsvijand. Mocht je JOKER nog niet hebben gezien, doen! Want dit is een van de beste films van 2019.
Ook heb ik illustratoren SpaceMonsterArts en Renée Rienties geïnterviewd voor een vlog. Renée ken ik sinds we naast elkaar zaten op de Amsterdam Comic Con twee jaar geleden. Ze maakt leuke strips en mag gerust een aanstormend talent genoemd worden. Hoewel dat natuurlijk een verschrikkelijk cliché is, vind ik die van toepassing op dit jonge tekentalent. SpaceMonster kende ik van Instagram en zij mij ook, dus dat was meteen gezellig.
Het is grappig dat op de dagen dat ik mezelf voorneem het rustig aan te doen, ik vaak het meeste werk verzet. Nu is een Dutch Comic Con sowieso een mooie gelegenheid om met tekenaars en andere nerds te praten. Vaak leveren die gesprekken verse ideeën op voor artikelen, of materiaal voor vlogs. Ook spreek ik dan met opdrachtgevers van me die een stand hebben, zoals Rob van Bavel van Eppo.
Vele gesprekken later zat ik bij de live-opnamen van de podcast van Melvin en Gerto. Iedere week zijn ze met Chez Geeque te horen over geeky dingen. Hun gast was dit keer Kenny Rubenis die af en toe net zulke droge en gevatte opmerkingen maakte als zijn personages uit de strip Dating voor Geeks. De heren hadden enkele prikkelende stellingen over Star Wars en toen ze naar mijn mening vroegen over de Star Wars-films van Disney heb ik een monoloog gehouden over hoe vervelend ik die vind. Je kunt het beter Star Woke noemen in plaats van Star Wars. Bij deze film is de politieke en ideologische boodschap veel belangrijker dan het vertellen van een spannend en goedlopend verhaal. Mocht ik enkele wokies in het publiek hebben beledigd, dan maakt dat de dag eigenlijk alleen maar leuker.
Onderweg naar huis nam ik mezelf voor de volgende dag lekker aan de slag te gaan met de vlogs die ik had opgenomen. Helaas had het lot iets anders in gedachten. Vlak bij huis schoot er een nare steek door mijn linkervoet en kon ik bijna niet meer lopen. Nu sta ik op aanraden van de fysiotherapeut sinds twee maanden als ik werk achter mijn computer in plaats van te zitten. Al het staan, het recente sporten en twee dagen Comic Con waren kennelijk overbelastend voor mijn voeten. (Tenzij een van de wokies uit het podcastpubliek snel een voodoopoppetje van me gemaakt had en nu vol plezier met een naald in mijn linker voet aan het prikken was.) De volgende dag kon ik nog steeds niet staan op mijn voet en zat ik op de bank met een laptop achterstallige teksten te schrijven. Ook niet verkeerd, maar die vlogs moesten dus even wachten.
Maandag 25 november 2019
Afgelopen weekend was de Wintereditie van Heroes Dutch Comic Con in Utrecht. In Nederland zijn de Cons de afgelopen jaren succesvol gebleken, dus we hebben van EasyFairs maar liefst twee afleveringen per jaar. Daarnaast is er ook nog een Amsterdam Comic Con georganiseerd door een andere organisatie. Je zou misschien denken dat het allemaal wat te veel wordt, maar afgelopen zaterdag was uitverkocht en de zondag vrijwel ook. Dat betekende dat er zaterdag 20.000 man door de jaarbeurshallen trok van de ene zaal naar de andere. En aan de enorme stroom mensen kon je merken dat het druk was.
Marvels door Busiek en Alex Ross.
In de ochtend had ik enkele interviewafspraken met de mensen van Marvel Comics. Als eerste sprak ik met Alanna Smith, een redacteur van Marvel die portfolio’s van tekenaars zou beoordelen dat weekend. Daarna interviewde ik striptekenaar Arthur Adams en schrijver Kurt Busiek. Adams probeerde overal een luchtig en grappig antwoord op te geven. Tegenwoordig tekent hij vaker covers dan het binnenwerk van comics, omdat zijn stijl nogal arbeidsintensief is. Hij tekende vroeger bijvoorbeeld X-Men en brak door met de miniserie Longshot. Ik kocht nog een speciale beursuitgave van Adams met daarin mooie tekeningen van deze meester. Een leuk aandenken aan een leuk gesprek.
Met Busiek kon ik goed praten over zijn interessante project Marvels waar dit jaar een epiloog van is verschenen. De eerste vier delen van deze serie kwamen uit in de jaren negentig. Marvels toont belangrijke gebeurtenissen in het Marvel Universum vanuit het perspectief van de gewone man. Phil Sheldon, een nieuwsfotograaf, is de gewone man die centraal staat in deze serie. Alex Ross schilderde de illustraties in een realistische stijl, die het verhaal allemaal nog meer een documentair tintje geeft.
Ik vind Marvels een boeiend project en was daarom blij hierover met Busiek te kunnen spreken.
Voor de eerste twee interviews kon ik met de makers in een aparte ruimte zitten, maar Busiek sprak ik aan zijn signeertafel. Tijdens het interview werd de rij met fans die een handtekening van de schrijver wilden steeds langer. Toen ik na 18 minuten merkte dat hij moe begon te worden, heb ik het gesprek afgerond. De tekenaars en schrijvers komen naar de Con vooral om fans te ontmoeten, handtekeningen te zetten en merchandise te verkopen, dus dan wil ik niet te veel tijd van ze in beslag nemen. De tekenaars verdienen namelijk hun geld met de verkoop, de Con betaalt hun reis en verblijf maar geen extra fee. De acteurs die op een Comic Con optreden hebben echter een andere deal.
Na mijn interviews kwam ik Dennis tegen, een van de vaste kijkers van mijn YouTube-kanaal en lezer van Mijn vriend Spider-Man. Hij vroeg of ik een handtekening wilde zetten. Aangezien hij mijn boek niet bij zich had, koos hij een pagina uit van de Marvel Encyclopedie die hij net gekocht had. Uiteraard een pagina over Spider-Man. Er wordt niet zo vaak om mijn handtekening gevraagd, dus voor mij is het nog steeds bijzonder wanneer mensen me herkennen van mijn vlogs of van mijn boek.
Marcel & Michael & KITT. Foto: Marcel Haster.
Toen was het tijd voor een koffiepauze, dus Marcel Haster, de Stripvlogger, kwam precies op tijd met het voorstel om even in de perskamer te gaan zitten om bij te praten. Daar is het in vergelijking tot de beursvloer, een oase van rust. En de koffieautomaat schenkt een fijn bakkie. Marcel en ik hadden het onder andere over de nieuwe Amerikaanse wetgeving die het ons YouTubers heel moeilijk zou kunnen gaan maken.
Marcel was dat weekend op de Con om een eigen impressie op video vast te leggen. Dat soort video’s doen het doorgaans goed op YouTube, omdat cosplayers kijken of ze zichzelf en hun vrienden terugzien in de video. We hebben overigens allebei het probleem dat hoeveel views een video ook trekt, en hoeveel abonnees een kanaal ook heeft, dat je het gevoel hebt dat het nooit genoeg is. Heel veel vloggers hebben met dat probleem te maken. We willen altijd meer. Later bedacht ik dat als er nooit een punt komt waarop je genoeg hebt, je je er eigenlijk ook niet meer druk over hoeft te maken. Ons gesprek en die gedachte die daaruit voortkwam, gaven me weer nieuwe zin om video’s op te nemen. Wat ik ’s avonds thuis nog gedaan heb toen ik een vlog maakte over de comics die ik die dag gekocht had.
Na Marcel had ik nog een meeting met de mensen van Dutch Comic Con om te praten over welke tekenaars ze in de toekomst zouden kunnen uitnodigen om naar Nederland te komen. Het was een vruchtbaar gesprek dat zeker in de toekomst nog een vervolg krijgt.
De laatste paar uurtjes op de beurs zaterdag besteedde ik aan het struinen door comicdozen. Tegenwoordig heb ik een boekje bij me met daarin missende nummers van Amazing Spider-Man en andere titels die me zijn aangeraden of die me interessant lijken. Ik struin dus heel gericht. Ik kwam die middag dan ook een paar mooie titels tegen voor een leuke prijs.
Zoals John Byrne’s Alpha Flight Classic Vol. 2. Een bundel met de eerste serie Alpha Flight-verhalen door de meester zelf. Alpha Flight is een Canadees superheldenteam, oorspronkelijk in het leven geroepen om de X-Men te verslaan. Dat was volgens Byrne ook meteen het probleem toen Marvel vroeg om met een serie over dit team aan de slag te gaan. Omdat Alpha Flight zo was samengesteld dat ze goede oppositie konden bieden tegen de X-Men, had het team zijn inziens geen ander bestaansrecht.
Naar wat ik heb gehoord is Byrne met tegenzin aan de slag gegaan met deze serie, maar daardoor gaf hij zichzelf de kans om te experimenteren en zijn die verhalen daardoor juist heel goed geworden. Wat kon hem het schelen: mocht de verkoop van de serie tegenvallen, dan was hij van het probleem af. Uit die onverschilligheid is een les te halen, ook voor mij als blogger en vlogger. Gewoon aan het werk gaan met een zekere vorm van onverschilligheid en durf, zonder angst voor kijkcijfers of reacties van het publiek. Misschien maken we dan wel ons beste werk.
