Categorie: Mike’s notities

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #20: Nachtwerk met Hulk-schrijver Al Ewing

Al Ewing op Comic Con Amsterdam 2019. Foto: Michael Minneboo

Maandag 9 september 2019
Vrijdagavond 30 september reisde ik af naar Schiphol-Rijk. Tegen een uur of tien stapte ik de bar binnen van hotel Park In, om met een kopje thee aan een van de tafels te zitten en op mijn afspraak te wachten.

De serveerster bracht mijn thee terwijl ik rustig mijn tablet opensloeg en aandeed. Om mij heen zaten vooral buitenlandse reizigers die voor het sluiten van de keuken nog even snel een warme maaltijd naar binnen werkten. Op de speakers was dancemuziek te horen. Niet mijn genre en storend tijdens het lezen, maar dat moest maar even.

Terwijl de wereld om mij heen doorging, dook ik in Immortal Hulk issues 21 en 22. Deze moest ik nog lezen.
‘Ben je van de comic con?’ vroeg de serveerster terwijl ze naar mijn T-shirt knikte waarop een afbeelding van de Hulk door Jack Kirby stond.
‘Nee, ik ben een journalist. Ik ga zo hier Al Ewing interviewen, de man die deze Hulk-strips schrijft.’ Ik wees even op mijn tablet. ‘Maar Al is nog niet ingecheckt in het hotel.’
‘Ah.’

Banner ziet zijn alter ego in de spiegel. Uit Immortal Hulk #1 door Joe Bennett.

De Hulk kende de serveerster nog wel van de oude televisieserie met Bill Bixby als Bruce Banner en Lou Ferrigno als de Hulk. Ik schat dat we zo’n beetje dezelfde leeftijd hadden, dus ongetwijfeld had ze die in haar jeugd ook wel eens voorbij zien komen. Net als ik. Ik keek altijd uit naar nieuwe afleveringen en ook al ben ik tegenwoordig in de veertig, ik kijk nog steeds graag naar The Incredible Hulk. Nu zat Immortal Hulk barstensvol met verwijzingen naar deze serie, dus ik was zeker van plan Ewing te vragen of hij er ook fan van was.

Ik belde even met Jeroen van Trierum of Ewing al geland was. Dat was hij, maar het wachten was nog even op twee andere tekenaars die dit weekend waren uitgenodigd om gast te zijn op de Comic Con Amsterdam. Ewing zou tegen 11 uur zeker in het hotel zijn, verzekerde hij mij. Jeroen had ervoor gezorgd dat ik Ewing dit weekend toch nog kon interviewen, want de andere mensen van de Con hadden daar heel moeilijk over gedaan. Eerst kon het wel, toen kon het niet. Dankzij Jeroen, die sowieso het comicgedeelte had geregeld, kon ik Ewing vrijdagavond spreken.

Ik deed luchtig, maar eigenlijk voelde ik me best zenuwachtig die avond. Niet zo zeer voor het gesprek, want zoals altijd had ik me goed ingelezen in de comics die Ewing voor Marvel had geschreven. De zenuwen kwamen door het late tijdstip. Sowieso ben ik niet op mijn best in de late avonduren, en dat maakte het extra moeilijk om een gesprek met een eloquente Britse schrijver aan te gaan over de vele lagen in zijn Hulk-verhalen. Maar ook was ik bevreesd dat het gesprek te laat zou beginnen en mijn laatste bus ging veertig minuten over half een weer richting Schiphol Centraal. Die bus moest ik hebben als ik met de trein nog Amsterdam wilde bereiken die nacht. Als Ewing dus heel laat aan zou komen, had ik weinig tijd voor het gesprek. Daarom was ik voor de zekerheid vroeger naar Schiphol gereisd, in de hoop dat de auteur er al zou zijn.

Halverwege het lezen van nummer 22 zag ik de gestalte van Ewing binnenkomen. Met zijn golvende, bruine haar, een baardje, een bril en een klein buikje onder zijn zwarte T-Shirt, zag hij eruit als een geek van begin veertig. Ik liep op hem af, stelde me voor en terwijl hij een biertje bestelde, zorgde ik ervoor dat we in het rustige gedeelte van het restaurant konden plaatsvinden. Hier werd overdag ontbeten en nu zat er niemand. We gingen zitten. Ik zette mijn digitale recorder aan en stelde mijn eerste vraag. Het werd een lang gesprek van ruim een uur. Daarna praatten we nog wat na terwijl bij de bar de andere stripmakers die in waren gevlogen gezellig zaten te praten. Soms met hun vrouw erbij.

Al Ewing op Comic Con Amsterdam 2019. Foto: Michael Minneboo

Het was erg leuk om Ewing te spreken over Immortal Hulk, omdat het een van de beste series is die op dit moment in de Amerikaanse comicsindustrie wordt geproduceerd. Ewing en tekenaar Joe Bennett bieden een frisse kijk op het bekende groene monster, en mengen psychologie, filosofie en horror met elkaar. Ook is verbloemt Ewing zijn visie op de wereld niet en steken geregeld politieke elementen de kop op. Ewing, zelf een blanke man van in de veertig, houdt niet van wit privilege, Trump en maakt zich duidelijk zorgen over klimaatsverandering.

In dat opzicht past Immortal Hulk goed bij andere comics die door Marvel worden uitgegeven en waarin een politieke boodschap soms belangrijker lijkt dan de superheldenactie. Dit stuit sommige lezer soms tegen de borst, omdat ze de comics te prekerig vinden. Zelf heb ik daar bij het lezen van sommige titels ook last van. Gelukkig weet Ewing een goede balans te vinden tussen alle elementen, al is het niet moeilijk te herleiden hoe hij in de wereld en het leven staat, als je Immortal Hulk leest.

Het gesprek werd soms scherp maar nooit onaangenaam. Ewing kon het hoe en waarom van zijn werk goed beargumenteren. Niet alleen wist ik na ons gesprek heel veel over hoe Immortal Hulk tot stand was gekomen, ook zorgde Ewing ervoor dat ik door zijn visie sommige thema’s die tegenwoordig spelen wat ruimer zag. Dat zijn de goede gesprekken. We rondden onze dialoog af en Jeroen en ik gingen richting de bus die gelukkig snel kwam. Tegen twee uur was ik thuis die nacht.

Toen ik dat weekend op zondag de Con in de RAI bezocht, viel het mij op hoe rustig het was. Achteraf gezien had ik Ewing wellicht toch kunnen interviewen terwijl hij achter zijn tafel zat om comics te signeren. Maar dan was het gesprek waarschijnlijk meerdere keren onderbroken en dat komt de concentratie niet ten goede. Ik kijk dus tevreden terug op die vrijdagavond en het interview. Inmiddels heb ik het artikel bij de opdrachtgever StripGlossy ingeleverd, maar ik weet nog niet wanneer het in het stripblad zal verschijnen.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #19: Captain Marvel lesbisch? Maakt het uit?

Dinsdag 3 september
Afgelopen weekend vond Comic Con Amsterdam plaats, hoewel de bordjes vermeldden dat het Comic Con Europe was toen ik zondagochtend het gebouw van de RAI binnenstapte. Ik was nog duf van het elke dag vloggen de afgelopen maand en een interview dat ik vrijdagavond laat had afgenomen, maar ik had erg veel zin in deze editie.

Tot mijn verbazing was het erg rustig en was de opzet van Comic Con dit keer behoorlijk klein. Er waren maar twee standhouders die comics verkochten, en bij de tafels van tekenaars en auteurs was het rustig. Er stonden geen rijen die je doorgaans ziet van mensen die een handtekening of illustratie wilden. De rest van de dag werd het niet veel drukker. Dat maakt mijn werk overigens meestal makkelijker, want ik had nu alle tijd om met de buitenlandse stripmakers te praten. Ik interviewde Nuno Plati voor een vlog. Deze Portugese stripmaker heeft onder andere Spider-Man-comics getekend en vertelde daar graag over. Daarna interviewde ik nog de Nederlandse illustrator Gerben den Heeten, die pin-ups tekent met een knipoog.

Meestal kom ik op de Comic Con bekenden tegen en de dag is daarom zo gevuld met bijpraten. Met Melvin van Dirtees dronk ik een kopje koffie bij zijn stand. Er liep een tienermeisje langs. Ze droeg een Captain Marvel T-shirt en een vest in de stijl van het uniform van deze superheld. Ik zie dat soort geeky kleding wel vaker en vind het een leuke manier waarop je je fan-zijn kunt uitdragen. Het hoeft immers niet altijd een T-shirt of cap te zijn.

Ik vroeg haar of ze een grote fan was, en het meisje zei: ‘Ik hou van haar.’ De comics had ze nog niet gelezen, maar ze was erg onder de indruk van de Captain Marvel uit de film die eerder dit jaar was uitgekomen met Brie Larson in de hoofdrol. ‘Het is bijna zeker dat ze lesbisch is!‘ zei het meisje verrukt. Dat was belangrijk voor haar, omdat ze zelf ook lesbisch is. Daarom vond ze Wonder Woman ook tof, want die is biseksueel. (Je kunt ook bijna niet anders dan wanneer je opgroeit op een eiland waar alleen maar vrouwen wonen.)

Nu is representatie al een tijdje een veelbesproken thema. Hoewel er in de meeste media tegenwoordig sprake lijkt van overkill, is het wel goed om te horen dat lesbische superhelden zo’n meisje een goed gevoel geven omdat ze zichzelf in het personage kan herkennen.

Met die overkill bedoel ik dat je bijna geen serie meer kunt kijken of er is wel sprake van LHBTI+-representatie, alsof men bezig is met een inhaalslag. Vaak zijn dit overigens nog personages waarbij hun seksuele voorkeur allesbepalend is, in plaats van dat het personage toevallig bijvoorbeeld een homoseksuele politieagent of superheld is. Wat dat betreft doen ze het bij Captain Marvel subtieler, al kun je daar weer tegenin brengen dat ze als personage onverslaanbaar is, en alles precies goed doet en geen fouten heeft. Een type dat we ook wel Mary Sue noemen. Veel representatie-personages zijn overigens praktisch smetteloos, alsof de makers ze geen slechte eigenschappen durven te geven. Dat zie ik ook veel terug in niet-blanke personages.

Maar dat heb ik het meisje allemaal maar niet verteld. Soms moet je gewoon knikken, je mond houden en koffiedrinken.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #18: VEDA – Soms is video beter dan een artikel

Dinsdag 27 augustus
Het is alweer een maand geleden sinds ik in dit ‘dagboek’ heb geschreven en dat heeft alles te maken met VEDA. VEDA staat voor Vlog Every Day in August, hoewel er ook een April-variant van bestaat wanneer mensen iedere dag een vlog maken en uploaden in die maand. Elke dag vloggen, daar heb ik me dus vooral mee beziggehouden deze maand.

Tussendoor schreef ik enkele artikelen en was ik te gast bij Omroep Max om over de veiling van Amazing Fantasy #15 te praten – de comic waar het allereerste Spider-Man-verhaal in staat. Ook was ik te gast bij meerdere nieuwsprogramma’s van de NOS om te praten over de breuk tussen Disney en Sony nu hun overeenkomst om Spider-Man te laten optreden in de Marvel-films tot een einde kwam. Op het moment van schrijven zijn beide partijen er nog niet uit, maar uiteindelijk komt het er op neer dat Disney gewoon meer geld wil krijgen van de Spider-Man-gerelateerde films die Sony maakt en dat de hele strijd eigenlijk bestaat uit twee giganten die publiekelijk aan het onderhandelen zijn. Het geeft maar weer eens aan hoe big business de superheldenfilms tegenwoordig zijn geworden. Al is de alomtegenwoordigheid van dit genre in de bioscoop en de kleine buis ook een behoorlijk dikke hint.

Veel Spider-Man dus in de afgelopen maand en in dit dagboek heb ik daar dus nog niets over verteld. Ik heb mezelf voorgenomen om vanaf nu de draad van dit project weer op te pakken. Toch geeft dit alles mooi aan dat een professionele geek op meerdere platforms tegelijk aanwezig is, en het ene platform daarom meer aandacht eist voor een periode dan het andere. Het is soms ook de vraag welk medium het meest geschikt is om je geeky boodschap over te brengen. Het is erg tof dat de Nederlandse omroepen als Max en de NOS op de radio aandacht hebben voor Spider-Man. Daarentegen vind ik het zelf weer beter passen om een stripboek te bespreken via een vlog op YouTube, want dan kun je het een en ander uit het boek laten zien.

Voor VEDA bezocht ik ook meerdere stripmakers in hun atelier en studio’s. Zo konden we de makers in hun natuurlijke habitat aan het werk zien en dat is voor mij echt een meerwaarde van video ten opzichte van een geschreven interview. Hoewel ik daar natuurlijk niet tegen ben, want als het alleen om uitspraken gaat, voldoet schrift prima. Maar iemand als Fred de Heij zien inkten aan de westernstrip die hij samen met scenarist Willem Ritstier maakt, dat kan het beste in video. Je ziet dan goed hoe Fred niet per plaatje inkt, maar met zijn pennetje over de hele pagina gaat bijvoorbeeld. Ook kun je goed zien hoe hij dat pennetje vasthoudt en hoe hij varieert tussen het maken van dikke en dunne lijnen. Het deed me dan ook goed dat juist dat soort video’s heel goed bekeken werden.

Vanaf september wil ik me meer toeleggen op het schrijven van dit dagboek en andere projecten waar ik binnenkort meer over wil vertellen. Nu concentreer ik me nog even op de laatste paar video’s van de maand augustus.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #16: Postvlogs

Vrijdag 26 juli
Gisterochtend ging de bel. De postbode had een pakketje. Ik woon drie hoog dus ik vraag ze altijd om de post op de trap neer te leggen beneden. Een pakketje, dat kon alleen maar een postpakket met nieuwe strips zijn!

Omdat ik veel over strips schrijf en over ze vlog, krijg ik geregeld van uitgevers allerlei nieuwe albums en graphic novels opgestuurd. In de zomermaanden altijd minder omdat er dan ook veel minder uitkomt, dus liep ik verrast en vol verwachting de trap af. Bij de deur zag ik een flink pakket staan. Dat moesten aardig wat nieuwe strips zijn. Misschien wel genoeg om twee vlogs over te maken.

Meestal maak ik de post open terwijl de camera loopt en het pakket in beeld brengt. Een unboxing video heet dat. Ik laat dan aan de kijker uitvoerig de cover en enkele pagina’s uit het album zien. Ik lees ook de flaptekst voor en vertel over de maker wat me op dat moment te binnenschiet.

Het zijn simpele maar doeltreffende vlogs, want op deze manier krijgen de kijkers een aardige indruk van het boekwerk en of het iets is wat ze zouden willen lezen. Ook kan ik zo laagdrempelig laten zien welke nieuwe strips er in de winkels liggen.

Helaas, als ik beneden ben blijkt het vette pakket voor de buurvrouw op één hoog te zijn. Dat gebeurt wel vaker dat de bezorger gewoon overal aanbelt in de hoop dat er iemand opendoet. Wat de reguliere post betreft is het al mazzel als je die überhaupt bezorgd krijgt, want vaak gaat het mis en komen dingen nooit aan. Ze verdwijnen dan in een mysterieuze postzak die veel wegheeft van een zwart gat, of de postbode heeft dan weer eens verkeerd gesorteerd en je post is bij een van de naburige huizen terechtgekomen, wat vaak net zo erg is als een zwart gat.

Hoe dan ook, die dag maakte ik geen postvlog.

Categorieën
Film Filmrecensie Mike's notities

Dagboek van een Geek #15: Apollo 11

Donderdag 25 juli
Deze week samen met mijn vriendin Linda naar Apollo 11 geweest. De documentaire van Todd Douglas Miller over de missie naar de maan van Apollo 11 en de eerste mannen op de maan: Neil Armstrong en Edwin ‘Buzz’ Aldrin. Astronaut Mike Collins bleef in het ruimtevaartuig Columbia in een baan rond de maan om zijn collega’s na hun verblijf op te pikken.

Ik ben benieuwd hoe ze bij NASA hebben bepaald wie wel voet op de maan ging zetten en in welke volgorde, en wie de achterblijver zou zijn. Naar wat ik later deze week online las vond Aldrin het eigenlijk niet leuk dat hij de tweede man was op de maan en heeft hij daarom bewust geen foto’s van Armstrong gemaakt. Ik denk dan: gast, een of tweede, je bent op de fucking maan geweest, dus wat zeur je nou?!

Op 20 juli 2019 was het precies 50 jaar geleden dat de astronauten van de Apollo 11-missie de maan bereikten. Een paar uur later, op 21 juli zetten de eerste mensen een voet op van wat ook wel de natuurlijke satelliet wordt genoemd (als ik wikipedia mag geloven. Ik vond de documentaire erg indrukkend en nu al mijn een na leukste filmervaring van dit jaar. De leukste zal Avengers: Endgame blijven – je bent immers Marvel-fan of niet.

Apollo 11 bevat recent ontdekt, nog niet eerder vertoond 70mm beeldmateriaal en meer dan 11.000 uur aan geluidsopnamen. De beelden zijn haarscherp en de kleuren prachtig, alsof alles gisteren is opgenomen. Opnames vanuit de ruimte worden afgewisseld met beelden van de mensen van Mission Control van NASA. Ook zien we hoe het publiek zich rondom de lanceersite verzamelde op de opstijging bij te wonen. Dat geeft een prachtig tijdsbeeld van wat mensen toen droegen en de hardware die ze hadden om historische momenten vast te leggen.

Schematische, maar doeltreffende animaties maken de verschillende onderdelen van de missie duidelijk aan de toeschouwer. Erg indrukwekkend vond ik het shot vanuit de lift, wanneer de astronauten naar de raket gaan vlak voordat ze opstijgen. De camera gaat langzaam omhoog en biedt een mooi zicht op de Apollo-raket. Je ziet alle details van de raket en de hele constructie er omheen. Ook de close-ups van het opstijgen, en de enorme vuurkracht die daarvoor nodig was om het gevaarte in de lucht te krijgen, gaven me kippenvel. En de opnames op het maanoppervlak zijn natuurlijk erg bijzonder.

Er zitten overigens een paar opnames bij waarvan ik vermoed dat ze in een studio zijn nagemaakt. Het gaat hier niet om shots van de maan, maar stukjes uit de ruimte. Die shots moeten het verhaal duidelijk maken, maar ik betwijfel of ze er toen aan dachten om die op te nemen. En hier en daar voegen ze geluid in de ruimte toe, wanneer twee ruimtevaartuigen aan elkaar gekoppeld worden. In de ruimte kan niemand je horen gillen weten we van de Alien-filmposter, dus zo’n koppelgeluid is in een vacuüm ook niet te horen.

Er zit natuurlijk wel een patriottistisch sausje over de documentaire heen: de wedloop om wie als eerste mensen op de maan had, de Sovjetunie of de Verenigde Staten, maakte dat ze toen zo’n haast hadden. Het is een prestatie van jewelste voor de mensheid, maar toch vooral een heldhaftige daad van de Amerikanen. Dat maakt het telefoongesprek tussen Nixon en Armstrong terwijl hij op de maan staat, nog even extra duidelijk. Maar weet je, die propaganda vind ik niet zo’n probleem. Het waren immers de Amerikanen die deze historische missie hebben volbracht. En op de maan staat niet een wereldvlag, maar de Amerikaanse.

Toen ik na de film nog even de winkel in Eye bezocht, heb ik enkele geeky kaarten gekocht. Ze verkopen allerlei film gerelateerde postkaarten daar. Vaak portretten van acteurs in character, maar ook afbeeldingen van filmaffiches. Niet toevallig kocht ik een foto van Christopher Reeve als Superman, Julie Newmar als Catwoman en Yvonne Craig als Batgirl. Er waren geen foto’s van Amerikaanse astronauten, maar deze Amerikaanse helden voldoen prima. Om het patriottisme wat te compenseren kocht ik ook een portret van Terence Hill die Italiaan is en eigenlijk Mario Girotti heet, en een afbeelding van het filmaffiche van Octopussy met Roger Moore als James Bond en de Zweedse Maud Adams als het titelpersonage. Ik wilde nog wat kaarten van Batman van Tim Burton kopen, maar die hadden ze niet meer. Kennelijk veranderen ze het assortiment geregeld. Slim, want zo blijf je terugkomen.

Terwijl we in de avondlucht langs het IJ naar huis liepen, moest ik toch vooral nog aan de Apollo-11 missie denken. Fijn dat zo’n documentaire je bijna het gevoel kan geven alsof je er 50 jaar geleden bij was.

Categorieën
Film Mike's notities

Dagboek van een Geek #12: Stranger Things Seizoen 3

Vrijdag 12 juli [EEN BEETJE SPOILERS!]
Ik hou van de jaren tachtig, het decennium waarin ik kind was en op de basisschool zat. De films en tv-series die ik toen zag, maakten een onuitwisbare indruk op me en hebben deels mijn smaak gevormd. Daarom vind ik de serie Stranger Things zo leuk: die speelt in de jaren tachtig en dat benadrukken de makers ook constant door de mode, de bordspellen die de hoofdrolspelers spelen en de vele verwijzingen naar populaire cultuur uit die tijd.

Stranger Things past perfect in de trend van nostalgische films en series die we al een paar jaar krijgen aangeboden. Smullen voor een nostalgist als ik, al vraag ik me af hoe lang deze trend nog gaat duren, want op een gegeven moment is er sprake van overkill.

Gelukkig is de serie niet alleen maar jaren tachtig, het verhaal dat de Duffer Brothers ons vertellen is ook zeer vermakelijk met monsters uit parallelle universa en een groep vrienden die deze monsters moeten bestrijden. Wie heeft er vroeger immers niet gefantaseerd dat er in het kleine plaatsjes waar je opgroeide een poort schuilging naar een andere dimensie? Of dat je samen met je vrienden bovennatuurlijke krachten moest bestrijden? Ik wel.

In de afgelopen drie seizoenen zagen we de vriendengroep langzaam ouder worden. Het is dus niet zo gek dat de kids in het nieuwe seizoen aan het puberen zijn. Een deel van de vrienden is vooral bezig met meisjes terwijl Will (Noah Schnapp) eigenlijk gewoon nog Dungeons and Dragons wil spelen. Ik kan me dat kruispuntmoment in mijn jeugd nog herinneren. Op een gegeven moment heb je het gevoel dat je te oud bent voor die kinderdingen, of ben je bang dat mensen je kinderachtig gaan vinden omdat je nog met kinderdingen bezig bent. Daar moet ik nu wel een beetje om lachen, want als geek ben ik vooral met dingen uit mijn jeugd bezig. Sterker nog: Mijn vriend Spider-Man is daar een ode aan van 320 bladzijden! Ook schaam ik me er niet meer voor als ik aan mensen vertel dat Knight Rider nog steeds een van mijn favoriete series is.

Deze week hebben Linda en ik ’s avonds het derde seizoen van Stranger Things gekeken. De Duffer brothers hebben wederom een heel vermakelijk verhaal gemaakt, al moest ik er de eerste paar afleveringen wel een beetje inkomen. De serie is ook zo nu en dan best gewelddadig en hoewel dat hoort bij horror, merk ik dat ik daar meer moeite mee begin te krijgen naarmate ik ouder word. Dat is een thema om later verder te onderzoeken.

Uiteindelijk heb ik genoten van de verhaallijn en van het bizarre idee dat Russen bij het bouwen van een typisch Amerikaanse mall een enorme geheime basis onder dat winkelcentrum hebben gemaakt. Russische mallrats!

Ook de visual effects waren fantastisch. Het monster uit de upside down wereld zag er heel levendig en echt uit. Goed voor een paar nieuwe nachtmerries.

Ook was het genieten van het goede acteerwerk van de gehele cast. Behalve dan van Priah Ferguson die het jongere zusje speelt van Lucas (Caleb McLaughlin, die wel kan acteren). Het personage dat ze speelt is al heel vervelend, maar Fergusons beroerde spel maakte de scènes met haar een verzoeking. Jammer dat haar rol in dit seizoen prominenter was dan ervoor. Als iemand snel door het monster opgegeten had mogen worden, was zij het.

Check out that shirt! David Harbour en Winona Ryder.

Wel een fijne toevoeging aan de cast vond ik Robin, gespeeld door Maya Hawke. Ze werkt samen met Steve ’the hair’ Harrington (Joe Keery) in een ijssalon, en gaandeweg leren we steeds meer kanten van haar karakter kennen. Ik vind dat ze haar heel soepel in de plot van de serie hebben gewerkt en op die manier de cast hebben uitgebreid. Meestal wordt de cast van een serie namelijk uitgebreid bij nieuwe seizoenen want nieuw bloed biedt nieuwe mogelijkheden voor drama.

Ook ben ik fan geworden van David Harbour die sheriff Cooper in de serie speelt. Hij liep dit seizoen rond in een fout Hawaii-shirt en nu heb ik meteen zin om mijn hele kast daarmee vol te stoppen. Nu nog even mijn snor laten staan.

Categorieën
Film Mike's notities

Dagboek van een Geek #11: Van Star Wars tot Star Worst

Yoda & Luke. The Empire Strikes Back.

Donderdag 4 juli
Welke Star Wars-films vind ik eigenlijk nog de moeite van het herkijken waard? Laat ik ze allemaal even op een rij zetten, van beste naar slechtste, oftewel van Star Wars naar Star Worst.

Yoda & Luke. The Empire Strikes Back.

Ik beperk me hierbij even tot de live-action-films en laat tv-specials, animaties en Ewoks-gerelateerd kijkvoer achterwegen. Niet dat ik een hekel heb aan Ewoks, maar ik heb de animatieseries nog niet gezien en die kan ik dus niet beoordelen.

1. The Empire Strikes Back & Return of the Jedi
2. A New Hope
3. The Force Awakens
4. Attack of the Clones
5. The Phantom Menace
6. Revenge of the Sith
(Eigenlijk zou ik iedereen willen afraden de volgende films überhaupt te gaan kijken, tenzij je het leuk vindt jezelf te martelen:)
7. Rogue One
8. Solo: A Star Worst Story
9. The Last Jedi

Je hebt het goed gezien: de laatste drie Star Wars-films vind ik eigenlijk helemaal niks. Bij twee viewings van Rogue One viel ik telkens letterlijk in slaap. Solo: A Star Wars Story is overbodig, saai, voorspelbaar en heel slecht uitgelicht. Over The Last Jedi heb ik het straks nog.

Het grappige is wel dat die laatste paar ervoor zorgen dat de prequels beter lijken. Hoewel ik me kan herinneren dat ik toentertijd erg onder de indruk was van The Phantom Menace. Het was de eerste SW-film die ik in de bioscoop zag en ik weet nog dat ik de pod-race fantastisch vond. JarJar kon mij toen echter al niet boeien.

The Last Jedi is inderdaad mijn minst favoriete Star Wars-flick. Toen ik hem de eerste keer had gezien in de bioscoop schreef ik een stukje waarin ik alles opsomde dat ik leuk aan deze film vond. Achteraf gezien forceerde ik mezelf om die leuke dingen aan te kaarten en vooral alles wat ik maar niks vond, te negeren. Ik was toen nogal in de bui van: ‘Wie ben ik om aan Ryan Johnson te vertellen hoe hij een film moet maken?’ En als geek wilde ik vooral de leuke kanten van blockbusters benadrukken, vooral omdat het internet al zo zuur was geworden.

Ik zat in die tijd ook net bij een podcast over geeky dingen, en de eerste aflevering ging over TLJ. Ik hield me toen behoorlijk in over deze film, want we waren net begonnen en we moesten nog aan elkaar wennen. Al vond ik toen al dat volgens TLJ alle vrouwen altijd gelijk hebben en alle mannen op hun nummer worden gezet. Het is niet moeilijk om een duidelijke feministische boodschap in deze film te zien, laat ik het zo zeggen.

Ook is mijn mening in de loop der tijd veranderd over The Last Jedi. Dat komt ook door de vele video-essays die ik online heb gezien over TLJ en The Force Awakens. Slimme videomakers en Star Wars-fans benadrukken in die essays wat er eigenlijk allemaal niet klopt aan die film en weten te overtuigen met klinkende argumenten en voorbeelden.

Ook over personages als Rey. Als een vlogger erop wijst dat Rey wel heel erg makkelijk de Force onder controle heeft, en vrijwel moeiteloos Kylo Ren verslaat met een lightsaber terwijl ze zo’n ding – voor zover wij weten – voor het eerst vasthoudt, dan denk ik opeens: Hm, het is eigenlijk wel gek dat ze overal goed in is zonder dat ze hier echt voor getraind heeft of kennis van heeft. Een Mary Sue noemen we dat dan, wat eigenlijk gewoon betekent: dit personage heeft geen fouten en is overal goed in, zonder dat ze er iets voor heeft moeten doen. Jammer, want Rey had veel potentieel.

Hoewel ik TLJ in het begin dus nog wel redelijk vond, ben ik door die essays en door een tweede viewing een paar maanden later duidelijk van mening dat dit daadwerkelijk een Star Worst Story is. Behalve de feministische agenda en personages als Rey, zijn de plotgaten die zo groot zijn dat je er een Death Star in kwijt kunt, en andere inconsequenties, niet over het hoofd te zien. Ik ben het met veel fans eens dat Luke Skywalker onherkenbaar is veranderd in zijn manier van doen. Zelfs Mark Hamill vond dat maar niks, en hij is Luke Skywalker.

Maar goed, het bovenstaande lijstje en opvattingen over de films zijn mijn mening. Dat er mensen anders over denken, snap ik. En dat is prima. Wat mij alleen vaak opvalt bij dit soort particuliere lijstjes, is dat mensen zich persoonlijk aangevallen voelen als je zegt dat je The Last Jedi niet veel soeps vind. Men identificeert zich teveel met wat ze leuk vinden. Dat gaat zelfs zo ver dat als je dus iets niet zo tof vindt waar zij helemaal gek van zijn, dat ze dit eigenlijk als een persoonlijke afwijzing ervaren. En dat is nog in het meest gunstige geval, want veel mensen zien dit meteen als een persoonlijke aanval. Zucht.

Zelf lig ik er niet wakker van als mensen de strips waar ik dol op ben niet kunnen waarderen. Het is mijn leven, mijn ervaring. Ik voel me echt niet persoonlijk aangevallen als je Spider-Man niks vindt. Jammer voor je, denk ik dan.

Maar ja, debatteren is een verloren kunst die niet beoefend wordt op online fora. Daar ben je meteen een seksist als je oppert dat Rey het allemaal wel heel makkelijk afgaat allemaal. Of dat in The Last Jedi alle vrouwen gelijk lijken te hebben en alle mannen het volgens hen fout. Daar commentaar op hebben maakt je nog geen seksist, dat maakt dat je slecht geschreven films gewoon niet trekt.

Ik ben wel klaar met mensen die met drogredenen meningen die afwijken van hun visie aanvallen. Eigenlijk wil ik het ook helemaal niet meer over Star Wars hebben, en dat vind ik eigenlijk nog het ergste. Ik vind het ontzettend jammer dat de Star Wars-franchise door deze nieuwe films en al het gelul eromheen nu wel zo’n beetje verleden tijd voor mij is. De oorspronkelijke drie films zal ik zeker nog wel een paar keer kijken, ook wel The Force Awakens vanwege de nostalgische vibe en het feit dat Luke, Leia en Han een rol in deze film spelen, en misschien ook de prequels van Lucas. Daarna houdt het echt op.

Categorieën
Film Mike's notities

Dagboek van een Geek #10: Een ouderwets avondje Arnold

Commando.

Maandag 1 juli
Een avondje naar toffe fragmenten en een film met Arnold Schwarzenegger kijken? Daar heb ik altijd zin in. Vooral als het materiaal wordt getoond door een ouderwetse VHS videoband te projecteren in een bioscoopzaal. Dat was vrijdag 28 juni het geval op de laatste avond van Straight to Video van dit seizoen.

In tegenstelling tot andere voorstellingen was deze in de grote zaal van Lab 111, dus dat betekende dat er geen kans was dat er iemand voor je beeld zat. De zaal die ze hier doorgaans voor gebruiken is namelijk veel kleiner.
Schwarzenegger bewonder ik, omdat deze Oostenrijkse bodybuilder het verdomd ver geschopt heeft in het leven. Zijn autobiografie heb ik een paar jaar geleden met plezier van kaft tot kaft gelezen. Schwarzenegger is iemand die duidelijke doelen voor zichzelf stelt en die ook haalt. Dat doorzettingsvermogen vind ik inspirerend, al schiet het bij mij nog wel eens tekort. Daarbij zijn de Arnold-films simpelweg heel vermakelijk.

Samen met Paul heb ik genoten van de vage trailers en Japanse reclamespots die Arnold heeft gemaakt. En van het fragment uit Pumping Iron, waarin Arnold uitlegt dat als hij aan het trainen is, voortdurend het gevoel heeft dat hij klaarkomt. Zo lekker vindt hij bodybuilding.

Commando.

Ook was het fijn kijken naar Commando van Mark L. Lester uit 1985, de hoofdfilm van die avond. Hierin speelt Arnold een gepensioneerde kolonel van de special forces die met zijn jonge dochter een rustiek huisje deelt. Een stel onverlaten ontvoeren zijn dochter om Arnold te dwingen een bepaalde klus uit te voeren en dat hadden ze natuurlijk beter niet kunnen doen. Als je de dochter van Schwarzenegger ontvoerd is dat vragen om een flink pak slaag.

Commando is een 90 minuten durend heerlijk schiet-, knal- en onelinerfestijn zoals ze tegenwoordig nog maar zelden gemaakt worden. De dochter wordt gespeeld door een jonge Alyssa Milano en de vrouwelijke sidekick door Rae Dawn Chong. Het weerzien van deze klassieker deed me verlangen naar meer films uit de jaren tachtig. Een tijdperk dat de WOKE-mensen (heten die Wookies?) van nu waarschijnlijk als politiek incorrect bestempelen, maar wat vroeger gewoon entertainment was. Er was toen nog geen casting waarbij aan iedere vorm van representatie voldaan moest worden. En stoere mannengedrag werd niet meteen bestempeld als toxic. Eigenlijk heel verfrissend dus om eens een oude Schwarzenegger op te zetten.

Natuurlijk ziet VHS er op een groot scherm eigenlijk niet uit, omdat de kwaliteit zo laag was. Maar dat is juist deel van de charme van zo’n nostalgisch avondje filmkijken. En het grappige is dat je op een gegeven moment helemaal in de film zit, waardoor de lage kwaliteit helemaal niet meer opvalt.

Categorieën
Film Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek #9: Next Level Spider-Men

Zaterdag 29 juni
Een van de leuke gevolgen van het schrijven van een boek over Spider-Man en fancultuur is dat ik geregeld word uitgenodigd om over mijn favoriete fictiefiguur te komen praten. Dat gebeurt vooral als er een nieuwe film uitkomt van Marvels beste superheld, wat begin juli het geval is als Spider-Man: Far From Home gaat draaien in de bios.

Daarom was ik deze week bij Next Level Heroes, het YouTube-programma van Bas van Teylingen en Bardo Ellens. Nu was Bas er niet omdat hij zijn tweede speelfilm aan het regisseren is, dus nam Bardo de presentatie op zich. Samen met hem en Melvin Imanuel van Dirtees hebben we een flinke boom opgezet over Spider-Man en over wie Mysterio is, de potentiële schurk in deze film gespeeld door Jake Gyllenhaal.

Als prop had ik deze keer een herdruk van Amazing Spider-Man #13 meegenomen waarin Mysterio geïntroduceerd wordt. Op weg naar de studio was ik die ochtend nog even langsgegaan bij CIA comics aan de Keizergracht waar ik tegenwoordig al mijn True Believers koop, waar deze uitgave onderdeel van is. In de uitzending kun je van zo’n strip niet te veel laten zien, maar wel bijvoorbeeld de cover. Ik vind het belangrijk om mensen te wijzen op het bestaan van die comics, zodat sommige filmkijkers zin krijgen om die oorspronkelijke comics ook te gaan lezen. Noem het een vorm van zendelingswerk.

Bardo Ellens is een van de bekendste Nederlandse YouTubers. Hij is al sinds 2006 actief op zijn videokanaal Banjomovies waar hij allerlei humoristische video’s plaats, waarvan de meeste afleveringen een satirisch karakter hebben. Op dit moment heeft hij meer dan 300.000 abonnees. Eigenlijk is hij de enige Bekende Nederlandse YouTuber die ik in het echt ken, want als ik de YouTube-Top 100 doorblader, merk ik dat ik toch vaak naar heel andere YouTubers kijk. Meestal zijn dat Amerikaanse videomakers die over geeky onderwerpen praten. Ieder krijgt dankzij de algoritmes zijn eigen informatiebubbel.

Nu ken ik Melvin al een tijdje en is het altijd leuk om samen flink te nerden. Na de uitzending hebben we ook nog iets van anderhalf uur doorgepraat over reacties op Instagram en hoe je daar mee om kunt gaan. Vooral natuurlijk als die reacties niet zo fijn zijn. Wat nog wel eens gebeurt als mensen zich slecht geïnformeerd uitlaten over dingen. Moet je die mensen dan wijzen op hun fout of moet je die reacties simpelweg laten staan maar er niet op ingaan?

Meestal kies ik voor het laatste, maar mensen op een verkeerde aanname wijze kan ook helpen ze tot inzicht te laten komen. Het blijft iets wat je telkens opnieuw moet uitmaken denk ik.

Maandag zal ik Spider-Man: Far From Home gaan zien in de persvoorstelling. Ik ben benieuwd of ik daar in de volgende aflevering van Next Level Heroes weer over mag praten. Maar dat soort dingen blijven altijd een verrassing.

Categorieën
Mike's notities

Dagboek van een Geek #4: Lucifer

woensdag 8 mei
Sinds maandag ben ik getroffen door een nare griep en iets wat op een keelontsteking lijkt. Veel hoesten en in bed liggen. Tussendoor probeer ik wel wat te schrijven, want ik heb een paar leuke klussen liggen waar aan gewerkt moet worden. Maar dat gaat dus wel langzaam.

Een van die klussen is een nieuwe rubriek voor stripblad Eppo waar ik nog niet heel veel over kan vertellen. Het is in ieder geval erg leuk om weer bij Team Eppo te zitten. Afgelopen vrijdag had ik een afspraak met Rob van Bavel, de hoofdredacteur en initiator van Eppo en we hebben een paar uur goed vergaderd en gezellig bijgepraat. Uit dat gesprek kwamen dus allemaal goede projecten waar ik de komende tijd aan hoop te werken. Maar eerst dus eens goed beter worden, want telkens een stukje schrijven en dan weer rusten is ook niet alles. Het stomste van ziek zijn vind ik dat schrijven en begrijpend lezen een stuk slechter gaat.

En vloggen kan ik dus al helemaal even vergeten. Dat klinkt nergens naar met mijn stem en hoestbuien.

Gelukkig gebeuren er ook mooie dingen in de wereld. Zoals het vierde seizoen van Lucifer dat sinds vandaag op Netflix staat. De serie was in Amerika gecanceld na drie seizoenen, de kijkers achterlatend met een enorme cliffhanger en kater. De fans waren zeer actief online met het uiten van hun ongenoegen dat Lucifer zou verdwijnen en het uitspreken dat de serie moest blijven. Netflix heeft toen beloofd voor de productie te betalen. Dat betekent dat er tien nieuwe afleveringen zijn geproduceerd. Niet zo veel als de vorige seizoenen, maar ik ben allang blij dat er weer meer Lucifer is.

De serie draait om Lucifer Morningstar, de heerser van de hel, die besluit dat hij dat baantje maar niks meer vindt. Hij begint een nachtclub in Los Angeles, en wordt een speciale adviseur van de afdeling moordzaken van de politie, en vaste partner van rechercheur Chloe Decker (Lauren German). Dat is zo’n beetje het uitgangspunt van de serie, maar er gebeurt veel meer in dan alleen de moordzaak van de week die opgelost moet worden. Lucifer loopt bij een psycholoog en krijgt te maken met zijn broers en zussen. Een van hen, Amenadiel (D.B. Woodside), moet van hun vader (God) ervoor zorgen dat Lucifer zijn positie als heerser van de hel weer inneemt.

Tom Ellis is de charmantste duivel die je ooit hebt ontmoet. De serie is eerder antireligieus dan religieus. Hoewel dat anti eigenlijk ook wel meevalt, vind ik het heerlijk hoe Lucifer tekeer gaat tegen zijn vader en dat de almachtige eigenlijk maar als een vervelende kerel wordt neergezet. Uiteindelijk blijkt de duivel zo slecht nog niet. En zorgen we meestal voor onze eigen hel. Dat zie je in Lucifer letterlijk terug: de mensen die in de hel terechtkomen worden niet door een hogere macht uitgekozen, ze kiezen er zelf voor omdat ze vinden dat ze er thuishoren. Ze beleven in de hel een bepaalde gebeurtenis waarin ze iets heel fouts hebben gedaan telkens opnieuw, totdat ze zichzelf vergeven. Een mooie interpretatie van wat de hel kan zijn. We maken het onszelf veel moeilijker dan vaak nodig is. Daarbij: in plaats van anderen de schuld te geven, moeten we verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen daden. Helemaal geen slechte levenslessen voor een dramady op Netflix.

Ik hoop dat Linda vanavond een beetje op tijd thuis is zodat we samen de eerste aflevering kunnen kijken.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek: Nerds op NDSM

4 mei 2019
Donderdag 2 mei was de boekpresentatie van NERDS!. Het boek over mensen als ik geschreven door Emilio Guzman en Thijs van Domburg. Hun kindje werd getoond en verkocht op de NDSM-werf bij Blast Galaxy: een speelhal waar je klassieke arcade-games kunt spelen.

Ik was er nog nooit geweest maar voelde me meteen nostalgisch bij die grote kasten met enorme schermen. Vroeger speelde ik de game Outrun wel eens op zo’n ding. Mijn teleurstelling was dan ook groot hoe erg de Commodore 64 van dit spel tegenviel. Zo had je in de arcade-versie op een gegeven moment een splitsing in de weg en kon je dus je route kiezen. Dat was bij de Commodore niet het geval en reed je eigenlijk altijd dezelfde route.

Er was een mooie opkomst en de drie tekenaars die aan het boek hebben meegewerkt waren er ook. Met Kenny Rubenis sprak ik nog over zijn strip Dating for Geeks die alweer vijf jaar bestaat. Al dachten we allebei dat hij al langer met de strip bezig is maar dat krijg je ook als dit jaar alweer je tiende album uitkomt. Wanneer Kenny op de Comic Con signeert, staat er altijd een lange rij geeks en nerds te wachten op een tekening van hem in hun album.

De redacteur van het boek, Stephanie Heijtel, hield een leuke toespraak en had het spel Levensweg aanpast met de illustraties die in NERDS! staan. Zij is ook een NERD, maar dan eentje die Harry Potter leest. Dat mag ook. Harry Potter lezen en daar superveel van weten.

Het leuke aan een boekpresentatie over Nerds is natuurlijk dat er aardig wat nerds rondlopen. Ik sprak dan ook met verschillende mensen over de nieuwste Spider-Man en Marvel-films en over hoe verschrikkelijk Star Wars is geworden de laatste paar jaar.

Tekenaar Yasmin Sheikh, die dus ook in het boek staat, sprak ik toen ik richting de uitgang liep. Haar Luna the Vampire is een tijd geleden uitgegeven door de Amerikaanse uitgeverij IDW. Ik vind het altijd knap als Nederlandse tekenaars voet aan de grond in het buitenland weten te krijgen.

De laatste jaren lijkt dat ook steeds beter te lukken. Denk maar aan Aimée de Jongh, Typex, Marcel Ruijters, Barbara Stok, Romano Molenaar en Erik Kriek. Dat zijn in ieder geval de namen die me zo te binnenschieten. Het succesgehalte verschilt overigens per tekenaar: niet alle strips slaan ook aan in het buitenland, maar het feit dat er zoveel talent in Nederland werkt dat ook in het buitenland gezien wordt, stemt mij positief. En wellicht breken Guzman en Van Domburg voor de geeks, of Nerds zoals zij die noemen, ook nog wel een lans nu ze veel radio en tv-aandacht krijgen voor hun boek.

Op weg richting huis liep ik over het NDSM-terrein en verbaasde ik me over de appartementen die ze daar aan het bouwen zijn. Dit gebied is enorm in ontwikkeling. Er wonen nu vooral studenten in containers en er zijn allerlei ateliers en creatieve broedplaatsen. Binnenkort is het waarschijnlijk een rijke yuppenparadijs.

Dagboek van een geek #3.

Categorieën
Mike's notities Strips

Dagboek van een Geek: 80/42

1 mei 2019
Gisteren vierde de Nederlandse stripwereld de 80ste verjaardag van Martin Lodewijk. De nestor van de Nederlandse strip wordt hij ook wel genoemd en gezien zijn enorme staat van dienst is dat een terechte titel. Martin creëerde onder andere Agent 327, schreef de serie Storm en begeleidde als redacteur van stripbladen veel stripmakers. Toch was ik niet veel met Martin bezig, maar vooral met mijn eigen geboortedag, want ik werd 42 gister.

Ik vier mijn verjaardag niet op een traditionele manier. Ik vier mijn verjaardag dus eigenlijk niet, maar geef mezelf wel altijd een vrije dag om te doen waar ik zin in heb. Meestal komt dat neer op zitten op de bank met een stapel strips of boeken. Gisteren verliep iets anders.

In de ochtend maakte ik een vlog over het boek Nerds! dat die avond ervoor door de postbode was afgeleverd. Dat soort vlogs heb ik het liefste meteen online, want dan weten mensen tenminste dat het boek uit is. Bovendien vind ik het erg leuk dat Nerds! van Emilio Guzman en Thijs van Domburg er nu eindelijk is. Daarna heb ik wat gelezen en ’s middags treinden mijn vriendin Linda en ik richting Zandvoort. Omdat de overstap op Haarlem CS bijna een half uur was, besloot ik dat ik liever de stad in wilde gaan. We gaan immers al vaak naar Zandvoort om uit te waaien. En ik wilde wel even kijken hoe het bij Jopo de Pojo was.

Stripverkoper Dimitri had weer goede leestips. Hij is goed thuis in Amerikaanse comics en ook weet hij veel van onafhankelijke makers, waar hij enthousiast over kan vertellen.

Dimitri vertelde me ook dat Jopo de Pojo eind dit jaar gaat verhuizen naar een nieuw pand in Haarlem. Dat pand staat om de hoek van waar ze nu zijn. Grappig genoeg kocht een bekende Nederlander Blankets van Craig Thompson in de winkel. Een mooi album. Welke BN’er het was maakt niet uit, maar hij speelde vroeger een fotograaf in het SchoolTV Weekjournaal. Wie dat zag als kind weet wie ik bedoel.

Linda vond het leuk om de strips die ik had uitgezocht voor mijn verjaardag te kopen. Eindelijk heb ik nu een deeltje van Tank Girl van Jamie Hewlett en Alan Martin. Een ingekleurde herdruk van werk uit 1989 en 1990. Ik bekijk vaak de vlogs van Ed Piskor en Jim Rugg en zij raadden het werk van Hewlett aan. Zo langzamerhand ben ik een lijst aan het samenstellen met comics en makers die ik nog niet ken en waar ik iets van wil lezen. Zo leer ik telkens weer wat bij.

Zo raadden Piskor en Rugg ook het werk van Rick Veitch aan. Van Veitch kocht ik op de Dutch Comic Con al een Marvel Graphic Novel, en gisteren voegde ik daar The One aan toe. Ben erg benieuwd naar deze boeken. Ik heb vroeger wel iets van Veitch gelezen overigens.

Dimitri gaf me nog een stapel comics die uitgebracht zijn voor Free Comic Book Day dat dit weekend plaatsvindt. Ik twijfel nog of ik daar een vlog over zal maken voor Amsterdam Comic Geek. Over wat of niet te vloggen twijfel ik heel veel overigens, maar dat is een onderwerp voor een andere blogpost.

Na het stripbezoek aten we spareribs in een restaurant in Haarlem. Al met al dus een prima verjaardag.

Dagboek van een Geek #2.