Jammer vond ik wel dat juist de acteurs die je het graagst hoort praten over de serie het minste aan het woord komen. Weinig Sarah Michelle Gellar, Anthony Stewart Head en Alyson Hannigan. Wel komt James Marsters veel aan het woord, maar je wilt natuurlijk juist van Sarah Michelle allerlei leuke anekdotes horen. Hoe vond zij het om te moeten zingen in de musicalaflevering? Ik weet dat ze niet van zingen houdt, maar niet dankzij dit boek.
Ben nu bij het gedeelte over de Angel tv-serie. Daarin komen de belangrijke acteurs wel vaker aan het woord. Dat stuk vind ik dus eigenlijk leuker om te lezen. En ik heb meteen zin om de serie weer te kijken. Angel heb ik niet op dvd, dus dat opnieuw kijken zal even moeten wachten.
De HD-versie vanBuffy schijnt een regelrechte ramp te zijn. De beelden zijn vaak zonder de bijbehorende filters in HD overgezet, waardoor nachtscènes opeens dagscènes zijn geworden. Ook zijn ze heel slordig omgegaan met het beeldratio. Bij het omzetten van 4:3 naar 16:9 hebben ze soms een uitsnede van het beeld gemaakt en soms zie je juist de crew in beeld. Ongelooflijk. Ik ben heel blij dat ik de oorspronkelijke dvd’s nog in huis heb.
De afgelopen drie dagen nam ik veel vlogs op voor mijn YouTube-kanaal. Dat was fijn, want ik had allerlei ideeën voor video’s en als ik daar dan niet aan toekom, is dat frustrerend.
Nu heb ik dus een voorraadje vlogs en die zorgt voor een nieuw probleem. Het leukste is het namelijk om een aflevering op te nemen en die meteen online te zetten. Maar ja, als een voorraad hebt kun je niet meteen alles publiceren. Dat is overkill.
Al een tijd stoei ik met de vraag wat een goede publicatiefrequentie is. Elke dag een vlog? Of drie keer per week? En moet er minstens een dag tussen video’s zitten om ervoor te zorgen dat mensen de tijd hebben om de nieuwste episode te bekijken?
Niet iedere kijker bekijkt iedere aflevering. Maar ik merk wel dat als de nieuwe vlog online staat, de vorige soms niet meer bekeken wordt. Het een en ander hangt van het onderwerp af, want van sommige vlogs groeit het aantal views nog steeds.
Vlogs die nieuwe stripalbums behandelen, wil ik eigenlijk zo snel mogelijk online zetten, omdat mensen dan weten dat die boeken uit zijn. Maar je kunt niet dagen achterelkaar dezelfde soort vlogs plaatsen, want dat wordt saai.
Aan de andere kant wil je ook actueel blijven. En dit geldt eigenlijk ook voor andere video’s. Gisteren nam ik bijvoorbeeld een vlog op over hoe je op een positieve wijze sociale media kan gebruiken en die wil ik dan meteen delen. Dat kan echter niet, want andere, meer dringende onderwerpen liggen al klaar voor publicatie.
Luxeprobleem, ik weet het. Maar het houd me wel bezig. Wat dat betreft zijn de dilemma’s hetzelfde als bij bloggen.
Vandaag interviewde ik stripmakers Windig & De Jong over de nieuwe Heinz animatiefilm. Die komt pas 18 april uit, dus dat gesprek blijft even op de plank liggen. Het is namelijk beter om die te plaatsen als de film (bijna) uit is. Bij andere vlogs blijf ik echter twijfelen, wikken en wegen.
Afgelopen weekend spendeerde ik beide dagen op de Dutch Comic Con en De Stripdagen. Ik heb me er heel goed vermaakt. Voor het eerst sinds jaren hoefde ik niemand te interviewen en dat gaf me de gelegenheid om de con te bezoeken zoals vroeger, toen ik nog een jong broekie was die samen met zijn maatje Paul op zoek ging naar leuke comics en bijzondere ontdekkingen deed in de backbins.
Ik ben dan ook met een aardig grote stapel naar huis gegaan en met een geheugen vol herinneringen aan leuke gesprekken met makers en collega-geeks.
En ik heb er evengoed drie video’s opgenomen, waarvan er twee inmiddels online staan. Eentje over het hierboven beschreven gevoel en de uitkomst van het weekend, en eentje over de immer indrukwekkende cosplayers die er dat weekend weer rondliepen. Een derde video over Woktales komt later online.
Ik ben nog even aan het kijken hoe ik al het aangeschafte leesmateriaal ga behandelen in vlogs. Op dit moment schieten er allerlei ideeën door mijn hoofd voor nieuwe video’s, en hoe ik nu verder kan gaan met mijn YouTube-kanaal. De eerste video liep namelijk gigantisch goed. Deze heb ik op de eerste dag meteen na thuiskomst gemonteerd en online gezet. Inmiddels is de vlog meer dan 1100 keer bekeken binnen een paar dagen. Een record voor mijn YouTube-kanaal.
Dat komt onder andere doordat ik een van de eerste was die over de Con een video online was. Mensen willen na zo’n dag natuurlijk zien of ze in beeld zijn. Dit en het feit dat de DCC heel goed bezocht wordt iedere keer, maakt voor mij duidelijk hoe veel de geekcultuur leeft in Nederland. Ik vind dat heerlijk.
En het zet me ook aan het nadenken over dat het wellicht toch goed te doen is om een goedlopend vlogkanaal over deze onderwerpen te hebben in het Nederlands.
In the early days of 2018, just a year ago, I came across one of Casey Neistat’s videos on YouTube. At the moment I didn’t realize I had seen some of his work before, particularly a video about not being able to use the bike lane in New York, which was very funny and to the point. Now I saw him snowboarding through New York and I wondered: “Who is this guy?”
Casey seemed to be a daily vlogger, one of the people who revolutionized YouTube. I started to check out his channel on a regular basis, and watched a lot of his past episodes. Following someone like Casey, who for a long period of time made a video per day, became addictive. But it was an inspirational addiction.
In his well-crafted, well-structured and tightly edited videos Casey seemed authentic, funny and positive. I also loved the fact that often New York City was a character in his stories. Casey inspired me to make my own videos. So, I started making those since May last year.
I make vlogs about stuff that fascinates me, particularly comic books and other forms of popular culture. To be honest, I’m still figuring out what works for me and ‘my audience’. I’m still looking for my voice and style. But it has been fun so far.
I started doing vlogs in Dutch, because that is my native language. Later, I stared Amsterdam Comic Geek: a second channel to post English vlogs on. So far that channel hasn’t been a success and I am still struggling with the language. It’s easier for me to make a video in Dutch, instead of having to find the right words to express what I want to convey. It’s a work in progress.
Today I discovered a video made by Alex Gasaway. Another YouTuber named Cody Wanner pointed her video out to me. Gasaway explains what Casey’s work means to her and how he inspired her to pursuit her own creations. She also goes to New York to check out locations that feature in Casey’s vlogs. I recognized that: I went to New York to check out locations from Spider-Man-comics for my book about my favorite character. I thought Gasaway’s video was very inspirational and heart warming, so here it is:
De vrouw van de notenbar waar ik altijd mijn studentenhaver koop, vertelde me vandaag dat ze al vijf maanden af was van het roken.
Ze was weliswaar wat aangekomen, maar ze had er haar geurvermogen en meer longinhoud voor teruggekregen. Haar hele volwassen leven had ze gerookt, een paar jaar na de geboorte van haar dochter uitgezonderd. En nu was het haar gelukt om volledig van het roken af te komen. Nu ken ik haar verder niet zo goed, ik ken niet eens haar naam, maar we maken altijd een gezellig praatje als ik mijn noten kom halen. Ik vind het daarom goed nieuws dat het haar gelukt is om een voornemen vol te houden. Ik ben blij voor haar.
De laatste tijd geniet ik weer erg van het uitzicht dat ik heb vanuit mijn werkkamer.
De herfst zorgt voor een constant veranderend schilderij. Het is een duidelijke aanwijzing dat het jaar bijna voorbij is en we binnenkort weer knus rond een kerstboom zitten terwijl de bomen buiten kaal hun kale takken in de koude lucht uitsteken.
Zonder seizoenen zou ons idee van tijd heel anders zijn.
Al merk je aan je eigen lichaam natuurlijk ook het verloop van tijd. Je verandert. Constant maar geleidelijk. Zodat je het bijna niet merkt. Totdat je ’s ochtends in de spiegel kijkt en een zweem grijze haren bij je slapen ontdekt. Die zat er gisteren niet, toch? Of wanneer je zes trappen op moet en merkt dat je dit vroeger deed zonder buiten adem te zijn bovenaan. Het geeft te denken. Meer sporten om je conditie niet slechter te laten worden. Maar ook juist meer rustmomenten nemen om je gedachten weer op een rij te krijgen door heel bewust je denkraam even dicht te doen. Uiteindelijk is het allemaal noodzakelijk onderhoud voor lichaam en geest. De noodzaak daarvan begin ik steeds meer te beseffen.
Dat is een van de redenen waarom ik blij ben met de mindfulnesscursus die ik aan het doen ben. De oefeningen leren me echt weer even stil te staan, te zitten en te liggen. Om met aandacht bepaalde handelingen te verrichten en om meer in het moment te leven in plaats van in het hierna. Ik hoop dat de positieve effecten die ik tot nu heb gemerkt – soms voelt mijn lichaam inderdaad minder jachtig en gestrest – van blijvende aard zijn. Al betekent dit dat ik de oefeningen wel moet blijven doen.
De dag begonnen met een fijne wandeling door Westerpark en aanverwante gebieden. Ik probeer mijn leven weer op de rails te krijgen en wat routine voor mezelf te creëren. Omdat ik te veel binnen zit, is het goed om de dag in de vroege buitenlucht te beginnen. Naar mijn idee is de lucht in Amsterdam dan iets schoner dan de rest van de dag.
Maar misschien vergis ik me daar wel helemaal in en is de lucht gewoon altijd even vies. De stad is in ieder geval rustiger op het tijdstip, dus dat is al winst. Een uurtje later en je moet overal oppassen dat je niet geschept wordt door een fietser die of veel te hard rijdt, of veel te hard rijdt en naar het scherm van zijn smartphone kijkt in plaats van op de weg.
In ieder geval was het fijn om te wandelen terwijl de zon langzaam opstond. Kijken naar hoe een reiger in het kroes van de sloot staart, op zoek naar een hapje, is heel rustgevend in ieder geval. De reiger bewoog heel langzaam en soepel, alsof hij tai chi had uitgevonden.
Tijdens het wandelen dacht ik na over de toekomst maar vooral over welke elementen ik vanaf nu uit mijn leven wil weren en welke ik juist wil omarmen. De laatste maanden ben ik bewust bepaalde kennissen aan het loslaten, simpelweg omdat ik niet blij word van hun aanwezigheid in mijn leven. Andere vriendschappen ben ik juist meer gaan koesteren. Soms moet je ook juist op dit vlak de balans opmaken.
Vloggen is een element dat ik de laatste maanden heb omarmt. Ik heb me daar echt op gestort. Dat begon al begin dit jaar, toen ik zachtjes aan steeds meer vloggers begon te volgen. Daar volgde onder andere dit artikel uit over Geek Vloggers dat ik voor Submarine Channel schreef. En sinds ik mijn eerste officiële vlog van de nieuwe serie online zette, voel ik een heerlijke vrijheid waarin ik alles kan maken wat ik wil. Bijna alles, want een vlog over het werk van Manara botst met de richtlijnen van wat je wel en niet op YouTube kunt laten zien.
Ik ben blij dat de vlog die ik met Typex maakte het goed doet en veel bekeken wordt. Niet alleen vind ik dat zoveel mogelijk mensen moeten weten dat het boek van Typex over Andy Warhol bestaat, zodat ze kunnen beslissen of ze het gaan kopen. Ook vind ik het fijn als mijn werk door zoveel mogelijk mensen bekeken en gewaardeerd wordt.
Dat lijkt evident, maar is lang niet altijd het geval. De ene vlog doet het beter dan de andere, en om het YouTube-kanaal zichtbaarder te krijgen voor een groot publiek, moet het algoritme van YouTube gekieteld worden doordat video’s veel geliket, gedeeld en bekeken worden.
En abonnees op het kanaal is daarin ook belangrijk. Gelukkig stijgt dit aantal langzaam. Het zijn er nu ruim 200, en ik hoop een bepaald cijfer te halen voordat het 2019 is. Welk cijfer dat is hou ik nog even voor me, en als het niet lukt is er geen man overboord.
Yay! 200+ abonnees!
Het is fijn als de cijfers gunstig zijn, al gaat het uiteindelijk niet om de cijfers, maar om de interactie. Dat geldt wat mij betreft dus ook voor mijn sociale leven. Minder contacten, minder vrienden en kennissen, maar de mensen die daarin voorkomen, doen er wel toe.
Het is 1 oktober dus dat betekent aftellen en uitkijken naar Halloween. Om mij hierbij te helpen heb ik een zelfgemaakte vintage Heksenkalender op mijn bureau staan. De sexy dames van weleer zijn fijn gezelschap voor deze mooie herfstmaand.
Dit is trouwens de 52ste vlog die ik heb gemaakt sinds ik in mei gemiddeld drie keer per week een video upload op YouTube. Ik zit al op YouTube sinds 2007, maar voorheen publiceerde ik zo nu en dan een video. Tegenwoordig doe ik dat dus met een grotere regelmaat, dus ben ik sinds mei opnieuw begonnen met tellen.
Omdat Instagram opeens veel ruimte opslokte van mijn telefoongeheugen, moest ik de app verwijderen om mijn iPhone 5 nog goed te laten werken. Drie weken later is er weer ruimte en heb ik de app er weer op gezet, maar je raadt het al: ik heb Instagram in de afgelopen weken niet gemist.
Dat vind ik typisch. Zolang je ermee bezig bent, lijkt het zo belangrijk. Maar wanneer je er even afstand van doet, mis je het helemaal niet. Mijns inziens geldt dat voor alle vormen van sociale media. Instagram, Fakebook, Twitter, YouTube… Het zijn vormen van entertainment. Ze zijn niet noodzakelijk.
Toen ik vanmorgen op de Facebookpagina van Jopo de Pojo terechtkwam, omdat deze leuke stripwinkel in Haarlem geen aparte website heeft, voelde de interface van Fakebook archaïsch aan. Al negen maanden zit ik immers niet meer op dit netwerk en ook Fakebook heb ik geen seconde gemist.
Na even scrollen kreeg ik ook meteen een pop-up die de pagina blokkeerde, die zegt dat ik moet inloggen om verder te kijken. Tja, geen Fakebook account meer, dus dat gaat niet.
Die pop-up kun je overigens naar beneden brengen, zodat je verder kunt scrollen. Toch schiet hij al snel weer naar boven en blokkeert het beeld. Dat is een van de redenen waarom ik vind dat bedrijven niet alleen een Facebookpagina moeten hebben, maar ook een eigen website. Al snap ik heel goed dat de mensen van Jopo de Pojo Fakebook gebruiken, omdat ze op die manier een community kunnen opbouwen en heel direct nieuwe strips en events onder de aandacht kunnen brengen bij hun klanten.
Liever geen iPhone
Dat ik aan een nieuwe telefoon toe ben, is wel duidelijk. Maar de nieuwe gaat geen iPhone meer worden, want ik wil geen 600 euro of meer neertellen voor een telefoon die eigenlijk vooral ergernis oproept. De foto’s die de iPhone maakt vind ik vaak ondermaats. Ook communiceert mijn mac niet zo goed met de iPhone als dat ik hoopte. Dat komt deels omdat ik niet via iCloud wil werken. Maar daarnaast vind ik dat ik als gebruiker veel te weinig controle heb met Apple producten. Je duwen van alles door je neus. Je kunt bijvoorbeeld niet eens zelf het cache van apps legen. Je moet wachten tot de iPhone besluit daar zin in te hebben. Als je een telefoon hebt met weinig geheugen is dat heel vervelend.
Mijn nieuwe telefoon wordt waarschijnlijk een Huawai: daar heb ik goede verhalen over gehoord wat betreft foto’s maken en video schieten. Ik vlog nu met een kleine handcamera, maar soms met mijn telefoon als ik die camera niet bij me heb, zoals laatst in Stockholm.
Of een Nokia 6.1. Ik twijfel nog een beetje maar moet over een paar dagen wel de knoop doorhakken.
Al mijn gedachten over sociale media wil ik in een vlog stoppen, maar om de een of andere reden krijg ik mijn gedachten daarover nog niet rond. Uiteindelijk komt er wel iets, maar het kost nog even tijd.
Laatst had ik een heel vervelende ervaring bij de bagagecheck op Schiphol. Ik diende daarover een klacht in en kreeg contact met de de Koninklijke Marechaussee. In deze vlog vertel ik hoe dat gesprek is verlopen.
Wie is er nu eigenlijk verantwoordelijk voor de veiligheid op Schiphol? Was mijn klacht gegrond? En wat je moet weten als je het aan de stok krijgt met een medewerker van de beveiliging?
Hier de vlog die ik over het incident op Schiphol maakte.
Mijn vakantie naar Zweden begon slecht toen ik te maken kreeg met onbeschofte douane-medewerkers op Schiphol. In deze vlog vertel ik precies wat er gebeurd is.
Heb jij ook nare ervaringen met de douane op de luchthaven? Ik hoor het graag van je in de comments. Alvast bedankt!
Het is zondag, de dag nadat we terugkwamen uit Stockholm. Het was voor mij de eerste keer in Zweden en die vijf dagen bevielen goed.
Ik heb heel aardige mensen ontmoet die allemaal perfect Engels spraken. De straten waren schoon in het centrum, en de eilanden met typische Zweedse architectuur waren prachtig. Het is niet moeilijk verliefd te worden op het landschap daar. Zoveel natuur en open water.
Stockholm is gebouwd op meerdere eilanden, en dat geeft de stad een uniek uiterlijk en karakter. Het meest was ik gecharmeerd van de kleine Zweedse huizen, maar er stonden ook enorme panden.
Kunst in het metrostation.
Mama Mia
Het bezoek aan het Abbamuseum was leuker dan ik had gedacht. Ik wist niet zo veel over deze band, maar de liedjes zitten al jaren in mijn hoofd. Ze zijn immers heel goed geconstrueerd en je hoort ze nog vaak. Eigenlijk is Abba altijd wel in mijn leven aanwezig geweest. Mijn moeder luisterde het vaak vroeger, en ieder nieuwjaar begint met ‘Happy New Year’ van de band.
ABBA in was.
Het Abbamuseum is een prijzige attractie, maar is zeker een bezoek waard. Er is veel interactie in het museum: je kunt van bepaalde liedjes zelf de audiomix maken, wat het werk van een producer en een engineer een beetje duidelijker maakt. Ook ik deed de karaoke, en zong mee met Waterloo. Dat nummer had ik nog nooit gezongen, dus de tekst ging er niet helemaal vlot uit. Maar is dat ook niet de bedoeling van karaoke?
Ook hebben ze de studio waar veel albums zijn opgenomen nagebouwd. En de audiotoer is heel volledig.
Optredens van dode pophelden.Een winkel om in te wonen.
Gisteravond na terugkomst meteen een vlog gemonteerd over mijn favoriete winkel in Stockholm. Een sciencefictionboekwinkel vol met geeky dingen. Man, wat een heerlijke plek. Als ik nu naar Stockholm zou kunnen verhuizen, dan wil ik daar werken. De hele dag over strips, sciencefiction en horror praten met klanten, hoe cool zou dat zijn? Dan moet ik natuurlijk wel Zweeds leren. Dat lijkt me nog niet zo heel makkelijk. Woorden klinken heel anders dan dat ze geschreven staan bijvoorbeeld. Toch kun je redelijk makkelijk menukaarten en verkeersborden lezen.
Fotografie
Mooie kunst gezien in het fotomuseum. Vooral het werk van Lars Tunbjörk kon mij bekoren. Deze fotograaf legde met veel humor het leven in Zweden vast. Veel foto’s maakte hij met een flits, wat soms een hyperrealistisch effect geeft.
De expositie gaf een mooi beeld van het alledaagse leven in dit land, wat ook na een paar dagen bezoek natuurlijk nog een mysterie is. Al is het wel een mysterie dat ik in de toekomst wil proberen te ontrafelen.
Jammer vond ik wel dat juist de acteurs die je het graagst hoort praten over de serie het minste aan het woord komen. Weinig Sarah Michelle Gellar, Anthony Stewart Head en Alyson Hannigan. Wel komt James Marsters veel aan het woord, maar je wilt natuurlijk juist van Sarah Michelle allerlei leuke anekdotes horen. Hoe vond zij het om te moeten zingen in de musicalaflevering? Ik weet dat ze niet van zingen houdt, maar niet dankzij dit boek.
