Het Nederlands Stripmuseum sluit haar deuren op 1 mei 2014. Wie nog een laatste bezoek aan het museum wil brengen, kan dat in april nog doen.
Bezoekers krijgen van 27 april tot en met 30 april 2014 50% korting op entree. Wie wil helpen met het strippen van de stripwinkel ontvangt tevens 50% korting op de winkelaankopen.
Een stukje geschiedenis zoals beschreven op de site van het Stripmuseum: De eigenaar van een stripwinkel in Groningen kreeg in 1993 het idee om een stipmuseum op te richten. Hij wist tientallen belangstellenden enthousiast te krijgen en in 1995 kwamen zij in de kranten met de eerste tentoonstelling ‘Kinderschoenen’. Het exposeren van jeugdtekeningen van striptekenaars stond symbool voor het stripmuseum, dat destijds ook in de ‘kinderschoenen’ stond.
Natuurlijk moest er een gebouw komen, verschillende locaties passeerden de revue. Uiteindelijk bleek het museum wonderwel te passen in het plan van de gemeente Groningen voor een nieuw winkelcentrum. In 1997 kregen 12 striptekenaars de opdracht om een museum te bedenken als bron van inspiratie voor de architect. Die ontwerpen vormden de expositie ‘Gebouwd in verbeelding’.
Uiteraard moest het gebouw nog gefinancierd worden. Overheid en het bedrijfsleven waren welwillend, maar het benodigde bedrag werd niet gehaald. Totdat Libéma, recreatiespecialist, zich bereid verklaarde om Het Nederlands Stripmuseum Groningen 10 jaar lang te exploiteren.
In april 2004 werd het stripmuseum officieel geopend onder grote belangstelling van bezoekers, media en striptekenaars. Op 1 mei 2014 eindigt deze overeenkomst.
Het is jammer dat het Stripmuseum dicht gaat. Kennelijk liep het toch niet zo goed als dat de mensen van Libéma gehoopt hadden. Misschien had het museum zich ook minder op kinderen moeten richten en een diverser publiek moeten aanspreken.
Dat gezegd hebbende: de strip heeft in Nederland moeite überhaupt een publiek te vinden, dus dan heeft een museum gewijd aan het medium het ook moeilijk. Dat houdt de mensen van Museum Meermanno overigens niet tegen om te pogen het nieuwe stripmuseum van Nederland te worden. Er was al een expositie over 200 jaar beeldverhaal in Nederland te zien, waar een dik naslagwerk bij gepubliceerd werd. Men organiseerde recent het Gala van de Nederlandse strip. Overigens wel voor een beperkt publiek en beperkte gastenlijst waar niet alle Nederlandse stripmakers op vermeld stonden, want net als het Boekenbal moet zo’n evenement kennelijk exclusiviteit uitstralen.
En deze week werd in Meermanno het boek De jaren Pep van Ger Apeldoorn gepresenteerd. Tot en met 24 augustus zijn in het museum veel nummers en originele tekeningen van het blad Pep in een expositie te zien.
Koning Willem-Alexander, Maxima, Jan Wolkers, Geert Wilders, het Nederlands elftal uit 2010 en Eric de Noorman: ze spelen allemaal een rol in het stripalbum De papieren tijger van Mark de Jonge. Al die BN’ers op een pagina, dat leidt behoorlijk af!
De papieren tijger vertelt een sprookje waarin de koningin haar vorst alle seks ontzegt totdat de plaatjesmaker een kunstwerk maakt met daarin de tijger als hoofdrolspeler. De plaatjesmaker is Jan Wolkers en Wim-Lex wil natuurlijk dat hij opschiet, zodat hij weer van bil kan. Opmerkelijk is dat Geert Wilders de rol van raadsheer heeft. Hofnar zou hem beter staan, maar ja, dat is zijn functie natuurlijk al in de Tweede Kamer. Overigens gaat het verhaal volgens de stripmaker vooral over zijn ervaringen met opdrachtgevers en het creatieve proces.
In een schriftelijke reactie legt De Jonge zijn keuze voor Wilders als volgt toe: ‘Haha, ja Wilders als Hofnar is precies wat ik overwoog in mijn voorbereidingen voor het verhaal. Ik heb toen een stel schetsen gemaakt. Maar een hofnar zonder narrenmuts werkt niet. En Wilders zonder vol zicht op zijn haardos werkt ook niet. Daarom toch maar ‘raadsheer’! Die rol is natuurlijk metafoor voor de politicus. En ieder ander in plaats van Wlders was fout. Overigens is die rol verder niet zo belangrijk en ik wilde me niet verliezen in teveel satire en sarcasme.’
Waarom gebruikte De Jonge eigenlijk BN’ers als hoofdrolspelers? In het interview achterin het boek zegt hij:
‘De belangrijkste reden voor mij om die koppen te gebruiken, was om een extra laag in mijn verhaal aan te brengen. Het is aan de lezer om die laag te duiden! Maar ik vond het ook gewoon leuk om er mee te spelen, zoals het gebruik van de blessuregevoeligheid van Arjen Robben of het plotseling opduiken van Yolanthe, Maradona en Messi. Ik maak trouwens graag aan iedereen duidelijk, dat MIJN koning en koningin niets te maken hebben met een ander nogal bekend koningskoppel. De vader en moeder van MIJN koning lijken vrij veel op Eric de Noorman en Lady Di. Fictie, weet je wel?’
Dat laatste is natuurlijk een beetje een cop out en zegt De Jonge waarschijnlijk om problemen te voorkomen. Omdat hij Wim-Lex en Maxima als modellen gebruikt, zullen lezers toch denken dat het over hen gaat. Je kunt het gebruik van bekende personen in een strip als aardige gimmick zien of als narratief middel. Maar er zitten ook nadelen aan deze verteltechniek: persoonlijk leidde al die BN’ers mij af van het verhaal en zit ik niet te wachten op platen die suggereren dat Wim-Lex wordt afgetrokken door Maxima. Als ik narigheid wil zien, zet ik wel een horrorfilm op. Maar goed, ieder z’n dingetje. En, laten we eerlijk zijn: de casting leverde wel media-aandacht op en da’s handig als je als illustrator je stripdebuut maakt.
Stripjournalist Joost Pollmann kaartte de kwestie van herkenning bijvoorbeeld ook aan in zijn stuk voor de Volkskrant: ‘Intussen kun je je afvragen of De Jonge problemen gaat krijgen met dit vrijpostige werk. Bernhard Holtrop alias Willem kreeg lang geleden, in 1966, een boete van 200 gulden wegens majesteitsschennis nadat hij koning Juliana als prostituée had getekend. Hans Teeuwen daarentegen kon in 2004 ongestoord zijn show ‘Industry of Love’ afdraaien, waarin hij toch grove dingen deed met de toenmalige vorstin Beatrix. Vergelijk dat eens met de Marokkaanse cartoonist Khalid Gueddar, die in 2010 drie jaar voorwaardelijk kreeg voor het tekenen van een nééf van de koning en een boete van 3 miljoen dirham moest betalen.’
Flootje Smit, van het radioprogramma Nooit meer slapen, was kennelijk ook geïntrigeerd geraakt door de bekende koppen en ging bij de stripmaker langs om verhaal te halen.
Mark de Jonge. De papieren tijger Uitgeverij Sherpa, 48 pagina’s, € 24,95, ISBN 978-90-89880-57-4
Daarom Minneboo leest:
Maandelijks krijg ik van veel uitgeverijen stapels strips toegestuurd. Daar zit veel moois tussen, maar niet alles is geschikt voor de bladen en opdrachtgevers waar ik voor schrijf. Toch wil ik deze uitgaven onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
De eerste zaterdag in mei is het weer Free Comic Book Day. Dat betekent: gratis strips voor heel Nederland en Vlaanderen.
Op zaterdag 3 mei is het voor de derde keer Free Comic Book Day in Nederland en Vlaanderen. Iedereen die op die dag een stripspeciaalzaak bezoekt, mag zolang de voorraad strekt een gratis stripalbum meenemen, ongeacht of je een boek koopt of niet. Free Comic Book Day is een ideële actie die bedoeld is om het beeldverhaal zo breed mogelijk onder de aandacht van het publiek te brengen.
Free Comic Book Day is een internationaal evenement dat afkomstig is uit de Verenigde Staten en in de afgelopen jaren is uitgegroeid tot een wereldwijd succes. Het valt altijd op de eerste zaterdag in mei. Er worden door Nederlandse en Belgische uitgeverijen speciaal voor deze dag vijf stripalbums uitgegeven waaruit bezoekers kunnen kiezen; sommige albums bevatten voorproefjes van nieuwe titels, andere albums bevatten weer complete verhalen.
De albums zijn:
* Junker – een Pruisische blues, door Simon Spruyt (uitgeverij Blloan)
* Lanfeust 1, door Christophe Arleston en Didier Tarquin (uitgeverij L)
* 100 Bullets, door Brian Azzarello en Eduardo Risso (uitgeverij RW Lion)
* Aáma, door Frederik Peeters (uitgeverij Sherpa)
* Stroke, diverse auteurs (uitgeverij VOS).
Peter Moerenhout, hoofdredacteur van Stroke, het digitale stripblad voor volwassenen, maakte eerder deze week de inhoud van de Stroke-verzamelbundel bekend.
Wacko Stevens: een harde kerel jaagt op de nog hardere psychopaat Wacko Stevens. In deze strip van Marc Verhaegen wordt u onthaald op actie, geweld, science fiction en humor. Maar let op! Niets is wat het lijkt. Mijn superkracht: Dieter Van der Ougstraete brengt superhelden op het niveau van de gewone man. Welke superkracht zou jij willen? En, belangrijker nog: wat zou je er mee doen? De mens geworden god: Stijn Ghisqière mijmert over faam en wat dat doet met een mens. Humor en filosofie, nu samen in een handzaam verpakte strip! Paté: Delphine Frantzen, die met Madame Pipi een sterk debuut afleverde maakt speciaal voor Stroke een strip over een jong meisje en haar ontluikende seksuele beleving. Pluspunt: het is een echte rosse. Decrescendo: Kenny Rubenis vertelt het verhaal van iemand die geen specifieke muzieksmaak heeft. Tragisch en grappig tegelijkertijd. Tragikomisch als het ware. Fake Vintage Book Covers: Een reeks van sensuele pin-ups van de hand van Kristof Spaey (Façade, Misschien, Nooit, Ooit, …) Achter de spiegel: Een spannend science-fiction strip met een onverwachte afloop van Flilip Strubbe. Peter en de wolf: Eerste deel van Wilbert van der Steen’s bewerking van het bekende sprookje! Schaap en Godin: Minzame humor met een vleugje poëzie van Wouter Goudswaard. Frrt’ Fratsen: De bizarre belevenissen van onze huismascotte, door Rouffa en Dewulf.
Persoonlijk ben ik het meest benieuwd naar deze Stroke-bundel. Voor mij dus een reden om 3 mei even de stripwinkel binnen te stappen.
De vijf FCBD-albums worden rechtenvrij aan-geboden door de deelnemende uitgeverijen en de drukkosten komen voor rekening van de deelnemende stripspeciaalzaken. Free Comic Book Day wordt in de Benelux georganiseerd door de Belgische stripdistributeur Pinceel Stripverspreiding en het Nederlandse striptijdschrift Zone 5300.
Zie hier de lijst voor de deelnemende stripwinkels in Nederland en België.
In zijn tweede Spider-Man-film concentreert regisseur Marc Webb zich vooral op de relatie tussen Peter Parker en zijn vriendin. De schurken spelen tweede viool. En nog behoorlijk vals ook.
Als Spider-Man slingeren tussen de wolkenkrabbers van de betonnen jungle die New York heet, wie wil dat nu niet? Het is een van de voordelen als je door een radioactieve spin bent gebeten en de lol die Peter Parker daarin heeft, weten de filmmakers overtuigend te visualiseren. Aan het begin van The Amazing Spider-Man 2laat het Webhoofd zich van een dak naar beneden vallen om op het laatste moment een webdraad af te schieten en over de menigte op straat te scheren. De camera volgt Spider-Man van dichtbij; soms krijgen we een point of view-shot te zien, zodat je jezelf even in het masker van het Webhoofd waant.
Los van het 3D-effect zijn dit overigens geen nieuwe filmische middelen, want die camerastandpunten werden al gebruikt in de live-action televisieserie uit de jaren zeventig. Toch zijn deze scènes erg effectief. Ook maakt Spidey bijdehante opmerkingen als hij met misdadigers vecht. Wat dat betreft hebben regisseur Marc Webb en acteur Andrew Garfield de spirit van Spider-Man goed gevangen. Voor de rest is deze nieuwe aflevering van Spider-Man vooral een kwestie van oude huiswijn in nieuwe zakken en eerlijk gezegd kennen we dat smaakje nu wel.
Romance
In The Amazing Spider-Man 2 ligt het zwaartepunt van het verhaal bij de relaties tussen de personages. De romance tussen Peter en Gwen Stacy vormt het dramatische hart van de film. Peter Parker wordt verscheurd door zijn liefde voor Gwen en de belofte aan haar vader om uit haar buurt te blijven omdat zijn activiteiten als Spider-Man gevaar voor zijn geliefden kan opleveren. Iedereen die de strips heeft gelezen, weet hoe waar die woorden kunnen zijn. Garfield en Emma Stone hebben duidelijk chemie en overtuigen als liefdeskoppel. Stone maakt van Gwen een aantrekkelijke en spunky vrouw die zich niet zo maar even laat vastwebben door haar vriendje als er gevaar dreigt. Sterker nog: vol overgave treedt ze de dreiging tegemoet. Daar moet je wel voor vallen.
Een andere belangrijke relatie is de vriendschap tussen Peter en Harry Osborn. Het weerzien tussen die twee is een belangrijke opstap naar de volgende film. Hoewel Dane DeHaan Osborn jr. een fris gezicht en een intense persoonlijkheid geeft, voelt deze plotlijn toch als een herhalingsoefening. We hebben het allemaal al in Raimi’s Spider-Man-films gezien. Jammer dat men bij de reboot niet gekozen heeft voor een echt radicale andere richting. De scènes tussen Peter en zijn tante May (Sally Field) voegen een welkome komische noot aan het drama toe. Grappen over het wassen van het Spidey-kostuum zijn ook weer van de partij. Wel jammer dat Garfield bij iedere scène die wat emotie vraagt zijn ogen niet droog kan houden. De naam The Amazing Kleenex-Man zou hem beter staan.
Modderfiguur
Op relationeel vlak mag Webbs derde film goed uit de verf komen, net als bij zijn vorige Spidey-film geldt dat helaas niet voor de bad guys. De karakterisatie van Max Dillon aka Electro is zelfs gênant te noemen. De sukkelige Dillon wordt zijn hele leven al door anderen genegeerd. Hij heeft het elektriciteitsnet voor de stad helemaal uitgedokterd, maar wordt door zijn baas en collega’s als sloofje behandeld. Wanneer Spider-Man hem het leven redt, denkt Dillon dat ze meteen dikke maatjes zijn. Thuis voert hij uitvoerige dialogen met zijn denkbeeldige vriend en pakt hij blij als een kind een verjaardagstaart uit de koelkast die zogenaamd door Spider-Man is gekocht. De scène riep bij ondergetekende plaatsvervangende schaamte op. Wanneer Dillon door een vaag ongeluk elektronische gaven krijgt en bij hem letterlijk de stoppen doorslaan, ziet hij kans om zijn plek in de spotlight op te eisen.
Als Spider-Man-purist kan ik waarderen dat men heeft geprobeerd om Electro, die in strips nogal eendimensionaal is, menselijker te maken. De filmmakers proberen sympathie voor Electro op te roepen door hem tot slachtoffer van omstandigheden te maken. Eerder lukte die benadering wel in de films van Sam Raimi waarin Willem Dafoe als de Green Goblin en Alfred Molina als Doctor Octopus, gelaagde, getroebleerde personages neerzetten. Jamie Foxx doet zijn best met wat hij aangeleverd krijgt, maar hier schiet het scenario duidelijk tekort. Electro slaat een modderfiguur.
Comic relief De Rhino heeft een kleine rol in het geheel en is vooral een voorzetje voor de Sinister Six-film die eraan zit te komen. Paul Giamatti zet de schurk neer als een stripfiguur. Dat kan ik de batterij scenaristen die aan het script schreven nog wel vergeven, want Rhino zorgt vooral voor comic relief, maar zijn outfit is, net als het Spider-Man-pak uit de vorige film, een belediging voor de stripfans. Het lijkt wel of Webb en zijn team nog nooit een superheldencomic hebben gelezen.
Van alle schurken is de verhaallijn met Harry Osborn het meest interessant, al had Dane DeHaan wat mij betreft meer screentijd mogen hebben. Nu voelt zijn transformatie gehaast. Maar goed, plotgaten moet men ook dit keer weer voor lief nemen. En er moet natuurlijk wat materiaal voor deel 3 overblijven.
Het is erg jammer dat de schurken niet goed tot hun recht komen, want een superheld verdient een evenredig krachtige tegenstrever om tot zijn recht te komen. Nu is The Amazing Spider-Man 2 vooral een dramatisch verhaal waarin af en toe een kleurrijke, maar niet overtuigende gek opduikt.
De Franse stripmaker Lewis Trondheim is in Nederland. Hij bezoekt onder andere stripwinkel Lambiek en Comic Design in Zwolle.
Op donderdag 24 april, vanaf 17:30 uur komt Lewis Trondheim naar Lambiek om alle bewonderaars van zijn strips de hartelijke getekende groeten te brengen. Komt allen om ze in ontvangst te nemen. Duizendpoot Lewis Trondheim zal ons, door middel van een live getekende powerpoint-presentatie, meenemen naar zijn meest persoonlijke dromen, ergernissen, fantasieën en dagelijkse worstelingen.
Op vrijdag 25 april zal Trondheim een bezoek brengen aan de opleiding Comic Design van ARTez Hogeschool voor de kunsten in Zwolle. Studenten en Hanco Kolk zullen hem interviewen en hij tijdens zijn antwoorden tekenen. Het Trondheim-feest begint om 10.00 uur en zal ongeveer tot 12.30 uur duren.
Trondheim kan worden gezien als de meest productieve striptekenaar/schrijver in de stripwereld. Hij beheerst alle genres en schakelt net zo makkelijk van de fantasierijke wereld van Donjon en Ralph Azham naar het filosofische Kobijn, de kinderstrips Lieve Kerstman en Kaput & Zösky, tot zijn autobiografische album Net echt. Ook is hij een meester van de tekstloze strip. Trondheim weet zijn collega’s met zijn verhalen en ideeën altijd zó te enthousiasmeren, dat zij altijd met veel plezier meewerken om het bepaalde project te klaren. Hij is ook mede-oprichter van het fameuze uitgevershuis l’Association.
Het werd weer eens tijd vond ik: even lekker in een paar boeken duiken. De laatste jaren gun ik me daar te weinig tijd voor. Druk hebben we het allemaal, maar voor sommige dingen moet je tijd maken, zoals lezen. De geest moet gevoed.
Nee, dan liever een interessante studie naar de Batman-films van Christopher Nolan van Will Brooker. Brooker schreef eerder boeiende studies over Batman als cultureel icoon en over de eerste Star Wars-film van George Lucas. Tussendoor lees ik hoofdstukken uit Men of tomorrow: Geeks, Gangsters and the Birth of the Comic Book van Gerard Jones, over hoe de kinderen van Joodse immigranten de Amerikaanse comicindustrie opbouwden.
En Stephen Kings Over leven en schrijven helpt me bij een speciaal schrijfproject. Het is erg inspirerend om zijn boek over schrijven te lezen.
Het lukt me tegenwoordig niet meer om een boek in één ruk uit te lezen. Daarvoor komen te veel dingen tussendoor. Net als mijn online mediagedrag lees ik dan maar stukjes. Dat levert op zichzelf al genoeg afwisseling op.
Tas & Tonio en de Hal Foster Award. Foto: Natasja van Loon. Een award selfie dus.
Vrijdagavond 18 april kreeg Natasja van Loon in Galerie Lambiek de Hal Foster Award. Deze Award wordt uitgereikt aan mensen die zich verdienstelijk maken in de periferie van het stripverhaal.
Tas & Tonio en de Hal Foster Award. Foto: Natasja van Loon. Een award selfie dus.
Ron Poland, de winnaar van 2012, heeft zijn oog dus laten vallen op Van Loon, die en passent de eerste vrouw is die de Hal Foster Award in ontvangst mocht nemen. Er zal een tijd komen wanneer dat laatste gedeelte niet meer vermeld hoeft te worden bij een stripprijs en als iemand zich daarvoor inzet, dan is het Natasja wel. Ze schrijft onder andere voor het feministische online tijdschrift Loveren is redacteur bij Zone 5300. Wie geregeld op stripbeurzen komt, heeft Natasja vast wel eens voorbij zien schieten, want op die beurzen is ze al jaren een graag geziene gast en altijd in de weer.
Een paar jaar geleden interviewde ik Natasja over haar plannen om strips aan de vrouw te brengen voor de VPRO Gids. Ik ben benieuwd hoe het met die plannen staat.
De Hal Foster Award is de lelijkste en meest prestigieuze wisselbokaal in de stripwereld. Eerdere winnaars waren: Renée Meulenbroek (1982), Peter de Wit (1984), Frits Jonker (2003), Pieter M. Doorenboom (2004), Shamrock (2005), Vince (2007), Klaas Knol (2010), Mat Schifferstein (2011) en Ron Poland (2012).
Omdat ik bij de slotavond van Imagine was, kon ik de uitreiking niet bijwonen. Stripmaker Alex Wesselink was er wel en legde het moment vast.
Op de cover van Eppo #8 staat een mooie Batman-illustratie van Greg Capullo. Ik ben erg blij met deze cover, want Batman op de Eppo, da’s toch niet mis.
Omdat de Vleerman van Gotham 75 jaar is geworden, mocht ik een artikel schrijven vol met Bat-feiten. Romano Molenaar, de enige Nederlandse stripmaker die Batman voor DC Comics tekende, komt aan het woord over de aantrekkingskracht van deze stripheld. Het was een groot plezier om voor het stripblad over een van mijn favoriete superhelden te schrijven. Spider-Man blijft wat mij betreft nummer één, maar voor Batman hou ik altijd de tweede plek gereserveerd.
Wat mij betreft kan de Nederlandse stripwereld altijd een nieuwe actieheldin gebruiken, want het blijft toch grotendeels een mannenwereld. Daarom ben ik blij met de reeks Rhonda van Hans van Oudenaarden, waarmee een fris, eigenwijs en zelfstandig personage aan de algemene stripcast wordt toegevoegd.
In het eerste album Help me, Rhonda raken we verzeild in Chicago 1964, waar Rhonda zojuist een koffer met 50.000 dollar gestolen heeft van haar ex-vriendje die werkt voor de maffia. Op de vlucht voor haar ex en diens handlangers probeert ze met de trein, de California Zephyr, te ontsnappen. Op de trein ontmoet ze de manager van een filmster waar Rhonda, heel toevallig op lijkt. Nu blijkt deze actrice ook nog eens een tijdje vermist te worden. Het ziet ernaar uit dat Rhonda, van naturen trapeze-artiest, een tijdje in de naaldhakken van een ander kan gaan lopen.
Hans van Oudenaarden (onder andere bekend van de Bob Evers-reeks) houdt het tempo erin en trakteert de lezer op genoeg smakelijke actie om hem de opeenstapeling van toevalligheden in de plot te vergeven. Hoe alles in elkaar steekt is op dit moment nog moeilijk te beoordelen, want het verhaal is het eerste deel van een trilogie. Help me, Rhonda is intrigerend genoeg om naar de volgende twee delen uit te kijken.
Laten we eens focussen op Rhonda, want zoals gezegd: zoveel heldinnen kent de Nederlandse strip nu ook weer niet.
Wie is Rhonda Zelf beschrijft Van Oudenaarden zijn heldin als ‘een mooi meisje met een verleden, een boel geheimen en een boel problemen. Zo’n meisje waar je eerst verliefd op wordt en daarna vreselijk veel mee te stellen krijgt.’
In een interview met Kurt Morissens van Stripelmagazine diept hij dit uit:
‘Weet je, ik denk dat Rhonda Kaplan, ondanks dat de strip ergens in de jaren zestig speelt, eigenlijk een moderne held is. Ten diepste gaat dit verhaal, verstopt onder de voor de hand liggende avonturen en vermommingen, namelijk over ‘identiteit’. De kernvraag van de moderne mens. Wie ben je eigenlijk? Wat wil je met je leven en in hoeverre laat je anderen voorschrijven hoe je je leven leidt? Wat gebeurt er met iemand die eigenlijk een beetje op de loop is voor zichzelf, voor haar eigen verleden, als ze in de gelegenheid komt om echt, totaal iemand anders te worden? Een nieuwe identiteit, een nieuw begin, een nieuw leven. En wat als anderen er ook nog enorme belangen bij hebben, bij die identiteitsverwisseling? En wat nou als je halverwege die verkleedpartij iets geestverruimends binnenkrijgt, waardoor je de grens tussen je eigenlijke zelf en je nieuwe zelf begint kwijt te raken? Wie ben je dan eigenlijk?’
Over identiteit gesproken: zo veel weten we nog niet over de hoofdrolspeler. Er wordt gerefereerd naar een traumatisch ongeluk waarbij haar vader om het leven kwam, maar niet alle details zijn nog duidelijk.
Franka-moment
Recent verklapte de auteur op zijn blog wel dat zijn wereldvisie en die van Rhonda hetzelfde zijn: ‘Blogvriend, Rhonda, dat ben ik. Hmmm. Het zou me opeens niet verbazen als Rhonda in de loop van het verhaal een tamelijk links-radicale neo-liberalen-vreter zou blijken te zijn. Bankier/politicus/manager ? Uitkijken voor die Rhonda!’
Ik ben benieuwd of Rhonda net zo’n vaste waarde gaat worden als stripfiguren als Franka en Roodhaar. Er zit overigens wel een Franka-moment in de strip: als ze in een nachtmerrie achternagezeten wordt door haar ex & co loopt ze topless over een trein. Ook in de Franka strip zit vaak een moment dat ze even gratuit naakt gaat. Aan de liefhebbers van vrouwelijk schoon wordt altijd gedacht.
Kolk
Aan de wieg van Rhonda stonden Van Oudenaarden en Hanco Kolk die in de jaren negentig al met de strip aan de slag gingen voor de Sjosji. Bij de herstart van het project jaren later, besloten de mannen dat Van Oudenaarden solo het scenario en de tekeningen voor zijn rekening zou nemen. Jammer dat Kolk nergens in de credits van het album van de reguliere editie vermeld staat. In de Dossier-editie van Rhonda wordt de ontstaansgeschiedenis wel uitvoerig uit de doeken gedaan en zijn de pagina’s van de eerste versie opgenomen.
Help me, Rhondakreeg eerder dit jaar de Stripschapspenning de categorie avontuur en vermaak. Het verhaal werd eerst voorgepubliceerd in de Eppo en verschijnt nu ook in het Duits. Wie meer over de making of wil weten, verwijs ik graag door naar het uitgebreide blog over de strip.
Hans van Oudenaarden. Help me, Rhonda.
Don Lawrence Collection, €8,95
Doctor Octopus is nooit een van mijn favoriete schurken geweest. Een pompeus mannetje met mechanische armen en een bloempotkapsel. Zelden was hij echt bedreigend.
Dat komt onder andere door onzinnige verhalen die wat mij betreft net te veel doorslaan in het belachelijke, zoals deze:
Amazing Spider-Man #130. Tekeningen: Ross Andru.
Waarom wil Doctor Octopus met Tante May trouwen? Omdat ze een grote erfenis krijgt, namelijk een eiland in Canada vol met uranium en een kerncentrale als bonus. Nog los van de vraag van wie ze deze erfenis krijgt en waarom, is een nog belangrijker vraag waarom Octopus de moeite neemt om haar te trouwen in plaats van deze verlaten centrale, die natuurlijk volledig operationeel is, gewoon over te nemen. Maar ook superschurken hebben soms, euh, slechte dagen wellicht. En schrijvers ook, want dit verhaal mag je gerust een van de dieptepunten noemen tijdens Gerry Conways periode als hoofd-Spider-Man-schrijver. Let wel: een maand ervoor introduceerde de beste man ook de Spider-Mobile, dus kennelijk was het een slecht jaar voor hem en voor de lezers trouwens.
Maar goed, Doctor Octopus dus. Mijn negatieve beeld van deze schurk veranderde toen ik Sam Raimi’s tweede Spider-Man-film zag. Hierin is Doc Ock de tegenstander van onze held en wordt hij gespeeld door Alfred Molina. De Britse acteur weet een echt mens van Otto Octavius, zoals Octopus heet, te maken. De scène waarin Peter Parker hem interviewt terwijl ze aan de eettafel zitten met Otto’s vrouw erbij, is echt heel goed gedaan. Wie zien hier een broederlijke band ontstaan tussen twee wetenschappers. Als het lot anders had beslist, had Otto wellicht een leermeester kunnen zijn voor Peter, in plaats van hem naar het leven te staan.
Otto en Peter scheppen een band en drinken een kopje thee, in ‘Spider-Man 2’.
Spider-Man 2 maakt wat mij betreft ook voor het eerst duidelijk dat Octavius echt een gevaarlijke schurk is en dat zijn mechanische armen dodelijke wapens kunnen zijn. De scène waarin Otto op de operatietafel ligt en zijn armen de artsen die hem proberen te redden, een voor een afmaken, is pure horror. In deze effectieve scène laat Raimi zien dat er met Doctor Octopus niet te sollen valt. Met behulp van de kettingzagen knipoogt de regisseur en passant naar zijn eigen Evil Dead trilogie.
Soms is live-action overtuigender dan een striptekening. In het geval van Spider-Man 2 zijn niet alleen die armen van de Octopus fantastisch gemaakt en zien ze er werkelijk bedreigend uit, ook doet de soundtrack wonderen: het mechanische geluid dat de armen maken, het gillende personeel en het nare geluid als een van de slachtoffers over de vloer wordt meegetrokken en met haar nagels de vloer openrijt.
Overigens zijn er wel voorbeelden te vinden in het Spider-Man oeuvre waarin Octopus erg wel bedreigend uitziet. Deze cover van Web of Spider-Man #4 getekend door John Byrne bijvoorbeeld:
Spider-Man probeert de gevaarlijke armen te ontwijken. De armen zijn zo sterk dat de de muur achter het Webhoofd vergruizen. Byrne toont alleen de armen en laat heel slim Otto zelf achterwege. Zijn iet wat mollige postuur en belachelijke kapsel doen de dreigende werking die van de armen uitgaat teniet. En het verhaaltje van Web of Spider-Man #4 helpt ook al niet om de reputatie van Octopus op te vijzelen: de superschurk wordt door een psychiater behandelt omdat hij na het laatste gevecht met Spider-Man geestelijk is ingestort.
Zucht. Eigenlijk blijf ik Octopus een sukkel vinden, ondanks het goede werk van Raimi en Molina. En hij is nog een mama’s kindje ook:
Met de cartoonbundel De grap is rond gaan De Jager en De Wit zeker scoren.
Het is weer voetbaltijd, want het WK (geloof ik) staat voor de deur. Ach, in Nederland is het altijd voetbaltijd. Je hoort het al: ik heb niet veel met de ballensport die een groot deel van de bewoners van dit kikkerlandje in zijn ban heeft. Ik gun ieder z’n lolletje en de kans om de stad af te breken, wat erbij schijnt te horen als je supporter bent, maar kijk niet uit naar de aankomende storm van oranje merchandise en het niet meer kunnen eten in een restaurant zonder dat er een televisiestoestel met een voetbalwedstrijd in je oor zit te tetteren.
Toch kan ik lachen om de voetbalcartoons uit De grap is rond. Een bundel waar Gerrit de Jager en Peter de Wit hun beste cartoons voor Hard Gras hebben samengebracht. Cartoons over voetbalvrouwen, zaakwaarnemers, bankzitters, trainers, vedetten en pupillen met bemoeizuchtige ouders. En als vanzelfsprekend komt ook de WK-koorts rijkelijk aan bod. Al vijftien jaar maken ze voetbalcartoons voor het literaire tijdschrift dus er viel veel te kiezen.
Als het om humorstrips gaat, spelen De Jager & De Wit al jaren in de eredivisie van humorstrips. Met deze bundel, die voor slechts 5,95 te koop is, gaan ze daarom vast flink scoren.
De Jager & De Wit. De grap is rond. Oog & Blik/De Bezige Bij, € 5,95.
Daarom Minneboo leest:
Maandelijks krijg ik van veel uitgeverijen stapels strips toegestuurd. Daar zit veel moois tussen, maar niet alles is geschikt voor de bladen en opdrachtgevers waar ik voor schrijf. Toch wil ik deze uitgaven onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
Met een bloedeloze versie van Belle en het Beest en een afwezige eregast is de 30ste editie van het Imagine Film Festival woensdagavond 9 april flauw van start gegaan.
De Chileense filmmaker, theaterregisseur, tarotkenner én stripscenarist Alejandro Jodorowsky kreeg dit jaar de Imagine Career Achievement Award. Helaas kon hij door ziekte niet in Amsterdam aanwezig zijn om zijn prijs in ontvangst te nemen. Zijn afwezigheid natuurlijk spijtig voor het festival, en voor ondergetekende, want ik was een van de journalisten die Jodorowsky donderdag zou interviewen. Een gesprek waar ik naar uit keek.
Ik hoop dat Jodorowsky snel weer op de been is, maar aangezien hij 85 jaar is, vrees ik het ergste. Zijn zoon Brontis sprak een videoboodschap in om Imagine te bedanken. Brontis is tevens de hoofdrolspeler in Jodorowsky’s nieuwe film La danza de la realidad. Een prachtige, persoonlijke film, en de meest toegankelijke uit het filmoeuvre van de eigenzinnige verhalenverteller.
Er draait op het festival ook een documentaire over het maakproces van Jodorowsky’s versie van Dune. Hij werkte samen met onder andere Moebius en H.R.Giger. Die film is uiteindelijk nooit gemaakt maar leidde wel uiteindelijk tot De Incal.
Aandacht voor stripmakers
Overigens vind ik het erg bijzonder dat het Imagine Film Festival ook stripmakers eert. Vorig jaar werd François Schuiten op het festival geïnterviewd en twee edities geleden kreeg niemand minder dan Stan Lee de Career Achievement Award. Ook hij kon trouwens helaas niet komen. Nu weet ik ook wel dat Jodorowsky veel meer heeft gedaan dan strips schrijven, maar met klassiekers als De Incal, een bijzondere western als Bouncer en nog eens zeventig andere strips op zijn naam, is hij in het stripwereldje geen lichtgewicht.
Mooi maar saai Belle en het beest/La belle et la bête, de Franse film van Christophe Gans, was dat echter wel. Mooi gemaakt hoor en een zeer sprookjesachtige mise-en-scène, maar wat een bloedeloze verfilming. Er zat echt geen greintje spanning in het verhaal dat iedereen natuurlijk allang kent, want gebaseerd op het bekende sprookje. In het begin veracht Belle (Léa Seydoux) de agressieve en koppige beest-man (Vincent Cassel) die haar gevangen houdt, maar dan blijkt ze opeens van hem te houden. Echter, waarom dat nu precies is, maken de filmmakers niet duidelijk.
Belle: aardig decolleté maar verder weinig inhoud
Tijdens de film kreeg ik zin om de gelijknamige televisieserie uit de jaren tachtig met Ron Perlman en Linda Hamilton te gaan kijken, dus je begrijpt dat de bitterballen en andere snacks die na de voorstelling werden geserveerd van harte welkom waren om de flauwte te bestrijden en mij weer bij mijn positieven te brengen, want als ik dat soort series weer wil gaan kijken, moet ik goed in de war zijn.
Kortom, Imagine kent dit jaar een beetje een valse start, maar ik vermoed dat het nog wel goed komt dit jaar.
Hier nog enkele evenementen die ik je graag tip:
Donderdag 10 april: Masterclass: Lab Coats in Hollywood
Dr. David Kirby geeft een masterclass over de relatie tussen wetenschappers en de Amerikaanse filmindustrie.
Vrijdag 11 april: Lezing toekomstmuziek
In Toekomstmuziek geeft muziekkenner en Schokkend Nieuws-medewerker Erik van ’t Holt een overzicht van de muziek die nieuwe en onontdekte werelden verbeelden. Van de orkestrale scores uit de jaren vijftig, via de eerste elektronische score (voor Forbidden Planet uit 1956) naar de herwaardering van de orkestrale benadering uit de jaren zeventig. Met uitstapjes naar de opkomst van de synthesizer en het gebruik van exotische en onbekende instrumenten als de Theremin (door Bernard Herrmann in The Day The Earth Stood Still, 1951) en de Blaster Beam (in de Star Trek-films). Een schat aan film- en muziekfragmenten illustreert dit overzicht, dat geen rechtgeaarde sfi-fi liefhebber aan zich voorbij mag laten gaan.
Zondag 13 april: Symposium Van HAL tot GERTY
In het symposium Van HAL tot GERTY wordt gekeken hoe de rol die computers hebben gespeeld in de fantastische film werkelijkheid zijn geworden en wat de gevolgen daarvan zijn. Naast een algemeen gedeelte wordt ingegaan op ethische vragen en op Singularity, het moment waarop de computer de menselijke intelligentie voorbijstreeft, dit alles aan de hand van een groot aantal filmfragmenten. Tot de gasten behoren onder andere hoogleraar Kunstmatige Intelligentie Jaap van den Herik, filmmaker Igor Kramer en Bennie Mols, wetenschapsjournalist en auteur van het populair-wetenschappelijke boek ‘Turings Tango’, over kunstmatige intelligentie.
Maandag 14 april: Masterclass Filmtrailers
Het Londense Editpool, levert teasers, trailers en promo’s produceert voor bioscoop, tv en home-entertainment. Tot hun recente output behoren de campagnes voor het derde seizoen van Game of Thrones en de Robocop-remake. Daarnaast leverden ze trailers voor sci-fi als Splice, voor arthouse horror als Kill List, maar ook voor B-films als Infestation.
Editpools creative director John Piedot vertelt tijdens de masterclass over de relatie tot de opdrachtgever en de totstandkoming van een trailer, maar ook over het verschil tussen bioscooptrailer en televisiespot en de verschillen tussen trailers voor de Amerikaanse en de Europese markt.
Hij gaat in op de manier waarop verschillende elementen worden ingezet voor een maximaal effect en loopt door de do’s & dont’s van het vak.Uiteraard wordt de masterclass omlijst met de meest toepasselijke voorbeelden uit de catalogus van Editpool.
Dinsdag 15 april: Masterclass: The Science of Hollywood
Tijdens de masterclass The Science of Hollywood: Gravity and Beyond laat dr. Kevin Grazier aan de hand van onder meer zijn werk voor Gravity zien hoe wetenschappers science fiction geloofwaardig maken.
En deze wil ik in het bijzonder aanraden omdat ik samen met mijn Schokkend Nieuws-collega Hedwig in de jury zit. Dinsdag 15 april: Quiz: de Grote Geek-Q Test
Op dinsdag 15 april, om 17.00 uur in Zaal 2 van EYE heb jij de kans te laten zien hoe hoog jouw Geek-Q is. In een quiz van zes rondes kunnen jij en je teamgenoten jullie kennis van science fiction, geeky films, series en comics, games en wetenschap etaleren. De winnaars mogen zich de Grootste Geeks van Nederland noemen.
Stand-up comedian en verwoed action figure-verzamelaar Thijs van Domburg is je quizmaster. De jury bestaat uit stripnerd en journalist Michael Minneboo en filmgeek en natuurkundige Hedwig van Driel.
Een stukje geschiedenis zoals beschreven op de site van het Stripmuseum: De eigenaar van een stripwinkel in Groningen kreeg in 1993 het idee om een stipmuseum op te richten. Hij wist tientallen belangstellenden enthousiast te krijgen en in 1995 kwamen zij in de kranten met de eerste tentoonstelling ‘Kinderschoenen’. Het exposeren van jeugdtekeningen van striptekenaars stond symbool voor het stripmuseum, dat destijds ook in de ‘kinderschoenen’ stond.
Dat gezegd hebbende: de strip heeft in Nederland moeite überhaupt een publiek te vinden, dus dan heeft een museum gewijd aan het medium het ook moeilijk. Dat houdt de mensen van Museum Meermanno overigens niet tegen om te pogen het nieuwe stripmuseum van Nederland te worden. Er was al een expositie over 200 jaar beeldverhaal in Nederland te zien, waar een dik naslagwerk bij gepubliceerd werd. Men organiseerde recent het Gala van de Nederlandse strip. Overigens wel voor een beperkt publiek en beperkte gastenlijst waar niet alle Nederlandse stripmakers op vermeld stonden, want net als het Boekenbal moet zo’n evenement kennelijk exclusiviteit uitstralen.
