Afgelopen weekend vond wederom 24 Hour Comics Day plaats. In Nederland op maar liefst drie locaties, waaronder Studio/K in Amsterdam. Zaterdagmiddag bezocht ik de tien stripmakers die daar de race tegen de klok waren begonnen.
Ik trof onder meer Matt Baay, Bas Köhler, Merel Barends. Hallie Lama en Sandra Kleine Staarman aan. Maia Machen zat ook druk te tekenen: zij had het evenement hier georganiseerd.
Een aparte locatie dat Studio/K. De stripmakers hadden meer ruimte dan bij Lambiek waar het evenement de afgelopen jaren plaatsvond. Ook konden ze om even bij te komen genieten van het nazomerzonnetje op het terras. De ploeg was wel een stuk kleiner dan bij eerdere edities. Veel stripmakers zaten in Zwolle of Rotterdam te tekenen.
Ik maakte de volgende impressie. Geen uitgebreide reportage waarin 24 Hour Comics Day van het begin tot het eind in beeld wordt gebracht zoals mijn video uit 2008, maar een momentopname van eind van de middag.
Bekijk het blog van deze sessie om het resultaat van deze stripmakers te bewonderen.
Talking about getting in shape for the role, which was made famous by Michelle Pfeiffer almost two decades ago, Anne said earlier this year: ‘I’m a vegetarian and right now, I’m living on kale and dust for the training. That catsuit’s unforgiving.’
And, referring to her workout regime, she said: ‘There’s a workout hump where you’re so weak that you hate everything, everything is so painful and you look like an idiot.
‘The gym where I work out, I was literally working out next to a pregnant Jessica Alba and she could do more push-ups than I could. I’ve now just started to do Bikram yoga.’
Suske en Wiske minder populair?
In zestien jaar tijd hebben de striphelden Suske en Wiske bijna driekwart van hun lezersbestand verloren, zei stripexpert Toon Horsten dinsdag in Het Laatste Nieuws. De krant haalt ook een striphandelaar aan die een verklaring voor de teloorgang heeft: de strip is, zegt Daniël Cool van de bekende striphandel De Striep in Brugge, “oubollig” geworden. Van de 1,2 miljoen albums die jaarlijks nog worden verkocht, gaat tweederde naar het buitenland. Aldus Het Laatste Nieuws.
Dezelfde dag stuurde de communicatieafdeling van WPG Uitgevers België een persbericht uit waarin staat dat de uitgever de oplagedaling van Suske en Wiske bevestigt, maar aanstipt dat het over een daling van slechts 12,3% gaat over 7 jaar. De oplage daling volgt daarmee een algemene markttendens. Over dezelfde periode groeide echter de omzet met 19,3% en werd de Suske en Wiske-app op de iPad een van de succesvolste apps tot op heden. In 2010 vonden bijna 1,4 miljoen albums hun weg naar de lezers. Daarmee is Suske en Wiske nog steeds de best verkochte strip in de Lage Landen. En gezien de voorsprong op de andere strips zal dit nog lang zo blijven. Bovendien is Suske en Wiske de enige Vlaamse stripreeks die boven de Moerdijk op een grote populariteit mag rekenen. De reactie van WPG Uitgevers stond ook in de Standaard.
Albert Uderzo stopt met strips maken
Persbureau Reuters meldde deze week dat Albert Uderzo, co-creator van de bekende Asterix-reeks, er op 84-jarige leeftijd mee ophoudt. De reeks wordt wel voortgezet. Lees het artikel hier.
Erik de Graaf te gast op Recontres Chaland
Erik de Graaf is uitgenodigd als gast op het Recontres Chaland festival. Dit festival wordt dit jaar voor de vierde keer gehouden en is ter ere van de in 1990 overleden Franse tekenaar Yves Chaland. De Graaf noemt Chaland zijn grootste inspirator. Niet zo gek, want Chalant was de belangrijkste representant van de atoomstijl, de stijl die De Graaf ook hanteert in zijn werk. Vorig jaar sprak ik hem uitvoerig over Scherven voor Stripgids.
Andere gasten zijn onder andere Serge Clerc, Ted Benoit, François Avril en Charles Berberian. Niet de minsten dus.
Erik heeft gelijk een hommage aan de meester gemaakt:
Trouwens, ook zo benieuwd of De Graaf een beetje opschiet met het tweede deel van Scherven? Je kunt Eriks vorderingen op zijn blog volgen.
Dit weekend is het weer tijd voor een mooie traditie in de stripwereld: 24 Hour Comics Day. In Nederland gaan tekenaars op drie verschillende locaties aan de slag om binnen een etmaal 24 pagina’s strip te maken.
Dat doen ze onder andere in Zwolle in ArtEZ hogeschool voor de kunsten. Studenten en bekende striptekenaars (o.a. Hanco Kolk, het stripcollectief Lamelos en Wasco) gaan van zaterdag 1 oktober 11.00 uur tot zondagmorgen 2 oktober 11.00 uur non-stop werken aan een eigen strip. ArtEZ Zwolle, waar de opleiding Comic Design wordt gegeven doet dit jaar voor het eerst mee. Ongeveer 35 studenten en striptekenaars doen mee aan deze uitdagende opdracht. Het initiatief komt van student Emma Ringelberg. Het wordt Emma’s derde keer, ze deed eerdere jaren al mee bij Lambiek.
Wie in Amsterdam mee wil doen, kan dit jaar niet terecht in stripwinkel Lambiek. Boris & co. zien er dit jaar van af omdat de avond ervoor de Lamelos-veiling plaatsvindt. In Studio/K kunnen de stripmakers uit Amsterdam en omstreken terecht. Bekijk hun blog voor updates.
Illustratie: Maia Machèn.
De durfallen in Rotterdam kunnen aan de slag bij stripwinkel Comiquest. Het zal de eerste editie in de Maasstad worden.
Stripmaker Albo Helm heeft twee keer meegedaan maar vindt het welletjes. Op Facebook geeft hij wel een belangrijke tip: ‘Wees zuinig met de drank en dope, dat werkt alleen maar tegen je op zo’n marathon.’
24 Hour Comics Day is bedacht door stripmaker/stripgoeroe Scott McCloud. Tekenaars worden geacht binnen 24 uur een strip van evenzoveel pagina’s te tekenen. De tekenaar mag van tevoren geen verhaal bedacht hebben en moet dus net zo blanco als een vers vel papier aan het project beginnen. Het evenement vindt wereldwijd in verschillende landen plaats.
In 2008 maakte ik een videoreportage van 24 Hour Comics Day in Lambiek.
Update
Zaterdagmiddag bezocht ik de hardwerkende tekenaars in Studio/K en maakte dit fotoverslag.
Er was eens is een boeiende stripreeks over het leven van de joodse ijzerhandelaar Joseph Joanovici. Volgens de een was hij een collaborateur, volgens de ander een verzetsstrijder. De strip van Fabien Nury en Sylvain Vallée toont dat de waarheid veel genuanceerder is dan dergelijke etiketten doen vermoeden.
De joodse arbeider Joanovici heeft geen stuiver op zak als hij aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog in Frankrijk binnenkomt. Al snel weet hij directeur te worden van een schrootbedrijf dat oude metalen terugwint. Maar het leven is zwaar en om zijn vrouw en twee dochters te beschermen moet hij zich inlaten met zowel de nazi’s, het Franse verzet en met criminelen.
Het ingenieuze script van Fabien Nury laat zien hoe Joanavici zich manoeuvreert tussen de verschillende partijen en steeds weer voor morele keuzes komt te staan. Langzamerhand worden zijn handen vuiler en vuiler. Uiteindelijk vervreemd Joanavici zich niet alleen van zijn gezin maar ook van zichzelf.
Nury baseert zich op ware feiten, maar schrijft in een voorwoord dat het hier fictie betreft waarin authentieke gebeurtenissen, veronderstellingen en verbeelding naar goeddunken met elkaar zijn vermengd. Het mengsel levert boeiende strips op die ondanks de vele dialoogscènes een behoorlijke vaart hebben. Maar het is vooral het prachtige tekenwerk van Sylvain Vallée dat de serie zeer genietbaar maakt. De oud-student van Sint-Lukas in Brussel trakteert de lezer op gedetailleerde platen en benut iedere millimeter van de pagina om het verhaal te visualiseren.
Recent verscheen bij Standaard uitgeverij ‘Eer en geweten’, het derde deel van de reeks Er was eens.
Het zijn over het algemeen verzorgde albums met een harde kaft. Alleen spijtig dat deel 2 opvallend veel typefouten bevat.
Fabien Nury en Sylvain Vallée – Er was eens
Standaard Uitgeverij, € 12,95
Deze recensie is ook op het stripblog van Zone 5300 gepubliceerd.
17 oktober verschijnt bij Oog & Blik/De Bezige bij het boek De lens van Spinoza. Daarin vertelt Jaron Beekes de veelbewogen geschiedenis van Nederlands filosoof Spinoza (1632-1677) en geeft tegelijk een inleiding op zijn werk.
Ik moet bij dit soort aankondigingen meteen denken aan stripalbums als Logicomix. De sleeper hit graphic novel over filosoof Bertrand Russell. Soms kunnen die non-fictie strips goed uitpakken. Soms ook niet, getuige de grafische biografie over Anne Frank. Goed bedoeld misschien, maar een gedrocht van een strip. Ik ben benieuwd tot welke categorie De lens van Spinoza behoort. Al ben ik wel geïntrigeerd bij het lezen van de synopsis van dit boek:
In de proloog zien we hoe Baruch de Spinoza verbannen wordt uit de joodse gemeenschap van Amsterdam. Het kan de jonge, veelbelovende koopman niet deren; hij gaat liever zijn eigen weg. Spinoza verlaat Amsterdam, in die tijd een wereldstad op het toppunt van zijn macht en welvaart, om een eigen filosofisch systeem te ontwikkelen: een radicaal, seculier antwoord op religie. Zijn pleidooi voor politieke en religieuze tolerantie leverde hem vooral vijanden op. Gehaat en bestreden bleef hij tot zijn dood vechten voor wat we nu als vanzelfsprekend ervaren: vrijheid van meningsuiting en godsdienst.
Dat Spinoza een seculier antwoord op religie trachtte te geven spreekt mij in het bijzonder aan. Maar ook ben ik erg benieuwd naar hoe Beekes het zeventiende eeuwse Amsterdam heeft verbeeld.
Jaron Beekes (1982) studeerde Algemene Cultuurwetenschappen, Illustratieve Vormgeving en Beeld & Taal. Hij maakt illustraties voor tijdschriften, posters, flyers etc. Daarnaast heeft hij een wekelijkse cartoon in Folia en werkt hij als freelance recensent voor o.a. het Nieuw Israëlitisch Weekblad, de Joodse Omroep en Metropolis M. Ook werkte hij mee aan het tv-programma Dwars door de Diaspora.
Expositie Joods Historisch Museum
Wie meer wil zien van Beekes grafische werk kan terecht bij de expositie met origineel werk in het Joods Historisch Museum. Deze is binnenkort te zien en loopt tot 24 november, de verjaardag van Spinoza.
Een paar maanden geleden schreef ik over Beeldverhaal, het nieuwe programma van de VPRO over strips. Vanaf zaterdag 29 oktober begint de achtdelige serie waarin stripmaker Jean-Marc van Tol de kijker meeneemt in de wereld van de strip.
Barbara Stok en Jean-Marc van Tol tijdens de opnames van 'Beeldverhaal'. Bron: Human Factor
Op dit moment ben ik druk bezig met een artikel voor de VPRO Gids over dit programma. Vandaag werd een persbericht vrijgegeven met daarin het programmaschema die ik je niet wil onthouden. Het geeft een aardig beeld van wat er in die acht afleveringen behandeld gaat worden.
Aflevering 1, 29 oktober: Jan, Jans en de kinderen
Sommige striptekenaars gebruiken hun eigen leven als inspiratiebron. Hoe ver kun je daarin gaan en hoe eerlijk moet je zijn?
Jean-Marc van Tol praat in deze aflevering o.a. met Jan Kruis (Jan, Jans en de kinderen), Barbara Stok en Gerrit de Jager ( De familie Doorzon en Zusje)
Aflevering 2, 05 november: Superman
Waarom is de Amerikaanse superheldenstrip zo populair in de VS en wat maakt de superhelden zo typisch Amerikaans?
Jean-Marc van Tol praat in deze aflevering o.a. met Chris Claremont (scenarist X-men), David Finch (tekenaar/scenarist Batman the Dark Knight, Jonathan Ross (presentator en stripverzamelaar)
Aflevering 3, 12 november: Olivier B Bommel
Wat maakt de Bommel strips zo bijzonder? En wat is de invloed van Marten Toonder op de Nederlandse strip?
Jean-Marc van Tol praat in deze aflevering o.a. met Dick Matena (tekenaar), Hans Matla (stripverzamelaar), Pieter Steinz (chef boeken NRC)
Aflevering 4, 19 november: Kuifje
Welke rol heeft Kuifje gespeeld bij het ontstaan van de moderne Europese strip. Hoe hou je Kuifje nog levend onder de huidige striplezers? En welke invloed heeft Hergé gehad?
Jean-Marc van Tol praat in deze aflevering o.a. met Joost Swarte (tekenaar en Kuifjekenner), Henk Kuijpers (tekenaar Franka)
Aflevering 5, 26 november: Astroboy
Manga is de Japanse stijl van strips maken. Waarom is manga zo typisch Japans en hoe komt het dat Manga in Japan zo enorm populair is?
Jean-Marc van Tol praat in deze aflevering o.a. met Yoshihiro Tatsumi (beroemde Japanse tekenaar), Haruko Kashiwagi (mangatekenares).
Aflevering 6, 3 december: Mr. Natural
De Underground-strip is een alternatieve stroming die in Amerika ontstond en in Nederland navolging kreeg. Maar bestaat underground nog wel?
Jean-Marc van Tol praat in deze aflevering o.a. met Jerry Moriarty (Amerikaanse undergroundtekenaar), Peter Pontiac (tekenaar), Evert Geradts (tekenaar en oprichter undergroundblad Tante Leny presenteert)
Aflevering 7, 10 december: Suske & Wiske
België is een belangrijk stripland. Iedereen kent Suske & Wiske, maar er is ook een belangrijke nieuwe generatie stripmakers.
Jean-Marc van Tol praat in deze aflevering o.a. met Toon Horsten (stripjournalist), Brecht Evens (striptekenaar), Luc Morjaeu en Peter van Gucht (tekenaar en scenarist Suske & Wiske)
Aflevering 8, 17 december: Sigmund
Iedere dag beginnen veel mensen de dag met een krantenstrip. Over tekenaars die iedere dag grappig moeten zijn. En wat is dat dan, humor?
Jean-Marc van Tol praat in deze aflevering o.a. met Peter de Wit (tekenaar Sigmund), Ronald Giphart (schrijver/humorspecialist), Mark Retera (tekenaar Dirkjan). Beeldverhaal wordt uitgezonden vanaf zaterdag 29 oktober, 23.05 uur op Ned2.
De poster vertelt het hele verhaal: aanstaande vrijdag is het weer tijd voor de traditionele Lamelos-veiling in Lambiek. Dit jaar de afsluiter van Striptember.
Vanaf half zes kun je dus bij Lambiek terecht om je oude spulletjes kwijt te geraken of nieuwe spullentjes aan te schaffen. Alles gaat naar een goed doel. Tenminste wat stripmakers onder een goed doel verstaan: bier dat die avond nog opgedronken dient te worden.
Geen idee hoe het er op zo’n Lamelos-veiling aan toe gaat? Twee jaar geleden maakte ik deze registratie:
In het klassieke verhaal The Killing Joke schiet de Joker Barbara Gordon neer. Voor de rest van haar leven zijn haar benen verlamd en gaat ze door het leven als Oracle, niet meer als Batgirl. Tenminste, tot deze maand. Want met de reboot die het DC universum heeft ondergaan is er ook flink gesleuteld aan de geschiedenis van de superhelden.
De lezer kan gerust ademhalen: de gebeurtenissen inThe Killing Joke hebben wel plaatsgevonden. DC zou wel gek zijn als ze zo’n goedverkopende strip zou negeren. Het verhaal van Alan Moore en tekenaar Brian Bolland behoort tot canon van Batmans universum. Dat neemt net weg dat Batgirl weer vrolijk rondhuppelt inBatgirl #1, een geschreven door Gail Simone met tekeningen van Ardian Syaf en Vicente Cifuentes.
Volgens dit verhaal heeft haar revalidatie drie jaar gekost. Maar het resultaat mag er zijn: Barbara Gordon is weer goed ter been. Sterker nog: Batgirl is weer als herboren, al heeft de traumatische ervaring wel littekens op haar ziel achtergelaten natuurlijk.
DC Comics is in september met 52 comicseries weer bij nummer 1 begonnen. Alle belangrijke helden beginnen dus weer bij een eerste nummer. Zo hopen ze bij DC een nieuw publiek aan te spreken. Want nieuwe lezers kunnen weer op een toegankelijk punt instappen. Er is dan ook gesleuteld aan de tientallen jaren geschiedenis die de helden al doorleefd hebben. Die lange geschiedenis (Action Comics #1 met de oorsprong van Superman kwam al in 1938 uit) is vaak lastig voor nieuwe lezers: er is heel veel waar je kennis van moet hebben om alles te kunnen volgen. Dat probleem is bij een reboot dus opgelost.
Het is voor de fans die al jarenlang trouw de avonturen van de DC-helden volgen de vraag welke stukjes geschiedenis als niet-gebeurd beschouwd moeten worden. In het geval van Batgirl is de meest traumatische ervaring die ze heeft doorgemaakt in stand gebleven, maar ze kan dus wel weer lopen en is klaar voor actie.
Op het blog Under the mask geeft Arkham Asylum Doc, een klinisch psycholoog, een analyse van hoe Barbara dit trauma heeft kunnen overwinnen. Ze gaat ook specifiek in op hoe bepaalde sensaties of geuren de herinneringen naar de traumatische gebeurtenis weer kunnen oproepen, zoals in de comic wordt verhaald. Interessant om te lezen:
“I panicked every time I hear a doorbell for months after…”
Survivors of trauma will often get emotionally triggered by the sounds, smells, and images of their traumatic event. For instance, despite our rational mind knowing that the sound of a doorbell is non-threatening, it’s the association between sensory details and the original trauma that leads to an elevated, hyper-sensitive reaction. For Barbara, threatening cues could be the smell of hot coffee, the sight of a palm tree, and yes– EXACTLY!–the sound of a doorbell. What usually happens next? Panic, dread, and undeniable fear. Additionally, feeling physically sick, dizzy, numb, choking sensations, rapid heartbeat are all physiological symptoms that might follow the initial trigger.
Oud trucje
Natuurlijk is het beginnen bij nummer 1 ook een marketingtruc. De comicgeschiedenis vertelt ons dat een nummer één van een serie goed verkoopt, en aangezien die verkoopcijfers al jaren minder worden, kan ook Marvels grootste concurrent wel een duwtje in de rug gebruiken in economische zware tijden.
Het trucje is overigens niet nieuw. Marvel heeft al een paar keer tellingen van series bijgesteld. Ook zijn ze natuurlijk in 2000 met het Ultimate Universum begonnen om een jong publiek aan te spreken. DC Comics gooide midden jaren tachtig een groot deel van de geschiedenis al over boord in het megaverhaal Crisis on Infinite Earths.
Om de strijd aan met concurrent Mavel gaat DC wel met zijn tijd mee. Om de jonge doelgroep te bedienen brengt de uitgever zijn comics ook meteen digitaal uit. Kun je die dag niet naar de stripwinkel dan kun je de nieuwe Superman in ieder geval op je iPad lezen.
Kravens laatste jacht is een zesdelig verhaal dat in 1987 liep in de series Amazing Spider-Man, Spectacular Spider-Man en Web of Spider-Man. Het verhaal is als album in het Nederlands uitgegeven door Nona Arte.
Kravens laatste jacht speelt zich af in de eerste weken van Peter Parkers huwelijk met Mary Jane. Dat zou een rooskleurige periode moeten zijn, maar niet in het leven van Spider-Man. Kraven de Jager slaagt er eindelijk in Spider-Man te verslaan en terwijl deze levend begraven in een kist ligt, neemt Kraven de plaats in van het webhoofd. Hij weet zelfs Vermin te verslaan, een ratachtig wezen dat Spidey nimmer solo wist te neutraliseren. Na twee weken ontwaakt het webhoofd en graaft zichzelf uit om vervolgens de jager met zijn daden te confronteren.
Kravens laatste jacht is een bloedserieus verhaal geschreven door J.M. DeMatteis en getekend door Mike Zeck. DeMatteis kruipt in het hoofd van de personages en maakt de lezer deelgenoot van hun gedachtes en vooral hun angsten. DeMatteis gooit het dus over de psychologische boeg en levert een boeiend, zij het zeer somber script af. DeMatteis schrijft bombastisch: het dondert en regent de hele strip door tot de eindoverwinning op het kwaad wordt onderstreept door een zonnig ochtendgloren.
Beestachtig
Een belangrijke verdienste van DeMatteis is dat Kraven diepgang krijgt. Kraven was tot dit verhaal uitkwam altijd een beetje een tweederangs Spider-Man schurk. Een soort van snobistische Tarzan van Russische komaf, die jacht maakt op Spider-Man maar keer op keer door hem verslagen wordt. In de versie van DeMatteis blijkt Kraven een getormenteerde ziel die probeert zijn eer terug te winnen. In zijn waanideeën kan dit alleen maar door de rol van zijn vijand over te nemen en deze beter te spelen dan Spider-Man zelf.
De ironie wil dat hier sprake is van een schijnoverwinning. Kravens versie van Spider-Man is meedogenloos. Tijdens het bestrijden van de misdaad vallen er dodelijke slachtoffers. Zijn Spider-Man is ontdaan van alle menselijkheid die Peter Parker in zich heeft en tot een held maakt. De jager van wilde beesten is er echter zelf een geworden.
Modegril
De grimmige toon van Kravens laatste jacht sloot indertijd goed aan bij de andere Spider-Man verhalen die uitkwamen. Halverwege de jaren tachtig was de toon van superhelden comics over het algemeen wat cynisch en serieus. Een trend die werd ingezet door het enorme succes van strips als The Dark Knight Returns van Frank Miller en The Killing Joke geschreven door Alan Moore, maar ook Watchmen van dezelfde schrijver. Ook het leven van Spider-Man kende toen veel donderwolken. Een van zijn vrienden, Net Leeds, was net overleden en een tijd lang leek het erop alsof hij de Hobgoblin was – een van de sterkste vijanden van die tijd. Peter Parker had net een grimmige gangsteroorlog achter de kiezen en vroeg zeer serieus af of het niet tijd was om zijn web aan de wilgen te hangen. En laten we eerlijk zijn: levend begraven worden is geen pretje. Dit avontuur heeft dan ook behoorlijke littekens achtergelaten op de ziel van Peter Parker.
Het krachtige tekenwerk van Zeck past goed bij de serieuze toon. Zeck gebruikt filmische middelen: zo deelt hij doorlopende acties op in aansluitende kaders, getoond vanuit hetzelfde camerastandpunt.
Nona Arte heeft de comic uitgebracht in een stevige kaft. Gedrukt op glad papier komen de pastelachtige kleuren op de strippagina’s mooi uit. Alleen jammer dat op sommige pagina’s de tekeningen wat onscherp zijn afgedrukt. Peter de Bruin is verantwoordelijk voor de prima vertaling.
Jean Marc DeMatteis & Mike Zeck – Kravens laatste jacht Nona Arte, € 16,50 ISBN 978-88-97062-04-2
Vanmorgen hoorde ik het schokkende nieuws dat stripmaker Minck Oosterveer is overleden. Hij is zaterdag verongelukt op zijn motor. Minck was slechts vijftig jaar.
Foto: Michael Minneboo
Oosterveer werd bekend door zijn krantenstrips voor De Telegraaf (Zodiak en Nicky Saxx) en maakte de afgelopen drie jaar nieuwe avonturenverhalen voor Eppo. Samen met zijn vaste scenarist Willem Ritstier maakte hij Ronson Inc. en De kronieken van de Buitenring, een spin-off van de populaire reeks Storm.
Ik heb Minck in de laatste anderhalf jaar een paar keer beroepsmatig gesproken. Vorig jaar zaten we boven stripwinkel Sjors in Dordrecht om te praten over de western Ronson Inc. Het was een boeiend gesprek waarin van alles ter sprake kwam en waarin we ook gelachen hebben. Tijdens die gesprekken kwam zijn passie voor het stripmaken duidelijk naar voren. Minck was mijns inziens echt een rastekenaar. Op Facebook plaatste hij vaak schetsen en tekeningen in opdracht, zoals vorige week nog een reeks prachtige Batman-prenten. Altijd leuk om te zien en te volgen.
Dit jaar kreeg Minck de stripschapprijs voor zijn gehele oeuvre. Vanwege zijn staat van dienst als krantenstripmaker, maar ook omdat Minck een van de weinige stripmakers in Nederland was die een realistische stijl hanteerde. Hij had een tekenhand die je goed herkende, een unieke eigen stijl.
Kort geleden vertelde hij nog vol plezier over de tour die hij maakte langs de Amerikaanse uitgevers. Voor Minck was het grote avontuur net begonnen. Ook op Stripfestival Breda dit jaar stond er een lange rij fans te wachten om een tekening van Minck te bemachtigen.
Ik vind het een groot gemis voor de Nederlandse en Amerikaanse strip dat we deze vakman moeten missen. Vanaf deze plek wens ik zijn vrouw en dochters, en andere nabestaanden heel veel sterkte.
Ik lees net in de NRC van dit weekend dat uitgever Benedikt Taschen, precies die van de beroemde Taschen-boeken, op achttienjarige leeftijd een stripwinkel in Keulen opende. Zo zie je maar dat je als stripliefhebber het ver kunt schoppen in de wereld. Inmiddels worden Taschen-boeken overal ter wereld verkocht. Overigens gaf Taschen ook een dik boek over 75 jaar DC Comics uit. Als je nog ergens 150 euro hebt liggen kun je er een exemplaar van aanschaffen. Goed, het is dus weer de hoogste tijd voor de striptips van deze week.
Nijn Kampf mag toch Ziekehond en andere cartoonisten kunnen weer rustig slapen, want Nijntje mag geparodieerd worden op internet. Dat heeft de rechter dinsdag bepaald. Dick Bruna wilde tekeningen van Nijntje over Nijn-eleven en Lijntje, een konijn dat aan drugs zit laten verbieden. Andere parodieën zijn Nijn Kampf en Nijntje staat strak. Lees verder op de site van de NOS.
Bone van Jeff Smith nu integraal in het Nederlands verkrijgbaar De strip Bone valt nog het best te omschrijven als een eigenzinnige mengeling van humor, sprookje, avontuur en fantasy. Toen Jeff Smith er twintig jaar geleden mee begon, leek niemand er enige interesse voor te hebben. Alle grote uitgevers wezen hem de deur. Het afsluitende negende deel, De gehoornde kroon, verschijnt nu in het Nederlands, waarmee de reeks ook integraal voor de Nederlandse markt beschikbaar is. Toon Horsten schreef erover in De Standaard deze week.
Recensie Supergods
Sinds ik zo’n anderhalf jaar weet dat het boek Supergods van Grant Morrison eraan zat te komen, kijk ik er al naar uit. Morrisons studie naar de superheldenstrip ligt al een paar weken op mijn bureau te lonken, maar ik heb er tot nu toe maar een paar hoofdstukken in gelezen. Peter Moerenhout heeft het al uit en publiceerde op de site Stripelmagazine.be zijn lovende recensie. Door zijn tekst krijg ik alleen maar meer zin in het boek.
Morrison verweeft in dit boek zijn persoonlijke en professionele biografie met die van de superhelden. Verwacht echter geen gedetailleerd overzicht van het leven van deze kale Schot. Hij vermeldt enkel die zaken die van belang zijn voor het uiteindelijke doel van zijn boek: het antwoord op de vraag: “Wat betekent de superheld voor ons”.
Je moet als stripmaker wel van erg goede huize komen als je je eigen strip bestempelt als ‘een soort van tienerdrama meets Twin Peaks‘, maar Ross Campbell beschrijft zo zijn serie Wet Moon op zijn site. Dat Wet Moon een tienerdrama is kan ik na het lezen van de eerste twee delen inkomen. Ook spelen mysterieuze gebeurtenissen tot op zekere hoogte een rol in de strip. Doch aan Twin Peaks, de cult televisieserie uit de koker van David Lynch, waarin weirdness en humor samenkomen in een mysterieus verhaal, waarin je meeleeft met de onalledaagse perikelen van een kleurrijke cast van personages en waarin een unheimisch klinkende soundtrack een sfeerbepalende rol vervult, kunnen de strips van Campbell niet tippen.
Een David Lynch van de strip, de man die het alledaagse zo weet te belichten dat je er koude rillingen van op je rug krijgt, is Campbell evenmin. Heel jammer dus dat hij bij het duiden van zijn verhaal naar Twin Peaks refereert, want wie met dat idee in zijn achterhoofd de eerste hoofdstukken leest, komt van een koude kermis thuis. En dat terwijl Wet Moon, of Natte maan zoals de strip bij Uitgeverij Xtra is verschenen, een onderhoudend beeldverhaal is. Recent verscheen Onzichtbare voeten, het tweede deel in de reeks.
‘Schijt aan Cleo’ Natte maan is de naam van een fictief studentenstadje in Zuid-Californië, waar Cleo Lovedrop woont in een groezelig studentenhuis. Ze is een ietwat neurotische eerstejaars literatuurstudent die samen met haar vriendinnen een liefde deelt voor gothic/emocultuur en cultfilms en -boeken.
Nu is er van enig mysterie wel sprake: geregeld vindt ze briefjes met daarop ‘Schijt aan Cleo’ geschreven; het meisje dat eerst in haar kamer woonde is op een dag plotseling verdwenen, de grote vlek op de vloer het enige bewijs dat ze er ooit gewoond heeft. Ook heeft de mysterieuze fetisjkoningin Fern een bijzondere en nog niet verder verklaarde interesse in Cleo.
Deze zaken sudderen vooral op de achtergrond terwijl Campbell zich concentreert op het dagelijks leven van deze jongvolwassenen. De hoofdmoot wordt bepaald door onderlinge relaties en afspraakjes, het uitvinden van seksuele identiteit en het volgen van colleges. In de alternatieve levensstijl van deze kids is homoseksualiteit net zo normaal als een koffieverkeerd bestellen. Campbell flirt met de gothic scene in zijn strip: ieder hoofdstuk begint met liedteksten van bands als Bella Morte, Azure Ray en The Birthday Massacre.
Vakwerk
Ross Campbell schrijft levensechte dialogen en wisselt scènes boordevol gesprekken af met tekstloze sequenties. De lieflijke scène waarin de stoere Trilby haar nieuwbakken vriendje voorzichtig probeert duidelijk te maken dat hij tijdens het vrijen ook zijn handen mag gebruiken, toont niet alleen aan dat deze stripmaker zijn personages en de wereld van de jongvolwassenen goed kent, maar ook dat hij weet hoe hij op naturalistische wijze een verhaal moet vertellen. Hij laat de lezer letterlijk dicht tot op de huid van de personages komen en brengt het geheel zonder sensatiezucht in beeld.
Campbell hanteert een strakke lijnvoering. Hij maakt aantrekkelijke tekeningen die uitnodigen tot lezen. Veel actie kent de serie niet, wel een aangenaam kabbelend tempo. Opvallend genoeg bedient Campbell zich niet van gedachteballons. Om ons toegang tot de gedachtewereld van Cleo te verschaffen laat hij ons soms in haar dagboek lezen. Zoals het een goed soapschrijver betaamt, eindigt hij ieder deel met een flinke cliffhanger.
In 2006 verscheen het eerste deel Vage omzwervingen bij Uitgeverij Xtra. Waarom het vijf jaar geduurd heeft voordat het tweede deel van de pers rolde is me niet bekend. Het is te hopen dat ze met het derde deel niet zo lang zullen wachten, want ik ben nieuwsgierig naar de verdere ontwikkelingen in het leven van Cleo en de rest van de cast.
Ross Campbell – Natte maan 2: Onzichtbare voeten
Uitgeverij Xtra
ISBN 9789077766514
Afgelopen weekend vond wederom 24 Hour Comics Day plaats. In Nederland op maar liefst drie locaties, waaronder Studio/K in Amsterdam. Zaterdagmiddag bezocht ik de tien stripmakers die daar de race tegen de klok waren begonnen.
