Categorie: Strips

Categorieën
Strips

Gastauteur: Terroristenopleiding

Politieke cartoons
Ik wilde deze caroon van Hallie Lama jullie niet onthouden. Wat mij betreft zijn sociale kneuzen als terroristen, politici en andere fundamentalisten perfecte onderwerpen voor snedige cartoons. Het is overigens al weer een tijdje geleden dat de Nekschot-zaak liep. De rust lijkt op dit moment weer wedergekeerd in het land. We zijn weer afgeleid door presidentsverkiezingen in de VS, wat lokale stormpjes en het aankomende Prinsjesdag. Of is dat alleen maar schijn en wachten we tot de volgende vrije spreker wordt gearresteerd?Bovenstaande cartoon is dus van Hallie Lama. Vaste bezoekers van Mike’s Webs hebben zijn werk al eerder voorbij zien komen. Ook is Lama een productief teamlid van Nieuw Gehoer én redactielid van EeuwigWeekend.nl. Meer Hallie Lama op Mike’s Webs:

Categorieën
Strips

Weblogs: Hallie Lama doet Lowlands

Eventjes een snelle plug voor een nieuwe rubriek op EeuwigWeekend.nl. Hallie Lama zal vanaf deze week plaatjes bespreken in de rubriek Hallie gaat uit z’n platen.
Hallie: ‘Dat kunnen hele versche zijn, hele oude, een discografie van een wat mij betreft onderschatte band of gewoon een juweel van een album.’ Hallie Lama is tekenaar en dj: hij tekent dus plaatjes én draait ze. Deze week maar liefst twee afleveringen op EeuwigWeekend.nl, namelijk een Lowlands-special. Lama stort zich op het aanbod op dat festival en haalt er een paar pittige voorbeelden uit die je niet mag missen als je het festival bezoekt dit weekend. Kun je niet wachten? Lees dan meteen aflevering 1 en aflevering 2.

Hallie Lama denkt zelfs aan de thuisblijvers.

Prijsvraag
En nu ik toch aan het aanprijzen ben. We hebben deze week op EeuwigWeekend ook een prijsvraag. Je kunt er films mee winnen, dus waar wacht je nog op? Je kunt tot vrijdag de 15e reageren, dus wees er snel bij.Goed, en dan nu weer verder met Berlijn.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie Hellboy II: The Golden Army

De originele Hellboy-comics van Mike Mignola zijn herkenbaar door de unieke tekenstijl, de nonchalante houding van het titelpersonage en een wereld waarin folklore, legendes en zelfverzonnen ongein naadloos in elkaar overlopen. Dat de meeste elementen goed zijn te vertalen naar het witte doek werd met de eerste Hellboy (Guillermo del Toro, 2004) bewezen.

Ook nu is Ron Perlman weer perfect gecast als de rode held met de afgezaagde hoorns. Al kost het hem schijnbaar meer moeite dan anders om zich door de dikke laag make-up uit te drukken.

Monsterlijk
Omdat bij een vervolgfilm altijd het verrassingselement van het origineel ontbreekt, biedt de sequel vaak alles in overdadige trap: actie, personages en specialeffects. Ook de droge humor, een belangrijk element van de wereld van Hellboy, is in overvloed aanwezig. Hellboy II is een echte creature feature. Allerlei vreemde wezens vullen het beeld. De Trollenmarkt waar Hellboy & co. op zoek gaan naar informatie, is een goede staalkaart van de monsterlijke creativiteit van regisseur Guillermo del Toro (Pan’s Labyrinth). Vooral zijn versie van de tandenfee (kleine afzichtelijke wezens die mensen met huid en haar opeten) mag op zijn minst origineel genoemd worden. Het overdadig gevulde beeld staat in schril contrast met de sobere tekenstijl van Mignola, die zich dikwijls beperkt tot het uitbeelden van de elementaire verhaalelementen.

De sprookjesachtige wezens en virtuele effecten zien er fantastisch uit, maar is de nieuwe Hellboy ook boeiend?

Elfjes
Del Toro schreef het filmverhaal samen met Mike Mignola. Na een bloedige oorlog sloot de mensheid een verbond met elfen, trollen en andere monsters. De mystieke wezens zouden verblijven in de bossen, de mens zou zich in de steden ophouden. Het krachtige Golden Army van de elfen werd tot slapen gebracht om niet meer ten strijde te trekken tegen de mensheid. Zul je net zien dat de zoon van de elfenkoning vindt dat de mensen zich niet aan de afspraak hebben gehouden en het Golden Army weer actief in dienst wil laten treden. Gelukkig staat Hellboy klaar om het leger een kopje kleiner te maken.

Love is in the air
Liefde is de leidraad in deze Hellboy: liefde voor de planeet en liefde voor elkaar. Het zijn de relatiestrubbelingen tussen Hellboy en zijn licht ontvlambare Liz (Selma Blair), gecombineerd met Abe Sapiens (kalver)liefde voor Princess Nuala, die het uitzitten van de film de moeite waard maken. Del Toro geeft deze menselijke emoties voldoende ruimte en maakt ze een integraal onderdeel van de plot. Het is fijn om te zien dat het personage Abe Sapien (Doug Jones) zich verder ontwikkelt, daar hij in de eerste film vooral een bijfiguur was. Een van de leukste scènes in Hellboy II is het avondje doorzakken waarin Hellboy en Abe laveloos op de trap hangen en zich beklagen over de lastige hordes die in de liefde overwonnen moeten worden. Ook mannen met een demonisch uiterlijk snappen vaak niet wat vrouwen nu precies bedoelen.

Overkill
Waar Hellboy II: The Golden Army vooral onder lijdt is de superhelden-overkill. We hebben dit jaar Iron Man, de Hulk en Batman al gehad. Gevechten in de straten van Manhattan tussen goede en kwade monsters zijn zo langzamerhand een cliché geworden. En ook al brengt de climax ons in een betoverende ruimte onder het Ierse landschap – waar het Gouden Leger van 70X70 soldaten ligt opgeslagen – de uitslag van het gevecht tussen Hellboy en Prince Nuada (Luke Goss) is pijnlijk voorspelbaar. Hetzelfde gaat op voor de muzikale score van veteraan Danny Elfman. Zo te horen is de componist toe aan en lange vakantie.Na het zien van Hellboy II: The Golden Army krijg ik vooral zin om de comics van Mike Mignola te gaan lezen. Want alle inspanningen ten spijt – de strips zijn beter.

Hellboy II: The Golden Army draait vanaf 21 augustus in de bioscoop.

Categorieën
Striprecensie Strips

John Callahan: Bijtende cartoons met een gebrek

Mooi zijn ze niet, de tekeningen van John Callahan. Op het eerste gezicht zijn het slordige krabbeltjes, al zijn de scherpe grappen in een oogopslag duidelijk. Callahan raakte op zijn 21ste grotendeels verlamd bij een auto-ongeluk. Hij tekent zijn cartoons met de pen tussen zijn handen geklemd.
Callahan gebruikt zijn tekenpen op cynische wijze commentaar te leveren op de decadente Amerikaanse samenleving. Hij maakt bijtende grappen over eetstoornissen, gehandicapten, Birckenstock-sandalen (prima anticonceptiemiddel volgens de cartoonist), seksuele driften, advocaten en honden. Ook feministen krijgen er flink van langs van Callahan. Zelf verklaart hij zijn afkeer van feministen doordat hij als kind is gemolesteerd door een vrouw.Seksueel misbruik
Callahan weet eindeloos te variëren op zijn stokpaardjes. De cartoonist komt bijvoorbeeld herhaaldelijk in het verweer tegen het christendom. In ‘De korte autobiografie van een seksleven’ kaart hij het conflict aan dat masturberen bij hem als tiener teweegbracht. Aan de ene kant het sterke lichamelijke verlangen om zichzelf te bevredigen. Aan de andere kant het katholieke verbod hierop. Callahan verbeeldt dit dilemma door respectievelijk een duiveltje en een engeltje op zijn schouders te tekenen. Verder kaart Callahan in meerdere cartoons het seksueelmisbruik van koorknapen door priesters aan.Feloranje zonnebril
In zijn thuisland is de invalide tekenaar een cultfiguur met fans als Robin Williams en Bob Dylan. De Nederlandse Filmmaker Simone de Vries maakte de documentaire Raak me waar ik voelen kan over de opvallende cartoonist die, met zijn roodgeverfde haar en feloranje zonnebril, in zijn elektrische rolstoel door de straten van Portland scheurt.Callahan is een veelzijdig man: hij beschreef zijn levensverhaal in een autobiografie en recent kwam zijn eerste cd uit. Het verhaal van de grotendeels verlamde Callahan is natuurlijk bijzonder en trekt veel aandacht. Het goede van zijn scherpe visie is echter dat zijn werk ook overeind blijft als je niets van de maker en zijn gebrek weet. Op zichzelf zijn de cartoons erg sterk, grappig en behoorlijk hard. Al gaat Callahan wat mij betreft nergens over een grens heen.De Amerikanen dachten daar overigens anders over. Zijn cartoon over de jonge Martin Luther King werd door de hoofdredactie van de Miami Herald als racistisch bestempeld. In de cartoon staat King schuldbewust naast de natte plek op zijn bedlakens en zegt tegen zijn boze moeder: ‘I had a dream’. Een cartoon over de Paus leverde protestmarsen op.Vertaling
De Nederlandse uitgave Cartoons met een gebrek bevat een voorwoord van Simone de Vries en een kort interview met Callahan dat eerder in de Humo verscheen. Het boekje is één grote lofuiting op het werk van de cartoonist. In de vertaling naar het Nederlands blijft Callahans humor gelukkig overeind, alleen jammer dat de uitgave een enkele tikfout bevat. Maar ja, niets en niemand is perfect. Callahan weet dat als geen ander met humor uit te beelden.John Callahan. Cartoons met een gebrek. Uitgeverij Xtra. ISBN 978-90-77766-60-6Deze recensie is ook verschenen op EeuwigWeekend.nl.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: The Dark Knight

Laten we, om te beginnen, een moment stilte in acht nemen voor de niet zo lang geleden overleden acteur Heath Ledger. Ledger was als een kameleon. Hij kroop volledig in de huid van het personage waardoor je altijd alleen het karakter zag en niet de acteur erachter. Ledger toont het grote bereik van zijn vakmanschap voor een laatste keer in The Dark Knight, door een formidabele Joker neer te zetten.
Dat de Joker een psychopathische moordenaar is, weten trouwe Batman-lezers onder andere uit het verhaal A Death in the Family, waarin hij de tweede Robin doodslaat met een koevoet. Het merendeel van de Batman-verhalen is de Joker echter niet veel meer dan een vervelende grappenmaker. Jack Nicholson bracht ons een eigengereide interpretatie van het personage in Batman van Tim Burton. De rol van de megalomane moordenaar leek hem op het lijf geschreven en borduurde voort op eerder gespeelde personages als Jack Torrance uit The Shining (Stanley Kubrick, 1980). Niets ten nadele van Jack Nicholson, maar door de grappen en grollen ging er nergens een dodelijke dreiging uit van zijn Joker.

Angstaanjagend en onvoorspelbaar
Ledgers Joker daarentegen is vleesgeworden anarchie: hij creëert chaos door mensen in extreme situaties te brengen waarin de regels van alledag niet meer gelden. Zijn motieven zijn ondoorgrondelijk en daarom onvoorspelbaar. De Joker heeft duidelijk plezier in het moorden – dat maakt hem angstaanjagend en levensbedreigend. Om Ledgers Joker lachen we uit pure doodsangst.De relatie tussen Batman (Christian Bale) en de Joker wordt duidelijk verwoord door de schurk: ‘You complete me.’ Batmans aanwezigheid maakt het bestaan van de Joker zinvol. Ze staan respectievelijk voor Orde versus Chaos. Een onstabiel evenwicht dat met de juiste druk van de Joker kan doorslaan in een alles vernietigende chaos.
Papa is boos
Bijzonder sterk is het feit dat de geschiedenis van de Joker in het ongewisse wordt gelaten. Regisseur Christopher Nolan (die ook Batman Begins uit 2005 maakte) verklaart niet waar de grimmige grappenmaker vandaan komt. Al geeft de Joker zelf maar al te graag uiteenlopende verklaringen voor zijn uiterlijk op het moment dat hij de monden van zijn slachtoffers met een mes bewerkt tot de herkenbare grijns. Als de Joker op zoek naar Harvey Dent een fundraiser binnenstormt, pakt hij een van de rijke mannen uit de menigte vast. ‘Weet je,’ verzucht hij, ‘je doet me aan mijn vader denken. Ik haatte mijn vader!’ Daarna zet de Joker een mes op de mond van de man.

Two-Face
In tegenstelling tot de geschiedenis van de Joker vormt de oorsprong van Harvey Two-Face de ruggengraat van het verhaal. Nauwgezet zien we hoe de rechtschapen openbare aanklager Dent (Aaron Eckhart) via een duister pad naar zijn gespleten persoonlijkheid wordt geleid.De warmbloedige vertolkingen van de cast en de goed uitgedachte karakters maken dat je meeleeft met iedere tegenslag die de personages te verduren krijgen. Gotham City mag dan een groots canvas zijn voor de avonturen van Batman, het zijn uiteindelijk een paar sleutelfiguren waar het drama om draait. Zelfs de bijrollen van Gary Oldman (Commissioner James Gordon), Michael Caine (Alfred de butler) en Morgan Freeman (Lucius Fox) staan als een huis. Maggie Gyllenhaal vertolkt de rol van de mooie Rachel Dawes.The Dark Knight zet door zijn rauwe realiteit alle voorgaande Batman-films in de schaduw. Er is niets terug te vinden van de speelse en toch wat kinderachtige interpretaties van Joel Schumacher, of het sprookjesachtige Gotham City van Tim Burton. Nolan toont ons een grimmige wereld. Hierin slaat Batman de Joker bijkans dood om hem te doen opbiechten waar hij Dent en Rachel gevangen houdt. De film heeft vanwege het explosieve geweld dan ook een keuring gekregen voor zestien jaar en ouder.

De prijs van gerechtigheid
Nolan neemt Batman heel erg serieus en maakte van The Dark Knight een bombastische film waarin de morele waarden van Batmans acties onder een microscoop worden gelegd. Welke opofferingen brengt zijn heldendom met zich mee? Hoeveel slachtoffers is de geheime identiteit van Bruce Wayne eigenlijk waard?Batmans acties tegen de onderwereld roepen extreme tegenreacties van de criminelen op, met als summum de Joker himself. Nolan weet de morele dilemma’s te verweven in een dramatisch verhaal dat nooit vaart verliest en enkele verrassende wendingen bevat. Wie zich overgeeft aan Nolans serieuze instelling, staat een bijzonder meeslepend epos te wachten. Met The Dark Knight is de superheldenfilm volwassen geworden.

Ook verschenen op EeuwigWeekend.nl.

Lees ook:

Categorieën
Boeken Strips

Boekrecensie: Het kan altijd erger

Bert Wagendorp en Jos Collignon zijn respectievelijk columnist en cartoonist voor de Volkskrant. Hun werk is nu gezamenlijk gebundeld in Het kan altijd erger.

Wagendorp heeft zijn schrijfpen ondergedompeld in een sarcastische inkt. Daarmee beschrijft hij het reilen en zeilen in Nederland en geeft hij op gepaste toon commentaar op de wantoestanden in dit land. Een land waar veel rapporten worden geschreven maar beslissingen tot het oneindige vooruit worden geschoven, waar oorlog aan het volk wordt versleten door hem op leugenachtige wijze als opbouwmissie te bestempelen en waar de luchthaven Schiphol allerlei geluidreductiemiddelen verzint om stiekem toch maar te kunnen groeien. Volgens Wagendorp is het maar droevig gesteld in ons kleine kikkerlandje – tijdens het lezen van de bundel werd menig eigen oordeel bevestigd.

Hoorspel
Hilarisch is het idee dat het Ministerie van Defensie twee jaar lang een hoorspel in Uruzgan gaat uitzenden om daar het kwaad (lees: opiumhandel) mee te bestrijden. Wagendorp schrijft: ‘Ik weet niet of u wel eens naar een Nederlands hoorspel luistert. Ik wel, per ongeluk. En ik denk dat we hiermee andermaal heel dicht tegen “marteling” aan zitten. Persoonlijk hoor ik in elk geval liever een gemeen hoge fluittoon of keihard Dries Roelvink – toch probate methodes om alles te bekennen.’ Enkele paragrafen later concludeert hij terecht dat we stapelgek zijn geworden.

Snedig commentaar
Ook geeft hij snedig commentaar op een van de vele verschenen rapporten, zoals De Staat van de Ruimte, Nederland zien veranderen. ‘Prachtig rapport trouwens,’ schrijft Wagendorp. ‘Ik heb me er uren mee vermaakt en viel van de ene verbazing in de andere. Als de Nederlander niet bestaat, en het Mooie Nederland evenmin, dan hebben we in elk geval onze rapporten nog om onze uniciteit te bewijzen.’
Politieke prenten
De cartoons van Jos Collignon doen wat betreft scherpte niet onder voor de teksten van Wagendorp. Collignon tekent al jaren politieke prenten. Dat doet hij met een penseel, wat een mooie losse lijnvoering oplevert. De cartoons slaan lang niet altijd op de column waar ze bij staan, en dat is wel een beetje jammer. Een bundeling van verschillende media werkt wat mij betreft het beste wanneer er een duidelijke wisselwerking tussen beide is. Dan kunnen cartoon en column elkaar immers versterken.

Houdbaarheidsdatum
Het nadeel van columns over de waan van de dag is natuurlijk dat deze een korte houdbaarheidsdatum hebben. Wie weet over een jaar nog wie Bokito was? De ‘film’ van Wilders zal hoogstens een voetnoot halen in de Nederlandse filmgeschiedenis. Zelfs Rita Verdonk zal op een mooie dag vergeten zijn. (Laten we het hopen.) De actualiteit biedt prima stof voor een column in krant of op interpret; gebundeld in boekvorm zijn de columns vooral geschikt als naslagwerk: wat gebeurde er dan precies in 2007-2008, papa? Voor de lange duur zijn vooral de teksten en cartoons over de Nederlandse volksaard interessant.Wie geen zin heeft om de Volkskrant open te slaan (wat ik me zo kan voorstellen) kan de cartoons van Collignon op zijn eigen site bekijken. Een verrassend volledige site: behalve een beknopte biografie, schetsen en ander werk staan er zelfs twee vakantiehuisjes in Frankrijk te koop. De cartoons van Collignon en de columns van Wagendorp staan ook op de site van de Volkskrant. En ja, je kunt natuurlijk ook gewoon de bundel aanschaffen: prima leesvoer voor in de trein.

Categorieën
Strips

In Bruges: Ethiek, moord en een grimlach

In Bruges draait om twee huurmoordenaars die na een fout gelopen klus in Dublin van hun baas moeten onderduiken in Brugge te België. Daar brengen ze de dagen door met sightseeing.

Terwijl Ray (Collin Farrell) niet eens dood aangetroffen zou willen worden in deze Middeleeuwse toeristenval, geniet de oudere Ken (Brendan Gleeson) met volle teugen van de historische panden en grachtjes.

Rays bokkige humeur klaart echter op als hij een date weet te versieren met de aantrekkelijke Chloe (Clemence Poesy). Hij ontmoet haar op de filmset van een pretentieuze surrealistische flick waarin een lilliputter (Jordan Prentice) de hoofdrol speelt.

Grauw geweld met humor
Tot zover de opzet van het verhaal, want In Bruges is een zeldzaam verrassende film waarover je zo min mogelijk moet weten voordat je de bioscoopzaal ingaat (of je download aanzet – foei!). Het woord gangsterfilm roept enkele standaardassociaties op: het beeld van de stereotype familiebedrijven der spaghettivreters dringt zich meteen op, of de onderwereld van de coole – Tarantino-eske gangster. Wat betreft de typische Hollywood gangsterfilms van tegenwoordig dan; de Engelse gangsterfilm kent vooral veel grimmigheid à la Get Carter (Mike Hodges, 1971), maar ook een flinke dosis wrange humor. Regisseur en schrijver Martin McDonagh tapt vooral uit het laatste vaatje en mengt op voortreffelijke wijze humoristische invallen met grauwe geweldsdaden. De luchtigheid gaat overigens nergens ten kosten van de geloofwaardigheid van de personages. Hun zielenroerselen vormen het pompende hart van de film.Ethiek en moord
Quentin Tarantino toonde in Pulp Fiction indertijd een vernieuwend beeld van twee gangsters tijdens hun dagelijkse routine. Op weg naar het huis van hun slachtoffers hadden ze gesprekken en discussies over alledaagse zaken – gesprekken zoals alle collega’s die normaliter voeren. McDonagh laat zijn gangsters filosoferen over de ethiek van hun vak: wie het leven van anderen eindigt voor geld heeft naar zichzelf toe immers heel wat te verantwoorden. Daarnaast handelen de gangsters volgens de regels van een erecode die bijna kinderachtig aandoet, maar op een surrealistische wijze toch klopt binnen de gepresenteerde verhaalwereld. Het is niet voor niets dat de hoteleigenares (Thekla Reuten) op een gegeven moment opmerkt dat Harry (Ralph Fiennes) – de groteske opdrachtgever van Ray en Ken – zich gedraagt als een opgeschoten jochie.

Theatraal
Regisseur Martin McDonagh maakte eerder de korte zwarte comedy Six Shooter (1995) waar hij een Oscar voor kreeg. Ook schreef hij prijswinnende toneelstukken. In Bruges is dan ook theatraal in opzet en uitvoering – in de climax van het verhaal komen de verschillende levenspaden en plotlijntjes mooi samen. Brugge wordt schilderachtig neergezet en vormt een karakter op zichzelf.

De gevarieerde cast van onder andere Ieren, Engelsen, Fransen en Hollanders is voortreffelijk. Colin Farrell leunt in zijn performance erg op zijn wenkbrauwen, maar speelt des ondanks zijn beste rol sinds Phone Booth (Joel Schumacher, 2002). Door zijn vertolking is huurmoordenaar Ray sympathiek, grappig en heeft hij bijna iets onschuldigs.En dat is alles wat ik over In Bruges zal zeggen. Kijken maar.

Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: De hel van Rwanda

Genocide is moeilijk voor te stellen. Het uitmoorden van een geheel volk gaat immers het begrip te boven. Wie daar een boeiend fictief verhaal over wil maken moet van goeden huize komen.Tussen april en juli van 1994 werden in Rwanda meer dan een miljoen Tutsi’s vermoord door Hutu-landgenoten. Interventie van de internationale gemeenschap bleef uit, omdat politici het niet eens konden worden of de term genocide op de situatie van toepassing was. Cécile Grenier deed extensief onderzoek naar de genocide in Rwanda en voelde de behoefte om het verhaal van de slachtoffers in stripvorm te vertellen. ‘Al op die heuvels voelde ik de aandrang tot een strip,’ schrijft ze in de inleiding, ‘een ingetogen en krachtig medium om het onzegbare over te brengen, om te delen wat je nooit op het nieuws ziet en wat de cijfers nooit vermelden: het leven van mensen gevangen in de actualiteit.’Grenier schreef samen met Ralph het script voor de strip De Hel van Rwanda ’94. Ze hebben de research van archiefmateriaal en ooggetuigenverslagen van die zwarte periode omgezet in een dramatisch verhaal over de Rwandese Mathilde die haar drie kinderen probeert te beschermen tegen moordlustige Hutu’s en Franse soldaten. Het relaas is vormgegeven door de delicate potloodlijnen van illustrator Pat Masioni. De met pastellen ingekleurde en gedetailleerde tekeningen doen recht aan het kleurrijke Rwandese landschap.Geforceerd
Helaas weten de stripmakers de aandacht van de lezer niet vast te houden. Mathilde staat in de strip symbool voor alle slachtoffers, maar wordt daardoor nooit een volmondig personage. Daarvoor functioneren de scènes in het verhaal te veel als schoolvoorbeelden van de gruwelijkheden die de Tutsi’s zijn aangedaan. De dialogen zijn vooral gericht op het overbrengen van informatie en voelen geforceerd aan. Zoals de scène waarin Mathilde droomt over de geboorte van haar zoon. Tijdens de bevalling zegt de dokter: ‘Een mooie baby, Mathilde! Je zult van hem gaan houden, ook al is hij geboren uit een verkrachting!’Schoolboek
Grenier en Ralph neigen te veel naar het geven van een geschiedenisles. Meer dan naar het vakkundig vertellen van een stripverhaal. Grenier weet haar punt dan ook beter over te brengen in de informatieve tekst achterin de uitgave, waarin in grote lijnen de geschiedenis van Rwanda wordt verteld. De historische achtergrond biedt de broodnodige context voor het beeldverhaal.Als inleidend studieboek dat een voorzichtige indruk moet geven van wat zich heeft afgespeeld in die maanden van 1994 is De Hel van Rwanda geslaagd. Als boeiend stripverhaal blijft het werk vooral in goede bedoelingen steken en schiet het te kort. In Nederland werd De Hel van Rwanda recent uitgebracht door uitgeverij Xtra. Inmiddels is in Frankrijk al het tweede deel verschenen.Deze bijdrage is ook op EeuwigWeekend.nl gepubliceerd.

Categorieën
Strips

Grafstemming: Zombie

Concept: Michael MinnebooTekening: Emma Ringelberg
Zie ook: Grafstemming: Vro-Lijk.

Categorieën
Film Filmrecensie Strips

Filmrecensie: The Incredible Hulk

Het is even wachten voordat de groene reus zijn gezicht laat zien. Niet zo lang als in Ang Lee’s Hulk uit 2003, maar toch houdt regisseur Louis Leterrier de Hulk minstens een kwartier van het scherm. En dan nog is de Hulk bij de eerste verschijning vooral gehuld in schaduw en rook, zodat er niet gek veel van zijn gelaat wordt prijsgegeven.Het moment dat Bruce Banner (Edward Norton) in het nauw wordt gedreven, zijn hartslag boven de 200 slagen per minuut komt en zijn innerlijke monster de vrijheid geeft, dát is het moment waar iedere kijker op zit te wachten. Hoe goed Norton ook zijn best doet om van Bruce Banner een interessant personage te maken; wij willen het onstuitbare monster zien dat de boel sloopt en het opneemt tegen de militaire overmacht.

Net als in de gelijknamige televisieserie heeft Leterrier echter de mens Bruce Banner centraal gesteld, de Hulk speelt op de achtergrond mee. In ieder geval de eerste helft van de film waarin Banner op zoek is naar een geneesmiddel. Het lukt Banner om de Hulk voorlopig doormiddel van meditatietechnieken te onderdrukken. Totdat generaal Ross (William Hurt) hem vindt en hij het aan de stok krijgt met het Amerikaanse leger. Ross ziet in de Hulk het ultieme wapen en zet een nieuw monster in om de Hulk te vangen.Overigens veegt de regisseur heel vakkundig de vorige film van Ang Lee van tafel. In de titelsequentie herschrijft Leterrier de geschiedenis van de Hulk en vertelt hij middels een paar korte shots en teksten hoe Bruce de Hulk is geworden en wat er na het noodlottige experiment met gammastralen met hem is gebeurd.

Televisieserie is inspiratiebron
Het stripfiguur de Hulk werd in 1962 bedacht door Stan Lee en tekenaar Jack Kirby. (Lee heeft zoals gewoonlijk een cameo in de film.) Sindsdien heeft het monster enkele veranderingen ondergaan wat betreft zijn uiterlijk en wat betreft zijn geestelijke vermogens. Scenarist Zak Penn en Leterrier hebben de stripverhalen als uitgangspunt genomen, maar lieten zich daarnaast duidelijk inspireren door de televisieserie uit de jaren zeventig, waarin bodybuilder Lou Ferrigno, met de hulp van een likje groene verf en een slechte pruik, het monster gestalte gaf.Net als in de tv-serie The Incredible Hulk is de Banner in de film een getormenteerde wetenschapper die de aarde rondzwerft in de hoop een geneesmiddel te vinden tegen zijn innerlijke monster. De film bevat enkele eervolle verwijzingen naar de populaire serie die gecreëerd werd door Kenneth Johnson. Bill Bixby, de acteur die Bruce Banner speelde, komt kort voorbij op het televisiescherm. Ferrigno speelt net als in de eerste film een bewaker. Ook mocht hij de stem van de Hulk inspreken. Een lang gekoesterde wens, waar hij vroeger nooit de kans voor kreeg.

Als Bruce plompverloren over straat loopt na de eerste Hulk-out is er een vleugje van ‘The Lonely Man Theme’ van de televisieserie te horen. Ook heet een van de personages McGee – vernoemd naar de razende reporter die Bill Bixby vijf seizoenen op de hielen zat. Tot slot worden Banners ogen helder groen, net als op tv, en zijn er nog een paar andere visuele verwijzingen naar de secundaire inspiratiebron.

Hulk smash!
In de tweede helft van de film neemt de stripversie van de Hulk het over. Dan is het rammen geblazen. Zijn opponent is Abomination, een nieuwe monsterlijke creatie van generaal Ross gespeeld door Tim Roth. De twee digitale monsters van ILM zien er overigens levensecht uit. Ook de interactie met de live-action elementen is feilloos, wat de geloofwaardigheid van de wezens natuurlijk vergroot. En dat is toch noodzakelijk in een monsterfilm. Celibatair leven
Het is moeilijk om een boeiend filmverhaal te maken over een man die in een groen monster verandert als hij kwaad wordt. Hoewel ieder van ons zijn eigen Hulk heeft, is de geloofwaardige vertaling van dit concept naar het witte doek altijd lastig en vraagt een flinke dosis fantasie van de kijker. Het helpt dan om vooral de menselijke kant van het monster te benadrukken. De relatie tussen Banner en Betty Ross (Liv Tyler) krijgt dan ook veel ruimte in het verhaal. Jammer dat die scènes soms het cliché niet weten te overstijgen en geregeld tenenkrommende dialogen bevatten. Op het moment dat Banner aan de hitsige Betty vertelt dat hij geen seks kan hebben omdat dit te veel opwinding voor hem zou zijn, gaan de filmmakers net een stapje te ver. Wie ‘nee’ kan zeggen tegen seks met Liv Tyler moet wel onmenselijk veel zelfdiscipline in huis hebben. Aan de andere kant krijgt de obligate Hollywood-seksscène hierdoor een bijzondere wending.

Ongecompliceerde personages
Ondanks het feit dat je als kijker weet wat je van een Hulk-film kan verwachten, weet Louis Leterrier met verrassende wendingen te komen en vooral de vaart in het verhaal te houden. Plagerig laat hij de eerste helft de Hulk op de achtergrond – bijna alle transformaties vinden plaats in het donker of zijn gehuld in rook – om hem daarna de vrije hand te geven. The Incredible Hulk bewijst dat een film geen diepgaande karakteriseringen nodig heeft om goed te vermaken. Het is voldoende om te weten dat Tim Roths personage naar zo veel mogelijk kracht streeft, zich daarom tot een monster laat veranderen en het tegen de Hulk opneemt om te bewijzen dat hij de sterkste van allemaal is.

Nu ging Ang Lee met zijn Hulk-film wellicht wat te ver wat het psychologiseren van de Hulk betreft, een beetje meer uitgediepte personages hadden Leterriers film geen kwaad gedaan. Die aanpak werkte immers ook prima voor de televisieserie.

Lees ook:

Categorieën
Media Strips

Het liefdes- en familieleven van superheldinnen

Buffy, Faith, Spider-Girl & Claire

Faith: ‘All men are beasts, Buffy. Every guy – from ‘Manimal’ right down to ‘Mr. I Loved The English Patient’. And I don’t care how sensitive they act – they’re still just in it for the chase.’
Uit: aflevering 3.4 ‘Beauty and the Beasts’Spike: ‘I might be love’s bitch, but at least I am man enough to admit it.’
Uit: aflevering 3.8 ‘Lovers Walk’

Buffy Summers is in veel opzichten het perfecte vriendinnetje: ze is mooi, atletisch, slim en heeft een goed hart. Oké het is een groot nadeel dat ze een druk dubbelleven leidt, ze is immers uitverkoren om vampiers voorgoed koud te maken en daarvoor moet ze vooral in de nachtelijke uren aan het werk. Vergeet het regelmatig samen slapen maar. Ook het feit dat er een horde monsters, demonen en vampiers klaarstaan om Buffy en de mensen in haar naaste omgeving een kopje kleiner te maken kan ook een behoorlijke domper zijn in een relatie. Tussen Buffy en doorsnee jongens wil het daarom niet zo erg vlotten. Tenminste niet in seizoen drie, waarin dit laatste jaar van de middelbare school vooral veel hartzeer in de schoolbanken wordt beleefd. Misschien dat haar voorkeur daarom vooral uitgaat naar nachtelijke wezens als zijzelf: Angel en Spike. Met de normale jongens wil het niet zo vlotten. Het leven van superheld(inn)en
Wat dat betreft leidt Buffy een leven dat vergelijkbaar is met andere tieners die superkrachten bezitten. Het sociale leven van Peter Parker heeft altijd erg geleden onder zijn identiteit van Spider-Man. Het kostte zijn vriendinnetje Gwen Stacy haar leven. Ook Claire uit de serie Heroes heeft grote moeite om haar gave om zichzelf te helen, te verbergen. In het tweede seizoen ontmoet Claire een klasgenoot die net als zij speciaal is: hij kan vliegen. Logischerwijs krijgen die twee iets met elkaar. (Meer over Heroes, lees dit artikel. Heroes wordt op dit moment uitgezonden op de BBC.) Aangezien wederzijds begrip een belangrijke bouwsteen is van iedere relatie, is het logisch dat mensen die allebei in een uitzonderlijke situatie zitten, meer begrip voor elkaar kunnen opbrengen. Net als Claire lijkt Buffy daarom beter te matchen met bijzondere jongens. Angel – de eeuwenoude vampier – was haar eerste Grote Liefde. Veel later in de serie wordt Spike haar speelkameraatje, maar in het begin van seizoen drie date ze even kortstondig met gewone Scott. In seizoen vier en vijf krijgt Buffy iets met supersoldaat Riley, die zichzelf toch niet bijzonder genoeg vindt en daarom uit haar leven verdwijnt.
Ook de vrienden van Buffy trekken vreemde kostgangers aan. Willow die in de serie geleidelijk aan steeds meer een heks wordt, heeft een vriendje gevonden in Oz. Deze gitarist is ook niet de eerste de beste: met volle maan verandert hij in een weerwolf. Uiteindelijk verlaat ook Oz Sunnydale. Bij terugkomst is Willow inmiddels een relatie begonnen met de verlegen medeheks Tara.
Slayer Faith heeft geen problemen met normale mannen als vriendje. Of nu ja, vriendje is een groot woord. She screws them and leaves them. Ze is dus ook een predator als het om haar liefdesleven gaat. Uiteindelijk vindt ze een platonische liefde in de armen van de burgemeester van Sunnydale. Hij is de missende vaderfiguur waar ze zo naar verlangt. Buffy heeft een vaderfiguur in haar watcher Giles. Bad boyfriends
Overigens gaat het liefdesleven van Buffy niet over rozen. De Grote Liefde met Angel is gedoemd te mislukken. Zodra hij een moment van perfect geluk ervaart, verliest hij zijn ziel en verandert hij in de kwaadwillende Angelus. Het consumeren van hun liefdesgeluk is dus uitgesloten. De burgemeester van Sunnydale kwelt het paartje met de vraag wat voor een toekomst die twee samen zouden hebben. Buffy staat in de kracht van haar leven, maar zal uiteindelijk ouder worden. Dit in tegenstelling tot haar onsterfelijke vriendje dat het zonlicht niet kan verdragen.

‘I don’t see a lot of Sunday picnics in the offing,’ grapt de magistraat van Sunnydale.

Het krijgen van kinderen of een andere vorm van normaal leven is uitgesloten. Omdat Buffy uitverkoren is het kwaad te bestrijden, is een beetje normale thuissituatie wenselijk om haar leven in balans te houden. Ze heeft een stabiele basis nodig van waaruit ze haar krachten kan putten. Angel verlaat Sunnydale dan ook aan het einde van seizoen drie omdat ook hij inziet dat de burgemeester gelijk heeft. Kinderlijke ouders
Het familieleven van Buffy en haar moeder maakt veel door dit seizoen. Joyce weet dat haar dochter de Slayer is, maar moet wel met dit feit in het reine komen. Opvallend zijn de rolverwisselingen tussen ouder en kind. Als de inwoners van Sunnydale onder de invloed komen van speciaal snoepgoed, gedragen ze zich als wilde en onverantwoordelijke tieners. (Zie de aflevering 3.6 ‘Band Candy’.) Hoewel het effect van het snoepgoed later teruggedraaid wordt, krijgt Buffy nog steeds rillingen als ze eraan denkt dat haar moeder en Giles sex met elkaar hebben gehad. Als de burgemeester aan het einde van seizoen drie hel en verdoemenis dreigt te ontketenen in Sunnydale, is het Buffy die haar moeder de stad laat verlaten. Ze kan zich ook niet nog eens zorgen maken over haar moeder als ze moet proberen een apocalyps te voorkomen. De rollen zijn hier volledig omgedraaid: het kind beschermt de ouder, en neemt als het ware de rol van de ouder op zich. In latere seizoenen groeit Buffy volledig uit tot moederfiguur voor Dawn, zeker nadat hun moeder overlijdt. Uiteindelijk maakt Buffy het ultieme offer: ze geeft haar leven voor haar zusje. Gebroken familieleven
Kenmerkend aan de verhalen van superhelden zijn de alternatieve families of gebroken gezinnen. Peter Parker is een wees die wordt opgevoed door zijn oom en tante. En na de dood van oom Ben alleen nog maar door zijn tante May. De vader van Buffy is vrijwel afwezig in de serie. Buffy moet het daarom doen met haar alternatieve vaderfiguur de Watcher. Met Giles heeft ze het dan nog getroffen. Wanneer zijn vervanger Wesley laf en inadequaat blijkt te zijn, verzet Buffy zich tegen de Council – de groep Watchers uit Engeland die de slayers al sinds jaar en dag begeleidt en traint. De overgangsrite van het eindexamen is het moment dat Buffy volwassen wordt en zich verzet tegen haar ‘ouders’. Ze is volwassen geworden en heeft ze niet meer nodig. Dit maakt dat Giles zich in het vierde seizoen buiten spel voelt gezet. Het duurt dan ook een tijdje dat hij zijn rol heeft hervonden. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Niet alleen superheldinnen in de wereld van Buffy hebben een gespannen relatie tot hun ouders. Xander en Willow hebben beide ouders die zich niet voor hun kinderen interesseren. Wat dat betreft is het slecht gesteld met de familiewaarden in Sunnydale. Familie en opvoeding blijken desondanks heel belangrijk te zijn. Faith is van white trash komaf. Ze werd verwaarloosd door haar ouders en verraden door haar Watcher. Door deze slechte voorbeelden en het feit dat ze altijd op haarzelf was aangewezen om te overleven, kiest ze uiteindelijk uit zelfbehoud voor de darkside. De relatie met de burgemeester, als alternatieve vader, maar tevens de man die haar opdraagt te moorden, is in dat opzicht redelijk pervers. Faith is in veel opzichten een alternatief beeld van Buffy: als zij niet haar moeder en Giles had gehad, was ze misschien net zo slecht als Faith geworden. Faith gebruikt haar Slayer-gaven namelijk voor persoonlijk gewin. De macht van de Slayer geeft haar het idee boven de wet te staan en zich alles te kunnen permitteren; de kiem van haar misdadige acties lag al echter reeds in haar opvoeding.
Geen happy ends
Misschien zijn de zelfstandige vrouwen met speciale gaven gedoemd gebroken relaties te hebben. Dat lijkt in ieder geval de boodschap van de serie Buffy the Vampire Slayer te zijn. Maar vergis je niet: ook de mannen in de serie leven niet lang en gelukkig. Dat is de prijs die betaald moet worden voor het heldendom. Een prijs die ook superhelden betalen: Batman heeft net zo min een gelukkig liefdesleven als Buffy. En ook Spider-Man werd recent gescheiden van zijn geliefde. Al had dat ook veel meer met creatieve armoede van Marvel te maken dan met het feit dat het huwelijk niet liep door Peters activiteiten als Spidey. (En het is nog maar de vraag hoe lang het duurt voordat deze boze droom voor beide geliefden weer voorbij is gewaaid.)
Spider-Girl
Dat het ook anders kan, bewijzen de Parkers in de strip Amazing Spider-Girl dat door het fantastische creatieve team Tom DeFalco en Ron Frenz gemaakt wordt. In deze comic is May Parker de dochter van Spider-Man. Ze heeft de gaven van haar vader bij geboorte meegekregen. Haar liefdevolle ouders willen – net als de vader van Claire in Heroes – er alles aan doen om hun dochter te beschermen.
Peter Parker is in een gevecht met de Green Goblin een onderbeen kwijtgeraakt en heeft sindsdien zijn webschieters aan de wilgen gehangen. Zijn dochter wil de traditie voortzetten. Hoewel haar ouders hier in beginsel tegen zijn, beseffen ze uiteindelijk dat May haar lot niet kan ontlopen: grote krachten gaan immers gepaard met grote verantwoordelijkheden. Vader Peter zorgt dat May goed voorbereid de misdaad bestrijdt door haar te trainen. Ook maakt hij zijn webvloeistof voor haar.Daarbij heeft May niet te klagen van mannelijke aandacht. Ze heeft vooralsnog een relatie met Gene Thompson, de zoon van Flash. Al is het in het leven van een superheld(in) altijd de vraag hoe lang die relatie standhoudt. Maar ja, dat geldt natuurlijk voor ieders relatie.
Meer Buffy.Lees ook:

Categorieën
Strips

Stripje: Kruisvader




Concept: Mike.
Tekeningen: Hallie Lama.
Voor nazorg surf naar stichting korrelatie.
Lees ook:

Binnenkort: