Zondag 21 januari gaf ik een lezing over Mijn vriend Spider-Man in Scheltema.
De lezing ging net als het boek over mijn liefde voor Spider-Man, maar vooral ook over fancultuur. In ruim driekwartier vertelde ik over de verschillende manieren waarop fans hun liefde uiten. Bijvoorbeeld door te cosplayen of door bijzondere locaties te bezoeken. Plekken waar de verhalen van de strips, films of series die ze bijzonder vinden afspelen of waar hun helden wonen of hebben gewoond. Mediatoerisme dus.
Ik vond het erg leuk om te doen. De mensen van Scheltema ontvingen mij hartelijk. Niet alleen hadden ze alles technisch in orde gemaakt, ook had Christiaan een mooie stand neergezet met daarin mijn boeken en enkele action figures. Naast mijn boeken lagen ook wat Spidey-strips te koop.
De opkomst was niet zo groot, maar de mensen die er waren luisterden aandachtig en hadden na afloop leuke vragen. Zo waren er een vader en zijn dochter. Twee geeks waarvan de vader, Hans, vroeger de pilot van de Spider-Man-televisieserie nog in de bioscoop had gezien. Dat was toen bijzonder, want een week of wat later kwam Superman I pas in de bioscoop. Spidey was dus eerst. Hans is een Spider-Man-fan die vooral de comics graag leest en was benieuwd naar het boek. Na afloop kocht hij een exemplaar.
De schaamte voorbij
Hans vroeg me of ik me wel eens geschaamd had voor mijn geek-zijn. Het antwoord daarop is ja. In mijn tienerjaren was het niet cool om comics te lezen of ander geeky gedrag te vertonen. Als je een meisje wilde versieren, kon je maar beter niet zeggen dat je Spider-Man en de Hulk leuk vond. Zij dacht dan meteen aan de animatieseries die door Telekids werden uitgezonden en de kinderachtige manier waarop deze gepresenteerd werden. Kinderen mochten namelijk hun pasfoto opsturen naar de studio. Ze werden door Irene Moors gebeld en moesten door de telefoon brullen alsof ze de Hulk waren. Hun gezicht werd dan steeds groener gekleurd, alsof ze in de Hulk veranderden. Tenenkrommend vond ik dat.
Gelukkig is het tegenwoordig veel cooler om geek te zijn. Dat komt natuurlijk onder meer door de vele superheldenfilms die er zijn. Superhelden zijn nu soort van mainstream. Hoewel de situatie nog niet perfect is, want Milou, de dochter van Hans, vertelde me dat het oké is om geek te zijn, zolang je maar niet te specialistisch wordt. Als je met je vrienden over je passie praat, maar je gaat teveel in op de details, dan vinden ze je toch een beetje raar.
Daar heb je bij geeks onder elkaar gelukkig geen last van. Dan kan het niet diep genoeg gaan. Vandaag zat ik dan ook even bij te praten met Melvin van Dirtees. Twee geeks aan de koffie over The Last Jedi, de aankomende Black Panther film en andere belangrijke nerdy dingen, zoals het feit dat Dan Slott eindelijk stopt met het martelen van Spider-Man-fans.
