Ik snap alleen niet hoe tekenaar Gil Kane de spin achter op Spidey’s rug kon vergeten te tekenen. En waarom de redacteur van de strip hem hier niet op wees.
Daarmee komt een einde aan zijn lange run van deze serie. Slott schreef tien jaar Spider-Man, en sinds 2010 was hij de hoofdschrijver. De schade is groot en we weten nog niet wie de volgende schrijver wordt. In ieder geval heb ik nu weer goede hoop dat ik nieuwe Spider-Man-comics kan gaan kopen. Wie de nieuwe schrijver ook wordt: zo beroerd als het werk van Slott zal het niet zijn.
Slott kondigde zijn vertrek aan in een interview met Vulture.com. Er deden al een tijdje geruchten de ronde over zijn vertrek.
Waarom hij zo lang aanbleef als de vaste schrijver van Spider-Man? Nou, meneer was vooral druk bezig met het behalen van allerlei mijlpalen:
This was a long time coming. I had all these benchmarks I really wanted to hit. I was talking to [former Spider-Man writer] Gerry Conway about how long I had been on the book at one point, and he was talking about the speed with which the book was coming out. And he was going like, “You’re running a marathon.” I’m like, “Yeah, we’re running a marathon of sprints.” Because the book is coming out three times a month, or two times a month, 18 times a year. Spider-Man was coming out so rapidly. Like, when we were on the “Brand New Day” team, we had a team of four writers and I was one of them and we were doing it three times a month and we burnt through three writers and we needed to reload up with three more for the second phase. And everyone, the other guys were like, “You know, this was fun for a while, but this three-times-a-month thing was whoosh.” And I was like, “But, it’s Spider-Man!” And they’re like, “Dan, do you want to go too? Like, you know, you get four new writers.” I’m like, “No. It’s Spider-Man!”
I could always see the next furlong, I could always see what was ahead. Like, Get this far and I’ll make it to the next wave of “Brand New Day” writers, then, If I make it this far I get to one out of every five issues of [The] Amazing [Spider-Man ever published]. If I get it to this far, I get to [issue No.] 700. And so on. So I kept having these benchmarks to hit. And then I realized, once you hit ten years and then issue 800, the next benchmarks were way too far away. [Laughs.] So I always knew that was the zone. Anyone who follows my Instagram account, every now and then I would post these cryptic numbers from my whiteboard. This running tally, of which, that tally starts in like, July 10th of 2014, where I knew what I was counting down to and no one else knew what I was counting down to. I wanted to lock that in so I could prove I wasn’t lying.
Jammer dat hij niet meer bezig was met de inhoud van de verhalen in plaats van het aantal. Ja, ik ben geen fan van Dan Slotts werk. In deze blogposts leg ik uit waarom.
Morgen geef ik een lezing in boekhandel Scheltema over wat het betekent om een fan te zijn en mijn passie voor Spider-Man. Ik laat onder andere een leuke video zien met cosplayers en een fragment uit een boeiende fanfilm. De zaak Dan Slott zal dan ook zeker ter sprake komen.
Hoe ik me nu voel? Zo’n beetje als Spider-Man hier:
De mooie compositie springt meteen in het oog. De situatie is in een oogopslag duidelijk. De cirkel van licht rondom Spider-Man versterkt het effect van de compositie als geheel. Hoe gaat Spidey zich hier uit redden?
Klaus Janson inkte de prachtige illustratie. Dit is het resultaat zoals het in de winkels lag. Je ziet dat de grijstinten zijn vervangen door een raster.
Zoals deze bijzondere cover voor Amazing Spider-Man Annual #19 (1985) door Mary Wilshire en John Romita Sr. Natuurlijk is Mary Jane Watson niet echt Spider-Man, maar schurk en uitvinder Alistair Smythe denkt in dit verhaal van wel.
Spider-Man is genoodzaakt de metro naar huis te nemen. De avond ervoor heeft Spidey topcriminelen gered van de Punisher, die de held vervolgens vergast heeft om te kunnen ontsnappen. De nacht heeft Spider-Man doorgebracht in een vies steegje, en nu voelt hij zich nog te slap om te webslingeren. Een taxi nemen in zijn kostuum gaat natuurlijk niet lukken, dus dan maar de metro.
Deze scènes staan in Amazing Spider-Man #268, geschreven door Jim Owsley en getekend door Alan Kupperberg, Jim Fern en Art Nichols. Het is het derde deel van de Gangsteroorlogverhaallijn.
Overigens is het grappig om te zien dat eigenlijk niemand opkijkt van Spider-Man in de metro. New Yorkers zijn immers wel wat superhelden gewend.
In Mijn vriend Spider-Man vertel ik wat een enorme indruk het tekenwerk van Todd McFarlane indertijd maakte en hoe hij het uiterlijk van Spidey en Mary Jane vernieuwde.
Ik vind het nog steeds erg tof om naar McFarlane’s Spidey-strips te kijken. Mijn smaak is sinds de jaren tachtig echter wel veranderd. Ik hou bij superheldenstrips niet zo van karikaturale tekenstijlen en je zou kunnen zeggen dat McFarlane’s stijl daar wel iets van wegheeft. Misschien dat mijn liefde voor zijn strips dan ook behoorlijk ingegeven is door nostalgie. Als ik ze nu voor het eerst zou zien, zou ik ze wellicht anders beoordelen. Maar dat soort dingen zijn moeilijk te bepalen, want ik ken de tekeningen immers al 30 jaar.
Als je voor het eerst deze tegenstander van Spidey ziet, denk je wellicht: die oude man lijkt helemaal niet op Michael Keaton. Nee, dat klopt. De interpretatie van Keaton in Spider-Man: Homecoming is een heel andere Vulture dan die uit de strips. Maar goed, ze hebben in deze film wel meer aangepast om Spider-Man een fris tintje te geven.
De stripversie van de Vulture is een van mijn favoriete Spider-Man-schurken. (Hier licht ik toe waarom ik dat zo is.) Daarom ben ik ook blij dat ik hem een plekje heb kunnen geven in mijn boek Mijn vriend Spider-Man. Andere favoriete tegenstanders zoals de Hobgoblin en Venom heb ik ook een plek in het boek kunnen geven. Een heel stuk over Jonah Jameson is helaas komen te vervallen. In die tekst schets ik een psychologisch profiel van hem en stel ik de vraag of we hem nu als tegenstander van Spider-Man moeten zien, of niet.
Op dit moment weet ik nog niet wat ik met de outtakes van het boek ga doen. Misschien maak ik er blogposts van. Misschien maak ik toch een smallpress voor de stripdagen Haarlem. Een soort van deleted scenes van Mijn vriend Spider-Man.
Bron afbeelding: Marvel Comics of the 1980s.
Veel editors hebben aan Spider-Mans verhalen gewerkt, maar Jim Salicrup was de redacteur van de series toen ik deze in vertalingen van Juniorpress las. Het is daarom een van de namen die me altijd zijn bijgebleven. In die tijd waren de Spidey-comics ook nog steeds erg goed.
Salicrup dacht dat het een goed idee zou zijn om Kraven’s Last Hunt in alle drie de belangrijkste Spider-Man-series te laten lopen. Ook kwam hij op het idee om Todd McFarlane een eigen, nieuwe Spider-Man-serie te geven.
Grappig genoeg komt hij geregeld voor in de Spider-Man-comics uit die tijd. Kennelijk een running gag van de stripmakers. Soms zie je hem alleen op de achtergrond, maar soms heeft hij ook een sprekende rol, zoals in Web of Spider-Man #42 waarin Salicrup een fotograaf speelt. Op de cover zie je hoe Salicrup die de mooie Mary Jane Watson vastlegt tijdens een fotoshoot:
Mark Gruenwald, een andere schrijver en redacteur van Marvel, werd toentertijd vaak door Erik Larsen in Spidey-strips gestopt.
In een interview van tien jaar geleden in The Washington Times, vertelt Salicrup interessante zaken over zijn tijd bij Marvel:
McFarlane’s Spider-Man: The reasons the series came to be was not to drive the speculator market, but was a combination of factors — the main thing being I really enjoyed working with Todd McFarlane. The fans were really appreciating his approach, and he was an incredibly professional guy. The more he learned about creating comics, the more he wanted to do on the books. Basically, he wanted to do everything himself.
When Todd was thinking about leaving Marvel, I wanted to try anything I could to keep him. So why not create another Spider-Man book for Todd, present it in six-issue stories and be able to repackage them into trade paperbacks, a new concept that was just starting to take off.
Why I became an editor:It seemed like the perfect fit for me. I had an interest in every aspect of comics and am still an incredible fan. I love working with the writer and artists and, as an editor, I am in a great position. Let’s say I was working with John Byrne on the Fantastic Four. It puts me in a dream position as a comics fan. I can tell him, ‘Why don’t you do this with Doctor Doom?’
I basically have the top creators in the industry creating comic books just for me, except we’re publishing them. Fortunately, others share my taste.
Spider-Man speelde de hoofdrol in bijna alle deeltjes van de serie Marvel Team-Up, dus in de Essential bundel die ik las kwam ik mijn favoriete held vaak tegen. Een verhaal sprong er in het bijzonder voor mij uit, namelijk een avontuur van Chris Claremont waarin Spider-Man Black Widow helpt die te last heeft van geheugenverlies. Bijzonder aan het verhaal zijn de krachtige tekeningen van Sal Buscema, geïnkt door Steve Leialoha.
Zoals je wellicht weet zijn Essentials herdrukken in zwart-wit op goedkoop papier. Soms vind ik dat jammer, want de strips waren oorspronkelijk in kleur. Toch hebben deze zwart-wit uitgaven ook voordelen. Omdat alle kleurinformatie ontbreekt kun je de inktlijnen extra goed zien. Kleuren kunnen soms behoorlijk afleiden. En als de strip niet zo goed gedrukt is en vlakken buiten de lijntjes vallen, zelfs behoorlijk storen.
Ik kan je helaas alleen de ingekleurde versies laten zien, want die heb ik digitaal. In zwart-wit ziet het er allemaal nog krachtiger uit. Toch kun je hier al goed zien hoe fantastisch Buscema toen al gezichten tekende en hoe goed hij was in zijn storytelling en composities. Alle prenten zijn stuk voor stuk raak.
Neem deze splash page bijvoorbeeld. Die heeft een mooie, evenwichtige compositie waarin heel slim de editie van the Daily Bugle verwijst naar een eerder verhaal uit Marvel Team-Up.
Bovenstaand plaatje waarin Spidey met Black Widow in zijn armen over de muur omhoog loopt, vind ik ook prachtig.
Toch is dit mijn favoriete compositie uit #82:
Er zit veel diepte in dit plaatje. Spidey springt heel soepel van het dak af met Black Widow in zijn kielzog. Verder op de achtergrond komen de agenten van SHIELD achter hen aan. Rechts heeft Buscema duidelijk ruimte overgehouden voor de tekstballonnen.
Bij Spider-Mans laars zie je trouwens goed hoe rode kleurvlakken vaak ‘lekten’ in oude comics. Dan toch liever zwart-wit.
Marvel Team-Up #82 t/m 85 (1979).
Gelukkig voor Jonah bleek dit alles een illusie van Mysterio te zijn, maar ongetwijfeld heeft hij hier soms nog nachtmerries van. In de ogen van Jameson is Spider-Man immers de Satan.
De scène is afkomstig uit Webspinners: Tales of Spider-Man #2 (Feb, 1999), een serie met korte verhalen van een paar comics. Deze korte verhalen spelen zich telkens op andere momenten uit Spider-Mans carrière af, en werden door verschillende stripmakers gemaakt. Deze over Mysterio en Spidey is geschreven door J.M. DeMatteis en getekend door Michael Zulli. Zulli heeft een tekenstijl die ik niet heel erg goed bij Spider-Man vind passen. Hij tekent Peter Parker en Gwen bijvoorbeeld op een andere manier dan dat we gewend zijn. Ook lijkt Peters Spider-Man-pak soms twee maten te groot te zijn en ziet het er wat verfrommeld uit. Wel vind ik Zulli’s Spider-Satan er effectief uitzien.
Tijdens de kerstvakantie las ik onder andere een bundel met Webspinners.
Ik zal ingaan op welke levenslessen we van Spider-Man kunnen leren, hoe het fan-zijn je leven kan verrijken en wat Spider-Man het tofste fictiefiguur ooit maakt.
Met de lezing in Scheltema is de cirkel aardig rond, want dit was ook de plek waar ik vorig jaar mijn boekpresentatie hield. Dat was voor mij toch wel de leukste dag van 2017.
Zondag zal ik na mijn praatje ook nog even boeken signeren. Zie ik je daar?
Zo staat de lezing op de site van Scheltema aangekondigd:
Scheltema
Rokin 9
1012 KK Amsterdam