Amerikaanse comics worden ook wel gewoon magazines genoemd. Ze bevatten namelijk niet alleen strippagina’s, maar ook advertenties en redactionele pagina’s.
Op die redactionele pagina’s staan wel eens illustraties om de boel te verfraaien. Soms zijn dit illustraties uit de strips zelf, soms lijken het wel unieke tussendoortjes. Deze kwam ik tegen in Web of Spider-Man #13 (Oktober 1986):
Vaak, zoals nu, staat er bij die illustraties geen tekenaar vermeld. Het zou kunnen dat deze tekening uit een strip is gehaald, of dat John Romita Sr., die toen art-director was bij Marvel, of iemand van zijn staf deze illustratie heeft gemaakt.
Een sexy illustratie van Mary Jane Watson van Adam Hughes:
Deze tekening is in de typische Adam Hughes-stijl, die gekenmerkt wordt door strakke lijven en grote borsten. Adam Hughes tekent veel pin-ups en cheesecake achtige illustraties van bekende supervrouwen. Sommige van die illustraties zijn de basis voor beeldjes die echte collector’s items worden. De beeldjes worden niet door Hughes zelf gemaakt, maar door professionele beeldhouwers.
Hughes beeldje van Mary Jane Watson was controversieel, omdat sommige mensen deze nogal seksistisch vonden. Eigenlijk is dat label van toepassing op de meeste, zo niet, alle beeldjes, maar dat is natuurlijk ook waarom ze gretig – euh – aftrek vinden bij het publiek.
Ik kan altijd wel om dit soort afbeeldingen en beeldjes lachen. Bovendien zie ik de seksistische manier van het afbeelden van heldinnen maar ook helden als onderdeel van het genre. Al vind ik het natuurlijk niet erg als de tekenstijl neutraler is.
Ann-Margret.
Ik stoor me dan wel weer aan het feit dat het gezicht van het beeldje van Mary Jane niet helemaal lijkt. Bij veel fan-art klopt het gezicht van MJ al helemaal niet. Je weet alleen dat het MJ moet voorstellen omdat mensen haar naam erbij zetten of omdat ze een Spider-Man-masker of iets dergelijks vast heeft. Door alleen maar een sexy vrouw te tekenen met lang rood haar en groene ogen, heb je nog geen Mary Jane Watson.
Tekenaar John Romita Sr. gaf MJ gestalte en hij baseerde haar uiterlijk op actrice Ann-Margret. Ik vind dat de huidige tekenaars haar wel herkenbaar moeten blijven tekenen. Al heeft iedere illustrator zijn of haar eigen stijl, dus enige variatie moet je als lezer voor lief nemen.
Ontwerpschetsen van Mary Jane Watson door John Romita Sr.
Natuurlijk kun je in het geval van Hughes’ tekeningen en de beeldjes die ervan gemaakt worden je afvragen of de gezichten wel of niet kloppen. Het is ook een kwestie van smaak. Maar dat geldt natuurlijk ook voor of je ze seksistisch vindt of niet. Ik denk altijd: als ze je niet aanstaan, koop ze dan gewoon niet. Ga er niet meteen heel erg over zeuren dat ze seksistisch zijn. Er is namelijk een publiek dat dit wel leuk vindt en je hoeft niet meteen het feestje van anderen te verpesten omdat je het niet eens bent met hun muzieksmaak.
In deze video komen niet alleen veel voorbeelden van de statues op basis van Hughes’ tekenwerk voorbij, ook legt de stripmaker het maakproces uit. Ook gaat hij in op de controversie die het MJ-beeldje veroorzaakte. Hughes vertelt dat hij het beeldje helemaal niet seksistisch vindt. Ten eerste omdat hij zijn vrouwen altijd afbeeld als sterk en zelfstandig. Ten tweede omdat Mary Jane niet de was voor Peter Parker doet hier, maar juist zijn kostuum in de wasmand vindt en zo ontdekt dat hij Spider-Man is. Ik vind zijn uitleg heel erg plausibel. Het is natuurlijk jammer dat je tegenwoordig je altijd moet verdedigen tegen zeurpieten online en mensen die overdreven politiek correct met het vingertje wijzen.
Iedere keer als het heftig sneeuwt in Nederland, moet ik aan deze Spider-Man-comic van Charles Vess denken:
In een sneeuwstorm redt Spider-Man een meisje dat is ontvoerd. Ze waarschuwt hem voor het monster Wendigo, een monster uit een verhaaltje dat haar moeder ooit vertelde. De Wendigo slokt je op als je alleen buiten in de storm blijft.
Uiteindelijk zal het monster juist Spider-Man en het meisje redden van een van de schurken die op ze wil schieten. Wat mij vooral van het verhaal is bijgebleven zijn de sfeervolle tekeningen van Charles Vess.
Het korte verhaal is opgenomen in Amazing Spider-Man #277.
Toen ik deze dramatische cover tegenkwam in de comicsbak in de stripwinkel, kon ik de comic niet laten liggen.
Overigens was het wel de Nederlandse versie van deze Spider-Man-comic, want we praten over de jaren tachtig. Toen kocht ik de Juniorpress-comics vaak nog tweedehands bij het Gele Teken. In Mijn vriend Spider-Man vertel ik daar van alles over. Het Gele Teken was voor mij toen hèt adres voor strips en Marvel Comics in het bijzonder. Ook al konden verkoper Harry en ik het niet altijd goed met elkaar vinden. Hoe dat precies ging, leg ik uitgebreid uit in het boek.
Spektakulaire Spiderman #43 (1983) was mijn eerste kennismaking met de schurk Cobra, hier zo prachtig afgebeeld op de rug van Spider-Man door John Romita Jr. en Al Milgrom. Het is altijd spannend om kennis te maken met nieuwe personages. Ik was toen nog heel veel aan het leren over de wereld van Spider-Man. Iedere nieuwe strip bood avonturen, eerste kennismakingen en een uitbreiding van mijn kennis over Peter Parker. Je zou kunnen zeggen dat ik toen dus al begon met het researchen van het boek dat in 2017 uitkwam. Al wist ik dat toen natuurlijk nog niet.
De scène waarin de stripmakers onthullen dat Spidey’s nieuwe kostuum niet is wat het lijkt.
Zo zag het eruit als het buitenaardse kostuum, waar ik eerder over vertelde, Peter Parkers lichaam overnam. Dat deed de symbiont in het begin terwijl Peter sliep. Een apart soort slaapwandelen dus. Slaapwebslingeren.
Dit plaatje afkomstig van bovenstaande pagina is wat mij betreft de moeite van het inlijsten waard:
Je kunt zien dat de lijnen snel op papier zijn gezet, toch heeft Sal Buscema er een raak portret van gemaakt.
Als ik ergens Mijn vriend Spider-Man signeer, teken ik naast mijn tekst altijd een Spider-Man-hoofdje. Al zijn die lang niet zo spectaculair als deze van Buscema.
Een prachtige illustratie van Ron Frenz. Achter Spider-Man zien we op de muur als schaduw zijn beroemde zwarte kostuum dat uiteindelijk een buitenaards wezen bleek te zijn.
Dat wezen wilde van Peter Parker een levende marionet maken.
In Mijn vriend Spider-Man vertel ik uitgebreid over wat voor impact deze verhaallijn op mij had.
Deze saga is meerdere keren gebundeld en recent nog in twee dikke bundels getiteld The Complete Alien Costume Saga . Wanneer we een van de eerste bundelingen bekijken, zien we dat Frenz de cover daarvan opnieuw heeft getekend. De oorspronkelijke cover is van Frenz, geïnkt door tekenmeester John Romita Sr.
Advertentie voor de eerste bundeling.
Happy Geeky 2018!
Om het jaar goed te beginnen publiceer ik de hele maand januari mooie Spider-Man illustraties, toffe covers en stripplaatjes. Vorig jaar mag dan mijn boek zijn uitgekomen, dat betekent niet dat mijn liefde voor Spidey over is. In tegendeel zelfs.
Van stripblogger Dennis van Beek kreeg ik onderstaand berichtje over Mijn vriend Spider-Man.
In Den Bosch bevindt zich de zeer bekende boekhandel Heinen. Zij kochten vlak na de premiere van Mijn vriend Spider-Man drie exemplaren voor in de winkel. De eerste werd vrijwel meteen verkocht. De tweede werd in de week voor sinterklaas meegenomen door een klant en belandde vast ergens in de schoen van een gelukkige lezer. Er is nog één exemplaar over (zie de foto). Misschien dat er nog een verdwaalde lezer in het zuiden rondwandelt die dit boek uit zijn lijden zou willen verlossen? Het is in je eentje zo eenzaam tussen al die literaire graphic novels.
Foto: Dennis van Beek.
Ik denk dat het wel goed zal komen met dat laatste exemplaar. Maar mocht je Mijn vriend Spider-Man nog niet in je bezit hebben, en in de buurt van Den Bosch wonen, dan weet je waar je onder andere een boek kunt aanschaffen.
Het blijft leuk om post te ontvangen over mijn debuut en om te merken dat mensen zich betrokken voelen bij het boek. Dennis schreef eerder een mooie recensie over Mijn vriend Spider-Man voor Brainfreeze.be én hij was tijdens de boekpresentatie bij Scheltema aanwezig. Axel Watteeuw interviewde hem ooit over zijn passie voor de jaren tachtig.
