Categorie: Striprecensie

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review Doctor Strange: The Oath

Once upon a time Doctor Stephen Strange was a brilliant surgeon and an arrogant man-of-the world seduced by material wealth. One fateful day, a tragic car accident deprived him of his surgical skills. After hearing rumours of the mystical Ancient One, Strange went to the East to ask this mystical master to cure his hands. The Ancient One refused and instead offered to teach Strange in mysticism. Stephen Strange became the Ancient One’s student and later the Sorcerer Supreme – earth’s first line of defence against magical menace.

doctor_strange_the_oathI know, all of the above sounds a bit corny. Frankly, until recently I wouldn’t call myself a Doctor Strange-fan. Since Strange is one of the residents of the Marvel Universe, he frequently guess-starred in comics I read, be it Amazing Spider-Man, The Fantastic Four or Avengers. However, the fair Doctor did make an impression in those stories, and maybe that’s why I picked up a big pile of Doctor Strange-comics when I came across them in a sale at a local comic book store last year. After reading a couple of these comics from the late eighties, early nineties, written by Roy and Dann Thomas, I was hooked on the wonderful mystical world in which Strange operates. I also grew fond of his interesting and weird supporting cast: his apprentice is a green alien bull and his brother a vampire, to name just two oddities that stand out. Also it seems that the mage has become quite a nice guy and seems a total different person from the selfish surgeon he once was.

Currently the good doctor doesn’t have a series of his own, but every once in a while Marvel Comics publishes a limited series, like The Oath: a five-part story that got collected in one volume in 2013. The Oath is written by Brian K. Vaughan, best known for intelligent and entertaining series like Y: The Last Man, Ex Machina and Saga. The artwork is by Marcos Martín, who uses a wonderful personal style that looks a bit retro while still feeling contemporary.

In The Oath, Doctor Strange’s servant Wong is suffering from a brain tumor. Medical science may be unable to treat it, but the master of the mystique knows of an elixir, which is kept in a deadly dimension, that might cure his good friend. After fighting a monstrous entity that guards the elixir and returning home, they soon discover that there is more to this elixir than meets the eye. When a burglar is hired by a big pharmaceutical company to steal it from Strange’s house, the Sorcerer Supreme gets shot during the robbery.

Vaughan treats the reader to an interesting and fast-paced story that has a couple of unexpected twists and turns, and ties Doctor Strange’s past to current affairs. He also manages to put forward an ethical dilemma within the relatively limited confines of the superhero comic book, which makes it even more interesting.

Dr-Strange-The-Oath

Two things bothered me a little bit, though: knowing Strange from the stories by Roy Thomas, Vaughan’s characterisation of Strange seems a bit off when he lets the doctor curse and swear. I am not against swearing in general and in the past I have heard the mage exclaim stuff like: ‘By the hoary hosts of hoggoth!’. But hearing mundane curse words coming out of the mouth of Stephen Strange seems a bit out of character. Another thing that bothered me is this: in the past there were stories in which Strange’s hands were cured and he could operate again. In The Oath the fact that Stephen’s nerve endings aren’t fixed is an important part of the story. This could be an error in continuity, but since it is not clearly stated when The Oath takes place within Doctor Strange’s history and it therefore could be a tale from the early days before his hands got fixed, I am willing to turn a blind eye.

Since I probably sounded like a total continuity nerd just now, I will stop rambling, and leave you with the recommendation that The Oath is a pretty good start if you want to get to know the wonderfully groovy world of Doctor Strange.

This review was published on the wonderful blog of the American Book Center.

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: Peter Pan by Regis Loisel

Peter Pan by French comic book artist Régis Loisel has been a wonderful reading experience. It’s been a while a graphic story was able to suck me in with great art and ditto storytelling but Loisel’s Peter Pan more than lived up to my expectations.

First of all, Loisel’s graphic novel is not a mere adaptation of J. M. Barrie Peter and Wendy, the classic story that has been adapted numerous times and itself was Barrie’s adaptation of his own stage play Peter Pan, or The Boy Who Wouldn’t Grow Up. Loisel has made a sequel to Barrie’s novel in which he relates the origin story of the beloved Peter Pan character. Readers who are only familiar with the Disney incarnation are in for a surprise, because this is a dark and brooding tale aimed at adults, not kids. Loisel shows us how a young lower-class kid named Peter came to be Peter Pan, how the Pirate Captain became Captain Hook and how even seemingly lovely fantasy lands can have terrible secrets.

PeterPan_flying_webLondon, Winter 1887. Peter is a young boy who entertains his friends with stories and fantasies. Because all his friends live in an orphanage, one particular popular subject is Peter’s mum. They like to hear about how loving she is and how much she likes to take care of her little boy, which is as far from the truth as possible: Peter’s mum is an alcoholic who hates Peter’s guts. His only adult friend is Mister Kundal, the proprietor of a bar who feeds Peter food and stories. The world Peter lives in is very unfriendly to kids and all adults seem to be lowlifes craving booze and sex. It’s like Dickens with raging hormones. Peter basically hates all adults, except Mr. Kundal, and despises the sexualised Victorian London he lives in so much that he vows to never grow up and become a ‘dirty’ adult. When Peter’s mum has kicked him out of the house, he spends the night at the docks. Then a fairy appears whom Peter names Tinker Bell. She lets Peter fly through the air and takes him with her to Neverland, where fantastical creatures of all sorts welcome him as their savior from the dreaded Pirates that try to steal their treasure.

Peter, being the product of his times and upbringing, is quite the foulmouthed misogynist, calling Tinker Bell a slut at times, but basically is as stubborn and egotistical as every kid his age. On a side note: as if Pete’s world wasn’t dark enough, somehow Loisel ties Pan’s origin to the legend of Jack the Ripper as well. So yes, this Peter Pan-story is a bit on the dark side, but still Loisel offers a delightful adventure with well-rounded characters.

That’s all I want to say about the set up of the story, actually, because this comic’s wonders are best discovered by the readers themselves. Just prepare yourself for a wild, interesting and at times violent ride. The artwork by fantasy veteran Loisel looks stunning and lively; Tinker Bell has never looked so sexy. But be careful with this feisty little fairy, because she gets quite jealous and can be ruthless.

The original six covers.
The original six covers.

Peter Pan was originally published in France in six volumes between 1990 and 2005. Last year Soaring Penguin Press published the first English translation including all six albums in one big, high quality omnibus. I am surprised it has taken so long for an English version of this book to appear, but better late than Never(land), I’d say.

This review was published on the wonderful blog of the American Book Center.

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review X-Men: Days of Future Past

The Sentinels attack.

A while ago I wrote about writer Christ Claremont and his contributions to the X-Men universe. Since the new X-Men film, Days of Future Past, is partly based on Claremont’s story by the same title, I thought it would be nice to read the comic before watching the movie.

x-men_daysfuturepastDays of Future Past was originally published in The Uncanny X-Men #141 and #142 in 1981. The storyline alternates between the (then) present year of 1980 and 2013, at the time a date far into the future. 2013 is a dystopian future in which mutants are incarcerated in internment camps. A lot of the X-Men have lost their lives fighting the Sentinels: enormous robots that have the North American continent under complete control. Originally activated by the American government to eliminate the mutant menace, the Sentinels hunted not only mutants but all superheroes and villains. Now the rest of the world threatens war against the Sentinels, which could mean a nuclear holocaust and the end of the world all together. An adult Kate Pryde transfers her mind into her younger self, the present-day Kitty Pryde, who tries to convince the X-Men to help her prevent a fatal moment in history that triggers anti-mutant hysteria and will lead up to the dystopian future of 2013. Rachel Summers, who played a major role in X-Men: Ghosts, plays a small but instrumental part in this adventure.

It was great revisiting this classic and well-written storyline from the early eighties. Especially since Canadian comic book artist John Byrne was the artist to bring Claremont’s scripts to life at the time. Later on Byrne would write and draw highly regarded stories about The Fantastic Four and revitalise the Man of Steel. At this juncture in his career he and Claremont worked on The Uncanny X-Men, then one of the most if not most popular superhero comic book. Soon the team split because of creative differences: Byrne didn’t like Claremont’s characterisations of the characters. In Days of Future Past however, none of the animosity is noticeable.

The Sentinels attack.
The Sentinels attack.

Another treat when it comes to reading old comics is to see the fashions of the time, be it in the decors or the way people dress.

The story is collected in a trade paperback containing Uncanny X-Men 138-143 and X-Men annual #4 which is illustrated by John Romita Jr. The collection starts with the funeral of Jean Grey, moving on to an interesting story of the X-Men and Doctor Strange being trapped in a dimension quite similar to hell. Then Wolverine and Nightcrawler team up with Canadian superhero team Alpha Flight to capture the Wendigo, and… Well, why spoil all the storylines in advance? Needless to say: this trade is a must-read if you like the X-Men and want to see how the movie differs from the original comic, which it does quite a lot judging by the movie trailer, which shows it is Wolverine and not Pryde who tries to save the future by travelling to the past.

This review was written for and published on the blog of the American Book Center.

Categorieën
Boeken English Striprecensie Strips

Review: New York Drawings by Adrian Tomine

Could one fall in love with a girl in a drawing?

subwaygirl_tomineThat’s the question I asked myself when a sketch of a young woman standing in a crowded subway carriage caught my eye. She is framed by two Wall Street guys and can’t help overhearing one of them explaining his plan for scoring with his ex-girlfriend when she comes to visit, but I only know this last bit because the notes under the sketch tell me so. Just looking at the woman’s contemplating face, she could be thinking about anything, her mind floating somewhere far away from her mundane surroundings. It’s a striking portrait of a very attractive woman whose beauty has a natural girl-next-door quality. And with that last sentence I guess I just answered my own question. Yes, one can fall in love with a girl in a drawing, especially when the artist conveys some of her aura and at the same time leaves enough to one’s imagination to fill in the blanks with one’s own romantic musings.

The portrait is printed in New York Drawings, a wonderful collection of Adrian Tomine’s illustrations, covers and comics for The New Yorker magazine, and other illustrations inspired by the Big Apple, such as album covers, book jackets and sketches. Comic book artist and illustrator Tomine (Sacramento, 1974) moved from California to New York in 2004. He acquainted himself with his unfamiliar surroundings by compulsively drawing the people around him. ‘I started doing a lot of very quick, observational drawing in sketchbooks. I think I was looking for a reprieve from the rigid drawing style of the book I was working on at the time [Shortcomings], and I was also just spending a lot of time exploring the city on my own, and sketching was a way for me to still feel somewhat productive in the process,’ Tomine explains in the book.

WinterBreak_tomine

The illustrations are accompanied by the original publication date. Their titles are derived from the original article with which they originally paired in The New Yorker. The notes at the back of the book explain the image’s background, but I prefer to read the illustrations without them, so I can make up my own story about what the image conveys.

Tomine’s art and especially his clean-line style look similar to the likes of Daniel Clowes and Chris Ware. In an interview with The Comics Journal #205 Tomine mentioned Clowes and Jaime Hernandez as being major influences on his work. Although I love the stillness of his illustration-work, I have a slight preference towards Tomine’s sketches, which naturally have more spontaneous line-work and lively hand colouring, as opposed to the Photoshop-like colouring of the commissioned illustrations.

ny_drawingsFunnily enough, the book opens with a comic strip about Tomine’s first Christmas party hosted by The New Yorker. Typically for his comic book persona the artist presents himself as an introverted, somewhat neurotic newcomer, feeling out of place at the high-class party attended by celebrities such as Steve Martin and Philip Roth. Trying to find a comfortable pose he asks random people where he can find a coat rack while he treats the reader to a neurotic internal dialogue, not deprived of self-mockery I might add, explaining how he got to work for The New Yorker in the first place.

New York Drawings is an interesting way to see one of the greatest cities on earth through the eyes of a well-accomplished draughtsman.

This review was published on the wonderful blog of the American Book Center.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: De kraker, de agent, de jurist en de stad

De kraker, de agent, de jurist en de stad is een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in de recente Nederlandse kraakgeschiedenis.

kraker_agent_jurist_stad_coverIn 2010 werd de Wet kraken en leegstand van kracht, waarmee kraken strafbaar werd gesteld. Een ongelukkige wet natuurlijk als je je bedenkt hoeveel panden er in Nederland leegstaan terwijl er krapte op de woningmarkt is. Drie journalisten – Moira van Dijk, Jasmijn Snoijink en Marieke Aafjes – onderzoeken in dit boek de impact van deze nieuwe wet op de betrokken partijen: (oud)-krakers, openbaar aanklagers, advocaten, burgemeesters, buurtregisseurs, politieagenten en huiseigenaren. De interviews, het veldwerk en verder onderzoek resulteerde in een omvangrijk boek waarin de drie hoofdgroepen, namelijk de krakers, de agenten en de juristen ieder getekend worden door een andere tekenaar: Maia Matches, Aart Taminiau en Sjoerd Kaandorp.

Dat leverde in het begin wat weerstand bij deze lezer op, want door de verschillende tekenstijlen die elkaar opvolgden werd ik uit het verhaal geslingerd. Iedere tekenaar heeft immers zijn eigen stijl en de ene is een betere storyteller dan de andere. Gaandeweg kon ik deze vertelwijze wel waarderen en levert deze methode op visueel vlak een extra laag op. Een ander voordeel van de stripvorm is dat het de makers aanzienlijke vrijheid gaf: sommige bronnen wilden niet herkenbaar in beeld gebracht worden en hun uiterlijk kon door de tekenaar makkelijk worden aangepast. Ook worden sommige bronnen in een samengesteld personage opgevoerd.

Dat de gebeurtenissen vanuit verschillende invalshoeken worden belicht, geeft het verhaal een meerwaarde en versterkt de journalistieke uitgangspunten van deze strip. Als lezer krijg je gaandeweg begrip voor de verschillende partijen en hoe ze in dit soort zaken staan, al moet ik zeggen dat ik van nature altijd meer sympathie voel voor de burgers dan voor de overheid.

De afwisseling in stijl en vertelperspectief nemen niet weg dat het verhaal op sommige punten toch wat droog is, vooral als juridische procedures worden uitgelegd, maar ik denk dat mensen die geïnteresseerd zijn in de huidige krakerswereld en wil weten wat voor nare effecten de huidige kraakwet op het leven van gewone burgers heeft, zich daar wel doorheen slaan.

Politiegeweld
Het blijft altijd naar om te lezen dat de politie bij ontruimingen onnodig geweld gebruikt: er wordt in het boek bijvoorbeeld melding gemaakt van hoe een vrouw, waarvan de politie weet dat ze zwanger is, toch een stomp in haar buik krijgt. Ook misbruikt de sterke arm de wet ook, zoals blijkt uit de ontruiming van Schijnheilig te Amsterdam. Omdat veel krakers weigeren bij arrestaties hun identiteit prijs te geven, werden ze gearresteerd onder de noemer van het vreemdelingenrecht. Dat was eigenlijk een illegale handeling, want je mag iemand alleen maar daaronder vasthouden als je vermoed dat iemand illegaal in het land verblijft, terwijl het duidelijk was dat de meeste krakers gewoon de Nederlandse nationaliteit hadden. Kijk, zo leer je nog eens wat van het lezen van een strip.

Trailer
Voor het boek is deze weinig effectieve trailer gemaakt. Weinig effectief omdat je na het zien van de video niet veel wijzer bent waar het boek over gaat. Omdat de video wel een aardig beeld geeft van de verschillende tekenstijlen, embed ik hem toch:

Diverse auteurs. De kraker, de agent, de jurist en de stad.
Uitgeverij Oog & Blik/ De Bezige Bij. €24,90
ISBN: 978 90 549 2421 0

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Help me, Rhonda

Wat mij betreft kan de Nederlandse stripwereld altijd een nieuwe actieheldin gebruiken, want het blijft toch grotendeels een mannenwereld. Daarom ben ik blij met de reeks Rhonda van Hans van Oudenaarden, waarmee een fris, eigenwijs en zelfstandig personage aan de algemene stripcast wordt toegevoegd.

rhondaIn het eerste album Help me, Rhonda raken we verzeild in Chicago 1964, waar Rhonda zojuist een koffer met 50.000 dollar gestolen heeft van haar ex-vriendje die werkt voor de maffia. Op de vlucht voor haar ex en diens handlangers probeert ze met de trein, de California Zephyr, te ontsnappen. Op de trein ontmoet ze de manager van een filmster waar Rhonda, heel toevallig op lijkt. Nu blijkt deze actrice ook nog eens een tijdje vermist te worden. Het ziet ernaar uit dat Rhonda, van naturen trapeze-artiest, een tijdje in de naaldhakken van een ander kan gaan lopen.

Hans van Oudenaarden (onder andere bekend van de Bob Evers-reeks) houdt het tempo erin en trakteert de lezer op genoeg smakelijke actie om hem de opeenstapeling van toevalligheden in de plot te vergeven. Hoe alles in elkaar steekt is op dit moment nog moeilijk te beoordelen, want het verhaal is het eerste deel van een trilogie. Help me, Rhonda is intrigerend genoeg om naar de volgende twee delen uit te kijken.

Laten we eens focussen op Rhonda, want zoals gezegd: zoveel heldinnen kent de Nederlandse strip nu ook weer niet.

Wie is Rhonda
Zelf beschrijft Van Oudenaarden zijn heldin als ‘een mooi meisje met een verleden, een boel geheimen en een boel problemen. Zo’n meisje waar je eerst verliefd op wordt en daarna vreselijk veel mee te stellen krijgt.’

In een interview met Kurt Morissens van Stripelmagazine diept hij dit uit:

‘Weet je, ik denk dat Rhonda Kaplan, ondanks dat de strip ergens in de jaren zestig speelt, eigenlijk een moderne held is. Ten diepste gaat dit verhaal, verstopt onder de voor de hand liggende avonturen en vermommingen, namelijk over ‘identiteit’. De kernvraag van de moderne mens. Wie ben je eigenlijk? Wat wil je met je leven en in hoeverre laat je anderen voorschrijven hoe je je leven leidt? Wat gebeurt er met iemand die eigenlijk een beetje op de loop is voor zichzelf, voor haar eigen verleden, als ze in de gelegenheid komt om echt, totaal iemand anders te worden? Een nieuwe identiteit, een nieuw begin, een nieuw leven. En wat als anderen er ook nog enorme belangen bij hebben, bij die identiteitsverwisseling? En wat nou als je halverwege die verkleedpartij iets geestverruimends binnenkrijgt, waardoor je de grens tussen je eigenlijke zelf en je nieuwe zelf begint kwijt te raken? Wie ben je dan eigenlijk?’

Over identiteit gesproken: zo veel weten we nog niet over de hoofdrolspeler. Er wordt gerefereerd naar een traumatisch ongeluk waarbij haar vader om het leven kwam, maar niet alle details zijn nog duidelijk.

Franka-moment
Recent verklapte de auteur op zijn blog wel dat zijn wereldvisie en die van Rhonda hetzelfde zijn: ‘Blogvriend, Rhonda, dat ben ik. Hmmm. Het zou me opeens niet verbazen als Rhonda in de loop van het verhaal een tamelijk links-radicale neo-liberalen-vreter zou blijken te zijn. Bankier/politicus/manager ? Uitkijken voor die Rhonda!’

Ik ben benieuwd of Rhonda net zo’n vaste waarde gaat worden als stripfiguren als Franka en Roodhaar. Er zit overigens wel een Franka-moment in de strip: als ze in een nachtmerrie achternagezeten wordt door haar ex & co loopt ze topless over een trein. Ook in de Franka strip zit vaak een moment dat ze even gratuit naakt gaat. Aan de liefhebbers van vrouwelijk schoon wordt altijd gedacht.

rhonda_pagina

Kolk
Aan de wieg van Rhonda stonden Van Oudenaarden en Hanco Kolk die in de jaren negentig al met de strip aan de slag gingen voor de Sjosji. Bij de herstart van het project jaren later, besloten de mannen dat Van Oudenaarden solo het scenario en de tekeningen voor zijn rekening zou nemen. Jammer dat Kolk nergens in de credits van het album van de reguliere editie vermeld staat. In de Dossier-editie van Rhonda wordt de ontstaansgeschiedenis wel uitvoerig uit de doeken gedaan en zijn de pagina’s van de eerste versie opgenomen.

Help me, Rhonda kreeg eerder dit jaar de Stripschapspenning de categorie avontuur en vermaak. Het verhaal werd eerst voorgepubliceerd in de Eppo en verschijnt nu ook in het Duits. Wie meer over de making of wil weten, verwijs ik graag door naar het uitgebreide blog over de strip.

Hans van Oudenaarden. Help me, Rhonda.
Don Lawrence Collection, €8,95

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: Battling Boy

battling-boy-coverEven though in the past superhero comics were mainly aimed at kids, there weren’t a lot of child characters that were superheroes. Sometimes kids, or shall I say teens, were sidekicks, like Batman’s Robin. When the Amazing Spider-Man was introduced in 1962, it was the first time a teenager became the hero. And what a smash success it was, and to this day, still is. Since then, teenage superheroes are a lot more common. DC Comics has The Teen Titans for instance, and Marvel The New Mutants and Power Pack, which is a team that consists only of kids. Now American comic book writer/artist Paul Pope (THB, Batman: Year One Hundred) brings us Battling Boy.

The city of Arcopolis is ruled by fear: monsters roam the city streets and a gang of terrorists, lead by a ghoul named Sadisto, is kidnapping children. When the city champion Haggard West is killed, his sidekick daughter Aurora tries to step into West’s footsteps. Unknown to her, the demigod Battling Boy is sent to Earth by his parents on the eve of 13th birthday. It’s time for the boy’s ‘rambling’: in their culture, the rite of passage into adulthood consists a trial which teen boys must undergo. For Battling Boy this means it is up to him to fight the monsters and make Arcopolis a safe place again. Twelve enchanted T-shirts that imbue him with the powers of animal totems, a special cloak and an invisible credit card are the boy’s tools in accomplishing this immense task or die trying.

With Battling Boy, Pope specifically aims for a young audience. In an interview with BleedingCool.com he said the following about that particular choice:

‘It’s not that I don’t think modern comics aren’t accessible to kids, they can be. I just wanted to do something which has all of the cool stuff I remember loving from Silver Age comics and Heavy Metal. I wanted to do a story which had that, but the story is accessible for young readers as well. We all know many modern comics are aimed at readers who started in the Silver and Bronze Age. Guys my age at least (I am 43). I want to make material which will get new readers hooked on comics for life. Many of the kids I am meeting at seeing Battling Boy and I can tell it is their first comic book. That’s cool, it’s assuring future readers.’

Because Pope aims at teenagers, it is not surprising that most adult characters in this book – except the heroic Haggard West and Battling Boy’s parents – are either sleazy politicians like the major of Arcopolis, helpless parents whose kids get kidnapped or baddies who do the kidnapping. The mayor of the city tries to score points with his constituency by organising a big parade to introduce the new hero as ‘Arco-Lad’, who he the tries to use as a stooge. Here Pope shows his mistrust of institutions, bureaucrats and button-pushers, also seen in earlier work like Batman: Year One Hundred and The Ballad of Doctor Richardson. In Battling Boy he translates this theme into a worldview that must appeal to adolescents who by nature rebel against their elders. For Battling Boy it seems safer to mistrust adults all together, since none of them seem to be reliable partners. Let’s hope Aurora is able to give the lad a hand since Boy’s first fights with evil are anything but flawless.

Pope seems to know the hero’s journey as written by American mythologist Joseph Campbell by heart and clearly used it as a structural reference while composing the comic. He also refers to Silver Age comic books and Jack Kirby-style characters such as Battling Boy’s father, who seems to be a nod at Marvel comics’s mighty Thor. (On a funny note: this guy never takes off his helmet.)

Pope-Battling-Boy-2

I thought the people of Arcopolis were actually quite passive and seemed to be in a constant need of saving. This set-up might be a great stage for a kid superhero, but seems a bit too contrived for my taste. The story raises a couple of questions, like where do the monsters and ghouls come from, but Pope doesn’t address these in this first instalment of Battling Boy. Since this volume is only part one of a series, and not a completed story, I suspect answers will be given in future chapters. Be advised that after reading some 200 pages, a cliffhanger is waiting, leaving you wanting more.

Besides these minor points, Battling Boy is an entertaining, accessible, fast-paced coming-of-age story disguised as a superhero yarn dipped in some magic sauce, and actually quite entertaining for adults as well as kids.

This review was published on the blog of the American Book Center.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Dansen, drinken, betalen

Een tienermeisje verlaat haar ouderlijk huis om door Antwerpen te zwerven. Ze is anoniem in de stad en wordt schijnbaar niet vermist thuis. Een straatrover trekt haar tas van haar schouder, waardoor ze ten val komt. Een ridderlijke man, waar ze meteen romantische gevoelens voor krijgt, helpt het meisje overeind. Als dank voor zijn hulp steelt ze zijn sleutelbos en verblijft ze illegaal in zijn huis als hij op reis is.

dansen_drinken_betalen_coverDansen, drinken, betalen is een samenwerkingsproject van theatermaker Adriaan van Aken, tekenaar Philip Paquet en muzikant Joris Caluwaerts. Bij het stripalbum zit een cd met daarop de soundtrack die bij het verhaal hoort. Actrice Sara Vertongen doet hiervoor het stemmenwerk. Kortom: het is een luisterstrip.

Als kind las en luisterde ik graag naar de luisterstrips van Suske en Wiske: je kon eindelijk horen hoe de stripfiguren klonken. De geluidseffecten krijg je er gratis bij. Als volwassen striplezer ben ik minder enthousiast over het fenomeen. Omdat de soundtrack dicteert hoe snel je moet lezen, of eigenlijk, hoe traag je moet lezen, verlies je als lezer je autonomie. Hetzelfde geldt voor zogenaamde motion comics, waar ik overigens ook geen fan van ben. De meeste motion comics ontstijgen de categorie poor man’s animation namelijk niet. Zelf het leestempo bepalen is een van de sterke kanten van het medium strip.

Ook vind ik de stem van Vertongen te volwassen klinken voor het personage dat ze vertolkt. Je hebt de cd wel nodig om het verhaal goed te kunnen volgen, want er wordt soms meer verteld dan de tekeningen van Paquet laten zien. De muziek is echter wel zeer sfeervol. Groot manco aan het verhaal vind ik de sleutelbos van de man die het meisje overeind helpt. Hoe kan het dat hij zijn sleutels niet mist? Hij zou toch door moeten hebben dat ze weg zijn op het moment dat hij zijn huis binnen wil? En hoe komt hij later opeens wel het huis binnen om het meisje te betrappen?

dansen_drinken_betalen

De strip is een bewerking van een theatertekst uit 2006. Tegenwoordig geeft men een voorstelling van dit verhaal met live muziek, waarbij de tekeningen geprojecteerd worden. Dat lijkt me een betere manier om het verhaal tot je te nemen, omdat de bezwaren van de luisterstrip die ik hierboven vermeldde dan deels wegvallen.

Dansen, Drinken, Betalen. Van Aken, Paquet en Caluwaerts.
Uitgeverij Vrijdag € 19,95

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review X-Men: Ghosts by Chris Claremont

When I was in my teens I visited my grandmother on a regular basis. When she poured tea in one of those fragile porcelain cups, she’d start talking about the developments in the soap operas she followed. My grandmother was an avid watcher of The Bold and the Beautiful, As the World Turns and Days of Our Lives. So, you understand, she had A LOT to tell me about who dated whom, who wanted to kill whom, and which characters fell in love with each other this week. To be honest: I didn’t know what the hell she was talking about, since I never watched those shows. But to humour her, I never let on I didn’t know who Rich Forrester was.

x-men_ghosts_coverNow, why am I bringing my late grandmother and her daily television fetishes up? When I started reading X-Men: Ghosts, knowing I had to review this book for the ABC blog, I started to worry I might come across like my grandmother, because not only do these X-Men stories involve large casts of characters, writer Chris Claremont has a knack for weaving many threads of plotlines into his stories. He basically writes soap operas about characters wearing longer underwear.

But let’s give it a try nonetheless. What the heck, there are worse things than being compared to my grandmother, who was a sweet old woman.

The X-Men were created in the 1960’s by Stan Lee and Jack Kirby. Getting tired of figuring out scientific experiments and accidents with radiation that could give superheroes their special powers, Lee figured: what if they were born with their powers and these special abilities kick in when they reach puberty. So that’s how the race of homo superior, a.k.a. mutants, was born.

In their first incarnation The X-Men were super powered teenagers who were enrolled at the private school of Professor Charles Xavier, a wheelchair-bound psychic. Under his leadership The X-Men tried to save humanity from all kinds of danger, especially mutants who wanted to conquer the world to make it a safer place for their own kind. You see, regular people are often afraid of these specially-powered beings, which make the X-Men stories full of metaphors about racism and the state of society as is.

To be honest, the X-Men weren’t a big success at the time and after a couple of years Marvel only reprinted old stories for a while. In 1975 Marvel published Giant Size X-Men #1 by writer Len Wein and artist David Cockrum and that started a revitalisation of the title. The new team had an international flavour: members came from all over the globe and they weren’t mere teenagers anymore either. When Chris Claremont took over the reigns as author, the X-Men became one of the most popular comic books. For a long period of time the series was the best-selling title, topping other Marvel publications such as Amazing Spider-Man and Avengers. X-Men: Ghosts collects a year worth of comics of Claremont’s mid-eighties stories. Claremont’s run on the title lasted about 16 years (!) by the way. It isn’t very common that a writer sticks to one title that long in the comics industry.

People who have seen the X-Men-movies will be familiar with most of the characters: there’s Wolverine, Cyclops, Storm, Colossus, Kitty Pryde and Rogue in this version of the X-Men. That’s not really surprising though, since the filmmakers took a lot of their story ideas from Claremont’s stories.

Still, when one starts to read, it takes a while to get into the different storylines that were set out before. But don’t worry: the short synopsis at the beginning of the book helps a bit. Besides, just like a real soap, it only takes a short while before you’re right into the action and know who’s who. Comics have a serial form of storytelling, with issues coming out each month. The stories are always written in a way that accommodates new readers.

Wolverine versus Phoenix
Wolverine versus Phoenix

This collection seems to focus on telepath Rachel Summers: in an alternate future where robotic Sentinels dominated mutants, Rachel Summers was Cyclops and Jean Grey’s daughter. Traumatized by being forced to hunt her fellow mutants as a “hound”, Rachel was later hurled back in time to the present. She became part of the X-Men. However she soon discovered she was not in her own past but in a different timeline: certain details were different, including her mother’s death. In X-Men: Ghosts Rachel claims her mother’s Phoenix power to battle a godlike creature called the Beyonder who threatens to destroy our universe. Trying to make amends for her chequered past, she makes some rash decisions a number of times. Although her actions are meant well, they do not seem to work out for the better. It is up to teammate Wolverine to stop the ever-powerful Rachel from becoming a ruthless killer.

Also, Magneto, for years the nemesis of the X-Men, has become their friend since they learned of his childhood imprisonment in Auschwitz. Magneto decides to reform and when Xavier is mortally wounded, he asks his old friend to look over the X-Men. Magneto may be a good guy now, but being charged with crimes against humanity he still has to stand trial for the international court of justice.

Magneto stands trial.
Magneto stands trial.

For me it was a real treat to re-read these stories from the nineteen eighties. Chris Claremont’s talented writing and great feel for dialogue turns these characters into living and breathing creatures that really have an impact on an emotional level. As far as superhero stories go, Claremont offers a nice mix between personal development of all the characters and action packed battles.

I loved John Romita Jr.’s early artwork. He is still one of the best artists in the business today. Guest artists are Barry Windsor-Smith, Arthur Adams and Rick Leonardi. This paperback also contains two articles from Marvel Age, the official fanzine published by Marvel Comics at the time, focusing on the history of the X-Men and the art team of John Romita Jr. and inker Dan Green. The only problem I had with this trade is that, after the last page is read, the story is far from over and leaves you hungry for more. But isn’t that what soap opera is all about?

This review was written for and published on the blog of the American Book Center.

Categorieën
English Striprecensie Strips

Review: The Fifth Beatle, The Brian Epstein Story

Brain Epstein

When I was a teenager I found my father’s Beatles record collection in the attic (we’re talking vinyl, by the way). Ever since then, to me The Beatles has been the most important band on earth, ever. To this day, their music resonates within my soul, forming a large and interesting part of the soundtrack of my life. I guess everyone will be familiar with the Fab Four from Liverpool, so no further introduction is needed. Unfortunately, often the same can’t be said about their manager, Brian Epstein, who is far lesser known than John, Paul, George and Ringo.

The Beatles having a grand ol time. In the reflection of the car window we see Brian Epstein, staying behind.
The Beatles having a grand ol time. In the reflection of the car window we see Brian Epstein, staying behind.

One could fill a library with the large number of books that have been published about the Beatles over the years. In the last couple of years, a couple of comic books about the boys from Liverpool came out and now there is The Fifth Beatle: the Brian Epstein Story to complement the lot. Graphic biographies are quite the trend in comic book land, it seems, and while generally speaking most of them are a bit stale and predictably follow the high and low points of someone’s life, some of them offer a good read. Fortunately, The Fifth Beatle, written by Broadway theatre producer Vivek Tiwary and expertly drawn by Andrew C. Robinson, is one of the latter category.

The book tells the story of the young and talented Brian Epstein who saw the Beatles play in the basement club The Cavern in Liverpool in 1961, when he was twenty-seven years old. Brian was running his family’s music store and had tried his hand at fashion design before that. He decided to manage the Beatles and thanks to Epstein’s perseverance and vision they became an international success. Tiwary tells a very layered tale, not shying away from the dark episodes of Epstein’s life. Epstein was a gay man living in an area in which, according to British law, being gay was illegal. Even though he successfully managed the Beatles and other popular British acts, Brian kept focusing on his mistakes, feeling out of place and lonely, and trying to find a place to belong. He became addicted to drugs. Brian died at age 32, accidentally overdosing on sleeping pills.

The book focuses on Epstein, letting the Beatles play second fiddle, which is fine, because Epstein’s story deserves to be told.

I like the fact that Tiwary uses juxtaposition as a literary device. In a brilliantly executed sequence Epstein is meeting Colonel Tom Parker, Elvis’s manager, for lunch. Parker is depicted as a greedy, ruthless and red-eyed devil who wolfs down his food, while Brian is shown to be a modest, well-mannered gentleman who hardly touches the grapefruit he ordered.

Robinson uses a very lively style that sits between caricature and realism, which works well with Tiwary’s tone of voice, which is serious and witty at the same time.

Cartoonist Kyle Baker got to draw some of the more unfortunate episodes in the history of the Beatles, like their troublesome tour in the Philippines and the backlash from John Lennon’s infamous ‘We’re bigger than Jesus!’ comment. Baker uses a cartoon-y drawing style that pays homage to the Beatles cartoon series, and the overall tone of this section of the book is brighter and funnier. In my opinion, since it doesn’t match with the rest of the book stylistically, it could have been left out.

Brian in awe of the Beatles.
Brian in awe of the Beatles.

‘As it turns out,’ the writer explains in his afterword, ‘almost everything in the pages you’ve just read actually did happen. But conveying the truth – while important – has never been my primary goal. My goal with The Fifth Beatle is to use 130 pages of my words and Andrew C. Robinson’s gorgeous art to reveal not just the facts but the poetry behind the Brian Epstein Story.’ As far as I am concerned, Tiwary succeeded very well in his intention. The Fifth Beatle is an interesting graphic poem.

This review is published on the blog of the American Book Center.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: IJstijd van Nicolas de Crécy

Hulk in actie.

IJstijd van Nicolas de Crécy is een interessant sciencefictionverhaal waarin de collectie van het Louvre en het interpreteren van kunst centraal staan.

IJstijd_NL-omslagIn IJstijd is een kleine expeditie wetenschappers op zoek naar de overblijfselen van de Westerse beschaving na de Zondvloed, of hoe je de ecologische ramp ook wil noemen wanneer de wereld eenmaal onder water is komen te staan, waarna een nieuwe ijstijd is aangebroken. De wereld zoals we die nu kennen is onder een dikke sneeuw en ijslaag verborgen. De nieuwe generatie mens probeert sporen te vinden van hoe hun voorouders dachten en leefden. Het ijskoude sneeuwlandschap is even wennen wellicht, maar het zijn vooral de leden van de expeditie die opvallen. Behalve mensen lopen er namelijk ook genetisch gemodificeerde honden rond die zeer welbespraakt zijn en qua kennis niet onder doen voor hun menselijke evenknieën.

Hulk en Spider-Man
Vooral Hulk, volgens hemzelf is zijn naam ‘een eerbetoon aan een godheid’, trok bij het lezen van IJstijd mijn aandacht. Een van de andere honden heet Spider-Man. Je begrijpt meteen dat de leden van de expeditie hun referenties wat betreft onze cultuur niet helemaal goed hebben, want Hulk is zich niet bewust van het feit dat zijn naamgenoot een fictief personage uit een strip is. En interpreteren van artefacten en kunst van vroeger, daar draait het in IJstijd om. Als een deel van de expeditie eindelijk het Louvre, of wat daar nog van over is, half in de sneeuw begraven terugvindt, worden er allerlei theorieën geformuleerd over wat die afbeeldingen aan de muur nu eigenlijk betekenen en welke rol ze speelden in onze maatschappij. Betekent het feit dat hun voorouders zich uitdrukten in afbeeldingen dat ze ongeletterd waren? En waarom zijn zoveel vrouwen naakt afgebeeld, was het een schaamteloze maatschappij? Als culturele antropologen probeert men de schilderijen en kunststukken te interpreteren.

Dat de interpretatie van kunst en cultureel erfgoed in het verhaal centraal staat – een interessant uitgangspunt voor een beeldverhaal – en dat de collectie van het Louvre daarin een centrale rol speelt, is natuurlijk geen toeval. In 2005 begon het Louvre in Parijs met het uitgeven van een serie stripboeken, waarbij de makers werd gevraagd om een verhaal te maken rond het museum en haar collectie. IJstijd was de eerste uit deze reeks, inmiddels zijn er negen albums gemaakt door gerenommeerde auteurs als Enki Bilal, Étienne Davodeau, David Prudhomme en Bernard Hislaire.

Hulk in actie.
Hulk in actie.

Het zijn vooral de aantrekkelijke, ietwat krasserige tekeningen van De Crécy en de sfeervolle inkleuring die me door het verhaal hebben gesleept. Ook vond ik het uitgesproken personage Hulk erg interessant. De andere personages zijn vooral functioneel aanwezig. Ze zijn er om de bedoeling van de verteller en het thema te verduidelijken, maar ontstijgen die functie wat mij betreft niet. Het blijven typen en worden geen personages van vlees en bloed.

Dat klinkt wellicht wat negatief, maar daar staat tegenover dat deze strip zeker de moeite van het lezen waard is. Juist omdat met IJstijd het idee dat iedereen zijn eigen bagage meeneemt als het om het interpreteren van kunst gaat, en dat beelden meerdere mogelijke interpretaties kunnen oproepen, in een lopend verhaal wordt behandeld.

IJstijd werd eerder bekroond met de Prix des Libraires de Bande Dessinée 2006 en genomineerd voor Beste Album Angoulême 2005. Recent werd het boek door uitgeverij Zet.El in een fijn leesbare, Nederlandse vertaling van Toon Dohmen uitgebracht. Achter in het boek staat een lijst van aangehaalde kunstwerken. Dat is leuk voor wie precies wil weten welke kunstwerken er in het verhaal voorkomen en deze nog eens wil gaan bekijken, want er staat ook bij waar ze in het Louvre hangen of staan.

Wat het boek echter ontbeert, is een inleiding of inleidende flaptekst die het verhaal toelicht. Nu ben je als lezer net als de expeditieleden toegewezen op je eigen interpretatie en bedoeling van IJstijd. Dat lijkt leuk, maar ik ben van mening dat als mensen zich afvragen of ze een stripalbum willen kopen, ze in ieder geval iets over het verhaal willen weten om hun keuze te kunnen bepalen. Dat IJstijd onderdeel is van een serie, geïnitieerd door het Louvre, lijkt me informatie die niet op het album had mogen ontbreken.

In het Institut Français des Pays-Bas te Amsterdam is tot en met 29 maart 2014 een selectie van tekeningen op groot formaat te bezichtigen in een tweetalige expositie genaamd Le Louvre au XXIe: Beelden uit de ijstijd. Daarin aandacht voor de presentatie van cultureel erfgoed door het Louvre en de plek van IJstijd in het oeuvre van Nicolas de Crécy.

Nicolas de Crécy – IJstijd
Zet.El, € 21,95
ISBN 978-90-72093-15-8

Categorieën
Boeken Striprecensie Strips

Recensie: Sticky Monsters van John Kenn Mortensen

‘I was born in Denmark 1978. I write and direct television shows for kids. I have a set of twins and not much time for anything. But when I have time I draw monsterdrawings on post-it notes… it is a little window into a different world, made on office supplies.’ Zo luidt het voorwoord van Sticky Monsters, een verzameling tekeningen van John Kenn Mortensen dat in 2012 werd uitgegeven door Square Peg.

johnkenn_118
johnkenn_ 92Een kort en bondige introductie op een reeks illustraties waarnaar je uren kunt staren. Illustraties waarin bijvoorbeeld een groot ovaalvormig, harig monster met een lange spitsneus en een soort van gewei op zijn hoofd, achter een kind met een paraplu aan sluipt dat van steen tot steen springt. Of een vampierachtig meisje met grote oren en gevaarlijke tanden dat buiten de boomhut van een jongetje zweeft. Net boven de rand van de vensterbank staart het jongetje het meisje aan. Of een groep bleke, vettige creaturen met uitpuilende ogen, een grote bek en enorme klauwen als handen, die niet zou misstaan in een aflevering van Doctor Who. Ze lopen stampvoetend over de brug waar een jongetje met geruite pet onder schuilt.

De creaturen ademen soms de sfeer uit van een nachtmerrie of een horrorscenario, maar de andere keer lijken ze wel wat op de vriendelijke monstermuppets die je in Sesamstraat voorbij ziet komen.

Met dunne lijnen brengt Mortensen (die zichzelf online ook wel Don Kenn noemt) in zeer gedetailleerde tekeningen een bijzondere wereld tot leven, waar kinderen en monsterachtige verschijningen in allerlei vormen en maten de hoofdrol spelen. Een wereld die alleen bestaat op gele post-it-velletjes – vandaar de titel ‘Sticky’ Monsters – wat alle tekeningen een herkenbare lichtgele kleur geeft. In het boekje zijn de illustraties even groot als de originele afgedrukt. Juist omdat de tekenaar verder geen uitleg geeft en tekst ontbreekt, kun je je eigen verhaal bij het werk verzinnen. In wezen is het iedere bladzijde Halloween, zij het dan wel in het herkenbare handschrift van een verder bij mij onbekende illustrator.

'Trick or Treat?'
‘Trick or Treat?’

johnkenn_138

Wie lang genoeg kijkt ziet bepaalde thema’s en patronen terugkeren. Zo houden veel kinderen een ballon in hun hand, of houden ze een zwevend monster aan een touwtje vast alsof ze een ballon zijn. Veel monsters komen voor op zee waar iemand met een bootje vaart. De creaturen achtervolgen de kinderen vaak opgemerkt, en als ze wel door het kleine grut worden gezien, dan staart het kind ze met grote ogen aan. Soms maken de monsterlijke verschijningen onderdeel uit van het landschap.

johnkenn_186

Het werk van Kenn was ik wel eens tegengekomen op Tumblr. Hij houdt zelf al sinds 2009 dit blog bij en ook heeft hij zelf een Tumblr. Toen ik eerder dit jaar het boekje Sticky Monsters bij de American Book Center zag liggen, moest ik het aanschaffen. Geregeld pak ik het op en sla ik het boekje ergens open. Telkens ontdek ik weer een nieuw detail: een specifieke blik of een klein element op de achtergrond dat ik niet eerder zag. Het is heerlijk bladeren en vertoeven in de excentrieke, monsterlijk leuke en magische wereld van John Kenn Mortensen.

John Kenn Mortensen. Sticky Monsters.
Square Peg. £ 7,99
9780224 095761

Er is inmiddels ook een tweede boekje verschenen.