Ze zijn allebei niet langer dan 60 seconden, want dat is de maximale lengte van een video op Instagram.
Het stripscenario is van Jan-Willem de Vries. De graphic novel Hazes, de getekende biografie zal uit drie delen bestaan en uitkomen bij uitgeverij Silvester. Het eerste deel zal Bloed heten, en komt waarschijnlijk begin volgend jaar uit. Wie niet kan wachten, kan tijdens de Stripdagen in stripwinkel Silvester in Haarlem alvast wat originele pagina’s bekijken. Bezoekers van de tentoonstelling ontvangen een gratis miniboekje met daarin een voorproefje van Bloed.
In Bloed wordt de veelbewogen jeugd van André Hazes in het Amsterdam van de jaren ’50 en ’60 op heldere wijze in beeld gebracht.
Of je er nu wat aan vindt of niet, je kunt in Nederland eigenlijk niet om het oeuvre van André Hazes (1951-2004) heen. Geloof me, ik heb het geprobeerd. Maar omdat bij mijn moeder thuis geregeld een cd van Hazes op stond vroeger, hoef ik maar een paar tonen te horen, of ik kan het nummer meezingen. Je raakt die teksten nooit meer kwijt.
Silvester geeft al een tijd stripbiografieën van zangers uit, dus dit project past daar heel goed bij. Aangezien Hazes bij hele volksstammen nog steeds erg populair is, voorspel ik bij deze al een bestseller.
Mocht je je afvragen wat Ben Westervoorde nog meer heeft getekend, check zijn bio hier.
De tekeningen op de muur achter Ben zijn overigens niet van hem maar van Michiel van de Pol. Het interview heb ik namelijk opgenomen in de altijd gezellige stripwinkel Het Beeldverhaal in Amsterdam, waar tot dit weekend een tentoonstelling van Van de Pol te zien was. Foto’s daarvan volgen later.
Ook vertelt Van Tol over zijn samenwerking met Mark Retera: vanaf nu zijn Fokke & Sukke en Dirkjan samen in schoolagenda’s en op andere schoolspullen te vinden. Hij was sowieso op Vers voor de Pers om Fokke & Sukke aan het examen te promoten: een bundel met de beste examengrappen die in maart zal verschijnen. Dit was het enige stripitem op Vers voor de Pers dit jaar, een beurs georganiseerd door het CPNB waar uitgeverijen hun nieuwe plannen presenteren aan de media. Het was een beetje karige bedoening. Er viel er voor mij als journalist sowieso al niet veel te halen.
Wasco vertelt onder andere dat hij zichzelf bij het tekenen vaak een regel of beperking oplegt. ‘Er is maar een wet in deze stripjes en dat is dat er vier pinguïns in moeten voorkomen,’ legt Wasco uit. ‘Soms stel ik mezelf gewoon regels. Mijn boek Het Tuitel Complex heeft ook allemaal hoofdstukken waarbij ieder hoofdstuk aan een bepaalde regel of wetmatigheid onderhevig is. Dat doe ik omdat ik steeds iets wil creëren waarin je iets moet vinden. Mijn stripjes bevatten geen mop, tenminste, dat hoop ik niet. Dus er zit iets anders in wat ze op de een of andere manier interessant maakt of betekenis moet geven…’
Tijdens het gesprek komt Peter de Wit er ook even gezellig bijstaan en ter plekke doet Wasco een voorstel voor een Sigmund-strip.
Lae Schäfer, stripmaker in opleiding bij Comic Design Artez, kijkt mee.
Long take video’s
De video bestaat inderdaad uit één take van ruim 12 minuten. Ik vind het fijn om dit soort slices of life te maken. Natuurlijk kun je die opnames ook monteren en de acties indikken, maar door alles realtime te laten zien, inclusief herkadrering, krijg je mijns inziens nog beter een idee van hoe het was om er live bij te zijn. In wezen is het een vorm van live, zij het dan later. Dat er soms wat onscherp beeld is omdat de camera moet focussen, neem ik dan voor lief. Bij de opnames van Wasco moest ik redelijk dichtbij hem staan en had ik weinig bewegingsruimte doordat ik in een hoek stond met een grote televisie naast me. Dat was dus een kwestie van het beste er van maken.
Er zijn dus aardig wat lezingen en signeersessies gepland met stripmakers. Sigmunds pop-up store is ook tijdelijk gehuisvest aan het Rokin, evenals Wasco’s atelier. Je zult hem dus geregeld zien tekenen in januari. Een mooie gelegenheid om een praatje te maken en een boek te laten signeren. Bij voorkeur natuurlijk een van de stripalbums van de makers zelf, niet het nieuwste kookboek van Jamie Oliver – hoewel de goedgeluimde heren daar ook nog wel voor in zijn.
Terwijl De Wit werd geïnterviewd door het camerateam van Scheltema TV, sprak ik met de directeur van de boekwinkel, Harold Zwaal. ‘Januari is officieel de maand van de spiritualiteit, en daar wilde we iets tegenover zetten wat totaal anders is. Daarom kozen we voor strips. We willen dit ieder jaar gaan doen.’ Scheltema verhuisde vorig jaar van het Koningsplein naar het Rokin. Daarvoor dreigde de winkel ten onder te gaan toen keten Polare failliet ging, maar dankzij een reddingsactie van Novamedia, het bedrijf achter de Postcodeloterij, kon de winkel gered worden. De winkel is nu vlak bij de Dam en naast het NRC gebouw te vinden. ‘En naast de halte van de Noord-Zuidlijn,’ benadrukt Zwaal nog even. ‘Als die af is lopen er dagelijks dus heel veel mensen langs de winkel.’
Het is ook een mooie winkel geworden met een aardig uitgebreide stripafdeling. Als journalist gespecialiseerd in film en strips ben ik altijd blij met dit soort openbare stripevenementen, want in Amsterdam is er buiten de stripwinkels om, weinig te doen op stripgebied. Dankzij een Stripmaand maken casual readers kennis met strips die ze normaal gesproken misschien niet zouden oppakken. ‘Scheltema moet een beetje en huiskamer voor mensen zijn. Hier lekker zitten lezen is prima,’ vertelt Zwaal.
Jean-Marc van Tol, tekenaar en co-bedenker van Fokke & Sukke, gaf die middag een lezing over zijn helden Walt Disney, Hergé, Willy Vandersteen en Marten Toonder. Allemaal gemankeerde helden overigens, wiens verleden niet altijd even zuiver is. Toonders rol in de Tweede Wereldoorlog was dubieus, evenals die van Vandersteen die onder het pseudoniem Kaproen antisemitische cartoons maakte. Disney kon zelf niet zo heel goed tekenen, maar zorgde er wel voor dat hij de eigenaar was van alle creaties die in zijn studio werden gemaakt. Toen het slecht ging met de studio weigerde hij zijn tekenaars te betalen.
Van Tol hield een bevlogen verhaal boordevol met interessante weetjes. Het leukste vond ik dat hij met eigen tekeningen en een stapel boeken zijn verhaal visualiseerde. Met een camera op de spreekstoel werden deze via een live-feed getoond. Het wisselen van de blaadjes en het andere beeldmateriaal was al vermakelijk op zich, maar daarnaast werkte Van Tols enthousiasme aanstekelijk. Ik kreeg meteen zin om een biografie over Disney te gaan lezen.
Bekijk de site van Scheltema voor de andere stripevenementen deze maand.
Voor een select groepje bezoekers en familieleden van Romano interviewde ik de tekenaar over de expositie en zijn werk. In de tentoonstelling zijn schetsen, lay-outs en uitgewerkte tekeningen te zien van zijn strips, zoals Birds of Prey, Batman, J.Rom, Storm en Roodhaar. Ook krijgt de bezoeker een kijkje in het werkproces van de ijverige veeltekenaar.
Voor en na de opening signeerde Romano strips voor zijn lezers. De sympathieke tekenaar maakt heel makkelijk een praatje met zijn fans en ondertussen tekent hij een perfecte Storm, Roodhaar of Batman. Een jonge fan die zelf ook Storm heet, wilde graag een portret van zijn naamgenoot uit Pandarve.
Tijdens het tekenen van Roodhaar stelde ik Romano enkele vragen over deze strip:
De expositie is zeker een bezoekje waard. Er is veel origineel werk te zien. Ook van het project Sparkle the Brain. Zelf vind ik de potloodtekeningen het leukst om te zien, omdat je dan puur de hand van de maker ziet zonder dat iemand anders daar zijn inktlijnen aan heeft toegevoegd. 
In principe kun je in Nederland elke dag wel ergens tegen demonstreren met de roverheid in Den Haag als antagonist. Maar ook de locale roverheid – een term gemunt door Sietse Kooistra – kan er wat van. Door te veel evenementen toe te laten in de stad bijvoorbeeld, waar de gemeente natuurlijk flink de kas mee spekt. Dat lijkt leuk, maar is het vooral voor mensen buiten de stad die uit hun dak willen gaan op een festival of ander evenement. Ondertussen worden veel stadsbewoners doodziek van de overdaad aan vertier, de straten die overvol zijn met toeristen en bezoekers. Tegenwoordig is niet alleen het centrum van Amsterdam daardoor praktisch onbegaanbaar, door het spreidingsbeleid van Amsterdam Marketing is de hele stad in een soort Efteling veranderd. En niemand wil wonen in een pretpark.
Daarom besloot de groep Amsterdam Uitgebrand woensdagavond afscheid te nemen van het I Amsterdam logo, dat die dag 11 jaar bestond.
In het Parool lichtte de groep de actie toe:
Het is niet dat ze een hekel hebben aan het logo, volgens Caspar van Gemund (37). Integendeel. ‘Mede door dit logo is Amsterdam in een decennium uitgegroeid van een groezelige stad tot een gastvrije, winstgevende wereldstad.’
Maar de balans dreigt verstoord te raken, volgens de programmamaker. ‘De monocultuur staat op het punt de grond uit te putten. Waar je vroeger als stedeling alleen het Damrak meed, wordt dat gebied steeds groter.’ Amsterdam Marketing heeft volgens Van Gemund te veel nadruk gelegd op de gastvrijheid van de stad. Door de vele toeristen, hotels en ijssalons lijkt een steeds groter deel van de stad te worden opgeslokt.
Dat gevoel hebben Linda en ik ook, daarom waren we erbij om afscheid te nemen van I Amsterdam:
De sympathieke tekenaar heeft het soms zwaar aan zijn tekentafel. Deze fans beginnen spontaan de begintune van Pokémon te zingen. Als dat geen geeks zijn, dan weet ik het ook niet meer.
https://youtu.be/kXUoCTUmD2s
Een gesprek met de kunstenaar over zijn voorliefde voor portretten en waarom het zo lekker schilderen is op de muziek van Frank Zappa.
In de expositie is werk te zien van 35 Belgische kunstenaars: Philip Aguirre Y Otegui, Ruben Bellinkx, Peter Buggenhout, Jan De Cock, Caroline Coolen, Leo Copers, Anton Cotteleer, Johan Creten, Berlinde De Bruyckere, Peter De Cupere, Eva De Leener, Wim Delvoye, Fred Eerdekens, Nick Ervinck, Jan Fabre, Honoré d’O, Lawrence Malstaf, Philip Metten, Wesley Meuris, Sofie Muller, Nadia Naveau, Renato Nicolodi, Hans Op de Beeck, Panamarenko, Tinka Pittoors, Peter Rogiers, Kelly Schacht, Johan Tahon, Patrick Van Caeckenbergh, Luk Van Soom, Leon Vranken en Dirk Zoete.
Een prachtig pand trouwens, dat museum. Toen Linda en ik het donderdag bezochten was er veel zon dat door de dakramen scheen, wat het museum een open karakter geeft. Dat gevoel wordt versterkt door het feit dat je rustig naar buiten kunt lopen waar een deel van de beelden te zien is. Het was ook erg fijn en rustgevend om langs en rond de beelden te lopen en in alle rust de details te bekijken.
Een van mijn favoriete stukken is deze contemplatieve manfiguur. Deze is onderdeel van de vaste collectie en staat buiten:
Vormidable loopt tot en met 25 oktober 2015.