Afgelopen weekend vond wederom 24 Hour Comics Day plaats. In Nederland op maar liefst drie locaties, waaronder Studio/K in Amsterdam. Zaterdagmiddag bezocht ik de tien stripmakers die daar de race tegen de klok waren begonnen.
Ik trof onder meer Matt Baay, Bas Köhler, Merel Barends. Hallie Lama en Sandra Kleine Staarman aan. Maia Machen zat ook druk te tekenen: zij had het evenement hier georganiseerd.
Een aparte locatie dat Studio/K. De stripmakers hadden meer ruimte dan bij Lambiek waar het evenement de afgelopen jaren plaatsvond. Ook konden ze om even bij te komen genieten van het nazomerzonnetje op het terras. De ploeg was wel een stuk kleiner dan bij eerdere edities. Veel stripmakers zaten in Zwolle of Rotterdam te tekenen.
Ik maakte de volgende impressie. Geen uitgebreide reportage waarin 24 Hour Comics Day van het begin tot het eind in beeld wordt gebracht zoals mijn video uit 2008, maar een momentopname van eind van de middag.
Bekijk het blog van deze sessie om het resultaat van deze stripmakers te bewonderen.
In het bos bij Bussum zag ik deze twee zwanen. Door het felle zonlicht slaan de vogels op een gegeven moment wit uit en verworden tot een abstract bewegende vorm doordat de lens van het videocamera’tje de felheid niet aankan.
De video is gemaakt door een medwerker van webwinkel AbeBooks als respons op de Faceboekpagina ‘I hate reading’ waar inderdaad haast niets te lezen valt:
Here at AbeBooks – we love books. We have a passion for books and this video shows it. Created by Lindsay Thompson, an account manager in our Victoria office, this video illustrates all the wonderful things about books. This is our official response to the ‘I Hate Reading’ Facebook page, if you love reading as much as we do comment or like this video. Long live the book.
Ik vind deze webvideo een mooi voorbeeld van protesteren.
Blog- en stripvriend en VPRO-collega Menno Kooistra maakt al een tijdje videomontages voor CinemaTV – het filmprogramma van de VPRO dat op het web te zien is. Voor deze montage mixt Menno filmbeelden thematisch door elkaar. Ze gaan als het ware de Mennoblender in. Vaak komt daar dan een aardige video uit. Zijn laatste edit vind ik erg leuk en wil ik graag met je delen.
Vinyl en cinema: het is een combinatie die al veel moois heeft voortgebracht. Achter het romantische beeld van het draaiende zwarte schijfje – de krakende naald waar geluid uit komt, samen luisteren met je geliefde of helemaal in je eentje in de muziek opgaan – gaan veel verhalen schuil.
Zelf vind ik High Fidelity en Almost Famousde mooiste films over popmuziek en de liefde voor vinyl. Maar er zijn nog veel meer films over dit boeiende thema gemaakt. Enkele ervan heeft Menno in zijn montage gestopt. Zoals Ghost World waarin het personage Seymour oude bluesplaten verzamelt en de man waarop dit personage losjes gebaseerd is: Robert Crumb uit de documentaire Crumb.
Tijdens mijn studie aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht werd mij het credo show, don’t tell bijgebracht. Je moet je verhaal laten zien, het niet laten vertellen door talking heads. Toch kunnen pratende hoofden heel boeiend zijn.
Wie een item maakt zorgt altijd dat hij genoeg covershots heeft om zijn video mee ‘dicht te smeren’. Dat wil zeggen: springers in het beeld – wanneer je bijvoorbeeld een stuk uit een interview knipt en de twee uiteinden aan elkaar plakt – moeten worden gecamoufleerd door er beelden overheen te plakken.
Natuurlijk is beeld een belangrijk narratief middel. Beeld kan aanvullende informatie geven, ingewikkelde verhalen visualiseren en dus duidelijker maken en contrasteren met hetgeen er gezegd wordt. Om maar een paar belangrijke functies te noemen.
Het gaat me dan natuurlijk wel om relevante beelden. Zodra deze weinig van doen hebben met hetgeen wat er gezegd wordt, blijft de informatie bij de kijker maar slecht hangen. Bekijk je bij het journaal bijvoorbeeld een item over hoe de economische crisis is veroorzaakt door graaiende bankiers en je ziet alleen maar shots van bankgebouwen, dan komt de informatie niet goed aan. Als je hoofden ziet van de boosdoeners terwijl ze genoemd worden, heeft dat meer impact.
Toch moeten we oppassen met geïnterviewden helemaal weg te plakken onder covershots. Want zo verberg je een hoop interessante informatie voor de kijker.
In de reeks webvideo’s die ik maak over bloggers laat ik voornamelijk geïnterviewde bloggers zien. Ik draai voor deze video’s bijna geen andere shots dan het interview. Omdat je vaak niet weet wie er precies achter een blog zit is het des te leuker om de blogger in kwestie te zien en te horen. Je kunt van zo’n interview namelijk heel veel te weten komen over de blogger, niet alleen door wat die zegt maar ook door hoe hij het zegt.
Je kunt namelijk een hoop afleiden van een talking head.
Bijvoorbeeld:
Hoe iemand praat. De toon van zijn stem, de snelheid van praten.
Lichaamstaal: hoe beweegt iemand? Snel, met grote gebaren, met kleine gebaren? Kijkt de spreker de interviewer aan, of kijkt hij telkens ergens anders naar?
Uit de manier van spreken en de lichaamstaal krijgen we een indruk van iemands gesteldheid. Is de geïnterviewde rustig, op zijn gemak, of juist zenuwachtig?
Ga maar na: als je met iemand aan de koffie zit en die vertelt je een verhaal, kun je je dan goed op dat verhaal concentreren als je zijn gezicht niet ziet? Als we mensen aankijken, dan zijn we gefocust op wat ze zeggen. Video werkt net zo. Je wilt immers dat de kijker een connectie heeft met degene die spreekt.
Vaak laat ik mensen rechtstreeks in de cameralens kijken. De toeschouwer wordt dus aangekeken door degene die spreekt. Al is dat geen vereiste natuurlijk en kunnen sommige mensen dat misschien als te direct ervaren.
Ik kom geregeld de Engelsman Stephen Fry tegen in webvideo’s. Hij is een welbespraakte en boeiende vent. Hem kun je dus makkelijk een half uur laten praten als talking head. De eenvoudige vorm van de webvideo staat dan volledig in dienst van wat hij te zeggen heeft. Het is bijna als je tegenover hem aan tafel zit. Koffie drinken met Stephen Fry, wie wil dat niet?
Natuurlijk hangt de kracht van de talking head wel af van degene die je spreekt en het verhaal wat er vertelt wordt. Sommige mensen vertellen minder boeiend dan anderen. Soms spreekt iemand te monotoon en als datzelfde geldt voor de uitdrukking van zijn gezicht, is het moeilijk bij zo’n video wakker blijven. Het gebruik van de juiste covershots kan de toeschouwer bij de les houden.
Ook bedoel ik niet te zeggen dat er geen gebruik gemaakt moet worden van covershots. Een combinatie van talking head en andere beelden kan juist een heel boeiend visueel tableau opleveren dat je bij de les houdt. Maar wat ik wel wil zeggen is dat de talking head voldoende ruimte moet krijgen. Schroom niet om iemand gewoon rustig aan het woord te laten. Negeer de neiging om zodra iemand aarzelt meteen in je materiaal te gaan snijden en negeer het credo dat je alles maar mooi moet dichtsmeren.
Bloggen en bloggers, ik krijg er geen genoeg van. Ik vind het niet alleen een interessant medium, ook geniet ik dagelijks van de mooie dingen die mensen voor hun plezier publiceren. Daarom de onregelmatig verschijnende reeks Daily Webhead-video’s waarin bloggers kort en bondig aan het woord komen. Vandaag is het woord aan Merel Barends!
Merel is stripmaker en ze is op dit moment hard aan het werk met haar eerste graphic novel. Dat belooft een boeiend project te worden, kan ik je vertellen. Ondertussen blogt ze ook en toont ze haar werk en grafisch werk wat haar opvalt. Daar is ze mee begonnen omdat ‘ene Michael Minneboo haar maar aan het hoofd bleef zeuren over het bloggen.’ Ja, dat klopt wel: ik zou mezelf geen blog-jehova willen noemen, maar als ik denk dat mensen iets moois te laten zien hebben aan de wereld, wijs ik ze graag op het medium. Bloggen is immers een makkelijke manier om je werk te publiceren. Of Merel een gelukkiger mens is geworden van haar blog, kun je in het video-interview horen en zien.
Wat doe je als je het niet eens bent met een boete die je hebt gekregen? Precies, dan maak je daar een video over en stel je de zaak aan de kaak.
Dat deed Casey Neistat, videomaker en kunstenaar. Niet de eerste de beste dus die zijn lens ergens op richt. Samen met zijn broer Van heeft Casey een show op HBO.
Deze video is een van de meest hilarische die ik sinds tijden gezien heb. Is dit Power to the people via video? Of de autoriteiten echt gaan luisteren naar het volk betwijfel ik ten zeerste: ik geloof zo langzamerhand nog zelden in het nut van politici, maar door zo’n video breng je wel een hoop potentiële medestanders op de hoogte van een misstand. Hoe meer zielen, hoe meer macht.
Bloggen en bloggers, ik krijg er geen genoeg van. Ik vind het niet alleen een interessant medium, ook geniet ik dagelijks van de mooie dingen die mensen voor hun plezier publiceren. Daarom de onregelmatig verschijnende reeks Daily Webhead-video’s waarin bloggers kort en bondig aan het woord komen. Vandaag is het woord aan Peter de Kock!
Ik ken Peter via zijn blog dat ik geregeld met veel interesse lees. Via commentformulieren en twitter hadden we wel eens contact. Ik was zo nieuwsgierig geworden naar de man achter dit blog, dat ik samen met Jooper een keer met hem heb afgesproken in Utrecht. Inmiddels hebben we al drie keer met elkaar aan tafel gezeten: altijd interessante gesprekken over het bloggen, het leven volgens de man en andere zaken. Peter schrijft veel over geweldloze communicatie en codependency. Boeiende onderwerpen. In de video legt hij deze termen uit en vertelt Peter dat het bloggen een reis van zelfontdekking is.
Gisteravond was het feest Café Willem Slok te Utrecht, want daar vond de dubbele boekpresentatie plaats van Rood Gras #2en het albumdebuut van Bunbun.
Het eigenzinnige, vreemde konijn van Matt Baay bestaat reeds zeven jaar. Hoewel Bunbun al vaak in smallpress-uitgaven verscheen, bleef een echt stripalbum uit. Tot nu dan. Carrots included heet het stijlvolle Bunbun-album van uitgeverij Syndikaat.
Wanneer een stripmaker zijn creatie voor het eerst in albumvorm ziet, is dat toch een bijzonder moment. Een moment dat gevierd moet worden!
Afgelopen zondag bezocht ik samen met met Linda ArtZuid, dat plaatsvindt van 27 mei tot en met 28 augustus 2011.
In samenwerking met Amsterdamse instellingen, zoals het Stedelijk Museum en de Rijksakademie van Beeldende Kunsten presenteert schrijver en kunstenaar Jan Cremer zijn sculpturale – The World Around, Equality in diversity. Het komt erop neer dat er een interessante collectie kunst staat opgesteld op de Apollolaan en de Minervalaan.
Hieronder mijn impressie van de Apollolaan. De muziek is wederom van Marco Raaphorst.
Bloggen en bloggers, ik krijg er geen genoeg van. Ik vind het niet alleen een interessant medium, ook geniet ik dagelijks van de mooie dingen die mensen voor hun plezier publiceren. Daarom de onregelmatig verschijnende reeks Daily Webhead-video’s waarin bloggers kort en bondig aan het woord komen. Vandaag is het woord aan Elsbeth Witt!
Elsbeth is freelance vertaler, tekstschrijver en blogger. Ik breng deze blogparel graag onder de aandacht, want ik geniet regelmatig van haar teksten. Elsbeth heeft het schrijven duidelijk goed in de vingers en blogt met een persoonlijke invalshoek.
Bloggen en bloggers, ik krijg er geen genoeg van. Ik vind het niet alleen een interessant medium, ook geniet ik dagelijks van de mooie dingen die mensen voor hun plezier publiceren. Daarom de onregelmatig verschijnende reeks Daily Webhead-video’s waarin bloggers kort en bondig aan het woord komen. Vandaag is het woord aan Marco Raaphorst!
Marco Raaphorst is blogger van het eerste uur, componist en geluidskunstenaar. Hij blogt al sinds 2001 en ik ken hem als een gepassioneerd blogger, iemand die het medium hoog heeft zitten. Toen ik hem interviewde voor deze video had ik dan ook een vurig betoog over het bloggen verwacht. Marco verraste mij die middag door er juist wat laconiek over te praten. Gevraagd waarom mensen zijn site zouden moeten lezen, een van de standaardvragen in deze reeks, antwoordde Raaphorst dat hij dat eigenlijk niet wist: ‘Ik weet zelf niet of ik mijn eigen blog zou lezen. Ik heb niet zo veel te melden, dus nee, volgens mij moet je mijn blog niet gaan lezen.’
Wat ik mooi vind aan interviews is dat het gesprek een momentopname is. Het is net zo goed een registratie van iemands antwoorden als van de omstandigheden waarin het interview plaatsvindt. Een registratie van dat unieke moment in de tijd. Bij een grillige blogger als Raaphorst kun je tijdens zo’n gesprek dus van alles verwachten. Dat lijkt me overigens een prima reden om zijn blog wel te lezen, want je zult altijd verrast worden.
Overigens is Raaphorst ook de man die de muziek heeft gemaakt bij deze reeks en andere Daily Webheads.