Op het NPOX festival begin september gaf Frank Meeuwsen, auteur van Bloghelden, een presentatie over de geschiedenis van Nederlandse weblogs. Hij behandelde daarin ook de vraag waarom men ooit is gaan bloggen.
Ik was bij de presentatie en schoot met mijn cybershotje het volgende video’tje:
Kort samengevat waren er volgens Meeuwsen drie redenen waarom men online is gaan publiceren. Het werd eind jaren negentig mogelijk door applicaties als blogger om te publiceren zonder veel kennis te hebben van techniek. Ten tweede ontstond er een alternatieve nieuwsstroom doordat redacteuren, van bijvoorbeeld Planet internet, nieuws waar geen ruimte voor was, via een eigen site met de achterban gingen delen.
Ten derde kwamen blogs op in een periode waarin het individualisme hoogtij vierde. Iedereen wil zijn eigen soapbox om ongehinderd zijn stem te laten horen.
Een uitgebreid verslag van de presentatie kun je lezen op het blog van NPOX.
Meeuwsen gaf na zijn presentatie drie exemplaren weg van zijn boek Bloghelden aan de mensen die volgens hem de meest interessante vragen stelden. Ik mocht er een in ontvangst nemen.
A little video-experiment. I think the water has quite a hypnotising effect, don’t you think? The soundtrack is by Cibo Matto by the way. Please put the player on 480 p for maximum effect.
Het KLIK Amsterdam Animatie Festival ligt al weer een paar weken achter ons. Het was een goede editie waar 6300 bezoekers op af kwamen. Ik kijk ik er met veel plezier op terug. Gelukkig hebben we de video nog.
Dit jaar was ik een van de juryleden op Klik. Samen met Rosto en Tommy Pallotta beoordeelde ik de opdrachtfilms en de animaties voor de design award. Het tweede juryteam bestaat uit Eric Steegstra, Fons Schiedon en Nancy Denney-Phelps. Zij oordelen over de politieke animatiefilms en de International short Competition.
Als speciale gast van het festival werden we goed in de watten gelegd. Erg leuk natuurlijk. Ik kan me nog herinneren dat de tweede jury nog druk was met debatteren terwijl Rosto, de crew van het festival en ik al van het voorgerecht aan het genieten waren. Pallotta was daar, vanwege familieomstandigheden, helaas niet meer bij.
Tijdens het festival was er een rondvaart georganiseerd voor de animators en genodigden. Best bijzonder, want dat doe je eigelijk nooit in je eigen stad. Hoewel ik niet veel naar buiten heb gekeken, daarvoor was het veel te gezellig op de boot.
Vriend Matt Baay was met een van zijn Bunbun-animaties geselecteerd voor het Boomerangprogramma en zat ook gezellig aan boord. Net als stripmaker & animator Aimée de Jongh trouwens.
Het festival werd gehouden in filmtheater Kriterion. Een prima plek voor dit soort kleinere festivals. Eerder dit jaar was het de locatie voor Imagine. Ik vind het fijn om een festivaldag met een stevige kop koffie te beginnen en even rustig wakker te worden in het café van Kriterion. Het café is ook een prima plek om met filmfans over het programma te praten. Al zat Kriterion ’s avonds helemaal vol en stond je bij de bar dus vaak aan anderen vastgeplakt.
Gastkunstenaar Akinori Oishi werkte meerdere dagen aan een groot kunstwerk dat in de gang van Kriterion hing. Tijdens het tekenen werd hij vaak aangesproken door bezoekers. Daarom schoot het werk ook niet echt op, maar uiteindelijk rondde hij voor het einde van KLIK het project af. Hij vertelde dat tekenen een vorm van mediteren voor hem is. Heel secuur en geconcentreerd zet hij lijnen op het canvas.
Filmmaker Stan Warnow was ook een speciale gast op het festival. Hij maakte een interessante documentaire over zijn vader Raymond Scott. Scotts muziek werd vroeger gebruikt onder de cartoons van Warner Bros. maar hij was ook een eigenzinnig uitvinder. Saillant detail: Scott hield helemaal niet van cartoons.
Maar uiteindelijk draaide het festival natuurlijk om animatie. Daar was er genoeg van te zien. Dat vind ik ook fijn aan een festival: dat je in staat bent om in een korte periode, heel veel te zien. Ik krijg daar altijd nieuwe ideeën van.
Hieronder een persoonlijke impressie van KLIK dit jaar. Ik had mijn Cybershotje vaak op zak en schoot zo nu en dan een shot als visuele herinnering. Daar is deze Daily Webhead uitgekomen. De video is geen allesomvattende reportage over KLIK maar een persoonlijk document.
Het zal de oplettende televisiekijker niet zijn ontgaan dat het nieuwe seizoen is begonnen met een overdaad aan actualiteitenprogramma’s. Het nieuws lijkt de kernvoorwaarde te zijn voor een groot deel van de nieuwe programma’s die recent zijn gestart.
Nieuwsuur, Uitgesproken, Pownews, Brandpunt, Madiwodovrijdagshow en Ochtendspits zijn van die kakelverse programma’s die uit het actualiteitenvaatje tappen.
In het nieuwe seizoen vallen twee trends te onderscheiden. Aan de ene kant hebben de omroepen de taak gekregen zich zo veel mogelijk te profileren in hun programma’s, aan de andere kant moet de identiteit van de omroep juist naar de achtergrond verdreven worden. Het beste voorbeeld hiervan is Nieuwsuur, dat NOVA, een samenwerking tussen VARA en NOS, vervangt en de taak heeft het nieuws neutraal te brengen. Ook mogen omroepen eigenlijk niet meer hun naam in een programmatitel noemen.
Het actualiteitenprogramma Uitgesproken is daarin een uitzondering. Dit programma is vijf dagen per week te zien en wordt door verschillende omroepen en redacties gemaakt. Er is Uitgesproken EO, Uitgesproken WNL en ook de VARA is uitgesproken. Iedere omroep moet op zijn manier de actualiteit inkleuren.
Bij de VARA wordt deze inkleuring mede bepaald door de ‘linkse’ presentator Jan Tromp, de linkse column en natuurlijk de invalshoek die bij de onderwerpen is gekozen. Natuurlijk valt er te discussiëren over wat tegenwoordig links en recht is, maar dat even terzijde.
Toen het programma Uitgesproken VARA nog werd voorbereid, heb ik samen met collega Ilse een reportage gemaakt over de pilot, de eerste proefuitzending die begin augustus werd opgenomen. Deze reportage stond eerst op mijnVARA.nl, later is deze ook op de site van Uitgesproken VARA gepubliceerd, en nu dus hier. Interviews met eindredacteuren Wim van Klaveren en Tim Dekkers, fragmenten van de eerste pilot en beelden van de opnames van die proefuitzending.
In een ander video-interview sprak ik met Jan Tromp over zijn verleden bij de VARA en zijn voorbereidingen voor zijn werk als tv-presentator.
Nieuwsgierig naar het programma? Uitgesproken VARA wordt maandag en vrijdagavond uitgezonden om 20.25 op Nederland 2. Uiteraard ben ik erg benieuwd naar wat je van het programma en de andere nieuwe programma’s vindt.
Hoewel de snapshotvideo’s waar ik eerder over schreef, wat betreft filmische en vertellende kwaliteiten natuurlijk niet op hetzelfde niveau zitten als professionele videoreportages, inspireren ze me vaak wel.
Ik maak ze met een Sony Cybershot, een digitaal fototoestel met videofunctie. Een erg beperkte functie overigens: meer dan richten en schieten kun je er niet mee. Focussen doet de camera zelf, of niet. Zoomen kan alleen maar als je niet opneemt. De geluidskwaliteit is vaak slecht, waardoor ik zelden de soundtrack gebruik. Je maakt er dus eigenlijk korte, stille video’s mee. Het is juist de beperkingen van het apparaat die het voor mij leuk maakt om ermee te werken. Het is een uitdaging om ondanks die beperkingen toch iets moois of boeiends te maken.
In de video over de live-act van Hanco Kolk op Manuscripta heb ik er bewust voor gekozen om alleen de stripmaker aan het werk te laten zien. Je ziet geen shots van het publiek of presentator Kees de Boer. Die shots heb ik wel gedraaid, maar vond dat deze alleen maar zouden afleiden van het onderwerp van de video, namelijk een stripmaker die live beelden maakt van krabbels die het publiek op een stuk papier heeft gezet.
De soundtrack van Booker T. en the MG’s heb ik gekozen om twee redenen: allereerst vond ik de funky track er goed bij passen. Ten tweede was, zoals eerder vermeld, het geluid van de Cybershot niet zo heel goed, dus de audio-opname is nogal overstuurd. Ook heb ik flink in het materiaal gesneden, waardoor van de presentatie van De Boer weinig overbleef. Er volgen kon je de audio daardoor toch niet meer. Dus heb ik alles weggehaald.
Al moet de toeschouwer nu wel de grappen van De Boer missen. In deze illustrator schuilt duidelijk een stand-upcomedian, want hij was zeer vermakelijk. Een goede reden om nog eens een video’tje over hem te maken.
Webvideo’s heb je in alle soorten en maten. Van hele reportages tot vastgelegde momenten uit het dagelijks leven. Die verscheidenheid vind ik boeiend. Bijvoorbeeld als video’s in een blogpost gebruikt worden als levende illustratie.
Recent kreeg ik een mailtje van stripmaker Erik de Graaf. Ik heb hem een paar maanden geleden geïnterviewd over zijn boek Scherven. De Graaf heeft een blog waar hij zijn lezers op de hoogte houdt van verschillende projecten en uitgaven. Iets wat iedere stripmaker zou moeten doen wat mij betreft, want een actief blog is immers prima promotie.
Op zijn blog publiceerde De Graaf een video naar aanleiding van de Franse vertaling van zijn boek Verzamelde Herinneringen. De video is simpel maar doeltreffend: in een shot bladert De Graaf door de Franse uitgave heen. That’s it. De video geeft een impressie van de uitgave, de tekst in de blogpost vertelt de rest van het verhaal. Het is een aardig voorbeeld van hoe je een video kunt gebruiken om iets te illustreren. Zo’n video hoeft niet per se een kop en een staart te hebben. Het kleine fragment is immers onderdeel van een geheel. Tekst en beeld vullen elkaar aan.
Wat me trouwens opviel aan de video is dat we geneigd zijn om een boek van achter naar voren door te bladeren. Dat komt goed uit als je Manga leest, maar bij een westerse strip lees je het verhaal dus eigenlijk achterstevoren. Eigenlijk had De Graaf zijn strip van voren naar achter moeten doorbladeren. Dan had de toeschouwer een chronologishe impressie van het verhaal gehad.
Snapshots Nog een ander voorbeeld. Een paar weken voordat Toby Morris een boekpresentatie zou houden in de American Book Center op het Spui in Amsterdam, beschilderde hij de etalage om reclame te maken voor deze gebeurtenis. Zijn vriendin Sonya Nagels maakte daar twee korte opnames van. Aan de resolutie te zien gebruikte ze daarvoor haar telefoon, maar dat maakt eigenlijk niet uit. Het is een klein moment uit het leven van de illustrator. Ik vond het grappig om te zien, want het is bijna een homevideo. Ik kan erg genieten van kleine details zoals de voetganger die wat verdwaasd naar Morris zit te kijken en zelf niet doorheeft dat hij in beeld is. De jongeman is een figurant in de video van Nagels geworden.
Nagels had van het beschilderen van de etalage ook een hele reportage kunnen maken: Morris kort interviewen over zijn boek en hem vragen hoe je zo’n etalage beschildert. Daarbij had ze dan shots van het hele proces kunnen laten zien. Op die manier had de video op zichzelf kunnen staan.
In de huidige vorm past de video prima in een blogpost waar de nodige informatie in staat. Nagels heeft de video’s op Vimeo gepubliceerd, en er daarna in een blogpost naar gelinkt. Net als Morris op zijn blog. Al vind ik het zelf altijd leuker als video’s ingevoegd worden, omdat dit de blogposts verlevendigd.
Tussen de 5500 bezoekers op Manuscripta moest je zondag goed kijken om een stripmaker te ontwaren. De opening van het boekenseizoen is toch vooral een feestje voor auteurs van boeken zonder plaatjes. Al was er wel wat aandacht voor het beeldverhaal.
Barbara Stok presenteerde haar nieuwe boek, Jan Kruis werd op het podium geïnterviewd over zijn tweede album over Woutertje Pieterse. Uitgeverij de Harmonie pakte uit met enkele prima acties. Tekenaar Gummbah deed iets met net niet verschenen boeken. Buiten bij de gashouder stond een EHBO-tent waar bezoekers een quiz konden doen bij dr. Van Swieten en dr. Bernard, gespeeld door twee jonge studenten waarvan er eentje in ieder geval een arts in opleiding is. De twee jonge mannen in witte jassen trokken een publiek dat voornamelijk uit vrouwen en meisjes bestond. Dat kan geen toeval zijn geweest. Na het beantwoorden van enkele vragen mochten de bezoeksters van de EHBO-tent teksten verzinnen bij een strookje van de strip S1ngle, waar de handzame dokter Van Swieten en plastisch chirurg dokter Bernard een bijrol spelen. Hun escapades zijn recent gebundeld in een boekje met de illustere titel: Handjes thuis, dokter Van Swieten!
De twee stripmakers van S1ngle, Kolk en De Wit waren ook aanwezig op Manuscripta. Ik sprak Kolk in de middag voor het Parool over zijn nieuwe stripproject Van Istanbul naar Bagdad. Kolk gebruikt voor dit album artikelen van Arnon Grunberg. Het album komt in november uit bij uitgeverij Podium. Daarover later meer op dit blog. ’s Middags bracht Kolk de strip, waar hij nu nog hard voor aan het tekenen is, onder de aandacht door op een podium in de Gashouder live te tekenen. Gelegenheidspresentator en illustrator Kees de Boer nodigde leden van het publiek uit om op het podium een krabbel op het papier te zetten. Hanco maakte er dan een mooie tekening van. Kijk maar hoe soepel de stripmaker van de meest vreemde kronkels iets wist te maken:
Ik ben verliefd op die espressomachine. Oh, wat een prachtig apparaat. En wat een klassiek ontwerp.
Maar vooral bijzonder is de zorgvuldigheid waarmee deze koffiekoning een kopje cappuccino voor je maakt. Een voorverwarmd kopje, het afstrijken van het bruine goud in de houder. Dat moment dat hij het melkschuim controleert op elasticiteit en zachtjes het oppervlak met een theelepel beroert…. Hmmm, dit is porno voor de koffie-enthousiasteling.
Zoals de koffiekoning je caffeïneshot bereidt, krijg je meteen zin in een kopje. Dat kun je niet met een iPad!
En – ook belangrijk – de koffieis NIET OUDER dan twee weken. Daar moet je in de gemiddelde koffietent in Amsterdam eens naar proberen te vragen. Een snauw of glazige blik kun je krijgen.
Geen idee waar dit is opgenomen, maar ik zou er meteen vaste klant worden.
Ik vind het een smaakvolle video. Mooi uitgelicht, en de zwart-witbeelden benadrukken dat het hier om een klassieke koffiemachine gaat. Leuke truc om dan de koffie en enkele details wel van kleur te voorzien, al geeft de overdreven technicolor de koffie wel een wat onnatuurlijk tintje.
(Punkmedia wees me via Twitter op het bestaan van deze video.)
Het is niet ongewoon voor een redactie om samen te komen en een kritische blik te werpen op het voorgaande nummer van het maand- of weekblad waar ze aan werkt. De Amerikaanse stripuitgeverij Marvel Comics gooit daar echter nog een schepje bovenop en maakt video’s van deze vergaderingen. Een leuk kijkje op de redactietafel en natuurlijk goede promotie voor hun strips.
Tot nu toe zijn er twee afleveringen gepubliceerd van Marvel Reading Circle. In de eerste aflevering werd Amazing Spider-Man #620 besproken. In deze video horen we vooral veel lof voor het verhaal en het tekenwerk.
Stripvrouwen
De tweede aflevering is daarom wat interessanter om te behandelen: hierin bespreekt de redactie van Marvel Girl Comics #1: een anthologie met korte verhalen, in verschillende stijlen getekend, gericht op het vrouwensegment. Het deel van de lezersmarkt dat traditioneel gezien achterblijft op het mannenpubliek.
Editor Jeanine Schaefer legt in de video uit dat ze deze strip hebben gemaakt om te laten zien welke (superhelden)verhalen vrouwen zouden willen vertellen. Het was ook een mooie kans om de vrouwen die bij Marvel werken eens samen te laten werken. Girl Comics is dus een strip door vrouwen, voor vrouwen.
In Marvel Reading Circle komen interessante kwesties aan de orde, zoals hoe de volgorde van de verhalen wordt bepaald en hoe redacteuren verschillend tegen een stripverhaal aan kunnen kijken. Terwijl de een de tekenstijl vindt afleiden van het verhaal, vindt de ander de combinatie juist heel goed werken.
Promotiemateriaal
Wat de video’s leuk maakt is het feit dat de kijker meteen de strip of de bladzijde te zien krijgt die besproken wordt. Je krijgt als kijker en potentiële lezer van de strip een aardig idee wat je kunt verwachten als je het boek aanschaft. In dat opzicht is zo’n video goede promotie voor het product. De kans is groot dat als je in de stripwinkel staat de strip toch even inziet uit nieuwsgierigheid of zelfs meteen koopt omdat je het verhaal erachter kent.
Verder zijn de video’s gewoon goed verzorgd, met bumpertjes, logo’s en een herkenbare tune.
Michael Minneboo is journalist en audiovisueel programmamaker en maakt met veel plezier ook dit soort inhoudelijke promovideo’s. Hoofdredacteuren en medewerkers van de marketingafdeling van tijdschriften kunnen contact opnemen voor een kennismakingsgesprek. Daarin zullen we de voor hen relevante mogelijkheden van video bespreken.
Stripmaker Wasco is in de stripwereld een beetje een vreemde eend in de bijt. Hij maakt experimentele strips waarin hij onderzoekt wat een strip nog tot een strip maakt. Zo rondde hij vorig jaar een album af waarin hij alleen maar stripkaders tekent. Wasco is een eigenzinnig stripmaker die aandacht verdient.
‘Ik begin altijd met strips, maar op de een of andere manier ontspoor ik altijd en lukt het me nooit om binnen het kader van een verhaal te blijven,’ vertelt Wasco in deze webisode waar de stripmaker dieper ingaat op zijn experimenten. Ook spreekt hij over zijn alter ego Wanda Scott onder welke naam hij erotische strips maakt.
Wasco begon in 1989 met zijn tijdschrift Wasco’s Weekblad, waarvan 13 nummers verschenen. Hierin stonden de eerste afleveringen van het legendarische Apenootjes, waarvan twee boekjes verschenen. Hierna verscheen deze strip vanaf het allereerste nummer in Zone 5300, waar Wasco’s werk nog steeds in te bewonderen is. Verder heeft Wasco illustraties gemaakt voor de VPRO Gids,MUG en Vrij Nederland.
Wasco geeft zijn strips uit via zijn eigen uitgeverijtje.
Expositie
Wie nader kennis wil maken met het werk van Wasco kan tot en met zondag 28 maart terecht in Stripwinkel Lambiek te Amsterdam, waar de expositie ‘Uitgeknipte Vormen Tweedehands Daglicht’ te zien is.
Speciaal voor deze gelegenheid heeft Wasco de schaar ter hand genomen en heeft een twintigtal knipsels gecreëerd, die het hart vormen van deze expositie. Naast de uitgeknipte kunstwerkjes, zijn er ook tekeningen, collages en objecten te bewonderen.
Mike’s Webisodes
Deze webisode kwam tot stand in samenwerking met Tonio van Vugt, co-hoofdredacteur van Zone 5300, die Wasco interviewde.
Mike’s Webisodes is een serie webvideo’s gemaakt door freelance journalist Michael Minneboo over zaken die hem fascineren: interviews met kunstenaars, stripmakers en reportages van evenementen vormen een rode draad in de serie.
Wie ook video’s op maat gemaakt wil hebben kan vrijblijvend contact opnemen met Michael Minneboo voor een afspraak.
In de Canon van YouTube, zoals samengesteld door Upload Cinema, waar ik vorige week over berichtte zat een bijzondere video die ik nu graag apart wil behandelen.
Op het eerste gezicht lijkt het een videoclip te zijn bij het nummer ‘All the same’ van de band Sick Puppies. Een hippie jongen met lang haar en een colbertje staat met een kartonnen bord ergens in een winkelcentrum. Op het bord staat Free Hugs geschreven. Mensen kijken hem meewarig aan en lopen door. Een vrouw lacht hem wat ongemakkelijk toe maar blijft in hetzelfde tempo doorlopen.
Totdat een oud vrouwtje zijn uitnodiging aanneemt. De hippie jongen, die mijns inziens wat van John Lennon wegheeft, gaat door zijn knieën voor haar en ze omhelzen elkaar welgemeend. Op dat moment veranderd het zwart-witbeeld in kleur en krijgen we een reeks omhelzingen tussen de hippie jongen en verschillende voorbijgangers te zien. Andere mensen nemen het bord over en verspreiden de boodschap.
Want er zit natuurlijk een boodschap achter deze video, namelijk de Free Hugs Campaign van Juan Mann – de hippie jongen die wat op John Lennon lijkt. De campagne begint dat ook met een verhaal uit Manns leven, dat ik hier – voor het gemak – citeer van het e-Book dat Mann schreef:
I returned to Syndey from London after my family fell apart, my fiancée left me and my life seemed in ruins. The last words my Dad shared with me before my family went their own ways in London had been, “You can’t change the world, but you can make a difference.”But what world? Without family or purpose, what difference could I make?
I spent months living alone in the Blue Mountains, having little contact with the people and the world around me. Every day, I remembered that moment returning to Sydney Airport. Just standing there in the arrivals terminal, watching other passengers meeting their waiting friends and family, with open arms and smiling faces. Hugging each other, laughing together, happy to see each other. Even strangers had people waiting with their name on a sign, expectant faces of men in suits waiting to see who would find them.
I wanted someone out there to be waiting for me. To be happy to see me and to smile at me. To hug me.
Mann voelt zich geisoleerd van de wereld en het is pas op het moment dat een meisje naar hem toekomt op een feestje van een vriend en ze hem omhelst dat hij zich weer betrokken voelt bij zijn omgeving.
Standing in a corner of the room, watching people enjoying each other’s company, I wondered, “I have nothing to talk about, I have no way of making someone else smile… what can I do to cheer somebody else up? What can I do to cheer up myself?”
While I was deep in thought a young lady strolled out of the crowd and right up to me, smiled into my eyes and wrapped her arms around me.
In that moment I discovered something I’d known all along, but hadn’t realised or had simply forgotten in my sadness. I’d found the one thing I’d been truly missing, in all that time I’d spent alone.
Hugs are amazing. Everyone involved in a hug benefits, everyone feels better for it!
This young lady had given me a hug for the first time in a long time. I felt happier. My problems weren’t solved, the world hadn’t changed there and then, but that hug had made a difference to my life.I immediately knew what I was going to do.I was going to make a sign and offer Free Hugs to everyone and anyone. It doesn’t matter how rich or how poor, how old or how young, who they were or where they came from. A free hug would be free of charge and free for all!
Wereldwijd
Ik vind het een prachtig verhaal: wildvreemden voorzien van een beetje menselijke warmte. Helaas leven we in een wereld waar dat niet zomaar kan: zoals je in de video kunt zien, komen er al snel mannen in blauw vertellen dat al dat geknuffel op straat echt niet kan. Stel je toch eens voor, straks is het sodom en Gomorra in de straat.
Gelukkig laten de freehuggers zich niet uit het veld slaan. Wat begon als een singuliere actie schijnt nu in 80 landen voor te komen. De eerste zaterdag na 30 juni is de internationale Free Hugs Day. Dat is nog eens andere koek dan complimentjesdag. De video dateert alweer uit 2004, toch is de campagne nog steeds in beweging, getuige deze blogposts van Juan Mann over recente Free Hug Days.
Ik vind dat een mooi idee. Lossen we hier wereldproblemen mee op? Natuurlijk niet, maar een beetje menselijke warmte op zijn tijd kan een hoop goed maken. Dat is de boodschap die ik uit de video en de site van de Free Hugs Campaign haalde.
Het zou heel goed kunnen dat betreffende de video in scène gezet is, denkt de cynicus in mij. Maar eigenlijk maakt dat niet uit. Zelfs al was dit alleen maar een slimme videoclip geweest om het liedje van de band te promoten, dan nóg was de boodschap overgekomen.
Social media
In The Illustrated Guide vertelt Mann dat de eerste keer dat hij met zijn bord de straat opging er uiteindelijk een vrouw stopte wiens dochter precies een jaar ervoor was omgekomen in een auto-ongeluk. Door de omhelzing voelde de vrouw zich even beter, zeker, maar even belangrijk was het feit dat ze haar verhaal aan iemand kwijt kon. Aan iemand die bereid was om naar haar te luisteren.
Wat mij betreft hoeven we dus niet per se de straat op. Sociale media stellen ons in staat om naar elkaar te luisteren, om verhalen te horen/te lezen van mensen die we niet persoonlijk kennen, maar naar wie we wel bereid zijn om te luisteren. Mensen wiens blogposts of tweets we willen lezen.
Twitter, blogcomments kunnen tot op zekere hoogte hetzelfde effect bewerkstelligen. Namelijk het gevoel geven dat we niet alleen in de wereld zijn. Dat er anderen zijn die ons horen, reageren, zelf iets toevoegen.
Kort samengevat waren er volgens Meeuwsen drie redenen waarom men online is gaan publiceren. Het werd eind jaren negentig mogelijk door applicaties als blogger om te publiceren zonder veel kennis te hebben van techniek. Ten tweede ontstond er een alternatieve nieuwsstroom doordat redacteuren, van bijvoorbeeld Planet internet, nieuws waar geen ruimte voor was, via een eigen site met de achterban gingen delen.
