Ik heb er dit jaar weinig van meegekregen van het Boekenbal, maar goed, ik zat dan ook aan de andere kant van de grote plas me te vermaken in New York. Gelukkig zijn er genoeg videomakers en schrijvers die verslag doen van dat soort zaken.
Zoals onderstaande video-impressie van het Boekenbal dat 10 maart plaatsvond. De video is gemaakt door het vaste team van uitgeverij Nieuw Amsterdam.
Nog meer artikelen in het kader van de Boekenweek deze week op EeuwigWeekend.nl. De boekenweek duurt van 11 tot en met 21 maart. Ik zeg: Tjielp!
Het was een uur of vier. Ik hoorde de vloer kraken en opende mijn ogen. Daar stond een vrouwfiguur, in een intens blauwe gloed, een bleke huid door het maanlicht.
Ze keek me aan. Haar hoofd licht gebogen, waardoor haar krullen rechts naar beneden hingen. Haar gelaat leek een beetje op dat van vriendin P, die ik al een paar jaar niet gezien had. Alsof ze een nachtje was blijven logeren omdat ze de laatste trein gemist had.
Ik keek nog eens goed. Haar gezicht veranderde en leek helemaal niet meer op dat van P. Ik kende haar niet.Ze rilde.’Heb je het koud?’ vroeg ik.
Ze knikte schuchter.
‘Zal ik een extra deken voor je pakken?’
Toen deed ik werkelijk mijn ogen open. Er stond niemand in de slaapkamer.
Boven mijn hoofd kraakten de voetstappen van de dolende buren.
Afgelopen weekend traden oude vrienden Paul Simon en Art Garfunkel weer eens samen op. Simon speelde ik het zojuist heropende Beacon Theatre in New York en kondigde na ongeveer negentig minuten Garfunkel op het podium aan. Samen brachten ze ‘The Sound of Silence’, ‘The Boxer’ en ‘Old Friends’.Het duo trad weer voor het eerst op sinds hun reünietoer uit 2004.
Ik was er niet bij, maar gelukkig zijn bestaat het publiek bij concerten allemaal uit amateur-filmers tegenwoordig. Een videoregistratie van het optreden is dus al snel op YouTube te vinden. Hoewel de geluids- en beeldkwaliteit ver onder maat zijn, werd ik toch geraakt toen ik onderstaand fragment zat te kijken.Het duo Simon & Garfunkel is wat mij betreft een harmonieuze stem uit het verleden die de positieve vibe die deels heerste in de jaren zestig representeert. Een tijd van verandering en hoop. Ook toen was ik er niet bij – ik ben zelf een product uit eind jaren zeventig – maar op de een of andere manier hebben de jaren zestig hun weerslag ook op mij gehad. Muziek uit die tijd kan ik erg waarderen en draai ik graag. Het gedachtengoed van verandering, de wens om vrede en het stoppen van nutteloze oorlogen, zijn tegenwoordig net zo relevant als toen.
The Graduate
Mijn eerste echte kennismaking met de muziek van het duo was met de film The Graduate uit 1967 waarvoor ze de soundtrack maakten. Deze film van Mike Nichols is een boeiende klassieker die gaat over het verzet tegen de oudere generatie. In The Graduate zien we hoe Benjamin Braddock (Dustin Hoffman) na zijn eindexamen in het zwarte gat valt na de studie. Na zijn afstuderen leeft Benjamin in een vacuüm van verveling: dagenlang dobbert hij rond op een luchtbed in het zwembad, zoals hij doelloos door het leven drijft. Benjamins toekomstplannen zijn vaag: ‘Ik wil dat mijn toekomst ánders is’, vertrouwt hij zijn vader tijdens zijn afstudeerfeestje toe. Ondertussen verleidt Mrs. Robinson (Anne Bancroft), de stuurloze Benjamin tot een verhouding.
Uiteindelijk wil Benjamin ontsnappen aan het verstikkende milieu van zijn ouders; hij gaat niet naar graduate school, zoals zijn vader wil, en hij kiest voor een toekomst met Elaine (Katharine Ross). Daarmee maakt hij een eind aan de affaire die hij heeft met Mrs. Robinson, haar moeder. Die leidt een ongelukkig leven sinds ze haar studie kunstgeschiedenis opgaf omdat ze zwanger werd.
Ambigu einde
De kinderen willen voor zichzelf een andere toekomst dan voor hun ouders, die vast zitten in een standaardleven en ongelukkig huwelijk – gedoemd om tot het einde der tijden samen te blijven. Het jonge stel wil een betere toekomst voor zichzelf. Elaine trouwt met een ander, een jongen die wél door haar ouders als ideale schoonzoon wordt beschouwd, maar kiest na de huwelijksvoltrekking alsnog voor Ben.Mike Nichols laat aan het einde van de film echter in het midden of dit Benjamin en Elaine gaat lukken. Wanneer Benjamin Elaine voor het huwelijksaltaar heeft weggeroofd, rijden ze weg in de bus, hun toekomst tegemoet. Het is echter de vraag of ze de valkuilen waarin hun ouders zijn gestapt kunnen vermijden. Als de spanning van het moment uit hun lijven is weggeëbd, zwijgen ze. Alsof ze elkaar niets meer te vertellen hebben. Het nummer The Sound of Silence onderstreept dit idee. Voor mij zijn Simon en Garfunkel de stemmen die bovenstaande rebelsheid vertolken. Ook nu ze ruim de leeftijd hebben van de ouders van Benjamin Braddock. Want, ook al komen onze dromen niet altijd uit, ze nastreven ervan zijn we aan onszelf verplicht. Het is die hoopvolle boodschap die ik terughoor als ik naar Simon & Garfunkel luister. Daarnaast klinkt het gewoon goed wat die twee samen maakten.
Maar daar genoeg over. Tijd om te luisteren (en te kijken) naar deze jeugdige oude knakkers.
Afgelopen zondag liepen enkele kopstukken van literair Nederland en Vlaanderen zomaar in het wild rond in de Melkweg te Amsterdam. Nou ja, niet zomaar – ze traden op tijdens Het Ultieme Weerwoord. Dit programma vol poëzie, polemiek en literatuur, was de afsluiter van het Weerwoord festival dat zich vanaf woensdag rondom het Leidseplein afspeelde. Speciale gasten waren oudgedienden Cees Nooteboom en Remco Campert.Ik was erbij en wisselde enkele roerige woorden met onder meer Ilja Leonard Pfeijffer, Joost Zwagerman, Ellen ten Damme en Kluun.
Deze video maakte ik in opdracht van Stichting Weerwoord en staat ook op EeuwigWeekend.nl.Lees ook:
Absurde en droge humor, gekke mannetjes met een overwegend gewelddadige inslag en een vrouwentekort – dat zijn de ingrediënten van de cartoonwereld van Hallie Lama. In deze video een onthullend gesprek met de cartoonist én de creatie van een nieuwe cartoon gevolgd van schets tot publicatie.
Recent sprak ik met stripmaker Jean-Marc van Tol, bekend van onder andere Fokke & Sukke. In het interview spreekt Van Tol over zijn wens ooit een graphic novel over Jezus te maken. Ook legt hij uit waarom Fokke & Sukke weinig succes hebben in het buitenland en waarom het zo slecht gaat met de strip in Nederland. Over Fokke & Sukke: ‘Zo’n succes als we in Nederland zijn, zijn we niet eens in Vlaanderen!’Kortom: kijken die video! Deze video heb ik gemaakt met medewerking van FaceCulture. Het interview verscheen natuurlijk ook op EeuwigWeekend.nl én op Nu.nl.
De 12e editie van het Holland Animation Film Festival (HAFF) is ten einde. Dit jaar bezochten ruim 15.500 bezoekers het festival. Dit is een toename van 30% in vergelijking met de editie van 2006. Dit jaar waren er vele competitieprogramma’s. Hier enkele prijswinnaars.De prijs voor de Beste Studentenfilm uit Nederland en Belgie is toegekend aan Volgens de vogels (According to Birds) van Linde Faas van de ABK St. Joost Breda. De regisseur krijgt een stipendium van € 13.500, ter beschikking gesteld door het Filmfonds. In het juryrapport staat het volgende:
According to Birds struck all of the jury as an exceptional piece of film making:
Grounded in an almost ancient joy in observation, the film works its way slowly and carefully into the realm of quiet poetry. The quality of the drawing, the fine compositions, the subtle use of its beautiful animation are all mere ingredients, but as whole they become something more, an unsentimental meditation on nature, an exceptionally satisfying film to watch. According to Birds displays a confidence and sensitivity in direction that we can’t wait to see more of.
Ik vind dat de zwart-wit tekeningen op prachtig vloeiende wijze tot leven komen in deze animatie. Maar oordeel vooral zelf:
Op de slotdag van het HAFF zijn zondagavond 9 november de Dioraphte Grand Prix HAFF uitgereikt in de Competitie voor Onafhankelijke Korte Animatiefilms. Uit 1270 aanmeldingen waren 31 films geselecteerd voor competitie. Bij de categorie ‘verhalend’ ging de Dioraphte Grand Prix HAFF naar Life Without Gabriella Ferri van Priit Pärn en Olga Marchenko (Estland, 2008) en in de categorie ‘niet-verhalend’ naar Muto (Italië, 2008), geregisseerd door Blu. Het juryrapport over Muto:
Muto, For it’s very creative combination of different styles, for the exciting journey the jury experienced, for the fantasy pulled into reality in a surprising way, the jury is proud to announce that the winner in the non-narrative category is Muto.
Een bijzondere en arbeidsintensieve animatie, die ondanks het feit dat er geen direct verhaal verteld wordt, me toch met bewondering naar mijn beeldscherm deed staren.
Wat mij betreft zijn bovenstaande werken twee inspirerende animaties die je doen wensen zelf ooit ook met animatie aan de slag te gaan. Dat gevoel krijg ik niet bij de onderstaande winnaar, maar ja, ik drink dan ook geen cola. Bovendien ben ik sowieso geen fan van dit soort commerciële spotjes, waarin een gedicteerd happy feeling wordt gekoppeld aan een (gebruiks)product. Hoe mooi de digitale animatie ook mag zijn. Ik irriteer me ieder jaar ook weer mateloos aan de het ‘Holidays are coming’ spotje waarin Coca Cola kerstmis en de kerstman naar zich toeeigent.
In de Competitie voor Toegepaste Animatie ging de Grand Prix naar Coca Cola: Happiness Factory: The Movie (UK/ USA, 2008), regie: Todd Mueller, Kylie Matulick, Peter Lydon; productie: Psyop, Hungry Man London.
Juryrapport:
A landmark production, not only for it’s sheer size and narrative ambitions but also for the ability of the directors to push the design details of an interesting idea out so far beyond what has ever been accomplished in a CG commercial.
Deze commercial zal je bekend voorkomen. Hij wordt geregeld uitgezonden op tv.Ieder jaar het HAFF
Er waren al plannen om het festival ieder jaar te laten plaatsvinden. Gezien het grote bezoekersaantal zal het festival volgend jaar dus weer in Utrecht worden gehouden. Van 4 tot en met 8 november 2009.Bron: MVSP
Lees en bekijk ook:
De Amerikanen trekken duidelijk de kar met snoepgoed als het om Halloween gaat. Op YouTube zijn een paar aardige video’s te vinden omtrent mijn favoriete feestdag. Hieronder staan er een paar. Stephen Lynch zingt over Halloween:
De geschiedenis van Halloween volgens National Geographic. Vooral het creatieve gebruik van oude prenten en nieuw geschoten beeldmateriaal om het verhaal te verlevendigen, spreekt mij erg aan.
Halloween awakening: Een hij-doet-het-zelf-wel pompoen.
Een Buffy Halloween. In zo’n overzichtje mag een video’tje van Buffy the Vampire Slayer natuurlijk niet ontbreken. In de tv-show werd ieder seizoen een speciale aflevering gewijd aan Halloween. Er zijn meerdere zelfgeknutselde video’s online te vinden. Deze bevat het nummer ‘This is Halloween’ zoals het in The Nightmare before Christmas is gebruikt:
En tot slot, omdat Halloween vooral om te lachen is, de recente clip van Panic At The Disco: It’s Almost Halloween. Het nummer heeft een aardige sixtiesvibe en is zo slecht nog niet. De humor van de clip zit vooral in het hoge amateurgehalte. Ook zijn er een paar aardige beelden te zien van een studenten Halloweenfeestje – want hoe goed je ook je best doet om je stijlvol aan te kleden, na een paar uur drank en hossen zien de meeste Halloweenkostuums er toch wat lullig uit. Enjoy.
Tijdens de 24 Hour Comics Day in Lambiek sprak ik met Rob van Barneveld. Van zijn strip Rood Gras is recent het eerste album verschenen. Menno Kooistra schreef er een recensie over op EeuwigWeekend.nl. Hieronder de video:
Eerste nummer literair stripmagazine Eisner uit in novemberIn november brengt uitgeverij Podium het eerste nummer van Eisner uit, het eerste Nederlandse tijdschrift met literaire stripverhalen. Hierin staan beeldverhalen voor volwassenen, van onder meer Daniel Clowes, Peter Pontiac, Jeroen Janssen en Jean-Marc van Tol.Van Tol (Fokke & Sukke) is tevens adviseur van de redactie: ‘Het uitgeven van strips en graphic novels is in Nederland een hels karwei. Dat moet je als je een normale uitgever bent natuurlijk niet doen. Je weet van tevoren dat het een verliesgevende zaak is!’
Video interview
In de video vertellen uitgever Joost Nijsen en Van Tol waarom Eisner er toch komt, wat ze nu precies bedoelen met de term ‘literaire’ strips en welke stripmakers er in het eerste nummer zullen staan.
En verder…
Ik maakte bovenstaande video voor Nu.nl, in opdracht van FaceCulture. Vandaar het embleem van Nu.nl in het beeld.
Zoals Joost Nijsen in de video al aangeeft is het uitgeven van een dergelijk tijdschrift een gok, want de markt voor literaire strips is niet groot. Ik hoop dan ook dat Eisner een lang leven is beschoren. De tijd zal het uitwijzen. Toch kijken sommige boekhandelaren reikhalzend uit naar het eerste nummer. Laatst zag ik dat ze bij Selexyz Scheltema in Amsterdam al een plaatsje hebben gereserveerd voor Eisner:Overigens, mocht je het als stripliefhebber nog niet gehoord hebben: volgend jaar beginnen ze ook weer met de Eppo. Al zul je daar geen graphic novel-achtig werk aantreffen, maar wel strips als Storm, Agent 327 en Franka. Juist ja, dezelfde stripfiguren die er vroeger ook al in stonden.
Het debuut van Natasja van Loon, Bemint eer gij begint verscheen in 2004. Op dit moment schrijft ze haar tweede roman Het mannenexperiment. Waar gaat dit nieuwe boek over? Waar haalt ze haar inspiratie vandaan en wat heeft David Lynch met dit alles te maken? Bekijk het interview.
