Tag: 1980s

Vrijdag 12 juli [EEN BEETJE SPOILERS!]
Ik hou van de jaren tachtig, het decennium waarin ik kind was en op de basisschool zat. De films en tv-series die ik toen zag, maakten een onuitwisbare indruk op me en hebben deels mijn smaak gevormd. Daarom vind ik de serie Stranger Things zo leuk: die speelt in de jaren tachtig en dat benadrukken de makers ook constant door de mode, de bordspellen die de hoofdrolspelers spelen en de vele verwijzingen naar populaire cultuur uit die tijd.

Stranger Things past perfect in de trend van nostalgische films en series die we al een paar jaar krijgen aangeboden. Smullen voor een nostalgist als ik, al vraag ik me af hoe lang deze trend nog gaat duren, want op een gegeven moment is er sprake van overkill.

Gelukkig is de serie niet alleen maar jaren tachtig, het verhaal dat de Duffer Brothers ons vertellen is ook zeer vermakelijk met monsters uit parallelle universa en een groep vrienden die deze monsters moeten bestrijden. Wie heeft er vroeger immers niet gefantaseerd dat er in het kleine plaatsjes waar je opgroeide een poort schuilging naar een andere dimensie? Of dat je samen met je vrienden bovennatuurlijke krachten moest bestrijden? Ik wel.

In de afgelopen drie seizoenen zagen we de vriendengroep langzaam ouder worden. Het is dus niet zo gek dat de kids in het nieuwe seizoen aan het puberen zijn. Een deel van de vrienden is vooral bezig met meisjes terwijl Will (Noah Schnapp) eigenlijk gewoon nog Dungeons and Dragons wil spelen. Ik kan me dat kruispuntmoment in mijn jeugd nog herinneren. Op een gegeven moment heb je het gevoel dat je te oud bent voor die kinderdingen, of ben je bang dat mensen je kinderachtig gaan vinden omdat je nog met kinderdingen bezig bent. Daar moet ik nu wel een beetje om lachen, want als geek ben ik vooral met dingen uit mijn jeugd bezig. Sterker nog: Mijn vriend Spider-Man is daar een ode aan van 320 bladzijden! Ook schaam ik me er niet meer voor als ik aan mensen vertel dat Knight Rider nog steeds een van mijn favoriete series is.

Deze week hebben Linda en ik ’s avonds het derde seizoen van Stranger Things gekeken. De Duffer brothers hebben wederom een heel vermakelijk verhaal gemaakt, al moest ik er de eerste paar afleveringen wel een beetje inkomen. De serie is ook zo nu en dan best gewelddadig en hoewel dat hoort bij horror, merk ik dat ik daar meer moeite mee begin te krijgen naarmate ik ouder word. Dat is een thema om later verder te onderzoeken.

Uiteindelijk heb ik genoten van de verhaallijn en van het bizarre idee dat Russen bij het bouwen van een typisch Amerikaanse mall een enorme geheime basis onder dat winkelcentrum hebben gemaakt. Russische mallrats!

Ook de visual effects waren fantastisch. Het monster uit de upside down wereld zag er heel levendig en echt uit. Goed voor een paar nieuwe nachtmerries.

Ook was het genieten van het goede acteerwerk van de gehele cast. Behalve dan van Priah Ferguson die het jongere zusje speelt van Lucas (Caleb McLaughlin, die wel kan acteren). Het personage dat ze speelt is al heel vervelend, maar Fergusons beroerde spel maakte de scènes met haar een verzoeking. Jammer dat haar rol in dit seizoen prominenter was dan ervoor. Als iemand snel door het monster opgegeten had mogen worden, was zij het.

Wel een fijne toevoeging aan de cast vond ik Robin, gespeeld door Maya Hawke. Ze werkt samen met Steve ’the hair’ Harrington (Joe Keery) in een ijssalon, en gaandeweg leren we steeds meer kanten van haar karakter kennen. Ik vind dat ze haar heel soepel in de plot van de serie hebben gewerkt en op die manier de cast hebben uitgebreid. Meestal wordt de cast van een serie namelijk uitgebreid bij nieuwe seizoenen want nieuw bloed biedt nieuwe mogelijkheden voor drama.

Ook ben ik fan geworden van David Harbour die sheriff Cooper in de serie speelt. Hij liep dit seizoen rond in een fout Hawaii-shirt en nu heb ik meteen zin om mijn hele kast daarmee vol te stoppen. Nu nog even mijn snor laten staan.