Zondagavond had ik zo maar weer eens zin om The Breakfast Club te kijken.
Nog steeds een erg vermakelijke film. Het is ook nu nog boeiend om te zien hoe Hughes de tieners met uiteenlopende karakters naar elkaar toe laat groeien tijdens een zaterdag nablijven op school.
De scène waarin alle hoofdrolspelers in een kringetje zitten en een openhartig gesprek voeren, staat nog steeds als een huis. Goede dialogen, goed acteerwerk. John Hughes, scenarist en regisseur van de film, was slim in het vermijden van trendy taalgebruik, waardoor de tieners ook nu nog verstaanbaar zijn en niet zo gedateerd spreken.
De muzikale intermezzo’s en de danssequenties komen nu wel erg achterhaald over, maar goed de film is dan ook meer dan dertig jaar oud. 1985 ligt alweer lang achter ons.
Dat doet de vraag rijzen hoe tieners van nu naar deze film zullen kijken. Herkennen ze zichzelf net zo goed in de archetypes als mijn generatie dat deed? Of kunnen de jonge kijkers van nu niet door de achterhaalde kleding en muziek kijken?
Screenshots: kissthemgoodbye.net
[hr]
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.