De laatste keer dat ik in de bioscoop in slaap viel was bij een voorstelling van de eerste Lord of the Rings-film. Bij Rogue One: A Star Wars Story donderdagavond moest ik ook behoorlijk vechten tegen de slaap en dommelde ik bijna in.
Ik ga nu dus ook geen uitgebreide analyse geven, maar mijn algemene in druk van deze nieuwe Star Wars-film is eerder meh, dan tof.
[spoilers!]
Rogue One speelt zich af voor A New Hope. De rebellen ontdekken dat het Empire een wapen aan het maken zijn waarmee ze hele planeten kunnen vernietigen. Juist, de Death Star. (Weer). Het is aan een klein groepje rebellen onder leiding van Jyn Erso om de bouwtekeningen voor dit wapen te stelen.
De personages vond ik ontzettend vlak. Ik miste echt de dynamiek tussen Han Solo, Leia en Luke Skywalker en de chemie die ze met elkaar hebben. Het is tekenend dat een hergeprogrammeerde droid van het Empire het meest uitgesproken karakter heeft van alle personages. Nieuwe helden als Cassian Andor en de blinde semi-jedi Chirrut Îmwe komen nauwelijks uit de verf en werken als comic relief ook niet zo best.
En volgens mij hebben ze een grote kans laten liggen door niet meer te focussen op Galen Erso, gespeeld door Mads Mikkelsen. Hij is de man die de Death Star bedacht heeft en er met grote bezwaren aan werkt. Hij wordt door het Empire gedwongen de Death Star te maken, maar in plaats van dieper op de psychologie hiervan in te zoomen, blijft het verhaal steken in Star Wars clichés. En zijn dochter, Jyn Erso (Felicity Jones), die de film draagt, had zeker meer uitgediept mogen worden.
Nu hebben de filmmakers echt hun best gedaan om een Star Wars-film te maken die niet op een Star Wars-film wil lijken: driekwart van de opnames zijn onderbelicht en grauw gekleurd. Er zijn knipoogjes naar de andere films, onder andere een kort shot waarin we C3PO en R2D2 zien. Het eindgevecht tussen de rebellen en de Stormtroopers op het strand geeft dit cliché dus een nieuwe setting die doet denken aan oorlogsfilms, maar tegelijkertijd ontstijgt het allemaal niet een soort prefab Star Wars-film.
Om over de sim-Leia aan het einde van de film nog maar te zwijgen. Die ziet er allesbehalve geloofwaardig uit en haalt de algemenen indruk van de special effects, die verder prima zijn, behoorlijk naar beneden. Het is leuk om een jonge Leia te zien, en nee, Carrie Fisher ziet er niet meer uit alsof ze begin twintig is, maar deze Leia-avatar leek uit een game uit 1995 te komen. Houterig en niet overtuigend.
Ik vond op alle fronten The Force Awakens vorig jaar veel leuker. Natuurlijk, hadden we toen allemaal een rammelde honger naar meer Star Wars-films. Het was jaren geleden sinds er een goede was uitgekomen en toen The Force Awakens niet tegen bleek te vallen, maakte dat het feest alleen maar beter.
Rey was een prachtige vondst en je leerde haar gedurende The Force Awakens echt kennen. Dat had ik bij de hoofdpersonen van Rogue One helemaal niet. Een emotionele investering in ze is vrijwel niet mogelijk, dus wanneer er belangrijke personages sterven voel je daar niets bij.
Eén toffe scène waarin Darth Vader helemaal losgaat maakt wel wat goed hoor en de luchtgevechten zagen er weer fantastisch uit. Toch voelt Rogue One als een teleurstelling.
