En waarom is die rechter figuur zo geïnteresseerd in de oksel van Jezus?
Categorieën
Drama queen
Tag: Amsterdam
Weer een Saul Leitertje te pakken.
Categorieën
Poetin als melkmeisje
Vandaag was ik voor het eerst in het nieuwe atelier van Merel Barends. Dit geborduurde Melkmeisje hangt daar aan de wand. Niet bepaald een hoogstaand kunststukje als je het mij vraagt. Ik moest bij het zien van dit gezicht ook meteen aan dictator Vlad Poetin denken…
Categorieën
Kaalgeplukt
Ons oude huis waar van de week de prachtige vloer is verwijderd. Op de ondervloer zaten nog wat stukjes oude krant.
Categorieën
Wachten op lijn 10
Categorieën
Gezien: Unseen Photo Fair
Foto: Linda.
Zondag samen met Linda de Unseen Photo Fair bezocht en een zeer divers aanbod aan fotografie gezien. De expositie is bedoeld om fotografen aan het publiek voor te stellen, maar bovenal om kopers voor het werk te vinden. Er hing niet iets tussen wat ik graag aan mijn muur wilde hebben, al kreeg ik van al die afbeeldingen en visies op de wereld wel zelf zin om foto’s te maken.
Behalve geëxposeerde foto’s kon je er ook documentaires kijken over fotografen. Ik vond die over Bill Cunningham, die al sinds de jaren zestig de mode op straat fotografeerd. Fascinerende man, maar ook een beetje droevig: iemand die voor zijn werk leeft. Dat levert hem een prachtig oeuvre op maar ook een gebrek aan sociaal leven en liefde:
Zapp Magazine presents Bill Cunningham: New York (director Richard Press – 2010 84 min)
Richard Press’ fascinating documentary about the famed photographer
Bill Cunningham took ten years to make, “eight years to convince Bill
and two to shoot and edit the film”. Eighty-year-(and more)-old Bill
Cunningham is a reluctant fashion legend; he’s cycled around New York on
his worn-out bicycle for years, documenting street fashion for over
half a century. Vogue editor Anna Wintour once famously said “We all get
dressed for Bill”.
Toen ik deze muur zag, moest ik aan de kraaien uit de animatiefilm ‘Dumbo’ denken.
Categorieën
Auto te gast
Een frappant bordje.
Woensdag zijn Linda en ik verhuisd naar ons nieuwe adres. We hadden een verhuisbedrijf ingeschakeld en gelukkig maar, want godverdomme wat hebben we veel spullen! Nadat we alles naar het nieuwe huis hadden gebracht zijn we nog even teruggegaan naar het oude, want we zijn daar nog niet helemaal van af. Die grapjassen van Stadsgenoot willen namelijk dat we de prachtige houten vloer eruit slopen, want ze zijn bang dat er asbest onder de vloer zit. Nu we een paar planken hebben verwijderd kan ik zeggen wat ik al vermoedde, dat dit namelijk grote onzin is. Toch moet de vloer eruit. En dat gaat helaas niet zomaar. Niet zonder het hout permanent te beschadigen in ieder geval.
Maar los van dat laatste, ga ik ons oude huisje zeker missen. Tot de bovenburen er kwamen wonen was het fijn toeven in de Helmersbuurt.
‘Kijk ma, geen asbest!’
Voor.
Na.