Donderdagavond at ik met mijn zwager, schoonzus en Linda in het Ketelhuis. Zwagertje lief is een superklusser dus die had in een paar uur tijd wat loodgieterwerk gedaan en een deur uitgebroken. Blij mee. Dit zijn de ramen in het Ketelhuis, het blijft een prachtig pand.
Verhuizen is een heel gedoe. Helaas maakt de gemeente het allemaal ingewikkelder dan nodig is.
De verhuisbedrijven die we benaderd hebben voor een offerte vertelden allemaal hetzelfde: je moet voor een parkeerplaats tijdelijke parkeerontheffing aanvragen. Dan kan daar het liftje/de verhuiswagen staan. Dat zou 75 euro moeten kosten.
Eerder deze week deed Linda een poging via een online formulier. Niet lang daarna werd ze teruggebeld door een medewerker van de gemeente. Die wilde weten waarom we de vergunning aanvroegen. ‘Het kost heel veel,’ vertelde ze. De dame aan de lijn vertelde Linda dat een dergelijke maatregel 200 euro ging kosten. Per parkeerplek. 200 euro om even een verhuislift op een parkeerplaats neer te mogen zetten.
Gek vonden wij dat, want alle professionele verhuizers, die dagelijks met dit soort zaken te maken hebben, beweerden dat het per parkeervak maar 75 euro zou moeten kosten.
De dame adviseerde dan ook om het maar gewoon te gokken en de avond ervoor de plaatsen bezet te houden. Linda moest de aanvraag dan ook maar intrekken.
Toch zat het ons niet lekker. In een gemeente waarin dagelijks tientallen, misschien wel honderden mensen verhuizen, moet er toch een procedure zijn die een ambtenaar moet volgen? Waarom was het allemaal zo onbekend voor de dame die Linda had gebeld? Was ze misschien de stagiair?
Het verhuisbedrijf adviseerde ons om even bij het stadsdeelkantoor langs te gaan. Aan de balie regelt het immers makkelijker. Dus wij naar stadsdeelkantoor West.
Maar ook daar zouden we er op de officiele weg niet uitkomen. De vrouw aan de balie vertelde ons dat een tijdelijke verkeersmaatregel minstens 400 euro ging kosten. Maar liefst 200 euro meer dan ons eerder was verteld.
‘Die 75 euro is een startbedrag. Die leges betaalt u alleen al om aan te mogen vragen en het is nog maar de vraag of we dan iets met die aanvraag kunnen..’
Pardon? Het gaat toch verdorie gewoon om een parkeerplaats die eventjes vrij moet blijven om te kunnen verhuizen?
‘Ja, maar we zetten dan ook bordjes neer van tevoren en doen andere zaken. Dat kost allemaal geld, namelijk 400 euro.’
Linda en ik snapten er niets meer van. We belden ter plekke het verhuisbedrijf en gaven de telefoon aan de dame achter de balie. Ze kregen bijna ruzie. Onze verhuizer vertelde de dame dat hij al jaren zaken doet in Amsterdam en dat hij in Amsterdam Zuid maar 75 euro moest betalen.
(Ik geloof hem meteen, waarom zou het allemaal zo veel moeten kosten? Als iedereen zo’n vergunning aanvraagt bij verhuizing, dan snap ik wel hoe de gemeente Amsterdam haar begrotingstekort oplost.)
De dame achter de balie had na het telefoontje een veel beter idee: gewoon lekker niet aanvragen, de parkeerplaatsen bezet houden met auto’s. Zolang de verhuizing minder dan twee uur in beslag nam, hoefde er niets aangevraagd te worden.
Waar ik zo gek van word is dat hoewel er regels zijn en die nageleefd dienen te worden, kennelijk geen ambtenaar precies weet hoe het zit. Het hangt er maar net van af wie je spreekt en welk verhaal ze die dag hebben verzonnen. Ondertussen kun je wel leuk een dikke boete krijgen als je iets verkeerds doet.
En why the fuck vraagt de overheid zo veel geld voor een simpele dienst?
Waarom maakt deze overheid dit soort dagelijkse zaken zo ingewikkeld? Waarom kan ik niet gewoon op de site van de gemeente Amsterdam onder de knop verhuizen alle informatie vinden die ik nodig heb? Je vindt op de site wel wat informatie, hoor, maar je gaat van hyperlink naar hyperlink om er alleen al achter te kunnen komen wat iets gaat kosten, en dan nog is het verhaal niet rond, noch duidelijk.
In de rubriek Spladodder! behandel ik allerlei zaken die wat mij betreft niet door de beugel kunnen. Het logo is van Hallie Lama.
We gaan volgende week verhuizen en kregen vandaag te horen van de huidige verhuurder dat de vloer eruit moet. Ze willen namelijk onder de vloer kijken of er asbest zit. Kennelijk zijn ze heel erg geschrokken van wat er in Utrecht is gebeurd een maand geleden. Onzin natuurlijk, want als er asbest zit, wat waarschijnlijk niet het geval is, is er niets aan de hand zolang je het laat zitten.
Helaas, moet onze prachtige Frans grenen vloer eruit. Wie er interesse in heeft, mag hem gratis af komen halen. Enige voorwaarde is dat je hem er zelf uit haalt.
Zicht op onze ‘achtertuin’. Gelukkig worden de kleine luidruchtige monsters maar een paar keer per dag gelucht.
Deze poster zag ik dit weekend op het Westergasfabriekterrein hangen. Geen idee waar het reclame voor is, maar ik ben wel benieuwd geworden. Heb jij een idee?
Zou het dezelfde schilder zijn als die van deze klus? Of is er sprake van een taalafwijking onder schilders?
Ik zag deze blikjes van de week staan bij Marqt. Ik vond dat de kat op het blik nogal apart kijkt. Probeert hij ons te hypnotiseren of zag hij een grote hond op zich af lopen toen de foto gemaakt werd? Over katten gesproken: ik heb vernomen dat Tim inmiddels een vriendje in huis heeft en daarom een stuk minder mauwt.
Een nieuw huis betekent een nieuwe vloer. We gaan voor tapijt, want geluidsdempend en lekker zacht. Maar welke wordt het? De zoektocht gaat door.
Zondagmiddag trotseerden Linda en ik het regenweer om in De Balie een stuk appeltaart met koffie te nuttigen. Wat klinkt dat dramatisch, hè, ’trotseerden het regenweer’, terwijl het eigenlijk niet zo erg is als er af en toe een buitje valt. Ik vind het wel lekker. Wel gek: precies een week er voor zaten we op Lowlands weg te smelten van de zon. Deze bloem op ons tafeltje in De Balie doet me aan beide denken: vurige kleuren van de herfst en de kokendhete zon.