Het afgelopen weekend was de Dutch Comic Con. Dit keer vond deze tegelijkertijd plaats met de Stripdagen van het stripschap. Beide events zijn aan elkaar gekoppeld tegenwoordig. Of het leuk was weet ik niet.
Sinds ruim een week heb ik een blessure aan mijn been en loop ik moeilijk. Rondhuppelen op een drukke Dutch Comic Con leek me niet verstandig.
Wel gingen Linda en ik zondagochtend vol goede moed richting het Van Gogh Museum om een expositie over Japanse prentkunst te kijken. Maar ja, dat hoef je in Amsterdam met Pasen eigenlijk niet te proberen: zoals altijd was er een enorm overschot aan toeristen in de stad en de rijen voor de musea waren lang.
Dus liepen we weer richting tram. Onderweg wel deze foto gemaakt:
STOP, LISTEN, THINK. Dat is eigenlijk best goede raad als je erover nadenkt. Ik wil wat vaker denken voordat ik doe. En het kan geen kwaad om daarbij de raad van anderen mee te nemen. Weet niet of dat ermee bedoeld wordt, maar dat haal ik er dan weer uit.
Stripbeursnieuws
Zelf vind ik het niet zo erg om stripbeurzen te missen tegenwoordig. Ik kijk erg uit naar die van Haarlem, maar de rest van de beurzen in Nederland heb ik zo langzamerhand wel gezien. Al vond ik het vorig jaar erg bijzonder op de Amsterdam Comic Con gast te mogen zijn en vermaak ik me doorgaans ook op de Dutch Comic Con. Die ga ik dus zeker weer bezoeken.
De strip van Margreet de Heer waar Frits over vertelt, kun je hier lezen. De Stripmaker des Vaderlands houdt namelijk tegenwoordig een blog bij.
Voor wie het interessant vindt, dit is de uitslag van de Stripschapprijzen dit jaar:
De Stripschappenning voor Album van het Jaar is toegekend aan:
HET 9E EILAND (Marcel Ruijters, Uitgeverij Sherpa)
De Commissie voor de Stripschapprijzen noemt het: een prachtig getekend relaas, goed verteld, met een frisse pagina-indeling. Termen als: krachtig, uniek, speels, luchtig, gekkigheid, verrassend, absurdistisch zijn veelvuldig langsgekomen als het gaat om dit album. Het thema is bijzonder origineel en het werkplezier spat werkelijk van iedere pagina af. Ondanks de ietwat zwarte en absurde humor doet het nergens geforceerd aan. Dankzij de kenmerkende tekenstijl weet dit album zich te onderscheiden zonder dat het high-brow of arty-farty wordt. Niet alleen worden alle vertrouwde stripclichés op de hak genomen, er wordt ook vernuftig gespeeld met het medium strip. Wat ervoor zorgt dat het verhaal een mengeling is van Monty Python met Claire Bretécher.
De Stripschappenning voor Jeugdalbum van het Jaar is toegekend aan:
SUSKE EN WISKE – CROMIMI (Gerben Valkema en Yann, Standaard Uitgeverij)
De jeugd maakt vaak andere keuzes dan een volwassen lezer. Het winnende album is er een die zowel bij jong als oud hoog op het lijstje staat. Geroemd is de frisse invalshoek van een aloud fenomeen. Waar de oorspronkelijke versie de laatste jaren zijn glans heeft verloren, komt met dit album het plezier van strips lezen weer naar boven. Tel hierbij een enorm lekkere tekenstijl op en alle vertrouwde elementen voor een grappig en prettig verhaal en je hebt de winnende titel in handen.
Deze onderscheidingen zijn tijdens De Stripdagen in de Jaarbeurs in Utrecht uitgereikt, met een aantal andere prijzen op stripgebied.
Op zaterdag ontving Peter van Dongen de Stripschapprijs voor zijn complete oeuvre, waaronder het inmiddels zeer succesvolle Familieziek, gebaseerd op het gelijknamige boek van Adriaan van Dis.
Een paar maanden geleden maakte ik deze vlog met Peter:
Peter van Dongen reikte zelf ook een prijs uit. Voor het eerst werd de Bronzen Kroontjespen uitgereikt aan het jonge Groningse talent Jan-Willem Spakman.
Jan-Willem Spakman. Foto: Michael Minneboo
Op zondag werden naast de Albums twee andere prijzen uitgereikt:
De P. Hans Frankfurtherprijs aan stripjournalisten Rob van Eijck, Willem van Helden en Joost Pollmann, voor hun grote verdiensten aan de Nederlandse stripjournalistiek.
De Bulletje en Boonestaak Schaal ging naar Peter Middeldorp voor zijn bijdrage aan de ontwikkeling van de Nederlandse strip. Hij was verantwoordelijk voor de succesjaren van de stripbladen Pep en Sjors en introduceerde Jan, Jans en de kinderen van Jan Kruis in het vrouwenblad Libelle.
De gemeenteraadsverkiezingen zijn weer achter de rug. Dit is de zetelverdeling voor Amsterdam:
Bron: At5
Ook dit keer heb ik me goed verdiept in op wie ik zou moeten stemmen. De gemeenteraad krijgt vanuit Den Haag steeds meer taken in de schoot geworpen, en daar zitten heel belangrijke zorgtaken bij. Daarom vond ik het belangrijk om voor een partij te kiezen met wie ik ongeveer op een lijn zit. Een partij die zich druk maakt over dezelfde dingen als ik.
Groene toekomst Amsterdam kampt het hele jaar door met een groot overschot aan toeristen. Er zijn teveel buitenlandse rijke stinkerds die panden opkopen als investering. De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter – net als bij de landelijke politiek lijken bedrijven het meer voor het zeggen te hebben dan de bewoners. De lucht in de stad is vervuild. En bij mij in de buurt vinden jaarlijks teveel evenementen plaats die het Westerpark tot een pretpark maken. Daar hebben omwonenden en de natuur in het park veel last van.
Daarom stemde ik op een groene partij door een rood cirkeltje te tekenen. De Partij voor de Dieren heeft mijns inziens een goed programma dat ook nog eens op een daadkrachtige manier geformuleerd is. Fijn dus dat ze er twee zetels bij hebben gekregen. Dat GroenLinks de grote winnaar is geworden, is wat mij betreft ook niet slecht voor de stad. Ik vermoed dat GroenLinks en PvdD het goed met elkaar moeten kunnen vinden. Ze willen immers allebei een beter milieu. Dat is wellicht wat naïef gesteld, want politieke partijen proberen altijd vaak te scoren door hun minuscule verschillen te benadrukken. Toch heb ik goede hoop voor de toekomst.
Haatpartijen
Dat D66 (VVD light) en de PvdA zetels hebben moeten inleveren, stemt mij vrolijk. Al is het wel heel jammer dat we vanaf nu ook met DENK, Forum voor Democratie, Bij1 en de ChristenUnie zitten opgescheept in Amsterdam. Weggegooide zetels wat mij betreft, want dit zijn allemaal extreme partijen die gebaat zijn bij het vormen van groepjes in plaats van dat de mensen elkaar in het midden vinden. DENK is toch eigenlijk de PVV voor Turken. En Forum voor Democratie is dan weer een soort PVV voor zelfoverschattende intellectuelen.
En Silvana Simons had ook beter gewoon VJ kunnen blijven in plaats van zich met de politiek te bemoeien. Zij maakt zich heel druk over slavernij uit het verleden terwijl het misschien veel nuttiger is om zich druk te maken over slavernij van nu, want daar kun je tenminste nog iets aan doen. Maar ja, slachtoffer spelen scoort nu eenmaal goed bij de achterban. Bij1 en DENK danken hieraan immers hun bestaansrecht.
Zeehelden
Prima als we ook de schaduwkanten van de Nederlandse geschiedenis belichten, maar daarvoor hoef je niet alle standbeelden van zeehelden weg te halen en straatnamen te vervangen. Pas de teksten gewoon aan, zodat er een genuanceerd verhaal verteld wordt. Je moet de gebeurtenissen in de historische context zien, niet beoordelen met de blik van hoe we nu dingen aanpakken. Voorlichting, geen doofpot.
Bovendien hebben in de loop van de geschiedenis bijna alle volkeren wel een ander volk tot slaaf gemaakt. Niet alleen blanken zwarten, waar Simons zich nu zo boos overmaakt, maar Afrikanen hebben net zo goed zelf slaven gehad, en islamieten hadden niet-islamieten als slaaf. En dat is nog maar het topje van de ijsberg. Als we het er gewoon over eens kunnen zijn dat we slavernij nu niet meer accepteren, dan kunnen we door met elkaar en aan de slag met het aanpakken van huidige vormen daarvan.
Daarom vind ik het huidige gedoe over standbeelden en vernoemingen ook zo vermoeiend. Het doorbreekt de balans, het bestrijdt een genuanceerde blik op onze geschiedenis. Niemand is namelijk volmaakt. En iedereen leefde in z’n eigen tijd, met de opvattingen die toen dominant waren. Ook als we nu niet kunnen begrijpen waarom dat toen zo was, is het onverstandig om makkelijk te oordelen. Wat leren we onze kinderen dan? Dat er geen geschiedenis is?
Hopelijk gaat het de groene kant op in Amsterdam de komende tijd en horen we de haatpartijen zo min mogelijk. Anders krijg ik toch nog jeuk van deze verkiezingsuitslag.
Vrijdagavond kiekte ik deze foto van de Haarlemmerpoort. Altijd leuk als mensen met kunst in de straat monumentale panden opluisteren.
Wel erg jammer dat laatst een deel van de bewoners de Poort is uitgezet omdat een projectontwikkelaar weer eens de kans krijgt in Amsterdam om een mooie plek commercieel uit te baten.
Tijdens een van mijn wandelingen door het centrum kwam ik laatst deze portretten tegen gemaakt door Liz Art Berlin. Ik vermoed dat de dame links Debbie Harry moet voorstellen, de dame rechts is natuurlij Selina Kyle, alias Catwoman. Toevallig een paar dagen later Videodrome van David Cronenberg weer eens gekeken. Hierin speelt Harry een belangrijke bijrol.
Zaterdag hadden Linda en ik allebei vrij en liepen we langs de grachten om naar schaatsers te kijken. In sommige grachten van Amsterdam voeren de rondvaartboten al een paar dagen niet om ervoor te zorgen dat het ijs heel bleef.
Zelf ben ik niet zo van het schaatsen. Ik heb enkele jeugdherinneringen aan het ijs en die maken duidelijk dat ik niet succesvol was op de ijzers. Ik herinner me dat ik me angstvallig aan een groene, houten stoel vasthield. Wel had ik later rolschaatsen, maar dat was maar een korte opleving van sportgedrag in mijn jeugd.
In het checklistje van wat Nederlanders Nederlands maakt, kan ik schaatsen dus niet aanvinken. Toch stond ik zaterdag even kort op het ijs van de Keizersgracht. Het kraakte behoorlijk en er stond al een laagje water op. Bij een van de wallen was een wak, waar kennelijk die dag of eerder iemand door het ijs was gezakt. Later die middag waarschuwde de politie ook dat het ijs niet meer veilig was.
Vlak bij ons huis was de kade trouwens ingestort. Waarschijnlijk was een gesprongen waterleiding de oorzaak. Je zult er maar net lopen terwijl de boel instort.
Hulk was here?
Of wonen we toch in the Bad Place? Daar duiken toch geregeld sink holes op? En laatst was het in de Marnixstraat ook al hommeles toen een deel van het fietspad instortte. Lopende door winters Amsterdam, geloof ik toch niet dat het the Bad Place is. Daarvoor is de hoofdstad van Nederland – ondanks dat er ruimte is voor verbetering – toch te veel the Good Place.
Toen ik vanmorgen zag hoe koud het was en wit, had ik opeens heel erg zin om binnen te blijven. Ik heb mezelf dus een dagje sneeuwvrij gegeven. Daar heeft onze overheid namelijk niks over te zeggen.
Opmerkelijk dat de straat voor ons huis in vijf jaar tijd voor de tweede keer geasfalteerd wordt. Nu rijden er dagelijks heel wat auto’s overheen, maar je kunt ook overdrijven. Ze begonnen ermee op vrijdagavond laat, en gingen tot in de kleine uurtjes door met het afhalen van de bovenste laag. Zaterdag was de straat afgesloten, maar waren er geen werkzaamheden. Ik vermoed dat dit was omdat burgemeester Eberhard van der Laan werd begraven die dag en er dus officieel niet gewerkt mocht worden uit naam van de gemeente. Zondag waren ze echter al vroeg weer aan het werk. Aan het einde van de dag kon het verkeer alweer rijden.
Ik vind dit soort processen om meerdere redenen fascinerend. Als leek heb ik geen verstand van hoe die wegen eigenlijk gemaakt worden of hoe lang het bijvoorbeeld duurt voordat asfalt gehard genoeg is voordat er weer verkeer over kan. Op dit soort dagen leer ik dus een beetje bij.
Het is in een wereldstad soms moeilijk om een rustig plekje te vinden om na te denken. Spider-Man, alias Peter Parker, heeft daar wel een oplossing voor.
Bovenstaande scène is uit het beroemde verhaal waarin Peter Parker en Mary Jane Watson met elkaar trouwen: Amazing Spider-Man Annual #21 (1987). Het laat mooi zien hoe Peet en MJ uit verschillende werelden komen. Waar MJ een blokje om gaat als ze wil nadenken, slingert Spidey door de stad om zijn hoofd leeg te maken. Of gaat boven op het Empire State Building zitten na te denken.
Dat zou ik ook graag willen, dat webslingeren, want ik kan niet iedere dag naar Vlieland afreizen om dat te doen.
Waar vind jij rust om even bij te komen?
ASM Annual 21.
Writer: David Michelinie, Pencils: Paul Ryan
Zaterdagmiddag wandelde Linda en ik even naar Bret bij Amsterdam Sloterdijk. Op de eerste verdieping hangt een boekenkast met heerlijk escapistisch leesvoer. Wie het boek niet neer kan leggen en uit wil lezen, mag het voor 2,50 mee naar huis nemen.
Ik hou erg van dit soort wilde boekenkasten of boekenkasten in het wild. Je weet nooit wat je voor leuks tegenkomt en het biedt je een excuus om iets anders te lezen dan het scherm van je smartphone. Het is ook een fijn voorbeeld van de deeleconomie. We moeten weer meer aan elkaar doorgeven vind ik en minder alles maar nieuw kopen. Er is niks mis met een al gelezen boek. Verhalen slijten niet.
Sinds kort overnachten er drie rondvaartboten bij ons voor de deur. Zonder dat de gemeente heeft overlegd met de bewoners. Beetje jammer. Gelukkig liggen ze alleen ’s avonds en ’s nachts en is het geen plek geworden waar toeristen op de boot stappen. Maar de Westergasfabriek wordt wel steeds meer ingericht voor toeristen. Ze zijn nu een enorm hotel aan het bouwen. Ik vrees dat het gedaan is met de relatieve rust.
De gemeente Amsterdam doet steeds meer aan spreiding van het toerisme, in plaats van indamming. Dat betekent dus dat je over een tijdje nergens meer in Amsterdam rustig kunt lopen, maar dat het pretpark zich over de hele stad heeft uitgestrekt.
Tijdens de Amsterdam Comic Con trok een stoet aan kleurrijke cosplayers aan mijn tafeltje voorbij. Op de momenten dat het wat rustiger was met signeren, maakte ik een foto van ze.
Mijn vriend Spider-Man dook ook nog even op:
En de Mighty Thor!
Evenals Death zoals Neil Gaiman haar bedacht heeft: De Kingpin zie je ook niet iedere dag bij je tafel langskomen. Gelukkig was Mr. Fisk in een goede bui en kocht een exemplaar van Mijn vriend Spider-Man. Da’s natuurlijk wel ironisch.
Gelukkig bleek Kingpin (alias Peter Verschoor) een echte Spidey-fan te zijn en een gezellige gast bovendien. De dag ervoor liep hij als Punisher rond.
Een jonge Ghostbuster:
En enkele charmante studenten van Hogwarts: Malificent weet natuurlijk ook het een en ander van magie:
Geen cosplayer, maar wel een Spider-Man-fan die met een T-shirt rondliep van DC Comics. Gelukkig is de illustratie van Jim Lee, dus dan mag het (en zeker omdat Roger zo aardig was ook een boek te kopen):
Naast me zat Kenny Rubenis zaterdag te signeren. In zijn rij zien we IT-cosplayers:
En tot slot, twee aardige dames die voorbij kwamen waarvan eentje haar liefde voor Batman toonde. Je kunt immers je fan-zijn ook subtieler laten zien dan een heel kostuum aantrekken.
De strip van Margreet de Heer waar Frits over vertelt, kun je hier lezen. De Stripmaker des Vaderlands houdt namelijk tegenwoordig een blog bij.
