(Klik op het plaatje, dan wordt ie groter.)
Donderdagavond was de opening van de expositie Het Amsterdam van Theo van den Boogaard in het Stadsarchief. Een mooie expositie, dus gaat dat zien!
Vrijdag liep ik over de Dam. Het merendeel van het plein was afgezet vanwege, vermoedelijk, hoogwaardig bezoek aan het Paleis. Een elitair feestje waar het klootjesvolk verre van gehouden moet worden. Letterlijk, want een hekweg scheidde het Paleis van de rest van de wereld. Twee marechaussees bewaakten de poort. Enkele toeristen stonden een foto te maken. Anderen liepen door alsof het hen geen bal interesseerde. Ik maak me er een beetje boos om: het overbodige koningshuis van Nederland – over rechtse hobby’s gesproken. Afkomst bepaalt wie op de troon zit en levenslang een belastingvrije uitkering van de Staat krijgt. Wij hebben daar niets over te zeggen, maar mogen wel belasting betalen. En steeds meer terwijl er overal op bezuinigd wordt.
De scheiding tussen politici en het volk. De kloof is bij iedere uitspraak van Rutte of een ander lid van het kabinet voelbaar. Dit is niet mijn regering, vriend.
Een willekeurige blik uit het treinraam richting Amsterdam CS.
Concerten. Ik beleef er niet veel. Niet live in ieder geval. Ja, ik ben wel eens in de Melkweg of Paradiso te vinden. Kleinere zalen, dicht op de band. Dat vind ik fijn. Zo massaal als het bij Pinkpop is, hoeft het voor mij niet. Pinkpop dus vanaf de bank, ofschoon ik niet veel gezien heb dit jaar. Wel heb ik het optreden van Foo Fighters bekeken. Goede band.
En opeens moest ik aan ‘Alien’ denken…
Ik borrel vrijdagmiddag nog wel eens met de mannen van Moker Ontwerp. Een puik ontwerpbureau in Amsterdam dat onder andere covers voor de ‘VPRO Gids’ maakt. Chris, een van de Mokers, heeft een diepgewortelde passie voor ‘Star Wars’. In het kantoor staan er dan ook veel Star Wars-figuurtjes opgesteld.
Het Vondelpark, aan het begin van de avond. Een liefdesverklaring gesneden in een boomschors. Voor eeuwig zal in hout geschreven staan dat N van M houdt. Langer dan hun liefde zal branden in ieder geval. Jaren nadat de relatie gedoofd is, misschien wel jaren nadat N&M de wereld hebben verlaten, zal de boodschap van hun liefde te lezen zijn op deze boom. Inderdaad: wie schrijft die blijft.
Karin Ramaker heeft de site Hartopstraat.nl in het leven geroepen. Mensen sturen zelfgemaakte foto’s in van harten in het wild. Ik kwam van de week dit zilveren hartje op straat tegen.
Eerder voegde ik al dit hartje aan de collectie toe.
Theo van den Boogaard mag je gerust scharen onder de beste striptekenaars van Nederland. Ik kijk dan ook erg uit naar de overzichtstentoonstelling en het bijbehorende boek genaamd Het Amsterdam van Theo van den Boogaard.
Amsterdam is een veelvoorkomend decor in de strips van Van den Boogaard. Sjef van Oekel stelde menig straat in Mokum op stelten, maar ook in ander werk van de stripmaker speelt Amsterdam een rol. Soms in werk in opdracht van gemeentelijke diensten, de Nederlandse Spoorwegen, Vrij Nederland, HP/De Tijd, Playboy, Het Parool, Stichting Koninklijk Paleis Amsterdam, maar ook in eigen werk.
Altijd zijn het zeer gedetailleerde, waarheidsgetrouwe platen in klare lijn getekend.
Van vrijdag 24 juni tot en met 14 augustus 2011 is er in het Stadsarchief Amsterdam een expositie met originele werken van Theo van den Boogaard te zien, inclusief het speciaal gemaakte geveldoek van 16 x 16 meter dat nu aan de gevel van Gebouw de Bazel hangt.
De tentoonstelling in het Stadsarchief geeft voor het eerst een overzicht van het Amsterdamse werk in al zijn facetten. Centraal staan de originele tekeningen, aangevuld met werkmateriaal, posters, albums en andere gedrukte eindresultaten. Samen geven ze een veelzijdig beeld van het oeuvre van Theo van den Boogaard, aldus het Stadsarchief.
Op 23 juni verschijnt het boek bij uitgeverij Oog & Blik/De Bezige Bij. Het boek is een rondgang door de stad aan de hand van Van den Boogaards prenten en strips. Naast karakteristieke plekken en veranderingen in straatbeeld en cultuur bevat het ruim dertig pagina’s met niet eerder gepubliceerde grote prenten. Deze vormen samen een tekstloze strip over het nooit gerealiseerde maar historische plan voor een ondergrondse busterminal bij het Centraal Station.
Ik ga in ieder geval zeker even kijken.
Nee, bovenstaande stoel is niet van mij, maar ik heb al een tijdje een nieuwe bureaustoel nodig. Een lekkere stoel waar je uren op kunt zitten zonder dat je er last van hebt. Ik zit namelijk nogal veel achter mijn mac: te schrijven, video’s te monteren, te twitteren, emailen, blogjes te lezen. Bovenstaande stoel lijkt me daar niet voor geschikt. Dat is typisch zo’n eetkamerstoel waar je een houten kont van krijgt.
Ze staan in de buurt van Artis opgesteld op een veldje. Een metalen dierentuin, vlakbij de echte. Nu heb ik het niet zo op dierentuinen. Ik kom er dan ook nooit. Misschien is het goed voor jonge kinderen om een levende ijsbeer te zien in plaats van deze alleen uit boeken of van het beeldscherm te kennen. Zal een geketend en opgesloten beest echt het besef dat de natuur iets bijzonders is, bijbrengen?
In de bioscoop werkt 3D voor mij alleen bij computeranimatiefilms. Bovenstaande muurschildering kwam ik in het centrum tegen: het lijkt net of de 3D prullenbak onderdeel uitmaakt van de compositie.
Afgelopen zondag bezocht ik samen met met Linda ArtZuid, dat plaatsvindt van 27 mei tot en met 28 augustus 2011.
In samenwerking met Amsterdamse instellingen, zoals het Stedelijk Museum en de Rijksakademie van Beeldende Kunsten presenteert schrijver en kunstenaar Jan Cremer zijn sculpturale – The World Around, Equality in diversity. Het komt erop neer dat er een interessante collectie kunst staat opgesteld op de Apollolaan en de Minervalaan.
Hieronder mijn impressie van de Apollolaan. De muziek is wederom van Marco Raaphorst.