Een prachtige prent van stripmaker en veeltekenaar Serge Baeken gemaakt op zaterdagmiddag. Serge was in stripwinkel Lambiek om zijn laatste spullen op te halen. Zijn expo was ten einde.
27 mei 2011.
Reeds drie jaar samen. Wat een geluk.
Het Vondelpark een paar weken geleden. Toen was er op het groen nog maar weinig plek vrij. Nu het een stuk minder mooi weer is vandaag, zal dat wel meevallen. Maar waarom zou je nu ook op het gras willen liggen?
Ik vind het wel mooi, die eenzame man rechts in de schaduwen. In zijn eentje, los van de rest.
Een snelle foto genomen terwijl ik me in de tram zat te vervelen. Een mooi oud pand met op de muur lelijke graffiti. Dat die gasten die de muur als kladblaadje gebruiken niet snappen hoe lelijk dit staat. Als ze zich willen uiten, kunnen die proleten toch gewoon een blog beginnen?
Wachtend op de tram op het Leidseplein schiet ik snel een plaatje van de Stadsschouwburg. Wat een prachtig gebouw is dat toch. Het geeft het plein allure en doet me terugdenken aan vervlogen tijden die ik zelf niet meemaakte. Als het heel rustig is op het plein, vroeg in de ochtend bijvoorbeeld, en je staart heel lang naar de schouwburg, dan kun je in de verte nog paard en wagen over de kinderkoppen horen rijden.
Als ik de tijd ervoor had, zou ik uren naar de reflectie van licht door het water kunnen turen.
Ik ga graag op zondagmorgen naar Cinecenter om een film te kijken. Het is om 11 uur nog lekker rustig in de zaal en halfwakker zijn met een kop koffie verkeerd in je hand is eigenlijk een prima manier om een film te zien.
Vandaag was dat Somewhere, de nieuwe film van Sofia Coppola. Ja, u mag mij als een fan van deze cineaste beschouwen. The Virgin Suicides, Lost in Translation en Marie Antoinette – ik heb van alle drie de films genoten. Ook haar nieuwste werkstuk is een bioscoopbezoek zeker waard.
Coppola biedt je de ruimte om rustig te observeren zonder dat ze dingen duidelijk uit de doeken wil doen. Je mag als kijker je eigen conclusies trekken binnen het narratieve kader dat de regisseur/scenarist bepaalt. Eigenlijk maakt ze slowcinema. Een verademing in het tijdperk waarin bombastische films de boventoon voeren om het popcornpubliek te behagen.
Somewhere is misschien wel de traagste film die ze tot nu toe maakte. De openingsscène, waar ook veel van de filmrecensies mee beginnen, zet de toon van de film: een zwarte Ferrari rijdt doelloos rondjes op een circuit, maar maakt een futloze indruk. Uiteindelijk stapt de bestuurder uit. Het is Johnny Marco (Stepen Dorf), een succesvol acteur die zijn dagen onverschillig doorleeft. Johnny wordt als het ware geleefd: hij wordt door zijn assistente naar persconferenties en premières gestuurd, tussendoor leeft hij in het Chataeu Marmont Hotel te Los Angeles. Hij valt verveeld in slaap als een tweeling in zijn slaapkamer een paaldansroutine afdraait. Verder stopt hij zelf routinematig zijn snikkel in iedere meid die zich aanbiedt, en aangezien hij een bekend acteur is, zijn dat er nogal veel.
De seks en stoeipoezen laten hem overigens onverschillig: hij presteert het om tijdens het beffen van zo’n vrijwilliger in slaap te vallen.
Coppola geeft commentaar op het leven van Hollywoodsterren zonder ook maar een seconde een filmset te laten zien. Het enige wat we daarvan meekrijgen is een moment waarin Johnny’s hoofd in een gietsel zit in de specialeffects-afdeling. Het spul moet een tijdje drogen en terwijl hij alleen in de kamer zit, horen we hem zwaar ademen onder het goedje terwijl de camera tergend langzaam inzoomt op zijn gelaat. Eigenlijk is Johnny zelf ook een afgietsel van een man waarvan de ziel zoek is geraakt.
Alles verandert als zijn dochter een paar dagen blijft logeren omdat zijn ex-vrouw wat tijd voor zichzelf nodig heeft. Het is door het contact met zijn dochter dat Johnny weer opleeft en beseft hoe leeg zijn leven eigenlijk is. Dit klinkt wellicht als een stoffige Disneyfilm, maar gelukkig wordt deze verandering door Coppola net zo ingetogen vertelt als de rest van de film.
Coppola neemt de tijd om haar verhaal te vertellen, doorspekt haar film met het type songs dat doet denken aan haar eerdere films. Allemaal films over een hoofdpersonage dat zich niet thuis lijkt te voelen in de wereld waarin hij leeft, op zoek naar zijn identiteit en rol in het geheel.
Altijd leuk: wandelen door Amsterdam. Je komt van alles tegen. Dit keer The Grim Reaper op het Rokin. Misschien is de rugafbeelding een verwijzing naar de man zijn rookverslaving? Of is dit een handige manier om vragende toeristen of bedelaars van je weg te houden?
Op weg naar huis na het bezoeken van een galerie. Donkere wolken boven de Westertoren, nou ja, boven het centrum van Amsterdam. Dat betekent: af en toe een mild buitje, maar levert wel een mooi plaatje op.
Het is een behoorlijke koffiedateweek. Woensdag had ik afgesproken met collega freelance journalist Jasper van Vugt. Hij is gespecialiseerd in popmuziek en schrijft onder andere voor de ‘Oor’. Check zijn artikelen ook op zijn blog.
Donderdag zat ik van half vijf tot half elf in Café ’t Hoogt in Utrecht om koffie te drinken met Elsbeth Witt, ook een freelancer en blogger. We hebben nog even een blogvideo opgenomen die ik later zal publiceren. Daarna schoven Jooper en Peter de Kock aan tafel aan. Uiteraard hadden we het over bloggen, maar ook over de typische mannenzaken des levens.
Vandaag wordt meer een bureaudagje – ik moet nog wat recensies schrijven en artikelen produceren. Koffie zal echter niet ontbreken.
Een alledaags Amsterdams tafereel gezien vanuit café Katoen. Mensen lopen en fietsen over straat. Amsterdammers, toeristen, stelletjes, solowandelaars. Ik vind het interessant om te zien hoe verschillend mensen lopen, wat ze aan hebben, hoe ze met elkaar omgaan. Ieder heeft zijn eigen verhaal. Zijn eigen doel, gedachtes, behoeftes. Zie hoe een jongen die onder het raam gaat zitten op iemand blijkt te wachten. Zie hoe onverwachts een meisje vol met haar hoofd in beeld komt omdat ze de menukaart achter het raam probeert te lezen en hoe een bejaarde toerist pontificaal in beeld gaat staan en niets vermoedend een stadskaart raadpleegt. Wat zoekt hij precies?
Door deze mensen en gebeurtenissen op video vast te leggen, lijkt het opeens alsof terloopse handelingen ingestudeerd lijken. Alsof het dagelijkse gescript is.
Dit keer geen titels voor de video. Het is één lange take van 3 minuten, zoals de vroege cinema. Ook heb ik er bewust voor gekozen om de soundtrack intact te laten. Een geregistreerd moment van deze dag. Een verloren moment vereeuwigd. Ruwer, kaler kan niet.
Woensdagavond was ik aanwezig bij het Gala van de Popmuziek in de Rabozaal te Amsterdam. Er werden Duiveltjes, awards, uitgereikt aan popmuzikanten en mensen uit de popindustrie in verschillende categorieën. Voor de uitreiking was er een diner en tussen de Duiveltjes door was een fantastisch optreden van Nico Dijkshoorn. Een auteur ik hoog heb zitten omdat ik vind dat hij erg goed en vermakelijk schrijft. Ook is het een heel aardige vent. Ik interviewde hem vorig jaar voor de VPRO Gids en dat was een fijn gesprek.
Tim Knol kreeg de prijs voor beste zanger en dat gun ik hem van harte. We komen allebei uit Hoorn, het neusgat van Noord-Holland. Ik luister graag naar de eerste plaat van deze oprechte zanger. De bovenste foto toont de zaal via een cameramonitor die in het regiekamertje staat. De foto hieronder is genomen vanuit de zaal. De manager van Wende Snijders neemt net de prijs voor beste vocaliste in ontvangst. Wende is op vakantie.
