‘Wanna borrow my phone, buddy?’ vroeg ik ET toen ik hem laatst tegenkwam bij Universal.
Tag: Amsterdam
Categorieën
Gangbang-bord
Dit weekend vindt het Milkshake Festival plaats op het Westergasfabriekterrein. Een paar dagen geleden had men al van dit soort bordjes neergezet. Wat zou het betekenen? Hier is plek voor een gangbang met toeschouwers?
Categorieën
Spider-Man in de Dolfijn
Mijn vriend Spider-Man ligt ook bij boekhandel De Dolfijn. Haarlemmerdijk 92, Amsterdam. En nog wel naast Kees van Kooten, hoe cool is dat?
Nou ja, naast een boek over cartoons van Kees van Kooten, bedoel ik.
Het boek waar ik Van Kooten bij uitkomen over heb geïnterviewd voor Stripgids. Later spraken we elkaar nog bij Scheltema. Een erg leuke ontmoeting.
Eerder deze week was ik bij boekhandel de Dolfijn langsgegaan om te zien of mijn boek er lag. Toen dat niet het geval was, maakte ik een praatje met een van de sympathieke verkopers van deze winkel. Het resultaat daarvan is dat het boek nu ook daar te koop is.
Zelf nam ik twee nieuwe boeken mee naar huis. De wonderjaren van Billy Marvin, geschreven door Jason Rekulak schijnt een liefdesverklaring aan de jaren tachtig te zijn. Dat geldt een beetje ook voor mijn boek, want in dat decennium maakte ik kennis met Spidey. Maar het is bovenal een decennium waarin ik veel popcultuur consumeerde die ik nog steeds erg lief heb. Ik ben niet de enige uiteraard.
Het andere boek dat ik meenam heet Francien laat je tieten nog eens zien. Het werd geschreven door Francien Regelink die te maken kreeg met slutshaming op haar middelbare school. Een boeiend en verontrustend onderwerp waar ik graag meer over lees.
Ergens in Amsterdam kwam ik laatst deze brommobiel tegen:
De Bertmobile. Ik moet toch altijd weer erg lachen als ik dit soort fanuitingen tegenkom. Mijn vader heeft het bedrijf A.M. Minicars. Hij verkoopt nieuwe brommobielen en occasions. Dat is zijn specialisme. Hij heeft klanten in binnen- en buitenland.
Ik zei van de week tegen hem dat ik niet wist dat Batman of eigenlijk Bertman klant bij hem was. ‘Ik ook niet,’ grapte mijn vader.
Kennelijk is deze brommobiel door Bertmans butler aangeschaft om zijn geheime identiteit te beschermen.
Categorieën
Pakkend gelaser
Zelf ben ik niet zo’n fan van graffitikunstenaar Laser 3.14. Hij schijnt een aardige following te hebben, ook van mensen die zijn werk online publiceren, maar over het algemeen vind ik zijn slogans aanmatigend en belerend.
De ‘pakkend’ maakt deze echter grappig. Ik kwam ze tegen op de Brouwersgracht deze week.
Categorieën
Winteruitzicht
Vanmorgen was ik vroeg op omdat Linda vroeg op haar werk moest zijn. Nog voor het ontbijt dit plaatje geschoten:
Soms kan ons uitzicht lekker rustgevend zijn. En een laagje witte sneeuw laat alles er meteen rustiger uitzien, vind ik. Ik vind het best leuk dat we een beetje winter hebben gekregen de afgelopen dagen. Ik geniet vooral van de sneeuwpoppen die mensen maken. Zelf hoef ik niet zo nodig met mijn handen in de sneeuw, maar ik zie graag het resultaat van andermans arbeid in deze. Sneeuw is toch voora leuk als die naar beneden dwarrelt, niet als je ’s zondagsochtends door de kou naar de supermarkt moet. Maar daar was het rond tien uur ook lekker rustig.
Rustig; rust. Stilte. Termen die steeds vaker in mijn hoofd klinken, omdat ik er steeds meer behoefte naar voel. Ik klink wellicht al een oude man op mijn 39ste, maar dat moet dan maar. De stad is druk, vol en luidruchtig. Soms droom ik ervan mijn biezen te pakken, weg te gaan en als sneeuw voor de zon te verdwijnen.
Categorieën
Bevroren bloed
Toen ik vanmorgen een kleine wandeling door het Westerpark maakte, kwam ik deze plas bloed tegen. Bevroren bloed, dat zie je niet vaak. De rode vlek heeft ook iets abstracts, vind ik. Ze is bijna mooi.
Zo’n ding roept allerlei vragen op.
Wiens bloed is dit eigenlijk?
Hoe komt die plas bloed hier? Met andere woorden: wat is hier gebeurd?
En tot slot, is dit eigenlijk wel bloed of iets anders?
In een bevroren bloedvlek gaat een heel verhaal schuil. Misschien wel een heel boek vol verhalen. Toch besloot ik het hierbij te laten en liep verder.
Categorieën
Boeddhabeeldje
Dit weekend waren Linda en ik in de Stadsschouwburg voor de Gysbreght van Aemstel–toer.
Dat is een rondleiding door de Stadsschouwburg Amsterdam met als thema dit beroemde toneelstuk van Joost van den Vondel. Met dit stuk werd in 1638 de Amsterdamse schouwburg ingehuldigd. Eeuwenlang werd het rond nieuwjaarsdag in de Stadsschouwburg opgevoerd. De toer begon met een stop-motion animatiefilm over het stuk van Vondel, vakkundig gemaakt door Jacqueline Kooter. Ze liet zich voor de animatie inspireren door de mozaïek op het Gijsbrechtbordes. Tijdens de rondleiding liepen we langs de portretten van de vele acteurs die in dit stuk hebben gespeeld.
Gids Janna de Lathouder vertelde enthousiast allerlei leuke wetenswaardigheden. Waaronder dat het woord schouwburg is door Vondel bedacht en uitleg over Aktie Tomaat.
Onderdeel van deze rondleiding was een wandeling over het podium in het theater. Erg tof om achter de schermen en op die plek te mogen kijken, want laten we eerlijk zijn: het toneel is het hart van het theater. Daar gebeurt het immers.
Ik vind het een fijne plek. Vroeger keek ik de serie Fame en de scènes achter de schermen vlak bij de uitvoering boeiden mij altijd het meest. Daar moest ik gisteren even aan denken toen ik keek naar de stenen muren waarmee het podium deels is omringd. Die muren zien er prachtig uit en zijn wellicht niet wat je zou verwachten.
Toch ben ik uiteindelijk veel meer een film-mens dan een theaterdier. De meeste toneelstukken duren mij te lang en ik kan vaak maar moeilijk meegaan in de fictie. Ik blijf namelijk mensen op een podium zien die een rol spelen. Iets waar ik bij film en tv-series veel minder last van heb. Dan ga ik echt mee in het verhaal en leef ik mee met de personages. Theater blijft fake.
Dat neemt niet weg dat ik de kunstvorm respecteer en dat ik de Stadsschouwburg een indrukwekkend gebouw vind.
Rechts van het podium zag ik een Boeddhabeeldje in de lucht zweven. Het leverde een van mijn favoriete foto’s van de laatste tijd op.
In de monitor zie je de andere mensen die bij de rondleiding waren. Het zou trouwens best kunnen dat Boeddha van plastic gemaakt is, maar dat even terzijde.
Boeddha is een oude bekende van me: zo’n zeventien jaar geleden heb ik een tijd lang zentraining gevolgd. Zazen, mediteren op een kussentje. Uiteindelijk kwam ik daar niet ver mee, mijn geest bleef te onrustig. Sindsdien ben ik tevergeefs op zoek naar andere manieren om rust te vinden.
Categorieën
Middagje Foam
Tijdens deze kerstvakantie doe ik eigenlijk niet zo veel, daarom dwong ik mezelf vandaag het huis te verlaten en Foam te bezoeken.
Ik had geen idee wat het fotomuseum in Amsterdam dit keer te bieden had, maar vond de exposities van het werk van Hiroshi Sugimoto (1948, Tokio) en Harley Weir (1988, Londen) boeiend.
Toevallig kiezen beide fotografen voor analoge camera’s. Dat wordt expliciet bij de tentoonstellingsteksten vermeld, alsof men de echte fotografen wil onderscheiden van de digitale instagrammers. Ik weet natuurlijk niet of ze dat bedoelen, het schoot toevallig door mijn hoofd toen ik door de zalen liep vandaag.
Het boeiendste van Sugimoto’s werk vond ik de reeks Dioramas (1976-2012). Hij gebruikt hiervoor opgezette dieren en reconstrueert historische landschappen. Als je niet weet dat je naar opgezette dieren zit te kijken, lijkt het allemaal net echt. Hiermee roepen de foto’s de vraag op wat eigenlijk ‘echt’ is en of in de fotografie het onderscheid tussen fake en echt iets uitmaakt.
‘Het conceptuele aspect van zijn werk daagt de toeschouwer uit tot filosoferen en werpt nieuw licht op een aantal klassieke genres binnen de fotografie,’ aldus de tentoonstellingstekst. Dat laten filosoferen lukte aardig vanmiddag, ook al was ik geregeld afgeleid door andere bezoekers die langs me liepen. Het was namelijk erg druk in Foam.
Weir heeft een goed oog voor fotografie en laat je de schoonheid zien van alledaagse zaken. Of het een mooie vrouw betreft die aan de tepel van een ander zuigt of een sfeervolle prent van wat een kasteel in een van de Disneypretparken moet zijn. Ze zit inderdaad soms dicht op de huid, maar komt dan ook vaak weer grappig uit de hoek. Het rode en blauwe in deze foto contrasteren mooi bij de bleke huid van het model. (En verder is het natuurlijk een lekker kontje om naar te kijken.)
Overigens zijn veel foto’s heel duidelijk geposeerd en krijgen daardoor iets artificieels. Bovenstaande plaat lijkt een intieme momentopname te zijn maar alles is tot in de laatste korrel uitgedacht. Maar ja, wat is echt? En hoe echt wil je het hebben in het tijdperk van selfies, duckfases en fashion?
Ik wandelde in ieder geval met plezier even door Weirds universum.
‘Harley Weir zit dicht op de huid van haar onderwerpen, waardoor het werk van Weir in iedere context gekenmerkt wordt door haar intieme benadering, of het nu in een grensgebied van een politiek beladen gebied is, of in een kamer met een model.
De titel van de tentoonstelling – Boundaries – refereert aan de grenzen die Harley Weir in haar werk juist doet verdwijnen. Maar zelfs al overschrijdt ze de grenzen die mensen gewoonlijk, op zowel persoonlijk als politiek niveau, uit elkaar houden, ze is er nooit op uit om daar in haar werk een oordeel over te vellen. De tentoonstelling luidt dan ook als een visueel gedicht, open voor interpretatie.’
Wat de interpretatie van de koffie in het Foam Café betreft kan ik overigens kort zijn: dat was zo’n beetje het goorste bakkie van het jaar.
Categorieën
Kerstdwerg
Zojuist kwam ik dit grappige kereltje tegen in een etalage in de Jordaan. Mijn eerste Kerstdwerg van het jaar.
‘Wil je hem hebben voor thuis?’ vroeg Linda. Bijna nog gekocht ook.
Categorieën
Beroepsdeformatie
Toen ik donderdagochtend 3 november richting SubQ liep om met de uitgever en redacteur over mijn boek Mijn vriend Spider-Man te praten, kwam ik mijn favoriete stripheld tegen op de Herengracht:
Nou ja, een luchtige versie van Spider-Man. Hij hing bij het raam van CIA comics, een stripwinkel om de hoek bij het Achterhuis, mocht je de winkel binnenkort eens willen bezoeken. Spider-Man fungeert daar dus als een opvallend uithangbord.
Deze week liep ik vrijdagmiddag door de stad richting The American Book Center. Onderweg kwam ik een winkel van Zoe Karssen tegen. De etalageruit zit vol met vleermuizen die mij meteen aan Batman deden denken.
Karssen is een modehuis, dus vooral gericht op mensen die met fashion bezig zijn. Ik ben daarom benieuwd hoeveel van Karssens klanten dezelfde associatie leggen als ik, want mijn blik is natuurlijk door mijn vak als stripjournalist behoorlijk gekleurd. Ik zie vaak stripdingen die andere mensen niet zien. Daardoor mis ik weer wat zij eigenlijk zien. Iedereen neemt zijn eigen achtergrond en visie mee in wat hij ziet.
(De een ziet in Zwarte Piet bijvoorbeeld een racistisch symbool van onderdrukking, de ander associeert die figuur simpelweg met warme nostalgische gevoelens uit zijn jeugd. Twee verschillende visies op een fictiefiguur. Daarom hebben ze bij de HEMA alvast maar gekozen voor de euh Spraytan Piet:)
Maar dat even terzijde…
Nu zie ik op de site van Karssen dat het vleermuissymbool een terugkerend motief is in haar ontwerpen, maar ik betwijfel of dat ook maar iets met Bruce Wayne’s nachtelijke activiteiten te maken heeft. De volgende keer misschien toch maar eens binnenlopen om het te vragen, hoewel de wereld van high fashion een vreemde voor mij is. Die van low fashion trouwens ook.
Dat is de ABC gelukkig niet. Ik vond er drie trades van The Fade Out van Ed Brubaker en Sean Philips voor een leuke prijs en een studie over de functie van superheldenkostuums. Ook kleding maar dan meer in mijn straatje.
Overigens had ik een goed gesprek bij de uitgeverij dat binnenkort nog vervolgd wordt met een tweede gesprek over de inhoud van Mijn vriend Spider-Man. Daarna duik ik weer onder om de komende maanden het boek te herschrijven. Ik ben vooralsnog niet van Spider-Man af. Gelukkig.
Categorieën
Mooiste ooit?
Zondagavond zag ik misschien wel de mooiste regenboog ooit. Zo fel en dik had ik hem nog nooit gezien in ieder geval. De iPhone maakt helaas geen perfecte foto’s maar gelukkig is de boog toch aardig goed te zien op deze foto.