Candyman (1992) van regisseur Bernard Rose is een van de vlakste en saaiste horrorfilms die ik ooit zag.
Twee wetenschapsters doen in het getto van Chicago onderzoek naar urban legends voor hun proefschrift. Als ze de stadlegende over Candyman onderzoeken, raakt Helen Lyle (Virginia Madsen) in de ban van de moordlustige Candyman en natuurlijk is deze legende meer waar dan dat ze zou willen. Gaap.
Candyman is een trage, maar bovenal saaie horrorfilm waarin een man met een vleeshaak als hand centraal staat. In het begin lijkt de film nog een interessante wending te krijgen als het lijkt dat Helen zelf de moorden pleegt en alleen maar in haar hoofd denkt dat Candyman bestaat. Maar zodra duidelijk is dat de bloeddorstige snoepjesman meer dan alleen maar een legende is, kakt de boel al snel in. Zelfs de belichting van cameraman Anthony B. Richmond is vlak. Vooral de interieurscènes zijn vlak uitgelicht en lijken zo uit een soap gehaald te zijn.
Actrice Virginia Madsen voor haar rol zowel de Saturn Award als het Avoriaz Fantastic Film Festival in de categorie beste actrice. Bij Avoriaz kreeg de regisseur ook de publieksprijs voor deze film. Misschien had iedereen in de zaal een slaapstoornis en konden ze dankzij Candyman eindelijk een uiltje knappen.
De film kreeg maar liefst twee vervolgen die ik in ieder geval niet ga kijken.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Candyman keek ik in het kader van de weg naar Halloween.