Walter Black (Mel Gibson) lijdt aan een zware depressie. Zijn vrouw (Jodie Foster) en twee zoons lijden hier zodanig onder, dat hij door zijn echtgenote uit huis wordt gezet. Na een mislukte zelfmoordpoging wordt Black wakker op de vloer van zijn hotelkamer en spreekt de handpop die hij tussen zijn weggegooide spullen vond, een bever, hem vermanend toe. Vanaf dat moment spreekt Walter door zijn handpop tegen de wereld en begint zijn therapie. De bever is zijn therapeut.
Een apart uitgangspunt biedt The Beaver zeker. De film flopte dan ook gigantisch, wat regisseur Jodie Foster vooral wijdt aan het genre van de film: dramady.
Dat Mel Gibson de hoofdrol speelt heeft de film daarnaast volgens mij ook geen goed gedaan: zijn reputatie heeft de laatste jaren flinke schade opgelopen. Mel wordt gezien als antisemiet en iemand waar toch een steekje aan los zit: een telefonische ruzie met zijn ex-vrouw waarin hij flink tegen haar tekeer gaat werd openbaar gemaakt. Al schijnt dat gesprek wel op een zeer creatieve wijze gemonteerd te zijn.
Het is ook moeilijk vast te stellen wat er waar is van dergelijke verhalen, maar het is soms lastig om de reputatie van de kunstenaar los te zien van de kunst die hij maakt. Een visie is al snel gekleurd door allerlei loze factoren die er eigenlijk helemaal niet toe doen.
Wie onbevangen naar Gibson kijkt ziet dat hij in The Beaver werkelijk overtuigend acteert. De premisse is gek, dus je moet er even inkomen. Ik wel in ieder geval. Maar nadat je bekomen bent van de schrik, ga je mee in het verhaal van Black en zijn handpop. Gibson geeft de bever een cockney accent en een berg persoonlijkheid mee.
Ik was vergeten dat Gibson zo’n goed acteur was. Toen ik jong was genoot ik erg van films als Lethal Weapon en toen ik laatst het eerste deel van die reeks bekeek, was ik blij verrast door het optreden van de Australische acteur. Even dacht ik niet meer aan het feit dat hij de christelijke snuff movie The Passion of the Christ heeft gemaakt. Ook vergat ik even dat zijn personages in bijna al zijn films wel een keer gemarteld worden. Even keek ik gewoon naar iemand die zijn vak prima verstaat. Is dat eigenlijk niet genoeg?
Ik ben een grote fan van John Lennon, maar een heilig boontje was de man nu ook weer niet. Ook Lennon gedroeg zich wel eens als een klootzak. Dat maakt zijn muziek niet minder mooi.
The Beaver is een interessante film, en hoewel beladen met clichés, de moeite van het kijken waard. De clichés zitten hem bijvoorbeeld in de tweede plotlijn over de oudste zoon (Anton Yelchin). Die is erg pienter en schrijft als ghostwriter de papers voor zijn schoolgenoten. Zo verdient hij aardig bij. Als de Valedictorian (Jennifer Lawrence) hem vraagt een afscheidspeech voor haar te schrijven, wordt hij verliefd op haar. Maar kan het buitenbeentje het populairste meisje van de klas, die natuurlijk een groot geheim met zich meetorst, voor zich winnen? Nou goed, die elementen deden me wat te veel aan American Beauty denken.